Urodzony 18 VI 1922 r. w Sielczyku. Praca:
Zak³ad Fizyki Doœwiadczalnej we Wroc³awiu – asy-stent; Elektrownia Wroc³awska – kier. utrzymania ru-chu; Centralny Urz¹d Szkolenia Zawodowego w War-szawie – st. radca; Instytut Organizacji Przemys³u Ma-szynowego w Warszawie – samodzielny pracownik naukowy; Huta Warszawa – kolejno: st. inspektor nad-zoru, kier. nadzoru monta¿owego, kier. wydzia³u mechanicznego; Fabryka £o¿ysk Tocznych w Warsza-wie – g³. technolog; Przedsiêbiorstwo Robót Instalacji Sanitarnych w Warszawie – g³. mechanik i energetyk; Biuro Eksportu ZKSiU „Mostostal” w Warszawie – g³. specjalista; Zjednoczenie Urz¹dzeñ J¹drowych w Warszawie – g³. specjalista, kier. dzia³u; Biuro Eksportu Elektrowni i Urz¹dzeñ Przemys³owych „Energoexport” w Warszawie – g³. specjalista; Przedsiêbiorstwo Zagraniczne w Polsce OSTRA BAYN International Stone Work, Góra Kalwaria.
Osi¹gniêcia:
Autor podrêczników dla techników. Odznaczenia:
Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Z³ota Odznaka „Zas³u¿ony dla Budownictwa”, medal za udzia³ w budowie gazoci¹gu orenburskiego.
Prof. dr hab. in¿. Zdzis³aw Samsonowicz
Urodzony 30 VII 1923 r. w Dêbicy.
¯o³nierz AK pseudonim „Orski”, posiada tytu³ We-terana Walk o Wolnoœæ i Niepodleg³oœæ Ojczyzny. Przy-jecha³ do Wroc³awia 15.07.1945 r. z Grup¹ Naukowo-Kulturaln¹. Pe³ni³ funkcjê cz³onka Stra¿y Akademickiej Uniwersytetu, a póŸniej Stra¿y Akademickiej Politech-niki. Od chwili wejœcia na teren Politechniki w sierpniu 1945 r. by³ jej pracownikiem Zorganizowa³ transport Po-litechniki i by³ jego kierownikiem, co m.in. zaowocowa-³o znacznym przyspieszeniem prac przy odbudowie i zabezpieczaniu budynków. By³ jednym z nielicznych cz³onków za³o¿ycieli Bratniej Pomocy i AZS (legityma-cja nr 10), a póŸniej kierownikiem Sekcji Motorowej AZS; tak¿e jednym z za³o¿y-cieli Ko³a Mechaników i przez pewien okres jego prezes. Przeszed³ wszystkie szczeble pracownika naukowo-dydaktycznego, od asystenta do profesora
zwy-183
Wydzia³ Mechaniczny
czajnego w 1986 r. Od 1945 roku jeszcze jako student – zast. asystenta i m³odszy asystent – organizowa³ laboratoria oraz pracownie naukowo-dydaktyczne. Od lu-tego 1946 r. jako pracownik Katedry Technologii Metali bra³ udzia³ w opracowa-niu programów dydaktycznych, budowa³ stanowiska badawcze i prowadzi³ zajê-cia dydaktyczne. Od 1951 r. prowadzi³ wyk³ady na studiach dziennych i w WSI. Pierwsz¹ pracê naukow¹ opublikowa³ w 1952 r. Stopieñ dra n.t. otrzyma³ w 1961 r., dra hab. w 1965 r., prof. nadzw. w 1972 r., a prof. zw. w 1986 r. Jest twórc¹ 2 szkó³ naukowych: Mechanizacji i Automatyzacji Odlewnictwa oraz Doskonalenia Me-tod Badawczych Materia³ów Formierskich. By³ zapraszany do innych uczelni kra-jowych (AGH, PW, PŒl) i zagranicznych (Magdeburg, Brno, Ljubliana, Kijów) w celu prowadzenia wyk³adów na studiach podyplomowych. Twórca kilku me-tod pomiarowych zwanych w odlewnictwie „meme-todami Samsonowicza” oraz kon-strukcji kilku oryginalnych aparatów laboratoryjnych eksportowanych do wielu krajów, za co otrzyma³ Nagrodê Pañstwow¹ II stopnia w 1984 r. Autor 17 patentów (i 10 zagranicznych), za co otrzyma³ Krzy¿ Kawalerski w 1973 r. Jest autorem 287 prac naukowych, w tym 17 podrêczników i skryptów, oraz autorem lub wspó³autorem 89 prac badawczych niepublikowanych. Wypromowa³ 11 doktorów n.t. i by³ opieku-nem 2 doktorów habilitowanych, z których jeden jest prof. zw. PWr. W Uczelni pe³ni³ wiele funkcji: prodziekana, zast. dyrektora I-24, kierownika Zak³adu Mechanizacji Automatyzacji Odlewnictwa, kierownika Zak³adu Odlewnictwa, przewod. Komisji ds. Programów Nauczania, przewod. Komisji