Związek między zmiennymi środowiskowymi i podmiotowymi a spostrze‑
ganiem trudności autonomicznego uczenia się szacowano za pomocą współ‑
czynnika korelacji K. Pearsona. Określano rodzaj i siłę związku między nastę‑
pującymi zmiennymi:
ogólna spostrzegana trudność autonomicznego uczenia się;
•postrzegana trudność refleksyjnej oceny uczenia się;
•postrzegana trudność kontroli motywacji do uczenia się;
•postrzegana trudność planowania uczenia się;
•wsparcie autonomii przez rodziców;
•wsparcie autonomii przez nauczycieli;
•emocjonalność;
•aktywność;
•towarzyskość;
•autonomia ogólna;
•poczucie własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia;
•motywacja do uczenia się;
•uczniowskie preferencje wobec nauczycielskich działań wspierających autono‑
•mię uczenia się.
Wartości zmiennych, których rozkłady istotnie odbiegały od kryterium normalności, tj. wsparcia autonomii przez rodziców, towarzyskości, poczucia własnej skuteczności oraz preferencji nauczycielskiego wspierania autonomii uczenia się, zakodowano na podstawie mediany jako niskie (0) lub wysokie (1).
Uzyskane wartości współczynnika korelacji między analizowanymi zmiennymi przedstawiono w tabeli 21.
W pierwszym etapie oszacowano korelacje ogólnej trudności autonomiczne‑
go uczenia się z innymi zmiennymi uwzględnionymi w badaniach, odpowiada‑
jące bezpośrednim związkom tej zmiennej ze zmiennymi niezależnymi, jakie
164 Wyniki badań własnych nad związkami między zmiennymi Tabela 21. Wartości współczynnika korelacji Pearsona między zmiennymi przyjętymi
Pełna i skrótowa nazwa zmiennej TAU TOR TKM TPL WAR
Spostrzeganie trudności autono‑
micznego uczenia się TAU 1 Trudność refleksyjnej oceny ucze‑
nia się TOR 0,889** 1
Trudność kontroli motywacji do
uczenia się TKM 0,749** 0,549*** 1
Trudność planowania uczenia się
TPL 0,881*** 0,680*** 0,463*** 1
Wsparcie autonomii przez rodzi‑
ców WAR −0,197*** −0,161** −0,184*** −0,161** 1
Wsparcie autonomii przez na‑
uczycieli WAN −0,089 −0,087 −0,092 −0,054 0,147*
Emocjonalność EMO 0,174*** 0,193*** 0,155** 0,104* −0,184***
Aktywność AKT 0,009 0,035 0,020 0,002 0,061
Towarzyskość TOW −0,028 0,009 0,092* −0,009 0,167***
Autonomia ogólna AUOG −0,318*** −0,330*** −0,185*** −0,275*** 0,177***
Poczucie własnej skuteczności
w pełnieniu roli ucznia PWSU −0,322*** −0,271*** −0,251*** −0,290*** 0,196***
Motywacja do uczenia się
MOTU −0,166*** −0,125** −0,193*** −0,119* 0,209***
Uczniowskie preferencje wobec nauczycielskich działań wspie‑
rających autonomię uczenia się PWAU
−0,012 −0,026 0,061 −0,046 0,023
Istotność dwustronna: *** p < 0,001; ** p < 0,01; * p < 0,05 Źród ło: opracowanie własne.
założono w hipotetycznym modelu. Zbadano także siłę korelacji składowych ogólnej trudności w niezależnym uczeniu się z uwzględnionymi cechami pod‑
miotowymi i wpływami środowiskowymi. Dwiema zmiennymi istotnie, ujem‑
nie i z umiarkowaną siłą skorelowanymi z ogólną trudnością autonomicznego uczenia się okazały się poczucie własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia (r = −0,322; p < 0,001) oraz autonomia ogólna (r = −0,318; p < 0,001). Oznacza to, że im wyższe uczeń ma przeświadczenie o możliwości poradzenia sobie z wy‑
mogami uczenia się i sytuacją szkolną oraz im bardziej jest niezależny w poglą‑
dach i działaniu, tym mniej trudności odczuwa podczas samodzielnego kiero‑
wania własnym uczeniem się. Istotną korelację o słabej sile z ogólną trudnością autonomicznego uczenia się stwierdzono w przypadku takich zmiennych jak:
wsparcie podejmowania samodzielnych działań, jakiego młodzi ludzie doświad‑
165
Korelacje między analizowanymi…
WAN EMO AKT TOW AUOG PWSU MOTU PWAU
1
−0,058 1
0,005 0,104* 1
0,054 −0,203*** 0,182*** 1
−0,010 −0,415*** 0,158** 0,163*** 1
0,111* −0,148** 0,072 0,109* 0,233*** 1
0,191*** −0,014 0,168*** 0,049 0,095* 0,353*** 1
0,022 0,137** 0,065 −0,032 −0,016 0,057 0,050 1
w badaniach
czają ze strony rodziców (r = −0,197; p < 0,001), emocjonalność obejmująca nie‑
zadowolenie, strach i złość (r = 0,174; p < 0,05) oraz motywacja do uczenia się (r = −0,165; p < 0,001). Uzyskane dane pokazały więc, że odczuciu wysokiej trudności podczas autonomicznego uczenia się towarzyszą małe wsparcie wła‑
snej samodzielności ze strony rodziców, niska motywacja do uczenia się oraz wysoki poziom doświadczania negatywnych emocji. Nie stwierdzono istotnej zależności między aktywnością, towarzyskością, wsparciem autonomii ze strony nauczycieli oraz poziomem akceptacji nauczycielskich działań wspierających au‑
tonomię uczenia się a poczuciem trudności samodzielnego kierowania własnym uczeniem się.
