Badacz flory okolic Bytomia Odrzańskiego i Oławy
Urodził się 19 października 1793 roku w Olszynie Lubańskiej (Langenöls) w rodzinie tkacza. Rodziców stracił w wieku dwóch lat i odtąd jego wychowaniem zajmowali się dziadek i ciotka. Dorastał w wielkiej biedzie i gdyby nie pomoc pewnego arystokraty, który wziął na siebie koszty jego nauki, w ogóle nie mógłby marzyć o wykształceniu. W roku 1803 przy−
jęty został jako uczeń do zakładu kształcenia sierot w Bolesławcu (Bunzlau), stamtąd zaś cztery lata później przeniósł się do aptekarza Seybolda z Byto−
mia Odrzańskiego (Beuthen am Oder), który uznał go za zdatnego do nauki zawodu farmaceuty.
Ucząc się zawodu, Beilschmied zainteresował się szczególnie botaniką i chemią, ponieważ jednak jego pryncypał nie posiadał zbyt wielu książek, musiał je pożyczać od jednego z miejscowych lekarzy. W roku 1814 przeniósł się do Wrocławia (Breslau), gdzie poznał →Schummela, zaś 4 lata później wrócił na prośbę swego dawnego pryncypała do Bytomia
B B ee ii nn ee rr tt
A A
34
Odrzańskiego. Tam pod wpływem lektury dzieł Hum−
boldta zajął się badaniem miejscowej flory i geogra−
ficznego uwarunkowania jej składu. Od roku 1819 pracował jako pomocnik aptekarski w Berlinie, gdzie uzupełniał swoje wykształcenie słuchając wykładów i zwiedzając muzea. W roku 1820 przeniósł się do Bonn, gdzie rozpoczął studia na tamtejszym uniwer−
sytecie. Szkic poświęcony florze okolic Bytomia Odrzańskiego nie tylko zapewnił mu stypendium, ale i zwrócił na niego uwagę →Neesa von Esenbeck, który zatrudnił go przy porządkowaniu uniwersyte−
ckiego zielnika.
W roku 1822 Beilschmied wrócił na Śląsk i rozpo−
czął pracę jako prowizor u aptekarza Mendego w Oła−
wie (Ohlau). Gdy cztery lata później jego pracodawca zmarł, Beilschmied, żeniąc się z wdową po nim, Henriettą Fryderyką Mende, z domu Koschel, stał się właścicielem apteki.
Posiadając własną aptekę, stał się panem własnego czasu, którego więcej mógł odtąd poświęcać zagad−
nieniom naukowym. Nadal interesowała go przede wszystkim geografia roślin, której poświęcił swoją książkę z roku 1831. Nieco później przetłumaczył z języka angielskiego „Nixus plantarum” Lindleya i pracę o geograficznym podziale flory Wielkiej Bry−
tanii Hewetta Cottrella Watsona. W roku 1837 został doktorem honoris causa Uniwersytetu Wrocławskie−
go, rok później zaś przyjęty został w poczet członków Leopoldyńsko−Karolińskiej Akademii Przyrodników.
Od roku 1835 Beilschmied chorował na gruźlicę, jednak dzięki kuracjom w znanych uzdrowiskach udało mu się na prawie dziesięć lat zahamować
postępy choroby, dzięki czemu mógł podróżować z rodziną po Europie, a nawet wędrować po Alpach.
Nie miał własnych dzieci, toteż z radością przyjął na wychowanie osieroconą siostrzenicę swej małżonki.
Gdy w roku 1845 wyszła ona za mąż za aptekarza Walperta z Wąsosza (Herrnstadt), sprzedał aptekę w Oławie i wraz z żoną zamieszkał u przybranej córki i zięcia.
