Orędownik Samorządu, 1931, R. 7, nr 6

(1)

Orędownik Samorządu

ORGAN ZWIĄZKU GMIN WOJEWÓDZTWA ŚLĄSKIEGO

Prenumerata wynosi 2 zł. kwartalnie.

Opłata pocztowa opłacona ryczałtem T elefony: Katowice 21-47

W ychodzi 10 i 25 dnia m iesiąca Red.iAdm.: Katowice Pocztowa 7/II | Redaktor: S t a n i s ł a w K u h n e r t I • Syndyk Związku Gmin W o j. Śląsk. '

O g ł o s z e n i a : Jednołamowy .wiersz milim 50 gr. Przed te k s t e m 'ł zł. za wiersz mm. Rach. w P. K. O. 304£27

Numer 4-5 Katowice, 1©. marca 1931 R o k ¥ 1 1

ŃTTMFRTT 4 - ^ i- R efle k sje na temat „opłat" i „specjalnych dopłat".

| __________ _________--- ---1 W oj. Śl. i Komisyj. 3. Państwowy Fundusz Drogowy, 2. Z działalności Związku Ginin

4. Kronika.

J

J a n Broił

n a c z e ln ik g m in y W e ln o w ie c

Refleksie na temat „o p ła t“ i „specjalnych dopłat"

Prawie żadne inne przepisy ustawy o tymcza- sowem uregulowaniu finansów komunalnych nie nastręczają w praktycznem ich wykonaniu tyle trudności, jak przepisy artykułów 19—24 (w brzmie

niu ustawy z dnia 17-go maja 1926 r., ogłoszonej w Dz. Ust. SI. Nr. 17 poz. 30).

Podejmuję się niniejszem zadania zdać sobie sprawę, na czem te trudności polegają. W tym celu przedewszystkiem stwierdzam, co jest zresztą

w szyst

kim wiadome, że pojęcie „opłaty" (artykuł 19—22) różni się zasadniczo od pojęcia „dopłaty" — „spe

cjalnej dopłaty" jak mówi ustawa (artykuł 25—24) I.

Artykuł 19-ty mówi o tern, że Związki Komu

nalne w i n n y pobierać opłaty za używanie komu

nalnych urządzeń i zakładów dobra publicznego, zaś m o g ą je pobierać za czynności i poświadcze

nia urzędowe organów komunalnych.

Artykuł 19-ty jest odpowiednikiem, nieco zmo

dyfikowanym, § 4-go niemieckiej ustawy o daninach komunalnych z dnia 14 lipca 1893. § 4 różni się od zastępującego go obecnie artykułu 19-go tylko tem, iż zasadniczo przepisywał, że gminy m o g ą opłaty pobierać, zaś winny pobierać tylko wtedy, jeśli wyrównanie kosztów utrzymania zakładu lub urządzenia nie nastąpi przez pobór dopłat lub przez odpowiednie stopniowanie podatków komu

nalnych.

Skoro przepisy ustawy o tymczasowem uregu

lowaniu finansów komunalnych względem „opłat"

odpowiadają na ogół pojęciu opłat § 4 niemieckiej ustawy o daninach komunalnych, przeto, przypu

szczam, dotychczasowe orzecznictwo może nam być drogowskazem przy stosowaniu obecnie obo

wiązujących przepisów o opłatach.

Przesłanką pobierania opłat jest u ż y w a n i e urządzeń lub zakładów. Używanie musi być r z e c z y w i s t e , bo inaczej nie byłoby używaniem, a opłat nie można zasadzać na m o ż l i w o ś c i żywania. (zob. orzeczenia O. V. G. 2 0 56 ; 31 53; 44 164; 45 96). Rozumując po myśli tych orzeczeń, okazuje się, że § 19-ty rozporządzenia wykonawczego z dnia 7-go czerwca 1924 r. (Dz.

Ust. SI. Nr. 14 poz, 56) pojęcie „opłat" odmiennie wykłada, przepisując, „że o p łaty ... winny być wymierzane według istotnej miary używ ania...

w braku zaś możności ścisłego ustalenia według p r a w d o p o d o b n e j m i a r y u ż y w a n i a", prze

pisując dalej, że „w szczególności opłaty drogowe od wozu mogą b^ć wymierzane według ilości sił mechanicznych i t. d.

