KOŚCIOŁY PARTYKULARNE I USTANOWIONA W NICH WŁADZA

Rozdział I

KOŚCIOŁY PARTYKULARNE

Kan. 368 - Kościoły partykularne, w których istnieje i z których się składa jeden i jedyny Kościół katolicki, to przede wszystkim diecezje, z którymi – jeżeli nie stwierdza się czegoś innego – są zrównane: prałatura terytorialna i opactwo terytorialne, wikariat apostolski i prefektura apostolska, jak również administratura apostolska erygowana na stałe.

Kan. 369 - Diecezję stanowi część Ludu Bożego powierzona pasterskiej pieczy biskupa z współpracującym z nim prezbiterium, tak by trwając przy swym pasterzu, zgromadzona przez niego w Duchu Świętym przez Ewangelię i Eucharystię, tworzyła Kościół partykularny, w którym prawdziwie obecny jest i działa jeden, święty, katolicki i apostolski Kościół Chrystusa.

Kan. 370 - Prałaturę terytorialną albo opactwo terytorialne stanowi część Ludu Bożego w określonych granicach terytorialnych; troskę o nią, ze względu na szczególne uwarunkowania, powierza się prałatowi albo opatowi, który kieruje nią, na podobieństwo biskupa diecezjalnego, jako własny jej pasterz.

Kan. 371 - § 1. Wikariat apostolski lub prefekturę apostolską stanowi określona część Ludu Bożego, która ze względu na szczególne uwarunkowania nie została jeszcze ukonstytuowana jako diecezja i jest powierzona pasterskiej trosce wikariusza apostolskiego albo prefekta apostolskiego, aby zarządzali nią w imieniu papieża.

§ 2. Administratura apostolska stanowi określoną część Ludu Bożego, która ze względu na specjalne i wyjątkowo poważne racje, nie została erygowana przez papieża jako diecezja, a troska pasterska o nią zostaje powierzona administratorowi apostolskiemu, aby nią zarządzał w imieniu papieża.

Kan. 372 - § 1. Część Ludu Bożego, która tworzy diecezję lub inny Kościół partykularny, jest z reguły wyodrębniona poprzez określone terytorium w ten sposób, że obejmuje wszystkich wiernych na nim mieszkających.

§ 2. Jednakże tam, gdzie zdaniem najwyższej władzy kościelnej, po wysłuchaniu opinii zainteresowanych konferencji biskupów, okaże się to pożyteczne, mogą być na tym samym terytorium erygowane Kościoły partykularne odrębne ze względu na obrządek wiernych lub z innej podobnej racji.

Kan. 373 - Jedynie najwyższa władza kościelna może erygować Kościoły partykularne, które – erygowane zgodnie z prawem – z mocy samego prawa nabywają osobowość prawną.

Kan. 374 - § 1. Każda diecezja lub inny Kościół partykularny powinny być podzielone na odrębne części, czyli parafie.

§ 2. W celu ożywiania troski duszpasterskiej przez wspólne działanie, kilka sąsiednich parafii może być połączonych w specjalne zespoły, jakimi są dekanaty.

Rozdział II BISKUPI

Art. 1

O BISKUPACH W OGÓLNOŚCI

Kan. 375 - § 1. Biskupi, którzy z ustanowienia Bożego są następcami Apostołów, przez Ducha Świętego, który został im dany, są ustanawiani w Kościele pasterzami, aby i oni sami byli również nauczycielami doktryny, kapłanami świętego kultu i wykonawcami posługi rządzenia.

§ 2. Biskupi przez samą konsekrację biskupią otrzymują, wraz z zadaniem uświęcania, także zadanie nauczania i rządzenia, które jednak z natury swojej mogą być wykonywane tylko w hierarchicznej wspólnocie z Głową Kolegium i jego członkami.

Kan. 376 - Biskupów nazywa się diecezjalnymi, gdy ich trosce została powierzona jakaś diecezja; pozostałych nazywa się tytularnymi.

