Znaczenie miejsc dla zespołów bentosowych

Do oceny zespołów bentosowych stosuje się kryteria, które sprawdziły się już w ocenach oddziaływania na środowisko projektów morskich farm wiatrowych w WSE.

Kryterium: rzadkość i zagrożenie

Kryterium "rzadkość i zagrożenie" populacji uwzględnia liczbę rzadkich lub zagrożonych gatunków. Można to oszacować na podstawie wykrytych gatunków z Czerwonej Księgi.

Zgodnie z obecnie dostępnymi badaniami mak-rozoobentos w bałtyckiej WSE uznaje się za średni na podstawie liczby wykrytych gatunków

z czerwonej listy. Wykaz gatunków dla całej WSE nie jest obecnie dostępny. Wskazówek do-tyczących różnorodności gatunkowej dostarczają jednak badania K^OCKA (2001), w trakcie których w obszarze głębokowodnym pasa Fehmarn stwierdzono występowanie po-nad 110 różnych gatunków makrozoobentosu.

Według Z^ETTLER et al. (2003) w Morzu Ar-końskim odnotowano występowanie ponad 126 gatunków.

Dla niemieckiego obszaru morskiego i przybrzeżnego Morza Bałtyckiego G^OSSELCK et al. (1996) wymieniają łącznie 383 gatunki bento-sowe. WASMUND et al. (2016) podają, że na ośmiu stacjach w Morzu Bałtyckim (Zatoka Ki-lońska i Meklemburska, Morze Arkońskie) w la-tach 1991-2015 wykryto łącznie 251 taksonów makrozoobentosu. 29 gatunków z czerwonej listy wykrytych w niemieckiej WSE odpowiada zatem około 8-12% całej populacji. Nie obejmuje to gatunków znajdujących się na liście ostrzeżeń oraz gatunków, o których baza danych jest niewystarczająca.

Kryterium: różnorodność i odrębność

Kryterium to odnosi się do liczby gatunków i składu zespołów gatunków. Ocenia, w jakim stopniu występują gatunki lub zbiorowiska cha-rakterystyczne dla siedliska i jak regularnie występują.

Inwentarz gatunkowy w WSE Bałtyku można uznać za średni z około 200 gatunkami makro-zoobentosu. Zbiorowiska bentosowe również w większości nie wykazują żadnych szczególnych cech. Przy wyższym zasoleniu, jakie nadal panuje w głębszych horyzontach (od ok. 20 m) w niemieckim Morzu Bełtów, istnieją warunki dla stosunkowo bogatej gatunkowo zbiorowości abra alba, w której eponimicznemu małżowi pieprzowemu (Abra alba) towarzyszą: małż kos-zowy (Corbula gibba), małż islandzki (Arctica is-landica), chruścik (Lagis koreni), wieloszczet Nephtys spec, krab Diastylis rathkei lub pospo-lita gwiazda krucha (Ophiura albida). Ponadto,

istnieje szereg innych morskich euryhalinowych Vielborster, krabów i mięczaków. W Bałtyku właściwym Macoma balthica monocoenosis do-minuje w płytszych obszarach, a liczba gatunków zmniejsza się w związku z zasole-niem.

Kryterium: obciążenie wstępne

W przypadku tego kryterium, jako metrykę oceny przyjęto intensywność eksploatacji rybackiej, która jest najbardziej efektywną zmienną zakłóceń bezpośrednich (m.in. HIDDINK ET AL. 2019, EIGAARD ET al. 2016, BUHL-MORTENSEN et al. 2015 i cytowana tam literatura). Ponadto eu-trofizacja może mieć wpływ na zbiorowiska ben-tosowe. W przypadku innych zmiennych zakłócających, takich jak ruch statków, za-nieczyszczenia itp., obecnie nadal brakuje odpo-wiednich metod pomiaru i wykrywania, które um-ożliwiłyby ich uwzględnienie w ocenie.

