dania w zakresie krajowego nadzoru specjalistycznego. Współpra- cuje on ściśle ze specjalistami wojewódzkimi, wojewódzkimi przy- chodniami przeciwgruźliczymi, klinikami ftyzjatrycznymi akademii medycznych, w zakresie szkolenia kadr, badań epidemiologicznych, opracowywania planów perspektywicznych i metod pracy oraz in- nych zadań wynikających z nadzoru specjalistycznego.
CHOROBY PRZENOSZONE DROGĄ PLCIOWĄ (CHOROBY WENERYCZNE) Pod koniec lat sześćdziesiątych stwierdzono w Polsce ponowny od czasów powojennych wzrost zachorowań na choroby przenoszo- ne drogą płciową.
Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych współczyn- niki zachorowalności osiągnęły najwyższe wartości i wynosiły 5,2—
—12 na 10000 dla kiły i 15,3 na 10000 dla rzeżączki, Od tego okre- su natężenie zachorowań zaczęło maleć, Spadek zachorowań na ki- łę objawową wczesną był wyraźniejszy niż na rzeżączkę, jednak od Toku 1977 uległ on pewnemu zahamowaniu, stabilizując się na poz mie około 2500 zachorowań rocznie,
Tabela 1
Zachorowania na klłę w Polsce w latach 1960—1979
RE Liczba przypadków kity | Współczynnik zachorowań objawowej wczesnej na kilę na 100 000 ludności
1960 AML 16/0
1965 7435 236
1970 15 187 464
1975 3301 97
1979 2.400 20
Obecnie współczynnik zachorowalności na kiłę wśród mężczyzn Jest nieco wyższy, a na rzeżączkę trzykrotnie wyższy w porówna- niu z populacją kobiet. Dla obu chorób okres najwyższej zapadal- ności przypada na wiek 20—29 lat, Nowo wykryte przypadki w tej grupie płci stanowią prawie połowę ogółu zachorowań na kiłę obja- wową wczesną. Największą liczbę nowych zachorowań na kiłę ob-
jerwuje się w dużych miastach,
W 1970 roku na 100000 ludności przypadało 152,5 zachorowań la rzeżączkę. Po dość gwałtownym spadku zachorowalności (lata 971—1974), od 1975 roku obserwuje się wzrost liczby zachorowań
ja rzeżączkę (37 000—39 000 rocznie), a szczególnie w 1979 roku ab. 12),
Należy jednak podkreślić, że podane w tabeli liczby nie obrazują eczywistej zapadalności na rzeżączkę 2e względu na braki w re- istracji zachorowań.
Tabela 12
Zachorowania na rzeżączkę w Polsce w latach 1960—1979 (wskaźnik na 100000 luciności)
Rok Oyólem Mężczyźni Kobiety
1060 845 1245 470
1065 1319 190,5. 200
1970 1526 2167 009
1975 1092 1657 555 i
1979 1126 1700 58,5
zwiększeniu się liczby zachorowań na choroby przenoszone dro- gą płciową w ostatnich latach sprzyjało wiele czynników, Należą do nich między innymi: nasilenie migracji ludności (rozwój tury- styki, powstawanie wielkich ośrodków przemysłowych, urbanizacja) oraz lekceważenie — zwłaszcza przez ludzi młodych —- możliwości zakażenia i niebezpieczeństwa choroby wenerycznej, co wiąże się z wiarą w całkowitą skuteczność leczenia. Istotną przyczyną decy- dującą o zwiększaniu się liczby zakażeń jest także zmiana obycza- jowości we współczesnych społeczeństwach, powodująca wcześniej- sze rozpoczynanie życia płciowego przeź młodzież nie przygotowa- ną do tego oraz częsta anonimowość kontaktów płciowych. Anoni- mowość ta w konsekwencji prowadzi do niemożności wykrycia żró- del zakażenia i przerwania łańcucha epicdemiologicznego.
Podstawy prawne zwalczania chorób przenoszonych
drogą płelową
Podstawowym aktem prawnym, na którym opiera się zwalczanie chorób wenerycznych w Polsce, jest dekret z 16 IV 1946 roku o zwal- czaniu chorób wenerycznych.
