Badania architektoniczne Edmunda Małachowicza były prowadzone w czasie remontu wnętrza ko-ścioła, który oddano do użytku w 1991 r. [5, s. 116]. W latach 1962–1963 autor przeprowadził badania kolorystyki wnętrza świątyni [5, s. 108].
W trakcie wieloletnich prac remontowych, po usunięciu gruzu i wykonaniu odkrywek w posadzce, ścianach i tynku odkryto ślady, relikty oraz fragmenty wszystkich etapów i faz budowy kościoła śre-dniowiecznego. W prezbiterium były to: obie bazy portalu zakrystii i trzy cokoły ze śladami baz służek z drugiego etapu budowy. W korpusie nawowym – cokoły i bazy lizen gurtowych i służek z drugiego etapu budowy. Na ścianach, po usunięciu tynków, odsłonięto partie lica z różnych etapów i faz, tj. wen-dyjskiego, gotyckiego i ściętych partii lizen, oraz pozostałości średniowiecznej faktury, kolorystyki i na-warstwienia jej późniejszych zmian.
Prace te pozwoliły autorowi na podsumowanie dotychczasowych badań i dodanie wielu cennych spostrzeżeń. Z pierwszego kościoła św. Jakuba zachowała się tylko krypta romańska (il. 5). Zdaniem E. Małachowicza dostępne informacje pozwalają na pełną rekonstrukcję architektury krypty. W ścianach prezbiterium znaleziono duże fragmenty murów drugiego chóru, a pod posadzką przy łuku tęczowym fundamenty lektorium oddzielającego obie części kościoła. Między nawą i chórem występowała różnica poziomów i zejście do krypty. W nawie, oprócz reliktów pierwszego i drugiego kościoła znajdujących się pod posadzką, zachowały się ślady lizen i części ich baz pochodzące z trzeciego korpusu kościoła. W części prezbiterialnej od północy do kościoła przylega klasztor, a od południa zakrystia. W czasach nowożytnych dobudowano przedsionek i kaplicę Hochberga.
Badania wykazały także, że w XVI w., a najpóźniej w 1666 r. [5, s. 101] całość ścian została po-kryta pobiałą, co utrudniło dokładne datowanie dekoracji sklepień. Następnie w latach 1884–1886 całe wnętrze pokryto grubymi tynkami. Późniejsze zmiany kościoła, oprócz dobudowy barokowej kaplicy Hochberga i kruchty południowej, dotyczyły głównie wystroju wnętrza. Kolejną istotną zmianą było zburzenie w latach 1619–1625 lektorium z częścią krypty i wyrównanie poziomu posadzki chóru.
E. Małachowicz przedstawił także hipotezę funkcjonowania pierwotnej działki franciszkańskiej. Teren ofiarowany zakonowi przez Henryka II został według badacza po 1242 r. [5, s. 13] (przez darowi-znę księżnej Anny) poszerzony od wschodu o dodatkowy fragment działki, sięgający aż do mostu Pia-skowego. Pozwoliło to na rozbudowę prezbiterium kościoła w jego trzeciej fazie budowy. Księżna Anna w 1253 r. [5, s. 90] obiecała franciszkanom dalsze powiększenie terenu od strony zachodniej. Jednak nie udało się to, ponieważ owa działka została przekazana klaryskom. Mimo to w późniejszym etapie przeobrażeń nastąpiła znaczna rozbudowa trzeciego korpusu kościoła w kierunku zachodnim. Rezulta-tem rozbudowy obu świątyń było zbliżenie się obiektów na odległość około 2,5 m. Do 1945 r. między
kościołami istniało przejście na arkadzie z galerią nad zakrystią kaplicy klarysek pw. św. Elżbiety. Zda-niem E. Małachowicza łącznik mógł powstać w okresie baroku. Po 1945 r. przejście wyburzono i nie zostało odbudowane.
E. Małachowicz wspominał także, że w dokumentach z czasów wznoszenia świątyni premonstraten-sów wymieniany jest „mistrz Konrad”, który prawdopodobnie zajmował się budową kościoła klarysek i trzeciego korpusu kościoła św. Jakuba. Zdaniem cytowanego autora wskazuje na to podobieństwo nie-których form architektonicznych obu kościołów. E. Małachowicz, tak jak wcześniej C. Lasota, uważał, że nie był to warsztat zakonny franciszkański. Jego zdaniem był raczej świecki, na usługach księcia. Analiza form pozostałego detalu pozwoliła badaczowi wykazać podobieństwo warsztatu do warsztatu budowniczych Henryka I Pobożnego, czego przykładem może być późnoromańska kaplica relikwiarzo-wa w zamku na ostrowie.