Kan. 377 - § 1. Papież mianuje biskupów w sposób nieskrępowany albo zatwierdza wybranych zgodnie z prawem.

§ 2. Przynajmniej co trzy lata biskupi prowincji kościelnej lub – gdzie wynika to z okoliczności – konferencje biskupów w porozumieniu i z zachowaniem tajemnicy mają sporządzić listę prezbiterów, także członków instytutów życia konsekrowanego, szczególnie zdatnych do biskupstwa, i przesłać ją do Stolicy Apostolskiej, z zachowaniem prawa każdego z biskupów do odrębnego podania Stolicy Apostolskiej nazwisk prezbiterów, których uznaje za godnych i zdatnych do posługi biskupiej.

§ 3. Jeżeli zgodnie z prawem nie postanowiono inaczej, to ilekroć ma zostać mianowany biskup diecezjalny albo biskup koadiutor, w odniesieniu do tzw. terna, które ma być przedstawione Stolicy Apostolskiej, zadaniem legata papieskiego jest zbadanie każdego kandydata z osobna i zakomunikowanie Stolicy Apostolskiej – łącznie z własnym wnioskiem – co w tej sprawie sugerują metropolita i sufragani prowincji, do której należy lub jest przypisana diecezja, o którą chodzi, jak również co sądzi przewodniczący konferencji biskupów. Ponadto legat papieski powinien wysłuchać niektórych członków kolegium konsultorów i kapituły katedralnej oraz – jeżeli uzna to za wskazane – uzyskać opinię innych osób spośród duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego oraz świeckich odznaczających się mądrością, każdego z osobna i z zachowaniem tajemnicy.

§ 4. Jeżeli zgodnie z prawem nie postanowiono inaczej, to biskup diecezjalny, który uważa, że jego diecezja powinna otrzymać biskupa pomocniczego, powinien przedstawić Stolicy Apostolskiej listę przynajmniej trzech prezbiterów szczególnie zdatnych na ten urząd.

§ 5. Nie udziela się na przyszłość władzom świeckim żadnych uprawnień i przywilejów dotyczących wyboru, nominacji, prezentowania lub wyznaczania biskupów.

Kan. 378 - § 1. Gdy chodzi o zdatność kandydatów do biskupstwa, wymaga się od każdego:

1º odznaczania się niezachwianą wiarą, dobrymi obyczajami, pobożnością, gorliwością w trosce o dusze, mądrością, roztropnością i cnotami ludzkimi, jak również posiadania pozostałych przymiotów, które czynią go odpowiednim do wypełniania urzędu, o który chodzi;

2º dobrej opinii;

3º przynajmniej trzydziestu pięciu lat życia;

4º przynajmniej pięciu lat prezbiteratu;

5º doktoratu lub przynajmniej licencjatu z Pisma świętego, teologii albo prawa kanonicznego, uzyskanego w instytucie studiów wyższych zatwierdzonym przez Stolicę Apostolską, lub przynajmniej prawdziwej biegłości w tych dyscyplinach.

§ 2. Do Stolicy Apostolskiej należy ostateczny osąd co do zdatności kandydata.

Kan. 379 - Jeżeli nie ma prawnej przeszkody, promowany do biskupstwa w ciągu trzech miesięcy od otrzymania pisma apostolskiego powinien przyjąć sakrę biskupią, i to przed objęciem urzędu.

Kan. 380 - Przed kanonicznym objęciem swego urzędu, promowany powinien złożyć wyznanie wiary oraz przysięgę wierności wobec Stolicy Apostolskiej, zgodnie z formułą zatwierdzoną przez Stolicę Apostolską.

Art. 2

BISKUPI DIECEZJALNI

Kan. 381 - § 1. Biskupowi diecezjalnemu w powierzonej mu diecezji przysługuje wszelka władza zwyczajna, własna i bezpośrednia, jaka jest wymagana do sprawowania jego pasterskiego urzędu, z wyłączeniem tych spraw, które na mocy prawa albo dekretu papieża są zarezerwowane dla najwyższej albo innej władzy kościelnej.

