Wsparcie ze strony państwa dla nieformalnych opiekunów

niepełnosprawne i nieporuszające się samodzielnie. Podjęte przez szwedzkie władze starania w celu eliminacji zjawiska cyfrowego wykluczenia wśród se-niorów przyczyniły się w dużym stopniu do rozwoju społeczeństwa informa-cyjnego w tym kraju.

2.6.4. Wsparcie ze strony państwa dla nieformalnych

dostrzeżono dynamikę zmian demograficznych i ogłoszono Szwecję najstar-szym demograficznie krajem w Europie. Rozpoczęła się debata na temat starze-nia się populacji i jego konsekwencji. Większy udział osób starszych w społe-czeństwie spowodował wzrost zapotrzebowania na różne formy opieki, w tym opieki świadczonej przez najbliższych. Po drugie, w tym właśnie okresie Szwe-cja doświadczyła poważnego kryzysu gospodarczego, który wymusił cięcia wy-datków z budżetu państwa, w tym środków przeznaczonych na sektor opieki długoterminowej. Zmniejszyła się wartość subsydiów przekazywanych gmi-nom na świadczenie opieki, zmniejszyły się wpływy z podatków. Rząd dostrzegł ekonomiczny potencjał w rozwoju nieformalnego modelu opieki. Po trzecie, spadła liczba rezydentów placówek stałego pobytu. Seniorzy preferowali korzy-stanie z usług opiekuńczych świadczonych bezpośrednio w domu. Umożliwie-nie egzystencji we własnym domu, z zachowaUmożliwie-niem autonomii i poczucia bezpie-czeństwa osoby starszej, uchodzi za priorytet polityki starzenia się realizowanej w krajach wysokorozwiniętych.

Przykłady dobrych praktyk w tej dziedzinie to:

a) dostrzeżenie i docenienie istotnej roli nieformalnych opiekunów przez szwedzkie władze;

b) dostosowanie legislacji do zmieniających się realiów sektora opieki;

c) przeznaczenie dodatkowych funduszy i przedsięwzięcie licznych inicjatyw w celu wsparcia nieformalnych opiekunów.

W połowie lat dziewięćdziesiątych rząd powołał Komisję ds. Rewizji Usta-wy o usługach społecznych (Socialtjänstlagen). Rewizja miała skutkować wprowadzeniem poprawki do ustawy. Do najważniejszych celów rządu za-liczyć można:

a) podniesienie świadomości szwedzkiego społeczeństwa na temat trudnej sytuacji rodzin, które podjęły się świadczenia nieformalnej opieki nad seniorem (konsekwencje natury ekonomicznej, społecznej, psychologicznej);

b) zapewnienie realnego wsparcia nieformalnym opiekunom;

c) redukcję zjawiska „wypalenia” wśród osób, które zrezygnowały z dotych-czasowej aktywności w celu świadczenia opieki osobie starszej (poprzez system szkoleń, mentoring, opiekę psychologiczną)¹⁴³.

Zaangażowane w prace nad poprawką Ministerstwo Zdrowia i Spraw Spo-łecznych zwróciło uwagę na to, że powszechnym problemom nieformalnych 143 Ibidem.

opiekunów (poczuciu izolacji, stanom depresyjnym, frustracji, objawom somatycznym wynikającym ze stresu) można zapobiegać przez stworzenie przyjaznego środowiska usług oferowanych przez państwo. Regularnie pod-kreślano także znaczenie potencjalnych oszczędności dla budżetu państwa dzięki ograniczeniu liczby osób starszych korzystających ze zinstytucjonali-zowanych form opieki.

W 1998 roku zakończył się etap rozmów nad treścią poprawki do ustawy o usługach społecznych (Regeringens proposition). Nowo dodany paragraf brzmiał następująco:

System opieki społecznej powinien wspierać i zapewniać pomoc finansową rodzinom pełniącym opiekę nad krewnymi, którzy cierpią na chorobę prze-wlekłą, są osobami starszymi lub niepełnosprawnymi [tłum. aut.]¹⁴⁴.