W swojej pracy E. Małachowicz opisał także ewolucję form architektonicznych do wczesnogotyckich i widoczny wpływ wzorców cysterskich na budowlę drugiego kościoła (prostokątnie zachowane prezbite-rium z kwadratowym przęsłem chóru wydzielonym za pomocą gurtu ma układ podobny do całego kościoła klarysek). Ponadto badacz opracował faktury i kolorystykę ścian i sklepień średniowiecznej części kościoła.
Według E. Małachowicza kościół miał w swoich dziejach trzy różne okresy, które w różny sposób zaznaczyły się w jego architekturze: średniowieczny – franciszkański, nowożytny – norbertański (pre-monstratensów) oraz parafialny – po sekularyzacji dóbr kościelnych i likwidacji zakonów w XIX w. Wszystkie te okresy łączył jeden wątek historyczny, tj. osoba fundatora – księcia Henryka Pobożnego – i charakter mauzoleum, jaki nadał świątyni jego pochówek.
Podsumowanie
Przedstawione badania architektoniczno-archeologiczne dobrze ilustrują przemianę poglądów na temat przeobrażeń architektury średniowiecznego kościoła św. Jakuba we Wrocławiu. Mimo mnogości spo-strzeżeń i wniosków poprzednich badaczy można jednak pokusić się o dokonanie drobnych uzupełnień.
Il. 5. Plan krypty romańskiej według E. Małachowicza na podstawie badań C. Lasoty i J. Rozpędowskiego [5, s. 108] (oprac. G. Wojciechowska, A. Zgraja)
Gabriela Wojciechowska, Alicja Zgraja 106
Takim uzupełnieniem jest propozycja trójwymiarowej rekonstrukcji późnoromańskiej krypty kościoła św. Jakuba (il. 6) w oparciu o opisane badania C. Lasoty, J. Rozpędowskiego i E. Małachowicza (il. 5). Na tej podstawie można przypuszczać, że kryptę nakryto sklepieniami bezżebrowymi na gurtach. Zacho-wały się z nich resztki nasad wspierających się na granitowych przyściennych kapitelach. Dwa spośród trzech odkrytych kapiteli znajdują się na osi krypty, natomiast trzeci w narożu północno-zachodnim. Kapitele wsparte są na lizenach schodzących bezpośrednio do posadzki. Ustalono, że wysokość ścian w świetle nasady sklepień i posadzki wynosi 1,7 m. Wymiary lizen wskazują na to, że przęsło absydy zo-stało zaakcentowane nieco szerszym gurtem. Przęsło to wyodrębniały nieznaczne uskoki w licu ściany. W absydzie znajdowały się dwa wąskie okna. W murze południowym umieszczono wejście do krypty.
Krypta ta i cały kościół św. Jakuba we Wrocławiu, jak twierdzili dotychczasowi badacze, powstała w latach 30. XIII w. Jej rzut jest podobny do rzutu dworskiego kościoła św. Gereona na Wawelu z XI w. (il. 7), który był trzynawową bazyliką z kryptą pod prezbiterium [11, s. 172]. Według Z. Pianowskiego program i skala obu budowli są bardzo do siebie zbliżone [11, s. 62], a trzynawowe świątynie pełniące funkcje kaplic w zespołach pałacowych znane już w okresie karolińskim, ottońsko-salickim oraz w ar-chitekturze romańskiej – większość z nich to kościoły transeptowe, jednak niezwykle rzadko występują w nich krypty [11, s. 173]. Kolejnym takim przykładem jest trzynawowa bazylika transeptowa w War-burgu z około 1100 r. (il. 7).
Podobieństwo do reliktów kaplicy w kościele św. Jakuba wykazuje również krypta św. Bartłomieja Apostoła w kościele dawnego opactwa cysterek w Trzebnicy (il. 8). Czas powstania tej ostatniej przyjmuje się na lata 1203–1214. Krypta powtarza zarys prezbiterium wraz z absydą. Trzyprzęsłowe wnętrze krypty, zakończonej absydą, było podzielone na trzy nawy. W krypcie występują sklepienia krzyżowe, bezżebro-we posadowione na gurtach. Wnętrze jest przekryte kopulastymi sklepieniami krzyżowymi. Przekrycie absydy ma żebra i zwornik stalaktytowy [12, s. 93]. Cegły liczą 8–8,5 cm wysokości. Sklepienia krypty były pokryte cienką warstwą tynku, a ściany pozostawiono bez tynków. Większość przyściennych lizen była ceglana o cokołach i abakusach kamiennych. Prawdopodobnie dwie głowice kolumn bliżej ołtarza były dekoracyjne, a pozostałe kielichowo-blokowe [13, s. 18]. Według Zygmunta Świechowskiego późne przyjęcie konwentu trzebnickiego do zakonu cysterskiego i zależność od księcia, który przeznaczył ko-ściół na miejsce pochówku dla rodziny książęcej, spowodowały znaczące odchylenia od wytycznych kapi-tuł generalnych – kościół ma dwudzielną trójnawową kryptę i nieprzeciętny wystrój rzeźbiarski [14, s. 49]. Detal kamieniarki wykazuje podobieństwo warsztatowe z detalem kaplicy dworskiej w Legnicy [14, s. 40].
