Obowiązki dozorcy

Z dokonaniem aktu powołania na dozorcę ruchomości wiąże się szereg uprawnień i obowiązków osoby, która na objęcie dozoru i pełnienie funkcji dozorcy wyraziła zgodę.

Do obowiązków dozorcy zalicza się przede wszystkim:

1) obowiązek przechowywania oddanych pod dozór ruchomości ze starannością, która gwarantuje, iż nie utracą na wartości (art. 856 § 1k.p.c.),

2) obowiązek zwrotu dozorowanych ruchomości na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu albo na zgodne wezwanie obu stron (art. 856 § 1 k.p.c.),

3) obowiązek zawiadomienia każdorazowo komornika o zamierzonej zmianie miejsca przechowania ruchomości (art. 856 § 2 k.p.c.),

243 Różnicę tę dostrzega również A. Karnicka – Kawczyńska oraz J. Kawczyński w „Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne”, C. H. Beck, Warszawa 2002, s. 117.

148

4) jeżeli rzecz przynosi dochód a dozorca nie jest uprawniony do korzystania z niej – obowiązek złożenia komornikowi po ustaniu dozoru rachunku z dochodów (art. 862 § 1 k.p.c.).

W literaturze podnosi się, że katalog ten nie jest zamknięty. Podobieństwo dozoru do umowy nazwanej jaką jest umowa przechowania powoduje, że część przedstawicieli doktryny przepisy regulujące tę umowę uznaje za rozstrzygające poprzez odpowiednie stosowanie w kwestiach dozoru, nieznajdujących bezpośredniej regulacji w ustawie Kodeks postępowania cywilnego.²⁴⁴ Takie podejście do rozpatrywanego problemu jest błędne, chociaż nie sposób odmówić wpływu przepisów regulujących umowę przechowania na instytucję dozoru. Niedopuszczalne jest przyjecie istnienia obowiązku odpowiedniego stosowania przepisów o przechowaniu, gdy nie ma do nich wyraźnego i bezpośredniego odesłania. Z tego też względu regulację ujętą w ustawie Kodeks postępowania cywilnego traktować należy za zupełną. Zupełność regulacji nie oznacza jednak, że ustawa zawiera rozstrzygnięcia na każdą możliwą okoliczność. W wielu kwestiach brak wyraźnej normy prawnej musi być zastępowany praktyką znajdującą swe podwaliny w wykładni systemowej przepisów o dozorze, która gwarantuje zachowanie jednolitości reguł obowiązujących w systemie polskiego prawa oraz wykładni funkcjonalnej, zapewniającej skuteczność realizacji postawionych przez prawodawcę wymagań. Zbieżność regulacji dozoru i umowy przechowania nie może zatem pozostać bez znaczenia. Tak więc odpowiednie rozwiązania prawne dotyczące umowy przechowania siłą rzeczy muszą znaleźć swe zastosowanie przy stosowaniu przepisów dotyczących instytucji dozoru, a w szczególności w trakcie procesu ich wykładni.

Podstawowym obowiązkiem dozorcy jest przechowywanie zajętych ruchomości w sposób gwarantujący, iż nie utracą na wartości. Obowiązek ten różni dozór od przechowania. Jak wynika z treści art. 835 k.c., przez umowę przechowania przechowawca zobowiązuje się zachować rzecz ruchomą w stanie niepogorszonym. W celu spełnienia tego obowiązku przechowawca może podejmować rozmaite czynności faktyczne i prawne, a w szczególności może zaciągać zobowiązania w imieniu własnym, które w ostatecznym rozliczeniu obciążają składającego. Podobnie rzecz się ma w przypadku dozorcy. Nie oznacza to jednak, że dozorca zajmuje się sprawami majątkowymi dłużnika.²⁴⁵ Nie jest on

244 Tak m.in. J. Jankowski, „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz do artykułów 506 – 1088. Tom II”, C.H. Beck, Warszawa 2006, s. 850, oraz K. Flaga – Gieruszyńska, „Kodeks postępowania cywilnego.

