Ogólna charakterystyka prawa rejestrowego

Prawo rejestrowe, regulujące działalność prowadzenia rejestrów, unormo-wane zostało w wyjątkowo licznej grupie aktów prawnych. Aby dalsze opisy ograniczyć do materii najważniejszej z punktu widzenia typowego przedsię-biorcy, w pracy zasygnalizowano jedynie dwie podstawowe regulacje związane z rejestracją podmiotów prowadzących działalność gospodarczą, w szczególności przedsiębiorców. Do takiego badania wybrano Krajowy Rejestr Sądowy i Cen-tralną Ewidencję i Informację o Działalności Gospodarczej. Omawiając te dwie instytucje, w szczególności odniesiono się do ustawy o Krajowym rejestrze sądo-wym¹, następnie do ustawy o swobodzie działalności gospodarczej²�

1 Ustawa z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym, t.j. Dz.U.2015 poz. 1142 z późn. zm.

2 Ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej, t.j. Dz.U. 2015 poz. 584 z późn. zm.

Generalnym celem istnienia wszystkich rejestrów jest zwiększanie bezpie-czeństwa obrotu gospodarczego i prawnego z udziałem przedsiębiorców, jak i osób trzecich wchodzących z nimi w różne relacje, dlatego też właśnie ten aspekt został w dalszych analizach poddany dokładniejszym opisom.

1.1. Ustalenie podstawowych pojęć

Podstawowym pojęciem związanym z omawianym zagadnieniem, użytym już w tytule, jest słowo „rejestr”. W prawniczej terminologii oznacza ono wpro-wadzanie określonych informacji lub danych do specjalnych ksiąg publicznych³� Cele takiego wprowadzania są różne, ale łączy je konieczność kreowania zasad i organu do kontroli takich zapisów. Pojęcie rejestru może występować też jako zwrot potoczny, branżowy itp., oznaczać może wówczas np. zbiór jedno- lub róż-norodnych rzeczy. Niekiedy też inne, najczęściej potoczne, pojęcia mogą zastępo-wać słowo rejestr. Przykładem jest używanie zamienników, takich jak: księgi, spi-sy, indekspi-sy, wykazy itp. W odróżnieniu od wymienionych zwrotów, termin rejestr w ocenie literatury prawniczej jest terminem o wyższej randze, gdyż obok róż-nych daróż-nych daje jednak pewne gwarancje, np. wiarygodności, dokładności, nad-zoru publicznego (takie pozytywne oceny dostrzec można już od prawie 400 lat).

Dlatego też wskazane jest, aby w terminologii używanej przez przedsiębiorców stosować precyzyjne nazewnictwo, tak aby nie obniżać rangi bogatych w różne gwarancje rejestrów w Polsce.

W siatce pojęciowej niniejszych analiz pojawia się także słowo „ewidencja”

(w CEIDG). Wprowadzenie przez ustawodawcę dwu terminów na proces rejestro-wania (i ewidencjonorejestro-wania) może powodować pewne obawy. W praktyce jednak obu pojęć używa się zamiennie, istnieje szereg przykładów pokazujących, iż usta-wodawca nie trzyma się siatki pojęciowej, którą wypracowała doktryna⁴. Niekie-dy jednak w doktrynie lub teorii prawa sygnalizuje się pewne różnice⁵, podkreśla się tu, iż wpis do rejestru zwykle rodzi określone skutki prawne w zakresie prawa materialnego. Ponadto wskazuje się na możliwość większej ingerencji w treści

3 Definicja legalna rejestru publicznego jest zawarta w przepisie art. 3 pkt 5 Ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne, t.j. Dz.U. 2014 poz. 1114. Zgodnie z tym przepisem rejestr publiczny oznacza: rejestr, ewidencję, wykaz, listę, spis albo inną formę ewidencji, służące do realizacji zadań publicznych, prowadzone przez podmiot publiczny na podstawie odrębnych przepisów ustawowych.