W 1948 roku dekret ten stał się podstawą szeroko zorganizowa- nej walki z chorobami 'wenerycznymi w naszym kraju, znanej pod nazwą „akcji W", Akcja ta przyczyniła się do znacznego zmniejsze- nia zachorowalności z powodu chorób wenerycznych, które w okre- sie powojennym były bardzo rozpowszechnione.
Dekret określa, jakie choroby należy uważać za weneryczne (ki- ła, rzeżączka, wrzód weneryczny), oraz obowiązki chorego, obowią- zki lekarza, obowiązki i uprawnienia władz administracyjnych.
W myśl obowiązujących przepisów prawnych obowiązkowym ba- daniom w celu wykluczenia choroby wenerycznej podlegają: osoby.
zatrudnione przy pracach, których wykonywanie jest zabronione
pracownikom dotkniętym chorobą weneryczną, kobiety ciężarne,
osoby wskazane jako źródło zakażenia, osoby podejrzane o choro- bę woneryczną bądź o szerzenie tych chorób oraz pochodzące ze środowiska, w którym ujawniono znaczne nasilenie chorób przeno- szonych drogą płciową (szkoły, zakłady pracy, obszary mieszkalne).
Zależnie od okoliczności różne są formy egzekwowania obowiązku poddania się badaniom.
Obowiązki chorego, Choroby przenoszone drogą płciową podlegają przymusowemu leczeniu. Chory wenerycznie jest obo- wiązany: zarejestrować się w poradni skórno-wenerologicznej, wskazać lekarzowi żródło zakażenia oraz osoby, które sam mógł anazić, poddawać się zabiegom | ściśle wykonywać zalecenia le- karskie, nie zawierać związku małżeńskiego, powstrzymywać się od.
kontaktów płciowych i przestrzegać reżimu leczenia.
Kontrola lekarska po wyleczeniu kiły trwa przez okres 3—5 lat, a w przypadku rzeżączki — 6 miesięcy, Osoby chore na kiłę, lub które na nią chorowały w przeszłości, nigdy nie mogą zostać krwio- dawcami, mamkami ani oddawać swego naturalnego pokarmu do
karmienia niemowląt.
Chory wenerycznie, który wbrew zakazom prawnym nie po- wstrzymuje się od obcowania płciowego, podlega odpowiedzialności karnej za narażenie partnera na zakażenie. Jeśli zaś nastąpi zakaże- nie, to w przypadku kiły czyn sprawcy kwalifikuje się jako prze- slępstwo ciężkiego uszkodzenia ciała, a w przypadku rzeżączki lub wrzodu wenerycznego, jako przestępstwo lekkiego uszkodzenia ciała.
Obowiązki Lekarz, który przy wykonywaniu swego zawodu stwierdzi przypadek choroby wenerycznej, niezależ- pie od tego, czy podejmie leczenie, jest zobowiązany uświadomić Chorego co do zaraźliwości choroby oraz co do karalności w przy- padku zakażenia drugiej osoby. Lekarz jest także zobowiązany wpi-
$ać chorego do rejestru i najpóźniej w ciągu 7 dni cd daty zgłosze- lekarza.
nia się chorego przesłać doniesienie do właściwej poradni (przy-
chodni) skórno-wenerologicznej. j
Świadczeń leczniczych udziela choremu właściwa terenowa porad-
nia skórno-wenerologiczna. Chory ma jednak prawo wyboru leka-
rza, a nawet poradni, w której chciałby się leczyć.
Organizacja zwalczania chorób przenoszonych
drogą plelową
Zgodnie z dekretem o zwalczaniu chorób wenerycznych, oraz póź- niejszymi przepisami Ministra Zdrowia, organizacja walki z choro- bami przenoszonymi drogą płciową opiera się na następujących za- sadach:
a) czynnym wykrywaniu wszelkich chorób i możliwych źródeł za- każeniaj
b) rozpoznawaniu i leczeniu chorób przenoszonych drogą picio- wą na zasadzie bezpłatności, powszechnej dostępności i przymuso- wości;
©) kontroli lekarskiej po wyleczeniu (trwającej dla kiły 3—5 lat, a dla rzeżączki 6 miesięcy);
d) zapobieganiu kile wrodzonej;
©) prowadzeniu oświaty zdrowotnej wśród młodzieży i doro- słych.
