Dr in¿. budownictwa l¹dowego.
Urodzony 11 IX 1925 r. w Brzeœciu nad Bugiem. Praca:
Po studiach Katedra Budowy Kolei Politechniki Wro-c³awskiej (obecnie Instytut In¿ynierii L¹dowej Politech-niki Wroc³awskiej) od zastêpcy asystenta do adiunkta. Od 1991 roku na emeryturze.
Osi¹gniêcia zawodowe:
Wiele zrealizowanych projektów sieci kolejowej w ró¿nych zak³adach przemys³owych Dolnego i Górne-go Œl¹ska, nadzór nad budow¹ wewn¹trzzak³adowej sieci kolejowej; ekspertyzy oraz opinie projektów kole-jowych wykonanych przez biura projektowe. Wiele zrealizowanych projektów przebudowy wêz³ów tramwajowych dla MPK Wroc³aw.
Odznaczenia:
Krzy¿ WiêŸnia Politycznego, Krzy¿ Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski, Z³oty Krzy¿ Zas³ugi, Z³ota Odznaka Politechniki Wroc³awskiej, Medal XXXV-le-cia Politechniki Wroc³awskiej. Medal PZITB 100-lecie Urodzin Profesora Cybul-skiego, wielokrotne nagrody Rektora Politechniki Wroc³awskiej, Senatu oraz Dzie-kana Wydzia³u Budownictwa.
Prof. zw. dr hab. in¿. Jan Kmita
Prof. zw. dr hab. in¿. budownictwa l¹dowego. Urodzony 18 II 1922 r. w Bobrowcu, pow. Rawa Maz. Rodzice: Józef i Maria z domu Rosiñska. Szko³ê po-wszechn¹ ukoñczy³ w 1935 r. w miejscowoœci rodzinnej i w tym samym roku zosta³ przyjêty do Gimnazjum i Liceum im. Boles³awa Prusa w Skierniewicach. W 1939 r. w czerwcu ukoñczy³ gimnazjum i zosta³ przyjêty na pod-stawie egzaminu do liceum humanistycznego.
Wybuch³a wojna, któr¹ prze¿y³ podobnie jak wielu z jego rocznika w tzw. Generalnej Gubernii: przetrzy-mywanie ¯ydów, tajne nauczanie, roczny niemiecki obóz pracy w Wolanowie i Pionkach, dzia³alnoœæ w Armii Krajowej (pluton w Rzeczycy nad Pilic¹ – kapral-obser-wator). Po przejœciu frontu w styczniu 1945 r. powróci³ do swojego liceum (uzu-pe³nianie tajnego nauczania) i zda³ maturê liceum humanistycznego. W sierpniu tego roku podj¹³ studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu w £odzi.
93
Wydzia³ Budownictwa L¹dowego i Wodnego
Na wieœæ, i¿ we Wroc³awiu s¹ organizowane studia techniczne, przeniós³ siê do Wroc³awia, gdzie 21 listopada 1945 r. zosta³ przyjêty na studia techniczne na Uniwersytecie i Politechnice we Wroc³awiu. W listopadzie 1950 r. uzyska³ dyplom ukoñczenia Wydzia³u In¿ynierii ze stopniem in¿yniera budownictwa l¹dowego oraz tytu³em magistra nauk technicznych. W czasie studiów podejmowa³ ju¿ pra-ce zawodowe, co wówczas by³o to zjawiskiem powszechnym.
Praca:
Biuro Projektów Przemys³u Wêglowego we Wroc³awiu – projektant; Spó³dzielnia Budowlana we Wroc³awiu – kier. dzia³u technicznego; Zarz¹d Budownictwa Woj-skowego nr 4 – g³. konstruktor; Zjednoczenie Budownictwa WojWoj-skowego nr 31 – naczelny in¿ynier; Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego we Wroc³awiu – st. projektant, g³. specjalista konstrukcji; Miastoprojekt Wroc³aw – weryfikator proj. konstrukcji.
W lutym 1955 r. podejmuje pracê w Politechnice Wroc³awskiej w Katedrze Bu-dowy Mostów i w 1962 r. zostaje jej kierownikiem po œmierci prof. Dobros³awa Stro¿eckiego i przejœciowym kierownictwie doc. Leona Danielskiego, dziekan Wydzia³u Budownictwa L¹dowego, dyrektor Instytutu In¿ynierii L¹dowej, rek-tor z wyboru Politechniki Wroc³awskiej przez dwie kadencje (1984–1990) i prze-wodnicz¹cy autonomicznej Konferencji Rektorów Wy¿szych Uczelni Technicznych w Polsce (1989–1990). Na emeryturze od 1992 r., przewodnicz¹cy Stowarzyszenia Absolwentów Politechniki Wroc³awskiej – od roku 2005 honorowy przewodni-cz¹cy. W latach 1997–2010 przewodnicz¹cy Komisji Dyplomowych w Instytucie In¿ynierii L¹dowej.
