Założyciel Towarzystwa Ornitologów Śląskich
Urodził się 4 lipca 1863 roku w Gorzowie Śląskim (Landsberg). Uczył się w szkole ludowej i gimnazjum w Prudniku (Neustadt) i już w latach szkolnych zain−
teresował się ptakami, przyjaźniąc się z synem znanego ornitologa, doktora Friedricha Kuttera.
Pierwsze jaja ptasie i balgi zaczął zbierać w roku
1879. W tym samym roku napisał pierwszy szkic po−
święcony śląskim ptakom, który zapoczątkował jego pracę badawczą w dziedzinie ornitologii.
W roku 1891 ukończył studia prawnicze na Uni−
wersytecie Wrocławskim i rozpoczął pracę jako ad−
wokat i notariusz w Nysie (Neisse). Pomimo licznych obowiązków znajdował czas nie tylko na kontynuację swoich prac ornitologicznych, ale i działalność na rzecz miasta, której ukoronowaniem był wybór w ro−
ku 1916 na przewodniczącego zarządu miejskiego Nysy. Od roku 1896 wszystkie urlopy poświęcał na badania ornitologiczne. Można go było wówczas spotkać nad Morzem Śródziemnym, nad Bałtykiem czy też w Alpach, gdzie z nie słabnącym zapałem obserwował życie ptaków, a także powiększał swoje zbiory jaj i balg.
Już w roku 1903 zaczął zachęcać rozproszonych po całym Śląsku miłośników ptaków do zorganizowania się, a rok później zaczął poważnie myśleć o zało−
żeniu na Śląsku towarzystwa ornitologicznego.
W tym celu porozumiał się z dwunastoma innymi miłośnikami ptaków i utworzył wraz z nimi komitet przygotowawczy, który zebrał się w dniach 11−12 czerwca 1904 roku w Cieplicach (Warmbrunn). Z 13 uczestników tego zebrania wyłoniono pięcioosobo−
wy zespół, którego zadaniem było opracowanie sta−
tutu. Na pierwszym zjeździe Towarzystwa Ornitolo−
gów Śląskich (Verein Schlesischer Ornithologen), który odbył się w dniach 25−26 marca 1905 roku we Wrocławiu (Breslau), Kollibay został jego pierwszym prezesem.
Gdy rok później opublikował swoją pracę poświę−
coną ptakom Śląska, stał się postacią powszechnie nie tylko na Śląsku, ale i w całych Niemczech i poza ich granicami. W tym samym roku został członkiem Deutsche Ornithologische Gesellschaft i British Ornithologists’ Union, wkrótce został też wicepreze−
sem Deutsche Ornithologische Gesellschaft, a w ro−
ku 1911 – członkiem−korespondentem Naturforschen−
de Gesellschaft zu Görlitz.
Przez wiele lat Kollibay był współpracownikiem czasopisma „Journal für Ornithologie”, w którym ukazała się większość jego najważniejszych prac.
Szereg artykułów opublikował też na łamach śląskiej prasy codziennej i wydawanego od roku 1908 organu Towarzystwa Ornitologów Śląskich – „Berichte des Vereins Schlesischer Ornithologen”. Założone i kie−
rowane przez niego towarzystwo z roku na rok zyski−
wało na znaczeniu, przyciągając coraz więcej miło−
śników ptaków z całego Śląska.
Paul Kollibay zmarł nagle w Nysie 5 listopada 1919, doczekawszy się jeszcze przed śmiercią ślubu córki i powrotu syna z francuskiej niewoli. Pocho−
wany został na Cmentarzu Jerozolimskim w Nysie.
Na jego cześć Victor von Tschusi jednemu z żyją−
cych na wyspie Korčula u wybrzeży Chorwacji pod−
K K öö rr bb ee rr
A A
178
gatunków jerzyka nadał nazwę Apus apus kollibayi.
Zaopatrzoną we wzorcowe etykiety kolekcję ok.