Do roku 1847 Beilschmied czuł się dobrze, później jednak objawy gruźlicy zaczęły powracać. Zmarł 6 maja 1848 roku w Wąsoszu. Jego nazwisko upamięt−
nił Nees von Esenbeck w nazwie rodzajowej Beil−
schmidia z rodziny wawrzynowatych. Jego duży ziel−
nik został po jego śmierci sprzedany przez zięcia Beilschmieda, Walperta, i jego dalsze losy pozostają nieznane. Duplikaty niektórych arkuszy zachowały się w Instytucie Botanicznym w Strassburgu.
Ważniejsze publikacje: Über einige bei pflanzengeogra−
phischen Vergleichungen zu berücksichtigende Punkte, in Anwendung auf die Flora Schlesiens. Breslau 1829;
Pflanzengeographie, nach Alexander von Humboldt’s Wer−
ke über die geographische Vertheilung der Gewächse: mit Anmerkungen, grösseren Beilagen aus anderen pflanzen−
geographischen Schriften und einem Excurse über die bei pflanzengeographischen Floren−Vergleichungen nötigen Rücksichten. Breslau 1831; Nixus plantarum, die Stämme des Gewächsreiches. Verdeutscht durch C. T. Beilschmied:
mit einer Vorerinnerung von C. G. Nees von Esenbeck.
Nürnberg 1834 [strona tytułowa na il.]; Bemerkungen über die geographische Vertheilung und Verbreitung der Gewächse Grossbritanniens: Bes. nach ihrer Abhängigkeit von d. geographischen Breite, der Höhe u. d. Klima: Von Hewett Cottrell Watson: Übers. u. mit Beil. u. Anm. vers.
von C. T. Beilschmied. Breslau 1837.
Źródła: Grummann−Handbuch, s. 62; Nowack−Lexikon 1, 1836, s. 6−7; Pax−Pflanzenwelt, s. 12−13; Walpert H., Schles. Prov. Bl. 128, 1848, s. 318−325.
BEINERT C
ARLC
HRISTIAN (1793−1868)Badacz flory, skamieniałości i meteorytów
Urodził się 15 stycznia 1793 roku w Wojciechowie (Woitsdorf) koło Bierutowa (Bernstadt) w rodzinie ubogiego nauczyciela i organisty. Za radą pastora Gott−
frieda Benjamina Menzla, który udzielał mu lekcji ła−
ciny, postanowił zostać aptekarzem i w roku 1806 za−
czął naukę u aptekarza Raschke w Bierutowie. Po sześ−
ciu latach nauki zdał egzamin i jako pomocnik pra−
cował u swego nauczyciela jeszcze przez trzy lata.
Obszerną wiedzę w zakresie nauk przyrodniczych przyswoił sobie w tym okresie samodzielnie, dyspo−
nując bardzo skromnymi pomocami naukowymi, a kompletowany wówczas z dużym zapałem zielnik dostarczył wielu nowych informacji na temat śląskiej
B B ee ii nn ee rr tt
35
A A
flory. W roku 1815 Beinert został pomocnikiem aptekarza Mende w Oławie (Ohlau), zaś rok później rozpoczął pracę w aptece królewskiego asesora medycznego Fischera we Wrocławiu (Breslau). Tu, rozwijając swe zainteresowania naukowe, spędził trzy i pół roku, po czym w roku 1819 trafił do apteki zna−
nego farmaceuty, wydawcy „Journal der Pharmazie”, doktora Trommsdorfa w Erfurcie. Na tamtejszym uni−
wersytecie słuchał wykładów swego pryncypała z fizyki, chemii i farmacji oraz wykładów prof. Bern−
hardiego z botaniki i mineralogii, w Instytucie Far−
maceutycznym wykonywał zlecone mu analizy che−
miczne i, za zgodą Trommsdorfa, prowadził zajęcia i wycieczki botaniczne. Zawarł tu też znajomość z członkiem Królewskiej Komisji Egzaminacyjnej, doktorem Lucae, który wystarał się dla niego o posadę w aptece swej matki w Berlinie. Pracę w tej aptece Beinert rozpoczął w roku 1821, a swój pobyt w Ber−
linie wykorzystał również, by przygotować się do eg−
zaminu państwowego, który zdał z wyróżnieniem. Po roku wyruszył z doktorem Lucae w podróż po Sakso−
nii i Czechach, a następnie wrócił do Wrocławia, gdzie anonimowy dobroczyńca ofiarował mu pienią−
dze umożliwiające rozpoczęcie studiów medycznych.
