Chrześcijanin, 1964, nr 9-10

CHRZEŚCIJANIN

E W A N G E L I A — Ż Y C I E I M Y Ś L C H R Z E Ś C I J A Ń S K A — J E D N O Ś Ć — P O W T Ó R N E P R Z Y J Ś C I E C H R Y S T U S A

„Idźcie tedy i czyńcie uczniami wszystkie narody, chrzcząc je w imię Ojca» i Syna, i Ducha Świętego

Ew. Sw. Mat. 28. 19

„Albowiem nie wstydzę się za Ewangelię Chrystuso­

wą, ponieważ jest mocą Bożą ku zbawieniu każdemu wierzącemu

Rzym. 1, 16

Rok założenia 1829 Warszawa, wrzesień - październik 1964 Kr 9 - 1 0

T reść n u m e ru : G orliw ość Boża — N iezw ykły gość — Życie duchow e A b ra h a m a i L o ta — M ieszkaj w Je zu sie — N ieb iań sk ie po w o łan ie — T w órcy naszy ch p ie śn i — Ż ałobne dni sie rp n ia — W arszaw sk ie Z gro m ad zen ie E k u m e n icz n e w sp ra w ie p o k o ju — K ro n ik a

G O R L I W O Ś Ć B OŻ A

„ A lb o w ie m g o rliw y m je s te m k u w a m gorliw ością Bożą;

bom w as p rzy g o to w a ł, a b y m w as stm u ił czystą panną je d n e m u m ę żo w i C h ry stu so w i”. (2 K or. 11,2)

Wszechmogący Bóg nazyw a Siebie Samego Bogiem zawistnym.. O kogóż jest Bóg nasz za­

wistny? Otóż o nas jest Bóg zaw istny i chce, aby cały nasz zapał, dążenia, m yśli i gorliwość należały do Niego, aby były Jego własnością, w Jego dyspozycji.

Bóg chce bowiem, abyśmy byli Jego> w ła­

snością w zupełności, w stu procentach. Z J e ­ go świętej miłości płynie święta gorliwość ku mam, która zapala nasze serce, abyśmy byli gorliwymi ku Niemu. Jeśli natom iast ziębnie- my, gdy w sercu naszym obojętniejem y ku Bogu, może i tak się stać, że On może nie chcieć nas też.

Człowiek może być bowiem gorliwy, ale gorliwością własną, osobistą, nie uświęconą i nie złagodzoną olejkiem Bożego poświęcenia;

taka gorliwość Bogu się nie podoba, jest szko­

dliwa przy tym i dla człowieka i dla otocze­

nia. Dla tego każdy wierzący, każde dziecko Boże, każdy sługa Boży odznaczający się gor­

liwością, pow inien ją poddać woli Bożej, jak ­ by „włożyć" w wolę Bożą, a wówczas stanie się ona gorliwością nie ludzką, ale Bożą, która będzie Bogu przyjem na i ludziom pożyteczna.

Aby dokładniej zrozumieć to ta k poważne zagadnienie, zechciejmy z pomocą Bożą przyj­

rzeć się dokładniej kilku przykładom z Biblii.

Czytamy w 12 Kron. 28, 8-15, że w czasie bra­

tobójczej w ojny w ludzie Bożym, która się to ­

czyła między Ju dą a Izraelem, synowie Izra­

elscy pojm ali wiele tysięcy jeńców i poprowa­

dzili ich do niewoli; ale był tam Obed, pro­

rok Boży, który w im ieniu Pańskim powie­

dział do zwycięzców: „Oto rozgniewawszy się Pan, Bóg ojców waszych na, Judę, podał ich w rękę waszą, a wyście ich pomordowali w popędliwości, która aż do nieba przyszła... azaż i przy was samych nie masz występków prze­

ciw Panu, Bogu waszemu?". Oto przykład gor­

liwości ludzkiej, która przeistoczyła się w po- pędliwość i nienawiść tak, że Izraelczycy stali się wrogami swoich braci! Miły czytelniku, może i ty (jesteś bardzo gorliwy i stajesz się nieprzyjacielem swoich braci i sióstr, i dla­

tego gotów jesteś zaprowadzić ich do niewoli i uczynić ich sługami s w o i m i , s w o i c h poglądów i rozumienia? Może mieczem Słowa Bożego kaleczysz i niszczysz, i nie walczysz ze złem, ale z człowiekiem! Popatrz: Izraelczycy usłuchali głosu proroka, męża Bożego, a tym samym głosu Bożego i łaskawie obeszli się z braćmi swoimi, opatrzyli ich rany, przyodziali obdartych, słabych posadzili na osły, i wszy­

stkich odwiedli do m iasta ich, do Jerychoi.

Na pewno opadły ręce Izraelitom, kiedy usłyszeli od męża Bożego: „azaż i przy was samych nie masz występków przeciw Panu, Bogu waszemu?1*

Tak się dzieje najczęściej, że gorliwcy bijący innych, nie pam iętają o swoich własnych grze-

a*

2 C H R Z E Ś C I J A N I N N r 9—10

chaich! O! gdyby mogli sobie uprzytom nić swo­

ją winę i błąd, opadłyby im ręce gorliwe do rzucania kamieniami w brata swego!

Słowo męża Bożego oprzytomniło Izraeli­

tów! Tylko Słowo Boga Żywego, może utem- perować gorliwość cielesną i pohamować jej uczynki!

Apostoł Paw eł pisząc list do K oryntian wspomina im o swojej gorliwości, która do­

prowadziła do tego, że będąc gorliwym w yko­

nawcą zakonu i poleceń faryzeuszowskich, jechał z modlitwą, aby niszczyć zbór Boży!

Apostoł Paw eł mówi o swoim usługiwaniu, że m iał powołanie ku tem u (Dz. Ap. 22,3; Gal.

1,14.15) jeszcze w żywocie m atki swojej! Ale jak wiemy, w gorliwości swojej nie widział praw dy Bożej, jak i in ni Żydzi, aż spotkał się sam z, Jezusem, którego prześladował! Gdy się stał owym człowiekiem, Bogu oddanym całkowicie, w tedy o. gorliwości swojej mówi, że ją m a nadal, ale że jest to nowa gorliwość — jest ona już gorliwością Bożą!

Gdybyśmy chcieli opisać co uczynili „gorli­

wi" ludzie, to cały św iat nie pomieści krzywd wyrządzonych, łez i krw i przelanej przez lu­

dzi gorliwych, ale nie znających Tego, w Im ie­

niu którego wszystko to uczynili; wspomnimy tylko< tę wiązkę chrustu, którą pew na starusz­

ka niosła n a stos Jan a Husa, w ojny „krzyżo­

we" i naw racanie ogniem i mieczem n a „wia­

rę chrześcijańską". Wszystko to było robione w gorliwości, ale niestety nie Bożej! Bo żywe­

go Boga nie znali ci, którzy tak czynili, lub czynią!