3200 balg Kollibaya kupiło Muzeum Zoologiczne Uniwersytetu Wrocławskiego, zaś zbiór jaj kupił
→Eberhard Drescher.
Ważniejsze publikacje: Brütende Wachholderdrosseln.
Ornith. Centralbl. 4, 1879; Abnorme Nistweisen. Ibid.;
Ornithologische Mitteilungen aus Oberschlesien. Ibid. 5, 1880; Beobachtungen aus der Umgegend von Neustadt O.S.
Journ. f. Ornith. 28, 1880; Notiz über Vultur cinereus und Aquila fulva. Ornith. Centralbl. 6, 1881; Ornithologisches aus Oberschlesien. Ibid.; Beobachtungen aus der Umgegend von Neustadt O.S. Journ. f. Ornith. 30, 1882; Beobach−
tungen aus verschiedenen Teilen Schlesiens. Ibid. 31, 1883;
Beobachtungen aus der Umgegend von Neisse. Ibid. 36, 1888; Schlesische Trivialnamen. Ornith. Jahrb. 1, 1891;
Mitteilung betreffend Platalea leucorodia und Aquila chrysaetus. Journ. f. Ornith. 39, 1891; Ornithologisches aus Schlesien. Ibid. 40, 1892; Emberiza leucocephala Gm. im Isergebirge. Ornith. Jahrb. 4, 1894; Ornithologisches aus Oberschlesien. Journ. f. Ornith. 43, 1895; Falco vespertinus L. in Oberschlesien. Ornith. Monatsber. 3, 1895; Ein merk−
würdiges Nest einer Rauchschwalbe. Journ. f. Ornith. 44, 1896; Circus macrurus (Gmel.) in Oberschlesien. Ornith.
Monatsber. 5, 1897; Ornithologischer Verein in Neisse.
Ibid.; Über die Cinclus−Formen in der Grafschaft Glatz und über Circus macrurus in Schlesien. Journ. f. Ornith. 45, 1897; Beiträge zu Schlesiens Avifauna. Ibid. 46, 1898; Notiz über Nycticorax griseus Strickl. Ornith. Monatsber. 7, 1899;
Pratincola rubicola (L.) in Oberschlesien. Ibid. 8, 1900;
Nycticorax griseus Strickl. als Brutvogel in Schlesien.
Journ. f. Ornith. 48, 1900; Wintervögel in Schlesien. Ornith.
Monatsber. 9, 1901; Buteo desertorum (Daud.) in Schlesien.
Ibid.; Otis tetrax L. und Nycticorax nycticorax L. Ibid. 14, 1906; Die Vögel der Preussischen Provinz Schlesien.
Breslau 1906; Über seltene Vögel der Provinz Schlesien.
Ber. Ver. Schles. Ornith. 1, 1908; Syrnium uralense (Pall.) als neuer Brutvogel Schlesiens. Ornith. Monatsber. 18, 1910;
Nachträge zur Vogelfauna von Preussisch−Schlesien.
Ornith. Jahrb. 20, 1910; Künstliche Brutgelegenheiten. Ber.
Ver. Schles. Ornith. 4, 1912; Einige biologische und fauni−
stische Beobachtungen und Feststellungen in Schlesien.
Ibid.; Über den Tannehäherzug von 1911 in Schlesien.
Journ. f. Ornith. 61, 1913; Weitere Nachträge zur Vogel−
fauna von Preussisch−Schlesien. Ornith. Monatsber. 23, 1915; Nachträge zur schlesischen Vogelfauna. Ber. Ver.
Schles. Ornith. 6, 1920.
Źródła: Drescher E., Ber. Ver. Schles. Ornith. 6, 1920, s. 31−
34; Gebhardt−Ornithologen, s. 191−192; Pax−Tierwelt, s. 7−
10; Pax−Wirbeltierfauna, s. 91; portret z Ber. Ver. Schles.
Ornith. 16, 1930.