4 T� s^tawecKi, Rejestry publiczne� Funkcje instytucji, Warszawa 2005, s. 23–25 i cytowana tam literatura. Autor podaje liczne przykłady niekonsekwencji stosowania pojęć, ale też problemy, jakie mogłyby wynikać z wiążących interpretacji.

5 Szerzej na temat problemu wykorzystywania pojęć „ewidencja” i „rejestr” w obowiązującym porządku prawnym zob. T. b^ąkowski, Koncepcja Krajowego Rejestru Budowlanego, [w:] Jawność i jej ograniczenia, t. VII, red. G. s^zPor; Postępowanie administracyjne, red. Cz. M^artysz, Warsza-wa 2015, s. 121–128.

zapisów w przypadku instytucji typu rejestr, np. przez prawo do zmieniania lub żądania pewnych zmian. Zaś w przypadku wpisu do ewidencji wskazuje się, iż powinien być on oceniany jako realizacja celów administracyjnych, dlatego może mieć charakter wyłącznie porządkowy. W wypadku zapisów do ww. instytucji używa się też innych zwrotów opisujących te czynności, np. do rejestru używa się terminu „wnioskuje się o wpis”, natomiast gdy czynność dotyczy ewidencji, uży-wa się sformułouży-wania „zgłasza się” czy też „notyfikuje się”⁶. Ze względu na to, iż podstawowym celem niniejszej publikacji jest jedynie praktyczna prezentacja re-jestrów, przyjęto na użytek dalszych opisów pierwszą koncepcję, tzn. jednolitości obu pojęć co do ich znaczenia prawnego i możliwości stosowania ich zamiennie.

Terminem, który często jest wymieniany, gdy omawia się prawo rejestrowe, jest instytucja jawności materialnej. Generalnie jawność materialna polega na tym, iż rejestr, który taką cechę posiada, prezentuje rzeczywisty stan prawny. Może odnosić się jawnie zarówno do podmiotów, jak i przedmiotów, które znajdują się we wpisach. Doktryna wymienia szereg metod organizacji i rozwiązań prawnych, które prowadzą do wykonania zasad jawności materialnej. Jest to w szczególności:

1) uniezależnienie powstania, zmiany lub wygaśnięcia stosunku prawnego do ujawnienia faktu prawnego w rejestrze. W tym ujęciu zasada jawności mate-rialnej rejestrów przejawia się przede wszystkim w stosowaniu wpisów kon-stytutywnych. Idea jawności przyjmuje postać „zasady wpisu”;

2) niedopuszczalność zasłania się nieświadomością wpisu dokonanego w reje-strze, a czasem i ogłoszonego, w stosunku do podmiotu wpisanego do rejestru (np. kupca) lub osoby, której przysługuje prawo do przedmiotu wpisu (np.

w stosunku do uprawnionego na podstawie wpisu do księgi wieczystej bądź zastawnika);

3) niedopuszczalność powoływania się wobec osób trzecich przez osobę, której rejestr dotyczy, na określone fakty, jeśli nie zostały one w sposób należy-ty ujawnione w rejestrze i ogłoszone lub zostały wykreślone i odpowiednio ogłoszone;

4) przyjęcie, że wszelkie ujawnione w rejestrze dane są zgodne z rzeczywistym stanem prawnym⁷�

Z jawnością materialną wiąże się aspekt ukierunkowania jawności, gdyż może ona działać w kierunku pozytywnym lub negatywnym⁸. (W negatywnym istnie-je zakaz powoływania się na kwestie, które powinny być, a nie zostały wpisa-ne). Jawność materialna w odniesieniu do skutków negatywnych (lub oceniana w kierunku negatywnym) ma ten walor, iż pozwala każdej osobie zainteresowanej określoną kwestią z rejestrów na koncentrowanie się tylko na wpisach do rejestru (ogłoszonych w nim zgodnie ze stosowną procedurą). W ten sposób

zaintereso-6 T� s^tawecKi, Rejestry publiczne…, s. 21.