Ale dotknijjmy chociaż trochę dzisiejszych czasów i w ejrzyjm y n a obecną gorliwość ludz­

ką. Iluż dzisiaj jest „gorliwców", którzy gło­

szą to, czego nigdy nie głosili ani Apostołowie, ani Jezus Chrystus; w ywlekli ci ludzie coś ze swojej wyobraźni i dołączyli do tego jeden lub kilka, uryw ków nie zawsze dobrze rozu­

mianego Słowa Bożego i stali się „świadkami"

czegoś, czego nigdy nie widzieli i od C hrystu­

sa nie słyszeli, często też nie podając jaw nie ani swoich imion ani nazwiska, jak przystałoby czynić prawdziwem u „świad­

kowi" -prawd Bożych! A ludzie, któ­

rzy nie znają Słowa Bożego, niestety przyj­

m ują takie „świadectwa" za praw dy Boże i w ten sposób stają się gorliwym i obrońcami różnych „zasad" i pojęć nieraz bardzo dziwa­

cznych. I jeden tylko Bóg może uleczyć oczy tak zaślepionego człowieka, aby przejrzał i widział doskonale.

Iluż Jjest gorliwców, podobnych do owej m atki n ie rodzonego dziecka, która spokojnie patrzała, jak Salomon chciał „podzielić" dziec­

ko m iędzy nią a rodzoną m atkę! Tylko rodzo­

na m atka żałuje dziecka i nie pozwoli go „dzie­

lić", bo wie, że to jego śmierć, ale obca goto­

wa jest n a wszystko’! Ci co dzielą, niestety nie są rodzonymi ojcami i matkami, i dlatego nie żałują dziecka, gdyż dla nich to, jest cudze dziecko! Owszem, są oni gorliwi, ale nie we­

dług woli Bożej, ale według woli swojej. Ro­

dzona m atka oddaje żywe dziecko dobrowol­

nie, aby tylko zachować je przy życiu.

Chciejmy naszą gorliwość zanurzyć w łasce Bożej, aby stała się gorliwością zupełnie Bo­

żą, a będzie wówczas pożyteczną ona dla n a­

rodu Bożego i przyjem na Wszechmogącemu Bogu! Bóg zaś chce, abyśmy byli gorliwymi, ale i oddanym i Mu bez reszty! Pam iętajm y zawsze w pierwszym rzędzie o tym, że i nad nam i zlitował się Bóg, i przebaczył nam nasze występki, a tak więc m iłujm y tych, za których Jezus Chrystus zm arł n a krzyżu Golgoty, tak jak i za nas; w tedy gorliwość nasza, nie będzie niszczycielskit, ale będzie gorliwością Bożą, która nie wybucha jak wulkan, ale płonie w sercu człowieka przez, całe jego1 życie!

S. Waszkiewicz

N I E Z W Y K Ł Y G O Ś Ć

Gościnność jest jedną z zalet najbardziej po­

żądanych i mile widzianych. N iestety nie wszyscy wiedzą, co to znaczy gościnność, i nie wszyscy potrafią ją ocenić mimo, że nie próżno mówi staropolskie przysłowie: „Gość w dom, Bóg w dom".

Nie wszystkie narody są jednako gościnne.

Jedne więcej, jak na przykład narody słowiań­

skie, drugie mniej. Wśród narodów, mających przymieszkę krw i germańskiej, Anglia jest kra­

jem mającym k ult dla tradycji gościnności. Ale tam jest też ona rozum iana na ogół w sposób odmienny od naszych tradycji w tej dziedzinie.

Gość w domu angielskim nie w ytrąca z równo­

wagi porządku domowego, jak to się przeważ­

nie u nas dzieje; gość nie staje się najw ażniej­

szą osobą w domu, na której nie tylko musi się skupić uwaga wszystkich, ale którą trzeba bez ustanku zabawiać, nie spuszczać z oka, wciąż zachęcać do picia i jedzenia. W Anglii nie leży też w zwyczaju nadużyw anie praw gościnności.

Gościnnymi bądźcie, ale jej nie żądajcie; nie nadużywajcie dobrego serca przyjaciela. Kto korzysta z gościnności, a sam nie jest skłonny do ofiarnej służby bliźniemu, grzeszy przeciw praw u prawdziwej gościnności.

Cnotą gościnności, jest gościnność prawdzi­

wa, to jest taka, którą nie powoduje u kryty cel, lecz gościnność szczera, uczciwa i bezinteresow­

na. Nawet gdy ktoś sam zaprosi się do kogoś.

Nr 9‘—10 C H R Z E Ś C I J A N I N 3 i

niechby to było w duchu, naśladowania Pana naszego Jezusa Chrystusa, gdy czytamy, że idąc przez Jerycho, ujrzał Zacheusza na drzewie leś­

nej figi, i nie bacząc na to, iż był to znany cel­

nik, powiedział Pan do niego: „Zacheuszu! zstąp prędko na dół, albowiem dziś muszę zostać w domu tw oim “. Zacheusz zaś bez słowa i bez ociągania się: „...zstąpił (z drzewa) prędko i przyjął Go z radością'4. Zacheusz dał nam przy­

kład jak należy przyjm ować gości — z radością.

W spomnijmy i przeczytajm y uważnie z mo­

dlitwą to, co mówi Pismo Święte o tej sprawie:

„Nie zapominajcie ochoty ku gościom, albo­

wiem przez tę niektórzy nie wiedząc Anioły za goście przyjm owali" (Żyd. 13,2), lub jak dokład­

nie opisuje gościnność Abraham a (1 Mojż. 18, 1 -9 ).

Słowo Boże mówi nam, że przełożeni i ci, którzy głoszą Słowo Pańskie są Aniołami (Obj.

2,1). Tacy od Boga są powołani, w ybrani, i po­

słani do głoszenia. Takim Aniołem był każdy z Apostołów, oprócz Judasza. Lidia, bogobojna niewiasta, „której Pan otworzył serce, aby pil­

nie słuchała (Słowa Bożego), co Paw eł mówił", uwierzyła, przyjęła chrzest i zaprosiła do domu swego w gościnę (Dz.Ap. 16,14.15). Mamy w ie­

le wypadków, kiedy Pan Jezus był zaproszony do domu. Prosił Go Jairus, przełożony bóżnicy, który córkę m iał chorą (Mat. 9,18; Mar. 5,22;

Łuk. 8,41). Prosił Go Szymon Faryzeusz, ażeby z nim jadł (Luk. 7,36). Ci dwaj P ana zaprosili i obaj mieli swój cel, lecz mimo to w obydwu wypadkach P an okazał Swoją moc. (Odpuszcze­

nie grzechów, wskrzeszenie dzieweczki).

Pewien kaznodzieja, będąc w podróży, miał przy przesiadaniu się kilka godzin czekać na pociąg. Postanowił więc odwiedzić wierzącą ro­

dzinę w tym mieście. Gospodyni domu miło go powitała, prosiła aby zdjął płaszcz, sama usiad­

ła i zaczęła w ypytyw ać o znajomych. Potem zadała pytanie o jakieś miejsce Pisma Świętego i chętnie słuchała w yjaśnienia. Czas prędko minął i m usiał już kaznodzieja odjeżdżać. Był jednak trochę zasmucony tym , że siostra ta interesowała się wieloma sprawami, ale nie za­

interesowała się samym kaznodzieją, który był spragniony i głodny.

Wkrótce potem miał on w swoim zborze ka­

zanie na tem at M arty i M arii (Łuk. 10,38—42).

W kazaniu tym potępił Marię, iż tylko słucha­

ła Pana, ale jeść Mu nie dała.