Osi¹gniêcia naukowe, zawodowe i spo³eczne:
Specjalnoœæ – budowa mostów, mechanika konstrukcji mostowych, konstrukcje z betonu sprê¿onego. Ponad 170 publikacji w tym monografia Mosty sprê¿one
kabla-mi zgrupowanykabla-mi z lin; dwutomowy podrêcznik Mosty betonowe, cz. I, Podstawy
kszta³towania, cz. II, Podstawy wymiarowania; wspó³autorstwo pionierskiego w kra-ju podrêcznika Komputerowe wspomaganie projektowania mostów; wspó³autorska bi-bliografia w jêzyku polskim i angielskim Dorobek nauki polskiej w zakresie konstrukcji
zespolonych; wspó³twórca opracowania monograficznego Wroc³awskie Œrodowisko
Akademickie – Twórcy i ich Uczniowie; wspó³twórca i przewodnicz¹cy Komitetu Programowego anglojêzycznego czasopisma naukowego z listy filadelfijskiej „Ar-chives of Civil and Mechanical Engineering”; przewodnicz¹cy Komitetu Organi-zacyjnego miêdzynarodowych konferencji w Politechnice Wroc³awskiej pt. „Safe-ty of Bridge Structures” w latach 1975, 1982, 1987, 1992. Jego prace by³y prezen-towane na piêciu Kongresach FIP, a na kongresie w Nowym Jorku przedstawi³ osobiœcie dwie prace. Przedstawia³ swoje prace osobiœcie na wielu konferencjach lub podczas wizyt, np. w Delft (1976), Liege (1976), Tbilisi (1980), Glasgow (1981), Fort Collins (Colorado – USA; 1988). Dwa w³asne i cztery wspó³autorskie paten-ty; wiele zrealizowanych projektów takich obiektów, jak: budynki mieszkalne, budynki magazynowe, zbiorniki na wodê pitn¹ i mosty, w tym most Pokoju we Wroc³awiu.
94 Czêœæ II. Biogramy pierwszych absolwentów PWr.
Cz³onkowstwo w ró¿nych stowarzyszeniach naukowo-technicznych i nauko-wych, w tym we Wroc³awskim Towarzystwie Naukowym, Komitecie In¿ynierii L¹dowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk, Centralnej Komisji ds. Tytu³u Nauko-wego i Stopni Naukowych, Zespole Ekspertów do Oceny Wniosków na Stypen-dia Naukowe NATO. Wyró¿niony czterokrotnie tytu³em doktora honoris causa: Politechniki Poznañskiej w 1993 r., Politechniki Krakowskiej w 2000 r., Politechni-ki Wroc³awsPolitechni-kiej w 2000 r., PapiesPolitechni-kiego Wydzia³u Teologicznego w 2002 r.
Przewodnicz¹cy Komitetu Budowy Pomnika Orl¹t Lwowskich 11.11.1988 r. Podj¹³ decyzjê przywrócenia jawnej dzia³alnoœci w Politechnice Wroc³awskiej So-lidarnoœci i Niezale¿nego Samorz¹du Studenckiego na rok przed wymuszonymi decyzjami pañstwowymi. Cz³onek Towarzystwa Przyjació³ Ossolineum.
Wypromowa³ 10 doktorów, z których kilku zosta³o w uczelni; wœród nich sa-modzielnoœæ naukow¹ osi¹gnêli: doc. Leopold Kamiñski (zmar³y w 2009 r.), prof. Jan Biliszczuk (obecny kierownik Zak³adu Mostów) oraz prof. Jan Bieñ i prof. Czes³aw Machelski. Tworz¹ oni w³asne zespo³y kierunkowe nauki i buduj¹ razem Wroc³awsk¹ Szko³ê Mostownictwa znan¹ i uznan¹ w kraju i za granic¹.
Odznaczenia:
Liczne odznaczenia stowarzyszeniowe, resortowe oraz pañstwowe, w tym Krzy¿ Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, Medal Komisji Edukacji Narodo-wej, Zas³u¿ony dla Politechniki Wroc³awskiej, siedmiokrotnie indywidualne na-grody ministra za osi¹gniêcia naukowe i dydaktyczne, liczne nana-grody rektora.
Obecnie jako swego rodzaju wolontariusz dzia³a czynnie w Uczelni na Wy-dziale Budownictwa L¹dowego i Wodnego, w tym w Instytucie In¿ynierii L¹do-wej, a szczególnie w Zak³adzie Mostów; bierze te¿ udzia³ w posiedzeniach Senatu (osoba zapraszana) oraz w pracach Stowarzyszenia Absolwentów PWr.
