ORGAN ZWIĄZKU GMIN W OJEW ÓDZTW A ŚLĄSKIEGO
Nr. 12 Katowice, grudzień 1935 r. Rok XI
Przywileje podatkowe związków międzykomunalnych
(Przedruk z Gazety Administracji i Policji Państw,).
Poza obszarem województwa śląskiego obowią
zuje rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej z dn. 22 marca 1928 r. o związkach międzykomunalnych (Dz, U, R. P, Nr. 39 poz. 386), w brzmieniu art. 20 rozp. Prez, Rzp, z dn. 28 XII 1934 r. (Dz. U. R. P.
Nr. 110 poz, 976). W województwie Śląskiem odpo
wiednikiem powołanej normy jest ustawa pruska z dnia 19 lipca 1911 r. (Zib, Pr, str. 116); organizacje, których ta ustawa dotyczy, są w niej określone ter
minem ,,Zw e c-k v erb and' ’, a w terminologii polskiej, stosowanej w województwie Śląskiem, wyrazami
„Związek celowy". W dalszym ciągu niniejszego arty
kułu będzie używany termin „związek międzykomu
nalny” ma oznaczenie organizacji, przewidzianej w po
wołanej normie polskiej, a termin „związek -celowy”
—- na oznaczenie organizacji, przewidzianej w powo
łanej normie pruskiej.
W myśl art. 3 pkt. 3 ustawy z dnia 15 lipca 1925 r, o państwowym podatku przemysłowym (Dz. U. R.
P. z 1934 r. Nr. 76 poz. 716) „od państwowego podat
ku przemysłowego są zwolnione przedsiębiorstwa u- żytecznoś-ci publicznej, prowadzone przez związki sa
morządowe we własnym zarządzie ii na własny ra
chunek . . , ” Nasuwa się pytanie, -czy związki .mię
dzykomunalne i związki -celowe są zwolnione od po
datku przemysłowego na rów ni ze związkami sam o- rządowemi,
W myśl art. 11 i 12 powołanego wyżej rozporzą
dzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z 1928 r. „zwią
zek międzykomunalny może otrzymać charakter kor
poracji prawa publicznego, jeżeli,,,, zadania jego wcho
dzą w zakres administracji publicznej, O nadaniu związkowi międzykomunalnemu charakteru korpora
cji prawa publicznego.,,, decyduje minister spraw we
wnętrznych w porozumieniu z ministrem skarbu,.,.
Związki międzykomunalne o charakterze korporacyj prawa publicznego pod względem... stosowania do
nich jako podatników ustaw i przepisów o podat
kach państwowych i komunalnych oraz o opła
tach stemplowych, hipotecznych, sądowych i nota
rialnych — należy traktować narówni z-e związkami komu nalnemi",
Z ostatniego zdania — w związku z przytoczonym wyżej art. 3 pkt. 3 ustawy o państw, pod. przemysło
wym — wynika: 1) ż-e oidi państwowego podatku prze
mysłowego są zwolnione przedsiębiorstwa użytecz
ności publicznej, prowadzone we własnym zarządzie i na własny rachunek przez związki międzykomunalne -o -charakterze korporacyj prawa publicznego, 2) że od państwowego podatku przemysłowego nie są zwol
nione przedsiębiorstwa użyteczności publicznej, pro
wadzone przez związek międzykomunalny, nie posia
dający charakteru korporacji prawa publicznego. T e
zy 1 i 2, tylko co przytoczone, czynią zbę-dlnem badia
nie, -czy dany związek międzykomunalny jest „związ
kiem samorządowym” w rozumieniu art. 3 pkt. 3 u- stawy o państwowym podatku przemysłowym. Na
wet w razie najściśleszeigo ust-alemi-a, że dany zwią
zek międzykomunalny jest związkiem samorządowym w rozumieniu powołanego art, 3 pkt; 3, należy roz
strzygnąć, ż-e nie jest zwolniony od podatku przemy
słowego — jeśli nie ma charakteru korporacji -prawa publicznego; powołana bowiem' norma polska z 1928 -r,, o il-e zawiera implicite tezy 1 i 2, jest nowelą do ustawy o państwowym podatku przemysłowym z 1925 r, i ma zastosowanie zasada „lex posterior derogat priori”.
Co do związków celowych jestem zdania, że istniałaby nietylko możliwość, ale też konieczność zastosowania tezy 1, drogą -anallogji, o- ileby się oka
zało, że istnieją związki celowe, które nie różnią się istotnie od związków międzykomunalnych o charak
terze korporacyj prawa publicznego. Nie jest bo
wiem dopuszczalna interpretacja, któraby z dwóch
orgamizacyj, nie różniących się między sobą istotnie, zwalniała od podatku tylko jedną, a 'drugiej tylko dlatego 'nie zwalniała, że ta druga ma siedzibę w wo
jewództwie Śląskiem; również w tej mierze ma zna
czen ie, że norma polska z 19:28 ,r. jest nowelą do ustawy o państwowym podatku przemysłowym, ta ostatnia zaś obowiązuje na całym obszarze Państwa.
Natomiast z zastosowania tezy 1 na obszarze Śląska nie wynikałoby sarno przez się analogiczne zastoso
wanie tezy 2, gdyż należałoby jeszcze rozważyć, czy może związek celowy, różniący się istotnie od zwią zku międzykomunalnego:, jest „związkiem samorzą- dowym" w rozumieniiu art. 3 pkt. 3 ust. o państwo
wym podatki: przemysłowym.
Otóż porównanie normy polskiej z normą pru
ską prowadzi do wniosków następujących: a) Pojęcie związku międzykomunalnego1 pokrywa się z pojęciem związku celowego (Art, 1 normy polskiej: „Dla prze
prowadzenia poszczególnych zadań, wchodzących w zakres działania samorządu terytorialnego, mogą gminy miejskie . . . łączyć się w związki międzyko
munalne § 1 normy pruskiej; „Stadte .. , kon- nen behufs ErfuHiung einzelner kommunaler Aulgaben jeder A rt miteiniander zu Zwecky erbanden , , . ver- bunden werden1’); b) Natomiast pojęcie związku ce lowego o charakterze korporacji prawa publicznego (offentliche Korpersohaft), zdefinjowane w § 6 normy pruskiej, nie pokrywa się z pojęciem, które tym ter
minem. oznacza norma polska. Mianowicie według normy pruskiej związek celowy posiada uprawnienia korporacji prawa publicznego: 1) jeśli uprawnienia takie służą wszystkim członkom związku bez ogra niczenia lub, 2) w braku warunku, określonego pod) 1
— jeśli uprawnienia korporacji prawa publicznego zostały przyznane 'danemu związkowi za zgodą króla.
