Status w ramach prawa krajowego

Na gruncie prawa wewnętrznego Estonii kwestie praw przedstawicieli mniejszo-ści narodowych zostały uregulowane przez szereg aktów prawnych. Konstytucja Estonii nie precyzuje w sposób bezpośredni praw i obowiązków grup mniej-szościowych, odwołuje się tylko do nich, stanowi jednak w sposób bezpośred-ni o zakazie dyskryminacji i równości wszystkich wobec prawa oraz nawiązuje do kwestii etniczności. Artykuł 12 stanowi o zakazie dyskryminacji ze względu na „narodowość, rasę, kolor skóry, płeć, język, pochodzenie, wyznanie, poglądy

90 List Wysokiego Komisarza ds. Mniejszości Narodowych do Prezydenta Lennarta Meri, 19 grudnia 1998 r.

91 Oświadczenie o przyjęciu ustawy 880 SE I przez Parlament Estoński Wysoki Komisarz OBWE ds. Mniejszości Narodowych wydał 22 listopada 2001 r. Dzień wcześniej ustawa przyjęta została przez Riigikogu.

92 Astrid Thors w latach 2007–2011 pełniła funkcję ministra ds. Unii Europejskiej i imi-gracji Finlandii z ramienia Szwedzkiej Partii Ludowej.

3. Status prawny mniejszości rosyjskiej w Estonii

polityczne lub inne przekonania, sytuacji finansowej czy statusu społecznego lub z innych powodów. Propagowanie narodowej, rasowej, religijnej lub politycznej nienawiści, przemocy lub dyskryminacji jest zakazane i karalne. Propagowanie nienawiści, przemocy lub dyskryminacji między warstwami społecznymi jest

również zabronione i karalne”93. Należy jednak podkreślić, iż zakaz

dyskrymi-nacji i równość wobec prawa jest formułą ogólnie przyjętą przez kraje demo-kratyczne, zatem powtarzalną w wielu dokumentach tej rangi. Zapis w kwestii równości wobec prawa i zakazu dyskryminacji dotyczy wszystkich dziedzin ży-cia w kraju.

W dalszych artykułach konstytucja odwołuje się bezpośrednio do kwestii

etnicznych, „Każdy ma prawo do zachowania swojej tożsamości etnicznej”94.

Ponadto gwarantuje także możliwość propagowania i kultywowania rodzimej kultury, jednak w sprawie dalszych regulacji konstytucja odwołuje do ustawy

o autonomii kulturowej dla mniejszości etnicznych95. Ważną kwestią dla ujęcia

prawnego w kontekście mniejszości narodowych zamieszkujących terytorium Estonii jest nabywanie obywatelstwa kraju. Po odzyskaniu niepodległości mu-siano ustanowić normy prawne, stanowiące o prawie i warunkach koniecznych w procesie nabywania obywatelstwa oraz procesie naturalizacji mieszkańców, którzy go nie podsiadali. Ogólne kwestie przedstawione zostały w rozdziale drugim Konstytucji Prawa podstawowe, wolności i obowiązki, art.  8. Jednak

wszelkie szczegóły zawarte są w estońskiej ustawie o obywatelstwie96, która

precyzuje możliwości nabywania obywatelstwa poprzez proces naturalizacji. Konstytucja Estonii, jako dokument najwyższej rangi państwowej, nakreśla kierunek działania w kwestii dotyczącej mniejszości narodowych, jednak naj-ważniejsze regulacje dotyczące praw i obowiązków grup mniejszościowych zamieszkujących na terenie kraju precyzują właściwe ustawy lub akty prawne.