§ 2. Jeżeli co innego nie wynika z natury rzeczy albo z przepisu prawa, z biskupem diecezjalnym są zrównani w prawie ci, którzy są zwierzchnikami wspólnot wiernych, o których mowa w kan. 368.

Kan. 382 - § 1. Przed kanonicznym objęciem diecezji biskup promowany nie może ingerować w wykonywanie powierzonego sobie urzędu; może jednak sprawować urzędy, które już piastował w tej diecezji w chwili promocji, z zachowaniem w mocy przepisu kan. 409 § 2.

§ 2. Jeżeli tylko nie wstrzyma go prawna przeszkoda, promowany na urząd biskupa diecezjalnego powinien objąć kanonicznie swoją diecezję: gdy nie ma jeszcze sakry biskupiej – w ciągu czterech miesięcy od otrzymania pisma apostolskiego; jeżeli zaś ma już sakrę – w ciągu dwóch miesięcy od jego otrzymania.

§ 3. Biskup obejmuje kanonicznie diecezję, gdy w tej diecezji – osobiście lub przez pełnomocnika – przedstawi do wiadomości kolegium konsultorów pismo apostolskie, w obecności kanclerza kurii, który sporządza protokół; natomiast w diecezjach nowo erygowanych, gdy poda do wiadomości to pismo w obecności duchowieństwa i ludu obecnego w kościele katedralnym; protokół sporządza najstarszy spośród obecnych prezbiterów.

§ 4. Bardzo się zaleca, by kanoniczne objęcie diecezji dokonało się podczas czynności liturgicznej w kościele katedralnym, w obecności duchowieństwa i ludu.

Kan. 383 - § 1. Wypełniając swoją pasterską posługę, biskup diecezjalny powinien się troszczyć o wszystkich wiernych powierzonych jego pieczy, bez względu na ich wiek, pozycję czy narodowość, zarówno o mieszkających na stałe na jego terytorium, jak i o tych, którzy przebywają tam czasowo, okazując apostolską troskę także o tych, którzy ze względu na warunki swego życia nie mogą wystarczająco korzystać ze zwyczajnego duszpasterstwa, oraz w stosunku do niepraktykujących.

§ 2. Jeżeli ma w swojej diecezji wiernych innego obrządku, powinien zaradzić ich duchowym potrzebom czy to przez kapłanów albo parafie tegoż obrządku, czy przez wikariusza biskupiego.

§ 3. Do braci niebędących w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim powinien się odnosić życzliwie i z miłością, popierając także ekumenizm, zgodny z myślą Kościoła.

§ 4. Powinien uważać za powierzonych sobie w Panu nieochrzczonych, aby i im zajaśniała miłość Chrystusa, której świadkiem biskup ma być wobec wszystkich.

Kan. 384 - Biskup diecezjalny powinien otoczyć szczególną troską prezbiterów, wysłuchiwać ich jako pomocników i doradców, stać na straży przysługujących im uprawnień i troszczyć się o to, aby wypełniali właściwe ich stanowi obowiązki i mieli do dyspozycji środki oraz instytucje potrzebne do rozwoju życia duchowego i intelektualnego; jego troską ma być również zapewnienie im godziwego utrzymania oraz opieki socjalnej, zgodnie z przepisami prawa.

Kan. 385 - Biskup diecezjalny powinien z całą mocą popierać powołania do różnych posług oraz do życia konsekrowanego, okazując szczególną troskę o powołania kapłańskie i misyjne.

Kan. 386 - § 1. Biskup diecezjalny ma obowiązek przedstawiać wiernym i wyjaśniać prawdy wiary, w które należy wierzyć i stosować w obyczajach, sam często przepowiadając;

ma również troszczyć się o to, by były starannie przestrzegane przepisy kanonów dotyczące posługi słowa, zwłaszcza homilii i nauczania katechetycznego, tak żeby wszystkim była przekazywana cała nauka chrześcijańska.