Komentarz”, (red.) A. Zieliński, C.H. Beck, Warszawa 2008, s. 1371.

245 Tak: SN w postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2001 r., I KZP 7/01, (OSNKW 2001/7-8/55), w której stwierdził, że za osobę zajmującą się cudzymi sprawami majątkowymi można uznać tylko tego, kogo

149

ani przedstawicielem, ani pełnomocnikiem stron postępowania egzekucyjnego, nie jest też jego zarządcą. Jego uprawnienia nie obejmują możliwości rozporządzania mieniem oddanym pod dozór, a jego obowiązki są nieznacznie tylko szersze od obowiązków przechowawcy. Dozorca obowiązany jest przechowywać powierzone mu mienie z taką starannością, aby nie straciło na wartości i oddać je na wezwanie uprawnionego.²⁴⁶ Wynika to m.in. z tego, iż funkcja dozorcy ma charakter osobisty i niezbywalny. Wykluczone jest tym samym powierzenie ciążących na dozorcy obowiązków osobie trzeciej. Dozorca oczywiście może korzystać z pomocy tychże osób, ale to nie zmienia okoliczności, że za należyty dozór jest dalej odpowiedzialny.²⁴⁷

Istotą dozoru jest zatem obowiązek pieczy nad rzeczą ruchomą. Dozorca zobowiązany jest strzec powierzoną mu rzecz przed szkodą oraz przed każdym innym zdarzeniem, które może mieć niekorzystny wpływ na jej wartość sprzedażną.²⁴⁸ W celu wywiązania się z tego obowiązku dozorca uprawniony jest do podejmowania czynności faktycznych i prawnych, które są jego istotą uzasadnione. Jeżeli podjęcie tychże czynności pociąga za sobą koszty, których zwrotu dozorca się domaga, udowodnienie istnienie ich zasadności i celowości obciąża dozorcę na zasadzie z art. 6 k.c.

Sposób sprawowania dozoru nie jest jednolity i zależy od konkretnego przypadku.

To, w jaki sposób dozór powinien przebiegać, zależy przede wszystkim od właściwości rzeczy dozorowanej oraz okoliczności w jakich ona się znalazła. Należyta staranność, do której przestrzegania dozorca jest zobowiązany, stanowi staranności ogólnie wymaganą, odznaczającą się troskliwością i dbałością o rzecz dozorowaną, przezornością oraz sumiennością ukierunkowaną na zapobieżenie utraty przez rzecz wartości.

Powierzenie ruchomości w dozór stanowi akt organu postępowania egzekucyjnego, który wiąże dozorcę pod warunkiem wyrażenia przez niego zgody na przyjęcie ruchomości

obowiązki i uprawnienia obejmują łącznie zarówno dbałość o uchronienie powierzonego mienia przed uszczerbkiem, zniszczeniem lub zagubieniem, pogorszeniem stanu interesów majątkowych, jak i wykorzystanie tego mienia w procesie gospodarowania w taki sposób, aby zostało ono powiększone lub wzrosła jego wartość. Ten zatem, kto ma jedynie obowiązki w zakresie dbałości o to, aby stan mienia powierzonego nie uległ pogorszeniu, nie może być uważany za zajmującego się cudzymi sprawami majątkowymi.

246 Dozorca, który nie jest dłużnikiem ani osobą zajmującą się sprawami majątkowymi dłużnika, ustanowiony na podstawie art. 855 § 1 k.p.c. nie może być pociągnięty do odpowiedzialności karnej za przestępstwo z art. 300 § 1 k.k. – tak J. Skorupka - glosa do postanowienia SN z dnia 27 kwietnia 2001 r., I KZP 7/01 (OSP 2002/1/6).