W roku 1822 rozpoczął naukę na Uniwersytecie Wrocławskim, jednak już w następnym roku trafiła mu się okazja kupna apteki w Jedlinie Zdroju (Charlottenbrunn), zaś niezbędne środki na ten cel ofiarował mu asesor Fischer. W tej sytuacji Beinert zrezygnował ze studiów, w lipcu 1823 kupił aptekę i przeniósł się do Jedliny, gdzie już wkrótce ożenił się z Fryderyką Rumpe. Nie sprzeniewierzył się jednak nauce, przez szereg lat badał florę okolic Jedliny, zbierał minerały i skamieniałości, a za pracę o mete−
orycie z Brunowa (Braunau) otrzymał tytuł doktora honoris causa Fakultetu Filozoficznego Uniwersytetu Wrocławskiego. Opublikowana w roku 1849 wspól−
nie z →prof. Goeppertem praca o kopalnej florze kar−
bońskiej okolic Wałbrzycha (Waldenburg) nagro−
dzona została przez Holenderską Akademię Nauk.
W roku 1841 Beinert odznaczony został Orderem
Czerwonego Orła IV Kl., zaś w roku 1856 – tymże Orderem III Kl. Był członkiem−korespondentem i członkiem honorowym wielu towarzystw nauko−
wych, w tym również Leopoldyńsko−Karolińskiej Akademii Przyrodników, do której przyjęty został w roku 1857 (Matrikel nr 1838) z przydomkiem
„Volkmann II”. Utrzymywał też korespondencyjne kontakty z wieloma uczonymi z różnych krajów, wśród których były również takie sławy, jak prezes Londyńskiego Towarzystwa Geologicznego i brytyj−
skiej Królewskiej Służby Geologicznej, sir Roderick Impey Murchison.
Przez wiele lat gościnny Beinert był centralną postacią życia towarzyskiego i kulturalnego Jedliny, której przysłużył się pisząc przewodnik po tej miejs−
cowości, odkrywając dwa nowe źródła wód mineral−
nych, urządzając – będący atrakcją miejscowości – park Carlshain z halą spacerową i działając aktywnie na stanowisku inspektora źródeł i zdrojów. Po śmier−
ci pierwszej żony ożenił się z Christianą Wilhelminą Dömmling. W roku 1860 zrezygnował z pracy w ap−
tece, którą przekazał swemu synowi, Hermannowi.
Pod kilku latach uległ paraliżowi i resztę życia spę−
dził przykuty do łóżka. Zmarł 20 grudnia 1868 roku w Jedlinie Zdroju.
Jego nazwisko upamiętniają dwa gatunki kopal−
nych roślin: Eristophyton beinertianum (Goeppert) Zalessky i Araucarioxylon beinertianum (Goeppert) Kremp.
Ważniejsze publikacje: Vorschlag zur Vereinigung zweier Linne’schen Pflanzengattungen, oder wodurch unter−
scheidet sich die Gattung Ledum von Sempervivum? Flora 5, 1822; Blühende Pflanzen am 23. Dezember bei Charlottenbrunn. Bull. Naturwiss. Sect. SGVK, 1826; Über einen in Charlottenbrunn gefundenen Bauchpilz. Ibid., 1827; Ein bei Charlottenbrunn gefangenes Exemplar von Acherontia atropos. Übers. Arb. SGVK, 1828; Die Lebensfrage der Apotheker. Gegenrede, Fragen und Vorschlag. Breslau 1844; Der Meteorit von Braunau.