§ 2. Stosując środki uznane za bardziej odpowiednie, powinien zdecydowanie bronić nienaruszalności i jedności prawd wiary, w które należy wierzyć, uznając jednak słuszną wolność w zakresie zgłębiania prawd.

Kan. 387 - Pamiętając o tym, że ma obowiązek dawać przykład świętości poprzez miłość, pokorę i prostotę życia, biskup diecezjalny powinien na wszelkie sposoby zabiegać o wzrost świętości wiernych, zgodnie z własnym powołaniem każdego; a ponieważ jest głównym szafarzem Bożych misteriów, ma zabiegać ustawicznie o to, by wierni powierzeni jego pieczy dzięki sprawowaniu sakramentów wzrastali w łasce oraz poznawali tajemnicę paschalną i nią żyli.

Kan. 388 - § 1. Od chwili objęcia diecezji biskup diecezjalny obowiązany jest odprawiać Mszę świętą za powierzony sobie lud w każdą niedzielę i inne święta nakazane w jego regionie.

§ 2. Mszę świętą za lud w dni, o których mowa w § 1, biskup powinien odprawiać i ofiarowywać osobiście; jeżeli jednak ze względu na prawną przeszkodę nie może jej odprawić, w wymienione dni ma wypełnić ten obowiązek przez innych lub wypełnić go osobiście w inne dni.

§ 3. Biskup, któremu oprócz własnej diecezji powierzono inne, także do tymczasowego zarządzania, czyni zadość obowiązkowi odprawiając jedną Mszę świętą za cały powierzony sobie lud.

§ 4. Biskup, który nie wypełnił obowiązku, o którym mowa w § 1-3, powinien jak najszybciej odprawić za lud tyle Mszy świętych, ile pominął.

Kan. 389 - Powinien często przewodniczyć sprawowaniu Najświętszej Eucharystii w kościele katedralnym lub w innym kościele swojej diecezji, zwłaszcza w święta nakazane oraz w inne uroczystości.

Kan. 390 - Biskup diecezjalny może wykonywać czynności pontyfikalne na terenie całej swojej diecezji; poza własną diecezją nie może tego czynić bez wyraźnego lub przynajmniej rozumnie domniemanego zezwolenia ordynariusza miejsca.

Kan. 391 - § 1. Do biskupa diecezjalnego należy rządzenie powierzonym mu Kościołem partykularnym, z władzą ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą, zgodnie z przepisami prawa.

§ 2. Władzę ustawodawczą wykonuje sam biskup; władzę wykonawczą wykonuje bądź osobiście, bądź przez wikariuszy generalnych albo biskupich, zgodnie z przepisami prawa;

władzę sądowniczą bądź osobiście, bądź przez wikariusza sądowego i sędziów, zgodnie z przepisami prawa.

Kan. 392 - § 1. Ponieważ biskup powinien strzec jedności całego Kościoła, jest obowiązany dbać o utrzymanie dyscypliny wspólnej całemu Kościołowi i egzekwować przestrzeganie wszystkich ustaw kościelnych.

§ 2. Ma czuwać nad tym, by do dyscypliny kościelnej nie wkradły się nadużycia, zwłaszcza w zakresie posługi słowa, sprawowania sakramentów i sakramentaliów, kultu Boga i świętych, jak również zarządzania dobrami.

Kan. 393 - We wszystkich czynnościach prawnych diecezji biskup diecezjalny występuje w jej imieniu.

Kan. 394 - § 1. Biskup powinien popierać różne formy apostolstwa w diecezji oraz czuwać nad tym, by w całej diecezji lub w obrębie jej poszczególnych okręgów wszystkie dzieła apostolskie, zachowując właściwy charakter każdego z nich, były koordynowane pod jego kierownictwem.