KÖRBER G
USTAVW
ILHELM (1817−1885)Współtwórca włosko−śląskiej szkoły lichenologii
Urodził się 10 stycznia 1817 roku w Jeleniej Górze (Hirschberg), w rodzinie dyrektora tamtejszego gim−
nazjum. W okresie nauki w jeleniogórskim gimna−
zjum znany lichenolog→major von Flotow zaintere−
sował go botaniką, a szczególnie mchami i poro−
stami. W roku 1835 Körber rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim, gdzie nominalnie był studentem filologii, a faktycznie uczył się botaniki pod kierunkiem →Neesa von Esenbeck i →Goepper−
ta. W roku 1838 wyjechał do Berlina, gdzie pogłębiał swą wiedzę botaniczną, i gdzie duży wpływ wywarła na jego poglądy filozofia Hegla.
Po uzyskaniu w Berlinie w roku 1839, na podsta−
wie rozprawy „De gonidiis lichenum”, stopnia dok−
tora filozofii, wrócił na Śląsk i rozpoczął pracę w szkolnictwie. Po odbyciu rocznego stażu we wro−
cławskim Gimnazjum św. Marii Magdaleny praco−
wał jakiś czas w Jeleniej Górze, a od roku 1842 w Gimnazjum św. Elżbiety we Wrocławiu (Breslau).
Praca w szkolnictwie nie przerwała jego badań bota−
nicznych, dzięki którym mógł w roku 1846 habili−
tować się w zakresie botaniki na podstawie pracy
„Lichenographiae Germanicae Specimen, Parmelia−
cearum Familiam Continens”.
Prace opublikowane w latach 1846 i 1855 zyskały mu sławę w całej Europie, a sławę tę ugruntowało je−
dyne pod względem objętości i kompletności, wyda−
ne w latach 1859−75 pięciotomowe opracowanie porostów oparte na materiałach pochodzących z wszy−
stkich kontynentów. Materiały, które były podstawą tego dzieła, zakupione zostały później przez Muze−
um Historii Naturalnej w Lejdzie.
Obok nauczania w Gimnazjum św. Elżbiety Kö−
rber prowadził też, w charakterze docenta prywat−
nego, uniwersyteckie wykłady z lichenologii oraz wykłady z darwinizmu i filozofii Schopenhauera,
K
K oořii ss tt kk aa
179
A A
które przyciągały dużą liczbę słuchaczy. W roku 1870 Wydział Filozoficzny nie poparł jego zabiegów o przyznanie mu profesury nadzwyczajnej, tłuma−
cząc tę decyzję zbyt wąskim zakresem jego zaintere−
sowań. Poparł jednak dwa lata później wniosek o nieetatową profesurę nadzwyczajną, którą otrzy−
mał w roku 1873.
Od roku 1843 Körber był członkiem Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczystej. Pracował aktywnie w sekcji botanicznej, a w latach 1871−1885 był kus−
toszem Zielnika Śląskiego i sporządził pierwszy ka−
talog jego zbiorów. Był też poetą, autorem nie tylko humorystycznych niemiecko−łacińskich piosenek pisanych na specjalne okazje dla członków Śląskiego Towarzystwa Kultury Ojczystej, lecz również peł−
nych głębokich myśli wierszy, które zamierzał wydać drukiem dla swych przyjaciół. W ostatnich latach życia pogorszył się znacznie stan jego zdro−
wia, a z powodu długich godzin spędzanych przy mikroskopie poważnie osłabł też jego wzrok. Zmarł 27 lipca 1885 roku we Wrocławiu. Jego nazwisko w lichenologii upamiętniają rodzaje Koerberia Massalongo i Koerberiella Stein oraz gatunki Co−
niangia koerberi Lahm, Lecania koerberiana Lahm, Psora koerberi Massalongo i Verrucaria koerberi Flotow. Upamiętnione zostało też przez Flotowa w nazwie zielenicy Chroolepus körberi.
Najważniejsze jego zbiory znajdują się obecnie w Lejdzie, Londynie, Helsinkach, Münster i Wrocła−
wiu. Wraz z włoskim lichenologiem Abramo Barto−
lommeo Massalongo Körber uważany jest za twórcę tzw. włosko−śląskiej szkoły lichenologii.
