Wstęp
1.8. Podsumowanie i wnioski
zorganizowana i nie ma tak jasno sprecyzowanych wspólnych interesów.
Ugruntowana pozycja AARP spowodowała, że trzy główne filary amerykań-skiego welfare state – Social Security, Medicare i Medicaid – rozwijają się bez przerwy od kilkudziesięciu lat i pochłaniają obecnie jedną trzecią wydatków z budżetu federalnego. Ponieważ programy społeczne nie mogą rozwijać się w nieskończoność, organizacje takie jak AARP będą musiały w przyszłości sku-pić się na innych celach, na przykład monitoringu jakości usług związanych z opieką długoterminową, dyseminacji wyników badań naukowych na temat procesów starzenia się, realizacji programu kształcenia ustawicznego lub innych projektów mających na celu podniesienie jakości życia osób starszych.
Ponieważ oceniam elementy polityki społecznej wobec osób starszych wdra-żane przez inne państwa z perspektywy obywatelki Polski, szeroki zakres dzia-łalności amerykańskich organizacji seniorów stanowi dla mnie kontrast w po-równaniu ze znikomą rolą, jaką odgrywa Krajowa Partia Emerytów i Rencistów w Polsce205. Funkcjonowanie organizacji takich jak AARP oceniam jako przy-kład dobrej praktyki, ponieważ podkreśla podmiotowość seniorów w dyskur-sie publicznym oraz pozytywnie wpływa na poczucie wartości oraz społecznej przydatności tej grupy społecznej. Więcej refleksji na temat znaczenia formali-zacji ruchu seniorów oraz więcej porównań realiów amerykańskich z polskimi zawarłam w podrozdziale 3.3.1 poświęconym rekomendacjom dla Polski.
społecznych i zdrowotnych dla osób po 65. roku życia. Wyniki wyborów prezydenckich z 2012 roku wyznaczyły drogę i ukonstytuowały kierunek dalszego rozwoju programów i usług skierowanych do osób starszych oraz podtrzymały status seniorów jako stosunkowo uprzywilejowanej grupy społecznej. Określiły również rolę rządu jako głównego realizatora polityki społecznej w USA.
W rozdziale poświęconym Stanom Zjednoczonym dokonałam charaktery-styki amerykańskiego modelu państwa dobrobytu, przeanalizowałam kolejne etapy rozwoju polityki społecznej wobec osób starszych z perspektywy histo-rycznej, opisałam specyfikę amerykańskiego systemu emerytalnego, dokona-łam oceny zakresu i jakości opieki długoterminowej, a także przeglądu pro-gramów i usług skierowanych do osób starszych na szczeblu ogólnokrajowym oraz lokalnym. Poczynione obserwacje, przegląd literatury przedmiotu, a także badania w ramach półrocznego stypendium Fulbrighta w USA umożliwiły mi wyodrębnienie przykładów dobrych praktyk, które mogą posłużyć za wzór dla innych krajów doświadczających zjawiska starzenia się populacji. Z przeprowa-dzonej przeze mnie analizy wynika, że realizowana w Stanach Zjednoczonych polityka społeczna wobec starzenia się ludności ma swoje mocne i słabe strony.
Podstawowe elementy amerykańskiej polityki senioralnej, które oceniam po-zytywnie, to:
1) Podpisanie w 1965 roku ustawy o osobach starszych (Older Americans Act). Ustawa niesie wsparcie osobom starszym poprzez przekazanie części bu-dżetu federalnego poszczególnym stanom i zobowiązanie ich do świadczenia usług opiekuńczych na poziomie lokalnym. Dokument obliguje poszczególne stany do powołania stanowego Urzędu ds. Starzenia się oraz sieci lokalnych Agencji ds. Starzenia się. Od momentu jej wejścia w życie rozpoczął się proces decentralizacji i proliferacji programów i usług dla seniorów, szczególnie istotny w kontekście rozpiętości terytorium Stanów Zjednoczonych i znacznej liczeb-ności społeczeństwa amerykańskiego. Ustawa o osobach starszych przyczyniła się do lepszej dostępności i rozpoznawalności usług skierowanych do najstar-szych członków społeczeństwa;
2) Rozwój instytucjonalnych form wsparcia dla nieformalnych opiekunów.