§ 2. Powinien nakłaniać wiernych do wypełniania ich obowiązku podjęcia apostolstwa, zgodnie z pozycją i zdolnością każdego, jak również zachęcać ich do uczestnictwa w różnych dziełach apostolskich i wspomagania tych dzieł, zgodnie z potrzebami miejsca i czasu.

Kan. 395 - § 1. Nawet jeśli biskup diecezjalny ma koadiutora albo biskupa pomocniczego, jest związany obowiązkiem osobistej rezydencji w diecezji.

§ 2. Oprócz nawiedzania grobów apostolskich, obowiązkowego uczestniczenia w soborze lub synodzie, w Synodzie Biskupów, w konferencji biskupów, czy też wypełniania jakiegoś innego obowiązku powierzonego mu zgodnie z prawem, poza diecezją może on przebywać ze słusznej przyczyny tylko przez miesiąc, bez przerwy lub z przerwami, jeżeli zostało zapewnione, że jego nieobecność nie spowoduje dla diecezji żadnej szkody.

§ 3. Poza przypadkiem poważnej i naglącej przyczyny, nie wolno mu opuszczać diecezji w dni Narodzenia Pańskiego, Wielkiego Tygodnia, Zmartwychwstania Pańskiego, Zesłania Ducha Świętego oraz Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa.

§ 4. Gdyby biskup był bezprawnie nieobecny w diecezji ponad sześć miesięcy, metropolita ma powiadomić Stolicę Apostolską o jego nieobecności; gdyby zaś chodziło o metropolitę, ma to uczynić najstarszy z sufraganów.

Kan. 396 - § 1. Biskup obowiązany jest do corocznego wizytowania diecezji, w całości lub częściowo, tak jednak, by przynajmniej raz na pięć lat dokonał wizytacji całej diecezji – osobiście, a w wypadku prawnej przeszkody, przez biskupa koadiutora albo pomocniczego, albo przez wikariusza generalnego lub biskupiego, albo przez innego prezbitera.

§ 2. Na towarzyszy i pomocników wizytacji biskup może sobie dobrać dowolnie wybranych duchownych, z odrzuceniem wszelkiego przeciwnego przywileju lub zwyczaju.

Kan. 397 - § 1. Zwyczajnej wizytacji biskupiej podlegają osoby, instytucje katolickie, rzeczy i miejsca święte znajdujące się w obrębie diecezji.

§ 2. Członków instytutów zakonnych na prawie papieskim oraz ich domy biskup może wizytować jedynie w przypadkach przewidzianych przez prawo.

Kan. 398 - Wizytację pasterską biskup powinien odbywać z należytą pilnością, starając się, by przez zbytnie wydatki nie stać się dla nikogo przykry czy uciążliwy.

Kan. 399 - § 1. Biskup diecezjalny obowiązany jest co pięć lat przedstawiać papieżowi sprawozdanie o stanie powierzonej sobie diecezji, w formie i w czasie określonym przez Stolicę Apostolską.

§ 2. Jeżeli rok wyznaczony na przedłożenie sprawozdania przypadnie w całości lub części na pierwsze dwa lata sprawowania rządów diecezji, biskup może wówczas powstrzymać się od sporządzenia i przedstawienia sprawozdania.

Kan. 400 - § 1. Jeżeli Stolica Apostolska nie zadecyduje inaczej, biskup diecezjalny w tym roku, w którym jest obowiązany przedłożyć sprawozdanie, ma udać się do Rzymu dla uczczenia grobów świętych Apostołów Piotra i Pawła oraz stawienia się przed Biskupem Rzymu.

§ 2. Powyższy obowiązek biskup powinien wypełnić osobiście, chyba że nie może tego uczynić z powodu prawnej przeszkody; w takim przypadku obowiązek ten ma wypełnić przez koadiutora, gdy go posiada, lub przez biskupa pomocniczego, albo przez odpowiedniego kapłana swego prezbiterium, mieszkającego w jego diecezji.