Nie wchodząc w to, czy trafna jest hipoteza, że wy
razy ,,bez ogra nic zenia” wiążą się np, z .gminą, gdyż do istoty gminy należy spełnianie zadań administracji publicznej, a własność prywatna, która służy gminie, jest zjawiskiem wtórnem, że natomiast wyrazy te nie wiążą się z obszarem dworskim (Gutsbezirk), który w myśl § 1 normy pruskiej też mógł być członkiem związku celowego), gdyż on był przede w szystkiem przedmiotem własności prywatnej, a tylko ubocznie zostały mu powierzone funkcje administracji publicz
nej; mie wchódiząc również w to, kto obecnie w za
kresie , o którym mowa, wstąpił w miejsce króla —•
stwierdzam, że kryte,rja są w normie polskiej zupeł
nie inne niż w normie pruskiej. Wobec tego stajtó się konieczne ustalenie definicji „związku samorzą
dowego" oraz zbadanie, czy i o ile związek celowy mieści się w ramach tej definicji.
W myśl art, 72 Konstytucji „administrację pań
stwową sprawuje; a) administracja rządowa, b) sa
morząd terytorjalny, e) samorząd 'gospodarczy. A zatem dana organizacja tylko w takim razie i tylko tyle jest „samorządową", jeżeli i o ile zadaniem jej,
wskazanem w normach, 'określających jej ustrój, jest sprawowanie administracji państwowej. Nie można więc orzec ogólnie, że związki celowe są lub że nie są związkami samorządowemi, lecz można tylko u- stalić, że dany związek celowy jest lub nie jest zwią
zkiem samorządowym.
Wobec powyższego trzeba ustalić pojęcie „ad
ministracji państwowej ’, Jestem zdania, że pojęcie to nie wynika z istoty państwa, jako zjawiska socjo
logicznego, którego istnienie jest niezależne od woli człowieka. Administracja państwowa, czyli ogół za
dań państwa, należy do kategorji pojęć geograficzno- historycznych, gdyż treść administracji państwowej jest zmienna w przestrzeni i w czasie (jest inna w A- bisynji, a inna we Włoszech; w Abisynji będzie nie
bawem najprawdopodobniej inna niż jest obecnie — bez względu na to, jaki będzie wynik obecnego kon
fliktu). A zatem „administracja państwowa” jest to ogół tych czynności, które według zapatrywań, panu
jących na daniem terytorjum państwowem i w danej epoce — zapatrywań, których panowanie przejawia się w prawodawstwie oraz w treści i nasileniu poli
tyki rządu — należą do istotnych zadań państwa, t. j, takich, od których i(według owych zapatrywań) państwu nie wolno się uchylać. Czynność pewna nie zostaje pozbawiona cech istotnego zadania państwa przez to, że państwo nie zastrzegło sobie wyłączno
ści, lecz dopuszcza inicjatywę prywatną (sądy pań
stwowe a sądy polubowne; szkolnictwo państwowe lub utrzymywane przez związki komunalne a szkol
nictwo prywatne). Nie należy jednak ido istotnych zadań państwa czynność, którą państwo wprawdzie faktycznie wykonywa, ale której spełnianie przez państwo — według panujących zapatrywań, — nie jest konieczne, lecz może być pozostawione w cało
ści inicjatywie prywatnej. A, R.
Realizacja reformy ubezpieczeń społecznych
Samorząd Miejski pisz®:
W myśl zapowiedzi p. premjera Kościałkowskiego ma nastąpić w najbliższym czasie ,reforma ubezpie
czeń społecznych.
Wprost rewelacyjnie przedstawiają się wyniki, do których doszła powołana przez p. prezesa rady ministrów komisja dla spraw finansowych łnstytucyj ubezpieczeń społecznych pod przewodnictwem pre
zesa P. K, O. d-ra Henryka Grubera.
Przedewszystlkiem okazuje się, że zamrożone ka
pitały ubezpieczeń idą w setki miljonów złotych. Na
stępnie komisja doszła ido wniosku, że położenie ma
jątkowe Kas Chorych i(Ubezpieczalni) jest nader kry
tyczne, czego główna przyczyna tkwi w tem, że dzia
łalność ich od samego początku istnienia nie była o- parta na racjonalnej kalkulacji. Kasy Chorych, które
następnie przekształcono w -Ubezpiecza-lnie, tnie Ibyły organizowane dostatecznie planowo w sposób odpowiedni i często nie liczono się z moż
nością wywiązania się w przyszłości ze swych zo
bowiązań. Wynikiem tego jest stan obecny tych in- stytucyj, zmuszający do -zastanowienia się, czy formy w jakich ubezpieczenie na wypadek choroby były do
tychczas wykonywanie, mogą być na przyszłość utrzy
mane.
Najpoważniejszą pozycją stanu czynnego bilansu są należności od pracodawców wynoszące 120,6 milj.
zł.
Jakkolw iek tę wysoką kwotę należy w pewnym stopniu przypisać miedbść energicznej akcji egzeku
cyjnej w okresie 'dobrej komijunktury, niemniej zdaniem komisji jest ona także, i to w pierwszej linji, wyrazem nadmiernego' obciążenia życia gospodarczego koszta
mi ubezpieczeń. Znaczna część zaległości pracodaw
ców jest zdaniem Komisji nieściągalna i należałoby dążyć do zasadniczych decyzyj w kierunku rychłego zmniejszenia zaległości drogą umorzenia.
W razie zmniejszenia zaległości uległby jedno
cześnie zmniejszeniu kapitał zapasowy, który obecnie jest w dużej mierze nierealny.
Drugą bardzo ważną pozycję stanu czynnego bi
lansu stanowią nieruchomości. Dane, z któremi Ko
misja miała sposobność zapoznać się, wskazują, że brak było stałych linij wytycznych w akcji budowania i nabywania nieruchomości, toteż gospodarstwo naro
dowe poniosło wielkie straty wskutek tej nieumiejęt
nej gospodarki funduszami publicznemi.
Również analiza systemu lokat badanego przez Komisję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych utrwaliła Komisję w stanowisku, że Zakłady Ubezpieczeń nie powinny prowadzić samodzielnej polityki lokacyjnej, mającej na celu bezpośrednie wpływanie na życie go
spodarcze, gdyż do- tych zadań nie są przystosowanie, co w konsekwencji naraża je ma znaczne straty, życiu zaś (gospodarczemu nie przynosi wyraźnej korzyści.
Obniżenie obecnie obowiązujących składek mo
głoby być zdaniem- Komisji w przyszłości możliwe przez obniżenie wypadkowości. — Dotychczasowe wyniki w niektórych Zakładach: wskazują, ż-e na tern polu jest dużo do uzyskania. — Akcję zmierzającą do obniżenia wypadkowości należy skoordynować, po
głębić i zorganizować racjonalnie. W dziedzinie tej konieczną jest współpraca trzech czynników zaintere
sowanych, a mianowicie —- państwowych władz nad
zorczych, Zakładu Ubezpieczeń ii zakładów przemy
słowych, Pewne obniżenie składki możnaby uzyskać w razie usunięcia pewnych świadczeń, wprowadzo
nych w przepisach prawnych ostatnio wydanych.