247 Por.: K. Flaga – Gieruszyńska, op. cit., s. 1371.

248 W odróżnieniu od dozoru przechowawca (depozytariusz) obowiązany jest jedynie do czuwania, aby powierzona mu rzecz nie została utracona oraz aby nie została wyrządzona jej żadna szkoda – por.

G. Bieniek, H. Ciepła, S. Dmowski, J. Gudowski, K. Kołakowski, M. Sychowicz, T. Wiśniewski, Cz. Żuławska, „Komentarz do kodeksu cywilnego. Księga trzecia. Zobowiązania. Tom 2”, LexisNexis, Warszawa 2011, s. 841 - 842.

150

w dozór. Zgoda na przyjęcie funkcji dozorcy jest konieczna, albowiem nie istnieje żaden ustawowy obowiązek jej przyjęcia. Skutkiem dokonania tego aktu jest powołanie na dozorcę, pociągające za sobą powstanie dla konkretnie wskazanej osoby określonych przez ustawę obowiązków i uprawnień. Akt ten przypomina swego rodzaju umowę pomiędzy dozorcą a organem egzekucyjnym, albowiem z jednej strony dozorca przyjmuje na siebie obowiązki wyżej opisane i odpowiedzialność majątkową, związaną z ich realizacją, w zamian za które uzyskuje prawo do zwrotu kosztów i zapłaty wynagrodzenia, ewentualnie prawo do używania rzeczy. Pamiętać jednak należy o regule wskazanej w art.

855 k.p.c., że komornik zobowiązany jest pozostawiać rzecz zajętą we władaniu osoby, u której ją zajął i tylko z ważnych przyczyn zajętą rzecz można przekazać w dozór innej osobie. Skoro powierzenie ruchomości w dozór doznaje istotnego ograniczenia w wyborze drugiej strony tejże relacji trudno mówić o konsensusie, które leży u podwalin istoty stosunków prawnych dwustronnych, jakimi przecież są umowy.

Powyższą kwestię poruszyłem ze względu na wcześniej opisane podobieństwo powierzenia ruchowości w dozór do umowy przechowania. Wspomniane zapatrywanie części przedstawicieli doktryny, iż w kwestiach nieuregulowanych należy stosować odpowiednio przepisy ustawy Kodeks cywilny o przechowaniu, znajduje w niektórych przypadka jeszcze dalej idące wnioski, a mianowicie, że takie powiązanie przepisów pozwala na uznanie, iż stosunek prawny, jaki powstaje pomiędzy komornikiem a dozorcą, ma postać umowy. W moim przekonaniu takie uznanie jest zbyt daleko idące.

Rozstrzygnięcie tej kwestii jest istotne, albowiem zaakceptowanie przytoczonego zapatrywania w praktyce rodzić może istotne konsekwencje dla określenia podstawy i zakresu odpowiedzialności majątkowej dozorcy. Przyjęcie, że powierzenie ruchomości w dozór jest stosunkiem zobowiązaniowym umownym pozwala pociągnąć dozorcę do odpowiedzialności majątkowej zarówno na podstawie art. 415 k.c., tj. na zasadzie winy, oraz na podstawie z art. 471 k.c., wedle którego dłużnik zobowiązany jest do naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. W moim przekonaniu odpowiedzialność dozorcy ograniczyć należy wyłącznie do podstawy z art. 415 k.c., albowiem żaden inny przepis nie zawiera bardziej rygorystycznych warunków. Nie można pociągnąć dozorcy do odpowiedzialności majątkowej z tytułu wyrządzonej szkody, jeżeli nie jest możliwe jednoczesne przypisanie mu winy za zaistniałe zdarzenie.

