Chrześcijanin, 1974, nr 3

EWANGELIA — ŻYCIE ! M YŚL CHRZEŚCIJAŃSKA — JEDHOŚĆ — POWTÓRNE PRZYJŚCIE CHRYSTUSA

N R 3 1 9 7 4

Jezu sa C hrystusa zdjęto z K rzyża, o w i­

n ięto w prześcieradło i złożono w grobow ­ cu, w yk u ty m w sk a ­ le, i przytoczono k a ­ m ień przed w ejście do grobu (por. ew ang.

w g M arka 15,46)

CHRZĘŚCI UH-

EWANGELIA

ŻYCIE I MYŚL CHRZEŚCIJAŃSKA JEDNOŚĆ

POWTÓRNE PRZYJŚCIE CHRYSTUSA

Rok założenia 1931 Nr 3., marzec 1974 r.

STAU RO S — KRZYŻ CHW AŁA K R ZYŻA : O D K U PIEN IE (1) ZNACZENIE KRW I DZIEŁO D U C H A

BIB LIJN E PO D STA W Y N A U K I O ZBA W IEN IU ŚW IA TA

EPSTAGE — KRÓ LEW SKI ROZKAZ SŁUCHACZE P ISZ Ą DO

„GŁO SU E W A N G ELII”

K U L TU R A I P R A C A (4) JA K W Y ZN A JĘ JEZU SA ? LITER A TU R A W Y DA W NIC TW A

„SŁOWO PR A W D Y ” BÓG JEST MOIM Ś

(

K R O N IK A

O SZKOLE B IB LIJN E J W W ARSZAW IE

M iesięcznik „C h rześcijan in ” w ysyłany jest be zp łatn ie; w ydaw anie je d n a k cza­

sopism a um ożliw ia w yłącznie ofiarność Czytelników. W szelkie ofiary n a czaso­

pism o w k ra ju p rosim y k ierow ać na konto Z jednoczonego K ościoła E w ange­

licznego: PKO W arszaw a, I Oddzia! M iej­

ski, N r 1-14-147.252, zaznaczając cel w p ła­

ty n a odw rocie b lan k ie tu . O fiary w p ła­

cane za g ran icą należy kierow ać przez oddziały zagraniczne B an k u P olska K a­

sa Opieki, n a a d res P rezy d iu m Kady Zjednoczonego Kościoła Ew angelicznego w W arszaw ie, ul. Z ag ó rn a 10.

W ydaw ca: P rezydium R ady Z jedno­

czonego K ościoła E w an geliczn ego w PRL. R edaguje K olegium . Józef Mrózek (red. nacz.), M ieczysław K w iecień (z-ca red. nacz.). Edwarr' Czajko (sekr. red.), Jan T ołw iński.

Adres R edakcji i A d m in istra cji:

00-441 W arszaw a 1, u l. Z agórna 10.

T elefon : 29-52-61 (w . 8 lub 9). M ate­

riałów nad esłan ych n ie zw raca się.

R SW „ P ra s a -K s ią ż k a -R u c h ” , W a r ­ szaw a. S m o ln a 10/12. N ak ł. 5000 egz.

O bj. 3 a rk . Z am . 1811, W-39.

STAUROS = KRZYZ

K rz y ż (gr. s ta u ro s ) m ia ł k s z ta łt T a lb o + i z o sta ł p r z e ję ty p rz e z R z y m ian o d K a rta g iń c z y k ó w , B y ł u ż y w a n y w e g z e k u c ja c h sk a z a ń c ó w . T e n ro d z a j e g z e k u c ji w y b ie ra n o sz czeg ó ln ie d la p rz e s tę p c ó w s k a z a n y c h z a z d ra d ę s ta n u o ra z w stoisunku do n ie w o ln ik ó w , ja k o k a r a za z b ro d n ie p o sp o lite . W S ta ­ ry m T e s ta m e n c ie w z a s a d z ie n ie sto so w a n o z w y c z a ju k rz y ż o w a n ia (w iesza­

n ia n a k rz y ż u ) ż y w y c h lu d zi. ST m ó w i k ilk a ra z y o p o w ie sz e n iu n a k rz y ż a lu b n a s łu p ie z w ło k lu d z k ic h (np. S a u l) ; u z n a n e to b y ło ja k o k a r a u z u ­ p e łn ia ją c a : k a r a h a ń b y . (P or. „ P rz e k lę ty k a ż d y , k tó r y w isi n a d rz e w ie ” G a l 3.13, D tn 21,23). W S e p tu a g in c ie (p rz e k ła d S T n a jęz. g re c k i, d o k o n a n y w A le k s a n d r ii n a p rz e ło m ie I I I /I I w. p rz e d C hr.) c z a so w n ik „ k rz y ż o w a ć ” w y s tę p u je ty lk o d w u k ro tn ie , ja k o o d p o w ie d n ik h e b r. „ ta l a h ” — (za)w ieszać:

w E s te r 7,9 i T r e n a c h 5,12.

