Czy jednostka rodzi się z pewnymi cechami i predyspozy cjami do bycia przedsiębiorczą? Czy istnieje komplet cech, któ ry przypisany jest osobowos'ci przedsiębiorczej? Czy kontekst środowiskowy, taki jak wczesne wystawienie na przedsiębior czość ułatwia bycie w przyszłości przedsiębiorcą? Pytania tej natury często stają się tematem badań i dyskusji naukowców zajmujących się badaniami nad przedsiębiorczością. Biorąc pod uwagę fakt, że mały i średni biznes jest trzonem gospodar ki, znaczenia nabiera podstawowe pytanie, czy przedsiębior czość jest wrodzona, nabyta oraz czy przedsiębiorczości moż na się nauczyć?
Spróbujmy prześledzić różne poglądy badaczy, co do po czątków zachowań przedsiębiorczych. Alan Jacobowitz, profe sor psychologii, uważa, że przedsiębiorczość jest wrodzona. Po przez wywiady z ponad 500 przedsiębiorcami prowadzone przez okres ponad trzech lat Jacobowitz zaobserwował, że przedsiębiorcy posiadają pewne wspólne cechy osobowości m.in.: niepokój, niezależność, tendencję do bycia samotnikiem, dużą pewność siebie. Inni badacze do tej listy dodali jeszcze: innowacyjność, proaktywność, wysoką potrzebę wewnętrznej kontroli oraz autonomii. W dalszych badaniach nad identyfika cją wspólnych cech przedsiębiorczych Jacobowitz podzielił chronologicznie wskaźniki przedsiębiorczości pięć okresów wpływających na zachowania przedsiębiorcze, a mianowicie: wpływy z wczesnego dzieciństwa, problemy w szkole, pro blemy z pracą, pragnienie ryzyka i rozkoszowanie się niezależ nością biznesu. Teoria cech ustalona przez Jacobowitz’a sugeru
182 Ewa Krawczyk
je, że uzdolnienia przedsiębiorcze są stale i że ludzie rodzą się z nimi albo bez nich. Różni badacze popierali teorię przedsię biorczych cech Jacobowitz’a, ale większość optowała za podej ściem bardziej dynamicznym, w którym to cechy osobowości, jak i późniejsze zachowanie kształtowane są przez różne czynni ki wewnętrzne i zewnętrzne.
Kreuger i Brazeal [1994] zaprezentowali dynamiczny model, który sugerował, że przedsiębiorcze intencje opierają się na interakcji pomiędzy cechami charakteru, percepcją, wartościami, wierzeniami, wychowaniem i środowiskiem (kontekstem sytuacyjnym). Podejście to oparli na modelu Shapero dotyczącym zdarzenia przedsiębiorczego, w którym przedsiębiorczość definiowana jest jako „poszukiwanie spo sobności, odpowiednich okoliczności bez względu na istnie jące i zachodzące procesy”.
W odróżnieniu od modelu cech, podejście Shapero włącza wpływ środowiska i podkreśla, że zachowanie przed siębiorcze jest zachowaniem planowanym i zamierzonym. To podejście skoncentrowane jest na procesie, w którym ba dana jest interakcja pomiędzy różnymi czynnikami w celu przewidzenia zachowania. Kreuger i Brazeal uważają, że wierzenia, percepcja i założenia są nabywane przez ludzi w kontekście środowiska. Uważają oni również, że te posta wy i spostrzeżenia przewidują intencje, które wpływają na zachowanie. Można to ująć w następujący sposób: percep cja przechodzi w intencje oraz potencjał, które to z kolei ujawniają się w zachowaniu. Model ten sugeruje, że osobo wość przedsiębiorcza nie tylko może być wyuczona, ale może też być różna w zależności od osoby i sytuacji.
