Specyfika domu pomocy społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych – w nowoczesnym systemie pomocy instytucjonalnej nowoczesnym systemie pomocy instytucjonalnej

Domy pomocy społecznej – jak zostało już wspomniane, to jednostki organizacyjne o dużej różnorodności w zakresie profilu i świadczonych usług (Sierpowska, 2006, s. 116).

Wielu specjalistów słusznie stwierdza, że najbardziej pożądanym rozwiązaniem w zakresie opieki nad osobami chorymi jest jak najdłuższe pozostawienie ich w środowisku zamieszkania. Niestety w przypadku osób przewlekle psychicznie chorych nie zawsze jest to

154 możliwe. Szczególnie jeśli osoba wymaga całodobowej opieki medycznej i nadzoru innych osób. W takim wypadku opieka staje się niemożliwa, ponieważ przekracza możliwości rodziny i opiekunów. Pobyt w takich placówkach zawsze jest „smutną koniecznością”, lecz może też stać się miejscem, w którym kształtują się przyjaźnie i paradoksalnie osoby te mogą mieć większy i pełniejszy kontakt z otoczeniem niż w środowisku rodzinnym.

Osoba, która kwalifikuje się do pobytu w domu pomocy społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych otrzymuje skierowanie, które określa jej stan zdrowia oraz możliwości zorganizowania usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania lub ośrodku wsparcia. Niemożność zapewnienia usług opiekuńczych w miejscu zamieszkania prowadzi do tego, iż należy je przyznać w zakresie niezbędnym do zaspokojenia potrzeb życiowych (Sierpowska 2006, s. 117). W ocenie NSA na ocenę organu nie może wpłynąć fakt, że osobie potrzebującej ofiarowano usługi, ale ich nie przyjęła, ponieważ prowadzony przez nią zakres świadczeń nie był wystarczający do zaspokojenia codziennych potrzeb życiowych¹². Jeśli jednak oferowane usługi opiekuńcze mogą pomóc w zaspokajaniu codziennych potrzeb, zaś osoba zainteresowana nie chce z nich skorzystać, a jej stan zdrowia nie wskazuje, ze wymaga ona stałej całodobowej opieki i pielęgnacji, to należy dojść do wniosku, że nie zachodzą przesłanki które by uzasadniały skierowanie do domu pomocy społecznej¹³.

Kierujący do domu pomocy społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych mają na uwadze lokalizację (najbliżej miejsca zamieszkania osoby zainteresowanej). Skierowanie nie jest jednoznaczne z umieszczeniem osoby w placówce, ponieważ niejednokrotnie brakuje miejsc. Jeśli przewidywany okres oczekiwania na miejsce jest dłuższy niż trzy miesiące, osobę kieruje się, na jej wniosek, do innego, najbliższego ośrodka tego samego typu.

Umieszczenie osoby w domu pomocy społecznej może nastąpić jedynie po uzyskaniu jej zgody (Art. 54 ust. 1 i ust. 2 u.p.s.) lub zgody przedstawiciela ustawowego. W przypadku jeśli osoba bezwzględnie wymagająca pomocy lub jej przedstawiciel ustawowy nie wyrażają zgody na umieszczenie jej w domu pomocy społecznej, lub po umieszczeniu wycofają zgodę, to dom lub ośrodek pomocy społecznej są zobowiązane do zawiadomienia o tym właściwego sądu (jeśli osoba taka nie ma przedstawiciela ustawowego lub opiekuna – prokuratora)(art. 54 ust. 4 u.p.s.). Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że w przypadku braku zgody osoby chorej psychicznie lub upośledzonej umysłowo albo jej przedstawiciela ustawowego na pobyt w domu pomocy społecznej, w przypadku występowania ustawowo określonych

12 Wyrok NSA z dnia 8 października 1998 r., I SA 393/98, LEX nr 45772.

13 Wyrok NSA z dnia 11 maja 1999 r., I SA 1901/98, LEX nr 4702.

155 przesłanek, o takim pobycie orzeka sąd opiekuńczy, a nie organ administracji publicznej. W takiej sytuacji organ wydając stosowne decyzje z zakresu pomocy społecznej, wykonuje jedynie orzeczenie sądu¹⁴. Pobyt mieszkańca w domu pomocy społecznej poprzedza kilka decyzji:

- decyzja o skierowaniu do domu pomocy społecznej wydana przez organ gminy właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej;

- organ gminy prowadzącej dom lub starosta powiatu prowadzący daną placówkę rozstrzyga o umieszczeniu danej osoby w określonym ośrodku;

- dyrektor domu zawiadamia na piśmie osobę ubiegającą się o terminie przyjęcia do domu.