W N o w y m T e s ta m e n c ie sło w o „ s ta u ro s ” = k rz y ż , i p o k re w n e m u c z a so w ­ n ik i „ s ta u ro o ” o ra z „ a n a s ta u ro o ” = w ieszać, p a lo w a ć , k rz y ż o w a ć (w raz z k ilk o m a in n y m i), w y s tę p u je — p rz e d e w s z y s tk im — w o p isa c h m ę k i i ś m ie rc i P a n a J e z u s a C h ry s tu s a (M k 15,1— 47, M t 27,1 n n ; 11—61; Ł k 23,1—56; J 18,28— 19,42) w D z ie ja c h A p. 2,36 i 4,6 o ra z O b j. 11,8.

W L is ta c h A p. P a w ła u ż y te z o sta ło 17 ra z y (s ta u ro s — 7, s ta u r o o — 8, sy- s ta u ro = b y ć u k rz y ż o w a n y m w s p ó ln ie z k im ś — 2 ra z y ). D la A p o sto ła P o g a n , E w a n g e lia — to S łow o o K rz y ż u (logos to u s ta u ro u ). I n n y m i sło w y E w a n g e lia je s t ta k im z w ia s to w a n ie m z b a w ie n ia , iż w je j c e n tr u m z n a jd u je się m ę k a i k rz y ż o w a śm ie rć P a n a n aszeg o , J e z u s a C h ry s tu s a (1 K o r. 1,17 n ; 2,1; G a l 3,1). Z w r o t te n —• E w a n g e lia je s t S ło w e m o K rz y ż u P a n a — w s k a ­ z u je , iż k rz y ż C h ry s tu s o w y n ie m o ż e b y ć ro z p a tr y w a n y w y łą c z n ie ja k o h is to ry c z n y k o n k re t. W z w ia s to w a n iu ( = k ery g m a. — 1 K o r 1,21; 2,4) sług C h ry stu so w y c h , o b e c n e je s t w ie k u is te d z ia ła n ie B oga, w ła ś n ie ja k o S łow o o K rz y ż u . D la te g o to z w ia s to w a n ie C h ry s tu s a , w o b ec słu ch aczy , n ie je s t ty lk o ja k im ś d e ta lic z n y m o p is e m k ru c y fik s u , lecz p rz e d s ta w ia n ie m C h ry ­ s tu s a ja k o U k rz y ż o w a n e g o P a n a i — d z ie ją c e g o się w N im i P rz e z e ń — zb a w c z e g o w y d a r z e n ia (H. S c h lie r; p o r. G a l 3,1). T a k ie z w ia s to w a n ie K rz y ż a p rz y n o s i z b a w ie n ie (gr. so te ria ) 1 K o r 1,18b; l,2 1 b ; 1,19. S ta je się ono je d n a k ż e rz e c z y w is to śc ią ty lk o w ty c h , k tó r z y w ie r z ą — tj. ty c h , k tó ­ rz y w ła s n e „ ja ” z a b ija ją S ło w e m o K rz y ż u (G al 6,14; 2,19). To w ła ś n ie o k re ś le n ie E w a n g e lii, ja k o z w ia s to w n a ia K rz y ż a C hrystusow ego', z n a la z ło c h a ra k te ry s ty c z n y w y ra z w F il 2,8. N a w ią z u ją c do w ie lk ie g o H y m n u o C h ry s tu s ie (F il 2,6— 11) A p o sto ł P a w e ł głosi, że P a n d o b ro w o ln ie w y ­ n isz c z y ł sam e g o sie b ie , p o n iż y ł się, i b y ł p o s łu sz n y do śm ie rc i — i to do

„ śm ie rc i k rz y ż o w e j” (th a n a to u d e s ta u ro u ).

P o n a d to w tr a d y c ji sy n o p ty c z n e j w y s tę p u je 5 ra z y S łow o o n o sz e n iu K rz y ­ ż a (M t 10,38; Ł k 14,27; M t 16,24; Ł k 9,23; M k 8,34). E w a n g e lis ta Ł u k asz, ja k o je d y n y z sy n o p ty k ó w , u z u p e łn ia tę w y p o w ie d ź — o n o sz e n iu K rz y ż a