7 Ibidem, s.125.

8 To znaczy, iż niedopuszczalne jest powoływanie się przez podmiot rejestrowy wobec osób trzecich na dane niewpisane do rejestru.

wany przedsiębiorca nie musi podejmować kosztownych przedsięwzięć w celu gromadzenia informacji z otoczenia gospodarczego czy też innych oficjalnych źródeł. Zaniechanie takie nie powoduje kosztów, ale też żadnego ryzyka przy bra-ku informacji.

1.2. Cele rejestrów i ich podziały

Jednym z głównych celów tworzenia wszystkich rejestrów jest zwiększanie praworządności w zakresie działania organów publicznych, prywatnych, a nawet osób fizycznych (jeśli osoby te pełnią określone funkcje). Rejestry poprzez jaw-ność informacji w nich zawartych wypełniają także praktycznymi informacjami zapisy konstytucyjne. Konstytucja RP w licznych miejscach obliguje władze pu-bliczne do transparentności szeregu jej działań. Fundamentalnym przepisem jest tu art. 20 Konstytucji RP, określający podstawowe zasady społecznej gospodarki rynkowej. W ramach nich wyliczono m.in. dialog i współpracę. Aby zapewnić realny stan uspołecznienia gospodarki, a następnie realizować aktywny dialog, każda ze stron powinna na bieżąco mieć dostęp do różnych danych. Szeroka wie-dza zawarta w rejestrach nie tylko umożliwia w ten sposób społeczną kontrolę, ale legitymizuje ją. Szczególnie przedsiębiorcy, czy też osoby planujące dopiero pod-jąć działalność gospodarczą, mogą racjonalniej wskazywać kierunki swoich in-westycji. Dzięki różnym rejestrom można także uniknąć nieuczciwej konkurencji⁹ lub innych form nadużywania prawa. Dobrze opracowane rejestry określają też granice jawności jako bezpieczeństwa obrotu gospodarczego i prawnego z udzia-łem przedsiębiorców, jak i osób trzecich wchodzących z nimi w różne relacje.

Obecnie w Polsce liczba instytucji pełniących funkcję rejestrów znacznie prze-kracza 200. Ponadto szereg z nich ma oddziały lub deleguje obowiązki rejestra-cyjno-ewidencyjne zupełnie innym podmiotom. Nawet jeżeli badaniem chciano by objąć wyłącznie rejestry związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, to i tak ich liczba byłaby potężna. Dlatego też w literaturze pojawiają się różne podziały rejestrów¹⁰. Wpierw, aby lepiej ukazać ich specyfikę w ramach pew-nych grup. Podziały te nie mają jednak charakteru stabilnego, gdyż ustawodaw-ca poprzez liczne nowelizacje niekiedy zmienia zakresy kompetencyjne, a w ten sposób też i konstrukcje niektórych podziałów. Do najbardziej przejrzystych na-leży typologia opracowana przez T. Staweckiego, w ramach której wylicza on wpierw¹¹ podział rejestrów publicznych na sądowe i administracyjne. Do pierw-szej grupy należy KRS, zaś CEIDG jest przykładem rejestru administracyjnego.

Do grupy drugiej Autor zalicza ponadto rejestr zastawów, a nawet elektroniczną

9 Zaleta ta wymieniana jest często w literaturze, zob. np. T. s^tawecKi, Rejestry publiczne…, s. 13.

10 Ibidem, s. 31.

11 Ibidem�

księgę wieczystą, gdyż prowadzenie zbiorów w tych rejestrach oraz udzielanie z nich informacji przekazano jako specjalne zadanie Centralnej Informacji w Mi-nisterstwie Sprawiedliwości¹². Kolejny podział dostrzec można w niektórych orzeczeniach SN, jest nim podział na grupę rejestrów podmiotowych i niemają-cych takiego charakteru¹³, czyli są to przedmiotowe rejestry, przykładowo – re-jestr zastawów¹⁴.W literaturze wyodrębnia się właśnie te dwa wyraziste rejestry, tj. podmiotowy – przedsiębiorcy, fundacje, oraz przedmiotowy, czyli informacje o pojazdach, statkach morskich, wykazy lekarstw. (Do grupy podmiotowej należą również rejestry związane z prawem własności przemysłowej, czyli zgłaszanie:

patentów na wynalazek, wzorów przemysłowych czy też oznaczeń geograficz-nych).