W 1993 roku prezydent Bill Clinton podpisał ustawę o ochronie pracowni-ków (Family and Medical Leave Act), która pozwala skorzystać z bezpłatnego urlopu w wymiarze do 12 tygodni w roku przyznanego ze względu na zły stan zdrowia członka rodziny, a w 2000 roku, na mocy poprawki do ustawy
o osobach starszych, rząd federalny utworzył Narodowy Program Wsparcia dla Nieformalnych Opiekunów (National Family Caregiver Support Program), który przekazuje poszczególnym stanom dotacje roczne w celu ułatwienia nieformalnym opiekunom pełnienia ich funkcji. Zwrócenie uwagi władz państwowych na trudną sytuację nieformalnych opiekunów jest szczególnie istotne w kraju takim jak USA, gdzie ekonomiczną wartość usług opiekuń-czych świadczonych nieformalnie szacuje się na 450 miliardów dolarów rocz-nie206, a liczbę nieformalnych opiekunów na około 25 milionów dorosłych Amerykanów207;
3) Silna reprezentacja społecznych i politycznych interesów seniorów. Po-cząwszy od okresu Nowego Ładu (New Deal) i klubów Townsenda, poprzez lata pięćdziesiąte XX wieku i powstanie Amerykańskiego Stowarzyszenia Emery-tów, ruch na rzecz praw osób starszych rozwija się w Stanach niezwykle pręż-nie. „Siwe lobby” ma realny wpływ na opinię publiczną, a politycy zabiegają o poparcie osób starszych jako licznego i aktywnego społecznie i politycznie elektoratu. Mimo iż specyfika ta wynikać może nie tyle z realizacji polityki społecznej wobec osób starszych, co z realiów dojrzałego społeczeństwa oby-watelskiego, widoczność najstarszej grupy wiekowej w życiu społecznym i po-litycznym Stanów Zjednoczonych uważam za fenomen godny naśladowania, szczególnie w kontekście braku realnej reprezentacji interesów seniorów na pol-skiej scenie politycznej;
4) Prężnie działający trzeci sektor i zaangażowanie osób starszych w wo-lontariat i działalność dobroczynną. Osoby w wieku emerytalnym i okołoe-merytalnym opuszczające rynek pracy nadal są postrzegane jako wartościowy potencjał społeczny i kapitał ludzki. Rząd Stanów Zjednoczonych współfinan-suje inicjatywy takie jak Senior Corps, które zrzeszają i organizują czas przeszło 500 tysiącom wolontariuszy w wieku 55+. Na obszarze całego kraju funkcjonują takie programy, jak „dziadkowie zastępczy” (foster grandparents) lub „towa-rzysz osoby starszej” (senior companion), które umożliwiają zaangażowanie się w opiekę nad drugą osobą w wymiarze 15–20 godzin tygodniowo, a dodatkowo
206 L. Feinberg, S.C. Reinhard, A. Houser, R. Choula, Valuing the Invaluable: 2011 Update. The Growing Contributions and Costs of Family Caregiving, AARP Public Policy Institute, Washington 2011.