151

Wyżej przytoczone rozstrzygnięcie nie umniejsza stopnia ochrony zajętych praw dłużnika, gdyż w zakresie należytego wykonywania powierzonych obowiązków podlega on nadzorowi ze strony komornika.²⁴⁹ Komornik, zgodnie z art. 23 u.k.s.e, ponosi odpowiedzialność solidarną ze Skarbem Państwa zarówno za wybór dozorcy, jak i należyty nadzór nad jego czynnościami. Zapis ten stanowi konsekwencję regulacji z art. 77 Konstytucji RP, wedle którego każdy ma prawo do wynagrodzenia szkody, jaka została mu wyrządzona przez niezgodne z prawem działanie organu władzy publicznej.²⁵⁰ Odpowiedzialność komornika oparta jest zatem na przesłance bezprawności działania. Nie można na podstawie tego przepisu domagać się odszkodowania, jeżeli majątek dłużnika doznał uszczerbku w skutek działań zgodnych z literą prawa. Komornik nie ponosi ponadto odpowiedzialności na zasadzie ryzyka, lecz winy.²⁵¹

Jak wynika z treści art. 857 § 1 k.p.c. dozorca nie odpowiada za pogorszenie, uszkodzenie, zniszczenie lub zaginięcie ruchomości, jeżeli zachował staranność gwarantującą, iż rzecz nie utraci na wartości. Przepis ten ma charakter materialnoprawny, uszczegóławiający podstawy i zakres odpowiedzialności osoby sprawującej dozór. Jak wskazuje się w doktrynie, dozorca wymaganej od niego staranności nie dochowuje w szczególności, gdy pomimo sprzeciwu komornika zmienia miejsce lub sposób sprawowania dozoru nad rzeczą. Podobnie brak wymaganej staranności można dozorcy przypisać, gdy pomimo braku uprawnienia rzecz dozorowaną używa,²⁵² albo oddaje ją w dozór innej osobie.²⁵³ Bez względu na powyższe nie jest możliwe przypisanie dozorcy odpowiedzialności za zaistniała szkodę, jeżeli wystąpiła ona wskutek siły wyższej.²⁵⁴

249 Jak wskazuje W. Sługiewicz - „ratio legis konstrukcji prawnej dozoru upatrywać należy w tym, że organ egzekucyjny nawet po oddaniu zajętej rzeczy pod dozór innej osobie nadal obowiązany jest ex officio czuwać nad sprawowaniem prawidłowym jego wykonywania. Sposób wykonywania dozoru może bowiem mieć decydujące znaczenie dla wartości zajętej rzeczy” - glosa do wyroku SN z dnia 17 stycznia 1997 r., II CKN 61/96, (PS 1999 nr 1, s. 120).

250 Dał temu wyraz Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 20 stycznia 2004 r., SK 26/03. Przepis z art. 77 Konstytucji RP odnosi się również do komornika, bowiem organem władzy publicznej jest każdy podmiot, który wykonuje władzę publiczną i kształtuje w drodze przymusu sytuację prawną jednostki, oczywiście o ile działa w granicach prawa. Taki sposób rozumienia terminu „organ władzy publicznej”

wyraził SA w Białymstoku w wyroku z dnia 29 lutego 2008 r., I ACa 613/07, (OSAB 2008/1/12).

251 Por.: wyrok SN z dnia 6 kwietnia 2006 r., IV CSK 6/06, (MP nr2006/9/458).

252 Jak wskazuje Z. Merchel, „Ruchomość jako przedmiot egzekucji”, Currenda, Sopot 2006, s. 144, „zakres zwykłego używania rzeczy określają granice gospodarczego przeznaczenie rzeczy oraz okoliczności przewidziane w art. 856 § 1 k.p.c. Polegać ono będzie na posiadaniu, faktycznym korzystaniu, pobieraniu pożytków i dochodów z rzeczy. Nie może obejmować przetwarzania, niszczenia (co może dotyczyć rzeczy zużywalnych) ani rozporządzania rzeczą. Zwykłe używanie rzeczy jest wyłączone, jeżeli na skutek tego rzecz może stracić na wartości. Dalszym miernikiem dopuszczalności zwykłego używania rzeczy jest zapewnienie możliwości niezwłocznego jej wydania w razie zajścia okoliczności wskazanych w art. 856 § 1 k.p.c. oraz sprzedaży rzeczy przez komornika po cenie odpowiadającej jej wartości”.