Wymagania stawiane osobom ubiegającym się o obywatelstwo estoń-skie są nierozłączną częścią polityki narodowościowej państwa od momentu

93 Konstytucja Estonii, tłum. A. Puu,  wstęp L. Garlicki, P. Łossowski, Warszawa 2000, art. 12.

94 Ibidem, art. 49.

95 Ibidem, art. 50: „Mniejszości etniczne mają prawo do zachowania własnej kultury naro-dowej, w tym celu mogą ustanowić instytucje samorządowe zgodnie z warunkami i pro-cedurami określonymi w ustawie o autonomii kulturalnej dla mniejszości etnicznych”.

96 W kwestii obywatelstwa konstytucja w art. 8 stanowi, iż (1) każde dziecko, którego jeden z rodziców jest obywatelem Estonii, nabywa obywatelstwo kraju, (2) każdy, kto jako nie-letni utracił obywatelstwo kraju, ma prawo ubiegać się o jego przywrócenie, (3) nikt, kto nabył obywatelstwo estońskie przez urodzenie, nie może być go pozbawiony, (4) żadna osoba nie może być pozbawiona obywatelstwa Estonii z powodu przekonań, (5) warun-ki i procedury nabywania, utraty i przywracania obywatelstwa estońswarun-kiego ustalone są w ustawie o obywatelstwie.

uzyskania niepodległości. Kwestia obywatelstwa stała się więc już od samego początku jednym z najbardziej drażliwych aspektów wpływających na kształ-tujące się na początku lat 90. XX w. estońskie społeczeństwo. Należy podkre-ślić, iż z jednej strony, poprzez ograniczenia stawiane osobom ubiegającym się o obywatelstwo, rząd estoński próbował ochronić kraj przed powtórną ekspan-sją obcego narodu na ziemiach estońskich, z drugiej jednak strony ważne były założenia zmierzające ku integracji całego estońskiego społeczeństwa. 26 lu-tego 1992 r. Rada Najwyższa podjęła decyzję, by akt o obywatelstwie przyjęty w 1938 r., z poprawkami z 16 czerwca 1940 r., ponownie nabrał mocy prawnej. Według obowiązującego prawa obywatelstwo Estonii mogły uzyskać tylko te osoby, które posiadały je przez aneksją Estonii w struktury ZSRR w 1940 r. oraz ich potomkowie. W wyniku takich regulacji prawnych ok. 80 tys. Estończyków

uzyskało obywatelstwo kraju w ten sposób97. Możliwości takiej byli pozbawieni

automatyczne wszyscy osadnicy po 1940 r., którzy przez te lata zasiedlali zie-mie estońskie. Osoby takie nazywano emigrantami lub kolonistami, nie mogli oni zatem automatycznie ubiegać się o przyznanie obywatelstwa Estonii. Je-dyną możliwością otrzymania przez nich obywatelstwa estońskiego było

po-zytywne przejście przez proces naturalizacji98. Według aktu o obywatelstwie

z 1938 r. proces naturalizacji mógł zostać zapoczątkowany, jeśli dana osoba za-mieszkiwała trwale na terytorium Estonii przez okres nie krótszy niż dwa lata, ponadto po upływie co najmniej roku od daty złożenia aplikacji o przyznanie obywatelstwa musiała także dostarczyć właściwe dokumenty potwierdzające

znajomość języka estońskiego99.

W styczniu 1995 r. Riigikogu uchwalił nową ustawę o obywatelstwie,

zmie-niając procedury naturalizacyjne w kraju100, co spowodowało gwałtowny

spa-dek liczby naturalizowanych obywateli w kraju. Począwszy od roku 1996 r., procedura naturalizacyjna przebiegała bowiem według zupełnie zmienionych, jednocześnie trudniejszych do wypełnienia, wymogów. Według dokumentu o obywatelstwo Estonii mogą ubiegać się cudzoziemcy, którzy ukończyli 15 lat, posiadają zezwolenie na pobyt w kraju jako rezydenci długotrwali lub prawo

97 W 1992 r. łącznie obywatelstwo Estonii otrzymało 5421 osób, co w porównaniu z kolej-nymi latami nie było dużym wynikiem. W roku 1993 r. liczna naturalizowanych obywa-teli Estonii wzrosła o 20 370 osób, w 1994 r. o 22 474, w 1995 r. 16 674, a w roku 1996 o 22 773. Tendencja spadkowa utrzymuje się od roku 1997, kiedy nie zanotowano już większego przyrostu ludności naturalizowanej w kraju niż 10 tys. osób rocznie.