Czynne wykrywanie chorób przenoszonych drogą płciową pole- ga na ustaleniu źródeł zakażenia i kontaktów (obejmujących wy- wiad epidemiologiczny z chorym, zgłaszanie chorego i osób z kon- taktu, ich badanie lekarskie) oraz na okresowych badaniach sero- logicznych i badaniach bakteriologicznych pewnych grup lud- ności,
Leczenie chorych wenerycznie (zarówno ambulatoryjnie, jak i w lecznictwie stacjonarnym) jest zupełnie bezpłatne i powinno się rozpocząć natychmiast po rozpoznaniu choroby, leczenie jest obo- wiązkowe aż do stwierdzenia wyleczenia przez lekarza,
Zapobieganie kile wrodzonej polega na badaniu u każdej kobiety ciężarnej odczynu serologicznego krwi (trzykrotnie podczas trwania ciąży oraz w trakcie porodu), leczeniu ciężarnej, która chorowała kiedyś na kiłę lub miała kontakt z chorym na kiłę, oraz na prowa-
dzeniu akcji uświadamiającej, aby osoby wstępujące w związek małżeński zgłaszały się w celu badania odczynu serologicznego.
Zapobieganie zakażeniom kiłą przez krew polega na badaniu se- tologicznym krwiodawców i sprawdzaniu, czy wśród chorych we- nerycznie nie znajdują się dawcy krwi. i
Działalność oświatowo-zdrowotna obejmuje akcje uświadamiają-
ce (zwłaszcza w wyższych klasach licealnych i zakładach pracy) otaz filmy, audycje i wystawy. Właściwa forma oświaty zdrowotnej dla młodzieży — to systematyczna praca wychowawcza i uświada+
miająca poprzez odpowiednie programy i przygotowane kadry na- uczycielskie. Sieć zakładów służby zdrowia powołanych do zwal- czania chorób przenoszonych drogą płciową w Polsce stanowią:
a) wojewódzkie przychodnie skórno-wenerologiczne,
b) terenowe poradnie skórno-wenerologiczne w zespołach opieki zdrowotnej,
Jak wskazują nazwy tych placówek, mają one zadania profilak- tyczno-lecznicze zarówno w dziedzinie chorób przenoszonych drogą
płciową, jak i skórnych.
Do zadań wojewódzkich przychodni skórno-we- nerologicznych należą:
a) organizacja i kierowanie walką z chorobami przenoszonymi drogą płciową (i skórnymi) na terenie województwa;
b) sprawowanie nadzoru fachowego nad poradniami i szpitalami
(oddziałami) skórno-wenerologicznymi,
©) konsultacja chorych kierowanych przez poradnię skórno-wene-
rologiczną i ich ewentualne leczenie;
d) analiza danych statystycznych i opracowywanie metod zwal- czania chorób;
e) doszkalanie personelu fachowego
W zakresie wykonywania nadzoru fachowego przychodnia współ-
pracuje ze specjalistą wojewódzkim, kliniką dermatologiczną lub oddziałem dermatologicznym szpitala wojewódzkiego.
Terenowa poradnia skórno-wenerologiczna
jest podstawową placówką opieki zdrowotnej w zakresie zwalcza- nia chorób przenoszonych drogą płciową. Zadania jej można po-
dzielić na;
a) zapobiegawcze — polegające na przeprowadzaniu badań u osób
podejrzanych o choroby przenoszone drogą płciową;
b) lecznicze — polegające na leczeniu chorych i kontrolowaniu przypadków po leczeniu;
©) metodyczno-organizacyjne, obejmujące rejestrację i nadzór nad zgłaszalnością chorych osób z kontaktów, zbieranie danych sta- tystycznych, współpraca ze stacją krwiodawstwa, milicją obywatel- ską itp.
W skali krajowej koordynację i nadzór specjalistyczny nad zwal- czaniem chorób przenoszonych drogą płciową prowadzi Instytut Wenerologii Akademii Medycznej w Warszawie (resktywo- wany w roku 1970).
