Wymagania – to całokształt warunków, wskaźników, wielkości i oczekiwań, którym powinny odpowiadać i do których należy dostosowywać poszczególne pod-systemy walki257. Zatem wymagania to konkretne, praktyczne odniesienia, wskaza-nia dotyczące poszczególnych dziedzin, konkretnych zasad lub praw.
Udział Sił Powietrznych RP w przyszłych operacjach militarnych, z powodu złożonego charakteru tych operacji, będzie stawiał przed ich systemem walki wiele różnorodnych wymagań. Ponadto znaczna dywersyfikacja zagrożeń (por. rozdz.
2.3.) stwarza potrzebę określenia i zdefiniowania na nowo wymogów organizacyj-nych oraz funkcjonalorganizacyj-nych systemu walki i relacji, jakie powinny zachodzić pomię-dzy jego elementami. Wymusza dokonywanie zmian jakościowych i ilościowych potencjału w każdym podsystemie walki SP RP. Potrzeba zmian w tym obszarze koresponduje również z zasadniczymi wymaganiami Sojuszu dotyczącymi nowego spojrzenia na użycie sił powietrznych. Zdefiniowano je m.in. w Koncepcji opera-cyjnego wzmocnienia systemu obrony powietrznej NATO (MCM-062-2) oraz dyrek-tywie NATO w sprawie funkcjonowania zintegrowanego systemu OP NATO MC54/1- II rewizja (Military Committee Concept of the NATO Integrated Air De-fence System (NATINADS) – MC 54/1(2nd Revised) (Final). Zgodnie z poglądami NATO, aby można było skutecznie działać na współczesnym polu walki w szero-kim spektrum operacji (od operacji antyterrorystycznych, poprzez operacje wymu-szania pokoju, do klasycznych konfliktów), komponent sił powietrznych będzie musiał charakteryzować się następującymi cechami:
• mobilnością;
• zdolnością do działań połączonych;
257 J. Michniak, Dowodzenie i łączność, AON, Warszawa 2003, s. 14.
141
• zdolnością do działań ekspedycyjnych;
• zdolnością do działań długotrwałych;
• przewagą technologiczną oraz
• międzynarodowym zintegrowanym wsparciem logistycznym258.
W Polsce problematyka wymagań operacyjnych sił zbrojnych (w tym syste-mu walki SP PR), pojawiła się w Programie rozwoju Sił Zbrojnych RP w latach 2005-2010 przyjętym w roku 2004. Zgodnie z założeniami przyjętego Programu…
wysiłek w dążeniu do osiągnięcia pożądanej sprawności sił zbrojnych powinien być skoncentrowany na zbudowaniu nowoczesnych systemów dowodzenia i roz-poznania (łączących w sobie zarówno tradycyjne, jak i przyszłościowe rozwiązania techniczne, (a nie tylko narodowe), pozyskaniu i wdrożeniu nowoczesnego sprzętu i uzbrojenia, w tym środków precyzyjnego rażenia, stworzeniu mobilnej logistyki, która będzie przygotowana do budowy baz i ich zaopatrzenia, remontu, ewakuacji, pomocy medycznej w odległych regionach świata259.
O wymaganiach napisano również w Wizji Sił Zbrojnych RP. W tym doku-mencie, opracowanym przez BBN w roku 2007, siłom zbrojnym przypisano posia-danie atrybutów wymagających zdolności w zakresie: dowodzenia i rozpoznania, użycia sił w określonym czasie, zwiększonego potencjału bojowego, przemiesz-czania i mobilności, ciągłości i skuteczności działań, przetrwania i ochrony wojsk oraz udziału w operacjach wielonarodowych260.