Ja k podkreśla Komisja, -ujemny wpływ na gospo
darkę Zakładu i jego możliwości lokacyjne może wy
wrzeć system wymiaru, oraz ściąganie składek, sto
sowane przez Ubezpieezalnie Społeczne, — Ubezpie- -czalnie, nastawione na ubepie czernie krótkotermino
we, mogą nie doceniać dostateczmię interesu ubezpie
czeń długoterminowych temwiięcej, że nawet o ile chodzi o ubezpieczenia w rolnictwie, -osoby ubezpie
czone od wypadku nie są ubezpieczone na wypadek choroby.
Budzą również zastrzeżenie wysokości sum, pła
conych Ubez-pieczailniom za czynności na rzecz ubez
pieczenia wypadkowego. Koszty te są wygórowane i dlatego zdaniem Komisji zasady ustalania tych kosz
tów wińmy być zmienione.
Ja k też stwierdza -Komisja, Zakład Ubezpieczeń w żadnym przypadku nie powinien prowadzić progra
mowej akcji budowlanej. Dotychczasowa akcja bu
dowlana -obciążyła Zakład wielką ilością nieruchomo
ści, których odpowiednia rentowność jest uzależniona od dopłat Państwowego Funduszu Rozbudowy. Obec
nej rentowności nie da się jednak utrzymać na do
tychczasowym poziomie z uwagi na. tendencję zniż
kową czynszów. Nieruchomości budowane w okre
sie konjunkt-ury straciły na wartości od 20% do 30%.
Dewaluacja zatem, przed którą Zakład starał się za
bezpieczyć dosięgła Zakład w lokatach uważanych za bardzo pewne. Zakład powinien w możliwie blizkiej przyszłości zlikwidować przedsiębiorstwa hotelowe wraz z od noś nem i nieruchomościami, -oraz place, przy
noszące znaczne straty. 1
Obniżka świadczeń socjalnych potrzebna jest w takim stopniu, żeby przestały one działać hamująco ma rozwój życia gospodarczego. Kurczenie się proce
sów produkcji i wymiany w okresie kryzysu spowo
dowało konieczność dostosowania wszystkich -elemen
tów życia gospodarczego do nowego obniżonego po
ziomu. Dostosowanie to już nastąpiło na odcinku pry- watno-gospodarczym, -natomiast nie •nastąpiło dotych
czas ma odcinku świadczeń publicznych, a w szcze
gólności ciężarów ubezpieczeniowych. Wynika stąd rażąca dysproporcja między poszozególnemi elemen
tami a konsekwencje teg-o nienormalnego układu sto
sunków są dla życia gospodarczego ujemne.
Stanowisko samorządu gospodarczego da się streścić w trzech zasadmiczyoch tezach: 1) dalszego zwężenia zakresu osób objętych obowiązkie-m ubez
pieczenia, 2) redukcji świadczeń do poziomu, odpo
wiadającego najniezbędniejszym jedynie potrzebom ubezpieczeniowym, i 3) daleko idącej redukcji nad
miernie wybujałych kosztów administracyjnych insty- tucyj ubezpieczeniowych przy równoczesmem uprosz
czeniu i realizowaniu -metod działalności tych imstytu- cyj, ze szcze-gólne-m uwzględnieniem systemu ewiden
cji i -poboru składek, (M, G.)
4
Instrukcja o dowodach osobistych cudzoziemców
M-istwo Spr. W-ewn, okólnikiem Nr. 54 z 10. IX. ub.
r, wydało dla władz podległych instrukcję, normują- cą postępowanie władz administracji ogólnej z dowo
dami oscbistensi cudzoziemców.
Instrukcja ta jest dosyć obszerna, gdyż obejmuje 14 stron pisma maszynowego i kilka wzorów doku
mentów i pism.
W śród dowodów osobistych cudzoziemców należy odróżniać: a) dowody osobiste, wydawane przez wła
dze obce własnym obywatelom lub cudzoziemcom, tudzież b) dowody osobiste, wydawane cudzoziemcom przez władze polskie.
Dokumenty, wydawane przez władze obce, mogą być uważane za ważne dowody osobiste, o ile czynią zadość warunkom, określonym w przepisach polskich, to znaczy: stwierdzają tożsamość i przynależność państwową cudzoziemca, uprawniając go jednocześ
nie, pod warunkami, przewidzianemi w przepisach polskich, do przekraczania granic polskich. Doku
menty te znane są powszechnie pod: nazwą paszportu.
Dokumenty, wydawane cudzoziemcom przez wła
dze polskie, mają charakter tymczasowy, to znaczy mogą służyć cudzoziemcowi do czasu uzyskania moż
ności zaopatrzenia się w paszport. Dokumenty te o- kresiane są w Instrukcji, w przeciwieństwie do „pasz
portu*’, mianem „tymczasowy dowód osobisty ’.
W przepisach wspólnych dla paszportów i tym
czasowych dowodów osobistych Instrukcja używa wy
rażenia „dowód: osobisty”.
Dwa są rodzaje tymczasowych dowodów osobi
stych:
a) świadectwa tożsamości, zwane potocznie pasz
portem nian senowskim,
b) dowód tożsamości dla cudzoziemca.
Paszporty nansenowskie, uchwalone 5 łap ca 1922 r. na międzynarodowej konferencji w Genewie, mogą być wydawane tylko osobom, przebywającym na ob
szarze R. P., poczuwającym się do narodowości ro
syjskiej, które najpóźniej w dniu 5 lipca 1922 r. zna
lazły się poza granicami Z, S, R, R., posiadały przed wojną światową obywatelstwo cesarstwa rosyjskie
go i nie nabyły żadnego innego obywatelstwa lub na
byte przed niem 5 lipca 1922 r. obywatelstwo sowiec
kie przed tymże dniem utraciły.
Dowody tożsamości mogą być wydawane cudzo
ziemcom — Rosjanom, przebywającym na obszarze R. P., którzy odmawiają przyjęcia paszportu nansen.
lub którzy nie czynią zadość warunkom do' otrzyma
nia paszportu nans. W tym drugim przypadku dowód tymczasowy może być wydany, o ile cudzoziemiec nie posiada paszportu i .udowodni, że nie może go otrzymać z powodów przez władze polskie honorowa
nych.
Władzą właściwą do wydawania tymczasowych dowodów osobistych jest starosta tego powiatu, w którym przebywa cudzoziemiec, a w powiatach miej
skich — starostowie grodzcy oraz w województwie Śląskiem dyrektor policji.
Tymczasowy dowód osobisty służy cudzoziemco
wi jako dokument podróży na wyjazd zagranicę oraz jako 'dokument, przeznaczony dla stwierdzenia tożsa
mości i uwidoczniania w nim zezwoleń na pobyt oraz innych notatek urzędowych.