Pan Jezus jednak w rozmowie z M artą nie potępił jej, ale wskazując, iż „jednego jej po­

trzeba" podkreślił, że „M aria dobrą cząstkę o b r a ł a . . D z i a ł o się to wówczas, gdy Pan J e ­ zus ze Swymi uczniami był w gościnie. A wie­

my dobrze ile pracy jest w domu, jeżeli mamy tylko jednego gościa; w Betanii, w domu Mar­

ty, razem z Panem Jezusem było conajmniej trzynastu gości, nie licząc domowników. Pracy było więc wiele i nic dziwnego, że M arta była

„roztargniona około rozmaitej posługi11. Być może było przy tym wiele biegania, krzątania się po domu, zamieszania, być może hałasu, a

to było złe u M arty. Pow inna była razem z Ma­

rią (w. 39) usiąść i posłuchać Słowa Bożego.

Najpierw Słowo Boże, modlitwa, a potem praca.

„Szukajcie naprzód K rólestw a Bożego i spra­

wiedliwości jego, a to wszystko będzie wam przydane". Tego „jednego" Marcie brakowało

— w iary i zainteresow ania Słowem Bożym. Ale mimo to M arta, starsza siostra w domu była pracowita, cicha, bogobojna i gościnna; pozo­

stała dobrym wzorem gościnności dla nas wszystkich. Według przykładu M arty w dobro­

czynności, dla C hrystusa i w Im ieniu Chrystu­

sa, należy przyjm ować braci i siostry w Panu.

Uwaga Pana Jezusa skierow ana do Marty, słuszna była i na czasie: „troszczysz się i kło­

poczesz..."; często i m y o zbyt wiele rzeczy troszczymy się i kłopoczemy się o ten żywot doczesny. Nie m am y czasu na czytanie Słowa Bożego, na pójście na nabożeństwo, i dlatego często przemęczeni, znużeni jesteśmy, a wów­

czas chociaż duch nasz oęhotny, ale ciało mdłe.

Czytamy w Ewangelii, że „...Jezus miłował M artę" (Jan 11,5), i wiemy, że miłował nie mniej niż Łazarza i M arię pomimo, że wówczas jeszcze tego „jednego jej nie dostawało". Z pewnością „tego jednego" — nie dostawało i owemu bogatemu młodzieńcowi (Mat. 19,16:—

22; Mar. 10,17—22; Łuk. 18,18—23) — to jest w iary i posłuszeństwa wobec Boga. A bez tego

„jednego" nie ma zbawienia. M arta miała wprawdzie wiarę, że Jezus wszystko może uczy­

nić, lecz nie miała jeszcze zbawiennej w iary (Dz.Ap. 16,31).

Śmierć Łazarza spowodowała, że M arta zy­

skała zbawienną wiarę. Już w czasie śmierci swego b rata odzyskała to „jedno", którego tak jej brakowało: „Marto! Marto! Troszczysz się i kłopoczesz około wielu rzeczy, aleć j e d n e go potrzeba...".

Zajrzyjm y do Ewangelii Sw. Jana (11,17—27) i zwróćmy naszą uwagę na wyznanie w iary M arty. Ona daje takie świadectwo swej w iary w wszechmoc Pana Jezusa (w. 21—22): „Panie!

gdybyś tu był, nie um arłby był brat mój". Wie­

rzyła też i w zm artw ychw stanie w ostateczny dzień (24 w.). Uwierzyła w to, że choćby czło­

w iek um arł, żyć będzie (25—26 w.). Gdy Pan Jezus zapytał: „W ierzysz— że temu?"' — rzekła Mu: „I owszem Panie! Jam uwierzyła...“ (27 w.).

Od tej chwili M arta, jako trzeci członek rodzi­

ny, uwierzyła! A „...jeśli uwierzysz, oglądasz chwałę Bożą". Na rozkaz Chrystusa, Łazarz w staje z grobu (w. 43—45). W staje ten sam, który juź był cuchnął, gdyż ciało było już w rozkładzie. W stał zdrowy i żywy Łazarz z cmen­

tarnego grobu i poszedł do rodzinnego domu w tow arzystw ie swoich sióstr. A za nim przy­

szedł Pan Jezus z Apostołami w gościnę. Za­

siedli przy stole, a Łazarz, któ ry był umarłym, a obecnie żyjący „...był jednym z onych, któ­

rzy z Nim społem u stołu siedzieli" (Jan 12,1.2).

Była to ostatnia uczta z Panem w domu mi­

łej rodziny. Tu Pan Jezus był namaszczony maścią szpikanardową „na dzień pogrzebu...".

c h r z e ś c i j a n i n Nr 9— 10

Serdeczna gościnność domu Łazarza, M arty i M arii uwieńczona została wielkim błogosła­

wieństwem, a to dzięki temu, że w gościnie był „NIEZWYKŁY GOŚC“.

Ich dom był domem wzajemnej miłości.

Zawsze był otw arty dla P ana Jezusa. Był do­

mem usługującym swemu P anu z majętności swojej. (Łuk. 8,3; Mat. 27,55.56; Przyp. Salom.

3,9.10).

A teraz porów najm y dom w Betanii z naszy­

mi domami. Czy dom nasz jest domem wzajem ­ nej miłości? Czy jest ofiarny dla Pana? Czy Jezus m a w stęp do naszego domu? Czy chęt­

nie Go gościmy? Czy Pan m iłuje nas tak, jak miłował domowników w Betanii? Czy mamy pewność żywota, że „choćby też kto um arł, żyć * będzie" razem z Panem na wieki? (Jan 11,5).

Łazarz, M arta i M aria po wieczne czasy za­

pisani są na stronicach Ewangelii ze względu na swą gościnność i ofiarność. „Gdziekolwiek kazana będzie ta Ewangelia po wszystkim świe- cie i to, co ona uczyniła powiadane będzie na pam iątkę je j“ (Mar. 14,9). Czy jesteśm y gościn­

ni wobec naszych bliźnich, czy chętnie dzieli­

my się chlebem i noclegiem? (Mat. 25,35). Pa-

*•.

m iętajm y: „Gość w dom, Bóg w dom“ . Kazimierz Najmalowski

Ż y c i e d u c h o w e A b ra h a m a i Lota

(Porównanie)

Pismo Św ięte bardzo wiele miejsca poświe­

cą osobie Abrahama, którem u sam Bóg W szechmogący zm ienił im ię na Abraham. A uczynił to Bóg, gdy Abram m iał 99 lat. Po doświadczeniach i obserwacjach w ielu lat ż y ­ cia Abrama, Bóg ukazał m u się i rzekł: „Jam jest Bóg W szechmogący, chodź przed obliczem Moim, a bądź d o s k o n a ł y , a uczynię p rzy ­ m ierze Moje z tobą... i będziesz ojcem wielu n a r o d ó w... i królowie z ciebie w yn ijd ą ” (1 Mojż. 17 ,lb.4.6b).

„A to jest przym ierze Moje, które zachow y­

wać będziecie..., aby b yl o b r z e z a n y m ię­

dzy wam i każdy m ężczyzna” (1 Mojż. 17,10).

Jednocześnie rzekł Bóg do Abrahama: „Sarai, żony tw o jej nie będziesz nazyw ał Sarai, ale S a r a będzie im ię je j” (1 Mojż. 17,15). Mimo podeszłego w ieku Abrahama i Sary, Bóg daje in o b i e t n i c ę , że Sara porodzi syna (1 Mojż. 17,16).

„A przestaw szy m ówić z Abraham em od­

szedł Pan od niego... I uw ierzył Abraham Pa­

nu i poczytano m u to ku sprawiedliwości”

(1 Mojż. 17,22; 15,6). Po odejściu Abraham przystąpuje niezwłocznie do w ykonania roz­

kazania Bożego.