Problematyką wymagań zajmowano się także w Departamencie Transforma-cji MON, gdzie w 2008 roku opracowano Wizję Sił Zbrojnych RP – 2030. Autorzy Wizji…, podobnie jak zespół BBN, wskazują na konieczność posiadania predyspo-zycji zapewniających: skuteczne dowodzenie i rozpoznanie, prowadzenie efektyw-nych działań przy zachowaniu ich ciągłości, strategiczny przerzut i wysoką mobil-ność oraz przetrwanie i ochronę wojsk261. Dużo uwagi szczególnie w kontekście wymagań, jakie powinny spełniać SZ RP, w tym SP RP, w działaniach poza grani-cami kraju poświęcono w Strategii udziału Sił Zbrojnych RP w operacjach między-narodowych z 2009 r. Stwierdza się tam, że udział kontyngentu wojskowego w operacjach międzynarodowych związany będzie między innymi z potrzebą osią-gnięcia integracji z kontyngentami wojskowymi innych państw we wszystkich nie-zbędnych aspektach prowadzonych działań262.
Z tego względu, pożądane będzie rozwijanie ich możliwości w obszarze:
sprawności systemów dowodzenia i kierowania walką, ochrony przed bronią ma-sowego rażenia, zintegrowanej logistyki wielonarodowej w dziedzinach przerzutu strategicznego, transportu na obszarze operacji, zabezpieczenia logistycznego
258 Na podstawie: Strategic Vision: The Military Challenge By NATO’s Strategic Commanders, Washington D. C. 2004, s. 9.
259 Zob. A. Brzozowski, Kierunki zmian w planowaniu i prognozowaniu rozwoju SZ RP na progu XXI wieku, AON, Warszawa 2007, s. 51-52.
260 Wizja Sił Zbrojnych RP, Biblioteka „Biura Bezpieczeństwa Narodowego”, tom 2, Źródło:
http://www.bbn.gov.pl/portal/pl/335/1000/Wizja_Sil_Zbrojnych_RP.html [Dostęp: 12.05.2014 r.].
261 Wizja Sił Zbrojnych RP – 2030, MON, Warszawa 2009, s. 19-22.
262 Strategia udziału Sił Zbrojnych RP…, wyd. cyt., s. 12.
142
i zapewnienie infrastruktury socjalno-bytowej, a także współpracy cywilno-wojskowej. W stosunku do Sił Powietrznych RP, dokumenty normatywne nie pre-cyzują szczegółowych wymagań, jakie powinien spełniać ten rodzaj sił zbrojnych.
Jednakże potrzebę ich sformułowania dostrzeżono kilka lat temu w środowisku naukowym AON. Profesor S. Zajas wskazuje, iż w perspektywie czasowej najbliż-szych lat wręcz niezbędne będzie, aby siły powietrzne:
• posiadały naziemne i powietrzne platformy bojowe, wykonane z zasto-sowaniem najnowszych technologii zapewniających trudność wykrycia i identyfikacji oraz wysoką manewrowość i skuteczność, spięte odporną na zakłócenia siecią informacyjną;
• uczestniczyły w znaczący sposób w tworzeniu przewagi informacyjnej, poprzez posiadanie załogowych i bezzałogowych, naziemnych i po-wietrznych sensorów dostarczających danych rozpoznawczych do decy-dentów i uczestników operacji poprzez sieć informacyjną;
• tworzyły globalną siłę, wyposażoną w załogowe i bezzałogowe platformy bojowe, zdolne poprzez tankowanie w powietrzu, do szybkiego reagowa-nia w dowolnym punkcie kuli ziemskiej;
• były elastyczne w użyciu dzięki możliwościom szybkiego przebazowania w rejony operacyjne oraz posiadały wyspecjalizowane siły do transportu powietrznego;
• posiadały modułową organizację (jednostki bojowe o modułowej struktu-rze) o w miarę stałych możliwościach bojowych;
• mogły wykonywać skuteczne uderzenia na wyselekcjonowane obiekty w powietrzu, na ziemi i na wodzie poprzez wyposażenie w środki precy-zyjnego rażenia;
• były wszechstronnie zabezpieczone przez naziemne i powietrzne środki wsparcia działań powietrznych263.
Przedstawione postulaty są wymaganiami, których spełnienie stanowi pod-stawę realizacji zadań przez całe Siły Powietrzne RP w najbliższych latach. Jed-nakże dążenie do zwiększenia możliwości operacyjnych systemu walki SP RP wymusza ustalenie szczegółowych wymagań do wszystkich jego podsystemów.