Spośród analizowanych zmiennych autonomia ogólna oraz poczucie własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia okazały się czynnikami najsilniej związa‑
nymi nie tylko z całkowitą trudnością autonomicznego uczenia się, ale także ze wszystkimi jej trzema wymiarami: trudnością refleksyjnej oceny uczenia się,
166 Wyniki badań własnych nad związkami między zmiennymi
trudnością kontroli motywacji do uczenia się oraz trudnością planowania uczenia się. Zmiennymi istotnie skorelowanymi z trudnością refleksyjnej oceny uczenia się okazały się: autonomia ogólna (r = −0,330; p < 0,001), poczucie własnej sku‑
teczności jako ucznia (r = −0,271; p < 0,001), emocjonalność (r = 0,193; p < 0,001), wsparcie autonomii przez rodziców (r = −0,161; p < 0,010) oraz motywacja do uczenia się (r = −0,125; p < 0,010). Z trudnością kontroli motywacji do uczenia się istotnie korelowały: poczucie własnej skuteczności jako ucznia (r = −0,251;
p < 0,001), motywacja do uczenia się (r = −0,193; p < 0,001), autonomia ogólna (r = −0,185; p < 0,001), wsparcie autonomii przez rodziców (r = −0,184;
p< 0,001), a także emocjonalność (r = 0,155; p < 0,010) i towarzyskość (r = 0,092;
p < 0,050). Istotne korelacje z trudnością planowania stwierdzono w przypad‑
ku poczucia własnej skuteczności jako ucznia (r = −0,290; p < 0,001), autonomii ogólnej (r = −0,275; p < 0,001), wsparcia autonomii przez rodziców (r = −0,161;
p < 0,010), motywacji do uczenia się (r = −0,119; p < 0,050) oraz emocjonalności (r = 0,104; p < 0,050). Dane te wskazują, że trudność czynności związanych z samo‑
dzielnym kierowaniem uczenia się przypisanych jego trzech składowych jest tym wyższa, im niższy jest poziom autonomii ogólnej, poczucia własnej skuteczności jako ucznia, wsparcia własnej samodzielności ze stronuy rodziców oraz moty‑
wacji do uczenia się. Trudność opisanych trzech aspektów autonomicznego ucze‑
nia się okazała się również tym wyższa, im wyższa emocjonalność, czyli doświad‑
czanie negatywnych emocji niezadowolenia, strachu i złości. Wysokiej trudności kontroli motywacji do uczenia się okazał się również towarzyszyć wysoki stopień towarzyskości. Z wyjątkiem powiązania między autonomią ogólną a trudnością refleksyjnej oceny uczenia się wszystkie uzyskane wartości przedstawionych istot‑
nych współczynników korelacji między analizowanymi zmiennymi a składowy‑
mi trudności autonomicznego uczenia się wskazują na związki o słabej sile.
W drugim etapie zanalizowano zależności odpowiadające założonym związ‑
kom pośrednim między cechami temperamentu oraz środowiskowym wspar‑
ciem autonomii a ogólną trudnością autonomicznego uczenia się. Stwierdzono istotny, ale słaby związek dwóch zmiennych temperamentalnych ze wsparciem autonomii młodego człowieka przez jego rodziców. Zmiennymi tymi okazały się emocjonalność (r = −0,184; p < 0,001) oraz towarzyskość (r = −0,167; p < 0,001).