Świadectwo tożsamości (paszp. nans.) i dowody tożsamości nie mogą być wydane osobom,, które:
a) przekroczyły granice polskie na mocy doku
mentów, ustalonych w przepisach specjalnych, jak w umowach o małym ruchu granicznym, w umowach tu
rystycznych i t, p. ,
b) podlegają postanowieniom §§ 22 i 23 rozporzą
dzenia ministra spraw wewnętrznych z dn. 14. IV 1932 r. (Dz. U. R. P. Nr. 57, poz, 548) i z dn. 26 VI 1934 r.
(Dz. U. R. P. Nr. 62, poz, 525),
c) przekroczyły granice polskie nielegalnie, skut
kiem okoliczności od nich niezależnych i bez zamiaru pozostania w Polsce. Osoby te należy zaopatrywać w celu umożliwienia im swobodnego wyjazdu z Pol
ski w t. zw. administracyjne wizy pobytowe, przewi
dziane w § 46 rozporządzenia ministra spraw we
wnętrznych z dn. 8 XI 1929 r. (Dz. O. R. P. Nr. 76, poz. 575),
W przypadkach świadomie nielegalnego przekro
czenia granicy państwowej, połączonego z zamiarem pozostania w Polsce, tymczasowy dowód osobisty może być wydany takim tylko osobom, które posia
dają wszelkie warunki dla uzyskania prawa azylu lub za pozostawieniem których w Polsce przemawiają specjalne okoliczności.
Powiatowe władze admiin, ogólnej obowiązane są stałe prowadzić ścisłą ewidencję terminów ważności paszportów i dążyć przy pomocy wszelkich prawem przewidzianych środków ido tego,, aby 'cudzoziemcy zawczasu zaopatrywali się we właściwych konsula
tach w ważne paszporty albo też, aby opuszczali Pol
skę przed upływem terminu ważności posiadanego paszportu lub obcej wizy powrotnej, oczywiście o ile nie chodzi w poszczególnych przypadkach o osoby, które posiadają wszelkie warunki dla uzyskania prawa azylu lub osoby, za pozostawieniem których w Pol
sce przemawiają specjalne okoliczności. Jeżeli w pas zip orcie umieszczona jest obca wiza powrotna i termin jej ważności jest krótszy od terminu ważności paszportu, należy w takich przypadkach prowadzać ewidencję terminów ważności wiz powrotnych, nie zaś ewidencję terminów ważności paszportów.
Władze, powołane ido wydawania tymczasowych dowodów osobistych, prowadzą dla kontroli książkę tymczasowych dowodów osobistych, do której muszą być wpisane wszystkie wydane tymczasowe dowody osobiste.
Praktykowane zatrzymywanie ma pewien czas do
wodów osobistych nie powinno mieć miejsca, ponie
waż krępuje to cudzoziemców w swobodzie ruchów, utrudnia stwierdzanie tożsamości, a w przypadkach zatrzymania paszportu wywołuje interwencje urzędów państw obcych.
Jeżeli cudzoziemiec z własnej woli składa lub nadsyła dowód osobisty, należy go zwrócić niezwłocz
nie właścicielowi po ewentualnem sporządzeniu od
pisu potrzebnych danych.
Zakazu zatrzymywania dowodów osobistych nie należy stosować: a) przy usuwaniu cudzoziemca z Rzeczypospolitej, jeżeli dowód osobisty usuwanego jest potrzebny dla uzyskania w nim wizy obcego kon
sulatu oraz b) w razie podejrzenia, żie cudzoziemiec nie wyjedzie z Polski w terminie. Zatrzymany dowód osobisty winien być zwrócony na granicy, aby umoż
liwić cudzoziemcowi legalne jej przekroczenie. W razie zatrzymania dowodu osobistego, należy wydać pokwitowanie, które podlega odbiorowi przy zwrocie dowodu osobistego. W pokwitowaniu należy zazna
czyć, że dowód osobisty został zatrzymany w celu dopilnowania terminowego wyjazdu z Polski.
Przez „odbieranie “ dowodów osobistych rozumie się — w przeciwieństwie do ich „zatrzymywania"
pozbawienie cudzoziemców tych dokumentów nazaw- sze lub na czas nieokreślony.
Dowody osobiste winny być odbierane:
a) w razie nabycia obywatelstwa polskiego i utra
cie obywatelstwa obcego ((równocześnie z wydaniem dokumentu, który stwierdza fakt nabycia obywatel
stwa polskiego),
b) w razie zamiany posiadanego (dowodu na no
wy (jednocześnie z wydaniem nowego), Paszporty ulegają odebraniu;
a) jeżeli 'właściciel takiego dokumentu nabył o- bywatelstwo polskie i utracił obywatelstwo obce (równocześnie z wydaniem dokumentu, który stwier
dza fakt .nabycia obywatelstwa polskiego),
b) w razie zamiany paszportu na dowód osobisty (równocześnie z wydaniem tymczasowego dowodu o- sobistego).
Odebrane tymczasowe dowody osobiste ulegają zniszczeniu przez przedziurawienie, przecięcie lub trwałe skasowanie.
Do czasu zawarcia odmiennych porozumień z rzą
dami obcemi, niszczenie paszportów jest niedopusz
czalne, nawet gdyby osoba, której taki dokument zo
stał odebrany, posiadała obywatelstwo polskie.
Wskazówki powyższe nie dotyczą przypadków odbierania dowodów osobistych przez władze i orga
na wymiaru sprawiedliwości, ponieważ przypadki te są unormowane przepisami o postępowaniu karno-są- dowem.
OKÓLNIKI
Związku Gmin Województwa Śląskiego,
— o—
.Katowice, dnia 26-go listopada 1935 t, L, dz, 860/35.
Do
Zarządów Miast i Gmin
zrzeszonych w Związku Gmin Wojew. Śląskiego, Ze strony Gmin zrzeszonych w naszym Związku podniesiono, że opłaty telefoniczne związane z za
łatwieniem spraw w porucz.onym zakresie działania, sięgają w niektórych gminach kilkaset złotych za okres miesięczny. Ponieważ te wydatki obciążają bardzo znacznie budżety gminne, wniesiono o poczy
nienie przez Związek kroków w kierunku — zwrotu tych kwot przez te władze wzgil. instytucje, na któ
rych rzecz poniesione zostały opłaty.
Aby Związek mógł swe wnioski w tej sprawie należycie uzasadnić, proszę wszystkie Zarządy Miast i Gmin o podanie, w jakiej wysokości poniosły mia
sta i gminy opłaty w roku budżetowym 1934/35 oraz za czas od I-go kwietnia do 30-go października 1935 r, przy poruczonem załatwieniu spraw dla pojedyń- czych urzędów wzgl. instytucyj.
Zestawienie urzędów i przypadających na nie opłat proszę nadesłać do 21-go grudnia Ib, r.
Doniesienie negatywne jest potrzebne.
Przewodniczący (Dr. A, Kocur)
*
Katowice, dnia 26-go listopada 1935 r, L, dz. 861/35.