W latach 1999–2001 rząd Szwecji w ramach programu Anhörig 300 prze-znaczył trzysta milionów koron (ponad 30 milionów euro) na rozwój pro-gramów pomocowych dla nieformalnych opiekunów. W 2005 roku dofinan-sowanie przedłużono o kolejne trzy lata i przeznaczono na ten cel kolejne 25 milionów koron¹⁴⁵.

W interpretacji poprawki z 1998 roku kluczowe okazało się słowo „powi-nien”, które sprawiło, że gminy odczytały nowelizację jako rekomendację. We-dług danych z 2005 roku tylko 73% gmin (212 z 290 istniejących) skorzystało z dofinansowania i grantów od rządu. Z tego między innymi powodu w 2008 roku rząd przedstawił propozycję podniesienia rekomendacji do rangi zobowią-zania prawnego. Nowy zapis miał brzmieć następująco:

Gminne służby opieki społecznej są zobligowane do zapewnienia wsparcia lub pomocy finansowej osobom, które sprawują opiekę nad bliskimi [tłum. aut.].

Propozycja wzbudziła sprzeciw Szwedzkiego Stowarzyszenia Lokal-nych Władz i Regionów (Sveriges Kommuner och Landsting) – organu, za 144 Socialdepartementet, Regeringens proposition 1996/97:124. Ändring i

socialtjänstla-gen, Stockholm 1997.

145 Swedish Association of Local Authorities and Regions, Care of the Elderly in Sweden Today: 2006, Ordförrådet AB, Stockholm 2007.

pośrednictwem którego odbywa się współpraca rządu z poszczególnymi regionami i gminami. Stowarzyszenie zwróciło uwagę na zbyt daleko idące konsekwencje finansowe powyższego zapisu dla budżetów gmin. W drodze kompromisu z zapisu usunięto fragment „lub pomocy finansowej”, pozosta-wiając gminom swobodę w określeniu zakresu i formy wsparcia¹⁴⁶. Ostatecz-nie poprawka do ustawy o usługach społecznych z 1982 roku weszła w życie w lipcu 2009 roku.

W świetle nowej legislacji nieformalnym opiekunem może być małżonek, dowolny członek rodziny, przyjaciel lub sąsiad. Definicja jest szeroka i nie za-węża grona odbiorców publicznego wsparcia do osób spokrewnionych z oso-bą starszą. W Szwecji standardem jest uznawanie związków nieformalnych (partnerskich). Metody wspierania nieformalnych opiekunów podzielić można na trzy podgrupy¹⁴⁷:

1) zapewnienie tymczasowej, krótkoterminowej opieki nad osobą starszą przez państwo, w placówce stałego pobytu lub w domu (na przykład w celu umożliwienia opiekunowi wyjazdu na urlop);

2) profesjonalne doradztwo i grupy wsparcia, edukacja i opieka psycholo-giczna nad nieformalnym opiekunem (na przykład organizacja grup wsparcia dla osób zajmujących się bliską osobą dotkniętą chorobą Alzheimera);

3) świadczenia pieniężne pod postacią zasiłku opiekuńczego lub innej formy materialnej rekompensaty za podjęcie się obowiązku świadczenia opieki.

O typie i zakresie oferowanej pomocy decyduje gmina. Niektóre formy wsparcia oferowane są przez organizacje charytatywne.

Wzrost liczby nieformalnych opiekunów niekoniecznie musi świadczyć o pogarszającej się kondycji szwedzkiego państwa opiekuńczego. Relacje pomiędzy rodziną, państwem, sektorem prywatnym i organizacjami dobro-czynnymi podlegają nieustannym zmianom. Jegermalm i Grassman zwracają uwagę na to, że w kontekście Szwecji trudno jednoznacznie mówić o ponow-nej „familizacji” sektora opieki, ponieważ rośnie liczba nieformalnych opie-kunów niespokrewnionych z osobą starszą, takich jak sąsiedzi lub przyjaciele.

Może to świadczyć nie tyle o zwrocie w kierunku wartości rodzinnych, typo-wych dla krajów azjatyckich i południowoeuropejskich, lecz o rozwoju spo-łeczeństwa obywatelskiego, który przejawia się większym zaangażowaniem 146 Ibidem.