Wymierzając opłaty drogowe od wozu według ilości sił mechanicznych byłyby gminy f o r m a l n i e w p o r z ą d k u , boć rozporządzenie wykonawcze jest nasamprzód miarodajnym przepisem procedu

ralnym. Powstaje jednak pytanie, czy wymiar w ten sposób opłat drogowych czyni zadość dawniej usta-

S z y l d y emaljowane i p i e c z ą t k i kauczukowe I metalowe

dostarcza po korzystnych cenach

Fabryka S t e m p l i I Z a k ł a d Rytownlczy E . F R A N I T Z A i S k a .

K A T O W I C E , ulica Pocztowa 10. Telefon Hr .11-83.

(2)

Temu Wymogowi zadość uczynić można jedynie rip., pociągając do opłat każdego przejeżdżającego wozem ulicami, za każdorazowe

użYwanie

drogi.

Takie ściąganie opłat jest wręcz

nieuchwYtne.

A poprzestawanie na ściąganiu opłat od właścicieli powozów w danej gminie zamieszkałych, naruszy

łoby jaskrawo wymóg sprawiedliwości. . Chociażby się wychodziło z punktu widzenia, że

w y m o g o w i

sprawiedliwości stanie się zadość, gdy w s z y s t k i e gminy b e z w y j ą t k u ściągać będą opłaty od zamieszkałych u nich właścicieli powozów, że więc nikt nie ujdzie wymiarowi opłaty, to natenczas by

łoby to zawsze jeszcze „ustaleniem opłat według prawdopodobnej miary używania", a takie ustalenie opłat byłoby sprzeczne z orzecznictwem wyżej cy- towanem.

Nie wiadomo, czy można twierdzić, że to orzecz

nictwo stało się bezprzedmiotowe z uwagi na po

zytywnie odmienne ujęcie pojęcia „używania" w r o z p o r z ą d z e n i u w y k o n a w c z e m z 7 czerwca 1924 r. Ta okoliczność wymaga źródłowego w y

jaśnienia. Sądząc z brzmienia artykułu 22-go usta

wy o uregulowaniu finansów komunalnych możnaby przypuszczać, że u s t a w o d a w c a nie zamierzał zmodyfikować pojęcia opłat jako takiego, znanego z niemieckiej ustawy o daninach komunalnych.

Stwierdzam dalszą odrębność pojęcia „opłat"

w przeciwstawieniu do dawniejszego pojęcia. Pod

czas gdy bowiem dawniej pobór opłat był zawisły od poboru d o p ł a t , t. zn., że gminy nie mogły szukać pokrycia przez ściąganie opłat, gdy koszta utrzymywania zakładu zdołano pokryć dopłatami,

— to obecnie w myśl § 20-go rozporządzenia w y

konawczego z dnia 7-go czerwca 1924 r. uiszczenie opłat nie wyklucza obowiązku uiszczenia dopłat.

Czyli obecnie stawia się jedno pojęcie niezawisłe obok drugiego. Jeśli tak jest, jak można przypu

szczać, iż art. 23 ustęp 1 -szy ustawy o uregulowaniu finansów komunalnych, traktujący o dopłatach, jest intencjonalnym odpowiednikiem § 9 niemieckiej ustawy o daninach komunalnych, natenczas pobór opłat w z u p e ł n e j n i e z a l e ż n o ś c i od dopłat stanowiłby pewnego rodzaju podwójne opodatko

wanie.

Brzmienie rozporządzenia wykonawczego jest pozytywne, jego stosowanie byłoby więc a priori legalne. Zarazem mogłoby jednak być zaprzecze

niem zasady ogólno-podatkowej o niedopuszczal

ności podwójnego opodatkowania. Przy oparciu na tej zasadzie wydaje się, iż ustawodawca, kon

struując artykuł 19-ty, toku myśli nie dociągnął, nie dodawszy, że Związki Komunalne winny pobiei-ać opłaty dopiero, „o ile wyrównanie wydatków utrzy- mailia zakładu nie nastąpi przez pobór d o p ł a t " . Wszak Związek Komunalny przy wymiarze Opłat a'szczególnie przy ustaleniu wysokości opłat musi

liczb będzie mógł sobie dostarczyć tylko, jeśli trzy

mać się będzie zasady, że opłaty w istocie "swej przeznaczone są na u z u p e ł n i a j ą c e pokrycie w y

datków utrzymania, poprzednio nie mogących być pokrytych dopłatami lub podatkami.

Przepis artykułu 21-go o zaliczkach na opłaty jest na ogół pożyteczną inowacją.