98 R. Chandra, Minority: Social and Political Conflict, vol. 3, Dehli 2003, s. 80–82.

99 Akt o obywatelstwie z 1938 r., art. 6.

100 Akt o obywatelstwie został uchwalony przez estoński parlament w dniu 19 stycznia 1995 r., wszedł w życie z dniem 1 kwietnia. Do dokumentu pierwotnego trzynastokrot-nie wprowadzano poprawki, ostatnia pochodziła z czerwca 2006 r.

3. Status prawny mniejszości rosyjskiej w Estonii

do stałego pobytu101. Ponadto osoby ubiegające się o obywatelstwo powinny

komunikować się w języku estońskim102, wykazać się znajomością Konstytucji

Estonii, otrzymywać stałe miesięczne dochody103 oraz złożyć przysięgę

dekla-rując wierność Konstytucji104. W 1999 r. procedura nabywania obywatelstwa

została nieznacznie złagodzona. Dzieci poniżej 15 roku życia, których obydwo-je rodzice posiadali status bezpaństwowca, mogły ubiegać się o nadanie oby-watelstwa estońskiego. Pozbawienie ich tego prawa było bowiem niezgodne z Międzynarodową Konwencją Praw Dziecka, która stanowi o konieczności zarejestrowania każdego dziecka i nadania mu obywatelstwa. Co więcej, art. 10 ustawy przewidywał, by corocznie 10 osób mogło otrzymać obywatelstwo Es-tonii bez spełnienia koniecznych formalności. Ustawa uwzględniała taką moż-liwość dla osób szczególnie zasłużonych w dziedzinie nauki, kultury, sportu lub w innych obszarach szczególnie ważnych dla państwa estońskiego. Wnioski o wydanie zgody na przyznanie obywatelstwa w takim trybie mogą być kiero-wane tylko przez członków rządu estońskiego, odmowa przyznania obywatel-stwa nie wymaga żadnych wyjaśnień.

Wymagania językowe wskazane w ustawie utrudniły i zahamowały proces naturalizacji wielu mieszkańcom Estonii. Od roku 2000 testy językowe przepro-wadzane w przedsiębiorstwach podczas rekrutacji nowych pracowników były spójne z testami ogólnonarodowymi, wymaganymi w procedurze ubiegania się

101 Dodatkowo ustawa precyzowała, iż rezydenci winni zamieszkiwać na terenie Estonii, na podstawie ważnego pozwolenia, przez co najmniej osiem lat oraz przez co najmniej okres 5 lat na stałe, zanim złożyli wniosek aplikacyjny. Kwestie nabywania statusu rezy-denta precyzowała ustawa o cudzoziemcach przyjęta 8 lipca 1993 r. Jest to bowiem jeden z głównych przepisów regulujących stratus nieobywateli w Estonii. Dokument stanowi o zasadach pobytu cudzoziemców na ziemiach estońskich oraz prawie do otrzymania statusu czasowego lub nie limitowanego czasem rezydenta kraju.

102 W art. 8 dokumentu ustawodawca doprecyzował, iż znajomość języka estońskiego wy-magana jest na poziome ogólnej znajomości potrzebnej w życiu codziennym. Rozumia-no przez to umiejętRozumia-ność zrozumienia ze słuchu oficjalnych oświadczeń, komunikatów, aktualności, opisów zdarzeń, ostrzeżeń, w mowie – umiejętność składania wyjaśnień, wyrażania opinii, woli, narrację, rozmowę oraz zadawanie pytań, czytania ze zrozumie-niem oficjalnych komunikatów, oświadczeń, ogłoszeń publicznych, informacji o ruchu drogowym, kwestionariuszy, raportów. Ważnym elementem, potwierdzającym znajo-mość języka estońskiego, było złożenie egzaminu przed wyspecjalizowaną w tym celu komisją i certyfikatu. Osoby, które posiadają wykształcenie średnie lub wyższe nabyte w języku estońskim, nie muszą zdawać egzaminu ze znajomości języka.

