Kan. 815 - Z tytułu swojego posłannictwa głoszenia prawdy objawionej Kościół posiada własne uniwersytety i wydziały kościelne w celu kultywowania w nich dyscyplin kościelnych lub dyscyplin z nimi związanych, a także dla formacji naukowej studentów w tym zakresie.
Kan. 816 - § 1. Uniwersytety i wydziały kościelne mogą być tworzone wyłącznie na mocy erygowania dokonanego przez Stolicę Apostolską albo udzielonego przez nią zatwierdzenia;
jej również przysługuje najwyższy zarząd tychże instytucji.
§ 2. Poszczególne uniwersytety i wydziały kościelne powinny posiadać własne statuty i programy studiów, zatwierdzone przez Stolicę Apostolską.
Kan. 817 - Stopnie akademickie mające skutki kanoniczne w Kościele może nadawać tylko uniwersytet lub wydział, który został erygowany lub zatwierdzony przez Stolicę Apostolską.
Kan. 818 - Przepisy zawarte w kan. 810, 812 i 813, dotyczące uniwersytetów katolickich, mają zastosowanie także do uniwersytetów i wydziałów kościelnych.
Kan. 819 - W takim zakresie, w jakim wymaga tego dobro diecezji albo instytutu zakonnego, a nawet Kościoła powszechnego, biskupi diecezjalni albo właściwi przełożeni instytutów powinni posyłać na uniwersytety lub wydziały kościelne młodzież, duchownych i zakonników, odznaczających się charakterem, cnotą i uzdolnieniami.
Kan. 820 - Przełożeni i profesorowie uniwersytetów i wydziałów kościelnych powinni troszczyć się o to, by poszczególne wydziały uniwersytetu świadczyły sobie wzajemną pomoc, w takim stopniu, w jakim zezwala na to przedmiot, oraz żeby między własnym uniwersytetem lub wydziałem a innymi uniwersytetami i wydziałami, nawet niekościelnymi, istniała współpraca, tak by poprzez to wspólne działanie, sympozja, skoordynowane badania naukowe czy inne środki, przyczyniały się do większego postępu wiedzy.
Kan. 821 - Konferencja biskupów oraz biskup diecezjalny powinni zatroszczyć się o to, by tam, gdzie to możliwe, zostały utworzone wyższe instytuty nauk religijnych, w których wykładano by dyscypliny teologiczne oraz inne związane z kulturą chrześcijańską.
Tytuł IV
ŚRODKI SPOŁECZNEGO PRZEKAZU, W SZCZEGÓLNOŚCI KSIĄŻKI
Kan. 822 - § 1. Pasterze Kościoła, korzystając z prawa przysługującego Kościołowi, powinni dokładać starań, by w wypełnianiu swego zadania wykorzystywać środki społecznego przekazu.
§ 2. Pasterze ci mają czuwać nad tym, by wierni byli pouczani o obowiązku podejmowania współpracy zmierzającej do korzystania ze środków społecznego przekazu w sposób ożywiony duchem ludzkim i chrześcijańskim.
§ 3. Wszyscy wierni, w szczególności zaś ci, którzy mają jakikolwiek udział w organizowaniu albo wykorzystywaniu środków społecznego przekazu, powinni się starać świadczyć pomoc pasterskiej działalności, aby Kościół mógł także poprzez te środki skutecznie wypełniać swoją misję.
Kan. 823 - § 1. Dla zachowania nieskazitelności prawd wiary i moralności, pasterze Kościoła mają prawo i są obowiązani czuwać, by wiara i obyczaje wiernych nie doznały uszczerbku przez słowo pisane albo użycie środków społecznego przekazu; przysługuje im również prawo domagania się, aby poddawane były ich osądowi pisma mające być wydane przez wiernych, a dotyczące wiary albo moralności, jak również prawo odrzucania pism przynoszących szkodę prawdziwej wierze albo dobrym obyczajom.
§ 2. Obowiązek i prawo, o których mowa w § 1, przysługują biskupom – zarówno pojedynczo, jak i zebranym na synodach lub konferencjach biskupów – w odniesieniu
do wiernych powierzonych ich opiece; natomiast najwyższej władzy kościelnej przysługują w odniesieniu do całego Ludu Bożego.
Kan. 824 - § 1. Jeżeli nie stanowi się inaczej, ordynariuszem miejsca, którego należy prosić o zezwolenie albo aprobatę na wydanie książek zgodnie z kanonami niniejszego tytułu, jest własny ordynariusz miejsca autora albo ordynariusz miejsca, w którym książki są wydawane.
§ 2. Cokolwiek w kanonach tego tytułu postanawia się o książkach, należy stosować także do wszelkiego rodzaju pism przeznaczonych do publicznego rozpowszechniania, chyba że co innego zostało stwierdzone.
Kan. 825 - § 1. Księgi Pisma Świętego wolno wydawać tylko za aprobatą Stolicy Apostolskiej albo konferencji biskupów; również do wydania ich tłumaczeń na języki narodowe wymagana jest aprobata tej samej władzy oraz zaopatrzenie ich w konieczne i wystarczające wyjaśnienia.
§ 2. Tłumaczenia Pisma Świętego, zaopatrzone w odpowiednie wyjaśnienia, wierni katoliccy mogą przygotowywać i wydawać także wspólnie z braćmi odłączonymi, za zezwoleniem konferencji biskupów.
Kan. 826 - § 1. W odniesieniu do ksiąg liturgicznych należy stosować przepisy kan. 838.
§ 2. Na ponowne wydanie ksiąg liturgicznych lub ich tłumaczeń na język narodowy, także gdy chodzi o ich części, konieczne jest uznanie zgodności z zatwierdzonym wydaniem na podstawie zaświadczenia ordynariusza miejsca, w którym są wydawane.