II. Artykuł 23 (o dopłatach) jest odpowiednikiem

§ 9 ustawy o daninach komunalnych. Stosowanie i tego przepisu sprawia gminom wiele trudności a często okazuje się niemożliwem. Nasamprzód pragnę podnieść, że pod dopłatami (na co już samo wyrażenie wskazuje), rozumie się c z ę ś c i o w y udział pewnej kategorji obywateli w kosztach, gmi

nie uróść m ających lub urosłych. Pobór dopłat na c a ł k o w i t e pokrycie kosztów jest niemożliwy.

Dopłaty pobiera się za to, że pewnej kategorji obywateli (ustawa wymienia właścicieli nieruchomo

ści, przedsiębiorców przemysłowych i handlowych) urządzenia i zakłady przynoszą szczególne korzyści gospodarcze lub udogodnienia.

Dopłaty różnią się od opłat podwójnie:

1. Pod dopłatami rozumie się udział j e d n o r a z o w y , jakkolwiek uiszczany może być ratami, zaś opłaty ściąga się bieżąco i za każdorazo

we używanie zakładu lub urządzenia;

2. dopłaty ściąga się, chociażby ci, na których się dopłaty nakłada, z zakładów i urządzeń nie korzystali. Decyduje wyłącznie sprawdzian

„korzyści gospodarczych lub udogodnień".

Jeżeli zatem nie wchodzą w rachubę szczególne korzyści gospodarcze d l a w ł a ś c i c i e l i n i e r u c h o m o ś c i i p r z e d s i ę b i o r c ó w p r z e m y s ł o w y c h i h a n d l o w y c h , natenczas dopłaty nie mogą być pobierane. W takim wypadku wydatki pokrywane być mogą tylko z dochodów ogólno- budżetowych i z opłat za używanie. Nie można pobierać'dopłat od wszystkich kategorji obywateli.

W dobie teraźniejszej gminy są zainteresowane kwestją rozbudowy ulic i zagadnieniem, czy koszta rozbudowy ulic mogą być rozłożone na adjacentów drogą poboru dopłat. Rozpatrując to zagadnienie trzeba rozróżnić między drogami nowo mającemi być założonemi a ulicami istniejącemi, które się prze- brukowywuje. Co do pierwszych nie wymierza się dopłat w myśl § 23 ustawy o finansach komunal

nych, lecz można je pobierać na mocy statutu miej

scowego, uchwalonego na zasadzie § 15 ustawy o linjach regulacyjnych, co do ulic drugich winno się pobierać dopłaty w myśl art. 23. A ponieważ dopłaty pobiera się nietylko od adjacentów danej ulicy, ale, jak ustawa postanawia, od właścicieli nie

ruchomości i przedsiębiorców przemysłowych i han

dlowych, k t ó r y m u r z ą d z e n i a p r z y n o s z ą

(3)

3

s z c z e g ó l n e k o r z y ś c i i u d o g o d n i e n i a ,

przeto dopłat

y

na pokrycie kosztów przebrukowa- nia rozłożone być mogą, zdaniem mojem, nawet na nśeadjacentów, bo i na kupców i handlowców choćby niezamieszkałych lub nieprowadzących interesu w d a

nej ulicy, byleby stwierdzonem bvło, że przebruko- wanie przynosi im korzyści i udogodnienia.

Ponieważ z zasady utrzymywanie sieci ulic przedstawia się jako urządzenie jednolite, ogólne, (o ile chodzi o utrzymywanie, w ypływ ające z obo

wiązku gminy), przeto naruszyłaby gmina wymóg sprawiedliwości, gdyby w myśl art. 23-go pociągała do opłat właścicieli nieruchomości itd. z powodu kosztów p o j e d y n c z e j , pewnej tylko, ulicy, np, zależnie od sentymentu członków rady gminnej, i gdyby nad ściąganiem dopłat na pokrycie kosztów remontu reszty ulic przeszła do porządku dziennego.

Dlatego w myśl licznych orzeczeń O.V.G. należy dać gwarancję przez wydanie odpowiedniego statutu miejscowego, że także przy regulacji reszty ulic słowem przy regulacji wszystkich ulic, nastąpi pobór dopłat. Statut taki winien generalnie uregulować sprawę finansowania systemem dopłat regulacji ulic i przewidzieć, że w pojedyńczym wypadku konkre

tnego uregulowania ulicy postąpi się formalnie w myśl przepisów art. 23-go. Takie statutowe ustalenie winno wszakże wykluczyć z ogólnej sieci ulic takie ulice, które podpadają pod § 15-ty ustawy o linjach re

gulacyjnych (ulice nowe) a winno je zaliczać do ogólnej sieci po upływie okresu 5-cio letniego wzglę

dnie krótszego, o którym mówi § 15 ustawy o linjach regulacyjnych.