1.3. Gospodarcze prawo rejestrowe

Ze względu na znaczną liczbę rejestrów o charakterze gospodarczym, w ni-niejszej pracy szczegółowego opisu dokonano wyłącznie w zakresie dwu najważ-niejszych rejestrów przedsiębiorców¹⁵, tj. KRS i CEIDG. Niewielkie wzmianki dotyczą jednak także innych, które wymieniono w kolejnym punkcie niniejszego rozdziału i w końcowej części opisów. Do takiej sygnalnej prezentacji

wybra-12 Art. 4 ustawy o KRS; art. 42 ustawy o zastawie rejestrowym; Rozporządzenie Minister-stwa Sprawiedliwości z dnia 15 października 1997 r. w sprawie ustroju i organizacji Centralnej In-formacji o Zastawach Rejestrowych oraz szczegółowych zasad udzielania inIn-formacji, wydawania odpisów i zaświadczeń, Dz.U. nr 134 poz. 893; Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 sierpnia 2003 r. w sprawie Centralnej Informacji Ksiąg Wieczystych, Dz.U. nr 162 poz. 1571.

13 Por. np. Z. Ż^abiński, Rejestr handlowy, Warszawa 1946, s. 11–12; B. b^arłowski, E. J^aneczKo, Księgi wieczyste…, s. 9; cyt. za: T. stawecKiM, Rejestry publiczne…

14 Por. np. postanowienie SN z dnia 8 lipca 1998r., sygn. akt III CZP 26/98, „Wokanda” 1998, nr 11, poz. 6.

15 Prezentację ważniejszych instytucji pełniących funkcje rejestrowe dla przedsiębiorców moż-na uprościć poprzez ukazanie ich w grupach. Opracowanie takich grup wykonuje się niejako auto-matycznie, jeśli dostrzeże się, iż różnego rodzaju obowiązki informacyjne od i dla przedsiębiorców następowały fazami. W początkowym okresie do przepisów tworzących tzw. prawo rejestrowe na-leżałoby zaliczyć rejestry i spisy cechowe. W XVI wieku pojawiła się spółka akcyjna, a w XIX wie-ku – spółka z ograniczona odpowiedzialnością i inne formy organizacyjno-prawne przedsiębiorców.

Aby zapewnić transparentność tych podmiotów, tworzone są na bieżąco coraz lepsze rejestry han-dlowe i ewidencje innych przedsiębiorców. Kolejna faza tworzenia rejestrów pojawiła się w końcu XVIII wieku. Była to rejestracja wynalazków i innych postaci własności przemysłowej. Zaś na po-czątku XX wieku, wraz z rozwojem rynków kapitałowych, pojawiły się liczne obowiązki informa-cje wynikające z przepisów prawa giełdowego i funduszy inwestycyjnych. Powszechne stało się też planowanie przestrzenne. Ostatnie etapy rozwoju rejestrów o charakterze gospodarczym związane były z ochroną środowiska czy też konsumentów (np. rejestr klauzul niedozwolonych). Wejście Pol-ski do UE znacząco przyśpieszyło tworzenie i rozbudowę rejestrów, a w pewnych obszarach wy-musiło kreowanie zupełnie nowych instytucji. Takimi nowymi rejestrami jest np.: rejestr przedsię-biorstw transportowych, rejestry leków itp.