103 Według ustawy, osoby ubiegające się o obywatelstwo estońskie, stałe miesięczne przy-chody winny utyskiwać z tytułu umowy o pracę, umowy zlecenia lub innej umowy cy-wilno-prawnej, działalności gospodarczej, emerytury, dotacji czy wsparcia socjalnego (Akt o obywatelstwie, art. 7).

o obywatelstwo. Testy przeprowadzane przez pracodawców składały się z ta-kich części jak te wskazane przez ustawodawcę. Sprawdzana jest umiejętność słuchania, pisania i czytania ze zrozumieniem, a także komunikatywność danej osoby. Takie rozwiązanie zdecydowanie ułatwiło i usprawniło proces natura-lizacji wielu mieszkańcom kraju, którzy nie musieli zdawać dwukrotnie egza-minu z języka.

Złagodzeniu uległy także kwestie przyznawania obywatelstwa osobom nie-pełnosprawnym, które ze względu na swój stan zdrowia nie mogą wypełnić formalności wskazanych w ustawie. Osoby urodzone przed 1930 r. zostały cał-kowicie zwolnione z części językowej testu, zobligowane jednak zostały do zło-żenia egzaminu ze znajomości konstytucji i ustawy o obywatelstwie. Osoba apli-kująca o przyznanie obywatelstwa estońskiego musiała bowiem potwierdzić,

w formie pisemnej, znajomość tych dokumentów105. Długa izolacja Estonii od

nowoczesnych rozwiązań ustrojowych w kwestii przyznawania obywatelstwa, powiązana z brakiem wyspecjalizowanych w tym celu instytucji, skutkowała brakiem wdrożeniem starego modelu, który koncentrował się przede wszyst-kim na stworzeniu jednolitego, pod względem społecznym państwa. Proces naturalizacji w Estonii nie spełnia jednak wymogów otwartego i

niestawiające-go barier kraju106. Ustawa estońska w art. 19 zakazuje posiadania podwójnego

obywatelstwa. W praktyce oznacza to, iż osoby ubiegające się o obywatelstwo estońskie w okresie do sześciu miesięcy po złożeniu wniosku aplikacyjnego zobowiązane są do dostarczenia informacji o rezygnacji z poprzedniego oby-watelstwa, które posiadały, lub o przyjęciu statusu bezpaństwowca.

W latach 1992–2009 z procedury naturalizacji skorzystało ponad 150 tys.

mieszkańców Estonii107. Jednak procentowy wskaźnik osób zamieszkujących

105 Procedury egzaminu oraz zakres zmieniały się wielokrotnie. Każdorazowa zmiana za-sad egzaminowania wydawana jest w formie ustawy.

106 L. Kalev, Multiple and European Union Citizenship as Challenges to Estonian Citizenship

Policies, Tallinn 2006, s. 24.

107 Ustawa o obywatelstwie stanowiła o pozbawieniu możliwości ubiegania się o obywatel-stwo estońskie określonych grup ludności. Należały do nich osoby pozbawione wolno-ści prawomocnym wyrokiem sądu, pracownicy wywiadu i służb bezpieczeństwa obcego kraju oraz osoby służące w siłach zbrojnych innego państwa. W większości przypad-ków zakaz ubiegania się o obywatelstwo estońskie obowiązywał byłych pracowniprzypad-ków sowieckich służb bezpieczeństwa, wojskowych oraz ich współmałżonków. Zapis ten obejmuje wszystkich pracowników, bez względu na piastowane dawniej stanowisko w strukturach służb bezpieczeństwa czy wywiadu. W 2008 r. Sąd Najwyższy zezwolił na ubieganie się o obywatelstwo estońskie kobiecie, która w drugiej połowie lat 70. XX w. pracowała jako sekretarka w strukturach KGB przez okres ok. jednego roku. Sąd uznał jej argumentację, iż pozbawienie jej możliwości aplikowania o obywatelstwo jest dalece dyskryminujące w stosunku do pracowników technicznych.