Po tej ogólnikowej wykładni o znaczeniu do

płat przechodzę do opisania trudności, zachodzących przy stosowaniu praktycznem artykułu 23-go ustawy o uregulowaniu finansów komunalnych. Według niemieckiej ustawy o daninach komunalnych ścią

ganie dopłat należało do swobodnej oceny gminy a obowiązek do poboru dopłat ciążył na gminach dopiero, gdyby koszta zakładów lub urządzeń inaczej wypadało pokryć z podatków. Ani artykuł 23-ty ustawy o tymczasowem uregulowaniu finansów ko

munalnych, ani rozporządzenie wykonawcze z dnia 7 czerwca 1924 r. tak sprawy nie traktują, bo mówią z g ó r y o obowiązku gminy do ściągania dopłat.

Obowiązek ten według litery prawa przedstawia się bardzo łatwy do wykonania. Mam jednak obawę, czy w wykonaniu tego obowiązku nie kryje się za- kapturzone podwójne opodatkowanie, zwłaszcza w wypadkach gmin zasobnych. Wiadomo przecież, że dawniej ustrój finansowy gmin był zbudowany na rozumowaniu, że wydatki gmin są podstawą ściągania, dochodów, a więc wysokość podatków zależała od wysokości wydatków i musiała być do

kładnie z góry określona i ustalona. Teraz jest odwrotnie, gminy wiedzą, jakie ich czekają rozchody, lecz nie wiedzą, co im się ‘dostanie z podatków.

To też, gdy dawniej gminy postanowiły założyć jakiś zakład dobra publicznego, to miały możność w y

kazania się co do joty każdemu, że podatki uchwa

lone idą wyłącznie na administrację bieżącą i że dopłaty muszą być tak a tak wysokie. Dziś to jest niepodobieństwem, bo gminy nie wiedzą, jakie kwoty podatkowe Kasy Skarbowe im przyślą. Jeśli jakiejś gminie przypadnie niespodzianie dużo podatkó ^ b ę d z i e je mogła inwestować na zakłady . i urzą

dzenia dobra publicznego. Wtedy atoli, jakże w y

wiązać się z „obowiązku" pobierania dopłat; ma się przecież świadomość, że inwestycje są zapłacone, bardzo możliwe nawet przez podatników, którym zakłady i urządzenia absolutnie żadnej korzyści nie przynoszą! Przy obecnym systemie podatkowym c a ł o ś ć podatników uiszcza, nie wiedząc o tern i mimowolnie, dopłaty w formie podatków, a arty

kuł 23-ci przecież każe ściągać dopłaty p r z e d po - d a t k a m i . To jest sytuacja paradoksalna. Pobór dopłat o b o w i ą z k o w y , n i e u w a r u n k o w a n y s t o s u n k i e m d o p o d a t k ó w , byłby typowym przykładem zakapturzonego podwójnego opodatko

wania.

Rzecz dziwna, w ten sposób pożytek z artykułu 23, niepopełniając podwójnego opodatkowania, mo

głyby mieć tylko gminy ubogie, które z podatków bieżących nigdy końca z końcem związać nie mogą, lub tylko gminy, których nadwyżki z podatków bieżących nie są zdolne pokryć wydatków na za

łożenie i utrzymanie zakładów i urządzeń. Mogą one bowiem wykazać, że istnieje różnica między nadwyżką podatków a kosztami założenia urządze

nia i mogą tę różnicę do pewnej Ustalić się m ającej wysokości wyrównać drogą dopłat. Będzie to je

dnak możliwe dopiero post factum a nigdy z góry, jak to dawniej było, t. zn. nigdy równocześnie przy rozpoczęciu budowy urządzenia, gdyż nie mogą przedtem wiedzieć, czy ściąganie dopłat będzie usprawiedliwione względnie jakie w ciągu roku okażą sie nadwyżki podatkowe, mogące uzbytecznić w y

miar dopłat. W idać z tego z drugiej strony, że i gminy niezasobne, jeśliby postępowały w myśl po

wyższych kryterjów o podwójnern opodatkowaniu, w z g 1 ę d n ą tylko miałyby korzyść z artykułu 23-go, bo inwestować mogłyby nasamprzód

^j

e d y n i e, z a- c i ą g a j ą c p o ż y c z k i. Zaś gminy wielkie, właśnie te, dla których dopłaty mają naczelne znaczenie, nie mogłyby nigdy pobierać dopłat, ponieważ wy

kazują poważne nadwyżki podatkowe.