§ 3. Wikariusz apostolski może wypełnić ten obowiązek przez pełnomocnika, nawet przebywającego w Rzymie; prefekt apostolski nie ma tego obowiązku.

Kan. 401 - § 1. Biskup diecezjalny, który ukończył siedemdziesiąty piąty rok życia, jest proszony o złożenie rezygnacji z zajmowanego urzędu na ręce papieża, który po rozważeniu wszystkich okoliczności podejmie decyzję.

§ 2. Usilnie prosi się biskupa diecezjalnego, który z powodu choroby lub innej poważnej przyczyny nie może w sposób właściwy sprawować swojego urzędu, by złożył rezygnację z urzędu.

Kan. 402 - § 1. Biskup, którego rezygnacja z urzędu została przyjęta, zachowuje tytuł emeryta swojej diecezji i jeżeli sobie tego życzy, może zachować mieszkanie w tej diecezji, chyba że w pewnych przypadkach Stolica Apostolska ze względu na specjalne okoliczności zadecyduje inaczej.

§ 2. Konferencja biskupów powinna zatroszczyć się o to, by biskup składający rezygnację miał zapewnione odpowiednie i godne utrzymanie, zwracając uwagę na to, że obowiązek w tym zakresie ciąży w pierwszej kolejności na diecezji, której on służył.

Art. 3

BISKUPI KOADIUTORZY I POMOCNICZY

Kan. 403 - § 1. Jeżeli przemawiają za tym pasterskie potrzeby diecezji, na prośbę biskupa diecezjalnego należy ustanowić jednego lub kilku biskupów pomocniczych; biskupowi pomocniczemu nie przysługuje prawo następstwa.

§ 2. W poważniejszych okolicznościach, także o charakterze personalnym, biskupowi diecezjalnemu może być dany biskup pomocniczy wyposażony w specjalne upoważnienia.

§ 3. Jeżeli Stolicy Świętej wyda się to bardziej wskazane, może z urzędu ustanowić biskupa koadiutora, także wyposażonego w specjalne upoważnienia; biskup koadiutor ma prawo następstwa.

Kan. 404 - § 1. Biskup koadiutor obejmuje swój urząd przez okazanie nominacyjnego pisma apostolskiego – osobiście lub przez pełnomocnika – biskupowi diecezjalnemu oraz kolegium konsultorów, w obecności kanclerza kurii, który sporządza protokół.

§ 2. Biskup pomocniczy obejmuje swój urząd przez okazanie nominacyjnego pisma apostolskiego biskupowi diecezjalnemu, w obecności kanclerza kurii, który sporządza protokół.

§ 3. Gdyby jednak biskupa diecezjalnego tłumaczyły przeszkody nie do pokonania, wystarczy, by biskup koadiutor lub biskup pomocniczy przedstawili apostolskie pismo nominacyjne kolegium konsultorów, w obecności kanclerza kurii.

Kan. 405 - § 1. Biskup koadiutor, a także biskup pomocniczy mają obowiązki i prawa określone w kanonach zamieszczonych poniżej, jak również ustalone w piśmie nominacyjnym.

§ 2. Biskup koadiutor oraz biskup pomocniczy, o którym mowa w kan. 403 § 2, powinni wspomagać biskupa diecezjalnego w całym zarządzaniu diecezją, a także zastępować go w czasie, gdy jest nieobecny lub gdy ma przeszkody.

Kan. 406 - § 1. Biskupa koadiutora, jak również biskupa pomocniczego, o którym mowa w kan. 403 § 2, biskup diecezjalny powinien ustanowić wikariuszem generalnym; im też, przed innymi, biskup diecezjalny powinien powierzać to, co na podstawie prawa wymaga specjalnego zlecenia.