CHOROBY UKŁADU KRĄŻENIA
Obserwacje statystyczne i epidemiologiczne wykazują, że w kra- jach rozwiniętych pod względem cywilizacyjnym choroby układu krążenia wysuwają się obecnie na jedno z pierwszych miejsc wśród przyczyn umieralności, chorobowości i inwalidztwa, W ostatnich la-
tach obserwujemy także w Polsce coraz większe rozpówszechnie- nie chorób układu krążenia (zwłaszcza choroby wieńcowej, nadciś.
nienia tętniczego oraz przewlekłego zespołu płucno-sercowego).
Ogólną orientację co do rozpowszechnienia i
ków chorób układu krążenia w Polsce można uzyskać z analizy ich udziału wśród przyczyn chorobowości i zachorowalności, absericji chorobowej, inwalidztwa oraz umieralnoś
Z wyliczeń szacunkowych wynika, że chorobowość z powodu schorzeń układu krążenia (tj, ogólna liczba rozpoznanych przypad:
ków tych chorób wśród ogółu ludności) wynosi w Polsce około 7—10'fo, a zachorowalność roczna (tj. liczba nowych przypadków tych chorób rozpoznanych w ciągu roku) około. 5% ogólnej zacho- rowalności.
ChoroboGość i zachorowalność na choroby układu krążenia wśród
osób pracujących wynosi około 50 przypadków na 1000 zatrudnio- nych, a liczba dni niezdolności do pracy z powodu tych chorób w 1979 roku wynosiła ponad 12 ogólnej liczby dni niezdolności do pracy (17 dni rocznie na 1 zatrudnionego wobec 13 dni w 1970 roku),
Wśród wszystkich przyczyn inwalidztwa 2/ stanowią wady wro- dzone, 10% następstwa urazów wypadkowych, a 88/a choroby prze- połecznych skut-:
wlekłe, Wśród chorób przewlekłych wywołujących trwałe inwa- lidztwo ponad 30%% stanowią obecnie choroby układu krążenia. Bez- względna liczba inwalidów z powodu chorób układu krążenia zwięk- sza się w naszym kraju o ponad 30000 osób rocznie.
Z analizy struktury chorobowości wśród osób zgłaszających się do lekarzy ambulatoryjnej opieki zdrowotnej wynika, że w grupie chorych na choroby układu krążenia znacżnie przeważają przypad- ki chorób serca na tle stwardnienia tętnic i zwyrodnienia mięśnia serca (wśród nich choroba wieńcowa i zawał serca) oraz inne cho- roby serca (wśród nich przewlekły zespół płucno-sercowy).
Obie te grupy chorób serca stanowią łącznie z poradniach ogól- nych ponad 42%, a w poradniach kardiologicznych ponad 50*/o wszy- sikich przypadków chorób układu krążenia, Spośród innych przy- czyn duży odsetek stanowi nadciśnienie tętnicze (ponad 15% przy- padków),
ba chorych leczonych w szpitalach z powodu chorób układu enia zwiększyła się w Polsce w latach 1961—1980 o 176% 1 wy- nosiła w 1980 roku 476000 osób, co także przemawia za stałym Í szybkim zwiększaniem się udziału chorób układu krążenia w obec- nej chorobowości ludności naszego kraju,
Ogólna umieralność ludności w Polsce (tj. ogólna liczba zgonów w ciągu roku na 1000 ludności) w okresie ostatnich kilku lat utrzy=
muje się na zbliżonym poziomie. Rośnie natomiast umieralność z po- wodu chorób układu krążenia, co znajduje swe odzwierciedlenie między innymi w stałym zwiększaniu się odsetkowego udziału cho- rób układu krążenia wśród przyczyn umieralności ogólnej. Obec- nie ponad 45% wszystkich zgonów w Polsce jest następstwem cho- rób układu krążenia,
Najczęstszą przyczyną zgonów spośród chorób układu krążenia są choroby serca na tle stwardnienia tętnic i zwyrodnienia mięśnia Serc, które obejmują także chorobę wieńcową i zawał serca,
Na'uwagę zasługuje charakterystyczna tendencja zwiększania się umieralności, chorobowości i inwalidztwa z powodu chorób układu krążenia wraz z wiekiem ludności, Należy więc przewidywać, że wobec stałego zwiększania się przeciętnej długości życia ludzkiego w naszym kraju, a zatem zwiększania się także liczby ludności w średnich i starszych grupach wieku, będzie zwiększał się udział Chorób układu krążenia wśród przyczyn chorobowości, inwalidztwa
i zgonów. W ślad za tym będzie zwiększało się stałe zapotrzebowa- nie ludności na różne formy opieki zdrowotnej (profilaktycznej, leczniczej, rehabilitacyjnej) dla chorych z chorobami układu krą- żenia,
Względy humanitarne i niekorzystne skutki społeczno-ekonomicz- ne wywołane chorobami układu krążenia (przedwczesne zgony, nie- zdolność do pracy, koszty opieki nad chorymi i inwalidami) narzu- cają konieczność racjonalnej organizacji zapobiegania i zwalczania chorób układu krążenia w skali społecznej. Uzasadniony jest za- tem stały wzrost zainteresowania problematyką społeczną tych cho- rób, zarówno w kręgu pracowników fachowych służby zdrowia, jak i wśród ogółu społeczeństwa.