Na terenie Wrocławia jednym z obiektów, który z kościołem św. Jakuba łączy podobieństwo warsz-tatowe i osoba fundatora, jest kaplica późnoromańska na Ostrowie ufundowana przez Henryka Poboż-nego [15, s. 35]. Z ustaleń E. Małachowicza, który podjął się jej rekonstrukcji na podstawie odkrytych
Il. 7. Kościoły zamkowe i dworskie:
a – kościół św. Jakuba według C. Lasoty, J. Rozpędowskiego i E. Małachowicza [5, s. 108], [9, s. 55], b – kościół św. Gereona na Wawelu (XI w.) według Z. Świechowskiego [10, s. 216], c – kaplica zamkowa w Warburgu (ok. 1100 r.) według Z. Pianowskiego [11, s. 173],
Gabriela Wojciechowska, Alicja Zgraja 108
części murów fundamentowych i wielu licznych elementów detalu, wynika, że kaplica była założona na planie ośmioboku o średnicy 15,5 m, zakończona od wschodu kwadratowym przęsłem prezbiterium z absydą (il. 9). Pozostałe boki zamykały czteroboczne absydy. Sklepienia kaplicy wsparte były na czte-rech filarach, nawa centralna prawdopodobnie była zwieńczona latarnią. Niewiadomy pozostaje układ wewnętrzny filarów oraz liczba kondygnacji kaplicy. Zmiany wprowadzone w toku budowy wskazują na przerwę we wznoszeniu kaplicy po śmierci księcia w 1241 r. [15, s. 35–36]. Detal kamienny tej budowli wskazuje na warsztat powiązany z budową kościoła św. Jakuba. Występuje tutaj duże podobieństwo między profilami baz kaplicy i prezbiterium kościoła św. Jakuba z lat od około 1232 do 1240 [15, s. 47]. Detale kamieniarskie, głównie granitowe, mają charakter skromniejszy od tych w kościele w Trzebnicy i kaplicy zamkowej w Legnicy [15, s. 47].
Il. 8. Wnętrze krypty św. Bartłomieja Apostoła w kościele dawnego opactwa cysterek w Trzebnicy (I – fot. E. Łużyniecka, II – fotomontaż A. Zgraja)
Il. 9. Kaplica późnoromańska na Ostrowie we Wrocławiu ufundowana przez Henryka Pobożnego (według E. Małachowicza [15, s. 54], oprac. G. Wojciechowska, A. Zgraja)
Bibliografia
[1] Żurek A., Kościół św. Wincentego, [w:] J. Harasimowicz (red.), Encyklopedia Wrocławia, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 2000, s. 410.
[2] Codex Diplomaticus Silesiae, Bd. 7, 1884, Regesten zur schlesischen Geschichte, Th. 1: Bis zum Jahre 1250, s. 204. [3] Fragmenty kroniki Jana Ludwika Impekhovena dotyczące Prowincji czeskopolskiej dla lat 1225–1515 (z rękopisu
prze-chowywanego w Bibliotece Uniwersyteckiej w Brnie, Mn 59), [w:] J. Kłoczowski (red.), Zakony franciszkańskie w Polsce, T. 1: Franciszkanie w Polsce średniowiecznej. Zasoby archiwalne – biblioteki – architektura, Prowincjałat OO. Francisz-kanów Konwentualnych Prowincji św. Antoniego i bł. Jakuba Strepy, Kraków 1983, s. 336.
[4] Kantak K., Kronika Fürstenhaina, [w:] Franciszkanie polscy, t. 1, Nakładem Prowincji Polskiej OO. Franciszkanów, Kraków 1937, s. 413.