147 Ibidem.

Szwedów w wolontariat¹⁴⁸. Z punktu widzenia polityki społecznej państwa istotne jest to, aby członkowie rodzin mogli dokonywać wyboru takiej formy opieki dla osoby starszej, która jest najkorzystniejsza dla danej jednostki. Sku-teczny system publicznego wsparcia dla opiekunów nieformalnych ułatwia podjęcie decyzji o świadczeniu opieki seniorom w podobny sposób, w jaki urlopy rodzicielskie i inne narzędzia polityki rodzinnej zachęcają do posia-dania potomstwa.

2.6.5. „Pasja dla życia” (Passion för Livet)

– program aktywizacji osób starszych w regionie Jönkoping w centralnej Szwecji¹⁴⁹

„Pasja dla życia” to innowacyjny program aktywizacji osób starszych opra-cowany przez szwedzką organizację Qulturum – jednostkę organizacyjną re-gionu Jönkoping, odpowiedzialną za podnoszenie jakości opieki medycznej.

Pilotażowy projekt zrealizowany został w mieście Jönkoping w 2005 roku.

Od tego czasu filozofia „Pasji dla życia” została spopularyzowana w wielu kra-jach, między innymi w Wielkiej Brytanii, Norwegii, Finlandii, Stanach Zjed-noczonych, Kanadzie i Nowej Zelandii. Obecnie założenia projektu zostały włączone w oficjalną strategię rozwoju ochrony zdrowia regionu Skania w po-łudniowej Szwecji na lata 2010–2013. W realizację pilotażowej odsłony projektu zaangażowały się dwie największe organizacje seniorów: Krajowa Organizacja Emerytów (Pensionärernas Riksorganisation – PRO) oraz Szwedzkie Stowa-rzyszenie Seniorów (Sveriges Pensionärsförbund – SPF).

Głównym celem „Pasji dla życia” jest poprawa jakości życia osób starszych.

Program został zaprojektowany w taki sposób, aby zachęcać i stymulować uczestników do wprowadzania stopniowych, pozytywnych zmian w swoim 148 M. Jegermalm, E.J. Grassman, Helpful Citizens and Caring Families: Patterns of Informal Help and Caregiving in Sweden in a 17-year-perspective, „Interna-tional Journal of Social Welfare” 2012, nr 21, s. 422–432.

149 Szerzej na temat projektu zob. K. Zapędowska-Kling, Pasja dla życia –  in-nowacyjny program aktywizacji osób starszych na przykładzie doświadczeń szwedzkich, „Exlibris. Biblioteka Gerontologii Społecznej” 2016 [w druku];

referat wygłoszony 26 września 2014 roku na I Konferencji Gerontologicznej z cyklu „Refleksje nad starością. Obiektywny i subiektywny wymiar starości”, Zakład Andragogiki i Gerontologii Społecznej Uniwersytetu Łódzkiego.

życiu – zmian dotyczących nawyków i stylu życia. Wykwalifikowani trenerzy uczą osoby starsze odpowiedzialności za jakość własnego funkcjonowania oraz zachęcają do dzielenia się wiedzą i zdobytymi umiejętnościami z członkami ro-dzin i przyjaciółmi. Metoda „marketingu szeptanego” jest podstawową metodą popularyzacji głównych założeń programu zarówno na obszarze Szwecji, jak i za granicą. Według danych z 2009 roku ponad 500 osób zostało przeszkolo-nych na trenerów, a ponad 200 grup, zróżnicowaprzeszkolo-nych etnicznie i rasowo, spoty-ka się i realizuje projekt¹⁵⁰. „Pasja dla życia” koncentruje się na czterech sekcjach tematycznych:

1) bezpieczeństwo we własnym otoczeniu;

2) aktywność fizyczna;

3) aktywność społeczna i zaangażowanie, budowanie sieci kontaktów;

4) zdrowe nawyki żywieniowe¹⁵¹.