3. Status prawny mniejszości rosyjskiej w Estonii

Estonię bez obywatelstwa jest nadal bardzo wysoki. W roku 2008 r. Estonię zamieszkiwało 95  193 Rosjan oraz ponad 100  tys. bezpaństwowców. Łącz-na liczba nie-Estończyków stanowiła 31%, wśród których 16% nie posiada-ło obywatelstwa Estonii. Według badań opinii publicznej przeprowadzonych w 2006 r. wśród Rosjan i bezpaństwowców większość z nich nie poleciłoby in-nym przeniesienia się do Estonii celem podniesienia standartu życia. Wynika

to przede wszystkim z faktu, iż mieli poczucie obywatela drugiej kategorii108.

Według badań przeprowadzonych rok wcześniej, przez Saar Pool, agencję ba-dania opinii publicznej, w 2005 r. wynikało, że 61% osób nie posiadających obywatelstwa chciałoby uzyskać obywatelstwo estońskie, 13% rosyjskie, 6% obywatelstwo innego kraju, natomiast 17% nie było zainteresowane kwestia-mi nabywania jakiegokolwiek obywatelstwa. Wybór w większości przypadków determinowany był miejscem urodzenia. Osoby urodzone w Estonii chciały nabyć obywatelstwo estońskie, osoby starsze, urodzone poza Estonią nie były zbyt zaangażowane w procedury naturalizacyjne. Obecnie proces naturalizacji mieszkańców Estonii jest zatem nadal zagadnieniem bardzo delikatnym, włą-czającym środowisko międzynarodowe. Przyznanie obywatelstwa osobom za-mieszkującym w Estonii nie tylko pozwoli na promocję postaw obywatelskich, integrację wewnętrzną społeczeństwa, lecz także zwiększy polityczną partycy-pację Estończyków.

Tradycje w kwestii autonomii kulturowej dla mniejszości etnicznych mają

długą tradycję w tym kraju109. Doświadczenia okresu stalinowskiego oraz wielu

lat aneksji Estonii do struktur ZSRR zmieniły układ narodowości tu zamiesz-kujących, co spowodowane było odbywającymi się na olbrzymią skalę migra-cjami Rosjan w obrębie ZSRR. Odzyskanie niepodległości oraz uchwalenie nowej konstytucji dało początek zmianom w zakresie zagadnień związanych

108 Badania wskazały, że 41% obywateli Estonii, 57% obywateli Rosji oraz 55% osób o sta-tusie bezpaństwowca nie poleciłoby Estonii jako kraju docelowego do zamieszkania i pracy.

109 Pierwszym dokumentem wydanym przez Riigikogu potwierdzającym poszanowanie praw mniejszości narodowych zamieszkujących na terenie kraju była ustawa z 12 lutego 1925 r., która stanowiła o poszanowaniu prawa do własnej kultury, tradycji, przekonań religijnych oraz zachowaniu przynależności narodowej przez wszystkie grupy etniczne zamieszkujące na terenie Estonii. Ustawa o tym charakterze była jedną z pierwszych na świecie i zyskała szerokie uznanie na arenie międzynarodowej za propagowanie zagadnień związanych z autonomią kultury przedstawicieli mniejszości narodowych. Dokument gwarantował tworzenie właściwych dla danych grup mniejszościowych samorządów, w których kompetencji leżało prawo do organizacji, zarządzania oraz monitorowania instytucji edukacyjnych zarówno tych o charakterze państwowym, jak i prywatnym, nauczających w języku ojczystym. Ponadto, samorządy miały za zadanie uczestniczyć w życiu kulturowym przedstawicielstw mniejszościowych.