Obrzezka u dziecka była delikatnym , nie­

w in nym zabiegiem, lecz u dorosłego bolesną i nieprzyjem ną operacją, ale Abraham ani na chwilę nie zastanawia się z tego powodu. „Te­

goż dnia obrzezany jest Abraham i Ismael syn jego i w szyscy m ężowie domu jego, urodzeni

4. MIESZKAJ W JEZUSIE, jako la to ro śl uj w in n ej m acicy

„Jam je s t w in n a macica, a w yście latorośle”

Jan 15,5

Łącznie iz tym podobieństwem o w innej ma­

cicy, użył nasz M istrz po raz pierw szy tego słowa: „Mieszkajcie we M nie”. Właśnie to pro­

ste a w swym 'znaczeniu taik obfite w treść p o r-

dofbiieństwo poikazuje nam najw yraźniej i naj- didsklomalej, co P an choe powiedzieć przez ten rozkaz i to połączenie, do którego nas zapra­

sza.

To podobieństwo uczy na;s, jakiego rodzaju jest ta społeczność. Połączenie między w inną macicą a latoroślą jest żywe, niie w ystarczy jakieś czasowe, zewnętrzne połączenie, ani też żaden wysiłek ludzki nie może go wytworzyć.

Latorośl n aturalna, jak też wszczepiona, jest dziełem Stwórcy, przez którego moc winną maloica dostarcza życiu, dostarcza solku, owoc­

ności latorośli. Tak jest też u wierzących chrześcijan. Ich społeczność z Panem nie jest dziełem ludźkiej mądrości albo ludzkiej woli,

ale dziełem Bożym, dzięki którem u powstaje m iędzy Synem Bożym a grzesznikiem najdo­

skonalsza łączność życiowa. „Przeto posłał Bóg Ducha Syna Swego do waszych serc” (Gal.

4, 6). Ten Duch, k tó ry żył w Synu Bożym i jeszcze żyje, stanie sdę życiem wierzącego przez jedność Ducha i przez społeczność ży­

cia, któ re jest w Jezusie, stainie się jedno z Nim. Taik jak w winnej macicy i latorośli, taik i tu taj dochodzi do takiej łączności życiom wej, że iz niej pow staje jedna istota.

To podobieństwo pokazuje nam doskonałość tego połączenia, jakie zachodzi między winną maicieą i latoroślą, a jeist ono tak ścilsłe, że jed­

na bez drugiej (obejść się nie może, i jednia i druga jest zupełnie na usługach drugiej.

Bez w innej macicy nie może latorośl nic uczynić, jej tylko zawdzięcza ona swe stamo- wislko w winnicy, swe życie i swą owocność.

A Jezus mówi: „Beze Mnie nic uczynić nie możecie”. Wierzący może się Panu Bogu po­

dobać tylko przez to, co dokona moc Jezusa, mieszkająca w nim. Codzienny przypływ so­

ków życiowych Ducha Świętego jest jego je­

dyną mocą przynoszącą owoc. On żyje tylko

Nr 9— 10 C H R Z E Ś C I J A N I N 5 w domu, i kupieni za pieniądze od cudzoziem ­

ców, obrzezani są z n im ” (1 Mojż. 17 26.27).

C ofnijm y się nieco wstecz, a p rzyp a trzm y się życiu tego m ęża wiary, zanim Pan zawarł z nim przym ierze. Oto na r o z k a z Pana opu­

szcza Haran, gdzie m u się całkiem dobrze po­

wodziło materialnie. W ierząc idzie do ziem i Chananejskiej (1 Mojż. 12). Pan r o z k a z a ł

—■ Abraham u c z y n i ł . T u spo tykam y się po raz pierw szy z Lotem , którego Abraham, jako swego bratanka, zabiera z Haran do zie­

mi Chananejskiej.

Tam ukazuje się Pan Abraham owi po raz drugi, dając m u i jego nasieniu o b i e t n i c ę posiadania ziem i Chananejskiej. T u czytam y takie ważne słowo w Piśmie Ś w iętym : „I zbu­

dował tam ołtarz Panu, któ ry m u się ukazał”

(1 Mojż. 12,7b). Budowanie ołtarza wymagało czasu, i pracy. Abraham w ty m czasie był już zam ożnym człow iekiem i nie m iał zapewne wiele czasu, a pracy m iał też dużo. Jednak ten mąż Boży z całego serca m iłujący Boga — zna­

lazł i poświęcił czas na zbudowanie ołtarza.

Czytam y następny, ósm y wiersz: „A przeszedł stamtąd do góry na wschód B etleem u i rozbił tam nam iot i z b u d o w a ł t am o ł t a r z Panu i w z y w a ł tam Im ienia Pańskiego”.

O, błogosławiony Abraham! Dlatego Bóg był z nim! On w zyw a ł Im ienia Pańskiego! On m o­

dlił się Panu! On całym sercem, służył Ż y w e ­ m u Bogu!

Gdy Faraon i jego książęta zabrali Abraha­

mowi żonę Sarę (nie wiedząc, że była jego żo­

ną, a nie tylko siostrą) uderzył Pan plagami Faraona i jego dom. Pan stanął w obronie Abrahama i zm usił Faraona do oddania m u żony (1 Mojż. 12,1—20).

w Nim i jest w każdym okam gnieniu od Niego zawisły.

Bez latorośli n ie może w inna macica nic uczynić. W inna macica bez latorośli nie może przynieść żadnego owocu; dlatego latorośl jest winnej macy tak sarno potrzebna, jak winna macica latorośli. Łaska Jezusa jest tak wielka w swym zniżeniu się, że On uczynił się zaw i­

słym od Swego ludu, ta k jak lud jest zawisły od Niego,. Bez Swoich uczniów nie może Bóg udzielić błogosławieństwa św iatu, bez nich nie może grzesznikom zaoferować winogron nie­

bieskiego K anaanu. Nie dziw się temu! On Sam to tak zarządził, do tak wysokiej godno­

ści powołał Swych wybawionych, że tak sarno jak On im jest niezbędny w niebie, aby znaleziono u nich owoce, ta k sam o oni Mu są niezbędni n a ziemi, aby przez nich przyniesio­

ny był Jego owoc. Kochani, myślcie o tym tak długo, aż wasza dusza uniży się w proch w podziwie, kiedy oglądacie tajem nicę dosko­

nałego połączenia między Chrystusem a w ie­

rzącymi. Ale uczmy się jeszcze czegoś więcej:

Tak jak ani w inna macica ani latorośle nie są niczym, jeżeli nie są połączone ze sobą, tak też

Dalej w 13 rozdziale tejże księgi czytam y, że Abraham w yszedłszy z Egiptu szedł w kie­

ru n ku Betel i Haj do m iejsca na któ rym już przedtem ołtarz w ybudow ał i znow u w z y- w a ł tam Im ienia Pańskiego.

Dotąd Lot wszędzie tow arzyszy Abrahamo­

wi, łecz n iestety nie zn a jd u jem y nigdzie w całym Piśmie Ś w ię tym w zm ianki o ty m , iż Lot g d z i e k o l w i e k i k i e d y k o l w i e k zbudował ołtarz Panu i w zyw ał imienia Pań­

skiego. Oto zasadnicza różnica w życiu ducho­

w ym Abrahama i Lota!