Na wzór dawniejszych przepisów, ale w sto

sunku odwrotnym, traktuje § 20-ty rozporządzenia wykonawczego z dnia 7-go czerwca 1924 r., ch ociaż nie jasno, tylko wypadki „remontu" urządzeń (na wzór dawniejszych przepisów o tyle, o ile chodzi o wykazanie wzajemnego stosunku pokrycia w y

datków z innych źródeł dochodowych do opłat),

W stosunku odwrotnym dlatego, że na pokrycie

(4)

kosztów remontu należy dać pierwszeństwo innym ź r ó d ł o m d o c h o d u, podczas gdy dawniej pier

wszeństwo najeżało się d o p ł a t o m ; nie jasno tra

ktuje § 20 rozporządzenia wykonawczego wypadki remontu dlatego, że odróżnia „remont" szkół, mo

stów, dróg itp. od „utrzymania i konserwacji tych urządzeń" nie określiwszy granicy, gdzie kończy się remont a gdzie rozpoczyna się „utrzymanie i kon

serwacja".

Wynika z tego, że żadna gmina nie da sobie rady, kiedy ściągać dopłaty na remont. Nadto, od k o g o dopłaty na remont, n. p. szkół, ściąga ? W myśl art. 23-go tylko od właścicieli nieruchomości itp., którym urządzenia przynoszą szczególne korzyści.

Czy tylko tej kategorji obywateli szkoły przynoszą szczególne korzyści?

Nie jasnem jest jeszcze przepis ustępu 3-go §-fu 20-go rozporządzenia wykonawczego. Należałoby wyjaśnić, czy i jak wpływ ma komisja powołana do połowy z grona płatników dopłaty, na rozkład sum, dokonać się m ającego przez Zarząd gminy.

W jakiej mierze artykuł 23-ci o finansach ko

munalnych gminy o b o w i ą z u j e , o tem świadczy ujęcie ustępu 3-go tego artykułu. Mianowicie d o

piero na mocy uchwały rady gminnej, zatwierdzo

nej przez władzę nadzorczą, mogą gminy uwolnić się od tego obowiązku. Zatem jedno z d w ojga: albo obowiązek się spełni, nie w chodząc zupełnie w wyż omówione przeciwności, albo, nie chcąc się narazić na zarzut niedopilnowania obowiązku, przeprowadzi się uchwałę w myśl ustępu 3-go artykułu 23-go. Cóż, kiedy jedno i drugie okazać się może niewłaściwe, drugie szczególnie dlatego, że żaden naczelnik gminy nie może być tak przewidujący, aby z przekonaniem mógł pozbyć się atutu do pobierania dopłat, bo nie może wiedzieć, czy dochody podatkowe pozwolą mu zrezygnować z dopłat.

Reasumując można być zdania, że sprawy opłat, i dopłat w s z a c i e p r z e p i s u t e r a ź n i e j s z e g o nie są sharmonizowane ze zreformowanym ustrojem podatkowym, oraz uznać można za właściwe, że gminy zajmują stanowisko niezdecydowane, czekając na realną nowelizację przepisu.

Pod koniec pragnę dodać, że przymiotnki

„specjalne" w nagłówku części II ustawy o finansach komunalnych i w nagłówku art. 23-go wydaje się najzupełniej zbyteczny.

Wełnowiec, dnia 12 grudnia 1928 r.

J. Br.

Z działalności Z a r zą d u Z w ią z k u Smin W o j .i l . i Kom isyj

Kom isja dla spraw finansowych i podatkowych.

Kontynuując prace swe nad projektem noweli

zacji ustawy o tymcz. uregulowaniu finansów k o munalnych wzgl. nad projektem ostatecznej ustawy o daninach komunalnych, Zarząd Związku wraz z wyłonioną w tym celu specjalną komisją dla spraw podatkowych i finansowych, rozpisał ankietę celem zebrania potrzebnego materjału do opracowania przewidzianych projektów. Materjał ten w części już zebrano, w obec czego przewodniczący Zarządu a równocześnie komisji, p. prezydent dr. Kocur zwołał posiedzenie komisji na dzień 3 marca br. do Katowic. W posiedzeniu tem, oprócz członków komisji, wzięli udział zaproszeni naczelnicy gmin reprezentujących specjalnie Interesy i wymogi i ko

misja obradow ała w składzie 16 osób. Na porządku obrad komisji były następujące referaty:

1. p. Kuhnerta w przedmiocie nowelizacji prze

pisów ustawy o tymcz. uregulowaniu finan

sów kom. odnośnie do opłat i dopłat na rzecz gmin,

2. pp Maciejczyka i Rudzkiego w przedmiocie propozycji do nowelizacji przepisów o u- dziale i rozdziale wpływów z podatku do

chodowego,

3. pp. Bieriioszka i Karczewskiego w tym sa

mym przedmiocie, odnośnie do podatku przemysłowego.