Breslau 1848; Abhandlungen über Beschaffenheit und Verhältnisse der fossilen Flora in den verschiedenen Steinkohlen−Ablagerungen eines und desselben Reviers, begründet auf die Untersuchungen in dem Wiessstein−
Altwasser−Waldenburger Becken. Verhandlungen van de Hollandsche Maatschappy der Wetenschappen te Haarlen, 1849 [mit H. R. Goeppert]; Die verschobenen oder zertrümmerten Kieselgeschiebe im östlichen Revier des Niederschlesischen Waldenburger Steinkohlengebirges. W:
Denkschrift der Schlesischer Gesellschaft für vaterländi−
sche Kultur bei ihrem 50jährigen Bestehen. Breslau 1853;
Geognostisch−botanische Excursion des Schlesischen Forstvereins am 5. Juli 1856. Verh. Schles. Forstver., 1856;
Charlottenbrunn als Trink− und Badekur−Anstalt. Char−
lottenbrunn 1859; Über die Nutzanwendung von Juniperus communis in forstwirtschaftlicher Beziehung. Verh. Schles.
Forstver., 1864.
Źródła: Anonim, Jahrb. Schles. Forstver., 1869, s. 449−451 (bibliografia); Cohn F., Jber. SGVK 72, 1894, Abt. II, Bot.
B
B ee rr nn ss tt ee ii nn
A A
36
Sect., s. 17−19; Goeppert−Bestrebung, s. 211; Mularczyk−
Historia, s. 133; Oelsner T., Jber. SGVK 47, 1869, s. 289−
291; Pax−Pflanzenwelt, 17; portret z pocztówki z Jedliny Zdroju z roku 1895: Muzeum w Wałbrzychu, sygn. MW/H−
6544.
BERNSTEIN H
EINRICHA
GATHON (1828−1865)Badacz awifauny Indonezji, Moluków i Nowej Gwinei
Urodził się 22 września 1828 roku we Wrocławiu (Breslau) w rodzinie Georga Heinricha Bernsteina, znanego lekarza i orientalisty. Chociaż na Uniwer−
sytecie Wrocławskim studiował medycynę, pod wpływem →prof. Gravenhorsta zainteresował się również zoologią. Po uzyskaniu w roku 1853, na pod−
stawie rozprawy „De anatomia Corvorum”, stopnia doktora medycyny wyjechał do Holandii. Tam zdał państwowy egzamin lekarski, potem zaś wyjechał do Batawii (Dżakarty), gdzie władze Wschodnich Indii Holenderskich powierzyły mu stanowisko dyrektora sanatorium w uzdrowisku Gadok na Jawie, u podnóża góry Gede.
W czasie wolnym od służbowych obowiązków Bernstein prowadził na Jawie badania ornitologiczne, które zaowocowały opisem życia prawie 70 gatun−
ków ptaków. Badając salangany (Collocalia) z ro−
dziny jerzyków wyjaśnił, z jakich materiałów zbu−
dowane są ich jadalne gniazda. Opublikowane w ję−
zyku niemieckim i holenderskim wyniki tych badań przyniosły mu już wkrótce uznanie w kręgach nauko−
wych, za którym przyszło członkostwo w Leopol−
dyńsko−Karolińskiej Akademii Przyrodników, do której przyjęty został w maju 1854 roku (Matrikel No. 1701), otrzymując przydomek „Reinwaldt II”, oraz honorowe członkostwo Niemieckiego Towarzy−
stwa Ornitologicznego w roku 1862. Jego dorobek naukowy zwrócił również uwagę Hermanna Schle−
gla, który postanowił zachęcić młodego, zdolnego
lekarza do współpracy z Muzeum Historii Naturalnej w Lejdzie, oraz holenderskiej administracji kolonial−
nej, która w roku 1859 powierzyła mu organizację ekspedycji zoologiczno−geograficznych dla zbadania Moluków i Nowej Gwinei.