Przyjęcie do placówki następuje na czas nieokreślony, chyba że sam zainteresowany lub jego przedstawiciel ustawowy wnioskują o wycofanie decyzji o pobycie w domu pomocy społecznej (za: Sierpowska, 2006, s. 118).

Głównym celem domu pomocy społecznej jest „zapewnianie całodobowej opieki osobom (…), które nie mogą samodzielnie funkcjonować w codziennym życiu” (Skórka 2008, s. 66). Oprócz podstawowych usług bytowych dom pomocy społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych musi zapewniać również poczucie bezpieczeństwa a „w szczególności wolność, intymność, godność i oraz stopień ich fizycznej i psychicznej sprawności” (Art. 55 ust. 2 u.p.s.). Kolejny zapis potwierdza, iż zakres działań domów pomocy społecznej jest bardzo szeroki. Otóż „dom pomocy społecznej może również świadczyć opiekuńcze i specjalistyczne usługi opiekuńcze dla osób w nim niezamieszkujących” (Art. 55 ust. 3 u.p.s. ) (ibidem).

Szczegółowo zakres świadczonych usług został opisany w rozporządzeniu Ministra Polityki Społecznej z dnia 23 sierpnia 2012 r. w sprawie domów pomocy społecznej na podstawie art. 57 ust. 8 ustawy a dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362. Z późn. zm). Nowe rozporządzenie było poprzedzone rozporządzeniem Ministra Polityki Społecznej z dnia 19 października 2005 r. w sprawie domów pomocy społecznej (Dz. U. Nr 217, poz. 1837), które utraciło moc z dniem 2 lipca 2012 r.

14 Wyrok NSA z dnia 2 grudnia 1998 r., I SA 1435/98, LEX nr 4562.

156 Konieczność wydania nowego aktu wynika ze zmian w ustawie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z późn. zm.), które wprowadziła ustawa z dnia 25 marca 2011 r. o ograniczaniu barier administracyjnych dla obywateli i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 106, poz. 622).

W stosunku do dotychczasowego stanu prawnego zmianie uległa jedynie treść § 7, w którym znajdował się wykaz dokumentów, które należy załączyć do wniosku o zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej. Po wejściu w życie ustawy deregulacyjnej przepis ten został przeniesiony do ustawy.

Zgodnie z niniejszym rozporządzeniem domy pomocy społecznej świadczą przede wszystkim usługi opiekuńcze i bytowe.

§ 5.1. „Dom, niezależnie od typu, świadczy usługi:

1) w zakresie potrzeb bytowych, zapewniając:

a) miejsce zamieszkania, b) wyżywienie,

c) odzież i obuwie, d) utrzymanie czystości;

2) opiekuńcze, polegające na:

a) udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, b) pielęgnacji,

c) niezbędnej pomocy w załatwianiu spraw osobistych, 3) wspomagające, polegające na:

a) umożliwieniu terapii zajęciowej,

b) podnoszeniu sprawności i aktywizowaniu mieszkańców domu, c) umożliwieniu zaspokojenia potrzeb religijnych i kulturalnych, d) zapewnieniu warunków do rozwoju samorządności mieszkańców,

e) stymulowaniu nawiązywania, utrzymywania i rozwijania kontaktu z rodziną i społecznością lokalną,

f) działaniu zmierzającym do usamodzielnienia mieszkańca domu, w miarę jego możliwości,

g) pomocy usamodzielniającemu się mieszkańcowi domu w podjęciu pracy, w miarę jego możliwości,

157 h) zapewnienia bezpiecznego przechowywania środków pieniężnych i

przedmiotów wartościowych,

i) finansowaniu mieszkańcowi domu nie posiadającemu własnego dochodu wydatków na niezbędne przedmioty osobistego użytku, w kwocie nie przekraczającej 30% zasiłku stałego, o którym mowa w art. 37 ust.2 pkt 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, zwanej dalej „ustawą”, j) zapewnieniu przestrzegania praw mieszkańców domu oraz dostępności do

informacji o tych prawach dla mieszkańców domu,

k) sprawnym wnoszeniu i załatwianiu skarg i wniosków mieszkańców domu.

