Urodzony 24 III 1927 r. w Sosnowcu. Praca:
Zak³ad Elektroenergetyki Politechniki Wroc³awskiej; „Energoprojekt” – Katowice; Kopalnia Wêgla Kamien-nego „Kleofas”; Haldex; Okrêgowy Inspektorat Gospo-darki Energetycznej w Katowicach; Zak³ad Badañ i Ekspertyz Pañstwowego Inspektoratu Gospodarki Pa-liwowo-Energetycznej w Katowicach; Energochem w Gliwicach; G³ówny Instytut Górnictwa; Politechni-ka Œl¹sPolitechni-ka. Sekretarz naukowy w Oœrodku Badawczo--Rozwojowym Gospodarki Energetycznej w Katowi-cach.
cji Wydzia³u Hutniczego wybra³ Wydzia³ Mechaniczno-Elektrotechniczny, Od-dzia³ Mechaniczny Politechniki Wroc³awskiej. Pracê zawodow¹ rozpocz¹³ w Biu-rze Projektów Górniczych „Poltegor”. W 1987 r. pBiu-rzeszed³ na emeryturê.
Uhonorowany licznymi odznaczeniami pañstwowymi i resortowymi.
Doc. dr in¿. mech. Zdzis³aw Drozdowski
Urodzony 3 I 1923 r. w Kolbuszowej. Praca:
Uniwersytet i Politechnika Wroc³awska, Wydzia³ Mechaniczny – m³. asystent, st. asystent; praca w prze-myœle i biurach projektowych – st. konstruktor, g³. tech-nolog, g³. konstruktor; Politechnika Wroc³awska, Wy-dzia³ Elektryczny – adiunkt, Wy¿sza Szko³a In¿ynierska, Instytut Elektrotechniki Przemys³owej.
Wa¿niejsze osi¹gniêcia naukowe i zawodowe: Cz³onek Oddzia³u PAN w Poznaniu, dziekan Wydz. Elektrycznego WSI (1979–1981), z-ca dyrektora Insty-tutu, rzeczoznawca SEP.
Odznaczenia:
Medale wojskowe kombatanckie, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Nagroda Postêpu Tech-nicznego Wroc³aw 1970, Nagroda KNT 1972.
163
Doc. dr in¿. Antoni Dziama
Urodzony w 1924 r. w Rzeszowie.
Do 1939 r uczy³ siê w gimnazjum w Rzeszowie, a w la-tach okupacji ukoñczy³ szko³ê mechaniczn¹ i do czerwca 1944 pracowa³ w zak³adach lotniczych. W lipcu 1945 r. zda³ maturê w Liceum Mat.-Fiz. w Rzeszowie, a nastêp-nie wyjecha³ do Wroc³awia, gdzie jako cz³onek Stra¿y Akademickiej pracowa³ przy odbudowie i przygotowa-niu organizacyjnym Uniwersytetu i Politechniki. By³o to wa¿ne i pilne, bo mia³o wp³yn¹æ na decyzje w³adz w sprawie otwarcia uczelni i uruchomienia zajêæ ju¿ w je-sieni 1945 r. Studia na Wydziale Mechanicznym rozpo-cz¹³ w listopadzie 1945 r., a dyplom mgr in¿. uzyska³
w 1950 r. Okres studiów to nie tylko nauka, ale tak¿e dzia³alnoœæ w „Bratniaku”, Kole Mechaników, Aeroklubie Akademickim i ró¿ne dorywcze prace zarobkowe dla zdobycia œrodków na utrzymanie.
Ju¿ w czasie studiów anga¿owa³ siê jako asystent wolontariusz do prac pomoc-niczych u prof. W. Chowañca (wówczas adiunkta), bior¹c udzia³ w przygotowy-waniu i demonstroprzygotowy-waniu æwiczeñ z obróbki skrawaniem i miernictwa warszta-towego. Od 1949 r. otrzymuje etat asystenta u prof. T. Lewickiego w Katedrze Elementów Maszyn, gdzie oprócz zajêæ dydaktycznych wykonuje zlecane prace konstrukcyjne. W Katedrze Elementów Maszyn prowadzi æwiczenia z rysunku technicznego i projektowania czêœci maszyn na Wydzia³ach Mechanicznym i Elek-trym, a tak¿e z geometrii wykreœlnej dla Wydzia³u Górniczego. Awansuje na st. asystenta, a w roku 1953 na adiunkta, ju¿ u prof. T. Demetera, który powierza mu samodzielne wyk³ady z elementów maszyn dla Wydz. Elektrycznego. Od 1962 r. prowadzi wyk³ady i projektowanie tak¿e na studiach wieczorowych WSI oraz na studiach dziennych Wydz. Mechanicznego i Górniczego oraz na filiach w Œwidnicy i Wa³brzychu.