Po założeniu bazy w Ternate na wyspie Batian Bernstein rozpoczął badania Moluków, a szczególnie Halmahery – największej wyspy archipelagu, gdzie zebrano bardzo dużo cennych okazów przyrodni−
czych. Cenne okazy znaleziono też w roku 1863 na Waigeo, jednak niezdrowy klimat tej wyspy przy−
czynił się do śmierci kilku członków ekspedycji i po−
ważnych chorób wśród reszty, z samym Bernsteinem włącznie. Gdy wrócił do zdrowia, udał się do Batawii i z władzami Wschodnich Indii Holenderskich ustalił, że celem kolejnej wyprawy będzie Nowa Gwinea oraz wyspy leżące u jej brzegów. W roku 1864 stanął na czele 24−osobowej, wyposażonej w 2 statki ekspe−
dycji. Wywiązała się ona doskonale z powierzonych jej zadań naukowych oraz politycznych, z których największe znaczenie miało nawiązanie kontaktów handlowych z nowo odkrytymi ziemiami, jednak w styczniu 1865 doszło do krwawych walk z krajow−
cami i ekspedycja musiała opuścić Nową Gwineę.
Bernstein, który niewiele troszczył się o swoje zdro−
wie, w bagnistych okolicach Kalwal na wybrzeżu Nowej Gwinei zachorował na malarię i 19 kwietnia 1865 roku zmarł w pobliżu wyspy Batanta, w drodze powrotnej do Batawii.
Swoje bogate zbiory przyrodnicze rozdzielił już w roku 1860 między muzea w Lejdzie, Berlinie i Wrocławiu. Prywatna część zbiorów Bernsteina, która obejmowała balgi, jaja, gniazda i szkielety pta−
ków, wypchane ssaki i gady oraz czaszki zwierzęce i ludzkie, po jego śmierci przekazana została przez jego matkę Muzeum Zoologicznemu Uniwersytetu Wrocławskiego. Niektóre z nich zachowały się do dziś w Muzeum Przyrodniczym we Wrocławiu. Naj−
większy zbiór zgromadziło Muzeum w Lejdzie, w którego posiadaniu znalazły się wszystkie zebrane przez Bernsteina okazy z lat 1860−1865, a wśród nich 181 okazów ssaków, 2000 – ptaków, 212 – gadów, 211 – ryb, 10215 – owadów, 42 – innych bezkręgow−
ców, 588 – muszli. Spośród opisanych z tej kolekcji nowych gatunków na jego cześć nazwano jedną rybę – Muraenopsis bernsteini Bleekers – oraz trzy ptaki – Sterna bernsteini Schlegel, Megapodius bernsteini Schlegel i Centropus bernsteini Schlegel. Jego nazwi−
sko upamiętnił też H. von Rosenberg w nazwach dwóch podgatunków ptaków z południowo−wschod−
niej Azji – Chalcopsitta atra bernsteini i Eos bornea bernsteini.
Ważniejsze publikacje: Microstoma hiemale, eine neue Pilzgattung aus der Gruppe der Perizoideen. Nova Acta Leop. 23, 1852; Bijdrage tot de nadere kennis van het ges−
lacht Collocalia Gr. (Cypselus esculentus et nidificus).
B B ee yy rr ii cc hh
37
A A
Verh. Kon. Nat. Ver. Ned. Indië 2, 1857; Over de zooge−
noemde Eetbare Vogelnesten en den Nestbouw van eenige andere Javasche Vogels. Ibid. 3, 1858; Beiträge zur näheren Kenntniss der Gattung Collocalia Gr. (Cypselus esculentus et nidificus). Nova Acta Leop. 26, 1858; Over het soortelijk verschil van Falco lymnateus Horsf. en Falco niveus T. (Spizaetus cirrhatus Bp.). Verh. Kon. Nat.