U podstaw programu leży przekonanie, że ludzie świadomi swoich praw są zdolni do dokonywania wolnych wyborów i działania. To z kolei pozy-tywnie wpływa na poczucie kontroli nad własnym życiem. Podstawowym celem programu jest rzeczywiste wprowadzenie zmian w funkcjonowaniu seniorów – przekuwanie teorii w praktykę, nauczenie osób starszych zamiany słów w czyny. Realizacja programu odbywa się w formie cyklicznych spotkań z trenerem w tak zwanych Kawiarniach życia (Livscaféer), w niewielkich, kil-ku- lub kilkunastoosobowych grupach. Istotnym elementem projektu jest wy-tworzenie atmosfery wzajemnego szacunku i zaufania, wąskiego środowiska, w którym można dyskutować na tematy związane z procesem starzenia się i subiektywnymi odczuciami z nim związanymi. Uczestnicy grupy wspólnie zastanawiają się, w jaki sposób pozytywne zmiany wcielić w życie techniką

„małych kroków”¹⁵².

Praca z seniorami oparta jest na metodologii Cyklu Ciągłego Doskonalenia Williama E. Deminga. Model ten, znany pod nazwą cyklu PDCA (od pierw-szych liter angielskich słów plan → do → check → act), to technika ciągłego ulepszania, która zachodzi według schematu: zaplanuj → wykonaj → sprawdź

→ popraw. Opracowana przez amerykańskiego statystyka, znalazła zastoso-wanie między innymi w zarządzaniu jakością. Swoje podstawy teoretyczne 150 Passion för Livet, dostępne przez http://www.lj.se/passionforlivet (12.02.2012).

151 A. Nilsson, Passion för Livet. Projektrapport, Qulturum, Jönköping 2006.

152 Ibidem.

projekt opiera na filozofii edukacji odwołującej się do filozofii marksistowskiej i antykolonialistycznej Paola Freire’a, przedstawiciela radykalnej pedagogiki emancypacyjnej, która kładzie nacisk na aktywne zaangażowanie uczestników w procesie uczenia się, a przeciwstawia się biernym metodom nauczania typu mistrz–uczeń¹⁵³.

W praktyce realizacja cyklu warsztatów wygląda w następujący sposób:

grupa seniorów spotyka się w miejscu nazwanym „Kawiarnią życia”. Nie jest to kawiarnia w rozumieniu dosłownym, lecz bezpieczna przestrzeń (świetli-ca, salka konferencyjna) udostępniona na przykład przez lokalny dom seniora.

Twórcy projektu definiują ją jako a room of possibilities where new contexts can grow („przestrzeń możliwości, w której mogą pojawić się nowe konteksty”)¹⁵⁴. Specyficzna terminologia stosowana w projekcie podkreśla dobrowolność udziału, przyjemność płynącą ze spotkań oraz ich pozytywny wpływ na jakość życia każdego z uczestników. Uniwersalną zasadą jest aktywne zaangażowanie wszystkich osób – każdy obecny na spotkaniu zabiera głos i dzieli się własny-mi doświadczeniawłasny-mi. Na koniec odbywa się ewaluacja. Uczestniczy mają czas na chwilę refleksji: czego nowego się nauczyli, jaką wartość wnoszą w ich życie warsztaty, co można w nich udoskonalić lub zmienić.

W pilotażowej odsłonie projektu na przełomie 2005 i 2006 roku odbyło się sześć spotkań. Na pierwszym uczestnicy zostali zapoznani z założeniami i me-todologią projektu, otrzymali materiały informacyjne z numerami telefonów do wszystkich agencji rządowych i instytucji zajmujących się kwestiami osób starszych, a także wyrazili zgodę na wspólne przeczytanie książki Nietypowi (De ovanliga) autorstwa Åke Mokvist, która opowiada o seniorach prowadzą-cych alternatywny, nietypowy, niekiedy ekscentryczny tryb życia.

Drugie spotkanie poświęcone było kwestii bezpieczeństwa w życiu codzien-nym. Uczestnicy zostali zapoznani z danymi statystycznymi na temat często-tliwości wypadków, do których dochodzi w domu, a którym można skutecznie zapobiegać. Tematem spotkania było dostosowanie wnętrz gospodarstw domo-wych do długofalowego procesu starzenia się. Omówiono takie zagadnienia, jak rozmieszczenie przestrzenne mebli, kwestia oświetlenia, montaż uchwytów i poręczy, redukcja przeszkód i inne. Uczestnicy otrzymali zadanie polegające na samodzielnym wyborze i naprawie trzech miejsc we własnym domu, które 153 Ibidem.