Gdy z powodu braku pastw isk dla trzód, Abraham i Lot, mają się z sobą rozłączyć, Abraham m ów i do Lota: „...jeśli w lewą pój­

dziesz, ja pójdę w prawą, a jeśli ty w prawą, ja się udam w lewą!” Co za wspaniała chęć szukania pokoju z Lotem!

A teraz p rzypa trzm y się obu mężom, w ja ­ ki sposób poszukują nowego miejsca? Porów­

n a jm y w ty m celu 2 wiersze z tegoż 13 roz­

działu, a mianowicie 10 wiersz i 14 wiersz. W 10 w ierszu czytam y: „Tedy p o d n i ó s ł s z y Lot oczy swe, zobaczył w szystką równinę nad Jordanem ”, i w 12 wierszu: „1 rozbił namiot aż do Sodom y”. B iedny Lot! Dlaczego n i e p y t a ł Pana, o w ybór miejsca, a sam pod­

niósł oczy sw e”? I co wybrał? S o d o m ę, G o- m o r ę!

Jakże inaczej załatwił tę sprawę Abraham.!

W iersz 14 (1 Mojż. 13) mówi: I „rzekł Pan do Abrahama: Podnieś teraz oczy sw e”. Abraham.

Cżeka na rozkaz Pana i na rozkaz Pana pod.- nosi oczy dla obejrzenia miejsca, które Pan m u w yznaczy! „R uszyw szy się tedy z namio­

tem Abraham przyszedł i m ieszkał w równi-

są one przeznaczone wyłącznie jedna dla d ru ­ giej.

Wszystko, oo posiada . Winna macica, należy latoroślom. W inna macica nie ciągnie siły i sło­

dyczy z ziemi dla własnej korzyści, wszystko co posiada jest d la latorośli. A Jezus, K tórem u zawdzięczamy żywot — jak zupełnie nam Się dał w ofierze: „A tę chwałę, K tórąś Mi dał, dałem im . „Kto wierzy w Mię, sprawy, które Ja czynie, i on -czynić będzie i większe nad to czynić będzie” (Jan 14,12; Jan 17,22). Całe nie­

dościgłe bogactwa Jego należą tobie, cała obfi­

tość Jego jest dla ciebie, wierząca duszo (Jego wesele — J a n 15,11, i Jego pokój — J an 14,27 — są d la nas). Gdyż w inna macica nie żyje dla siebie, nip zatrzym uje nic dla siebie, ale żyje tylko dla latorośli. Wszystko, czym Jezus jest w niebie, to jest dla nas, nie ma tam żadnej czynności, którab y nie była dla nas przezna­

czona; jako zastępca nasz stoi przed Ojcem.

Ale także wszystko, co posiada latorośl, n a­

leży winnej macicy. Latorośl nie żyje sama dla siebie, ale po to, aby przyniosła owoc, któ­

ryby poświadczył o kosztowności winnego krzew u; nie m ą ona żadnego innego zadania,

6 C H R Z E Ś C I J A N I N Nr 9— 10 nach Mamre i zbudował tam ołtarz Panu” (1

Mojż. 13,18).

Po niedługim czasie Lot ponosi sk u tk i swego cielesnego wyboru! Oto królowie Am rafel, Arioch, Chodorlahomer i Tydal w ydali wojnę Boroioi, królowi Sodom y i Bersie — królowi Gomory (1 Mojż. 14).

W wojnie te j Sodoma i Gomora poniosły zupełną klęskę. Lota i w szystko co miał. w zię­

to do niewoli.

Błogosławiony Abraham odbiła Lota i w szystkie majętności. Po ty m zw ycięstw ie Abrahama, w yszedł przeciwko niem u król So- domski, a Melchisedek, kapłan Boga N a jw y ż­

szego, król Salemski, w yniósł chleb i wino i błogosławił m,u. I w ty m w yp a dku Abraham pamiętał o Bogu, dając M u dziesięcinę ze.

wszystkiego. G dy zaś król Sodom ski chce dać m u w nagrodę w szystką zdobycz, Abraham nie chce nic (prócz straw y dla sług) w iern y ślu­

bowi, któ ry złożył Panu, „że nitki, ani rze m y­

ka obuwia nie w eźm ie” (1 Mojż. 14,21—24).

Dlatego Pan tak o b f i c i e błoaosławi Abrahamowi, że nie ty lko w podeszłym jego w ieku daje m u syna Ism,aeła z Agary, ale Mo­

nad to w ypełnia obietnice i niepłodna Sara rodzi Izaaka.

Pan Bóg nie chce zataić przed Abraham em zniszczenie Sodom y i Gomorry (1 Mojż. 18.17).

Abraham błaga Pana (może wspomniał i na Lota) móroiac, że może tam znajdzie się choć 10 spraw iedliw ych... N iestety! nie było i dzie­

sięciu! Aniołouńe idący ratować Lota, spoty­

kają qo siedzącego w b r a m i e sodomskiej.

Abrahama na równinie spotkał Pan, siedzące­

go skromnie w e d r z w i a c h s w o j e g o n a m i o t u . I to poróumanie wypada, w yraź­

nie na niekorzyść duchowa Lota. W bramach m iast zasiadali ludzie, zajm ujący jakieś sta­

nowisko. Lot jako przyb ysz ,znalazł się też w bramie wśród ludzi odpowiedzialnych za stan Sodomy.

W tejże księdze, w rozdziale 19, taiersz 29 zn ajdu jem y taką ważną wzmiankę: „A gdy wywracał Bóg miasta onej rów niny, w s p o- m n i a ł Bóg na Abrahama i w y b a tu i ł Lo­

ta”. O szczęśliwy Lot, że miał takiego pośred­

nika, jak Abraham m ięd zy nim , a Bogiem.

Zw róćm y uwagę na wiersz 14 tegoż rozdzia­

łu, a mianowicie, że gdy Lot namawiał zię­

ciów do w yjścia z zagrożonego miasta, .,zdało się w oczach zięciów jego, jakoby ż a r t o- w a ł”. N ależy przypuszczać, że gdyby Lot m ów ił przedtem swoim zięciom o Ż y w y m Bo gu, o życiu dla Boga, o karze za grzechy, nie w ydaw ałoby się im późniejsze nawoływanie Lota, że „jakoby żartował”.

Porów najm y teraz ta krótkości żonę Abra­

hama i żonę Lota. Apostoł Piotr w 1 Liście, rozdział 3 w iersz 6 — stawia Sarę za w z ó r dla żon nowotestam entowych. O żonie Lota jest też jedyna w zm ianka w N ow ym Testa­

mencie — ale jakże s t r a s z n a , gdy sam C hrystus mówiąc o Sw oim pow tórnym rtrzyj- ściu, ostrzega nas słowami: ..Pamiętajcie na żone Lotową” (Łuk. 17,32). Zona Lota nie w ie­

rzyła Bogu i nie była Mu posłuszna. Miała, się nie oalądać wstecz... Nie usłuchała. Myślała:

a. może to nieprawda! Zostawiła zresztą w So­

domie tyle majętności! Szkoda jej tego było!

