Wielka sala hypostylowa • 1968/1969

Stopnice zanotowane przez niektórych starożytnych autorów, znajdujące się przed przejściem nie zostały odnalezione. Bez wątpienia, chodziło o późniejsze zagospodarowanie powierzchni.

Znalezione odłamki z różowego granitu pochodzą z posadzki kiosku Taharki. Posadzka ta zrobiona była z elementów bramy z nazwą Ramzesa II. Można przypuszczać, że drzwi te były z sali hypostylowej. Ptolemeusz II Filadelfos i Ptolemeusz III Euregetes zdemontowali je, aby zastąpić je tymi, które się

zachowały. Prace badawcze prowadzone przez J. Lauffray’a. ([88]s. 72 – 73)

4. Wielka sala hypostylowa • 1968/1969

Wykonano wykop sondażowy na całej długości jej centralnego przęsła. Aby uniknąć narażenia na niebezpieczeństwo stabilności kolumn, głębokość wykopu zredukowano do 70 cm. Pod aktualną posadzką odkryto posadzkę na dawnym brukowaniu. Posadzka ta nie nosi śladów zmian i odpowiada dawnemu realnemu poziomowi sali hypostylowej. Prace kierowane przez S. Sauneron. ([87]s. 73)

• 1982/1985

Badania konstrukcji i dekoracji kolumn z okresu ramessydzkiego. ([46]s. 191) • 1992/1994

Amerykański zespół pod kierownictwem W. Murnane prowadzł badania

epigraficzne kolumnady. ([53]s. XIX)

• 1978/1981

Zabezpieczono i wzmocniono jeden ze skrajnych gzymsów, otynkowano ścianę wschodnią części północnej sali. Działania prowadzone były przez J. Larronde, J.L. Bichet, P. Pacault i A. Bertin. ([45]s. 5)

• 1992/1994

Szeroko otwarte łączenia i zwietrzenie piaskowca ścian sali, uniemożliwiające odczytywanie dekoracji, zmusiło specjalistów do przeprowadzenia prac restauratorskich. Prace nadzorowane były przez F. Larché i D. Le Fur. ([53]s. IX) 5. Trzeci pylon

• 1968/1969

Wykopy sondażowe pozwoliły odnaleźć i naszkicować fundamenty obelisków i posadzki z płyt kamiennych. Dało to możliwość zrozumienia planu i konstrukcji bocznych murów. ([87]s. 127)

Wykopaliska w sektorze trzeciego pylonu były ograniczone przez sąsiedztwo murów, w których należało zachować stabilność.

• 1968/1969

Północna, zewnętrzna część przedsionka, zdobiona reliefami Setiego I została zdemontowana w czasie prac

reintegracyjnych. Podczas koniecznych rekonstrukcji muru Setiego I pojawił się problem zachowania reliefu na

Przedsionek otoczony był trzema

fragmentami obelisków z różowego granitu wydobytego jeszcze przez Legrain’a i Chevrier’a ze strefy oddzielającej trzeci i czwarty pylon. Należało przemieścić te fragmenty. Prowadząc prace oczyszczające wydobyto zabytki z epoki koptyjskiej, a także zabytki z okresu Średniego

Państwa i ramessydzkie. Prace prowadzone pod kierownictwem J. Larronde.

([88]s. 75) • 1982/1985

Przeprowadzono badania architektoniczne, dotyczące chronologii budowy pylonu. Pylon w różnych etapach został

wybudowany przez Amenchotepa III, a dekoracje ścienne zostały wykonane m. in. przez Amenchotepa IV. Wreszcie boczne mury przedsionka pylonu są dostawione, co świadczy o tym, iż są one późniejsze. ([46]s. 190)

• 1978/1981

Na prośbę Dyrektora Departamentu Starożytności przygotowano projekt estetyzacji przejścia w pylonie. Zabytek ten, przebadany przez H. Chevrier’a, jest mało zrozumiały przez zwiedzających. A. Bertin zaproponował wzniesienie bocznych murów w przejściu centralnym na taką wysokość, aby maskowała zwiedzającym wnętrze pylonu, tworząc w ten sposób wrażenie pełnego przejścia, zakrywając nieestetyczne betonowe przypory. ([45]s. 6)