z autonomią kulturową grup mniejszościowych. Przedwojenna ustawa nie była bowiem adekwatna do nowej rzeczywistości społeczno-politycznej kraju. Nowa ustawa o autonomii kulturowej Estonii została przyjęta 26 października 1993 r. po uprzednim przedstawieniu jej na forum Parlamentu Europejskiego. Ustawa w swoich założeniach odwoływała się do regulacji zawartych w usta-wie z 1925 r., prausta-wie mniejszości narodowych do zachowania i kultywowania

własnej kultury, tradycji i języka110. Należy jednak zaznaczyć, iż dokument nie

gwarantował żadnych konkretnych działań prawnych w przypadku

niestoso-wania się do całości lub ignoroniestoso-wania części zawartych tam regulacji111. Według

ustawy do grupy mniejszości narodowych zaliczani są wszyscy ci, którzy prze-bywają na terytorium Estonii i utrzymują z krajem pochodzenia długotrwa-łe więzi. Od Estończyków odróżniają się cechami o charakterze etnicznym, kulturowym, religijnym i językowym, motywem ich działania jest kultywo-wanie tradycji, religii i języka, stanowiących podstawę ich tożsamości

naro-dowej112. W art. 3 ustawy ustawodawca wskazał, iż każdy członek grupy

mniej-szościowej ma prawo do zachowania swojej tożsamości etnicznej, kulturowej tradycji, języka i religii. Co więcej, według ustawodawcy, nikomu nie wolno utrudniać oraz zabraniać kultywowania tradycji, własnej etniczności czy re-ligii. Jakiekolwiek działanie o charakterze przymusu zmierzające do odgórnej asymilacji społeczeństwa jest także zakazane postanowieniem ustawy. Ustawa o autonomii kulturowej dała zatem prawo przedstawicielom mniejszości na-rodowych mieszkającym na terenie Estonii do tworzenia własnych instytucji

110 Imigranci, którzy przybyli na ziemie estońskie, nie stanowili jednej i spójnej pod wzglę-dem etnicznym grupy, jednak w większości byli to Rosjanie lub ludność poddana pro-cesowi rusyfikacji. Oznaczało to wprowadzenie dominacji języka rosyjskiego na tery-torium Estonii, co w konsekwencji przełożyło się na likwidację autonomii kulturowej Finów, Ukraińców oraz przedstawicieli innych grup narodowych. Próby zachowania autonomii kulturowej były interpretowane jako przejaw postaw nacjonalistycznych. We wrześniu 1988 r. odbyło się pierwsze forum etniczne mniejszości narodowych za-mieszkujących Estonię, na którym zgromadzeni wyrazili poparcie dla niepodległości kraju oraz zachowania autonomii kulturowej dla wszystkich grup mniejszościowych. W 1989 r. powstała Komisja Spraw Etnicznych, w ramach której wyłoniona została gru-pa robocza odpowiedzialna za stworzenie projektu nowej ustawy w zakresie autonomii kulturowej mniejszości narodowych.

111 J. Hackmann, Werner Hasselblat on cultural autosomy: A forgotten manuscript, [w:]  Forgotten Pages in Baltic History: Diversity and Inclusion, eds M. Housden, D.J. Smith, Riga 2004, s. 147–149.

112 Ustawa o autonomii kulturowej z 1993 r., art. 1. W artykule zaznaczono, iż tylko mniejszości narodowe, tj. Niemcy, Rosjanie, Szwedzi i Żydzi oraz wszystkie grupy mniejszościowe skupiające powyżej 3 tys. członków, mogą korzystać z prawa do au-tonomii kulturowej.