207 National Alliance for Caregiving, Caregiving in the U.S. 2009, MetLife Foun-dation, 2009.
zapewniają drobne wynagrodzenie (na przykład w stanie Georgia wolontariu-sze zarabiają 2,65 dolara za godzinę);
5) Popularyzacja koncepcji „starzenia się w miejscu”/„starzenia się w spo-łeczności” (aging in place/aging in community) – wyraźna tendencja do zastę-powania zinstytucjonalizowanych form opieki długoterminowej przez sektor usług świadczonych bezpośrednio w domu lub w najbliższym otoczeniu se-niorów (tak zwane Home and Community Based Services – HCBS). W Stanach Zjednoczonych zaobserwować można zwrot w kierunku dostosowywania do-stępnych form opieki do indywidualnych potrzeb klienta. Poszczególne stany mogą przeznaczać część środków otrzymanych z rządu federalnego na realiza-cję programu Medicaid na rozbudowę sektora usług HCBS. Tendencja ta podyk-towana jest, po pierwsze, dobrem usługobiorców, którzy wolą funkcjonować we własnym otoczeniu tak długo jak jest to możliwe (w przypadku społeczeństwa amerykańskiego wynika to między innymi z kulturowo uwarunkowanego przywiązania do idei wolności i niezależności), a po drugie, podyktowane jest koniecznością cięć wydatków na opiekę długoterminową, której najdroższymi formami są placówki stałego pobytu;
6) Istnienie alternatywnych (innych niż oferowane przez państwo, rynek lub rodzinę) form opieki, takich jak „model wioski” (village model) lub „słoneczne miasta” (sun cities). Model wioski funkcjonuje w oparciu o zasadę sąsiedzkiej samopomocy, swoisty „bank czasu wolnego”. Jest pomysłem nowym, rozwi-jającym się w USA od lat dziewięćdziesiątych XX wieku jako wyraz niezgody starszych członków lokalnych społeczności na poddanie się zinstytucjonalizo-wanym formom opieki. Według danych z początku 2015 roku na terytorium Stanów Zjednoczonych funkcjonowało przeszło 200 wiosek. „Słoneczne mia-sta” z kolei stanowią alternatywę dla tych osób starszych, których rodzinne domy opuściły już dzieci, a oni sami pragną zamieszkać w bezpiecznym oto-czeniu wyposażonym w infrastrukturę dostosowaną do potrzeb i możliwości wieku podeszłego. Początkowo, w latach sześćdziesiątych XX wieku stanowi-ły one ofertę stricte komercyjną, dziś przykład Sun City w Arizonie pokazuje, że „słoneczne miasta” to duże, kilkudziesięciotysięczne wspólnoty emerytów, niezależne od gminy, samowystarczalne finansowo i samodecydujące o sobie.
Istnienie alternatywnych form opieki uważam za zaletę amerykańskiego kra-jobrazu programów i usług dla seniorów, warto się jednak zastanowić, czy ich powstanie i rozwój nie są wymuszone niedostateczną podażą usług przez sektor publiczny;
7) Istnienie ogólnonarodowego programu żywnościowego dla seniorów (Meals-on-Wheels) współfinansowanego przez budżet państwa. Organiza-cja Meals on Wheels America współpracuje z pięcioma tysiącami lokalnych usługodawców w zakresie dostarczania posiłków ludziom starszym. Gene-za programu Meals-on-Wheels sięga ustawy o osobach starszych (1965). Dziś w ramach programu dostarcza się zbilansowane posiłki do domostw przeszło ośmiuset tysięcy seniorów, a kolejne półtora miliona seniorów korzysta ze zbio-rowych programów żywnościowych w lokalnych domach seniora i innych placówkach208.
Amerykańskie welfare state i jego wpływ na kierunki i priorytety polityk wobec starzenia się ludności mają też wiele słabych stron, z których w mojej ocenie na szczególną krytykę zasługują:
1) Konstrukcja systemu emerytalnego – sposób funkcjonowania amery-kańskiego systemu emerytalnego wymaga od obywateli dużej zapobiegliwo-ści w ciągu całego życia, aby na starość móc egzystować w godnych warun-kach. Stopa zastąpienia świadczeń otrzymywanych z Social Security jest niska (wynosi zaledwie 42% w przypadku osób osiągających średnie dochody209), a pracownicze programy emerytalne, na skutek wahań koniunktury gospo-darczej w USA i na świecie, bywają niepewne, szczególnie w dłuższej perspek-tywie czasowej. Powszechna transformacja prywatnych planów emerytalnych z modelu „zdefiniowanego świadczenia” w model „zdefiniowanej składki” od-zwierciedla szerszy trend do przerzucania odpowiedzialności za zabezpiecze-nie finansowe na starość z państwa i pracodawcy na rodziny i jednostki. Sta-ny Zjednoczone reprezentują przykład „społeczeństwa własności prywatnej”
(ownership society), w którym prywatne oszczędności odgrywają istotną rolę i są drugim pod względem popularności źródłem dochodów osób powyżej 65.
roku życia. Dodatkowo amerykański system emerytalny oparty jest na nie-aktualnym w XXI wieku tradycyjnym modelu rodziny, w którym mężczyzna jest głównym żywicielem. System oddziałuje w sposób demotywujący na ko-biety aktywne zawodowo – otrzymują one własne świadczenia emerytalne
208 Meals on Wheels America, broszura informacyjna, dostępne przez http://
www.mealsonwheelsamerica.org/ theissue/facts-resources/ (5.12.2014).