Największy wzrost wymagań na współczesnym polu walki dotyczył będzie systemu dowodzenia i kierowania walką SP RP. System dowodzenia przede wszystkim, musi gwarantować każdemu dowódcy wgląd w realny obraz sytuacyj-ny w żądasytuacyj-nym momencie i umożliwiać przekazywanie rozkazów do każdego szczebla organizacyjnego, a w razie potrzeby także każdemu członkowi personelu, bez względu na to, w jakim miejscu obszaru operacji się znajduje. Równocześnie zapewniać musi pozyskanie informacji o obiektach ataku z jednoczesnym dostar-czaniem jego współrzędnych do środków rażenia, ocenę skuteczności przeprowa-dzonych ataków i na tej podstawie podjęcie decyzji co do dalszych działań.
263 S. Zajas, Studium przyszłości sił powietrznych. Synteza wyników badań, AON, Warszawa 2008, s. 45.
143
Ponadto powinny zapewniać możliwość dostępu do wspólnego obrazu sytu-acji operacyjnej (COP) tworzonego na podstawie informsytu-acji uzyskiwanej z zinte-growanych sensorów i środków walki oraz dostęp do zintezinte-growanych baz danych oraz baz wiedzy (hurtowni danych) zawierających rezultaty działania systemów symulacyjnych i eksperckich. Wymagać to będzie nowego podejścia do dowodze-nia polegającego na wykorzystywaniu wspólnej „świadomości” pola walki w celu osiągnięcia synchronizacji działań, przy jednoczesnym zachowaniu zdolności na-tychmiastowego dostosowania się do zmian sytuacji bojowej. Współczesny system dowodzenia Sił Powietrznych RP musi zatem zapewnić wymianę informacji w re-lacji stanowisko dowodzenia – statek powietrzny/dywizjon rakietowy/posterunek radiotechniczny – a także równoległą wymianę sygnałów dowodzenia z sąsiadami zarówno w układzie narodowym, jak i sojuszniczym (koalicyjnym). Dysponując możliwością produkcji wspólnej sytuacji operacyjnej, każdy ze statków powietrz-nych winien posiadać zdolność zasilania systemu danymi z właspowietrz-nych sensorów oraz wymiany danych (niejako świadczenia usług) z innymi zespołami, samolotami lub zgrupowaniami wojsk własnych (sojuszniczych lub koalicyjnych) w rejonie operacji. Powinien także posiadać zdolność generowania wspólnej sytuacji opera-cyjnej (ang. Common Operational Picture – COP) dla dowodzonego ugrupowania bojowego (COMAO) lub wykonania takiego zadania na korzyść innych kompo-nentów. Kluczowym dla współcześnie podejmowanych operacji militarnych jest czas reakcji, a przez to dostępność właściwie przygotowanych i wyszkolonych sił zdolnych do realizacji założonych celów. Należy również dodać, że niezbędne są zarówno dowództwa i sztaby planujące, organizujące, prowadzące i kontrolujące działania wojskowe, jak i wykonawcy stawianych zadań.
W stosunku do stanowisk dowodzenia SP istotnym wymogiem jest stworze-nie prostej i elastycznej struktury odpowiedstworze-niej do określonych zadań i kompeten-cji dowódców oraz zmniejszenie liczby szczebli dowodzenia. Wymagane jest, aby współczesne stanowiska dowodzenia były rozmieszczone w różnym środowisku, w tym w powietrzu. W celu zapewnienia sprawnego i skutecznego dowodzenia wojskami stanowiska dowodzenia powinny być: mobilne (łatwe do przemieszcza-nia i rozmieszczaprzemieszcza-nia); wyposażone w nowoczesne techniczne środki dowodzeprzemieszcza-nia i łączności; chronione oraz odporne na działanie środków rażenia przeciwnika.
Ponadto powinny zapewniać: ciągłość dowodzenia; dobre warunki pracy i wypo-czynku dla obsady personalnej stanowiska oraz odpowiadać liczebnie (ilość perso-nelu) potrzebom zadań przewidzianych do realizacji w systemie pracy zmiano-wej264.