Usługi opiekuńcze świadczone przez dom polegają zatem na udzielaniu pomocy w podstawowych czynnościach życiowych, załatwianiu spraw osobistych i pielęgnacji. Usługi opiekuńcze i wspomagające zostały ujęte w § 6.1. Należą do nich między innymi:

a) świadczenie pracy socjalnej,

b) organizację terapii zajęciowej w pracowniach terapii, a w przypadku osób przebywających w domach, o których mowa w art. 56 pkt 3 i 4 ustawy, również w warsztatach terapii zajęciowej,

c) możliwość korzystania przez mieszkańców domu z biblioteki lub punktu bibliotecznego oraz codziennej prasy, a także możliwość zapoznania się z przepisami prawnymi dotyczącymi domów,

d) organizacji Świat, uroczystości okazjonalnych oraz umożliwia się udział w imprezach kulturalnych i turystycznych,

e) możliwość kontaktu z kapłanem i udział w praktykach religijnych, zgodnie z wyznaniem mieszkańca domu,

f) regularny kontakt z dyrektorem domu w określonych dniach tygodnia i godzinach, podanych do wiadomości w dostępnym miejscu,

g) sprawienie pogrzebu, zgodnie z wyznaniem zmarłego mieszkańca domu.

Warunkiem spełnienia standardów dotyczących usług opiekuńczych i wspomagających jest zatrudnienie odpowiedniej kadry. Ustawodawca przewidział, że na 10 mieszkańców domu powinno przypadać co najmniej dwóch pracowników socjalnych.

Wskaźnik zatrudnienia zespołu terapeutyczno – opiekuńczego w przypadku osób przewlekle psychicznie chorych powinien wynosić 0,5 na jednego mieszkańca domu.

158 Placówki te funkcjonują zgodnie ze standardami określonymi dla danego typu domu, w oparciu o indywidualne potrzeby mieszkańca domu (§2.1. rozporządzenia). W celu określenia indywidualnych potrzeb mieszkańca domu oraz zakresu usług, placówki te powołują zespoły terapeutyczno – opiekuńcze, składające się z pracowników domu, którzy bezpośrednio zajmują się wsparciem mieszkańca (§2.2. rozporządzenia) Do podstawowych zadań zespołów terapeutycznych opiekuńczych należy opracowanie indywidualnych planów wsparcia mieszkańca oraz ich wspólna realizacja (§2.3. rozporządzenia). Indywidualny plan wsparcia powinien być przygotowany na okres 6 miesięcy od dnia przyjęcia mieszkańca do domu (§2.4. rozporządzenia).

Indywidualne programy wsparcia domu są opracowywane z jego udziałem, jeśli jest to możliwe. W przeciwnym razie, jeśli stan zdrowia mieszkańca uniemożliwia tego typu działania zajmuję się tym wyłącznie zespół terapeutyczno – opiekuńczy (§3.1.

rozporządzenia). Działania wynikające z indywidualnego planu wsparcia mieszkańca domu koordynuje pracownik domu, zwany dalej „pracownikiem pierwszego kontaktu”, wskazany przez mieszkańca domu, jeżeli wybór ten jest możliwy ze względu na stan zdrowia mieszkańca dokonuje tego pracownik domu (§3.2. rozporządzenia). Natomiast pracownicy pierwszego kontaktu działają w ramach zespołów terapeutyczno-opiekuńczych (§3.3.

rozporządzenia).

Ponadto mieszkańcy Domu Pomocy Społecznej dla osób przewlekle psychicznie chorych powinni mieć dostęp do psychologa i psychiatry, o którym mowa w art. 56 pkt. 3 ustawy oraz §6.1 rozporządzenia.

Powyższe rozporządzenie określa również standardy mieszkaniowe. Budynek, w którym mieści się jednostka, powinien być pozbawiony barier architektonicznych i posiadać systemy alarmowe. W nowo projektowanych domach liczba miejsc nie powinna być większa niż 100. Ponadto w placówce muszą się znajdować pokoje dziennego pobytu, jadalnia, gabinet zabiegowy, pomieszczenia do terapii i rehabilitacji, kuchenka pomocnicza, pralnia, pokój gościnny, pomieszczenia pomocnicze do suszenia prania oraz pomieszczenie kultu religijnego. Pokój mieszkalny jednoosobowy powinien mieć co najmniej 9m² na osobę, wieloosobowy – 6m² na osobę. Standardy w zakresie wyżywienia wymagają zapewnienia minimum trzech posiłków dziennie osobom dorosłym. Podstawowe produkty żywnościowe oraz napoje powinny być dostępne przez całą dobę. Mieszkaniec może również spożywać posiłki w pokoju mieszkalnym lub w razie potrzeby być karmiony. Osoba, która przebywa w

159 domu i nie posiada odpowiedniej odzieży musi mieć ją zapewnioną, odpowiednią do pory roku i rozmiaru. Podobnie środki czystości i przedmioty niezbędne do higieny osobistej (za:

Sierpowska, 2006, s.120).