253 A. Karnicka – Kawczyńska, J. Kawczyński, op. cit., s. 118, do tego katalogu zaliczają również niewydanie dozorowanej ruchomości na żądanie uprawnionego (podobnie J. Bodio, T. Demendecki, A. Jakubecki,

152

Prawo do dochodzenia odszkodowania z tytułu pogorszenia, uszkodzenia, zniszczenia lub zaginięcia zajętych ruchomości przysługuje dłużnikowi. W moim przekonaniu roszczenie to nie przysługuje wierzycielowi, nawet jeżeli wykaże, że wskutek szkody wyrządzonej przez dozorcę nie mógł w określonej kwocie uzyskać zaspokojenia swych roszczeń, albowiem w tej samej wysokości pozostanie po jego stronie wciąż niezaspokojona wierzytelność wobec dłużnika. Wierzyciel może jednak dokonać zajęcia przysługującej dłużnikowi wierzytelności od dozorcy i na podstawie art. 887 k.p.c.

w zw. z art. 902 k.p.c. wykonywać wszelkie prawa i roszczenia dłużnika, w tym może wnieść powództwo przeciwko dozorcy o naprawienie szkody wyrządzonej jego niewłaściwym postępowaniem oraz wszcząć odpowiednie postępowanie egzekucyjne. Za wyrządzoną szkodę dozorca ponosi odpowiedzialność całym swoim majątkiem.²⁵⁵

Kolejnym obowiązkiem dozorcy jest obowiązek wydania rzeczy dozorowanej na wezwanie komornika lub stosownie do orzeczenia sądu albo na zgodne wezwanie obu stron. Z tak określonego przez ustawodawcę obowiązku wydania ruchomości wynikają trzy źródła jego aktualizacji:

1. wezwanie komornika, 2. zgodne wezwanie stron oraz 3. orzeczenie sądu.

Wezwanie dozorcy przez komornika do wydania rzeczy dozorowanej wiąże się co do zasady z przesłankami natury formalnej. Komornik wzywa dozorcę do wydania dozorowanej ruchomości, gdy ze względu na stan postępowania egzekucyjnego sprawowanie dozoru stało się zbyteczne. Ma to przed wszystkim miejsce, gdy dochodzi do umorzenia postępowanie egzekucyjne w całości lub co do konkretnej rzecz ruchomej.

Dozorcę należy również wezwać do wydania rzeczy, jeżeli rzecz została sprzedana i konieczne jest przeniesienie posiadania na nowego jej właściciela lub komornik postanowił zmienić dozorcę.

Dozorca jest również zobowiązany do wydania dozorowanej ruchomości na zgodny wniosek stron. Przyznanie im takiego prawa wydaje się być logiczne. Z jednej strony to

O. Marcewicz, P. Telenga, M. P. Wójcik, „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz”, Oficyna 2008, LEX - komentarz do art. 857). Taki pogląd jest jednak zbyt daleko idący. Wydanie ruchomości wiąże się co do zasady z zakończeniem sprawowania dozoru nad zajętymi ruchomościami przez danego dozorcę i nie wpływa ono na wartość rzeczy. Obowiązek wydanie ruchomości jest odrębnym obowiązkiem dozorcy a nie determinantą wykonania obowiązku zachowania należytej staranności.

254 Por.: Z. Merchel, „Egzekucja sądowa w Polsce” (red.) Z. Szczurek, Currenda, Sopot 2007, s. 354 – 355;

K. Flaga – Gieruszyńska, op. cit., s. 1372.

255 Szerzej: K. Flaga – Gieruszyńska, „Kodeks postępowania cywilnego. Komentarz”, C.H. Beck, Warszawa 2010, s. 1505.

153

przecież wierzyciel kieruje postępowaniem egzekucyjnym oraz decyduje, jakie czynności komornik ma podjąć, zaś z drugiej strony postępowanie dotyczy obowiązków dłużnika oraz praw majątkowych obu stron.