Muszą także sprostać standardom w zakresie automatyzacji procesów gro-madzenia i wymiany danych (meldunki, rozkazy i komendy) oraz wspomagać pro-ces podejmowania decyzji. Powinny zapewniać również rzeczywistą organizacyj-no-technologiczną selekcję dostępu do danych, w przeciwieństwie do administra-cyjnej ochrony dostępu, a także możliwości dowodzenia niezależnie od fizycznej
264 J. Michniak, Dowodzenie w teorii i praktyce wojsk, Warszawa, AON 2003, s. 77.
144
lokalizacji elementu decyzyjnego w stosunku do wykonawcy (niezawodność i wia-rygodność oraz działanie w czasie rzeczywistym)265.
Aby system dowodzenia i kierowania właściwie spełniał swoje funkcje, po-winien być użyteczny dla korzystających z niego elementów bojowych, pozwalać na tworzenie wielu obwodów funkcyjnych oraz umożliwiać rozdzielanie informacji między różne obszary w zależności od wykonywanych zadań i przeznaczenia. Sys-tem musi być także dynamiczny – zdolny do reagowania na szybko zmieniającą się sytuację taktyczną. W celu obsługi bardzo rozproszonych jednostek mobilnych, mogących funkcjonować w różnych, często zmiennych obszarach i warunkach działania, istnieje konieczność budowy systemu łączności, który będzie skupiał w sobie funkcje telekomunikacyjne, nawigacyjne oraz identyfikacyjne. Mogą to być systemy transmisji danych LINK. Systemy te, składające się z sieci terminali, tworzą cyfrowy, wielofunkcyjny system dystrybucji informacji (ang. Multifunctio-nal Information Distribution System – MIDS). Ponadto zapewnia on utajniony, odporny na zakłócenia transfer informacji w czasie rzeczywistym pomiędzy mo-bilnymi jednostkami różnych rodzajów wojsk SP i pozostałych komponentów, co jest zgodne z koncepcją walki sieciocentrycznej (NCW). System ten pozwala prze-zwyciężyć szereg właściwych dla istniejących systemów ograniczeń, związanych z pojemnością, stopniem pokrycia obszaru, interoperacyjnością, żywotnością oraz odpornością na przeciwdziałanie, redukując do minimum niebezpieczeństwo utraty lub przeterminowania informacji. Należy podkreślić, że celem istnienia tego sys-temu nie jest zastąpienie klasycznej sieci łączności mobilnej, lecz jej uzupełnienie, szczególnie w zakresie współpracy różnych rodzajów wojsk i obsługi wysoce mo-bilnych jednostek na wszystkich szczeblach dowodzenia. Szczególnie operacje powietrzne obejmują wiele funkcji dowodzenia i kierowania (np. opracowywanie i dystrybucja zobrazowania sytuacji, system wskazywania celów, planowanie za-dań, przygotowywanie i rozpowszechnianie rozkazów i meldunków), które w znacznym stopniu uzależnione są od systemu transmisji danych. Biorąc powyż-sze pod rozwagę, sformułować można powyż-szereg szczegółowych wymagań w obsza-rach technicznych aspektów dowodzenia obejmujących: systemy teleinformatycz-ne, łączności radiowej oraz łączności satelitarnej, radiolinie horyzontalteleinformatycz-ne, termina-le satelitarne, mobilne stanowiska dowodzenia oraz stacje komputerowe.
System teleinformatyczny we wszystkich warstwach modelu OSI (fizycznej, łączy danych, sieciowej, transportowej, sesji, prezentacji i aplikacji) powinien sta-nowić integralną część infrastruktury telekomunikacyjnej. Sieć telekomunikacyjna w warstwie transportowej powinna być budowana z wykorzystaniem wszystkich dostępnych rodzajów środków transmisyjnych, w tym przede wszystkim sieci opar-tych na środkach łączności satelitarnej, radioliniowej i radiowej, a tam gdzie to jest możliwe na kablowych liniach światłowodowych. Infrastruktura teleinformatyczna powinna zapewnić wysoki stopień konwergencji sieci mobilnych i stacjonarnych,
265 Polska wizja przyszłego pola walki. Systemy uzbrojenia i wyposażenia Sił Zbrojnych RP w pierw-szych dziesięcioleciach XXI w., Wyd. Obrum, Gliwice 2006, s. 13-14.