no jedynie te instytucje, które są w częściach dalszych przynajmniej wzmianko-wane lub gdy ich zaznaczenie jest konieczne dla lepszego zrozumienia działań CEIDG i KRS. Takie rozszerzenie dotyczyło rejestracji działalności regulowa-nej, a w końcowej części nastąpiło odniesienie do analiz o Rejestrze Dłużników Niewypłacalnych. Szczególnie istotny jest dodany punkt dotyczący praktycznego wymiaru Biur Informacji Gospodarczej. Znaczne zawężenie opisu innych reje-strów uzasadnione jest także faktem, iż istnieje już literatura¹⁶ dokonująca takiego ogólnogospodarczego przeglądu. Ustalenie wpierw rejestrów bezpośrednio zwią-zanych z CEIDG jest też potrzebne ze względu na fakt, iż od 31 marca 2009 r. oso-by fizyczne otwierające działalność gospodarczą wraz ze zgłoszeniem do CEIDG wykonują zgłoszenia właśnie do tych rejestrów. Osoby te nie zawsze są jednak tego świadome, a stan taki wynika z faktu, iż nie muszą już osobiście pojawiać się w siedzibach tych instytucji, np. w urzędach skarbowych. Dlatego też prezen-tację zagadnień rozpoczęto od trzech rejestrów związanych z każdym procesem rejestrowania�

Pierwszym z nich jest urząd skarbowy – organ ten nadaje automatycznie nu-mery NIP (Numer Identyfikacji Podatkowej). Jest to dziesięciocyfrowy kod służą-cy do identyfikacji podatników w Polsce. Wprowadziła go ustawa z października 1995 r., a zaczął obowiązywać od 1996 r. Nadawany jest on przez naczelnika urzędu skarbowego¹⁷. Znajomości własnego numeru NIP jest konieczna, gdyż szereg regulacji nakłada na podatników obowiązek podawania go (lub numeru PESEL w przypadku osób fizycznych nieprowadzących działalności gospodar-czej) w dokumentach dotyczących zobowiązań podatkowych oraz należności niepodatkowych pobieranych przez organy celne i podatkowe. W ww. sprawach podatnicy są zobowiązani podawać NIP na żądanie: organów administracji rzą-dowej i samorząrzą-dowej, organów kontroli skarbowej, przedstawicieli Najwyższej Izby Kontroli, banków, płatników oraz inkasentów podatków i niepodatkowych należności.

Drugim rejestrem związanym z każdą rejestracją jest Rejestr Gospodarki Narodowej. W ramach zgłoszenia¹⁸ do CEIDG uzyskuje się automatyczny nu-mer Rejestru Gospodarki Narodowej (częściej używany w formie skrótowej RE-GON). Rejestr REGON jest bieżąco aktualizowanym zbiorem informacji o pod-miotach gospodarki narodowej¹⁹, prowadzonym w systemie informatycznym w postaci centralnej bazy danych oraz terenowych baz danych zlokalizowanych w 16 urzędach statystycznych. Wpisowi do rejestru REGON podlegają generalnie wszystkie podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Będą to w szczególno-ści: osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, osoby

16 T� s^tawecKi, Rejestry publiczne…; a także A. K^idyba, Prawo handlowe, Warszawa 2015 oraz Prawo gospodarcze� Kompendium, red. J. Olszewski, Warszawa 2016.

17 Dz.U. 2011 nr 171 poz. 1016; Dz.U. 2016 poz. 476.

18 Dokładnie po wypełnieniu formularza CEIDG-1.

19 Ustawa z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej, Dz.U. 2012 poz. 591.

fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, w tym prowadzące indywidual-ne gospodarstwa rolindywidual-ne, jednostki lokalindywidual-ne ww. podmiotów. Należy zaznaczyć, iż osoby fizyczne mają numer REGON przypisany jednorazowo i dożywotnio przy pierwszej rejestracji w tym rejestrze. Jeżeli po zlikwidowaniu działalności podej-mą kiedykolwiek nową działalność (taką sapodej-mą lub inną), ich 9-cyfrowy numer REGON pozostanie niezmieniony.

W przypadku ustalenia numerów PKD, tzn. Polskiej Klasyfikacji Działalno-ści, konieczny będzie natomiast kontakt z GUS. Zgłaszając działalność gospo-darczą, każdy przedsiębiorca powinien wybranej przez siebie działalności przy-dzielić kod, który jest z nią zgodny. Można też wybrać kilka różnych kodów.

Na pierwszym miejscu należy umieścić kody działalności dominującej. Aby uła-twić ustalenie właściwego kodu, Główny Urząd Statystyczny udostępnia nie tylko zestawy kodów w ramach istniejącej klasyfikacji, ale także programy automa-tycznie wyszukując kody PKD.