Usprawnienie opieki zdrowotnej nad chorymi z chorobami układu krążenia jest realizowane obecnie. Opiera się ono na następujących założeniach.
W zakresie ambulatoryjnej opieki zdrowotnej:
Podstawową opiekę nad chorymi i chorobami układu krążenia w mieście i na wsi sprawują lekarze rejonowi (ogólny, przemysło- wy i pediatra), Opiekę specjalistyczną zapewnia lekarz internista przeszkolony w zagadnieniach kardiologii, zatrudniony w poradni internistycznej, Organizowanie poradni przyszpitalnych powinno zapewnić niezbędną ciągłość leczenia, przyczynić się do racjonal- nego wykorzystania kadr i urządzeń oraz ułatwić nadzór ze strony ordynatora,
zczeblu województwa powinna być zorganizowana poradnia kardiologiczna, Zadaniem jej fest udzielanie świadczeń konsulta- cyjnych, leczniczych oraz działalność metodyczno-organizacy na.
W zakresie pomocy doraźnej:
Pomoc doraźna w miejscu zachorowania oraz w czasie ewentual- nego przewozu do szpitała jest zadaniem pogotowia ratunkowego.
Obecna działalność w tym zakresie wymaga usprawnienia, co wią- że się z potrzebą doszkolenia personelu fachowego oraz wyposaże- nia karetek pogotowia w podstawowy sprzęt i leki potrzebne do na- tychmiastowego udzielenia pomocy w przypadkach ostrych zabu- rzeń układu krążenia. Postępowanie doraźne jest kontynuowane w czasie przyjmowania chorego do szpitala. Wymaga to poprawy funkcji i wyposażenia izb przyjęć oraz podniesienia kwalifikacji
personelu lekarskiego i pielęgniarskiego w zakresie udzielania po- mocy w stanach ostrego zagrożenia życia z powodu chorób układu krążenia,
W zakresie stacjonarnej opieki zdrowotnej:
Tam, gdzie istnieje potrzeba, a są warunki kadrowe i materialne,
dopuszcza się możliwość tworzenia oddziałów, pododdziałów lub
wydzielania łóżek kardiologicznych.
Oddziały chorób wewnętrznych szpitali ZOZ powinny poprawi poziom swych świadczeń leczniczych dla chorych na choroby ukła- du krążenia w takim stopniu, aby mogły prowa ich leczenie (z wyjątkiem przypadków diagnostycznie lub terapeutycznie skom-
plikowanych)
Oddziały szpitali wojewódzkich powinny być w pełni dostoso-
wane do prowadzenia leczenia wszystkich przypadków chorób ukła- du krążenia, Oddziały te należy traktować jako placówki odwoław- cze dla innych szpitali w dziedzinie rozpoznawania, leczenia i reha- bilitacji,
Należy dążyć, zwłaszcza w większych miastach, do zapewnienia miejsc dla przewlekle chorych w istniejących i nowo budowanych zakładach opieki społecznej oraz organizowania zakładów leczni czych dla ozdrowieńców w przypadkach chorób układu krążenia, Przyczyni się to do racjonalniejszego wykorzystania łóżek oraz do zwiększenia sprawności i gotowości szpitali dla chorych na ostre i bardziej skomplikowane choroby
Wzakresie rehabilitacji:
Należy stosować metody rehabilitacji wewnątrzszpitalnej (przy
łóżkowej) u chorych z chorobami układu krążenia, zwłaszcza w od-
niesieniu do stanów po świeżym zawale serca. Rehabilitacja ambu- latoryjna powinna być koncentrowana przede wszystkim w zespole odpowiedniego szpitala. Rehabilitacja sanatoryjna —
w odpowiednio wyspecjalizowanych sanatoriach.