Wybrane publikacje: Grundriss der Kryptogamenkunde.
Breslau 1846; Sertum sudeticum, continens novas liche−
num species. W: Denkschrift der Schlesischer Gesellschaft für vaterländische Kultur bei ihrem 50jährigen Bestehen.
Breslau 1853; Systema lichenum Germaniae. Breslau 1855; Parerga lichenologica. 5 Bde. Breslau 1859−75;
Mitteilung über Grimaldia fragrans. Jber. SGVK 37, 1860;
Einfluss der anorganischen Substrate auf den Charakter der Flechtenvegetation, mit Rücksicht auf eine im Jahre 1859 unternommene Reise in die Sudeten und deren Vorberge.
Ibid.; Verzeichnis der botanischen Sammlungen der Schlesischen Gesellschaft für vaterländische Kultur. Ibid.
40, 1863; Die Flechtenvegetation der Nadelhölzer. Verh.
Schles. Forstver., 1871; Bericht des Conservators der naturwissenschaftlichen Sammlungen der Schlesischen Gesellschaft für vaterländische Kultur. Jber. SGVK 50−60, 1873−83; Breslauer Herbarien aus dem 17 Jahrhundert.
Ibid. 58, 1881.
Źródła: Cohn F., Jber. SGVK 63, 1886, s. 429−431; Grum−
mann−Handbuch, s. 23−24; Pater−Historia, s. 201, 202;
Pax−Pflanzenwelt, s. 18; Rostański−Historia, s. 286, 287;
Torka−Erforschung; portret ze zbiorów Archiwum Uni−
wersytetu Wrocławskiego, sygn. S−G−I/188.
KOŘISTKA K
ARELF
RANTIŠEKE
DUARD (1825−1906)Wybitny czeski geograf i kartograf
Pochodził z rodziny, która przez dwa stulecia gospo−
darowała w Holaszowicach (Holasovice, Kreuzen−
dorf) koło Opawy (Opava, Troppau). Jego ojciec, František Kořistka, żonaty z Rozalią Langer, był początkowo zarządcą majątku w Baninie koło Po−
liczki w Czechach. Stamtąd na początku lutego 1825 roku wyruszył do Krzyżanowa na południu Moraw. W drodze, 7 lutego, w zajeździe w Brzezowej (Březova, Brüsau) nad Świtawą urodził mu się syn, który na chrzcie otrzymał imiona Karel František Eduard.
Dzieciństwo spędził on w Krzyżanowie, gdzie cho−
dził do szkoły parafialnej. W wieku 9 lat rozpoczął naukę w gimnazjum w Igławie, skąd przeniósł się do Brna. Na lata 1841−1843 przypadają jego studia w Wiedniu, gdzie uczęszczał na wykłady z filozofii, pedagogiki, historii, fizyki, matematyki, astronomii, chemii i mechaniki. Po dwóch latach porzucił myśl o doktoracie z filozofii i rozpoczął studia w Akademii Górniczo−Leśnej w Bańskiej Szczawnicy, które dzię−
ki państwowemu stypendium ukończył w roku 1847.
Już w tym okresie często podróżował po Słowacji, Mo−
rawach i krajach alpejskich, studiując formy uksz−
tałtowania terenu. Po ukończeniu studiów myślał o podjęciu pracy w służbie górniczej Serbii i zaczął uczyć się nawet języka serbskiego, ale powołany został na stanowisko praktykanta w mennicy w Wie−
dniu, gdzie w wolnych chwilach brał udział w kursie geologii.
Po roku wrócił do Bańskiej Szczawnicy w charak−
terze asystenta słynnego fizyka Christiana Dopplera.