I obejrzała się żona Lota idąc za nim , a obró­

ciła sie w słup solny” (1 Mojż. 19,26). Z ro­

dziny Lota. — trzy dusze uratowane, a trzy — zaubione. Tragiczny bilans! A tym czasem jak­

że obficie błogosławił Pan rodzinę Abrahama, Izaaka. Tsmaela! C zytam y o ty m dla swegn zbudoymnia w yraźne świadectwo Bożej ła*ki i miłosierdzia w dalszych rozdziałach —25)

minie pragnie, ale t a k j a k i e m a wyłączne praw o m ojej pustki i ubóstwa! A te ra z chcę w św ietle tego cudownego podobieństwa za­

stanawiać się nad dziwną społecznością m ie­

dzy Jezusem a Jego ludem, aż stanie mi Isię przewodnikiem do zuoełnego połączenia się z ukochainym Panem . Chcę słuchać i wierzyć, aż moje całe jestestw o zawoła: „Jezus jest na­

praw dę m oim w innym krzewem , k tó ry mnie niesie, żywi, zaopatruje, potrzebuje, napełnia, abym przyniósł wiele oWOcu.” Potem nie będę sie bał powiedzieć: „Jam jest latoroślą Jezu­

sową, latoroślą w Jezusie, praw dziw ym win­

nym krzew ie; pozostanę w Nim, spocznę w Nim, oeZefciwfae będę na Niego i żyję tylko t>o to, aby On n a m nie wykazał całe bogactwo Swej łaski i przeze minie Swój owdc zaofero­

wał ginącem u św iatu”.

Jeżeli będziemy się starali w ten sposób zro­

zumieć znlaCzenie tego podobieństwa, to roizlkaiz z 'nim zw iązany zabrzmi z całą mocą w niar- szym sercu. K iedy mam się stanie jaśnie, czym krzew w inny jeist d la latorośli, Jezus dla wie- jalk służyć winnej macicy. Jaki cudowny obraiz

zattelniia wierzących i ich zupełnego w ydania w służbie Zbawicielowi! Tak jak Jezus się m u zuwełnie oddał, tak cruie sie nobudzony, aby należeć ziuioełmie do Parna. Każda pobudka je- istoty, każda chw ila jdffo życia, każda myśl i każde uczucie należy Jezuisowi, aby przez Niego i dla Niego przyniósł owóc. Im więcej pcim ie, czy w inny krzew jest dla latorośli, i jakie zadlamie ma latorośl wobec winnego krzewu, tym więcej odczuwa, że już tylko dla iednego myśleć, dla iednego żyć powinien, a to iest wola. chwała, dzieło i królestwo jeeo ko­

chanego Pamia, przynoszenie owocu na Jego chwałę.

Ty, cudowne podobieństwo o w innej maci­

cy — ty oldsłainiasiz niaim tajem nice Bożej mi­

łości, niebiańskiego życia, życia ducha — jak mało ciebie dotąd ^oizumiałem! Jezus, żyjący w inny krzew w niebie, a ja żyjaoa latorośl ma ziemi! Jak m ało rozum iałem , jak wiele pK>

trzebuie. aile iafcie upraw nienia maim do Jego bogactw! Jak mało rozumiałem, jak bardzo

Nr 9—10 C H R Z E Ś C I J A N I N 7 tejże księgi. A le czyta jm y to uważnie i z m o­

dlitwą, a i m y do żyjem y błogosławieństwa!

Abraham żył 1.75 lat, „I ustając um arł A b ra ­ ham iv starości dobrej, zeszły w leciech i syty dni; i przyłączon jest do ludu swego” (1 Mojż.

25,7.8).

Nic dziwnego, że N ow y T estam ent stawia­

jąc Abrahama nam dzieciom Bożym , jako wzór do naśladowania, wspomina o nim 65 razy!

Natomiast o Locie wspomina jedynie dwa ra­

zy: w Ewangelii Św iętego Łukasza 17,28.29.32.

podając nam słowa Pana Jezusa, będące groź­

nym ostrzeżeniem , pobudzającym nas do czuj­

ności w życiu dom,owym,. Drugą lozm iankę o Locie czyni nam Apostoł Piotr w 2 Liście (2,7):

„A s p r a w i e d l i w e g o Lota ony^h nie- zbożników ro zpustnym obcowaniem s t r a- p i o n e g o w y r w a ł ’ .

Tijlko ten je d y n y wiersz Pisma Svoi,ętego upoważnia nas do porównania „ojca w iary”

Abrahama z jego bratankiem Lotem . Lot był s p r a w i e d l i w y ! C hrystus mówił: „Błogo­

sławieni, któ rzy łakną i pragną s p r a w i e- d l i w o ś c i , albowiem oni nasyceni będą”

(Mat. 5,6). Na in n ym m iejscu C hrystus powie­

dział do uczniów: „Jeśli nie będzie obfi+sza s p r a w i e d l i w o ś ć wasza niż nauczonych w Piśmie i faryzeuszów , żadna miara nie wnijdziecie do królestwa Bożego” (Mat. 5,20}.

W przytoczonym już w ierszu (2 P;otra 2,7) czytam y dalej, że Lpt „trapił się”, gdy w idział grzech ludzi. Lot rozumiał, że oni zgina! S m u ­ cił sie tym, bardzo! Znał ,.kosztowność” dusz!

To było też jedną z dodatnich, cech jego ż y ­ cia duchowego. Pam iętam y te ż ^rośbe Abra­

hama, o ..sprawiedliwych” rv Sodomie. W łaśnie Lot był ty m jed nym je d yn ym spraw iedliw ym .

Drogi C zytelniku! K tokolw iek jesteś i jak daleko jesteś w wierze Pana Jezusa C hrystu­

sa, w ejrzyj w nikliw ie w swoje życie! Niechaj Duch Ś w ię ty oświeci w nętrze twojego serca, ażebyś mógł poznać samego siebie przed obli­

czem Bożym ! Czy zawarłeś już przym ierze z C hrystusem przez chrzest święty? Abraham to uczynił bez nam ysłu! B udujesz na każdym m iejscu „ołtarze” Bogu z m o d litw y swojej, jak to uczynił Abraham? A m oże podobny jesteś do Lota? Czy we w szystkich sprawach swojego życia duchowego lub materialnego radzisz się Pana, czy też raczej samodzielnie decydujesz?

Lot w ybrał sam,, Abraham — 2 Panem! Ratuj się! Uciekaj z Sodomy! Pamiętaj na żonę Loto- wąf Chrystus chce cię uratować! On za ciebie zm arł na krzyżu!

Józef Ostaszewski

Niebiańskie powołanie

„1 pospołu z N im w z b u d ził i pospołu z N im p osadził na niebiosach w C h rystu sie J e zu sie”.

Efez. 2,6

K tokolwiek uw ierzył w Pana Jeizusia i d o ­ żył, że On um arł (za jego grzechy na krzyżu Golgoty, ma .równocześnie wiedzieć z Pilsma Świętego, a też i świadczyć o tern, że z Chry­

stusem 'umlatrł na krzyżu (Rzym. 6,6—8), z Nim też został pogrzebany (Rzym. 6,4) i z Nim telż został wzbudzany z m artw ych i z Nim też do­

stał posadzony n a miebiesiech (Efez. 2,6).