Do
Zarządów Miast i Gmin
zrzeszonych w Związku Gmin Wojew. Śląskiego.
Śląski Zarząd Okręgowy Związku Inwalidów W o
jennych zwrócił się do Związku Gmin o ustalenie minimum egzystencji dla osób ubiegających się o rentę rodzicielską po poległych i zmarłych na wojnie.
Ponieważ Zarząd Związku nie rozporządza żad
nym materjałem w tej sprawie, uprasza się wszystkie Magistraty i Zarządy gmin możliwie odwrotne na
desłanie nam odpisów uchwał ustalających stawki wizgi, o podanie stawek stosowanych w pojedynczych gminach jako minimum egzystencji dla jednej osoby i 'dla dwuch osób,
P rz e w odnicz ąc y (Dr. A. Kocur) Katowice, dnia 16-go grudnia 1935 r.
L. dz. 887/35, Do
Zarządów Miast i Gmin
zrzeszonych w Związku Gmin Wojew. Śląskiego.
Komisja przy Związku Gmin dla spraw umów o dostawę gminom prądu elektrycznego na posiedzę-
miru w dniu 11-igo grudnia br. rozpatrywała projekty zmiany obowiązujących dotychczas umów,
1) Komisja zaleca tym gminom, w których w naj
bliższej przyszłości zachodzić będzie potrzeba pod
pisania umowy, zawrzeć takową ma krótki czas (je
den rok),
2) Projekty umów przedkładanie gminom przez dostawców prądu, zaleca się odesłać w odpisie dio Komisji, która rozpatrywać będzie postanowienia tych projektów i służyć będzie gminom poradami przy zawarciu umów.
Pozatem zaleca się przedkładać Komisji do za- opinjowania wszystkie inne sprawy dotyczące elek
tryfikacji ,
W sprawie obniżenia cen za prąd Komisja «- chwaliła wmieść do Urzędu Wojcwódzk. memoriał.
Komisja uchwaliła wnieść do Urzędu Wojewódiz- ikiieg.o o rozwiązanie karteli elektrowni mających wpływ ma wysokość cen za prąd wzgl. wszelkich umóiw podobnych kartelom, pomiędzy wytwórniami oraz pomiędzy firmami sprzedawającęmi prąd.
3) Komisja zbierać się będzie periodycznie przy udziale (doradców fachowych zakładów komunalnych.
4) Wnioski na następne posiedzenie prosimy na
desłać do Związku najpóźniej do dnia 10-go stycznia 1936 r,
Zarząd Związku Gmin Wojew. śląskiego Przewodnicz ą c y (Dr. A, Kocur)
*
Katowice, dnia 20-go grudnia 1935 r.
L. dz. 895/35.
Do
Zarządów Miast i Gmin
zrzeszonych w Związku Gmin Wojew. Śląskiego, Na posiedzeniu Zarządu Związku w dniu 7-go listopada br. podniesiono, że niektóre Powiatowe Komitety Funduszu Pracy zarządziły nie udzielać za
pomóg w natura,Ijach inwalidom pobierającym rentę.
Na przedłożony Urzędowi Wojewódzkiemu w tej sprawie memorjał otrzymaliśmy odpowiedź, której dosłowną treść poniżej podajemy:
„W załatwieniu pisma tiamt, z dnia 23. XI. 35 r.
L, 850/35 Wojewódzkie Biuro zawiadamia, że sto
sownie do instrukcji F. iP, w sprawie pomocy doraź
nej, powyższą akcją objęci mogą być wyłącznie bez
robotni kategorji R, tj, zdolni ido pracy. Wspomniane zarządzenie wydane zostało ma tej podstawie, że za
siłki, wydane bezrobotnym bądź w gotówce bądź w naturze winny być odpracowane.
Wobec tego bezrobotni inwalidzi, o ile odpowia
dają warunkom powyższym, a ich dochód miesięczny nie przekracza zł. 30,— , mogą być objęci akcją po
mocy doraźnej w maturze”.
Zarząd: Związku Gmim Wojew. Śląskiego Przewodniczący (Dr. A. Kocur)
Katowice, dnia 30-go grudnia 1935 r.
IL. dz. 927/35.
Do
Zarządów Miast i Gmim
zrzeszonych w Związku Gmin Wojew. Śląskiego W najbliższej przyszłości ukaże się w Dzienniku Ustaw Śląskich ustawa o utworzeniu Wojewódzkiej Komisji Oddłużeniowej dla samorządów śląskich.
Zawiadamiając o tern, zalecamy tym Zarządom Miast i Gmin, które zamierzają wnieść o wdrożenie postępowania oddłużeniowego, przygotować pod
kładki do wniosków o oddłużenie.
Ponieważ postanowienia ustawy śląskiej — pra
wdopodobnie nie będą odbiegać od postanowień roz
porządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 24-go października 1934 r. o poprawie gospodarki i finan
sów związków samorządowych oraz noweli do tegoż rozporządzenia z dnia 14-go listopada 1935 r, (Dz. U.
R. P. Nr, 82 poz. 506) zalecamy wnioski i podkładki uzasadniające wnioski przygotować na podstawie tych przepisów.
O terminie wniesienia podań o wdrożenie postę
powania oddłużeniowego Zarząd Związku zawiadomi zrzeszone gminy w swoim czasie.
Prosimy o możliwie odwrotne doniesienie, czy tamtejszy Zarząd zamierza złożyć wniosek o oddłu
żenie.
Zarząd Związku Gmin Wojew. Śląskiego Przewodniczący,
(Dr. A. K o c u r).
Orzecznictwo Najwyższego Try
bunału Administracyjnego
---10'---
Daniny ciążące na mieniu nieruchomym.
1, Zwolnieniu od opłaty ma rzecz Śląskiego Fun
duszu Gospodarczego nie podlega w myśl lit, g) art, 4 ustawy z dnia 1 grudnia 1926 r. (Dz. Ust. śl. poz. 51), właściciel nieruchomości, przynoszącej czynsz niższy od sumy 125 zł. miesięcznie, o ile posiada on poza tern inne nieruchomości i pobiera z tych wszystkich nie ruchomości dochód przenoszący powyżej wskazaną sumę.
Wyrok N. T. A, z dn. 13. I. 1930 ir. 1. rej. 863/28.
Sam, Ter, 1930. str. 232, I, 70. (bez motywów).
2. Pobierany w b, dzielnicy pruskiej na zasadzie art, 2 i 3 u. f, k. podatek komunalny od gruntów, po
łożonych poza obszarem gmin miejskich, nie jest do
datkiem do dodatku do podatku gruntowego, pobie
ranego na rzecz Skarbu Państwa w myśl ustawy z 17 czerwca 1921 r, Dz. Ust, poz. 372, lecz pobierany jest samodzielnie w stosunku procentowym do normy po
datku gruntowego, ustalonej ustawą z r. 1861 zb, ust.
pr, str, 253 (Zasada, prawna).