154 Ibidem.

mogą stanowić potencjalne utrudnienie dla sprawności funkcjonalnej osoby w starszym wieku¹⁵⁵.

Na trzecim spotkaniu omówiono istotną rolę społecznego zaangażowania i sieci kontaktów w procesie aktywnego starzenia się. Uczestnicy mogli roz-rysować swoją siatkę kontaktów w postaci graficznej (według modelu „warstw cebuli”) i określić swoją pozycję we wspólnocie. Za pomocą „kart społecznych wartości” próbowali określić, które kontakty podnoszą ich poczucie własnej wartości, które zaspokajają ich potrzebę opieki, a które dają szczęście i satysfak-cję. Jednocześnie mieli okazję do zastanowienia się, w jaki sposób sami mogą stanowić wsparcie dla kogoś innego.

Spotkanie czwarte poświęcone było kwestii zdrowej, zbilansowanej diety dostosowanej do potrzeb seniorów. Uczestnicy warsztatu zostali poproszeni o okresowe prowadzenie dziennika i notowanie składu spożywanych posiłków.

Następnie ich zapiski zostały przeanalizowane przez profesjonalnego dietetyka.

Tego typu konsulting uświadomił zakres najczęściej popełnianych błędów doty-czących diety osób starszych (takich jak niewystarczająca podaż płynów, prze-waga węglowodanów nad pełnowartościowym białkiem i innych). Omówiona została również kwestia utraty apetytu na skutek stosowania leków, a także zja-wisko osłabienia zmysłów węchu i smaku postępujące wraz z wiekiem.

Tematem spotkania piątego był pozytywny wpływ wysiłku fizycznego na ogólną kondycję osób starszych. Oprócz wykładu i dyskusji uczestnicy warsztatu wzięli udział w zajęciach gimnastycznych prowadzonych przez do-świadczonego fizjoterapeutę oraz poznali podstawowe techniki relaksacyjne.

Ostatnie, szóste spotkanie przeznaczone było na ewaluację programu i omó-wienie metod jego rozpowszechniania. Zainteresowani uczestnicy mają moż-liwość stać się ambasadorami „Pasji dla życia” i organizować własne grupy spotkań¹⁵⁶.

Program zaliczam do grona dobrych praktyk, ponieważ jest przykładem skutecznej, efektywnej współpracy pomiędzy: (a) lokalnymi władzami (Qultu-rum jest jednostką organizacyjną rady okręgowej regionu Jönkoping), (b) pro-fesjonalnym personelem (gerontologami, dietetykami, fizjoterapeutami), (c) organizacjami pozarządowymi (takimi jak Krajowa Organizacja Emerytów lub Szwedzkie Stowarzyszenie Seniorów) i (d) osobami starszymi. „Pasja dla 155 Ibidem.

156 Ibidem.

życia” kreuje płaszczyznę porozumienia i współpracy czterech różnych środo-wisk. Projekt może być realizowany z powodzeniem tylko dzięki aktywnemu zaangażowaniu osób starszych – ich otwartości, gotowości do dzielenia się własnymi doświadczeniami, kreatywności i pomysłom. Jest przedsięwzięciem stosunkowo niskobudżetowym, a jednocześnie – dzięki entuzjazmowi amba-sadorów i marketingowi szeptanemu – mechanizmem samonapędzającym się, niewymagającym specjalistycznej reklamy. Zaletą projektu jest sposób kon-ceptualizacji procesu starzenia się. Trzeci wiek omawiany jest jako naturalny etap w życiu człowieka, któremu nie należy zapobiegać, tylko odpowiednio się do niego przygotować. Projekt obala stereotypy, zapobiega dyskryminacji ze względu na wiek, promuje konstruktywne podejście do zarządzania czasem, inspiruje do zmian stylu życia i nawyków. Co najważniejsze – wyposaża osoby starsze w wiedzę i narzędzia niezbędne do działania. Uczy wprowadzania pozy-tywnych zmian metodą małych kroków. Stawia seniorów i ich codzienne życie w centrum zainteresowania.