ds. Nadawania Tytu³ów Naukowych, cz³onka Komisji ds. Przewodów Doktorskich i innych. By³ cz³onkiem Senatu, rzeczni-kiem dyscyplinarnym dla nauczycieli akademickich oraz przewodnicz¹cym kilku ko-misji dziekañskich. Jego wa¿niejsze funkcje poza Uczelni¹: cz³onek Zespo³u Nauko-wo-Dydaktycznego „Mechanika” oraz Zespo³u Ekspertów Kierunku „Automatyka i Robotyka” w Ministerstwie Szkolnictwa Wy¿szego i Nauki (kilka kadencji). Jest cz³onkiem: Komisji Budownictwa i Mechaniki PAN Oddzia³ Wroc³aw, Komitetu Me-talurgii i Odlewnictwa PAN, Komitetu Budowy Maszyn PAN. W latach 1959–1965 œciœle wspó³pracowa³ z Klinik¹ Kardiochirurgiczn¹. Za zas³ugi w rozwoju tej dziedzi-ny medycydziedzi-ny otrzyma³ nagrodê Ministra Zdrowia i Opieki Spo³ecznej w 1964 r., a w 1996 r. zosta³ uznany jako jeden z trzech zas³u¿onych perfuzjonistów w Europie. Za sw¹ dzia³alnoœæ naukow¹, wdro¿eniow¹ i organizacyjn¹ otrzyma³ liczne nagrody: Pañstwow¹ Nagrodê II st., 8 nagród ministrów, 39 nagród rektorów, 3 nagrody dziekana, 7 nagród dyrektora Instytutu, nagrodê Senatu, Srebrn¹ i Z³ot¹ im. J. Buzka, nadane przez Stow. Techn. Odlewników Polskich, Z³ota i Srebrna NOT i wiele innych.
W 1993 r. przeszed³ na emeryturê, lecz do 2005 roku prowadzi³ seminaria dok-toranckie. Jest przewodnicz¹cym Kapitu³y „Wyró¿niony Absolwent Politechniki Wroc³awskiej”.
Odznaczenia:
Krzy¿ Armii Krajowej, Medal Wojska Polskiego, medale: Edukacji Narodowej, Zas³u¿ony dla Politechniki Wroc³awskiej, „Merito Wratislavia”, „Pro Memoria”, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Krzy¿ Kawalerski O.O.P., Krzy¿ Komandorski O.O.P. i inne.
184 Czêœæ II. Biogramy pierwszych absolwentów PWr.
Prof. dr hab. in¿. Andrzej Tadeusz So³tyñski
W czasie wojny bra³ czynny udzia³ w dzia³alnoœci kon-spiracyjnej AK, a w powstaniu warszawskim w obronie Starówki.
Dzia³alnoœæ zawodowa i naukowa:
1950–1956 ZM Ursus (technolog, kierownik dzia³u, z-ca g³. konstruktora). 1956–1986 Zak³ad Ci¹gników In-stytutu Budownictwa, Mechanizacji i Elektryfikacji Rol-nictwa. Od 1959 kierownik zak³adu. W latach 1960–1961 kierownik zespo³u specjalistów organizuj¹cych montow-niê ci¹gników polskich w Brazylii.
W latach 1965–1966 stypendysta na sta¿u we fran-cuskich oœrodkach naukowych. Przez 10 lat (1970–1980) prowadzi³ na zlecenie Departamentu Rolnictwa USA badania naukowe z zaga-dnieñ mechaniki uk³adu pojazd–teren, realizowane w oœrodkach naukowych w Polsce i USA oraz badania o podobnej tematyce realizowane w czterech kra-jach Rady Wzajemnej Pomocy Gospodarczej. W latach 1976–1986 prowadzi³ wyk³ady z budowy ci¹gników rolniczych oraz zagadnieñ badawczych w Poli-technice Warszawskiej, a w latach 1996–2001 w Wy¿szej Szkole im. W³odkowica w P³ocku.
W ramach konsultacji, uczestnictwa, wyg³aszania referatów bra³ udzia³ w kon-gresach, radach naukowych i zjazdach, oraz sympozjach w 22 krajach Europy, Ameryki i Azji Autor 115 publikacji naukowo-technicznych i opracowañ w cza-sopismach zagranicznych, w tym pierwszej w jêzyku polskim monografii pt.
Mechanika uk³adu pojazd–teren, Wydawnictwo MON 1968, przet³umaczonej i wy-danej w USA przez wydawnictwo wojskowe Tacom Warren Michigan. Promo-tor 6 prac dokPromo-torskich oraz recenzent 3 prac dokPromo-torskich, 3 habilitacji i 2 recenzji na tytu³ profesora.
W latach 1982–1984 przewodniczy³ miedzyresortowej Pañstwowej Komisji Planowania Gospodarczego, która ustali³a kierunki i zakres reorganizacji prze-mys³u ci¹gnikowego. W 1988 r. powo³any przez Prymasa Polski na z-cê przewo-dnicz¹cego Prymasowskiego Komitetu Rolniczego, wspó³dzia³a³ w organizowa-niu Fundacji Rolniczej i Wodnej.
185
Wydzia³ Mechaniczny