Nad wszystkienii trzema referatami-wywiązała się bardzo szczegółowa i obszerna dyskusja, w w y

niku której poszczególne referaty przekazano do dalszego opracowania podkomisjom. Podkomisje

te zbierają się w środę, dnia 11 bm. i w sobotę dnia 14 bm.

Posiedzenie Zarządu Zwiąskn Gmin.

Po zagajeniu zebrania, odbytego w dniu 5 marca br. przez p. prezydenta dr. Kocura przyjęto protokół z ostatniego posiedzenia.

Następnie postanowiono odbyć roczne walne zebranie Związku w poniedziałek, dnia 20 kwietnia br. w Katowicach na sali Rady Miejskiej.

Uchwalono, że oprócz porządku obrad wy

nikających z przepisów statutu, wygłoszone być mają referaty: podatkowe, o funduszu drogowym, o SI Funduszu Gospodarczym, o projekcie ustawy o powiatowych związkach komunalnych oraz po

ruszoną ma być kwestja mieszkaniowa.

Ostateczne ustalenie referatów i wybór pre

legentów polecono prezydium zarządu.

Celem przeprowadzenia szerokiej akcji pod

niesienia zdrowotności, przez zakładanie przez gmi

ny zieleńców, ogródków, przez zalesienie itd., po

stanowiono wspólnie ze Śląską Izbą Rolniczą przy

stąpić do ujednolicenia czynności, umożliwiających taką akcję. Podstawą tej współpracy ze SI. Izbą Rolniczą ma być projekt opracowany swego czasu przez biuro Związku oraz plan opracowany już przez SI. Izbę Rolniczą dla Związku Gmin.

Po omówieniu spraw bieżących, przedłożył p. prezydent Spaltenstein projekt ustawy o zakła

daniu i utrzymywaniu publiczńych szkół powszech

nych. Polecono syndykowi Związku rozesłać tenże

projekt członkom zarządu i członkom komisji dla

spraw szkolnyeh.

(5)

5

Państw. Fundusz Drogowy

W nr. 16 Dziennika Ustaw Rzpltej w poz. 81 ukazała się ustawa 2 dnia 3 lutego 1951 r. o Pań

stwowym FundusHLi Drogowym.

Fundusz służyć ma dla dostarczania środków na budowę, utrzymanie i wzmocnienie dróg pań

stwowych oraz na udzielanie zapomóg na budowę, utrzymanie ś wzmocnienie dróg samorządowych.

Państwowy Fundusz Drogowy tworzy się:

1. z opłaty od pojazdów mechanicznych oraz niektórych pojazdów konnych (40.— wzgl.

50.— zł. rocznie od 100 klg. wagi własnej samochodu),

2. z opłat od biletów za przejazd pojazdem mechanicznym,

5. z grzywny za przekroczenia przepisów po

rządkowych, 4. z opłat od reklam, 5. z dotacji Skarbu.

Państwowy Fundusz Drogowy ma prawo za

ciągnąć pożyczki do łącznej wysokości 400 milio

nów zł.

Opłatę od pojazdów mechanicznych określa art. 6 ustawy. Zaś art. 18 ustanawia opłaty od bi

letów za przejazd pojazdem mechanicznym, z w y

jątkiem biletów za przejazd autobusem kursującym jedynie w granicach gminy miejskiej. O płata ta wynosi część ceny biletu.

Po myśli art. 14 i następnych, uskuteczniają wymiar 1 pobór opłaty w gminach miej

skich zarządy tych gmin. W gminach wiejskich zaś wymiaru opłaty dokonują Wydziały Powiato

we, a natomiast poboru zarządy gmin wiejskich.

Za czynności, związane z wymiarem, poborem i ścią

ganiem opłat przyznaje się władzom wymiarowym i poborowym odszkodowanie w wysokości 5 proc.