Bentos Morza Bałtyckiego został poddany presji różnych czynników antropogenicznych i odbiega od swojego pierwotnego stanu. Dlatego też ani skład gatunkowy, ani biomasa zoobentosu nie odpowiadają obecnie stanowi, jakiego należałoby oczekiwać bez działalności czło-wieka. Na szczególną uwagę zasługuje be-zpośrednie zaburzenie powierzchni dna przez intensywną działalność połowową, która stwarza wysoki potencjał zagrożenia dla epibentosu i powoduje przejście od gatunków długo żyjących (omułki) do gatunków krótko żyjących, szybko rozmnażających się. Inne główne czynniki wpływu to eutrofizacja i żegluga. Główne skutki eutrofizacji dla ekosystemu Morza Bałtyckiego to wzrost planktonowej produkcji pierwotnej, wzrost biomasy bentosu (CEDERWALL i E LMG-REN, 1980) oraz wzrost liczby przypadków nie-doboru tlenu. Za przyczyny częstych i ekstre-malnych przypadków niedoboru tlenu w Morzu Bałtyckim uznaje się rosnące zużycie tlenu w wyniku procesów eutrofizacji oraz zmniejszoną wymianę wód spowodowaną zmiennością lub zmianą klimatu (HELCOM 2009). Zagrożeniem

dla bentosu mogą być również środki bojowe zrzucane do Morza Bałtyckiego.

Oprócz powyższych kryteriów oceny, do opisu sytuacji zespołów bentosowych w Morzu Bałty-ckim można wykorzystać model sukcesji Morza Bałtyckiego opracowany przez R^UMOHRA (1996). Zastosowanie tego modelu pokazuje, że stan bentologiczny Morza Bałtyckiego pogorszył się o co najmniej jeden poziom od 1932 do 1989 roku. Specyficzne cechy hydrograficzne i morfo-logiczne Morza Bałtyckiego, jak również zdarze-nia naturalne (intruzja wód słonych, niedobór tlenu) i wpływy antropogeniczne (eutrofizacja, wprowadzanie zanieczyszczeń) ujawniają sukcesję typowych stanów bentosu. R^UMOHR (1996) wyróżnia sekwencję typowych warunków i definiuje w sumie pięć różnych etapów, które rozpoczynają się od stabilnego (climax) zbioro-wiska zdominowanego przez długowieczne małże lub szkarłupnie (etap 1, obecnie rzadko spotykany), a wraz z postępującą eutrofizacją przechodzą w zbiorowisko zdominowane przez małże i długowieczne wieloszczety, podlegające silnym fluktuacjom wraz ze wzrostem biomasy (etap 2). Jeśli warunki ulegają dalszemu pogor-szeniu, następuje krótkotrwała, niewielka bio-masa małych wieloszczetów, z dużymi waha-niami parametrów populacji i sporadycznym wy-mieraniem z powodu niedoboru tlenu (etap 3).

Jeśli poziom tlenu obniży się jeszcze bardziej, cała fauna żyjąca w glebie (infauna) obumiera i można znaleźć tylko sporadycznie ruchliwą epifaunę. Etap 5 przedstawia długotrwały osad bezzwierzęcy (azotowy) z laminowaną drobną stratyfikacją.

Od końca lat 80. zachodni Basen Arkoński, po-dobnie jak baseny wschodnie, jest jednym z obs-zarów Morza Bałtyckiego poważnie zagrożonych przejściowymi sytuacjami niedo-boru tlenu, co pokazuje porównanie stanu środo-wiska morskiego pomiędzy danymi z H^AGMEIERA

Z 1932 r. (stadium 1-2) i 1989 r. (stadium 3-4) (RUMOHR, 1996). Jednak po wcześniejszych

sytuacjach niedoboru tlenu okazało się, że ben-tos ma ogromny potencjał regeneracyjny (por.