209 A.H. Munnell, M. Soto, Sorting Out Social Security Replacement Rates, „Just the Facts on Retirement Issues” 2005, nr. 19, Center for Retirement Research, Boston College, s. 1–6.
wówczas, gdy średnia ich zarobków jest wyższa niż średnia zarobków męża.
W przeciwnym wypadku z chwilą osiągnięcia wieku emerytalnego nabywa-ją prawo do 50% świadczenia emerytalnego małżonka. Oznacza to, że pary z jedną osobą pracującą osiągają takie same dochody (a czasami wyższe) jak pary, w których oboje partnerzy pracują210. Amerykański system emerytalny jest monolitem, który nie uwzględnia dywersyfikacji społeczno-kulturowej społeczeństwa – godzi nie tylko w interesy kobiet, ale także mniejszości ra-sowych i etnicznych, których średnia długość życia jest statystycznie krót-sza, a warunki zatrudnienia mniej stabilne i mniej korzystne finansowo niż innych grup społecznych. Sposób funkcjonowania amerykańskiego systemu emerytalnego bywa oskarżany o faworyzowanie osób zamożnych ze względu na regresywne opodatkowanie. Każdego roku rząd aktualizuje progi zarob-ków, powyżej których nie odprowadza się podatku dochodowego. Powodu-je to, że osoby ubogie odprowadzają relatywnie wyższy odsetek zarobków na ubezpieczenie społeczne niż osoby bogate;
2) Wysokie koszty opieki długoterminowej – należą do najwyższych na świe-cie. Przeciętny koszt pobytu seniora w klinice typu Nursing Home wynosi około 80 tysięcy dolarów rocznie, a w placówce typu Assisted Living („zakwaterowanie z doglądem”) – około 37 tysięcy dolarów rocznie211. Amerykański rynek usług ubezpieczeniowych owiany jest złą sławą na skutek powszechnego stosowania praktyk dyskryminacyjnych, które nie pozwalają osobom starszym lub prze-wlekle chorym na zakup ubezpieczenia lub polegają na oferowaniu w takich sytuacjach polis ubezpieczeniowych po nieracjonalnie wysokich cenach. Pry-watnie zakupione polisy ubezpieczeniowe pokrywają zaledwie 7% wydatków na opiekę długoterminową212. Choć Stany Zjednoczone stworzyły rozbudowa-ną infrastrukturę usług opiekuńczych, świadczonych zarówno w domu, w spo-łeczności, jak i w placówkach stałego pobytu, obowiązek opieki nad seniorami spoczywa w dużej mierze na opiekunach nieformalnych, których czas i wysiłek oszacowano na zawrotną kwotę 450 miliardów dolarów rocznie. Amerykań-ski sektor opieki długoterminowej można scharakteryzować słowami Andrew Scharlacha: to system, w którym „państwo udziela wsparcia dopiero wówczas, 210 H.R. Moody, op. cit.
211 T.R. Prohaska, L.A. Anderson, R.H. Binstock, Public Health for an Aging So-ciety, The John Hopkins University Press, Baltimore 2012.
212 Ibidem.
gdy wszystkie prywatne środki zostały już wyczerpane” [tłum. aut.]213. Kolejną słabością amerykańskiego systemu opieki długoterminowej jest brak jakiej-kolwiek strategii zarządzania na poziomie ogólnokrajowym. System stanowi
„sfragmentaryzowaną mozaikę odizolowanych od siebie, lokalnych progra-mów” [tłum. aut.]214. Nie powstały ogólnokrajowe standardy jakości ani na-rzędzia ewaluacji, co powoduje, że między poszczególnymi stanami istnieją diametralne różnice w jakości oferowanych usług;
3) Przewaga selektywnych (wybiórczych) świadczeń socjalnych przyznawa-nych w oparciu o restrykcyjne kryteria dochodowe (means-tested entitlements).