Rosnąca liczba inicjatyw mających na celu kształcenie w dziedzinie przedsiębiorczości potwierdza myśl, że przed siębiorczość może być nabywana i wyuczona. Wydaje się, że ekonomiczne zmiany wywołały zwiększające się zaintereso
Psychologiczne uwarunkowania przedsiębiorczości
wanie przedsiębiorczością. W Stanach Zjednoczonych w okre sie pomiędzy 1988 a 1993 1,8 milionów stanowisk pracy two rzone było przez firmy zatrudniające mniej niż 500 pracow ników, podczas gdy wielkie korporacje stworzyły w tym sa mym czasie 100,000 miejsc pracy. Zbiorowe restrukturyzacje i kryzys gospodarczy podkreślają znaczenie małego i śred niego biznesu dla dobrej kondycji gospodarki. Kruger i Bra- zeal twierdzą, że środowisko odgrywa istotną rolę w kulty wowaniu zachowań przedsiębiorczych. Autorzy przestudio wali literaturę w kontekście przedsiębiorczości i znaleźli po twierdzenie swoich założeń, że przedsiębiorczość jest wzma gana przez atmosferę, która pielęgnuje innowacyjność i zmia nę oraz dostarcza odpowiednich wzorów i mentorów.
Czy przedsiębiorczość jest wrodzona, czy nabyta? Pro stej odpowiedzi na to pytanie nie ma. Dlatego wydaje się, że przedsiębiorcze zachowanie nie różni się od większości ludz kich zachowań w tym, że jego początek bierze się z komplek su interakcji czynników wrodzonych, wychowawczych i śro dowiskowych. Jak długo małe firmy będą podstawą gospo darki dwudziestego pierwszego wieku, tak długo podstawo we pytanie, czy przedsiębiorczość jest nabyta, czy wrodzona, zamienione zostaje na nowe, a mianowicie: jak ułatwić i uprzy stępnić zachowania przedsiębiorcze? Badania nad wpływem takich cech osobowości, jak na przykład: wewnętrzne lub zewnętrzne poczucie kontroli, ekstrawersja, introwersja, mo tywacja osiągnięć, potrzeba afiliacji dowiodły, że chociaż ce chy te często towarzyszą zachowaniom przedsiębiorczym, to nie są wystarczającym czynnikiem przewidującym działania przedsiębiorcze[Sandberg & Hofer, 1987].
W ostatnim czasie pojawiło się w literaturze dotyczącej zachowań organizacyjnych pojęcie „self-efficacy” - „samo- skuteczność” [Bandura, 1995]. W opracowaniach dotyczą cych tego kognitywnego konstruktu dowodzi się, że
jednost-184 Ewa Krawczyk
ka jest bardziej predysponowana do zachowań przedsiębior czych, jeżeli wierzy w to, że posiada konieczne umiejętności wymagane do prawidłowego funkcjonowania w środowisku przedsiębiorczym [Chen, et al., 1998; Golden & Cooke, 1998, Boyd & Vozikis, 1994; Krueger & Brazeal, 1994]. Aby doko nać rozszerzenia tego podejścia należy zająć się czynnikami opisującymi pomiar pojęcia „samoskuteczności”. Wymiar ten dotyczy umiejętności przedsiębiorczych, które tak bardzo róż nią się od często cytowanych w literaturze umiejętności kie rowniczych.
„Samoskuteczność” odnosi się do osądu jednostki nad posiadanymi przez nią zdolnościami niezbędnymi do wykona nia działań na określonym poziomie oraz osiągnięcia zamie rzonych wyników [Bandura, 1986]. Zdaniem Bandury jednost ka stopniowo tworzy swoją „samoskuteczność” poprzez wcze śniejsze poznawcze, społeczne i fizyczne doświadczenia [Gist, 1987]. Bandura [1990] uważa, że samoskuteczność oddziałuje na jednostkę poprzez wytworzone wzorce, które mogą wzmac niać bądź osłabiać działania prowadzące do zachowań przed siębiorczych. Gdy jednostka ma wysoki poziom „samoskute czności” to istnieje wtedy większe prawdopodobieństwo, że będzie stawiała sobie wyższe cele, które w następstwie prowa dzą do wyższego poziomu motywacji i osiągnięcia wyższych efektów. Wysoki poziom „samoskuteczności” pomaga jednost ce w wytrwałości w osiąganiu celów [Gist, 1987].
„Samoskuteczność” ma wiele teoretycznych i praktycz nych powiązań z sukcesem przedsiębiorczym, ponieważ ini cjowanie nowego przedsięwzięcia wymaga specyficznych umiejętności, które różnią się od posiadanych przez menedże rów w pełni ustabilizowanej organizacji. Jedną z najsilniejszych barier, jaką ma do pokonania przedsiębiorca jest niepewność sukcesu nowo tworzonej działalności. Przedsiębiorca z wyso kim poziomem „samoskuteczności”, który wierzy, że posiada
Psychologiczne uwarunkowania przedsiębiorczości
zdolności do wykonania wszystkich niezbędnych kroków warunkujących sukces przedsięwzięcia, częściej widzi pozy tywne potencjalne wyniki przedsięwzięcia. Jako rezultat taki przedsiębiorca będzie bardziej wytrwały w procesie tworzenia działalności i uzyskiwania pozytywnych wyników.