WASMUND et al. 2012). Zatem obecny stan ben-tosu, ujawniony na podstawie danych z badań oddziaływania na środowisko (EIS) oraz pro-jektów badawczo-rozwojowych, można sklasy-fikować jako etap 2-3 modelu sukcesji Morza Bałtyckiego według Rumohra (1996). Jednakże poszczególne etapy tego modelu sukcesji są również odwracalne, jeśli warunki zmienią się w wyniku poprawy środowiska.

Obszar priorytetowy energia wiatrowa EO1 W badaniach przygotowawczych przepro-wadzonych przez Zettlera et al. (2003) w celu wyznaczenia obszaru szczególnej przydatności

"Westlich Adlergrund" (obszar EO1) stwierdzono występowanie 69 gatunków makrozoobentosu.

Odnotowano łączne zagęszczenia od 750 do 31 250 osobników/m², przy czym w liczebności do-minował omułek jadalny (Mytilus edulis). W związku z tym biomasa koreluje głównie z ich występowaniem. Z^ETTLER et al. (2003) zidenty-fikowali w sumie sześć gatunków, które można uznać za tzw. relikty glacjalne (Halitholus yol-diaearcticae, Astarte borealis, A. elliptica, Mono-poreia affinis, PontoMono-poreia femorata i Saduria entomon). Podobnie jak Arctica islandica, gatunki te są uzależnione od zimnej i stosun-kowo słonej wody i dlatego ich występowanie jest w dużej mierze ograniczone do głębszych części obszaru. Z punktu widzenia makro-zoobentosu szczególnie cenne dla regionu są obszary występowania Astarte borealis. Silne aperiodyczne intruzje słonej wody mogą wypłu-kiwać gatunki morskie do wschodniego basenu Arkony, przyczyniając się do różnorodności gatunkowej. W południowej części stwierdzono występowanie zespołów mięczaków Mytilus edulis i Macoma baltica.

Badania bentosu w rejonie Obszaru 1 przepro-wadzone w ramach badań podstawowych (M

A-RILIM 2016) mogły jedynie częściowo potwier-dzić wyniki Z^ETTLER et al. (2003). Stwierdzone gatunki zostały przypisane do gromady Macoma

balthica, która jest szeroko rozpowszechniona w zachodniej i środkowej części Morza Bałty-ckiego. Odpowiednio w obszarze EO1 najliczniej występowały gatunki Macoma balthica, Sco-loplos armiger i Pygospio elegans, a w biomasie dominował bałtycki omułek płaski (Macoma balthica). Z kolei w południowej części obszaru EO1 najliczniej występowały trzy główne gatunki: Mytilus edulis, Pygospio elegans i Ma-coma balthica. Biomasa na tym obszarze była stale zdominowana przez małże (Mytilus edulis i Macoma balthica).

Zbiorowisko bentosowe w obszarze EO1 uznaje się za wysokiej jakości ze względu na bogactwo gatunkowe, rzadkie gatunki reliktowe i gatunki z czerwonej listy. W związku z tym, obszar ten ma stosunkowo wysoki udział gatunków zagrożonych. Z punktu widzenia makrozooben-tosu szczególnie cenne są pola kamienne z cha-rakterystycznymi skupiskami omułków. Na południowym wschodzie rozciągają się one od Adlergrund do obszaru EO1 i charakteryzują się bardzo dużą liczbą gatunków bentosowych w tym regionie. Zidentyfikowano głównie złoża małży, żwiru i kamieni, a także gliny głazowej in-situ.

Obszar zarezerwowany dla energii wiatrowej EO2

Wyniki oceny oddziaływania na środowisko proponowanych morskich farm wiatrowych "Bal-tic Eagle" i "Ostseeschatz" są wykorzystywane do oceny bentosu w obszarze EO2. W całym obszarze tworzy się zbiorowisko Macoma balthica, które jest szeroko rozpowszechnione w dużej części Morza Bałtyckiego. Oprócz tytułowego bałtyckiego małża płaskiego, w zbio-rowisku bentosowym dominują różne inne małże, wieloszczety, skorupiaki i ślimaki. Trzy główne gatunki, pod względem całkowitej liczby osobników, to omułek bałtycki, pierścieniak skr-zelowy Scoloplos armiger i skorupiak kumak Di-astylis rathkei. Poza małżami, są to głównie szybko rosnący, krótko żyjący "oportuniści", cha-rakteryzujący się szybkim osiąganiem

dojrzałości płciowej, dużą liczbą potomstwa i krótkimi cyklami życiowymi. Są to cechy niezbędne do przetrwania w warunkach dużej zmienności czynników środowiskowych siedli-ska.