145
tworząc jednolity zintegrowany, bezpieczny system teleinformatyczny, obejmujący swym zasięgiem obszar całego kraju oraz lokalizacje poza obszarem RP, gdzie zaangażowane są jednostki. Powinna stanowić także jednolity system teleinforma-tyczny oparty o protokół IP. Infrastruktura teleinformatyczna powinna również spełnić wymagania w zakresie centralizacji zarządzania zintegrowanym stacjonar-no-mobilnym systemem teleinformatycznym Sił Zbrojnych RP, a także zapewnie-nia wysokiej mobilności, elastyczności i skalowalności systemów łączności po-przez wprowadzenie nowoczesnych metod i środków łączności, w tym technologii satelitarnej i szerokopasmowej łączności radiowej – głównie na potrzeby systemów szczebla taktycznego i operacyjnego. Nie można także pominąć konieczności stop-niowego wprowadzania bezprzewodowych technik sieciowych (WLAN – Wireless LAN) do budowy infrastruktur sieciowych na potrzeby stanowisk dowodzenia.
Ważnym kryterium wymagalności jest wprowadzenie skutecznych metod i środ-ków ochrony kryptograficznej oraz wykorzystanie tej samej infrastruktury tele-transmisyjnej na potrzeby sieci o różnych klauzulach niejawności pozwalających na wymianę danych pomiędzy nimi266. Zautomatyzowane systemy wspomagania dowodzenia i kierowania aktywnymi środkami walki powinny spełnić wymagania w zakresie szybkiego i bezpiecznego obiegu zasadniczych informacji na wszyst-kich szczeblach dowodzenia sił zbrojnych. Zapewnić także muszą pełną interope-racyjność narodowych systemów dowodzenia i kierowania środkami walki z ana-logicznymi systemami państw sojuszniczych.
Analizując wybrane treści z literatury przedmiotu, doszukać się można bar-dziej szczegółowych wymagań w stosunku do systemu dowodzenia sił powietrz-nych. Autor opracowania Siły Powietrzne w systemie bezpieczeństwa narodowego zalicza do nich: adaptacyjność do dużej dynamiki działań, mobilność, wielofunk-cyjność; selektywność operacyjną ukierunkowaną na koordynację różnorodnych działań aktywnych środków walki, centralizację planowania i decentralizację wy-konania, żywotność systemu, modułowość267. Kolejna grupa wymagań dotyczy podsystemu rozpoznania Sił Powietrznych RP. Rola i miejsce rozpoznania po-wietrznego we współczesnych działaniach bojowych wskazują na to, iż powinno ono spełniać szereg wymagań. W Podręczniku Rozpoznania Powietrznego do naj-ważniejszych wymagań wobec rozpoznania powietrznego w obecnych warunkach zaliczono: celowość, ciągłość, aktywność, terminowość, wiarygodność, dokład-ność, skrytość268.
Niezmiernie istotnym wymaganiem w stosunku do podsystemu rozpoznania jest właściwe określenie celu rozpoznania oraz wybór rejonów i obiektów rozpo-znania. W praktyce oznacza to właściwe formułowanie treści zadań, wybór rejo-nów i obiektów rozpoznania w oparciu o dokładną znajomość sytuacji, potrzeb wojsk i analizę stopnia zagrożenia przez planowane do rozpoznania obiekty
266 Tamże, s. 18.
267 Na podstawie: K. Załeski, Siły Powietrzne w systemie bezpieczeństwa narodowego, WSOSP, Dęblin 2011, s.208.
268 Podręcznik Rozpoznania Powietrznego, DSP, Warszawa 2012, s. 22-24.
146
ciwnika. Kolejny wymóg wiąże się z dążeniem do ciągłego pozyskiwania danych rozpoznawczych w każdych warunkach, wszystkimi możliwymi środkami i rodjami działalności rozpoznawczej. Ciągłość rozpoznania wyraża się również w za-pewnieniu częstotliwości obserwacji (śledzenia) obiektów w zależności od ich rodzaju i charakteru, ważności i stopnia manewrowości oraz dyslokacji. Oczywi-ście informacja musi być pozyskiwana nieprzerwanie zarówno podczas przygoto-wania działań, jak i w toku ich trprzygoto-wania, w każdej sytuacji operacyjno-strategicznej i operacyjno-taktycznej, co oznacza wymóg aktywności. Każda pozyskana infor-macja musi być wiarygodna, odzwierciedlająca rzeczywiste położenie, skład, układ przestrzenny (ugrupowanie) i stan obiektu. Wiarygodność zapewniona zostanie poprzez zbieranie danych rozpoznawczych o tym samym obiekcie z wielu źródeł.