Chen, et al.[ 1998 ] prowadził pierwsze empiryczne ba dania nad konstruktem ESE przez rozwijanie mierników, któ re zawierają ocenę jednostki co do: posiadania umiejętności marketingowych, innowacyjnych, związanych z zarządza niem, podejmowaniem ryzyka oraz kontrolowaniem finan sów. Posiłkując się grupą studentów i przedstawicieli tzw. małego biznesu, kontrolując takie zmienne jak: płeć, wiek, poziom wykształcenia, liczbę przyjaciół i krewnych będących przedsiębiorcami oraz przebytych kursów przedsiębiorczości wskazał, że ESE ma znaczący i pozytywny efekt dla jednost ki biorąc pod uwagę jej prawdopodobieństwo bycia przedsię biorcą. Co więcej ESE jest pozytywnie związane z wewnętrz nym poczuciem kontroli. Znaczące w tych badaniach było spostrzeżenie, że innowacyjność i podejmowanie ryzyka od różnia przedsiębiorców od menedżerów. Kontynuując tę myśl podkreśla się, że te kognitywne umiejętności wydają się bar dziej znaczącymi komponentami konstruktu ESE niż ocena jednostki pod kątem jej technicznych, funkcjonalnych i me nedżerskich umiejętności. Zdaniem badaczy istniejąca litera tura zbyt skromnie opisuje specyficzne cechy i umiejętności, które obejmują proces tworzenia nowej działalności.
Miner [1990] twierdził, że przedsiębiorca i menedżer posiadają inne motywacje do działania. Przedsiębiorca jest zorientowany bardziej zadaniowo, a menedżer bardziej hie rarchicznie. U podstaw działań przedsiębiorcy leży pięć na stępujących motywów:
1) pragnienie osiągnięcia czegoś dzięki własnemu wy siłkowi,
186 Ewa Krawczyk
2) utrzymanie osobistej kontroli nad wynikami w celu zminimalizowania ryzyka i nie pozostawienie czegokolwiek przypadkowi,
3) otrzymanie informacji zwrotnej o poziomie wykona nia zadania,
4) pragnienie wprowadzania innowacji, 5) pragnienie myślenia o przyszłości.
Empiryczna część badań Miner’a [1990] potwierdziła wy stępowanie tych różnic. Opisując grupę dobrze rozwiniętych przedsiębiorców i menedżerów, Miner znalazł statystycznie istotne różnice między tymi dwoma grupami. Włączające ten model motywacji do badań nad konstruktem ESE możemy do precyzować różnice pomiędzy przedsiębiorcami i menedżerami.
Wymiar przedsiębiorczej „samoskuteczności” - kon strukt ESE - wymaga rozwinięcia i opisu specyficznych cech związanych z procesem przedsiębiorczości w celu stworze nia kryteriów opisujących omawiany konstrukt [Gartner, 1998; Miner, 1990; Robinson, et al.; 1991]. Na podstawie skonstru owanych za pomocą opisanych cech przedsiębiorczych kwe stionariuszy i przeprowadzonych badań wyróżniono 6 kryte riów, a mianowicie:
1) umiejętność pracy pod presją ryzyka i niepewności, 2) umiejętności innowacyjne i rozwoju produktu,
3) interpersonalne umiejętności pozwalające na utrzy manie pozytywnych relacji z potencjalnymi inwestorami,
4) rozpoznawanie sposobności, dogodnych okazji na rynku w celu wprowadzenia nowego produktu bądź usługi,
5) zdobywanie i lokowanie kluczowych zasobów,
6) rozwijanie i utrzymywanie innowacyjnego środowi ska pracy.