3. Status prawny mniejszości rosyjskiej w Estonii

o charakterze kulturowym oraz oświatowym oraz niczym nieskrępowane-go kultywowania własnej tradycji i religii, jeśli praktyka ta nie narusza zasad porządku publicznego, zdrowia i moralności innych. Stwarzała także prawne możliwości do używania własnego języka oraz publikowania w nim. Przedsta-wiciele mniejszości narodowych mogą także zawierać umowy o współpracy

z innymi grupami etnicznym na terenie kraju113.

Głównym celem autonomii grup mniejszościowych, jak stanowi ustawa, jest zagwarantowanie systemu edukacji w języku ojczystym mniejszości naro-dowych oraz stworzenie ośrodków kulturalnych wspierających propagowanie rodzimej kultury. Ponadto, ustawa przewidywała fundusze w formie stypen-diów oraz innych nagród, które miałyby wspierać działania promocyjne mniej-szości narodowych oraz pomóc w kształceniu młodego pokolenia ich

przed-stawicieli114. Osoby należące do mniejszości narodowych w Estonii wpisane

są dobrowolnie do krajowego rejestru mniejszości narodowych. W rejestrze znajdują się informacje zawierające dane personalne danej osoby, imię, nazwi-sko, datę i miejsce urodzenia, płeć, stan cywilny, informacje dotyczące posia-danych dzieci i ich liczby, adres zamieszkania oraz przynależność wyznaniową. Dzieci, które nie ukończyły 15 roku życia, wpisane są do rejestru na wniosek

rodziców lub opiekunów prawnych115. Przedstawiciele mniejszości na terenie

Estonii mają także prawo do stworzenia własnych organizacji kulturowych o charakterze autonomicznym, które wyłaniają rady autonomii kulturowej, odpowiedzialne za monitorowanie działań w ramach przyznanej autonomii. Przedstawiciele rad wybierani są w wyborach bezpośrednich, w głosowaniu

tajnym na kadencję trzyletnią116. Liczba członków w poszczególnych radach

nie może być wyższa niż 60 oraz niższa niż 20. Działalność rad finansowana jest ze środków przyznanych z budżetu państwa, a także z budżetu właściwych jednostek samorządu terytorialnego zajmujących się kwestiami autonomii kul-turowej, edukacji oraz kultury i opieki społecznej, a także ze składek, darowizn oraz innych form pomocy finansowej zarówno od osób fizycznych, a także or-ganizacji międzynarodowych. Ważne jest, że fundusze na cele związane z roz-wojem autonomii kultury mogą być przeznaczone wyłącznie na te kwestie.

113 Ibidem, art. 4.

114 Ibidem. W art. 5 ustawy zawarto również możliwość dającą mniejszościom narodowym prawo do tworzenia własnych instytucji autonomii kulturowej, jeśli ich działanie nie będzie się kłóciło z porządkiem przyjętym przez prawo estońskie.

115 Wyrejestrowanie z krajowego rejestru mniejszości narodowych odbywa się na żądanie danej osoby, jeśli dana osoba zrzeka się obywatelstwa estońskiego lub na stałe wyprowa-dza się do innego kraju oraz w przypadku śmierci. Ibidem, art. 9.

116 Ordynacja wyborcza do rad zatwierdzana jest przez rząd Republiki Estońskiej,

Sposób wykorzystania przyznanych środków finansowych kontrolowany jest

przez właściwe organy państwowe117.

Ustawa o autonomii kulturowej nie jest dokumentem obligatoryjnym dla przedstawicieli mniejszości narodowych zamieszkujących na terenie Estonii. Celem dokumentu jest wskazanie konstytucyjnych praw grup mniejszościo-wych, które pozwalają na zachowanie prawa do ochrony własnej etniczności, kultury, języka i tradycji. Szczegółowo kwestie językowe reguluje ustawa o

ję-zyku z 1995 r.118 Dokument, oprócz fundamentalnych kwestii określających

status i zakres używania języka estońskiego, stanowi także o prawach