Poza Uczelni¹ jest w dalszym ci¹gu czynnym cz³onkiem: Wroc³awskiego To-warzystwa Naukowego, Wroc³awskich Oddzia³ów: Stowarzyszenia In¿ynierów i Techników Komunikacji, Polskiego Zwi¹zku In¿ynierów i Techników Budownic-twa, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej. Utrzymuje te¿ ³¹cznoœæ z Papieskim Wydzia³em Teologicznym we Wroc³awiu. Kontynuuje udzia³ w pracach Komitu In¿ynierii L¹dowej i Wodnej PAN (cz³onek zapraszany) w Warszawie, a tak¿e w dorocznej Konferencji Naukowej Komitetu In¿ynierii L¹-dowej i Wodnej PAN oraz Komitetu Nauki PZITB w Krynicy, która w 2010 r. by³a jego 56 konferencj¹. Bierze te¿ czêsto udzia³ w ró¿nych konferencjach z zakresu problematyki mostowej oraz ogólnie pojêtych konstrukcji zespolonych.
Dalsze informacje w: Ksiêdze Jubileuszowej 50-lecia Politechniki Wroc³awskiej 1945–
1995; Oficyna Wyd. Politechniki Wroc³awskiej, Wroc³aw 1995; Kto jest Kim we
Wroc³awiu, Wyd. Fox, Wroc³aw 1999; Wspó³czeœni Uczeni Polscy, Warszawa 1999;
Z³ota Ksiêga Nauk Technicznych, Helion 2003; Who is Who w Polsce, Hubners blaues
95
Prof. zw. dr hab. in¿. Tadeusz Kolendowicz
Urodzony 30 VIII 1922 r. w KoŸminie Wlkp.
W grudniu 1939 r. wraz z ca³¹ rodzin¹ zosta³ wysie-dlony przez Niemców. Okupacjê spêdzi³ na Lubelszczy-Ÿnie i w Warszawie, gdzie jako ¿o³nierz Armii Krajowej wzi¹³ udzia³ w Powstaniu Warszawskim.
Do pracy naukowo-dydaktycznej zosta³ zaanga¿owa-ny ju¿ jako student w roku 1948 przez profesora Maria-na Janusza, który skierowa³ jego zainteresowania Maria-na mechanikê budowli.
Po ukoñczeniu studiów rozpocz¹³ pracê w Katedrze Wytrzyma³oœci Materia³ów i Statyki Budowli, równo-czeœnie stale wspó³pracuj¹c jako starszy projektant w
Biu-rze Projektów Budownictwa Komunalnego, a póŸniej w Zak³adach Doœwiadczal-nych Politechniki Wroc³awskiej oraz w Zespole Rzeczoznawców PZITB. Pocz¹t-kowo jego zainteresowania naukowe ogniskowa³y siê na badaniach modelowych prêtowych uk³adów przestrzennych oraz p³yt.
Stanowisko docenta uzyska³ w 1965 r., na stanowisko i tytu³ profesora nadzwy-czajnego zosta³ powo³any w 1972 r. Tytu³ profesora zwynadzwy-czajnego otrzyma³ w roku 1989. W roku 1964 obj¹³ kierownictwo Katedry Konstrukcji Budowlanych na Wy-dziale Architektury Politechniki Wroc³awskiej, reorganizuj¹c ca³kowicie program nauczania w Katedrze. Przez wiele nastêpnych lat by³ kierownikiem ró¿nych jed-nostek zmieniaj¹cych swe nazwy w toku kolejnych reorganizacji uczelni. W mo-mencie przejœcia na emeryturê pe³ni³ funkcjê kierownika Zak³adu Konstrukcji Bu-dowlanych na Wydziale Architektury Politechniki Wroc³awskiej. W latach od 1990 do 1993 by³ dziekanem tego Wydzia³u. Do chwili obecnej uczestniczy w pracy dydaktycznej i naukowej Zak³adu, Wydzia³u i Uczelni.
W swej dzia³alnoœci in¿ynierskiej wykona³ oko³o 50 powa¿niejszych projek-tów. W tej liczbie mieszcz¹ siê m.in.: projekt 12 zbiorników ¿elbetowych na wodê o pojemnoœci 10 000 m3 ka¿dy, projekt drogowego mostu ¿elbetowego o rozpiêto-œci 46 m w Œwidnicy, projekt wstêpny zapory wodnej w wersji ¿elbetowej i beto-nowej w Górzyñcu ko³o Szklarskiej Porêby, projekt techniczny ronda podziemne-go we Wroc³awiu.
Oprócz zajêæ na Politechnice Wroc³awskiej wyk³ada³ równie¿ w latach 1961–1980 na Wydziale Architektury Wnêtrz Pañstwowej Wy¿szej Szko³y Sztuk Plastycz-nych we Wroc³awiu.
Od paŸdziernika 1980 do koñca wrzeœnia 1985 r. by³ profesorem na Wy-dziale Architektury Université des Sciences et de la Technologie d’Oran w Algierii.
96 Czêœæ II. Biogramy pierwszych absolwentów PWr.