Na obszarach objętych projektem "Orzeł Bałty-cki" i "Ostseeschatz" stwierdzono występowanie łącznie 42 gatunków makrozoobentosu. Średnie zagęszczenie osobników w obszarze projektu

"Ostseeschatz" wynosiło 643 osobniki na m².

Często dominują pojedyncze gatunki. Epifauna zdominowana jest przez gatunki, które mogą żyć jako padlinożercy lub drapieżcy na podłożu mu-listym, takie jak wieloszczety Nephtys ciliata i Bylgides sarsi. Spośród wykrytych gatunków, jedynie omułek islandzki (Arctica islandica) jest klasyfikowany jako zagrożony zgodnie z Czer-woną Listą (Rachor i in., 2013) (por. Tabela 8).

Ogólnie rzecz biorąc, stanowisko EO2 charak-teryzuje się niskim bogactwem strukturalnym.

Dominujące gatunki bentosowe składają się głównie z gatunków, które szybko się regenerują. Wyraźna zdolność do szybkiej rege-neracji po zakłóceniach charakteryzuje występującą tu faunę denną (R^UMOHR 1995).

Obszar ten ma zatem niewielkie znaczenie zarówno dla infauny, jak i epifauny.

Obszar priorytetowy energia wiatrowa EO3 Opis obszaru EO3 opiera się na wynikach badań przygotowawczych do wyznaczenia obszaru szczególnej przydatności "Kriegers Flak" oraz na wynikach badań bentosu w ramach OOŚ i monitoringu towarzyszącego budowie farmy wi-atrowej "EnBW Baltic 2".

W ramach badań Z^ETTLERA et al. (2003) stwier-dzono występowanie łącznie 77 gatunków mak-rozoobentosu. Odnotowano całkowite zagęszczenia od 386 do 8875 osobników/m², przy czym liczebności zdominowane były przez obecność i brak omułka bałtyckiego (Macoma balthica) i wieloszczeta Pygospio elegans. Bio-masa zależała głównie od większych gatunków małży (Macoma balthica, Mya arenaria i Mytilus

edulis). Na stanowiskach mułowych w wodzie o głębokości większej niż 35 m regularnie odnotowywano stosunkowo wysoką liczebność wieloszczeta Terebellides stroemi. Spośród odnotowanych gatunków, siedem można uznać za tzw. relikty glacjalne (m.in. Astarte borealis, Monoporeia affinis i Pontoporeia femorata).

Gatunki te, jak również Arctica islandica, są uzależnione od zimnej i stosunkowo słonej wody, a zatem ich występowanie jest w dużej mierze ograniczone do głębszych części obs-zaru. Obszary te są szczególnie cenne dla regi-onu Kriegers Flak z punktu widzenia makro-zoobentosu.

Z wyjątkiem kilku znalezisk rzadkich gatunków, wyniki badań przeprowadzonych w ramach OOŚ na temat obecnej populacji zespołów bento-sowych są zgodne z wynikami badań przepro-wadzonych w ramach projektu badawczo-ro-zwojowego zleconego przez BfN (Zettler et AL. 2003). Na badanym obszarze farmy wiatrowej

"EnBW Baltic 2" podczas OOŚ wykryto łącznie 83 taksony makrozoobentosu. Łącznie 60 gatunków i 20 taksonów supraspecyficznych zostało również wykrytych podczas badań przeprowadzonych w ramach monitoringu w trakcie budowy (IFAÖ 2015a). Najliczniej występowały: omułek bałtycki (Macoma balthica) i omułek jadalny, ślimak gładki (Hydro-bia ulvae), wieloszczety Pygospio elegans i Sco-loplos armiger oraz kumak Diastylis rathkei.