[5] Małachowicz E., Książęce rezydencje i mauzolea w lewobrzeżnym Wrocławiu, Oficyna Wydawnicza PWr, Wrocław 1994. [6] Mapa podstawowa, System Informacji Przestrzennej Wrocławia, http://gis.um.wroc.pl/imap/ [data dostępu: 15.02.2017]. [7] Monumenta Germaniae Franciscana, Urkundenbuch der Kustodien Goldberg und Breslau, T. 1, 1240–1517, Chryso gonus
Reisch, Dusseldorf 1917.
[8] Kozaczewski T., Pierwotny kościół franciszkański we Wrocławiu, „Rozprawy Komisji Historii Sztuki Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego”, t. 3, Wrocław 1963.
[9] Lasota C., Rozpędowski J., Rozwój przestrzenny kościoła franciszkanów we Wrocławiu, „Prace Naukowe Instytutu Historii Architektury, Sztuki i Techniki Politechniki Wrocławskiej”, nr 15, Studia i Materiały, nr 8, Wrocław 1981, s. 53–63. [10] Świechowski Z., Architektura romańska w Polsce, DiG, Warszawa 2000.
[11] Pianowski Z., „Sedes Regni Principales”. Wawel i inne rezydencje piastowskie do połowy XIII w. na tle europejskim, Politechnika Krakowska, Kraków 1994.
[12] Łużyniecka E., Architektura klasztorów cysterskich. Filie lubiąskie i inne cenobia śląskie, Oficyna Wydawnicza PWr, Wrocław 2002.
[13] Rozpędowski J., Atlas historyczny miast Polski: Trzebnica, Wydawnictwo UWr, Wrocław 2003. [14] Świechowski Z., Sztuka romańska w Polsce, Arkady, Warszawa 1990.
[15] Małachowicz E., Wrocławski zamek książęcy i kolegiata św. Krzyża na Ostrowie, Oficyna Wydawnicza PWr, Wrocław 1994.
Streszczenie
W artykule omówiono wybrane badania architektoniczno-archeologiczne pierwotnego kościoła św. Jakuba we Wrocławiu z 1. połowy XIII w. Opracowanie stanowi zbiór studiów architektoniczno-archeologicznych przeprowadzonych przez badaczy: Tadeusza Kozaczewskiego, Czesława Lasotę, Jerzego Rozpędowskiego oraz Edmunda Małachowicza.
Istnieje wiele wzmianek na temat kościoła pw. św. Jakuba (obecnie św. Wincentego i św. Jakuba) zwłaszcza z okresu nadania Wrocławiowi praw miejskich. Niewiele natomiast pisano o początkach jego budowy. Powstało kilka hipotez na temat wyglądu pierwszej świątyni i jej późniejszych przeobrażeń. Zmieniały się one wraz z odkryciami kolejnych reliktów budowli przez ba-daczy. Drobnym uzupełnieniem stanu wiedzy na temat wyglądu pierwszego kościoła jest próba rekonstrukcji późnoromańskiej krypty. Zachowane relikty tej części obiektu, ustalenia badaczy oraz wybrane obiekty analogiczne pozwoliły na podjęcie próby przedstawienia wiarygodnej historycznie trójwymiarowej wizualizacji wnętrza. Wciąż jednak pozostaje wiele niewyjaśnionych kwestii i punktów spornych uniemożliwiających autentyczne zrekonstruowanie wyglądu całej bryły pierwszego kościoła. Słowa kluczowe: franciszkanie, późnoromańska krypta, kościół św. Wincentego i Jakuba, Wrocław
abstract
Selected architectural and archaeological studies in the years 1947–1991 of St James’ Church in Wrocław
In the article there is discussed the current state of architectural and archeological research on the church of St James in Wrocław from the 1st half of the 13th century. the paper is a set of architectural and archaeological studies conducted by researchers: Tadeusz Kozaczewski, Czesław Lasota, Jerzy Rozpędowski and Edmund Małachowicz.
There are many references to St James’s church (now St Vincent and St James), especially from the period of time when Wrocław received the borough charter. There is not much information about the beginnings of this church. There are some hypotheses about the appearance of the first temple and its transformations. These hypotheses changed with the subsequent dis-coveries of relicts of the building. The attempt to reconstruct the late Romanesque crypt, based on the studies, is a complement to the state of knowledge about the appearance of the first church. The preserved remains of this part of the temple, findings of researchers and analogous buildings were the basis for the reconstruction (three-dimensional visualization of the interior). Actually, many unexplained issues make impossible the reconstruction of the authentic look of the entire body of the first church. Key words: Franciscans, late Romanesque crypt, St Vincent and St James church, Wrocław