Zgodnie z Art. 57 ust. 1 Ustawy o Pomocy Społecznej, „dom pomocy społecznej jest samorządową jednostką budżetową, co wynika z konkretnych regulacji na podstawie i w ramach ustaw. Zakres upomnień dla organów zakładu do jednostronnego kształtowania stosunków prawnych z użytkownikami, jak również z osobami, które znalazły się na terenie zakładu w innym charakterze, nazywamy istotą władztwa” (Skórka 2008, s.63)

Na podstawie niniejszej ustawy domy pomocy społecznej (po uzyskaniu zgody wojewody) mogą prowadzić: samorząd terytorialny, Kościół Katolicki i inne kościoły, związki wyznaniowe, organizacje społeczne, fundacje, stowarzyszenia, oraz inne osoby prawne i fizyczne. Krąg podmiotów mogących prowadzić domy pomocy społecznej jest zatem bardzo szeroki.

Zgodnie z §7, który został wspomniany wcześniej podmiot występujący o prowadzenie domu składa wniosek o wydanie zezwolenia na prowadzeni domu pomocy społecznej, którego wzór określa załącznik do rozporządzenia.

Zezwolenie na prowadzenie domu pomocy społecznej wydaje wojewoda właściwy ze względu na położenie domu. Jest ono wydawane, jeżeli podmiot o nie występujący:

- spełnia wszystkie warunki określone w ustawie o pomocy społecznej, - spełnia standardy,

- przedstawi odpowiednie dokumenty.

Zezwolenie wydawane jest na czas określony, po przeprowadzeniu wizytacji obiektu, w którym usytuowany jest dom pomocy społecznej. Wojewoda prowadzi rejestr domów pomocy społecznej, który ogłasza corocznie do dnia 30 czerwca w wojewódzkim dzienniku urzędowym.

Dom pomocy społecznej w całości pokrywa wydatki związane z zapewnieniem całodobowej opieki swoim mieszkańcom. Dom umożliwia i organizuje mieszkańcom pomoc w korzystaniu ze świadczeń zdrowotnych, przysługujących im na podstawie odrębnych przepisów. Ponadto pokrywa opłaty ryczałtowe i częściową odpłatność do wysokości limitu

160 ceny, przewidziane w przepisach o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia. Ponadto dom pomocy społecznej może pokryć wydatki ponoszone na niezbędne usługi pielęgnacyjne w zakresie niewykraczającym poza uprawnienia wynikające z przepisów o powszechnym ubezpieczeniu w Narodowym Funduszu Zdrowia (Art. 58. 9.1.2.3 u.p.s.)

Pobyt w Domu Pomocy Społecznej jest odpłatny do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania (Art. 60. ustawy).

Średni miesięczny koszt utrzymania mieszkańca domu o zasięgu gminnym ustala wójt, o zasięgu powiatowym starosta, analogicznie o zasięgu regionalnym – marszałek województwa i ogłasza w wojewódzkim dzienniku urzędowym, nie później niż do dnia 31 marca każdego roku (Art. 60. ust. 2 u.p.s.).

W pierwszej kolejności koszt pobytu w placówce pokrywa mieszkaniec, jeśli nie jest on w stanie uiścić odpowiednich opłat to za pobyt w domu pomocy społecznej opłaty wnoszą w kolejności:

- małżonek, zstępni przed wstępnymi,

- gmina, z której osoba została skierowana do domu opieki społecznej (Art. 61 ust. 1 u.p.s.).