W sumie na terenie stanowiska EO3 w latach 2002-2014 wykryto 10 gatunków zagrożonych z Czerwonej Listy wg RACHOR et al. (2013) (patrz Tabela 8).

Zbiorowisko bentosowe w obszarze EO3 uznaje się za wysokiej jakości ze względu na bogactwo gatunkowe, rzadkie gatunki reliktowe oraz liczbę gatunków z czerwonej listy. Wynika to z jednej strony z faktu, że na badanym obszarze farmy wiatrowej "EnBW Baltic 2" wykryto łącznie 83 gatunki, z których 10 to gatunki z Czerwonej Listy. Południowa i częściowo północno-wscho-dnia część obszaru ma szczególne znaczenie,

ponieważ występują tu gatunki zimnolubne (np.

Astarte borealis, Monoporeia affinis), które są rzadkie w Morzu Bałtyckim. Według Z^ETTLERA et al. (2003) szczególnie cenne z punktu widzenia makrozoobentosu są również skały i piargi w północnej płytkiej strefie z wyraźnymi skupis-kami omułków.

Obszar zarezerwowany dla rurociągów LO6 W ramach badań bentosu na potrzeby przyłączenia do sieci morskiej farmy wiatrowej

"Basen Arkoński Południowo-Wschodni", na po-dstawie pobranych próbek wykryto łącznie 36 gatunków makrozoobentosu. Najbogatszymi w gatunki grupami były wieloszczety i skorupiaki.

Średnie zagęszczenie osobników wynosiło 3,396 na m². Podczas badań trasy przepro-wadzonych w 2012 r. dla planowanych przyłączy do sieci w obszarze EO1 odnotowano łącznie 61 gatunków.

Roślinność dna miękkiego występująca wzdłuż trasy poza obszarem EO1 jest stosunkowo uboga gatunkowo. Stwierdzone zagęszczenia o-sobników i całkowita biomasa są również sto-sunkowo niskie. Dominują gatunki żyjące na miękkim dnie, takie jak Halicryptus spinulosus, Macoma balthica, Terrebellides stroemi, Diasty-lis rathkei i Pontoporeia femorata. Szczególnie w lecie, na dnie mułowym mogą wystąpić okresowe niedobory tlenu, które mogą pro-wadzić do masowego wymierania fauny dennej.

Ogólnie rzecz biorąc, znaczenie trasy dla mak-rozoobentosu należy sklasyfikować jako niskie do maksymalnie średniego. Badania transek-towe w obrębie obszaru EO1 wykazują znacznie bogatsze gatunkowo zbiorowiska bentosowe o większym zagęszczeniu osobników. W tym miejscu małż błękitny dominuje w zbiorowiskach bentosu twardego dna.

Nowsze badania zbiorowisk bentosowych zostały przeprowadzone w ramach procedury zatwierdzania "Cable 1 to 6 / cross-connection"

dla przyłączenia do sieci na obszarze Obszarów 1 i 2 (50HERTZ 2014), których trasy w znacznym

stopniu pokrywają się z trasami przyłączy.

Łącznie wykryto 42 taksony wzdłuż propono-wanych tras kablowych, przy czym najbogatszymi w gatunki grupami taksono-micznymi są wieloszczety (14 gatunków), skoru-piaki (12 gatunków) i mięczaki (5 gatunków).