Po odejściu Dopplera do Wiednia został suplentem na katedrze matematyki i fizyki, jednak krwawe powstanie, które ogarnęło Węgry w roku 1849, skło−
niło go do przeniesienia się do Szkoły Technicznej
K
K oořii ss tt kk aa
A A
180
w Brnie, gdzie powierzono mu zajęcia z geometrii, kreślarstwa i leśnictwa. W roku 1850 brał już akty−
wny udział w pracach Morawsko−Śląskiego Towarzy−
stwa Popierania Rolnictwa, Krajoznawstwa i Przy−
rodoznawstwa i był jednym z założycieli Towarzy−
stwa Wernerowskiego w Brnie. W tym samym roku na zaproszenie F. Hauera wziął udział w kartowaniu okolic Steyer i Windischgarsten w Styrii, sprawdzając swoje pomysły w dziedzinie precyzyjnych pomiarów wysokości, które dla geologów były niezwykle ważne przy sporządzaniu przekrojów.
Rok później, również na zlecenie Geologicznego Zakładu Rzeszy, robił pomiary w Dolnej Austrii, jed−
nocześnie zaś starał się o profesurę matematyki i geo−
dezji praskiej politechniki. Mimo zastrzeżeń, jakie budził jego młody wiek, kandydaturę jego poparł minister oświaty Leo Thun i we wrześniu 1851 roku Kořistka przeniósł się na Politechnikę w Pradze, w któ−
rej pracował aż do przejścia na emeryturę, pełniąc w niej w roku akademickim 1865/66 obowiązki rek−
tora.
W latach 50−tych z własnej inicjatywy i na zlecenie Ministerstwa Oświaty rozpoczął częste podróże po całej Europie, zapoznając się z organizacją szkolnic−
twa technicznego m.in. w Niemczech, Szwajcarii, Francji, Anglii i Belgii. Jego sprawozdania z podróży walnie przyczyniły się do reorganizacji Politechniki w Pradze w roku 1864, kiedy to przekształcono ją w dwujęzyczną szkołę z czterema wydziałami, zaś pięć lat później podzielono na dwie odrębne szkoły – czeską i niemiecką. W późniejszych latach zasłużył się również, będąc członkiem władz Stowarzyszenia Przemysłowego w Pradze i Centralnego Komitetu do Spraw Szkolnictwa Przemysłowego w Wiedniu, jako organizator średniego szkolnictwa przemysłowego i gospodarczego.
Jako geograf zajmował się przede wszystkim oro−
grafią. Do roku 1861 prowadził na zlecenie Zakładu Geologicznego Rzeszy w Wiedniu pomiary Alp, podczas których posługiwał się początkowo teodo−
litem Stampfera, zastąpionym następnie hipsome−
trem zwierciadlanym jego własnej konstrukcji. Obok tego na zlecenie sekcji przyrodniczej Muzeum Kra−
jowego w Pradze kartował obszar stolicy Czech i jej najbliższych okolic, na zlecenie Towarzystwa Wer−
nerowskiego w Brnie – południowe Morawy, z wła−
snej inicjatywy – Tatry. Pod egidą Towarzystwa Wer−
nerowskiego kartował następnie cały obszar Moraw i austriackiego Śląska, zaś w roku 1861 wydał ob−
szerną monografię Moraw i Śląska, do której opra−
cowania zaprosił wielu wybitnych przyrodników, wśród których znaleźli się m.in. →Friedrich Anton Kolenati,→Emanuel Urban i →Heinrich Caesar Weeber.
Gdy w roku 1864 powstał z jego inicjatywy Komitet Badań Przyrodniczych Czech, rozpoczął kartowanie obszaru Czech, które zaowocowało całym szeregiem
map oraz monograficznych opracowań poszczegól−
nych obszarów ukazujących się na łamach „Archiv für naturwissenschaftliche Untersuchungen Böh−
mens”.