Aby zostać objętym finansowaniem w ramach rządowego programu Medicaid, w 2011 roku należało wykazać dochody na poziomie poniżej 674 dolarów mie-sięcznie215. Doprowadziło to do upowszechnienia praktyki pozbywania się majątku przez osoby starsze (na przykład poprzez przepisywanie własności na dzieci) w celu zakwalifikowania się do programu opieki długoterminowej finansowanego z budżetu federalnego. W realiach amerykańskiego modelu welfare state niesamodzielność lub osiągnięcie zaawansowanego wieku rzadko bywają kryterium uprawniającym do skorzystania z pomocy państwa. Specyfi-ką amerykańskiego modelu państwa opiekuńczego jest jego selektywność (wy-biórczość), która stoi w opozycji do logiki systemów uniwersalnych (na przykład takich, w których do skorzystania z pomocy państwa uprawnia fakt posiadania obywatelstwa). USA reprezentują „urynkowione” podejście do opieki społecz-nej, co skutkuje istotnym udziałem sektora prywatnego w krajobrazie wydat-ków na cele socjalne.
Podsumowując, w porównaniu z państwami europejskimi Stany Zjednoczo-ne jawią się jako kraj, w którym prawa socjalZjednoczo-ne uzależnioZjednoczo-ne są od posiadania zatrudnienia. Osoby w wieku produkcyjnym objęte są ubezpieczeniem zdro-wotnym oraz należą do planu emerytalnego w głównej mierze dzięki prywat-nym programom pracowniczym. Osoby starsze cieszą się szerszym zakresem praw socjalnych niż reszta społeczeństwa. Podlegają powszechnemu ubezpie-czeniu zdrowotnemu, finansowanemu przez państwo w ramach programu Medicare, oraz otrzymują świadczenia emerytalne z powszechnego programu 213 A. Scharlach, op. cit., s. 95.
214 Ibidem, s. 229.
215 E. Kassner, Home and Community-Based Long-Term Services and Supports for Older People, AARP Public Policy Institute, Washington 2011.
ubezpieczeń społecznych (Social Security). Pozytywną zmianą w dziedzinie opieki długoterminowej jest dążenie administracji prezydenta Obamy do utwo-rzenia oferty subsydiowanych przez państwo polis ubezpieczeniowych, które chronią przed wysokimi kosztami opieki długoterminowej i nie dyskryminują klientów ze względu na ich wiek lub stan zdrowia. Pozytywnym zjawiskiem jest także stopniowy proces uwzględniania przez państwo preferencji seniorów w zakresie korzystania z opieki długoterminowej w domu lub w społeczności, czego przejawem jest rozpoczęcie finansowania przez Medicare i Medicaid opie-ki w ramach zintegrowanych programów typu PACE.
Tematem trudnym, dyskusyjnym, będącym przedmiotem szerszej deba-ty publicznej jest kwestia sprawiedliwości międzypokoleniowej. Stosunkowo szeroki wachlarz przywilejów i usług oferowanych osobom starszym w USA spowodował, że obecnie poddaje się w wątpli wość zasadność uniwersalności programu Social Security. Zaczęto zastanawiać się nad grani cami „wieku star-szego” oraz redefiniować pojęcie niezdolności do pracy. W celu ochrony eko-nomii przed falą opuszczających rynek pracy przedstawicieli pokolenia baby boomers rząd federalny podjął decyzję o stopniowym podniesieniu wieku eme-rytalnego do 67 lat. Reforma nie zapobiegnie jednak pogorszeniu się wskaźnika procentowego udziału osób w wieku 65+ przypadającego na sto osób w wieku produkcyjnym, który w 2050 roku ma wynieść 38%. Dylematem, przed jakim stoją Stany Zjednoczone, jest zatem odpowiedź na pytanie, czy polityka spo-łeczna wobec osób starszych powinna być podyktowana zasadą uniwersalizmu czy zasadą konieczności oraz czy podeszły wiek jest wystarczającym kryterium uprawniającym do korzystania z pomocy państwa.