Ver. Ned. Indië 6, 1859; Over eene merkwaardige anomalie den oorsprong der Arteriae Carotides, waargenomen bij Pitta cyanura Vieillot. Nat. Tijdsschr. Ned. Indië 19, 1859;
Über die Nester der Salanganen. Journ. f. Ornith. 7, 1859;
Über Nester und Eier einiger Javanischer Vögel. Ibid. 7, 8, 9, 1859−61; Über das Vorkommen eines einzigen Hodens bei Centropus medius Müller und Centropus affinis Horsf.
Arch. f. Anat., 1860; Over monorchie of het voorkomen van eenen enkelen testiculus bij Centropus medius Müller en Centropus affinis Horsf. Nat. Tijdschr. Ned. Indië 21, 1861; Tweede oölogische bijdrage. Ibid. 22, 1862; Over een nieuwen Paradijsvogel (Schlegelia calva), en eenige andere nieuwe vogels. Ibid. 27, 1867; Beschouwingen en opmerkingen over H. von Rosenberg’s „Overzicht der papegaaisoorten in den Indischen Archipel”. Ibid.; Voor−
loopige mededeelingen nopens reizen in den Molukschen Archipel. Tijdschrift voor Indische taal−, land− en volken−
kunde 14, 17, 1867−70; Dagboek van Dr. H. A. Bernstein’s laatste reis van Ternate naar Nieuw−Guinea, Salawati en Batanta 17 October 1864 – 19 April 1865. Bewerkt door S.
C. J. W. Musschenbroek. Gravenshage 1883.
Źródła: Anonim, Schlesier im Auslande auf wis−
senschaftlichen Reisen, Schles. Prov. Bl. N. F. 3, 1864, s.
223; Anonim, Schlesier im Auslande, ibid. 4, 1865, s. 292;
Berner−Landsleute, s. 243; Embacher−Lexikon, s. 37;
Finsch O., Journ. f. Ornith. 14, 1866, s. 130−139; Gebhardt−
Ornithologen, s. 34; Grube E., Über die von Dr. Agathon Bernstein in Java gesammelten (im zoologischen Museum aufgestellten) Naturalien, nebst Mitteilungen über Bernstein’s Lebensschicksale, Jber. SGVK 50, 1873, s. 51−
55; Martens E. v., Journ. f. Ornith. 14, 1866, s. 139−143;
Schimmelpfennig K. A., ADB 2, 1875, s. 484; Stresemann E., NDB 2, 1955, s. 135; portret ze zbiorów Museum für Naturkunde der Humboldt−Universität zu Berlin (Bestand:
Pal. Mus., Signatur: B I/29).
BEYRICH H
EINRICHE
RNST (1815−1896)Autor map geologicznych Dolnego Śląska
Pochodził z rodziny, która w czasach Fryderyka II przyczyniła się poważnie do rozwoju hodowli jed−
wabników w Brandenburgii. Urodził się 31 sierpnia 1815 roku w Berlinie, w rodzinie Friedricha Gottloba Beyricha, właściciela fabryki jedwabiu, i Karoliny Dames. Ukończywszy w wieku 16 lat gimnazjum, wstąpił na Uniwersytet Berliński.
Wykazywał wyraźne uzdolnienia w kierunku nauk przyrodniczych, wahał się jednak w wyborze specjal−
ności między botaniką, zoologią a mineralogią, i dopiero za sprawą Christiana Samuela Weissa wy−
brał tę ostatnią. W roku 1834 wyjechał do Bonn,
gdzie pod wpływem Augusta Georga Goldfussa szy−
bko zapomniał o mineralogii i z zapałem zajął się paleontologią. Po ukończeniu nauki przez dwa lata wędrował ze swym przyjacielem, Juliusem Ewaldem, po Niemczech, Francji, Szwajcarii i północnych Włoszech. Stopień doktora filozofii uzyskał w roku 1837 na podstawie dysertacji o goniatytach Reńskich Gór Łupkowych (De Goniatitis in Montibus Rhenanis occurrentibus, Berolini 1837). Dysertacja ta zbliżyła go do →Leopolda von Bucha, który wówczas rów−
nież zajmował się kopalnymi głowonogami, i ten nie−
przerwany kontakt z wybitnym uczonym, który trwał aż do śmierci Bucha, wywierał ciągły wpływ na naukową działalność Beyricha.