Przy opracowywaniu jakiegoś terenu Kořistka zaczynał zwykle od dokładnych pomiarów hipsome−
trycznych i badania budowy geologicznej. W odwzo−
rowywaniu powierzchni terenu wrócił do znanych już wcześniej, wypartych jednak przez kreskowe szrafowanie Johanna Lehmanna, warstwic. Dla pod−
kreślenia plastyczności rzeźby terenu stosował różne zestawy barw do wypełniania powierzchni między warstwicami, często łącząc tę metodę z cieniowa−
niem i kreskowaniem. Na wydanej w roku 1855 mapie okolic Brna w skali 1:144000 (Versuch einer hypsometrischen− oder Höhen−karte der Umgebun−
gen von Brünn) zastosował, jako pierwszy na świe−
cie kartograf, metodę przedstawienia hipsometrii różnymi odcieniami brązu w myśl zasady „im wyżej, tym ciemniej” (zmiana barwy co 20 sążni). Na mapie Moraw i austriackiego Śląska z roku 1863 (Höhen−
Schichten−Karte von Mähren und Österr. Schlesien) zastosował z kolei kontrastową skalę barwną żółć – brąz – zieleń – czerwień – błękit dla wysokości 100, 200, 300, 500 i 1000 stóp. Na mapie Wysokich Tatr z roku 1864, na której barwy miały odwzorowywać zarówno wysokości, jak i piętra roślinne, zbliżył się już do stosowanych obecnie, opartych na fizjologicz−
nych podstawach skal barwnych zieleń – żółć – czer−
wień.
W roku 1867 Kořistka został naczelnikiem Biura Statystyki Rolnej, co zaowocowało całym szeregiem prac, z których najważniejsze były „Beiträge zur Forststatistik von Böhmen”. W pracy tej, przede wszystkim w oparciu o charakter produkcji rolnej, po−
dzielił Czechy na 11, a Morawy i austriacki Śląsk na 8 „naturalnych regionów”. Praca ta do dziś jest inspi−
racją dla wielu specjalistów w dziedzinie geografii gospodarczej.
Nawet po przejściu na emeryturę w roku 1893 Kořistka nie zrezygnował z pracy naukowej i jeszcze na krótko przed śmiercią napisał pracę o dziejach praskiej Politechniki. Za zasługi na polu nauki i edu−
kacji został nobilitowany, mianowany radcą dworu, odznaczony austriackimi orderami Leopolda i Żelaz−
nej Korony III Kl. oraz rosyjskimi orderami św.
Anny i św. Stanisława. Doktoraty honoris causa przy−
znał mu Uniwersytet Wiedeński i Niemiecka Poli−
technika w Pradze. Był członkiem honorowym wielu towarzystw naukowych, w tym również pierwszym członkiem honorowym Czeskiego Towarzystwa Geo−
graficznego. Zmarł 19 stycznia 1906 roku w Pradze.
Ważniejsze publikacje: Höhenmessungen in Niederöster−
reich. Jahrb. Geol. Reichsanst. Wien 2, 1851; Höhen−
messungen in nordöstlichen Alpen. Ibid.; Über hypsomet−
K K oo rr tt uu mm
181
A A
rische Messungen zu geologisch−orographischen Zwecken.
Ibid. 3., 1852; Jahresberichte über trigonometrische und barometrische Höhenmessungen in Mähren. Ibid. 3−7, 9, 1852−58; Einige Bemerkungen über neuere geographische und topographische Arbeiten und Forschungen. Ibid. 4, 1853; Bericht über die Einrichtung des technischen und industriellen Unterrichtes in Deutschland, Belgien, England und Frankreich. Prag 1854; Bericht über einige im Zwittawathale und im südwestlichen Mähren ausgeführte Höhlenmessungen. Jahrb. Geol. Reichsanst. Wien 5, 1854;
Neue Tafeln zu schnellen Berechnung barometrisch ge−
messener Höhen. Ibid. 6, 1855; Bericht über die wichtigsten Werkstätten für geodätische Instrumente in Deutschland und Frankreich. Prag 1855; Über eine neue Methode, wertikale Winkel mittelst Reflexion zu messen. Grunert’s Archiv für Mathematik und Physik 27, 1856; Höhenmessungen in den Sudeten, Bieskiden und in West−Mähren. Ibid. 7, 10, 1856−
59; Studien über die Methoden und die Benützung Hypso−
metrischer Arbeiten, nachgewiesen an den Niveauver−
hältnissen der Umgebung von Prag. Ein neuer Beitrag zur Geodäsie und Orographie. Gotha 1858; Quellen−Temperatur in den mährisch−schlesischen Sudeten. Jahrb. Geol.