Opłata, którą wnosi mieszkaniec nie może być wyższa niż 70% jego dochodów. Jeśli koszty pobytu są pokrywane przez inną osobę np. współmałżonka, wysokość opłat jest ustalana w umowie, którą zawiera się z dyrektorem ośrodka pomocy społecznej. Granice swobody określa art. 61 ust. 2 u.p.s. Jeśli mieszkaniec domu lub jego rodzina nie wywiązują się z tej czynności, wówczas opłaty wnosi gmina, z której skierowano osobę do placówki. W przypadku, gdy mieszkaniec podejmie pracę ze wskazań terapeutyczno – rehabilitacyjnych lub uczestniczą w warsztatach terapii zajęciowej, to za wykonaną pracę otrzymują wynagrodzenie. Wówczas dochód mieszkańca, od którego obliczana jest kwota za pobyt, zmniejsza się do 50% wynagrodzenia lub o kwotę wynagrodzenia mieszkańca (art. 61 ust 2 u.p.s.).

Mieszkaniec domu wnosi opłatę do kasy domu lub na jego rachunek bankowy. Za zgoda mieszkańca opłata może być potrącana z emerytury bądź renty przez odpowiedni organ emerytalno – rentowy. Osoby pobierające zasiłek potrąceń dokonują ośrodki

161 wypłacające zasiłek (art. 62 ust. 1 u.p.s.). Mieszkaniec domu, a także inna osoba obwiązana jest do wnoszenia opłat za pobyt – jeżeli mieszkaniec domu przebywa u tej osoby – nie ponosząc opłat za okres nieobecności mieszkańca w domu nieprzekraczającej 21 dni w roku kalendarzowym. W szczególnych przypadkach ustawa dopuszcza możliwość zwolnienia z obowiązku ponoszenia opłat pobytowych, na przykład w sytuacji, gdy: osoby pokrywają już koszty pobytu innego członka rodziny w domu pomocy społecznej, ośrodku wsparcia lub innej placówce (za: Sierpowska, 2006, s. 121).

Decyzje o skierowaniu i odpłatności za pobyt w domu pomocy społecznej zostały przesunięte ze szczebla powiatu na szczebel gminy. Tylko w domach pomocy społecznej wprowadzono trójstopniową partycypację w kosztach utrzymania mieszkańców. Gdy odpłatność wnoszona przez mieszkańca domu nie pokrywa w pełni kosztu utrzymania, dopłaty dokonuje jego rodzina, jeżeli pozwala na to sytuacja materialna. Trzecim podmiotem, który dokonuje finansowania pobytu mieszkańca jest gmina. Biorąc pod uwagę fakt, iż niewielu jest mieszkańców mogących pokryć całkowicie pobyt w domu pomocy społecznej, oraz rodzinę, która również jest w słabej kondycji finansowej – cała odpowiedzialność spada na gminę. Chcąc zatem uniknąć konsekwencji finansowych, kierują osoby do placówek długoterminowych podlegających służbie zdrowia, gdzie z tego powodu nie ponosi się żadnych tego typu konsekwencji (za: Barczyk, 2006, s. 2). Z informacji uzyskanych z Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej w Warszawie wynika, że średni miesięczny koszt pobytu mieszkańca w DPS za 2008 rok wahała się w granicach 1 550 – 3 000 zł). Oznacza to o wiele wyższy koszt w porównaniu ze średnią miesięczną emeryturą bądź rentą. Dlatego gminy w większości przypadków muszą pokrywać powstała różnicę. Przed wprowadzeniem ustawy w 2004 roku, dofinansowanie pochodziło z budżetu państwa, który przekazywał je gminie w postaci funduszu celowego.

Stąd po zmianach w zasadzie finansowania Domów Pomocy Społecznej nastąpiło znaczne zmniejszenie liczby osób kierowanych do tych placówek przez gminy (Jachowicz 2006, s. 16 – 20). Konsekwencje ponosi świadczeniobiorca (osoba chora psychicznie), ponieważ zupełnie inne standardy, proponują domy pomocy społecznej aniżeli placówki służby zdrowia, gdzie osoba do końca będzie tylko pacjentem a nie mieszkańcem i członkiem wspólnoty. Jest to jeden z kilku przykładów ukazujących pewną dyskryminację domów pomocy społecznej.

162 Domy pomocy społecznej mogą prowadzić działalność gospodarczą jedynie pod warunkiem uzyskania na to zgody od wojewody. Ten wydaje zezwolenie, jeżeli podmiot o nie występujący spełnia warunki określone w Ustawie z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej i posiada stosowne standardy oraz przedstawi wniosek o zezwolenie na prowadzenie działalności, dokumenty potwierdzające tytuł prawny do nieruchomości, na której jest usytuowany dom i potwierdzające spełnienie wymagań określonych odrębnymi przepisami praz koncepcję prowadzenia placówki.