W zakresie dokształcania i doskonalenia kadr achowych
Dokształcanie lekarzy powinno zmierzać przede wszystkim do roz- wiązania podstawowego zagadnienia, jakim jest zatrudnienie w każ- lym zespole opieki zdrowotnej przynajmniej jednego internisty rzeszkolonego w zagadnieniach kardiologii.
Lekarze rejonowi w mieście (ogólni i pediatrzy) i na wsi powinni nabyć niezbędną znajomość zagadnień kardiologicznych, potrzebną dla sprawowania podstawowej opieki nad chorymi na choroby ukła- du krążenia. Realizacją tego postulatu powinni się zająć ordy-
natorzy oddziałów chorób wewnętrznych szpitali ZOZ-ów przy
współudziale lekarzy pracujących w poradniach internistycznych, wykorzystując wszelkie dostępne formy 1 metody szkolenia
Doszkalanie średniego personelu medycznego powinno uwzględ niać przede wszystkim zasady postępowania pielęgniarskiego wo- bec najczęściej chorych (w stanie ostrego zagrożenia życia) oraz re- habilitacji kardiologicznej. Szkoleniem kieruje ordynator oddziału chorób wewnętrznych w porozumieniu z przełożoną pielęgniarek, Równolegle powinni zostać objęci szkoleniem technicy medyczni pracowni elektrokardiograficznych.
Na podstawie podanych wyżej założeń wydziały zdrowia i opie- ki społecznej przy współpracy z klinikami akademii medycznych oraz specjalistami wojewódzkimi w zakresie chorób wewnętrznych i kardiologii (kierownikami poradni kardiologicznych) rozwijają s opieki kardiologicznej dla ludności, zwracają szczególną uwagą na zagadnienia dokształcania i doskonalenia personelu fachowego, uzu- pełnienia wyposażenia i właściwe formy organizacji opieki nad cho- tymi z chorobami układu krążenia. Przy obecnych możliwościach diagnostycznych i leczniczych skuteczność zapobiegania i zwalcza- nia chorób układu krążenia może być bardzo duża, zależy jednak od systematycznej kontroli stanu zdrowia ludności (badania przeglą- dowe i okresowe ludzi zagrożonych chorobą oraz dyspanseryzacja ludzi chorych) oraz od racjonalnego współdziałania osób zagrożo:
nych chorobą i chorych w postępowaniu zapobiegawczym i leczni- czym.
CHOROBY NOWOTWOROWE
W Polsce, podobnie jak na całym świecie, obserwuje się wzrost zachorowań i zgonów z powodu chorób nowotworowych.
Liczba zgonów zwiększyła się w naszym kraju w latach 1960—
—1978 z 8,9 do 16,1 na 10000 ludności. Liczba nowych zachorowań w Polsce w ostatnich latach zbliża się do 70000 rocznie (tab. 13)
Należy jednak zdawać sobie sprawę z tego, że nie wszystkie przy- padki zachorowań na nowotwory są prawidłowo rejestrowane, Jak.
ocenia Instytut Onkologii w Warszawie, to „niedorejestrowanie'"
nowotworów wynosi 10—119%.
