Część centralna świątyni • 1980 – 1981

− − − − − −

Elementy dziedzińca: bloki wyciągnięte z fundamentów III pylonu, ruiny in situ przed IV pylonem, bloki wydobyte z III pylonu.

Fundamenty dziedzińca Totmesa II i Totmesa IV: badania i wykopaliska.

Badania architektoniczne (we współpracy z F. Larché).

Badania kaplic. Dekoracje dziedzińca. Funkcje rytualne budowli.

Dziedziniec po demontażu. ([46]s. 7)

7. Czwarty, piąty i szósty pylon • 1980/1981

Badania archeologiczne przy piątym pylonie prowadzone przez M. Azim, G. Charpentier, C. Simonet. ([46]s. 19) • 1992/1994

Prace oczyszczające i konserwujące pozwoliły L. Gabolde na przeprowadzenie badań dotyczących reużycia obelisku Totmesa II na płyty stropowe sanktuarium. ([53]s. X)

• 1998 – 1999

J.F. Carlotti i L. Gabolde przedsięwzięli badania architektoniczne sali (kolumnady) pomiędzy IV i V pylonem – w fasadzie IV pylonu. W niszach umieścili posągi ozyriackie Totmesa I, złożone w rezerwach muzeum w Luksorze, a znalezione

w 1947 r. Statuy te dostarczają sześć nowych portretów Totmesa I, którego rzeźby były do tej pory mało znane. Zrekonstruowali późniejszą fazę

konstrukcji, zawdzięczanej temu samemu królowi. ([46]s. 5)

• 1978/1981

Wykonano prace wzmacniające granitowe drzwi VI pylonu. Polegały one na

zlikwidowaniu kompletnie zniszczonych części ściany, która kruszyła się i odpadała. ([45]s. 6)

• 1992/1994

Przeprowadzono prace oczyszczające i konserwatorskie sanktuarium Filipa Arridajosa. Polichromia z powierzchni zewnętrznej i wewnętrznej została oczyszczona przez mikrościeranie. Przeprowadzono restaurację filarów reraldycznych Totmesa III. Pracę nadzorował D. Le Fur. ([53]s. X)

8. Część centralna świątyni • 1980 – 1981

Prace polegające na uwolnieniu przestrzeni z zalegających bloków i uratowaniu

wszystkich elementów niezbędnych w poszukiwaniach naukowych. Prace

prowadzone przez M. Azim’a, G. Charpentier’a i C. Simonet. ([46]s. 16-18)

• 1981 – 1983

Prace prowadzone przez M. Azim’a, O. Balay’a, F. Bjarnason’a i Ph. Henault’a od V pylonu, Ach-menu do południowej części centralnej światyni (z okresu Średniego Państwa), sektor zawierający wszystkie aneksy znajdujące się pomiędzy ogrodzeniem Totmesa III i Totmesa I. ([46]s. 16 - 18)

• 1983 – 1984

Badania strefy dziedzińca z okresu Średniego Państwa i magazynów Totmesa I, wejście do Ach-menu i pomieszczeń znajdujących się na

południe i wschód od „kaplicy przodków”. Prace prowadzone przez M. Azim’a, Ph. Henault’a, E. Desroches’a, a także przez Th. Zimmer’a. ([46]s. 16 – 18) • 1989 – 1992

Przedstawiono program badania strefy, znajdującej się na zachód od dziedzińca (z okresu Średniego Państwa). Całość zostanie odrestaurowana, ochroniona i zbadana. Wagą tej operacji jest miara na płaszczyźnie konserwacji miejsca, strefy będącej najbardziej uczęszczaną, a więc najbardziej eksponowaną, jak też na płaszczyźnie historycznej i religijnej. Można osiągnąć, poprzez te dwa programy, interpretację całości świątyni, takiej, którą Totmes III zdecydował się zamknąć. ([52]s. XI)

• 1998 – 1999

Dokumentację archeologiczną

i epigraficzną muru prowadzono od 1997 r. do 1999 r. Praca nad dokumentacją bloków „rozproszonych” pozwoliła na

zadokumentowanie około 1000 bloków z piaskowca, jednak jeszcze około 3000 czeka na udokumentowanie. ([54]s. 3)