W roku 1841 habilitował się on w Berlinie, a rów−
nocześnie, jako współpracownik Ministerstwa Han−
dlu, przydzielony został do kierowanego przez von Dechena zespołu zdjęć geologicznych. Jako obszar zdjęciowy powierzono mu Śląsk, który, poza obszara−
mi z silnie rozwiniętym górnictwem węgla i rud, był krainą dość słabo jeszcze zbadaną. Prace na tym ob−
szarze trwały do roku 1867, kiedy to gotowy był komplet arkuszy w skali 1:100000 dla całego obszaru Dolnego Śląska oraz mapa obejmująca część Śląska Opolskiego. Arkusze obejmujące obszar pokrytej for−
macjami osadowymi części Dolnego Śląska Beyrich wykonał samodzielnie, pozostałe zaś z G. Rose, J. Ro−
them i F. Runge.
Badania utworów kredowych Śląska skłoniły go pod koniec lat 40−tych do przeprowadzenia badań porównawczych w okolicach Ratyzbony i w górach Harzu, a powstała wówczas mapa obrzeżenia Harzu między Halberstadt i Quedlinburgiem miała duże znaczenie dla rozwoju znajomości kredy północnych Niemiec. Poza pracami kartograficznymi i stratygra−
ficznymi Beyrich opublikował w tym okresie również prace o trylobitach z obszaru Czech. W roku 1848 znalazł się, obok →Leopolda von Bucha, →Rudolfa von Carnalla i innych, w gronie założycieli Niemiec−
B B ee yy rr ii cc hh
A A
38
kiego Towarzystwa Geologicznego i przez szereg lat był redaktorem oraz wydawcą czasopisma tego towa−
rzystwa.
Jego wpływ na rozwój geologii i paleontologii rósł, w miarę jak zajmował coraz wyższe i coraz bardziej znaczące stanowiska. W roku 1853 został członkiem Akademii Nauk w Berlinie, w roku 1855 – kustoszem zbiorów mineralogicznych Ministerialnego Wydziału Kopalń, Hut i Salin, w roku 1857 – wykładowcą Akademii Górniczej w Berlinie i kustoszem uniwer−
syteckich zbiorów mineralogicznych, w roku 1865 – profesorem zwyczajnym geologii i paleontologii na Uniwersytecie Berlińskim, w roku 1868 – kierow−
nikiem zespołu zdjęć geologicznych, w roku 1873 – drugim dyrektorem założonego właśnie pruskiego Krajowego Zakładu Geologicznego, w roku 1874 – prezesem Niemieckiego Towarzystwa Geologiczne−
go, a w roku 1875 – dyrektorem połączonych Museen für Naturkunde w Berlinie. W kartografii geologicz−
nej przełomowe znaczenie miały wprowadzone przez niego jednolite skale map – 1:50000 i 1:100000 oraz skala 1: 25000 stosowana dla zdjęć geologicznych.
Jako dyrektor Krajowego Zakładu Geologicznego był w swoich czasach uczonym zupełnie nowego typu – organizatorem znakomicie dobranego i skutecznie realizującego wyznaczone zadania zespołu specja−
listów.