Wszystkie domy pomocy społecznej, a szczególnie te przeznaczone dla osób przewlekle psychicznie chorych powinny ustawicznie poszerzać zakres świadczonych usług.

Na taką konieczność wskazuje fakt, iż usługi dla mieszkańców są świadczone w sposób całodobowy i bezterminowy. Jest to po prostu „dom”, gdzie personel często zastępuje rodzinę. Dla większość osób nie jest to świadomy wybór miejsca zamieszkania. Wielu mieszkańców ma poczucie krzywdy, osamotnienia i odtrącenia przez rodzinę. Dlatego bardzo istotnym jest, aby budować prawidłowe relacje międzyludzkie i wprowadzać atmosferę przyjaźni, sympatii i otwartości (Skórka 2008, s.66).

W związku z powyższym w Sejmie Rzeczpospolitej Polskiej trwają prace nad nowelizacją (druk sejmowy nr 1026) ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (t.j. Dz. U. z 2009 r. Nr 175, poz. 1362, z póź. zm.). Nowe rozwiązania i zmiany w ustawie o pomocy społecznej będą miały na celu doprecyzowanie i uaktualnienie dotychczasowych rozwiązań funkcjonujących w ustawie o pomocy społecznej oraz wprowadzenie do treści ustawy nowych przepisów usprawniających świadczenie pomocy społecznej.

Najważniejsze planowane zmiany to:

- zmiana definicji średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej;

- nie będzie wliczany do dochodu – dochód uzyskiwany z powierzchni użytków rolnych mniejszy niż 1 ha przeliczeniowy;

- do dochodu osoby ubiegającej się o zasiłek stały nie będzie wliczana kwota zasiłku okresowego;

- powstanie nowy tym domu pomocy społecznej, dla osób uzależnionych od alkoholu.

163 Poniżej zostaną zaprezentowane zmiany w ustawie, które dotyczą tematyki domów pomocy społecznej i osób z zaburzeniami psychicznymi.

Dnia 31 grudnia 2012 roku upływa okres realizacji programów naprawczych w domach pomocy społecznej. W związku z tym niezbędna stała się zmiana definicji średniego miesięcznego kosztu utrzymania domu pomocy społecznej (art. 6 pkt. 15 ustawy o pomocy społecznej, dalej ustawy). Zmiana będzie polegać na wyłączeniu wszystkich wydatków remontowych, z wyjątkiem wydatków na bieżącą konserwację, co będzie korzystnym rozwiązaniem, albowiem da szansę na obniżenie obciążeń finansowych wielu gminom, ponoszącym odpłatność za skierowanie do domu pomocy społecznej. Obok tych zmian doprecyzowany zostanie zapis art. 60 ust. 5 ustawy o pomocy społecznej, który określi sposób wyliczania średniego miesięcznego kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej, niedziałającym przez cały rok (Lisowski, 2013a, s. 1).

Kolejna zmiana będzie dotyczyła uregulowania zasad, które będą stosowane w razie zbiegu uprawnień do zasiłku stałego i zasiłku okresowego. Zmiana ma na celu uproszczenie procedury wyliczania wysokości świadczeń i zgodnie z nowym art. 37 ust. 6 do dochodu osoby ubiegającej się i pobierającej zasiłek stały nie będzie wliczana kwota zasiłku okresowego.

W art. 54 ustawy ust. 3 otrzyma brzmienie, zgodnie z którym osoba wymagająca wzmożonej opieki medycznej kierowana będzie na podstawie art. 33a ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) do zakładu opiekuńczo-leczniczego lub pielęgnacyjno-opiekuńczego.

W art. 56 ustawy dodano nowy punkt siódmy, wprowadzając tym samym nowy typ domu pomocy społecznej dla osób uzależnionych od alkoholu.

Nastąpią zmiany w art. 62 ust. 3 ustawy, gdzie zostaną doprecyzowane kwestie związane z przeznaczaniem kwot otrzymywanych przez domy pomocy społecznej za pobyt mieszkańca. W art. 62 ust. 1 i 2 wskazane jest, że opłaty, o których mowa będą przeznaczone na utrzymanie w domu pomocy społecznej.

W związku z wprowadzeniem odrębnej szczegółowej regulacji w ustawie o pomocy społecznej w zakresie trybu kierowania i przyjmowania do jednostek organizacyjnych

W związku z wprowadzeniem odrębnej szczegółowej regulacji w ustawie o pomocy społecznej w zakresie trybu kierowania i przyjmowania do jednostek organizacyjnych