Wyrok N. T, A. 24. V. 1932 r. 1. rej, 4692,30. Z.
W, Nr. 574 S.
7 Sam. Ter. 1932 r. str. 413 Nr. B. 125.
3, Komorne, opłacane przez funkcjonarjuszów państwowych za mieszkania służbowe w idiomu, nale
żącym do Skarbu Państwa, w wysokości dodatku mieszkaniowego (§ 2 rozp, Rady Ministrów z dn. 11.
X, 1924 Dz. U. poz. 849), stanowi dla Skarbu Państwa dochód z domu. Dom taki nie jest zwolniony od ko
munalnego podatku budynkowego na zasadzie .art, 4 ustęp 2 śląsk. u. f. k. — (Dz, Ust. Śl. poz, 30 ex 1926) w związku z art, ustawy z dn, 17, XII. 1932 r. — (Dz. Ust. poz. 32 z 1922 r.),
Wyrok N. T. A, z dn, 21, II. 1933 r. 1. rej. 6495/31.
4, Wedle §§ 11 i 12 niemieckiej ustawy o podatku od nabycia nieruchomości z 12 września 1919 z. b. ust.
Rzeszy Niem, str. 1617 podatek należy wymierzać od ogólnej wartości danej nieruchomości, a od ceny na
bycia .tylko w tym razie, jeżeli jest wyższą od war
tości ogólniej.
Wyrok N, T. A, z dn. 9. VI. 1925 r., 1, rej, 812/23.
Z. W. Nr. 701.
5, Nabycie nieruchomości w drodze przymusowe
go przetargu nie stwarza podstawy dla nałożenia ko
munalnej opłaty od umów o przeniesienie własności nieruchomości § 12 ust, 2 ustawy z dn. 14, IV. 1924 (Dz. Ust. Śl, poz, 47),
Wyrok N. T. A. z dn. 22. X, 1930 r., 1. rej. 1409/28.
Z. W. Nr. 369 S.
6 Pobierane n,a zasadzie art. 11 śląskiej u. f. k, z dn. 14. IV. 1924 r., (Dz, (Ust. Śl. poz. 30 z 1926 r ) przez gminy miejskie i powiatowe związki komunalne opłaty od umów o przeniesienie własności nierucho
mości, są samoistnemi opłatami.
Wyrok N. T. A, :z dn. 5. III. 1930 r., 1. rej. 3160/28, Z. W. Nr. 279 S.
8. Lasy państwowe nie są wyłączone od opodat
kowania z mocy art. 19 u. f. k., o ile wykonywana jest w nich prawo polowania.
Wyrok N, T. A. z dn, 29. XI, 1928 r., 1, rej.
2542/26,
Z. W. Nr. 1580.
9, Lasy państwowe w b. dzielnicy pruskiej nie są wolne od komunalnego dodatku do podatku grun
towego, a to na zasadzie § 24 ustawy o daninach ko
munalnych z 14 lipca 1893 — zb, ust. pr, str. 152.
Wyrok N. T. A. z dn. 1. XII. 1931 r, 1. rej, 2126/30.
Z. W. Nr. 509 S.
Sam. Ter. 1932. 1/2 str. 144 B. 109.
Zestawił St. R,
— o—
Nr, 12 S.
W artość czynszową budynku, stanowiącą według art, 3 1 4 śląskiej ustawy o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych z 14 kwietnia 1924 poz, 30/26 Dz, Ust, Śl, jedną z podstaw dla wymiaru komunal
nego podatku budynkowego^ ustala się przez odpo
wiednie skapitalizowanie czynszu z czasu miarodaj
nego dla wymiaru czynszu.
W sprawie sporno-administracyjcej P, K. przSfeiw grai-- nie m. Tarnowski,© Góry w przedmiocie wymiaru ko
munalnego podatku 'budynkowego za rok 1926 na skutek rewizji powoda cd wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach z 17 listopada 1926 iN, T, A,, uchylił powyższy wyrok i przekazał sprawą temuż .Sądowi do ponownego rozpatrzenia i
orzeczenia także kosztów instancji rewizyjnej.
(Wyrok z 18 stycznia 1929' 1. rej, 431/27),
Uzasadnienie: Magistrat m. Tarnowskie Góry wymierzył powodowi od realności, będącej własności jego żony, a położonej przy ulicy Łukasika Nr, 14, ko
munalny podatek budynkowy za rok 1926 w kwocie 384 zł,, biorąc zia podstawę wartość pospolitą bu
dynku w kwocie 64 000 zł., a sprzeciw jego oddalił rezolucją z 7 sierpnia, 1926,
Skargę, wniesioną przez powoda w powyższym przedmiocie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w K a
towicach oddalił wyrokiem z 17 listopada 1926.
Wyrok ten wywodzi, że podstawą wymiaru po
datku budynkowego, winna być na. zasadzie art, 4 ustawy śląskiej z 14 kwietnia 1924 o tymczasowem uregulowaniu finansów komunalnych w brzmieniu o- głoszoinem rozporządzeniem Wojewody Śląskiego z 8 lipca 1926 poz. 30 Dz, (Ust. Śl., wartość czynszowa (użytkowa), która odnośnie do domu powoda wyno
siła w roku 1914 mk, niem.. 95 000, względnie jej rów
nowartość w złotych, licząc 1 mk, niem, 1 zł. 23 gr.
według ustawy śląskiej z 18 gruidinia 1924, a. ponie
waż w myśl ustawy śląskiej o ochronie lokatorów z 18 grudnia 1924 poz. 107 Dz, Ust. Śl., uzupełnionej późniejszemi ustawami z 29 grudnia 1925 poz. 44 Dz.
Ust. Śl., wynosi przeciętnie wysokość czynszu mie
szkaniowego od mniejszych i średnich mieszkań w r.
1926 — 75% podstawowego komornego z 1 lipca 1914, również wartość czynszu powoda wynosi obecnie 75%
jej wartości przedwojennej. Skoro zatem pozwana przyjęła jako wartość czynszową m n iej jak 75%
przedwojennej wartości, Sąd nabrał przekonania, że wymiar spornego- podatku jest zgodny z ustawą po
wyższą i statutem gminnym, na jej podstawie wyda
nym.
Rewizja, wniesiona przeciw temu wyrokowi, za
rzuca błędne zastosowanie obowiązującego prawa, a mianowicie art. 4 ustawy śląskiej o tymczasowem u- r eg ulewaniu finansów (komunalnych z 14 kwietnia 1924, który postanawia, w punkcie 2 w związku z art.
3 p. 3, że w uchwale Związku Komunalnego, doty
czącej pobierania samoistnego podatku od budynków, mogą być przyjęte jako podstawia wymiaru podatku:
przychód, czynsz najmu, względnie dzierżawy, war
tość gruntów według samodzielnej klasyfikacji gmin
nej,, albo też połączenia kilku z tych podstaw.