Równolegle z prac¹ na Politechnice anga¿uje siê na 1/2 etatu w Biurze Projek-tów Przemys³u Roszarniczego w latach 1951–1952, a w nastêpnych latach w Spó³-dzielni In¿ynieryjno-Projektowej. Nabyte doœwiadczenia wykorzystuje w swoich wyk³adach i æwiczeniach projektowych. Po utworzeniu przy katedrze jednostki pomocniczej – Zak³adu Elementów Maszyn – rezygnuje z zajêæ poza Politechnik¹ i skupia siê na pracy dydaktycznej w katedrze, oraz na pracach konstrukcyjnych i badawczych dla przemys³u. Prace te dawa³y satysfakcjê – z jednej strony poczu-cie w³asnej u¿ytecznoœci, przydatnoœci nabytej wiedzy technicznej, z drugiej stro-ny uznanie i szacunek dla swojego stopnia zawodowego i doœwiadczenia, które nadal wzbogaca³ i weryfikowa³, w³aœnie przez ten praktyczny kontakt z przemy-s³em. W owym czasie potrzebna by³a uniwersalna wiedza i trzeba by³o podejmo-waæ problemy z zakresu ró¿nych specjalnoœci, jak np. transport wewnêtrzny, obra-biarki do metali i drewna, t³ocznie, prasy, maszyny do obróbki kamienia, maszyny
164 Czêœæ II. Biogramy pierwszych absolwentów PWr.
dla przemys³u papierniczego, ceramicznego i inne. Tu potwierdzi³o siê, ¿e in¿y-nierowi potrzebna jest jako fundament dobra wiedza podstawowa, zdolnoœæ ana-lizy i syntezy zjawisk fizykalnych w ró¿nych warunkach eksploatacji maszyn oraz umiejêtnoœæ wyszukiwania potrzebnych wiadomoœci w literaturze technicznej i innych Ÿród³ach. Wskutek braku po wojnie literatury polskiej korzystano g³ów-nie z ksi¹¿ek i norm g³ów-niemieckich, a w nastêpnych latach tak¿e z licznych wydaw-nictw rosyjskojêzycznych, rzadziej z ma³o dostêpnych wówczas angielskich. Na tej podstawie i korzystaj¹c z notatek z wyk³adów przygotowywano pierwsze skrypty i inne pomoce dydaktyczne. Po okresie koncentracji na dydaktyce nastê-puje stabilizacja procesu nauczania i powstaj¹ warunki rozszerzenia dzia³alnoœci naukowej bazuj¹cej na wspó³pracy z przemys³em. Swoj¹ ukierunkowan¹ ju¿ pracê naukowo-badawcz¹ intensyfikuje od 1955 r., koncentruj¹c siê na metodach pro-jektowania, badañ i obliczeñ przek³adni zêbatych. Wspó³pracuje w tej tematyce z wiod¹cym wytwórc¹ przek³adni w Polsce, BZUT Bielsko-Bia³a. Dalsza praca naukowo-badawcz¹ w tej dziedzinie owocuje uzyskaniem w 1962 r. stopnia dok-tora n.t. W kolejnych latach swoj¹ dzia³alnoœæ naukow¹ koncentruje wokó³ metod projektowania uk³adów napêdowych, a zw³aszcza maszyn budowlanych, górni-czych i pojazdów, co zosta³o udokumentowane w licznych raportach-sprawozda-niach instytutowych. Autor lub wspó³autor oko³o 70 publikacji w czasopismach technicznych krajowych i zagranicznych, 18 referatów konferencyjnych i 2 patentów. Autor 2 skryptów i wspó³autor 2 dalszych, oraz autor l podrêcznika akademickiego i wspó³autor 2 dalszych wydanych przez PWN. W 1970 r. zosta³ powo³any na stanowisko docenta w Instytucie Konstrukcji i Eksploatacji Maszyn. Jako nauczyciel akademicki doskonali programy nauczania, traktuj¹c integralnie zagadnienia konstruowania maszyn, wnosz¹c wydatny wk³ad w przekszta³canie dyscypliny czêœci maszyn w nowoczeœnie i systemowo ujmowane podstawy
kon-strukcji maszyn. Jest wychowawc¹ wielu roczników in¿ynierów oraz promotorem 7 doktoratów.