Parametr ten rozpatrywany powinien być w parze z dokładnością, czyli gromadze-niem i dystrybucją informacji o przeciwniku z wymaganą precyzją. Najczęściej charakteryzowany obiekt musi być poddany opisowi z zachowaniem dyrektywnych wymagań. Przy określaniu wymagań dla systemu rozpoznania nie należy zapomi-nać o terminowym zdobywaniu, opracowywaniu i przekazywaniu danych rozpo-znawczych w czasie, w którym one mogą być w pełni wykorzystane. Dokładność to głównie wymóg określenia miejsca rozmieszczenia, a przede wszystkim współ-rzędnych położenia rozpoznawanych obiektów z dopuszczalnymi minimalnymi błędami dla potrzeb skutecznego użycia własnych ogniowych środków walki.
Ostatnim, ale nie mniej ważnym, wymaganiem jest skrytość, czyli zachowanie tajemnicy w trakcie przygotowania i prowadzenia działań rozpoznawczych. Pole-gać ona powinna na umiejętnym maskowaniu wykonywanych lotów oraz wyborze najbardziej odpowiedniej taktyki prowadzenia rozpoznania powietrznego.
W aspekcie technicznym system rozpoznania Sił Powietrznych RP musi ba-zować na szerokiej gamie wielospektralnych aktywnych i pasywnych sensorach rozpoznawczych. Muszą one być zdolne do zdobywania informacji o przeciwniku prowadzącym działania w przestrzeni powietrznej oraz w środowisku walki w sze-rokim zakresie spektrum elektromagnetycznego, w dzień i w nocy, niezależnie od warunków atmosferycznych. Stąd sensory rozpoznawcze muszą być rozmieszczo-ne na pokładach załogowych i bezzałogowych statków powietrznych, załogowych oraz zdalnie sterowanych platformach, a także w głowicach środków rażenia. Sen-sory rozpoznawcze instalowane na platformach powietrznych muszą umożliwiać skanowania budynków, ich konstrukcji, bez wchodzenia do środka oraz zlokalizo-wanie przebywających w nich osób. Wymagane jest także, aby sensory rozpo-znawcze były powiązane horyzontalnie w jeden zintegrowany system rozpoznania, bazujący na szerokopasmowych, odpornych na zakłócenia i broń wiązkową, sys-temach szybkiej transmisji danych oraz kanałach łączności satelitarnej. Dzięki temu zdobyte przez sensory dane rozpoznawcze będą przesyłane w czasie rzeczy-wistym do stanowisk dowodzenia znajdujących się na różnych szczeblach dowo-dzenia lub bezpośrednio do środków bojowych systemu rażenia konwencjonalnego i informacyjnego. Ważną rolę w rozpoznaniu odgrywać będą bezzałogowe aparaty latające. BSP będą wykorzystywane do realizacji zadań w połączonej operacji
147
obronnej, a w tym przypadku najważniejszą częścią każdej misji będzie prowadze-nie rozpoznania w możliwie najszerszym spektrum. Wymaga to by rozpoznaprowadze-nie było prowadzone również w zakresie pasma widzialnego i podczerwieni, a wyniki były przesyłane na bieżąco do stanowiska kontroli misji. Obserwacja pola walki – wyświetlanie obrazu z kamer na terminalu systemu – umożliwiać będzie przeka-zywanie przez operatora zinterpretowanych informacji taktycznych do systemu dowodzenia i kierowania ogniem.
W celu zapewnienia wykorzystania aktywnych środków walki w najwięk-szym zakresie ich możliwości czasowo-przestrzennych, wymagane są odpowiednie wartości wskaźników możliwości bojowych środków Wojsk Radiotechnicznych.