§ 3. Modlitewniki do publicznego lub prywatnego użytku wiernych mogą być wydawane tylko za zezwoleniem ordynariusza miejsca.
Kan. 827 - § 1. Do wydania katechizmów oraz innych pism związanych z nauczaniem katechetycznym albo ich przekładów wymagana jest aprobata ordynariusza miejsca, z zachowaniem w mocy przepisu kan. 775 § 2.
§ 2. W szkołach podstawowych, średnich lub wyższych można używać jako podręczników do nauczania tylko tych książek z zakresu Pisma Świętego, teologii, prawa kanonicznego, historii Kościoła oraz innych dyscyplin religijnych albo moralnych, które zostały wydane z aprobatą właściwej władzy kościelnej albo potem zostały przez nią zaaprobowane.
§ 3. Zaleca się, aby książki zawierające treści, o których mowa w § 2, także wtedy, gdy nie są używane jako podręczniki do nauczania, jak również pisma zawierające treści w szczególny sposób dotyczące religii albo dobrych obyczajów, zostały poddane osądowi ordynariusza miejsca.
§ 4. W kościołach albo kaplicach nie można wystawiać, sprzedawać ani rozdawać książek czy innych pism traktujących o sprawach religii albo moralności, jeżeli nie zostały wydane za zezwoleniem właściwej władzy kościelnej albo nie zostały przez nią potem zaaprobowane.
Kan. 828 - Zbiory dekretów albo aktów, wydane przez jakąś władzę kościelną, mogą być ponownie wydane tylko po uprzednim uzyskaniu zezwolenia tejże władzy i z zachowaniem warunków przez nią określonych.
Kan. 829 - Aprobata jakiegoś dzieła lub zezwolenie na jego wydanie dotyczy tekstu oryginalnego, nie zaś jego nowych wydań lub przekładów.
Kan. 830 - § 1. Przy zachowaniu prawa każdego ordynariusza miejsca do powierzania oceny książek osobom przez niego zatwierdzonym, konferencja biskupów może sporządzić listę cenzorów odznaczających się wiedzą, nieskazitelną doktryną i roztropnością, aby byli do dyspozycji kurii diecezjalnych, albo ustanowić komisję cenzorów, z którą mogliby się konsultować ordynariusze miejsca.
§ 2. Odrzucając wszelki wzgląd na osobę, cenzor w wypełnianiu swojej funkcji powinien mieć na uwadze tylko naukę Kościoła o wierze i moralności, przedstawianą przez Nauczycielski Urząd Kościoła.
§ 3. Swoją opinię cenzor powinien wydać na piśmie; jeżeli jest ona pozytywna, ordynariusz, zgodnie z własnym roztropnym osądem, udziela zezwolenia na wydanie, podając swoje imię i nazwisko, datę i miejsce udzielonego zezwolenia; jeżeli zaś ordynariusz zezwolenia nie udziela, powinien przedstawić autorowi dzieła powody odmowy.
Kan. 831 - § 1. Bez słusznej i rozumnej przyczyny wiernym nie wolno zamieszczać niczego w dziennikach, pismach lub periodykach, które zwykły otwarcie atakować wiarę katolicką albo dobre obyczaje; duchowni zaś i członkowie instytutów zakonnych mogą to czynić jedynie za zezwoleniem ordynariusza miejsca.
§ 2. Do konferencji biskupów należy wydanie przepisów określających wymagania, jakie powinny być wypełnione, aby duchowni oraz członkowie instytutów zakonnych mogli brać udział w programach radiowych albo telewizyjnych dotyczących nauki katolickiej albo obyczajów.
Kan. 832 - Aby członkowie instytutów zakonnych mogli wydawać książki podejmujące zagadnienia z zakresu religii albo moralności, potrzebują także zezwolenia swojego przełożonego wyższego, zgodnie z przepisami konstytucji.
Tytuł V
WYZNANIE WIARY
Kan. 833 - Do osobistego złożenia wyznania wiary według formuły zatwierdzonej przez Stolicę Apostolską są obowiązani:
1º przed przewodniczącym albo jego delegatem – każdy uczestniczący, z głosem decydującym lub doradczym, w soborze powszechnym, synodzie partykularnym, synodzie biskupów oraz synodzie diecezjalnym; przewodniczący zaś – przed soborem albo synodem;
2º promowani do godności kardynalskiej – zgodnie z przepisami świętego Kolegium;
3º przed delegowanym przez Stolicę Apostolską – każdy promowany do biskupstwa, także ten, kto jest zrównany z biskupem diecezjalnym;
4º przed kolegium konsultorów – administrator diecezjalny;
5º przed biskupem diecezjalnym lub jego delegatem – wikariusze generalni i wikariusze biskupi oraz wikariusze sądowi;
6º przed ordynariuszem miejsca lub jego delegatem – proboszczowie, rektor, wykładowcy teologii i filozofii w seminariach (przy podejmowaniu funkcji), promowani do święceń diakonatu;
7º przed wielkim kanclerzem, a gdy takiego nie ma, przed ordynariuszem miejsca albo ich delegatami – rektor uniwersytetu kościelnego lub katolickiego (przy podejmowaniu funkcji);
przed rektorem, jeżeli jest on kapłanem, lub przed ordynariuszem miejsca albo przed ich delegatami – wykładowcy dyscyplin dotyczących wiary lub obyczajów, na wszelkich uniwersytetach (przy podejmowaniu funkcji);
8º przełożeni w kleryckich instytutach zakonnych i kleryckich stowarzyszeniach życia apostolskiego – zgodnie z przepisami konstytucji.