Doœwiadczenia zawodowe wzbogaci³ w czasie pobytu za granic¹. Przez 6 mie-siecy przebywa³ na sta¿u naukowym w Technicznym Uniwersytecie w DreŸnie, gdzie prowadzi³ badania nad zjawiskiem zacierania kr¹¿ków przy ruchu poœli-zgowo-tocznym. W latach 1968–1969 pracowa³ w dziale badawczo-rozwojowym (Research & Development) w Kanadzie, projektuj¹c uk³ad jezdny g¹sienicowy i wysiêgnik teleskopowy prototypu kombajnu leœnego (firma Timberjack w Kor-poracji Eaton Yale & Town). W tym czasie zosta³ przyjêty do stowarzyszenia in¿y-nierów (Association of Professional Engineers of Ontario), uzyskuj¹c prawo u¿ywania swojej, stowarzyszeniowej, imiennej pieczêci ze skrótem P.Eng. Zaakceptowano te¿ polski doktorat jako PhD.
Udzia³ w pracach organizacyjnych uczelni przejawia³ siê w aktywnym uczest-nictwie, jako cz³onek lub przewodnicz¹cy wielu komisji uczelnianych, wydzia³o-wych i instytutowydzia³o-wych oraz w pe³nieniu ró¿nych funkcji, m.in. prodziekana Wydz. Mech. przez 3 kadencje. Od 1981 r. by³ cz³onkiem komitetu redakcyjnego serii podrêczników Podstawy konstrukcji maszyn, wyd. PWN. Pe³nione funkcje
spo³ecz-165 ne: przewodnicz¹cy zarz¹du Studenckiego Towarzystwa Naukowego, wiceprze-wodnicz¹cy Rady Oddz. ZNP, przewodn. Komitetu Rodzicielskiego Przedszkola PWr., cz³onek za³o¿yciel Ko³a SIMP w PWr. w 1960 r. i jego póŸniejszy przewodni-cz¹cy. Rzeczoznawca Tytularny SIMP, cz³onek Kolegium Rzeczoznawców, a na-stêpnie przewodnicz¹cy Rady Technicznej ZORPOT SIMP we Wroc³awiu oraz cz³o-nek Komitetu Ekspertów ZG SIMP. W latach 1977–1979 by³ przewodnicz¹cym Rady Naukowo-Technicznej Oœrodka Badawczo-Rozwojowego Maszyn dla Przemys³u Miê-snego. Od 1992 r. jest emerytem, ale nadal utrzymuje aktywny kontakt z uczelni¹.
Odznaczenia i nagrody:
Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Naro-dowej, Z³oty i Srebrny Krzy¿ Zas³ugi, Medal Rod³a, Medal 40-lecia Polski Ludo-wej; Z³ota Odznaka PWr., Medal XXXV-lecia PWr. Medal 40-lecia PWr.; Odznaki: XV-lecia Wyzwolenia Dolnego Œl¹ska, Tysi¹clecia, Zas³u¿ony dla Woj. Wroc³., Za-s³u¿ony dla m. Wroc³awia, Z³ota Odznaka Honorowa SIMP, Srebrna Honorowa NOT, Medal 40-lecia NOT, Odznaka im. H. Mierzejewskiego, 3 nagrody Ministra Edukacji Narodowej za podrêczniki akademickie, 13 nagród Rektora PWr., 3 na-grody Dziekana Wydz. Mech., 3 nana-grody Dyrektora IKEM.