śum wpłacanych przez nie do Kas Skarbowych na rachunek Państwowego Funduszu Drogowego.

Ustawa o Państwowym Funduszu Drogowym wchodzi w życie z dniem 1 kwietnia br. i obo

wiązuje na całym obszarze Rzeczypospolitej Pol

skiej.

Zdaniem naszem winien jednak Sejm Śląski poprzednio nadać ustawie tej moc obowiązującą także na terytorjum Województwa Śląskiego, a to z uwagi na art. 4 i 5 Ustawy Konstytucyjnej z dnia 15 lipca 1920 r Jak się dowiadujemy, jest obecnie w opracowaniu projekt odnośnej ustawy śląskiej.

Kronika

K a t o w ic e . Na dniu 11 marca br. o gode.

12 odbędzie się w ratuszu m. Katowic posiedzenie zarządu Stow. Burmistrzów i Naczelników Gmin celem przygotowania rocznego walnego zebrania Stowarzyszenia.

M ik o łó w . W środę, dn. 4. marca rb. odbyło się publiczne posiedzenie Rady Miejskiej, na wstępie którego uczczono pamięć b. długoletniego członka Magistratu i Rady Miejskiej śp. budowniczego Pawła Klimanka. W obec tego, że wybór ładnego p. Jana Drzazgi na zastępcę burmistrza został przez Śląski Urząd Wojewódzki zatwierdzony, wprowadził i za

przysiągł p. burmistrz Koj p. Drzazgę na powyż- szem posiedzeniu w tymże urzędzie; równocześnie zobowiązał p. burmistrz p. Franciszkę Jastrzębską w urzędzie radnego miejskiego i to w miejsce p.

Drzazgi. Następnie stwierdziła Rada Miejska, że na opróżnione przez p. Drzazgę miejsce wchodzi w skład Magistratu p. Bernard Krawczyk, emer. inspektor szkolny. W dalszym ciągu przyjęto do wiadomości protokół rewizyjny kasy miejskiej za miesiąc luty rb. i przychylono się do uchwały Magistratu w spra

wie potrącania miejskim pracobiorcom ustawowej części na świadczenia socjalne; poczem przystą

piono do najgłówniejszego przedmiotu obrad, mia

nowicie do zatwierdzenia budżetu m. Mikołowa na rok rachunkowy 1931-32. Miasto preliminuje w do

chodach i rozchodach budżetu zwyczajnego 750.000 zł. Na administrację ogólną (wydatki rzeczowe i osobowe) preliminowano 186.206,64 zł, na majątek komunalny 18.950,00 zł, na spłatę długów 115.099,90 zł, na utrzymanie ulic i placów publicznych 60.050,00 zł, na oświatę (dodatek dla szkoły powszechnej, do

kształcającej, gimnazjalnej i towarzystw) 194.336,00 zł,

Stowarzyszenie Dziewcząt Zarobkujących pod op. Św.Zyty

w K A T O W IC A C H , ul. Marjacka 22. Tel. 1704.

S e k re ta rja t Towarzystwa utrzymuje

B I U E O P O Ś R E D N I C T W A P R A C Y

dla słu ż b y d o m o w e j ¹ prosi zainteresowanych o zwracanie się z całem zaufaniem, do biura pośrednictwa, które poleca tylko pierwszorzędną i wykwalifikowaną służbę.

Dom „Św. Zyty" przy ul. Marjackiej 22, poleca swą

Z N A K O M I T Ą K U C H N I Ę

szczególnie wycieczkom z prowincji, pozatem wydaje się smaczne i zdrowe śniadania, obiady i kolacje P. T. urzędnikom i gościom wprowadzonym po c e n a c h p rz y s tę p n y c h .

(6)

na kulturę i sztukę 5.500,00 zł, na zdrowie publicz

ne 23.814,04 zł, na opiekę społeczną 85.146,00 zł, na popieranie przemysłu i handlu 271,00 zł, na bez

pieczeństwo publiczne (oświetlenie ulic, straż pożar

na itp.) 56.465,00 zł. i na różne inne wydatki 4.161,42 zł. Budżet przedsiębiorstw miejskich prze

widuje w dochodach i rozchodach na rzeźnię miej

ską 55.800,00 zł, na gazownię miejską 70 000,00 zł.