• 1982/1985

Przeprowadzono prace uszlachetniające przejście na osi pylonu. Chodziło

o rozmieszczenie z jednej i drugiej strony bocznych murów, maskujących wnętrze obydwu wież pylonu. Operacja ta pozwoliła wykorzystać wieżę północną jako magazyn, gdzie złożono fragmenty obelisków. ([45]s. 189) Skonstruowanie murów maskujących wykonano, aby zwiedzający mieli wrażenie przekraczania granic pylonu. Wykonanie ich poprzedzone było badaniami, a wygląd węgarów

ustalono hipotetycznie. ([46]s. 195) 6. Dziedziniec świąteczny Totmesa IV

• 1970/1972

Prace badawcze prowadzone przy obelisku Totmesa I pozwoliły sprawdzić nachylenie obelisku. Nachylenie to skierowane na zachód zostało zasygnalizowane już dawno. Legrain wspominał już o nim od 1906 r. W 1969 r. obawiano się jego upadku ze względu na liczne wstrząsy sejsmiczne. Należało sprawdzić, czy pochylenie granitowej iglicy pogłębiło się od początku wieku i czy należałoby ją wyprostować, aby uniknąć

niebezpieczeństwa. W tym celu geometra wykonał sieć mikrotriangulacyjną. Przeprowadzone obliczenia pokazały, że sytuacja nie pogorszyła się od 70 lat i jest prawdopodobne, iż to odchylenie datuje się już od starożytności. Mimo to ryzyko upadku pozostaje realne w przypadku wstrząsów sejsmicznych bądź podczas przelotu samolotu ponaddźwiękowego. To ryzyko powiększa się z powodu

pęknięć granitowego obelisku na płaszczyźnie ukośnej. Sporządzenie projektu wyprostowania obelisku mogło zostać wykonane tylko przy współpracy z ekspertami z Eksperymentalnego Centrum Badań i Studiów Budownictwa i Prac Publicznych. Badania prowadził Kurtz. Przeprowadzono badania pęknięć obelisku za pomocą ultradźwięków, a z okolic fundamentów pobrano próbki. Zbyt wysokie koszty prowadzonych badań i wprowadzenia w życie projektu skłoniło misję do zaprzestania dalszych działań. ([83]s. 32-33)

• 1989/1992

Badania rozpoczęte jeszcze w 1969 r. nie przyniosły żadnej jednoznacznej hipotezy. 944 bloki złożone w trójkącie północno– wschodnim okręgu Amona, zapomniane od dwudziestu lat zostały okryte poprzez wegetację roślin. J. Goyon i J. Golvin złożyli w lutym 1988 r. projekt

rekonstrukcji „dziedzińca”. Większość bloków z piaskowca, ze zdemontowanego zabytku Totmesa IV, została odkryta w dwóch wieżach III pylonu. Dekorowane bloki ponownie użyto w fundamentach pylonu. Pierwszym, który przedstawił interpretację budowli, był P. Barguet. Dla zasady każdy zabytek powinien być zrekonstruowany na swoim oryginalnym miejscu. Jednak zniszczenie dziedzińca pochodziło bezpośrednio z powodu postawienia III pylonu na jego miejscu, a także części Sali Hypostylowej. Aby nie burzyć pejzażu archeologicznego świątyni Amona, najlepszym rozwiązaniem byłoby zrekonstruowanie zabytku na zewnątrz ogrodzenia. Przykryte muzeum byłoby odpowiednim miejscem dla ochrony kolorów elementów z polichromią, lecz duże rozmiary budynku (70 x 25 x 6 m) wymagałyby bardzo kosztownej

konstrukcji. ([49]s. VII – X) • 1992/1994

Badania archeologiczne i egiptologiczne prowadzone były przez B. Letellier, a badania architektoniczne nadzorował F. Larché. Dzięki badaniom ustalono stopień odchylenia ściany A od osi symetrii, a także odchylenie pozostałych

ścian wobec siebie. ([50]s. VII) • 1999

Po przedstawieniu rekonstrukcji dziedzińca B. Letellier podjęła się opracowania

kolejnych rozdziałów: − − − − − − −

Elementy dziedzińca: bloki wyciągnięte z fundamentów III pylonu, ruiny in situ przed IV pylonem, bloki wydobyte z III pylonu.

Fundamenty dziedzińca Totmesa II i Totmesa IV: badania i wykopaliska.

Badania architektoniczne (we współpracy z F. Larché).

Badania kaplic. Dekoracje dziedzińca. Funkcje rytualne budowli.

Dziedziniec po demontażu. ([46]s. 7)

7. Czwarty, piąty i szósty pylon