Znaki uzyskanych współczynników korelacji pokazują, że nastolatek otrzymuje tym więcej wsparcia własnej niezależności ze strony swoich rodziców, im mniej manifestuje negatywne emocje i im bardziej jest towarzyski. Nie stwierdzono istotnej korelacji między aktywnością a wsparciem autonomii, jakie młoda oso‑
ba otrzymuje od swoich rodziców. Stwierdzono, że analizowane cechy tempera‑
mentu ucznia nie są istotnie związane ze stopniem wsparcia autonomii uczenia się otrzymywanego od nauczycieli. Przeprowadzone analizy wykazały, że spo‑
śród cech temperamentu wziętych pod uwagę w badaniach tylko emocjonalność jest istotnie, choć bardzo słabo związana z akceptacją przez uczniów nauczy‑
cielskich działań wspierających autonomię uczenia się (r = −0,137; p < 0,010).
167
Korelacje między analizowanymi…
Fakt, że uzyskany współczynnik korelacji jest ujemny, wskazuje, że osoby prze‑
żywające w wysokim stopniu negatywne emocje mniej preferują uczestnictwo w sytuacjach nastawionych na kształtowanie ich samodzielności niż osoby przeżywające negatywne emocje w stopniu niskim. Zarówno emocjonalność, aktywność, jak i towarzyskość okazały się być istotnie związane z poziomem autonomii ogólnej. Związek emocjonalności z autonomią ogólną okazał się być ujemny i miał największą siłę ze wszystkich analizowanych związków między zmiennymi uwzględnionymi w badaniach. Wartość współczynnika korelacji między emocjonalnością a autonomią ogólną wyniosła r = −0,415 (p < 0,001), co wskazuje na średnią siłę związku oraz na to, że im wyższy stopień doświad‑
czania takich negatywnych emocji jak niezadowolenie, złość i strach, tym niż‑
sza autonomia. Zmiennymi temperamentalnymi związanymi istotnie, ale ze słabą siłą z poziomem autonomii ogólnej okazały się towarzyskość (r = 0,163;
p < 0,001) oraz aktywność (r = 0,158; p < 0,010). Stwierdzono, że dwie z anali‑
zowanych cech temperamentu są związane istotnie i ze słabą siłą z poczuciem własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia: okazały się nimi emocjonalność oraz towarzyskość. Znaki uzyskanych współczynników korelacji wskazują, że poczucie własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia zwiększa się wraz ze spadkiem emocjonalności (r = −0,148; p < 0,010) oraz wzrostem towarzyskości (r = 0,109; p < 0,05).
Zaobserwowano, że spośród zmiennych środowiskowych analizowanych w badaniach z poziomem autonomii ogólnej istotnie i pozytywnie, choć ze słabą siłą koreluje wsparcie autonomii przez rodziców (r = 0,177; p < 0,001). Nie stwier‑
dzono istotnego związku wsparcia autonomii uczenia się przez nauczycieli z au‑
tonomią ogólną uczniów. Uzyskane wyniki pokazały także, że poziom wsparcia autonomii, jakiego młody człowiek doświadcza ze strony rodziców oraz nauczy‑
cieli, nie był związany z poziomem akceptacji przez uczniów nauczycielskich działań mających wspierać autonomię uczenia się.
Nie stwierdzono istotnego związku między stopniem, w jakim osoba akcep‑
tuje nauczycielskie działania wspierające autonomię uczenia się, a poziomem jej autonomii ogólnej. Nie wykryto też korelacji między preferencjami jednostki wobec wspierania jej autonomii a poziomem jej motywacji do uczenia się. Wy‑
sokiemu poziomowi autonomii ogólnej okazał się towarzyszyć wysoki poziom skuteczności własnej w pełnieniu roli ucznia (r = 0,233; p < 0,001) oraz motywa‑
cji do uczenia się (r = 0,095; p < 0,050). Związek między poczuciem skuteczności własnej a motywacją do uczenia się miał średnią siłę (r = 0,353; p < 0,001).
Dane znajdujące się w tabeli 21 pokazują, że badane zmienne w większości przypadków pozostają ze sobą w słabych związkach. Istotne wartości współ‑
czynnika korelacji wynikają w wielu przypadkach z dużej liczby badanych osób.
Zaobserwowano pięć par zmiennych, w przypadku których bezwzględna war‑
tość współczynnika korelacji przekroczyła 0,30 – co wskazuje na średnią siłę związku. Związkami tymi okazały się relacje między:
168 Wyniki badań własnych nad związkami między zmiennymi
autonomią ogólną a ogólną trudnością autonomicznego uczenia się, •autonomią ogólną a trudnością refleksyjnej oceny uczenia się,
•poczuciem własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia a ogólną trudnością •autonomicznego uczenia się,
emocjonalnością a autonomią ogólną,
•poczuciem własnej skuteczności w pełnieniu roli ucznia a motywacją do ucze‑
•nia się.