Reprezentowane w toku postępowania egzekucyjnego interesy stron są skrajnie różne. Powoduje to, że komornik zobowiązany jest należycie zabezpieczyć zajęty majątek, aby żadna ze stron postępowania nie wyrządziła drugiej szkody. Ponosi on za to wyżej opisaną odpowiedzialność majątkową. Podjętą przez strony, z pominięciem komornika, wspólną i zgodną decyzję uznać należy za dokonaną na ich wyłączne ryzyko. Komornik nie może w takiej sytuacji zostać pociągnięty do odpowiedzialność majątkowej za ewentualny uszczerbek w mieniu dłużnika.

Zgodny wniosek stron, w przypadku gdy dłużnik egzekwowany jest jednocześnie przez kilku wierzycieli albo rzecz stanowi własność więcej niż jednego dłużnika, oznacza obowiązek uzyskania zgody wszystkich wierzycieli lub dłużników.

Obowiązek wydania przez dozorcę ruchomości wynikać może również z orzeczenia sądu. Takim orzeczeniem najczęściej jest postanowienia zapadłe po rozpoznaniu i uwzględnieniu skargi na czynność komornika. Jak wynika z brzmienia art. 856 k.p.c. dozorca powinien oddać dozorowaną ruchomość „stosownie do orzeczenia sądu”. W moim przekonaniu na to ostatnie sformułowanie należy położyć szczególny nacisk. Orzeczenie stanowiące podstawę do żądania wydania dozorowanej ruchomości musi obowiązkowo konkretyzować prawo do wydania dozorowanej ruchomości oraz określać komu ono przysługuje. Dopiero wówczas osoba uprawniona, wskazana w orzeczeniu, może skutecznie żądać dokonania wydania na jej rzecz wskazanej ruchomości. Dozorca nie jest uprawniony ani zobowiązany do dokonywania wykładni orzeczeń sądu, jak również ustalania, czy z ogólnie określonego w orzeczeniu obowiązku wydania rzeczy uprawnienie z tym związane przysługuje akurat osobie, która się na nie powołuje. M. Allerhand w moim przekonaniu myli się twierdząc, że jeżeli zachodzą wątpliwości, czy i komu należy dozorowane ruchomości wydać, powinien zwrócić się do komornika o decyzję, która go wiąże.²⁵⁶ Dozorca nie jest w ogóle związany takim orzeczeniem. W takiej sytuacji osoba uprawniona powinna skorzystać z innych środków prawem przewidzianych. Słusznie zatem zauważa E. Wengerek, że wątpliwym jest, aby wyrok uwzględniający powództwo osoby trzeciej o zwolnienie od egzekucji stanowił dostateczną podstawę do wydania ruchomości przez dozorcę osobie trzeciej. Wyrok ten

256 M. Allerhand, „Kodeks postępowania cywilnego. Część II. Postępowanie egzekucyjne i zabezpieczające”, Lwów 1932, s. 203.

154

stanowi jedynie podstawę do żądania od komornika wydania postanowienia o umorzeniu postępowania egzekucyjnego co do rzeczy zwolnionej oraz wezwania przez niego dozorcę do wydania rzeczy dozorowanej.²⁵⁷

Nie należy jednak zapominać o funkcji komornika, jaką pełni on w odniesieniu do dozorcy. Jeżeli komornik w ramach sprawowanego nadzoru nad czynnościami dozorcy stwierdzi, że pomimo skutecznego wezwania dozorca posiadanych ruchomości nie wydał uprawnionemu, wówczas zobowiązany jest ruchomości te dozorcy odebrać.