Statut miejscowy gminy Tarnowskie Góry w przedmiocie poboru podatku, (budynkowego z 25 września 1924., zatwierdzony przeiz Śląską Radę Wo- wódzką 9 marca 1925, przyjmuje natomiast za pod
8 stawę wymiaru tego podatku wartość pospolitą .(war
tość czynszową) budynków, podle,gających opodatko
waniu:, jest więc zdaniem powoda sprzeczny z powyż
szą ustawą, gdyż wprowadza nową, nieznaną ustawie podstawę wymiaru, a mianowicie wartość pospolitą.
Interpretowanie tego pojęcia przez określenie (war
tość czynszowa) uważa powód za niedopuszczalne koordynowanie dwóch sprzecznych ze sobą pojęć.
Powód wywodizi dalej, że przyjęcie za podstawę wy
miaru podatku 75% wartości przedwojennej budynku jest niezgodne z ustawą. Dom, który według treści skargi nabyła żona powoda w czerwcu 1925 r, za ce
nę 26 000 zł., przynosi zaledwie 3.744 zł, rocznego do
chodu brutto, a więc przyjmując odpowiadający obec
nej stopie bankowej, 8-krotny czynsz, przedstawia wartość czynszową 29.952 zł,
Rewizję należało uwzględnić z następujących po
wodów :
N. T. A. nie dopatrzył się istotnej sprzeczności między § 2 Statutu miejscowego gminy Tarnowskie Góry, a art. 3 śląskiej ustawy o tymczasowem uregu
lowaniu finansów komunalnych. Wprawdzie § 2
■Statutu przyjmuje jako podstawę do wymiaru podatku budynkowego wartość pospolitą, której art, 3 ustawy nie wylicza między podstawami do wymiaru podatku,, jakie Związki komunalne mogą przyjąć w swych u- cbwałach, lecz sprzeczność ta jest tylko pozorna, gdyż pojęcie wartości pospolitej jest ogólne i oznacza wartość, którą dany przedmiot przedstawia w nor
malnych warunkach (dla każdego (w przeciwstawie
niu ido wartości szczególnej — pretiuun, affectiomis), nie wskazuje przeto jeszcze sposobu, w jaki ta wartość ma być ustalona, gdy art. 3 ustawy wylicza właśnie różne sposoby ustalania wartości budynku, podlega
jącego' opodatkowaniu. To zaś określenie sposobu ustalenia wartości budynku w § 2 Statutu dają słowa („wartość czynszowa'’} i to zgodnie z powołaniem wyżej art. 3 ustawy, który między innemi podstawa
mi wymiaru podatku wymienia także wartość czyn
szówką (wartość użytkową).
Gdyby zatem wymiar kwestjonowanego podatku opierał się na wartości czynszowej domu, tj. na war
tości, obliczonej przez odpowiednie skapitalizowanie czynszu rzeczywistego lub ustawowego z roku 1926, należałoby go uznać za zgodny z ustawą.
Jednakowoż w nakazie płatniczym, cytowanym w skardze, Magistrat podaje wartość pospolitą domu, o który chodzi, w kwocie 64.000 zł., nie uzasadniając na jakiej podstawie taką wartość ustalił, w rezolucji zaś z 7 sierpnia 1926 motywuje odrzucenie sprzeci
wu jedynie tern, że wartość danego budynku przy wy
miarze podatku budynkowego z roku 1914 wynosiła 95.000 Mk,, a skoro według ustawy o ochronie lo
katorów przeciętny czynsz mieszkaniowy w r. 1926 wynosi 75% czynszu przedwojennego', wartość budyn
ku tego na iroik 1926 należy ustalić również na 75%
wartości przedwojennej, która po zwaloryzowaniu w
stosunku 1 mk. = 1.23 zł. wynosi 87.637 zł., a więc więcej, niż wartość przyjęta w nakazie płatniczym.
Rozumowanie to jest błędne, gdyż ustawa śląska o ochronie lokatorów z roku 1924, regulująca wyso
kość czynszu za lokale w stosunku do podstawowego komornego z 1 lipca 1914, nie może być zastosowa
na przy ustalaniu wartości czynszowej budynku, choć
by dla tego, że przy całkiem odmiennych warunkach ekonomicznych i innej, znacznie niższej stopie procen
towej, wartość czynszowa przed wojną opierała się na innej relacji do podstawowego komornego, niż w roku 1926.
Fakt zatem, że ustawa o ochronie lokatorów u- staliła przeciętną wysokość czynszu od mniejszych i średnich mieszkań w roku 1926 na 75% podstawowego komornego z dnia 1 lipca 1914, nie uprawnia jeszcze do wniosku, aby również wartość czynszowa domu powoda w roku 1926 wynosiła 75% jego wartości przedwojennej, ia zaczepiony wyroik Sądu a quo, przyj
mując na podstawie tego wniosku, że wymiar spor
nego podatku jest zgodny z ustawą, 'błędnie zastoso
wał powołaną wielokrotnie ustawę o tymczasowem uregulowaniu finansów 'komunalnych.
W artość czynszową w niniejszym wypadku na
leży więc ustalić przez odpowiednie skapitalizowanie czynszu z czasu miarodajnego dla wymiaru podatku.
Wobec braku danych w tym kierunku w aktach nale
żało sprawę przekazać Wojewódzkiemu Sądowi Ad
ministracyjnemu do ponownego rozstrzygnięcia i orze
czenia także o "kosztach instancji rewizyjnej.
—o—
Nr, 1060 S,
Przy ustalaniu wartości „zwyczajnej” nieruchomości według § 11 ustawy o podatku od nabycia nierucho
mości z 12 września 1919 r, Dz.JJst, Rz. str, 1617 pod
stawę oszacowania winny zasadniczo stanowić ryn
kowe ceny sprz£*Jeżne, osiągnięte za nieruchomości tego samego rodzaju w miarodajnym czasie, (Teza).
Na skutek skargi W, F, w Katowicach mai orzeczenie Komisji Odwoławczej dla administracyjnych spraw skarbowych przy Wydziale Skarbowym Śląskiego Urzędu Wojewódzkiego w Katowicach z 30 31 sierpnia 1932, w przedmiocie wymiaru podatku od nabycia nieruchomości, N, T, A, uchyli! zaskarżone orzecze
nie z powodu wadliwego postępowania.
(Wyrok z 15 kwietnia 1935 1. rej. 9997/32).
Uzasadnienie: Na skutek sprzedaży przez W.
F, dwóch domów, zapisanych w księdze wieczystej Sądu Powiatowego w Katowicach kart. 365 i 1323 Ka
towice, został wymierzony sprzedawcy podatek od nabycia nieruchomości, przyczem jako wartość tych domów w dniu .przepisania prawa ich własności (24 stycznia 1925) przyjęto kwotę 180.000 zł., ustaloną według oceny Urzędu Katastralnego. Odwołania, wniesionego przez podatnika, Komisja Odwoławcza przy Wydziale Skarbowym Śląskiego Urzędu W oje
9 wódzkiego nie uwzględniła orzeczeniem z 31 paź
dziernika 1929, to orzeczenie jednak ,zostało uchylone przez N. T. A. wyrokiem z 25 września 1931 1. rei.