Dwa ze stwierdzonych gatunków znajdują się na Czerwonej Liście wg R^ACHOR et al. (2013) ze stopniem zagrożenia o nieznanym zasięgu (ka-tegoria RL G) ze względu na sytuację popu-lacyjną lub rozwój populacji. Są to omułek As-tarte borealis i izopod olbrzymi Saduria ento-mon. Przynajmniej lokalnie może również występować zagrożony omułek długopłetwy Arc-tica islandica (kategoria RL 3), choć nie został on wykryty podczas powyższych badań. W obrębie pól kamiennych występujących na tym obszarze można spodziewać się obecności typowych gatunków lub zespołów rafowych. W związku z tym zbiorowisko bentosu należy zaklasyfikować jako "znaczące w skali regionu", zwłaszcza w obszarze stanowiska EO1.

Ryby

Jako najbardziej zróżnicowana ze wszystkich żyjących obecnie grup kręgowców, ryby są rów-nie ważne w ekosystemach morskich jako dra-pieżniki i ofiary. Ryby żyjące na dnie żywią się głównie bezkręgowcami żyjącymi w i na dnie, podczas gdy gatunki ryb pelagicznych żywią się prawie wyłącznie zooplanktonem lub innymi ry-bami. W ten sposób biomasa wytworzona w dnie morskim i na dnie, jak również w otwartych wo-dach oraz związana z nią energia stają się dostępne również dla ptaków i ssaków morskich.

Do pierwszego podziału fauny rybnej przydatny jest tryb życia osobników dorosłych w danym zbiorniku wodnym, według którego można odróżnić gatunki żyjące na dnie (denne) od tych, które żyją w wodach otwartych (pelagiczne).

Częste są również formy mieszane (bento-pelagiczne). Podział ten nie jest jednak ścisły:

ryby denne wznoszą się w słupie wody, podob-nie jak ryby pelagiczne przebywają czasowo w

pobliżu dna. Największy odsetek stanowią ryby denne (53%), wyprzedzając gatunki denne (27%) i pelagiczne (17%). Tylko około 3% nie może być przypisane do żadnego z trzech sta-diów rozwojowych ze względu na bliskie pokre-wieństwo siedliskowe (FROESE & PAULY 2000). Poszczególne stadia rozwojowe gatunków często różnią się bardziej pod względem formy i zachowania niż te same stadia u różnych gatunków: śledź pelagiczny Clupea harengus składa ikrę w grubych matach na pias-zczysto-żwirowym dnie lub przykleja ją do odpo-wiedniego podłoża, takiego jak glony lub kamie-nie (DICKEY-COLLAS i in. 2015), wszystkie płastugi mają larwy pelagiczne, które przecho-dzą do życia dennego w miarę przekształcania się w charakterystyczny kształt ciała (V^ELASCO et al. 2015), a ryby bentopelagiczne, takie jak dorsz, mają ikrę i larwy pelagiczne (H^ISLOP et al.

2015). Najważniejszymi wpływami na populacje ryb są rybołówstwo i zmiany klimatyczne (H

OL-LOWED et al. 2013, HEESSEN ET AL.2015). Czyn-niki te wzajemnie na siebie oddziałują i są trudne do rozróżnienia w ich relatywnym wpływie na dy-namikę populacji ryb (D^AAN et al. 1990, VAN

BEUSEKOM ET AL.2018). Do tego dochodzą wa-runki hydrograficzne i wpływy różnorodnej działalności człowieka. Dlatego, mimo że relacje dominacji w obrębie zbiorowiska gatunków ryb mogą być zgodne z długoterminowymi, okresowymi fluktuacjami klimatycznymi (PERRY ET AL. 2005, BEAUGRAND 2009, GRÖGER ET AL. 2010, HISLOP ET AL. 2015), nie można ich wy-jaśnić bez uwzględnienia rybołówstwa (F

AUCH-ALD 2010).