§ 2. Jeżeli czego innego nie przewidziano w papieskim piśmie, biskup diecezjalny, przy zachowaniu w mocy przepisu § 1, powinien ustanowić biskupa pomocniczego lub biskupów pomocniczych wikariuszami generalnymi lub przynajmniej wikariuszami biskupimi zależnymi tylko od jego władzy albo od władzy biskupa koadiutora lub biskupa pomocniczego, o którym mowa w kan. 403 § 2.

Kan. 407 - § 1. Mając na uwadze możliwie najlepsze zagwarantowanie obecnego i przyszłego dobra diecezji, biskup diecezjalny, koadiutor i biskup pomocniczy, o którym mowa w kan. 403 § 2, powinni konsultować się nawzajem w ważniejszych sprawach.

§ 2. Wypada, aby biskup diecezjalny w rozważaniu ważniejszych spraw, zwłaszcza duszpasterskich, konsultował się przede wszystkim z biskupami pomocniczymi.

§ 3. Biskup koadiutor i biskup pomocniczy, z racji swego powołania do udziału w odpowiedzialności biskupa diecezjalnego, mają tak wypełniać swoje zadania, aby w duchu i działaniu pozostawać z nim w zgodzie.

Kan. 408 - § 1. Biskup koadiutor i biskup pomocniczy obowiązani są, ilekroć biskup diecezjalny by tego potrzebował, jeżeli tylko nie tłumaczy ich uzasadniona przeszkoda, wykonywać czynności pontyfikalne oraz inne funkcje, do których obowiązany jest sam biskup diecezjalny.

§ 2. Biskup diecezjalny nie może powierzać na stałe komuś innemu tych uprawnień i czynności, które może wykonać biskup koadiutor albo biskup pomocniczy.

Kan. 409 - § 1. Z chwilą wakansu stolicy biskupiej, biskup koadiutor staje się od razu biskupem diecezji, dla której został ustanowiony, o ile objął urząd zgodnie z przepisami prawa.

§ 2. Jeżeli właściwa władza nie zarządziła inaczej, z chwilą wakansu stolicy biskupiej biskup pomocniczy zachowuje – do czasu objęcia diecezji przez nowego biskupa – wszystkie, ale tylko te władze i upoważnienia, które przed wakansem stolicy biskupiej posiadał jako wikariusz generalny lub wikariusz biskupi; jeżeli jednak nie został wyznaczony na administratora diecezjalnego, tę swoją władzę, chociaż jest udzielona na mocy prawa, ma wykonywać pod zwierzchnictwem administratora diecezjalnego, który kieruje rządami diecezji.

Kan. 410 - Podobnie jak sam biskup diecezjalny, biskup koadiutor i biskup pomocniczy, mają obowiązek rezydencji w diecezji, której – poza wykonywaniem urzędu poza diecezją albo urlopem nieprzekraczającym jednego miesiąca – nie mogą opuszczać, chyba że na krótki czas.

Kan. 411 - Gdy chodzi o rezygnację z urzędu, do biskupa koadiutora i pomocniczego mają zastosowanie przepisy kan. 401 i 402 § 2.

Rozdział III

PRZESZKODA W DZIAŁANIU I WAKANS STOLICY

Art. 1

PRZESZKODA W DZIAŁANIU STOLICY

Kan. 412 - Uważa się, że stolica biskupia ma przeszkodę w działaniu, jeżeli biskup diecezjalny na skutek uwięzienia, zesłania, wygnania albo niezdatności jest całkowicie pozbawiony możności wypełniania pasterskiej posługi w diecezji, nie mogąc nawet listownie

Kan. 412 - Uważa się, że stolica biskupia ma przeszkodę w działaniu, jeżeli biskup diecezjalny na skutek uwięzienia, zesłania, wygnania albo niezdatności jest całkowicie pozbawiony możności wypełniania pasterskiej posługi w diecezji, nie mogąc nawet listownie

W dokumencie KODEKS PRAWA KANONICZNEGO (Stron 58-68)