Te a k ty Bożej łaski, k tó re się całkowicie do­

konały, m ają być podstawą naszej w iary. Sta­

nowią one cudowną całość, i inie molgą być Od­

łączone jedne od drugich. Wszystkie cztery

rżącego, w tedy te słowa: „Mieszkajcie we Mnie”, nabędą now ej mocy. W tedy będzie nam tak, jakby Jezus mówił: „Pomyśl o tym , dro­

ga dusizlo, jak zuoełnie do ciebie należę. Zwią­

załem Się niepodzielnie z tobą, sok i moc w in­

nego krzew u są w rzeczywistości twoimi. Te- raiz, kiedy już jesteś we Mnie, możesz być 'Za­

pewniony, że wszystko to, co J a posiadam, należy tobie. Zależy Mi na tym i służy to ktu Mojej chwale, abyś ty był owocną latoroślą.

Foizostań tylko we Mnie. Ty iesteś słaby, ale Ja jestem miociny, ty jeisteś ubogi, ale J a je­

stem bogaty. Pozostań we Mnie, powierz się zupełnie M emu kierow nictw u i prowadzeniu i zaufaj beiz zastrzeżeń Moiej miłości, Mojej łasce i Molim obietnicom. W ierz tylko, że je ­ stem zupełnie twoim ; Jam jesit w inny krzew, a ty latorośl, pozostań we Mnie”.

Cóż ty n a to powiesz, m oja duszo? Czy masz dłużej 'zwlekać ze swą zgodą? Czy nie maisz, zamiast rozmyślać nad tym, jafk trudne jest życie latorośli na w innym krzew ie -— , ponie­

waż patrzę d a to, jako na poś, co ja maro wy­

kon nć — czy miie mlaisz teraz roizpocząć uwa­

żać takie życie, jako tio najradośniejsze i naj­

więcej błoigie? Czy nie pow inienem już raz uw ierzyć w to, że jeżeli będę w Nim, On bę­

dzie mimie strzegł i użycizy m i siił do mieszka­

nia w Nim? Z m ej sitrolny to „mieszkalnie” nie oznacza n!ic więcej, jak znaleźć swe położenie w Nim, zgodzić się n a to, alby On mnlie strzegł, aby w w ierze poruczyć silnem u krzewowi, aby niósł słabą latorośl. Tak, ja to chcę uczynić, polzoistanę w Tobie, uw ielbiany Panie Jezu!

O, Zbawicielu, jak niewym owna jest Twoja miłość! „To poznanie jest m i za cudowne, za wysokie, nie moigę tego zrozum ieć”. Ja mogę się tylko oddać Twej miłości i prosić, abyś mi codziennie odsłonił coś z tej kosztownej ta ­ jem nicy i w tein sipolsób zachęcił Twego m iłu­

jącego ucznia, wykonać to, czego Twe serce talk gorąco pragnie — aby zawssze, zupełnie i jedynie w Tobie pozostać.

A. Murray

tłu m , St. L ip iń sk i

8 C H R Z E Ś C I J A N I N Nr 9—10 marny w iarą przyjąć ma własność; i Uświado­

mić sobie, że jest to dla mas pełną rzeczywi­

stością, iż jesteśm y „posadzeni ma niebiosach”

w C hrystusie Jezusie!

Dlatego właśnie Apostoł Paw eł pisze do dzieci Bożych, iż modli 'się Ustawicznie, „aby oświecił (Bóg) oczy m yśli waszej, abyście wie­

dzieli, k tó ra jest nadzieja powołania Jego i k tó re jest bogactwo chw ały Jego w świę­

ty ch” (Efez. 1,17— 18).

Można śmiało powiedzieć, że ktokolwiek Wiairą przyjm ie rzeczywiście do. serca swego1, iż jest w Jezusie C hrystusie „posadzony na niebiesiech”, dożył maj większego bodaj postę­

pu w życiu duchow ym od chw ili narodzenia na nowo iz Ducha Świętego według słów Parna Jezusa (Jam 3,6.7).

Ale z tej wielkiej praw dy o powołaniu n a ­ szym do m iejsca w niebie, płyną też i wslkar zainia do praktycznego postępow ania w ierzące­

go człowieka. Jeśli bowiem właściwe miejsce dziecka Bożego jest duchowo w niebie, to i je­

go postępowanie n a ziemi m a mieć cechy nie­

biańskie, imaidzej mówiąc do wszelkiej spraw y naszego ży d a powszedniego a więc „ziemskie­

go” , m am y przystępow ać „z nieba”, z którego też przyjścia Zbawiciela oczekujemy.

Obcowanie nasze w ziemskich spra'wach po­

winno nosić 'wyraźne cechy naszego powoła­

nia i obcowania niebieskiego. Zdrow y bowiem duchowo chrześcijanin, m a odzwierciedlać ce­

chy swego Parna, Iz k tórym pow inien obcować stale, bez przerw ; naśladować Go i upodobniać się do Niego, wedle Słowa: .... jaki On jest, ta­

cy i m y jesteśm y na t y m ś w i e c i e” (1 J a ­ na 4,17b), „bo Ten, k tó ry poświęca, i ci którzy byw ają poświęceni, z Jednego są wszyscy, dla której przyczyny (Jezus) nie wstydzi się ich braćm i nazyw ać” (Żyd. 2,11).

Jesteśm y więc zobowiązani wziąć pełną od­

powiedzialność za sposób życia naszego n a tej ziemi, pam iętając przy tym o słowach P ań­

skich: „Zaprawdę powiadam wam, cokojwie- keśoie uczynili jednem u z tych braci Moich najm niejszych, Mmieście uczynili” (Mat. 25,40).

Gdy pam iętam y o swoim m iejscu w niebie, i gdy tam -znajdą początek nasze poczynania m am y możność kontrolow ania tego „skrytego, serdecznego człowieka, zależącego w nie ska­

żeniu cichego i spokojnego ducha, k tó ry jest przed obliczem Bożym kosztow ny” (1 P iotra 3,4). W edług tego „w ew nętrznego człowieka”

kochał się w zakonie Bożym Apostoł Paw eł (Rzym. 7,24).

Jest bardzo ważną rzeczą wiedzieć, że w łaś­

nie ten w ew nętrzny nasz człowiek, jest n ie­

zniszczalny, i trw a wiecznie, dla tego to- nig­

dzie Słowo- Boże nie mówi, aby m iał lub mógł oln być kiedykolw iek przem ieniony na nowego, innego człowieka. N atom iast to, co w nas jest zniszczalnego, zmiennego i przem ijającego, to jest ciało nasze — te będzie przem ienione we­

dług obietnicy Bożej (Filip. 3,21).

Dlatego więc jest tak ważne, aby tego „we­

w nętrznego człowieka” karm ie niebiańskim po­

karm em , gdyż właśnie on trw a wiecznie, i to jako początek Bożego odnowienia dzieł Jego-, wedle słów Apostoła Jakuba: „Przeto że (Je­

zus) chciał, porodził nas słowem praw dy ku temu, abyśmy byli niejakim i pierw iastkam i stworzenia Jego” (1,17). Od tego więc czasu nawrócenia i odrodzenia naszego, nie według ciała mamy znać wierzącego brata lub siostrę, ale według ducha (2 Kor. 5,16), wiedząc że każ­

dy z nich jest bardzo drogi w oczach Bożych.

Przykład: jeżeli ktoś kupi sobie jakąś bardzo kosztowną rzecz, ty m więcej db-a o nią, im więcej go kosztowała, i stara się wszystko czynić, aby jej nie uszkodzić lub zgubić.

Wspommijmy teraiz, a jest to ważne bardzo pam iętać zawsze o tem, ile kosztowało- Ojca Niebieskiego, aby wykupić każdego człowieka od wiecznego potępienia, wiecznej śmierci. Tę cenę -zapłaconą za nas, oglądać można tylko na K rzyżu Golgoty.