• 1982 – 1985

Większość szkód spowodowanych było przedłużonym kontaktem ścian z wilgotną ziemią (centralna część świątyni od strony IV pylonu). Aby temu zapobiec wykopano przed murem pylonu aż do poziomu warstwy preantycznej kanał o szerokości 1m i wypełniono go żwirem. Ochronna warstwa żwiru postrzegana jest przede wszystkim jako piękna powierzchnia horyzontalna, na której stoją dawne mury z piaskowca. Kontrasty form i kolorów tak otrzymanych sprawiają wrażenie efektu zabytkowej całości. Mury powiązane zostały ze sobą tak aby nie zniekształcały miejsca, lecz aby uczynić je zrozumiałymi i czytelnymi. Ustawiono je na miejscu autentycznych, lecz pozostawienie murów nieregularnymi pozwoliło uzyskać efekt na płaszczyźnie estetyczne. ([46]s. 17 – 18) • 1989 – 1992

Mur ogrodzenia Totmesa III,

skonstruowany z piaskowca i wapienia, na średnią wysokość 5m, wymagał pilnej interwencji konserwatorskiej. Łączenia pomiędzy blokami są często otwarte i rozwija się tam roślinność. Liczne degradacje piaskowca i wapienia były widoczne. Zastosowano technikę wzmocnienia piaskowca poprzez rozpylenie krzemianu etylowego, natomiast wapień wzmocniono żywicą. Łączenia wypełniono zaprawą i położono kolorowy tynk.

([52]s. XIII – XIV)

9. Ach-menu. Świątynia Jubileuszowa Totmesa III • 1967/1968

Wstępne oczyszczenie murów i podłoża pozwoliło na poprawienie dawnych planów i sprecyzowanie ich w różnych miejscach. ([87]s. 128)Analizę architektoniczną przedstawił P. Barguet.

• 1967/1968

Na skutek podniesienia się poziomu wody w Karnaku, co miało miejsce

w październiku, nastąpiło zachwianie konstrukcji magazynów. Aby uniknąć zawalenia się budowli, zostały podjęte

Aby uniknąć utrwalenia prowizorycznych rozwiązań, założono, że na badanym obszarze powstanie galeria techniczna, gdzie znajdą swoje miejsce przewody (woda, sprężone powietrze, elektryczność). Projekt ten będzie łączył się z przyszłym zakładaniem oświetlenia nocnego w wielu miejscach świątyni (Światło i Dźwięk). ([87]s. 131 – 134)Badania architektoniczne prowadzone były w pierwszym

przedsionku kaplicy Aleksandra, „ogrodzie botanicznym” oraz w „sali wysokiej” na tarasie. W „ogrodzie botanicznym” przebadano posadzkę oraz posadowienie czterech kolumn lotosowych.

Przeprowadzono badania Sanktuarium Amona, gdzie zlokalizowano naos.

Przebadano również częściowo zachowaną niszę. Badania prowadził P. Barguet, wysuwając wiele hipotez, jednak wiele z nich było błędnych, o czym świadczą prowadzone prace archeologiczne.

Problem przekrycia sanktuarium nie został jeszcze rozwiązany. Możliwe, że

pomieszczenie przekryte było sklepieniem. Badania architektoniczno–egiptologiczne prowadzone były również w sektorze północno–wschodnim muru zewnętrznego Achmenu. ([87]s. 196 – 209)

• 1982 – 1985

Prace badawcze w sali „ogrodu

botanicznego” i przyległego sanktuarium prowadzone były przez N. Beaux. Prace te były początkiem określenia systematycznej zmiany zdobienia ścian tego kompleksu. ([46]s. 20)

prace ratunkowe. Po podparciu

architrawów tarasu płyty podłogowe piętra – rozłupane, lecz potem podniesione na nowo. 200 - tonowe lawety pozwoliły podtrzymać architrawy i płyty stropowe, dzięki temu wykonano demontaż, naprawę fundamentów oraz ponowne wznoszenie filarów. Podwalina fundamentu stanowiła blok z piaskowca, jednak był on zbyt zniszczony, aby go ponownie użyć. Nowy fundament ze zbrojonego betonu został umieszczony na tym kamieniu. Elementy zbyt zniszczone zostały zastąpione przez nowe, wykonane ze starego piaskowca. ([87]s. 129 – 130)