Radzenie sobie z nieprzewidzianymi wyzwaniami, wie loznacznością i niepewnością otacza proces rozpoczynania działalności przedsiębiorczej. Przejście z komfortu istniejącej
Psychologiczne uwarunkowania przedsiębiorczości
już organizacji do świata tworzenia przedsięwzięcia wymaga tolerancji na brak informacji, dwuznacznych wiadomości. Funkcjonowanie w takich warunkach wymaga od jednostki odporności na stres i wytrwałości. Osoba, która głęboko wie rzy we własne zdolności potrzebne do założenie działalności gospodarczej będzie wyłapywać okazje na rynku związane z zaistnieniem nowego produktu czy usługi. Inicjowanie po zytywnych relacji z potencjalnymi inwestorami stanowi klu czowe zadanie w procesie tworzenia przedsięwzięcia. Działa nia takie wymagają odpowiednich umiejętności interperso nalnych. Wyznaczanie odpowiedniego celu i misji działania stanowi zachęcający czynnik dla potencjalnej kadry pracow ników. Równie ważna jest umiejętność wytworzenia atmosfe ry kreatywności wśród zatrudnionych pracowników i zmoty wowania ich do pracy w środowisku ciągłej zmiany i wyko rzystywania każdej pojawiającej się okazji rynkowej.
Umiejętności takie jak wyłapywanie okazji na rynku mogą prowadzić ludzi do myślenia o rozpoczęciu własnej działalności, jednakże mogą być niewystarczające do rozpo częcia działalności. Podobnie czyjeś przekonanie o umiejęt ności kreowania innowacyjnego środowiska mogą wpłynąć na intencje stworzenia własnego przedsiębiorstwa, ale ponow nie może to być niewystarczające do działania. Jednakże, je żeli jednostka wierzy, że potrafi sobie radzić ze stresem i dra stycznymi zmianami, wówczas jest to decydujący czynnik do rozpoczęcia działalności przedsiębiorczej. Umiejętności ra dzenia sobie ze zmianą i niepewnością stanowią najbardziej obiecujący element poprzedzający przedsiębiorcze działanie.
Przedstawione wyżej badania dostarczają kilku wskazó wek teoretycznych i praktycznych, jeżeli chodzi o inicjowa nie działań przedsiębiorczych. Cytując wyniki ostatnich ba dań [Krueger 1999], pragnę wskazać na pozytywną relację pomiędzy dostrzeżonym konstruktem ESE, a przedsiębiorczy
188 Ewa Krawczyk
mi intencjami oraz na to, że jednostki, które charakteryzuje wysoki poziom kostruktu ESE, a tym samym wysokie inten cje przedsiębiorcze spędzają więcej czasu nad przygotowa niami do rozpoczęcia własnej działalności i są podczas tego procesu bardziej wytrwałe. Konstrukt ESE służy do diagno zowania czyichś' zdolności do inicjowania, kreowania i kiero wania nowym przedsięwzięciem. Rezultaty badań wskazały również na to, że jest możliwe takie tworzenie programów szkoleń dotyczących przedsiębiorczości, aby studenci nabie rali pewności siebie i nabywali umiejętności niezbędnych w działaniach przedsiębiorczych.
Podsumowując badania nad konstruktem „self-efficacy” [Chen et al., 1998; Krueger&Brazeal, 1994] zaznaczyć nale ży, że jest to podstawowy komponent potencjału przedsię biorczego jednostki oraz, że jest bardziej podatny na działa nia edukacyjne niż cechy osobowości. Edukacja przyszłych przedsiębiorców powinna dotyczyć nabywania nowych umie jętności związanych z opisanym konstruktem ESE.
LITERATURA
1. Krueger, N.F. & Brazeal, D.V., Entrepreneurial potential and potential entrepre neurs. Entrepreneurship Theory and Practice 1994.
2. Bandura, A., Exercise of personal and collective efficacy in changing societies. Self-efficacy in changing societies, Cambridge University Press, NY 1995.
3. Bandura A., The social foundations of thought and actions, Prentice-Hall, 1986.
4. Gist, M , Self-efficacy: Implications for organizational behaviour and human resource management, "Academy of Management Journal” 1987.
5. Krueger, N.F., M.D. Reilly, & A.L. Carsrud, Competing models entrepreneurial intentions, “Journal of Business Venturing”.
6. Miner, J. B., Entrepreneurs, high growth entrepreneurs and manageres'. Contra sting and overlapping motivational patterns, "Journal of Business Venturing” 1990.
7. Robinson, P. D., Stimpson,, An attitude approach to the prediction of entrepre neurship, Entrepreneurship Theory and Practice. J. Huefner, & H Hunt 1991.
Marianna Księżyk