Spośród jego prac wydanych po roku 1850 naj−
większe znaczenie miała opublikowana w roku 1854 praca poświecona stratygrafii trzeciorzędu, w której wprowadził pojęcie oligocenu. Cenne były również jego prace dotyczące stratygrafii kredy i czerwonego
spągowca. W dziedzinie paleontologii opublikował pierwszą część nieukończonego dzieła o trzeciorzę−
dowych mięczakach północnych Niemiec, która przez szereg lat uchodziła za wzorcowe opracowanie kopalnej fauny, a ponadto prace poświęcone triaso−
wym amonitom i liliowcom oraz prace o kopalnych kręgowcach, m.in. o rodzaju Semnopithecus z Piker−
mi i o paleozoicznych rybach. Był członkiem honoro−
wym i członkiem−korespondentem licznych towa−
rzystw naukowych, cieszył się zaufaniem kręgów rządowych oraz szacunkiem uczniów i uznaniem kolegów po fachu. Na Międzynarodowym Kongresie Geologicznym w Bolonii Beyricha i Hauchecorne’a zaszczycono zamówieniem na geologiczną mapę Europy, a w roku 1885 pełnił Beyrich obowiązki przewodniczącego Międzynarodowego Kongresu Geologicznego w Berlinie.
Pod koniec życia z upodobaniem zajmował się ba−
daniem niektórych obszarów Alp, jednak nie opubli−
kował już na ten temat żadnej większej pracy. Przez wiele lat żył w szczęśliwym, choć bezdzietnym zwią−
zku z Klementyną Helm, znaną autorką książek dla dzieci, i do późnej starości cieszył się dobrym zdro−
wiem. Zmarł 9 lipca 1896 roku w Berlinie. Jego naz−
wisko upamiętnione zostało m.in. w rodzajowej nazwie sylurskich małżoraczków Beyrichia i karboń−
skich głowonogów Beyrichoceratoides oraz w na−
zwach gatunkowych ramienionoga Glassia beyrichi Kayser, małżów Nucula beyrichi Schauroth i Lima beyrichi Eck, oraz głowonogów Homoceras beyrichia−
num Koninck, Balatonites beyrichi (Frech), Hibolites beyrichi (Oppel) i Crioceras beyrichi Karstner.
Ważniejsze publikacje: Beiträge zur Kenntniss der Ver−
steinerungen des Rheinische Übergangsgebirge. Berlin 1837; Über die Entwicklung des Flötzgebirges in Schlesien.
Arch. f. Miner. 18, 1844; Über einige böhmische Trilobiten.
Berlin 1846; Untersuchungen über Trilobiten. Berlin 1846;
Über die Auffindung von alttertiären Fossilien in den Thon−
lagern bei Berlin. Ber. Preuss. Akad. Wiss., 1847; Über Xenacanthus Decheni und Holacanthodes gracilis, zwei Fische aus der Formation des Rothliegenden in Nord−
Deutschland. Ibid., 1848; Über das Glatzer Übergangsge−
birge. Zeitschr. Deutsch. Geol. Ges. 1, 1849; Über das Qua−
dersandsteingebirge in Schlesien. Ibid.; Petrefacten aus oberschlesischen Muschelkalke. Ibid. 2, 1850; Über mit−
teltertiäre Reste von Miechowitz bei Beuthen. Ibid.; Geo−
gnosie der Gegend südlich von Reinerz. Ibid. 3, 1853; Die Conchylien des norddeutsches Tertiärgebirges. Ibid. 5−9, 1853−57; Graptolithen im schlesischen Gebirge. Ibid. 6, 1854; Über die Stellung der Hessischen Tertiärbildungen.
Ber. Preuss. Akad. Wiss., 1854; Die Kreideformation in Schlesien. Abh. Preuss. Akad. Wiss., 1854; Über die La−
gerung der Kreideformation im Schlesische Gebirge. Ibid., 1855; Über die geologische Karte von Niederschlesien Zeitschr. Deutsch. Geol. Ges. 8, 1856; Über die Braun−
kohleformation in Schlesien. Jber. SGVK 34, 1856; Über
kohleformation in Schlesien. Jber. SGVK 34, 1856; Über