Reichsanst. Wien 10, 1859; Die Markgrafschaft Mähren und das Herzogthum Schlesien. Eine Darstellung ihrer geo−
graphischen Verhältnisse unter Mitwirkung mehrerer Naturforscher und Geographen redigirt und herausgeben.
Wien und Olmütz 1861; Hypsometrie von Mähren und Österreichisch Schlesien. Brünn 1863; Der höhere polytech−
nische Unterricht in Deutschland, in der Schweiz, in Frankreich, Belgien und England. Gotha 1863; Výsledky meření jimž velikost a podoba zeme ustanovená byla. Praha 1863; Die hohe Tatra in den Central−Karpathen. Erganz−
ungsheft No. 12 zu Peterm. Mitt., 1864; Terrainverhältnisse, Höhenverzeichnis und Höhenkarte des böhmischen Mittel−
und Sandsteingebirges. Archiv f. naturwiss. Landesdurch−
forsch. Böhm. I, 1869−70; Einteilung Böhmens in natürliche Gebiete. Mitt. Com. Land. Forst. Stat. Böhm, 1871; Erlö−
schene Vulkane der Auvergne. Sitz. Ber. Böhm. Ges. Wiss., 1876; Terrainverhältnisse, Höhenverzeichnis und Höhen−
karte des Iser− und Riesengebirges. Archiv f. naturwiss.
Landesdurchforsch. Böhm. II, 1877; Terrein−Verhältnisse von Schweden und Finnland. Sitz. Ber. Böhm. Wiss. Ges., 1878; Seehöhe von Karlsbad und Umgebung. Ibid., 1878;
Basalt mit polarem Magnetismus bei Mariaschein. Ibid., 1880; Verzeichnis der in den Jahren 1877−79 vom k.k.
Militar−geographischen Institute trigonometrisch bes−
timmten Höhen von Böhmen, gemeinsam mit R. Daub−
lebsky von Sterneck. Archiv f. naturwiss. Landesdurch−
forsch. Böhm. III, 1884; Beiträge zur Forststatistik von Böh−
men. Mitt. Com. Land. Forst. Stat. Böhm., 1885; Verände−
rungen im landwirtschaftlichen Besitzstand in den letzten 20 Jahren in Böhmen. Böhm. landw. Blätt., 1894; Das Adler−, Grulicher− und Eisengebirge sowie das ostböhmische Tiefland. Archiv f. naturwiss. Landesdurchforsch. Böhm. IX, 1903−06.
Wybrane źródła: Ficek−Slovník 4, 1981, s. 64−65; Krejčí D., Kořistka jako statistik, Sborník české společnosti zemepisné 31, 1925, s. 26−30; Martínek J., Martínek M., Kdo byl kdo: Naši cestovatelé a geografové, Praha 1998, s.
248−249; Musil R., Sloupsko−šošůvské jeskyně: Jeskynní bludiště pod Bradinami, jeho historie a význam, Brno 2002, s. 33, 43, 123, 124, 160, 161, 165, 168; Novák V., Mapy Moravy, w: Vlastivěda Moravská 1, Neživá příroda, Brno
1992, s. 212; ÖBL 4, 1969, s. 127−128; Paryski−Paryska, s.
565−566; Ryšavý J., O životě a díle Karla Kořistky, Kartografický přehled 4, 1949, s. 65−73; Šalamon B., Kořistkovy hypsometrické a hypsografické práce, Sborník české společnosti zemepisné 31, 1925, s. 12−25; Snoch−
Leksykon, s. 171; Stehule J., Karel Kořistka: Stručný nástin životopisný, Sborník české společnosti zemepisné 31, 1925, s. 1−12 (portret); Wurzbach−Lexikon 12, 1864, s. 455−457.