Zaliczyć do nich można: odległość wykrycia celu powietrznego, dokładność wska-zania miejsca znajdowania się celu w przestrzeni (dokładność naprowadwska-zania na cel), a także niejawność i opóźnienie informacji. Informacja o sytuacji powietrznej ma umożliwić doprowadzenie wojsk w systemie OP do gotowości bojowej, ujaw-nienie zamiaru taktycznego nalotu przeciwnika powietrznego, określenie kierunku głównego wysiłku i utworzenie niezbędnego stosunku sił na kierunkach, rubieżach i względem celów powietrznych, podział celów dla poszczególnych pododdziałów rakietowych oraz wskazanie celów SNR i naprowadzanie samolotów przechwytu-jących cele. W rezultacie wymagania w zakresie jakości zabezpieczenia radioloka-cyjnego działań bojowych lotnictwa bojowego, wojsk rakietowych sprowadzają się do określenia wymiarów przestrzennych strefy (stref) informacji radiolokacyjnej, a także określenia wymaganej jakości wydawanej informacji.
Należy podkreślić, iż również w sojuszniczym dokumencie ACCS Criteria and Standards zawarte są podstawowe wymagania operacyjne i techniczne m.in.
dla systemu rozpoznania radiolokacyjnego. Wstąpienie Polski do NATO oraz przy-jęcie zobowiązań sojuszniczych w tym min. wymagań zawartych w w/w dokumen-cie spowodowało zmianę filozofii pracy bojowej Wojsk Radiotechnicznych. Obec-nie sensory przekazują informacje o sytuacji powietrznej typu PLOT, a całość pra-cy bojowej związana z wykryciem obiektu powietrznego, identyfikacją obiektu powietrznego i zawiązaniem trasy obiektu powietrznego przeniesiona została na stanowiska dowodzenia typu ODN bądź COP. W związku z powyższym najważ-niejsze wymagania techniczne dotyczące sensorów przedstawiają się następująco:
• stacja radiolokacyjna powinna przekazywać informację radiolokacyjną typu PLOT (do 2000 plotów na jeden obrót anteny);
• stacja radiolokacyjna powinna posiadać możliwość sterowania podsta-wowymi jej podzespołami ze stanowisk dowodzenia poprzez konsole zdalnego sterowania;
• stacja radiolokacyjna powinna wykrywać i określać współrzędne taktycz-nych pocisków balistycztaktycz-nych;
• informacja o sytuacji powietrznej powinna być wydawana w czasie rze-czywistym, tzn. że jej czas opóźnienia nie powinien być większy niż 2 s.;
• informacja o sytuacji powietrznej powinna być ocechowana czasem z GPS-u;
148
• kanał teleinformatyczny służący do przekazywania informacji o sytuacji powietrznej powinien być przykryty kryptograficznie.
Istotą wymagań formułowanych wobec podsystemu rażenia jest osiągnięcie zdolności do efektywnego zwalczania całego spektrum zagrożeń powietrznych i potencjalnych obiektów uderzeń w ramach zadań formułowanych dla sił po-wietrznych. Spełnienia tego wymogu upatruje się w nadaniu systemowi rażenia cech takich, jak: wielozadaniowość; dywersyfikacja (różnorodność) form rażenia (osiągana poprzez dywersyfikację środków walki); funkcjonalność i zdolność do przetrwania w warunkach zakłóceń i użycia BMR; manewrowość i mobilność;
zdolność do samosynchronizacji269 działań na najniższych szczeblach taktyczno-ogniowych (taktyka roju-SWARM); możliwość funkcjonowania środków walki w myśl zasady „włącz się i walcz” (ang. plug & fight) oraz wykorzystania przez nie globalnych systemów wsparcia informacyjnego.
zdolność do samosynchronizacji269 działań na najniższych szczeblach taktyczno-ogniowych (taktyka roju-SWARM); możliwość funkcjonowania środków walki w myśl zasady „włącz się i walcz” (ang. plug & fight) oraz wykorzystania przez nie globalnych systemów wsparcia informacyjnego.