2288/30, a to z powodu wadliwości postępowania, po
legającej na niepodaniu ido wiadomości podatnika, na jakich podstawach Urząd1 Katastrofalny opiarł oce.
nę przedmiotowych nieruchomości, W następstwie tego wyroku dokonano 14 maja 1932 po
nownego oszacowania nieruchomości przez Ma
gistrat, Urząd Policji Budowlaniej, w Katowicach, a po podaniu tej oceny do wiadomości podatnika i przedstawieniu przez niego odnośnych uwag, Komi
sja Odwoławcza wydała nowie orzeczenie z 30/31 sierpnia 1932, którem ponownie odwołania podatnika ni® uwzględniła, W orzeczeniu tem Komisja oparła się ma §§ 4, l i i 20 ustawy o podatku od nabycia ‘nie
ruchomości (Dz.- Ust. Rz, z 1919 r. str, 1617) oraz na ocenie wartości przedmiotowych domów w kwocie 180.000 zł., jako przyjętej poniżej ich wartości 232,552 zł,, ustalonej przy ich ponownem oszacowaniu.
To orzeczenie Komisji Odwoławczej jest przed
miotem skargi do N, T. A., która zarzuca, iż ponowne oszacowanie nieruchomości zostało dokonane niepra
widłowo, jako oparte inie na wartości rynkowej, to jest nie na cenach rynkowych podobnych nieruchomości z czasu sprzedaży przedmiotowych domów, względnie przepisania ich prawa własności. Prócz te,go skarga podnosi, że poz wiana władza oparła swoje orzeczenie na wartości nieruchomości, przyjętej przed ponownem oszacowaniem,
N. T. A. rozważył, co następuje:
Zaskarżone orzeczenie jest uzasadnione tem, że twierdzenie odwołania co do przyjęcia zbyt wysokiej wartości sprzedanych przez skarżącego nieruchomości upada wobec wyników drugiego oszacowania, które stwierdziło wartość jeszcze wyższą niż ustalona po
przednio, Ja k z tego widać zaskarżone orzeczenie
•Uwzględnia drugie oszacowanie i to drugie oszacowa
nie przyjmuje iza swoją przesłankę logiczną. Okolicz
ność zaś, że — nie uważając się za uprawnioną do podwyższenia w postępowaniu odwoławczem podsta
wy wymiaru, przyjętej poprzednio według niższej cy
fry pierwszego oszacowania, pozwana władza utrzy
mała tę niższą cyfrę wartości nieruchomości, nie zmie
nia w niczem sytuacji, że zaskarżone orzeczenie jest oparte na drugiem oszacowaniu ,z 14 maja 1932, Z tego więc punktu widzenia orzeczenie żadnej niele
galności nie zawiera.
O ile chodzi natomiast o zarzut skargi, skierowa
ny na nieprawidłowość tego drugiego oszacowania, to kwest ja ta przedstawia się, jak następuje: Oszacowa
nie niniejsze, przeprowadzone przez rzeczoznawcę budowniczego miejskiego — w myśl §§ 4 i 11 ustawy o podatku od nabycia nieruchomości (Dz. Ust. Rz. z 1919 r. str. 1617) — miało ustalić ,,zwyczajną1*
wartość przedmiotowych nieruchomości na dzień 24 stycznia 1925, Analizując pojęcie wartości ^zwyczaj
nej'’ wg. § 11 wyżej wymienionej ustawy, należy wziąć pod uwagę, w jakiem znaczeniu pojęcie to występuje w dziedzinach ustawodawstwa niemieckiego względ
nie pruskiego, dopuszczających analogję z pojęciami niniejszej ustawy. Otóż interpretacja rozpatrywane
go tu pojęcia w dziedzinie ustawodawstwa j. w. (patrz np, § 25 ustawy o podatkach komunalnych z 14 lipca 1893 Zb. Ust, pr. str, 152), wskazuje, iż podstawę przy ustalaniu wartości „zwyczaj,mej” winny stanowić za
sadnicze rynkowe ceny sprzedażne, osiągnięte za nie
ruchomości tego samego rodzaju. Należy tu miano
wicie podzielić pogląd pruskiego Wyższego Sądu Ad
ministracyjnego (Oberverwaltungsgericht), wyrażony iw wyroku jego z 9 listopada 1897 Rep, I. C. 129 96, że, o ile niema przeszkód faktycznych i prawnych, aby właściciel nieruchomości ciągnął z niej te korzyści, jakie daje sprzedaż, to niewątpliwie właściwą normę dla ustalenia wartości zwyczajnej przedstawią cena sprzedażna, płacona w zwykłym obrocie z,a nierucho
mości tego samego rodzaju.
W tym stanie rzeczy, skoro z akt sprawy nie wy
nika, aby przedmiotowe nieruchomości nie odpowia
dały temu rodzajowi nieruchomości, o jakim jest mo
wa wyżej, { skoro pomimo to w sprawie brak jest da
nych, aby oszacowanie tych nieruchomości wzięło pod uwiagę wspomniane ceny ((oczywiście z miarodajnego
■dla oszacowania czasu, t. j. z 24 stycznia 1925), to należy uznać, że, pozwana władza, przyjmująt -.o o.
szacowanie jako określające wartość zwyczajną w sensie § 11 ustawy o podatku od nabycia nierucho
mości (Dz. Ust. Rz. z 1919 r. str, 1617), dopuściła się wadliwości postępowania.
Z powodu tej wadliwości postępowania N. T, A, zaskarżone orzeczenie uchylił,
— o —
Nr. 1076 S.
Przepis art, 3 ust, 3 śląskiej ustawy o tymcz. ureg, fin, kom, (poz, 30/26 Dz, Ust, Śl,) nie wyklucza wpro
wadzenia w drodze uchwal związków komunalnych progresywnych stawek komunalnego podatku budyn
kowego (art, 4 ust, 2) zależnie od wartości budynków tcgjo samego właściciela, (Teza).
W sprawie sporno - administracyjnej ks. Donners- mareka w Świerklańcu i for. Henckel Donnersmarcka w Reptach Starych przeciw gminie Łagiewniki w przedmiocie podatku budynkowego N. T. A. od
dalił rewizję powodów na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Katowicach z dnia 24
maja 1933.
(Wyrok z 27 maja 1935 1. rej. 6879/33).
Uzasadnienie: Statutem miejscowym z 31 paź
dziernika 1924, zatwierdzonym przez Śląską Radę Wojewódzką 28 listopada 1924, wprowadzono na obszarze gminy Łagiewniki komunalny podatek bu
dynkowy. § 2 tego statutu postanawia, że podatek ten wymierza się od każdego tysiąca wartości pos
politej poszczególnych budynków w stawkach, uch