Istnieje jednak szereg sytuacji, gdy u przedsiębiorcy może pojawić się obo-wiązek dodatkowego, zwykle już samodzielnego zgłoszenia. Na przykład same-mu należy zgłaszać się, poprzez druk VAT-R, do urzędu skarbowego właściwego ze względu na miejsce zamieszkania (jeśli chodzi o osoby fizyczne), gdy powstaje obowiązek rozliczania podatku od towarów i usług VAT²⁰. Należy zaznaczyć, iż przedsiębiorcy, którzy podejmują współpracę gospodarczą z podmiotami z innych państw UE, powinni także taką działalność poprzedzić jeszcze innymi zgłoszenia-mi, a niekiedy też uzyskaniem stosownych zezwoleń lub koncesji, czy też różny-mi rejestracjaróżny-mi, np. wypełnieniem formularzy VAT-R w ramach urzędu właści-wego dla swej siedziby (płatnika VAT-u).

1.4. Inne rejestry ważniejszych podmiotów gospodarczych Obok wymienionych w ramach analizy rejestrów istnieją też wyspecjalizo-wane, np. przedmiotowo, krajowe rejestry i ewidencje²¹, które mogą zawierać w swych wykazach także podmioty prowadzące działalność gospodarczą. Są to w szczególności: Rejestr przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych, Re-jestr związków wyznaniowych, ReRe-jestr zakładów opieki zdrowotnej, ReRe-jestr

fun-20 Podatek od wartości dodanej jest to podatek pośredni, pobierany na każdym kolejnym eta-pie obrotu towarami lub usługami. Jego konstrukcja zakłada brak cyklicznego nakładania się podat-ku poprzez zastosowanie mechanizmu odliczenia podatpodat-ku pobranego w poprzednich etapach obro-tu. W Polsce VAT został wprowadzony przez ustawę z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym, Dz.U. 1993 nr 11 poz. 50. Jednak liczne nowelizacje lub też po-trzeba bieżącej harmonizacji polskiego prawa podatkowego z prawem UE zmusiła polskiego usta-wodawcę do uregulowania szeregu kwestii w nowej ustawie o podatku od towarów i usług z dnia 11 marca 2004 r., Dz.U. 2016 poz. 710.

21 Opracowano na podstawie danych Ministerstwa Sprawiedliwości, źródło: http://bip.ms.gov.

pl/pl/rejestry-i-ewidencje (dostęp: 5.11.2016).

duszy emerytalnych i inwestycyjnych, Rejestr pośredników ubezpieczeniowych, Rejestr uczelni niepaństwowych, Rejestr producentów i pośredników paliw cie-kłych, Rejestr agencji zatrudnienia, Centralna Ewidencja Organizatorów Tury-styki i Pośredników Turystycznych, Rejestr zastawów, Rejestr zastawów skarbo-wych, Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców. Niniejszy wykaz rejestrów i ewidencji zawiera jedynie te, które mogą być istotne dla osób poszukujących informacji o określonych podmiotach, i nie można go traktować jako pełnego.

Dlatego też poniżej przedstawiono podstawowe dane tylko o kilku z ww. reje-strach, tj.:

1) Rejestr przedstawicielstw przedsiębiorców zagranicznych – w rejestrze tym gromadzi się dane o przedstawicielstwach przedsiębiorców zagranicznych.

Prowadzi go minister właściwy do spraw gospodarki;

2) Rejestr zakładów opieki zdrowotnej – rejestr ten zawiera dane o zakładach opieki zdrowotnej. Prowadzą go wojewodowie lub Minister Zdrowia i Opieki Społecznej, w zależności od tego, jakie osoby utworzyły zakład opieki zdro-wotnej;

3) Rejestr funduszy emerytalnych i Rejestr funduszy inwestycyjnych – rejestry te gromadzą podstawowe dane o funduszach inwestycyjnych i funduszach emerytalnych. Oba prowadzi Sąd Okręgowy w Warszawie;

4) Rejestr pośredników ubezpieczeniowych – w rejestrze tym gromadzi się dane o: agentach ubezpieczeniowych, brokerach ubezpieczeniowych. Prowa-dzi go Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych;

5) Rejestr uczelni niepaństwowych – rejestr ten zawiera dane o uczelniach nie-państwowych. Prowadzi go minister właściwy dla spraw szkolnictwa wyż-szego.