Kolejnym obowiązkiem dozorcy jest obowiązek zawiadomienia komornika o każdorazowo zamierzonej zmianie miejsca przechowania ruchomości. Zmiana miejsca przechowywania może wynikać z przyczyn ogólnie związanych z osobą dozorcy i pełnionej przez niego funkcji, jak również, jeżeli okaże się to konieczne z uwagi na ochronę rzeczy przed utratą, uszkodzeniem, czy też zmniejszeniem jej wartości. Tenże obowiązek zawiadomienia wiąże się ściśle z obowiązkiem komornika sprawowania nadzoru nad czynnościami dozorcy. Niewątpliwe jest, iż obowiązek zawiadomienia ma na celu poddanie takiej decyzji dozorcy kontroli co do jej trafności. Komornik nie może jednak uzależnić zmiany miejsca przechowania ruchomości od swej zgody. Komornik nie może się skutecznie sprzeciwić takiej zmianie, ale może swe negatywne stanowisko w tej kwestii dozorcy przedstawić. Jeżeli zastrzeżenia przedstawione przez komornika są uzasadnione a dozorca ich nie uwzględnia, wówczas komornik może na podstawie z art. 860 k.p.c. dozorcę zwolnić (nawet w trybie natychmiastowym) i ustanowić innego.

Obowiązek złożenia komornikowi rachunku z dochodów wiąże się z rzeczami, które taki dochód przynoszą. Obowiązek ten powstaje po ustaniu dozoru i nie istnieje, jeżeli osoba, która sprawuje dozór jest uprawniona do korzystania z niej. Dzieje się tak, albowiem w sytuacji, gdy zajęta ruchomość przynosi dochód i pozostaje w posiadaniu osoby, która jest uprawniona do korzystania z niej, może w ramach tego uprawnienia tenże dochód pobierać. Zatem tylko osoba, która nie jest uprawniona na podstawie art. 861 k.p.c.

do korzystania z rzeczy, obowiązana jest niezwłocznie po ustaniu dozoru złożyć rachunek z dochodów.²⁵⁸

257 Patrz: E. Wengerek, „Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz do części drugiej Kodeksu postępowania cywilnego”, WZPP, Warszawa 1998, s. 353. Patrz również: W. Wengerek, „Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne. Komentarz do części II i III k.p.c.”, WZPP, Warszawa 2009, s. 348 – 359.

258 Powtarzając za Z. Świebodą, „Komentarz do kodeksu postępowania cywilnego. Część druga.

Postępowanie zabezpieczające i egzekucyjne”, LexisNexis, Warszawa 2004, s. 220, w przepisie z art. 862 k.p.c. jest mowa „o korzystaniu” z rzeczy, podczas gdy w art. 861 k.p.c. „o zwykłym używaniu rzeczy”. Wskazana różnica jest jednak bez znaczenia, bowiem oba te terminy stanowią w tym przypadku synonimy.

155

Dozorca powinien złożyć rachunek z dochodów niezwłocznie po sprzedaży rzeczy, a konkretnie po skutecznym przeniesieniu służącego względem niej prawa własności, tj. zgodnie z art. 874 k.p.c. w zw. z art. 872 § 1 k.p.c., po uprawomocnieniu się przybicia i zapłaceniu całej ceny nabycia.²⁵⁹ Jeżeli rzecz nie została sprzedana dozorca powinien złożyć rachunek niezwłocznie po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu egzekucji. Rachunek złożyć należy również po wydaniu przez komornika postanowienia o zmianie dozorcy. Składa się go w tym przypadku niezwłocznie po wydaniu przedmiotu dozoru komornikowi lub bezpośrednio nowemu dozorcy.

Uchylanie się dozorcy z wykonaniem obowiązku przedstawienia rozliczenia może być dyscyplinowane przez komornika. W ramach czynności nadzorczych komornik może

Uchylanie się dozorcy z wykonaniem obowiązku przedstawienia rozliczenia może być dyscyplinowane przez komornika. W ramach czynności nadzorczych komornik może