i na wodociągi 60.000,00 zł. Budżet administracyjny przewiduje w wydatkach nadzwyczajnych kwotę 400.000,00 zł. na budowę nowej szkoły powszechnej, zaś budżet przedsiębiorstw miejskich 100.000 zł. na rozbudowę chłodni przy rzeźni miejskiej. Pozatem rozpatrzono ofertę firmy H. Koetz w sprawie na

bycia gruntu pod budowę ulicy Gimnazjalnej, na

dano wykonanie wewnętrznego urządzenia chłodni przy miejskiej rzeźni firmie E. Kascha Nast. w Mi

kołowie za cenę 22.000 zł. i przyjęto statut Publicz

nej Dokształcającej Szkoły Zawodowej i statut w przedmiocie poboru podatku od publicznych rozrywek, zabaw i widowisk. W końcu przyjęto do wiadomości sprawozdanie miejskiego gimnazjum żeńskiego za r. szk. 1929-30 i załatwiono nagły wniosek dot. nadpłaty zarobku dla robotników, któ

rzy zatrudnieni byli przy czyszczeniu kanału na ul.

Kanałowej.

W arszaw a. „ P o l s k a F l o t a N a r ó d o- w a Ukazał się pierwszy numer pięknie wyda

nego dwutygodnika p. t. „Polska Plota Narodowa".

Pismo to jest organem Stołecznego Komitetu Floty Narodowej i ma za zadanie propagowanie idei Ko

mitetu.

Bogata treść, piękne ilustracje i staranne opra

cowanie czynią z tego dwutygodnika naprawdę interesujące i ciekawe pismo.

„Polska Flota Narodowa pozostaje pod naczelną redakcją Generała Marjusza Zaruskiego i redaktora Zdzisława Andrzejewskiego.

W alny Zjazd Miast Polskicli. W dniu 22 lutego br. odbył się w Krakowie 'W alny Zjazd Związku Miast Polskich. Zjazd był licznie obesłany, a obszerne sprawozdania z przebiegu obrad podały już pisma codzienne. Ograniczamy się tylko d o . stwierdzenia, że jedynym przedmiotem zjazdu było uchwalenie nowego statutu Związku Miast, który we

dług propozycji specjalnej komisji i zarządu przy

jęto. Nowy statut przewiduje podział Związku na regionalne koła, przyczem jednak jeszcze nie dość wyraźnie podkreślono sposób utworzenia tychże kół oraz zakres ich działania.

**| R. Moffmfilier* Katowice -**

Telefon 1182 Słow ackiego 31 i Szklarnia budowlana i artystyczna

„ S

K atow icki Oddział To w. W zajem n. |«<

Ubezpieczeń

W O P “

w W arszaw ie

przyjmuje do ubezpieczenia od ognia budowle i ruchomości miejskie, wiejskie i przemysłowe Również ze względu na nadchodzący sezon ubezpieczeń ziemiopłodów od gradobicia,przyj

muje się .już obecnie zgłoszenia. Informacji tak ustnych, jak i pisemnych udziela niezwłocznie

Biuro Towarzystwa „ S N O P 4*

K a to w ic e , u l. S o k o lsk a 9 — T e le fo n 21-76 P o sz u k u je s ię z d o ln y ch a je n tó w

Dobry I tani nawóz,

W chwili obecnej, tak ciężkiej dla rolnictwa, wskazaną jest jaknajdalej idąca oszczędność. Uni

kać winniśmy wszelkich wkładów, co do których nie mamy pewności czy się nam opłacą. Z dru

giej strony nie możemy jednak zaniedbywać nawo

żenia, by nie doprowadzić naszych gospodarstw do upadku.

Kupując nawóz musimy wybierać taki, który

by kosztował niedrogo, a działał skutecznie.

Takim nawozem jest kainit — najtańszy i naj

lepszy z pomiędzy nawozów potasowych. W agon kainitu o zawartości 10 ton (100 cnt. metr.) kosz

tuje za gotówkę 480 złotych, na kredyt 520 złotych.

Do tej sumy kredytowanej włączone są koszta tran

sportu, tak, że rolnik nie płaci gotówką sa transport kolejowy. Otrzymuje więc kainit za darmo na swo

jej stacji kolejowej, a płaci zań dopiero w paź

dzierniku.

Nadwyżka plonu osiągnięta dzięki działaniu kainitu zapłaci za nawóz i pozostawi jeszcze zysk.

|i| Handel dzieł sztuki. Modne ramowanie obrazów. |i|

Zamówienie.

(W yciąć i oddać w Urzędzie Pocztowym) Niże] podpisany zamawia niniejszem w Urzędzie Pocztowym na II. kwartał 1931 wy

chodzącą w fia to w ic a c h gazetę