6) Rejestr producentów i pośredników paliw ciekłych – rejestr zawiera w szcze-gólności: dokładne oznaczenie producenta lub importera, niezbędne dane ekonomiczne i towarowe dotyczące producenta lub importera, informacje dotyczące magazynowania zapasów obowiązkowych paliw ciekłych. Rejestr prowadzi Prezes Agencji Rezerw Materiałowych;

7) Rejestr agencji zatrudnienia – w rejestrze tym gromadzi się dane o: agencjach pośrednictwa pracy w zakresie pośrednictwa pracy na terenie Rzeczypospoli-tej Polskiej, agencjach pośrednictwa pracy w zakresie pośrednictwa do pracy za granicą u pracodawców zagranicznych obywateli polskich, agencjach do-radztwa personalnego, agencjach pracy tymczasowej, agencjach poradnictwa zawodowego. Rejestr prowadzi minister właściwy dla spraw pracy;

8) Centralna Ewidencja Organizatorów Turystyki i Pośredników Turystycz-nych – w ewidencji tej gromadzi się: podstawowe dane o organizatorach tu-rystyki, informacje o formie zabezpieczenia finansowego oraz o podmiotach udzielających zabezpieczenia finansowego, informacje o sumie zabezpiecze-nia finansowego, informacje o zakazie prowadzezabezpiecze-nia działalności objętej wpi-sem oraz informacje o wykreśleniu wpisu z rejestru organizatorów turystyki

i pośredników turystycznych na wniosek przedsiębiorcy. Ewidencje prowadzi minister właściwy dla spraw turystyki;

9) Rejestr zastawów – w rejestrze tym gromadzi się dane o: ustanowionych za-stawach, zastawcach, zastawnikach, dłużnikach. Rejestr prowadzą wydziały gospodarcze rejestru zastawów sądów gospodarczych;

10) Rejestr zastawów skarbowych – rejestr zawiera dane o zastawach skarbo-wych. Prowadzą go naczelnicy urzędów skarbowych, natomiast Centralny Rejestr Zastawów Skarbowych prowadzi minister właściwy do spraw finan-sów publicznych;

11) Centralna Ewidencja Pojazdów i Kierowców – w ewidencji tej gromadzi się dane i informacje o pojazdach zarejestrowanych oraz o ich właścicielach lub niektórych posiadaczach. Ewidencję prowadzi minister właściwy do spraw administracji publicznej.

1.5. Ponowne wykorzystanie danych z rejestrów publicznych Aby zwiększyć ogólną dostępność szeregu publicznych baz danych, a tak-że rejestrów o takim charakterze, ustawodawca uwzględniając cele prawa UE, uchwalił ustawę o ponownym wykorzystaniu danych sektora publicznego. Dla-tego też w zakresie nieuregulowanym do ponownego wykorzystywania danych CEIDG, jak i KRS stosuje się przepisy Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o do-stępie do informacji publicznej (Dz.U. 2014 poz. 782 i 1662 oraz Dz.U. 2015

1.5. Ponowne wykorzystanie danych z rejestrów publicznych Aby zwiększyć ogólną dostępność szeregu publicznych baz danych, a tak-że rejestrów o takim charakterze, ustawodawca uwzględniając cele prawa UE, uchwalił ustawę o ponownym wykorzystaniu danych sektora publicznego. Dla-tego też w zakresie nieuregulowanym do ponownego wykorzystywania danych CEIDG, jak i KRS stosuje się przepisy Ustawy z dnia 6 września 2001 r. o do-stępie do informacji publicznej (Dz.U. 2014 poz. 782 i 1662 oraz Dz.U. 2015