Wybór miejsca prac reintegracyjnych padł na sektor północno–wschodni świątyni Jubileuszowej ze względu na zły stan filarów z Achmenu, którym groziło zawalenie. Początkowo zostały podjęte prace oczyszczające i wyrównujące mury. Prace te odsłoniły nowe dyspozycje i pobudziły do przeprowadzenia w tym miejscu wykopalisk. ([87]s. 179) • 1968/1969

Restauracja magazynów w sektorze południowo–wschodnim nie mogła być kontynuowana ze względu na brak stali zbrojeniowej. Podczas oczyszczania miejsca pracy odnaleziono głowę z gnejsu datowaną na XI dynastię. ([87]s.76 – 78) • 1982 – 1985

D. Lefur przeprowadził oczyszczenie terenu (na około 0,2 m), co pozwoliło pogrupować rozrzucone bloki

z alabastrowych cokołów z sanktuarium oraz na odkrycia wielu fragmentów rzeźb. Drobny żwir został rozsypany w przerwach płyt podłogowych w taki sposób, aby osiągnąć stabilne podłoże, horyzontalne, pozwalające uzyskać odblask, który zwiększy oświetlenie sal i uczytelni jej malarstwo ścienne. Te zaś przedstawiają jeden z jej głównych atrybutów. Prace oczyszczające malowidła przeprowadzone były przez Francuski Instytut

Rewaloryzacji Dzieł Sztuki (IFROA). ([46]s. 19 – 20)

• 1989 – 1992

Sporządzono dokumentację

architektoniczną i epigraficzną sali

świątecznej, co pozwoliło na globalną wizję znaczenia rytuałów. Badania

architektoniczne nadzorowane były przez J.–F. Carlotti, epigraficzne przez

J.–F. Pecoil. Pokazały one także bieżący stan budynku z przeróbkami i odnowami wykonanymi w określonym czasie. Tekst, towarzyszący rycinom, wniesie studium kompozycji oraz rozmieszczenie sali w całości kompleksu Achmenu, jak również analizę rozmiarów sali, elementów

architektury i ich proporcje, badanie systemów pokryć sal wejściowych

budynku, nowych obserwacji na schodach, prowadzących do sali słonecznej oraz sposób wejścia na taras świątyni. ([52]s. X – XI)

• 1992/1994

Prace badawcze obejmowały: −

−

badania architektoniczne, zawierające opis łącznie z analizą techniczną i badaniem proporcji oraz hipotezy restauracji

w różnych epokach (tutmosydzkiej, ramessydzkiej i koptyjskiej) były nadzorowane przez J.F. Carlotti

badania egiptologiczne prowadzone przez J.C. Goyon zawierają opis

epigraficzny filarów Heret – Ib. ([53]s. XVII)

• 1998 – 1999

Badania architektoniczne J.F. Carlotti zaprezentowane zostały na radzie

wydawniczej w grudniu 1998 r. Zawierają opis, któremu towarzyszy analiza

techniczna, badania proporcji oraz hipotezy rekonstrukcji w czasie różnych epok. ([54]s. 2) W roku 2001 ukazała się publikacja J.F. Carlottiego L’Akh-menou de Thoutmosis III à Karnak. Étude architecturale.

• 1989 – 1992

Zakończonym przedsięwzięciem było odrestaurowanie i wzmocnienie fundamentów, murów oraz płyt

posadzkowych południowych magazynów. Prace restauracyjne nadzorował F. Larché. ([52]s. X)

• 1992/1994

Program restauracji przewidywał prace w: korytarzu wschodnim i południowym między murem zewnętrznym

i ogrodzeniem oraz restaurację części północno–wschodniej obiektu. ([53]s. X)

• 1998 - 1999

Prace konserwatorskie i zabezpieczające zostały zakończone w 1996 r. Prowadzone były przez D. Le Fur i F. Larché. Strefa została podzielona na trzy części: sala kolumnowa – zwana salą świąt, magazyny i sanktuaria. ([54]s. 2)

10. Brama wschodnia i obszar przyległy