Innym mechanizmem, za pomocą którego po-dwyższone temperatury spowodowane zmi-anami klimatycznymi mogą wpływać na dyna-mikę populacji ryb, jest osłabienie synchro-niczności pomiędzy rozwojem zooplanktonu sterowanym temperaturą a rozwojem fitoplank-tonu sterowanym długością dnia. W wyniku tego

"niedopasowania" (CUSHING 1990), larwy ryb mogą napotkać zmniejszone zagęszczenie

zooplanktonu, gdy po spożyciu woreczka żółt-kowego polegają na pokarmie zewnętrznym. U różnych gatunków wskaźniki przeżywalności wczesnych stadiów rozwojowych mają niepro-porcjonalnie duży wpływ na dynamikę populacji (HOUDE 1987, 2008). Zmienność ta może prze-nosić się na drapieżniki znajdujące się na szczycie sieci pokarmowej (DURANT et al. 2007, DÄNHARDT & BECKER 2011), do których należą łowiska. Pośrednio zmiana klimatu może wpłynąć na zbiorowiska ryb morskich poprzez reakcje człowieka na zmianę klimatu w postaci instalacji morskich farm wiatrowych (EEA2015).

Z jednej strony, w ten sposób powstałyby duże obszary, z których wykluczone byłoby ry-bołówstwo, a z drugiej strony, na dużą skalę wprowadzono by sztuczne, twarde podłoża, tworząc siedliska dla gatunków, które w prze-ciwnym razie nie występowałyby na danych obs-zarach (EHRICH et al. 2007). W zasadzie mecha-nizmy te działają również w Bałtyku, którego hydrograficzna zależność od napędzanego wiat-rem napływu słonej i bogatej w tlen wody z Morza Północnego jest decydującym czynnikiem dla populacji ryb (MÖLLMANN et al. 2009). W związku z tym w głębokich basenach wielokrot-nie dochodzi do wielokrot-niedoboru tlenu. Stabilna straty-fikacja zbiornika wodnego z ubytkiem tlenu poniżej warstwy wiosennej temperatury może mieć ogromny wpływ na sukces reprodukcyjny ryb, których ikra zawieszona jest w tych warst-wach (np. dorsz bałtycki; N^ISSLING et al. 1994).

Jednakże zmiany klimatyczne i rybołówstwo nie są jedynymi czynnikami, które mogą kontrolo-wać populacje ryb. Na przykład Ö^STERBLOM et al. (2007) wyjaśniają rozwój zasobów rybnych w Morzu Bałtyckim w latach 1900-1980 w dużej mierze spadkiem populacji fok i poważną eutro-fizacją.

Sytuacja w zakresie danych

Ponieważ dane są dostępne prawie wyłącznie z połowów włokiem dennym, a nie z pobierania próbek pelagicznych, poniższa ocena może być

dokonana wyłącznie w odniesieniu do ryb den-nych. W przypadku ryb pelagicznych nie ma dostępnych danych, które w pełni reprezento-wałyby spektrum gatunków. Wiarygodna ocena społeczności ryb pelagicznych nie jest zatem możliwa. Podstawa oceny stanu ryb (żyjących na dnie) jest następująca

• wyniki z badań oddziaływania na środo-wisko i badań klastrowych do przygoto-wania aktualnych list gatunków (Obszar 1:

Klaster na zachód od Adlergrund wiosna 2014, Obszar 2: Orzeł Bałtycki jesień 2012, Obszar 3: EnBW Baltic 2 jesień 2014).

• baza danych Międzynarodowej Rady Badań Morza (ICES) dotycząca badań włoków (DATRAS) (dostęp 12 marca 2018 r.).

Uwzględniono tu tylko obszary standardowe i kwadraty planu obejmujące niemiecką WSE Morza Bałtyckiego. Są to standardowe obszary połowu ryb okrągłych 22 i 24, przy czym obszary farm wiatrowych EO1, EO2 i EO3 znajdują się w standardowym obs-zarze połowu ryb okrągłych 24. Dane połowowe z IV kwartału 2017 r. i I kwartału 2018 r. zostały połączone.

Należy zauważyć, że w porównaniu z badaniami oddziaływania na środowisko i badaniami nad klastrami dodatkowe dane DATRAS uzyskano

Należy zauważyć, że w porównaniu z badaniami oddziaływania na środowisko i badaniami nad klastrami dodatkowe dane DATRAS uzyskano