Aby o tym pam iętać zostawił nam Pan pa­

m iątkę, abyśm y ją wykonywali wspom inając

„śmierć Pańską, ażby przyszedł” (1 Kor. 11, 26), bośmy kupieni krw ią Baranka niewinnego-, niepokalanego Chrystusa (1 P iotra 1, 19).

A tak ten kto w Chrystusie będąc nowym stw orzeniem (2 Kor. 5, 17) posadzony jest ma niebiesiech, zna tę wysoką cenę zapłaty za je­

go życie, wie też, że ma ona w oczach Bożych najw yższą wartość.

Talk więc bardzo cenić trzeba w ew nętrzne­

go naisizego człowieka, zachowując go w -czy­

stości, jak mówi Apostoł Jan: „A ktokolwiek m a tę nadzieję w Nim, o-czyszeza się, jatko i On czysty je st” (1 Jan a 3, 3). Poznamy to, gdy serce nasze napełnione będzie bo-jaźnią Bożą, która nie pozwoli nam cieleśnie postępując poniżać i potrącać brata lub siostrę; naw et w m yślach nie będziemy mogli tego czynić, gdyż bo-jaźń Boża strzec mas będzie przed zasmuca­

niem Ducha Świętego. A gdy to zacznie się praktycznie dokonywać w sercu naszym, -do­

piero wówczas może ustąpić z setrea wszelka gorycz, gniew, krzyk, bluźnierstw o, oraz wszel­

ka zaipalczywość, gdyż napisano: „...bądźcie je-dni -przeciwko drugim dobrotliwi, miłosierni, odpuszczając sobie, jako wam Bóg w Chrystu­

sie odpuścił” (Efez. 4, 32).

Dlatego w ty m kieru n k u idzie praca Ducha Świętego nad nami, aby się dokonało w nas to dzieło przekształcenia i oczyszczenia; dla­

tego też Apostoł Paw eł mówi: „Którego (Je­

zusa) m y opowiadamy, napom inając każdego człowieka i ucząc każdego -człowieka we wszel­

kiej mądrości, abyśmy w ystaw ili każdego -czło­

w ieka doskonałym w Chrystusie Jezusie” (Kol.

1, 28).

M usimy w ięc i my pozwolić -się napominać, abyśm y byli uczynieni doskonałym i w Chry­

stusie Jezusie!

Ernest Kohut

Nr 9— 10 C H R Z E Ś C I J A N I N 9

T w ó r c y n a s z y c h p i e ś n i

E rnst Gottlieb W oltsrsdorf urodził się 31 m a­

ja 1725 r. w Friedriohsfelde k/B erlina, jako szóste z kolei dziecko pastorskiej rodziny, obdarzonej przez Boga dwanaściorgiem, dzieci.

Ojciec życzył sobie, żeby E m st G ottlieb został farm aceutą i w tym kierunku postanowił go kształcić. Ale Ernst myślał inaczej, i razem ze swoim starszym bratem upodobał sobie teolo­

gię — w 1742 noku udając się na studia uni­

wersyteckie do Halle. Aby zarobić n a swoje utrzym anie pracow ał podczas studiów, jako nauczyciel.

Rozprawa diakona Lehra z H oetehn „O m i­

łości Jezusa", która dostała się do jego rąk.

w yw arła na nim ogromne w rażenie i stała się podstawą do rozmyślań nad życiem osobistym i osobistym stosunkiem do Jezusa Chrystusa.

Młody W oltersdorf uważał, że w ystarczy pod­

porządkować się przykazaniom Bożym, co też w m iarę swoich możliwości czynił dotychczas.

Ale rozpraw a diakona Lehra ukazała m u no­

we nieznane horyzonty, wskazała teksty Pisma Świętego, świadczące o wielkości łaski Bożej.

E m st Gottlib „wczytał się“ w Pismo Święte, przeżył je i postanow ił w posłuszeństwie w iary rozpocząć riowe życie z Jezusem Chrystusem.

Ale nie nastąpiło to natychm iast; w alkę we­

w nętrzną o nowe życie toczył w nim. Bóg je ­ szcze przez półtora roku. Miał pozostawione do rozwiązania tru dn e zagadnienie: Czy jest usprawiedliwiony przez własne dobre uczyn­

ki, czy przez wiarę? Oczywiście, przez, wiarę!

Uwierzył, i został usprawiedliwiony. Przez wiarę, jedynie z łaski Bożej! Otrzym ał świa­

dectwo pewności zbawienia, zapanował w nim pokój.

Swoją pierwszą kaznodziejską pracę rozpo­

czął w Z errenthin k/PrenzIau; później praco­

wał w Drelma (Niederhausitz), gdzie miało miejsce w ielkie przebudzenie. Wiele ludzi od­

dało wówczas swoje serca Jezusowi! C hrystuso­

wi i rozpoczęło' z Nim nowe życie. Podobne wydarzenia m iały miejsce w 1748 roku w Bunzlau. Z biegiem czasu kościoły i kaplice, w których zwiastował Słowo Boże, n ie mogły pomieścić wszystkich słuchaczy, dlatego nabo­

żeństwa m usiały odbywać się często n a wol­

nym powietrzu.

Oprócz natchnionych kazań, prócz całej p ra ­ cy kaznodziejskiej, równolegle prowadził p ra­

cę nauczycielską z ludźmi pozyskanymi dla Jezusa Chrystusa. Ale W oltersdorf był nie ty l-

E m s t G ottlieb W oltersdorf

ko natchnionym kaznodzieją Słowa Bożego, był także utalentow anym poetą oraz autorem szeregu pieśni ewangelicznych.

17 grudnia 1761 roku został odwołany przez P ana do wieczności. Odszedł do tej niebiań­

skiej krainy, którą rozsławiał w swoich świa­

dectwach i pieśniach. W ciągu krótkiego, 36-letniego żywota napisał 218 pieśni, sta(jąc się w ten sposób jednym z czołowych przed­

stawicieli twórców pieśni ewangelicznych.

I w ten sposób postać tego wielkiego sługi Bożego, jest nam szczególnie bliska i droga.

Niektóre pieśni jego znalazły się w naszych śpiewnikach i do dzisiaj cieszą się godną po­

chwały sławą i są chętnie przez nas śpiewa­

ne. Np.: „Tu miejsca dość! Niepełny jeszcze dom, Nieobsadzony stół, O tw arte drzwi! Spra­

szajcie nędznych tłum, Spraszajcie z miast i siół...“ (Nr. 616).

Ale największą chyba i całkowicie zasłużoną popularność, przyniosła mu inna pieśń, rozpo­

czynająca się od słów:

„Słuchaj kw itnąca młodzieży, nadziejo

przyszłości...

Chciej piękno życia młodego, jak kw iat

Mu w ofierze złożyć...

Radość w Jezusie największą młodzieży rozkoszą...

Boży niech wpływ, Pókiś jest m łody i żyw, Celem i szczęściem tw ym będzie".

(pieśń Nr. 634) Kazimierz M urań ty

C zyś już c z y ta ł książkę A. Kinneara „Życie w Chrystusie” ? C z y wiesz,

że u k a z a ła się już książka J. Bunyana „ D zie je ludzkiej duszy” , która jest dalszym c ią g ie m z n a n e j książki „W ęd ró w ka Pielgrzym a” ?