W ocenie częstości występowania nowotworów złośliwych peł- niejszym i bardziej wiarygodnym źródłem niż informacje o zacho- Towaniach są dane ze statystyk zgonów, chociaż umieralność zależy nie tylko od zachorowalności na nowotwory, ale także od ich wy- leczalności,
Oceniając umieralność na nowotwory w latach 1960—1978 obser- wuje się trend wzrostowy, Wzrost ten zależy najprawdopodob- niej od dokładniejszego określania przyczyn zgonów, ale rów- nież od wzrostu częstości niektórych nowotworów złośliwych, np.
raka płuc,
W 1978 roku zgony spowodowane nowotworami stanowiły 17,6%
ogólnej liczby zgonów w kraju. Umieralność mężczyzn 179 na 10000 była wyższa od analogicznego współczynnika u kobiet, któ- ty wynosił 18,9 na 10.000. Umieralność mężczyzn z powodu nowo- worów wzrastała w ostatnich latach (1970—1978) szybciej niż ko- biet i wzrost ten wynosił 20%, a umieralność kobiet 109%.
Tabela 13
Zachorowania | zgony na nowotwory złośliwe w Polsce w latach 1960- 1978
Zgony
czyni Kkobiaty
ata | liczby boze Kartena GE 1 cz na T ez ga
A bezwzględne | 10000 | bezwzględne | 10000
29421 1.060 97 14757 96
31700 20535 184 | 20442 126
56 248 23605 149 | 21193 i28
51464 28.056 i69 | 2842 15
58 542 30530 179 24937 130
W strukturze zgonów u mężczyzn dominują nowotwory złośliwe tuc (29,80%) i żołądka (19,2%). W strukturze zgonów kobiet pierw.
ze miejsce zajmują zgony z powodu nowotworów żołądka (13,49/o),
a w następnej kolejności nowotwory gruczołu piersiowego (1290/0) i szyjki macicy (7,7%/),
Należy podkreślić znacznie większą częstość nowotworów złośli- wych u ludzi starych. Ponad 50% wszystkich zgonów dotyczy ludzi w wieku po 65 roku życia.
Obserwowany stały wzrost częstości występowania nowotworów zależy przede wszystkim od;
— czynników demograficznych związanych z postępującym pro- cesem starzenia się ludności;
— wzrastającego upowszechnienia i doskonalenia metod diagno- stycznych.
Początki organizacji walki z rakiem w Polsce sięgają pierwszych lat XX wieku. Momentem przełomowym w historii polskiej onko- logii było stworzenie w roku 1982 z inicjatywy Marii Skłodowskiej- -Curie Instytutu Radowego w Warszawie, Budowa tego Instytutu była wyrazem hołdu narodu polskiego dla wielkiej rodaczki, która ze swej strony ofiarowała Instytutowi pierwszy gram radu.
Instytut Radowy był pierwszym naukowym ośrodkiem onkolo- glcznym w Polsce, W czasie II wojny światowej (podczas powsta- nia warszawskiego) Instytut został spalony. Rad udało się urato- wać. Odbudowę Instytutu wraz z pełnym wyposażeniem zakończo- no w 1947 roku. W tym czasie powstał w Gliwicach Państwowy In- stytut Przeciwrakowy, a w roku 1951 Instytut Radowy w Krakowie.
W tym samym roku dekretem Rady Państwa wszystkie trzy insty- tuty zostały uznane za instytuty naukowo-badawcze, Instytut w War- szawie otrzymał nazwą; „Instytut Onkologii im. Marii Skłodow- skiej-Curie" i rolę ośrodka kierującego całą organizacją walki z rakiem w Polsce. Instytuty Onkologii w Gliwicach i Krakowie są
jego filiami.
Zagadnienie profilaktyki chorób nowotworowych jest bardzo trudne, ponieważ nie znamy przyczyn ich powstawania, W prakty- ce przydatne okazało się pojęcie tzw. stanów przedrako- wych, przez które rozumiemy stan patologiczny tkanki lub narzą- du, na którego podłożu najczęściej rozwija się nowotwór. Rozpozna-
Zagadnienie profilaktyki chorób nowotworowych jest bardzo trudne, ponieważ nie znamy przyczyn ich powstawania, W prakty- ce przydatne okazało się pojęcie tzw. stanów przedrako- wych, przez które rozumiemy stan patologiczny tkanki lub narzą- du, na którego podłożu najczęściej rozwija się nowotwór. Rozpozna-