— d o d a ją c , że m a to b y ć u d z ia łe m w y z n a w c ó w P a n a „ n a k a ż d y d z ie ń ” (k a t h a e m e ra n ). Z m a rły p rz e d k ilk u n a s tu la ty p ro fe s o r teo lo g ii, p a s to r H. Iw a n d p o w ie d z ia ł: „ U p ię k sz y liśm y K rz y ż ró ż a m i i u su n ę liś m y zg o r­

sz e n ie z K rz y ż a ; p rz e m ie n ie liś m y go w z b a w c z ą te o rię . L ecz n ie ta k i je s t K rzy ż. B r a k u je m u grozy, k tó r a b y ła częścią K rz y ż a C h ry stu so w e g o , Z b y t pręd k o ' W y d a rz e n ie K rz y ż a z o sta to p rz e m ie n io n e w k o m u n ijn ą u ro czy sto ść k u lto w ą ; w s a k r a m e n ta ln ą o fia rę m s z a ln ą . P rz e ś la d o w a n a e c c le sia c ru cis (K ościół K rz y ż a — K o śció ł c ie rp ią c y ), p r z e ję ła n a sie b ie w ep o ce p o k o n - s ta n ty ń s k ie j s p e łn ia n ie ro li K o śc io ła p rz e ś la d u ją c e g o i tr iu m fu ją c e g o (eccle­

sia tr iu m p h a n s ) ” .

D ziś sy m b o l K rz y ż a — s ta r y z n a k rz y m s k ie j sz u b ie n ic y s ta ł się — po p r o ­ s tu — o zd o b n y m d e ta le m , lu b w is io rk ie m i z n a la z ł się w r ę k a c h lu d z i n ie ro z u m ie ją c y c h Z naku. Z b a w ie n ia ; je d n i b a w ią się k rz y ż e m , in n i — z p rz e ­ sa d n e j o b a w y p rz e d p o p a d n ię c ie m w s ta u r o la tr ię , o d w ra c a ją się z p o g a rd ą n a w id o k k rz y ż a , ja k o p ro s te g o sy m b o lu m ę k i i śm ie rc i P a ń s k ie j.

— Ś m ie rć P a n a n a K rz y ż u b y ła ś m ie rc ią z a s tę p c z ą za n a sz e g rzech y . P a n z m a rł, b y „ p rz e je d n a ć B oży g n ie w ” ;

— P a n J e z u s u m a r ł — z a n a s —■ n a K rz y ż u ja k o B a r a n e k P a s c h a ln y (1 K o r 5,7); s ta ł się n a s z ą o fia rą p o je d n a n ia (Rz 3,25); n a s z ą P a s c h ą ;

—• Id ą c p rz e d n a m i n a śm ie rć , d a ł p rz y k ła d , b y śm y — ja k o J e g o n a ś la ­ d o w c y — w s tę p o w a li w Je g o ślad y , s ta ją c się Z n a k ie m P o je d n a n ia m ięd zy lu d ź m i, k tó r z y G o n ie m a ją , n ie z n a ją , n ie p o tr z e b u ją i z n a ć G o n ie ch cą (H e b r 13,13; 1 P t r 2,21nn).

— Z n a k ie m i m a n if e s ta c ją n a sz e j id e ty fik a c ji z P a n e m — w Je g o c ie r­

p ie n iu i śm ie rc i — j e s t (po n a sz y m o d ro d z e n iu z D ucha) c h rz e s t (Rz 6,3);

— J e ś li m ie ć b ę d z ie m y z N im sp o łeczn o ść w J e g o u c ie rp ie n iu , b ę d z ie m y te ż w sp ó łu c z e s tn ic z y ć w Je g o c h w a le i u w ie lb ie n iu (F il 3,10 nn).

D la A p o s to ła P a w ła — teg o czło w ie k a, k tó r y w r ę k u B o g a s ta ł się n a r z ę ­ d z ie m d o ro z p o w s z e c h n ie n ia ś w ia d e c tw a o z b a w ie n iu w Je z u s ie C h ry s tu s ie w s z y s tk im p o g a n o m , a w ię c ta k ż e i n a m —■ n a jw ię k s z ą m ą d ro śc ią , je d y ­ n y m c e le m ż y c ia b y ł C h ry s tu s Je z u s . „ A lb o w ie m u z n a łe m z a w ła śc iw e nic in n eg o n ie u m ie ć m ię d z y w a m i, ja k ty lk o J e z u s a C h ry s tu s a i to te g o U k rz y ­ ż o w a n e g o ” (1 K o r 2,2).

A p o sto ł P a w e ł n ie g ło sił D u c h a Św . lu b J e g o d a ró w , lecz w m o cy teg o D u c h a — g ło s ił J e z u s a C h ry s tu s a , m o c J e g o K rz y ż a i m o c J e g o Z m a r ­ tw y c h w s ta n ia , T a k ie z w ia s to w a n ie K rz y ż a b y ło „ z g o rs z e n ie m ” i „ g łu p ­ s tw e m ” d la p o g a n i Ż ydów , lecz d la w s z y s tk ic h w ie rz ą c y c h — „m o cą B ożą

k u z b a w ie n iu ” . oprać. o.m.

2

C h w ała Krzyża: odkupienie (I)

„Co do m n ie zaś, n iech m n ie B óg u ch ow a, abym m ia ł się ch lu b ić t czego innego, jak tylk o z krzyża P an a naszego Jezu sa C hrystusa, przez którego dla m n ie św ia t jest u krzyżow any, a ja dla św ia ta ”.

(Gal. 6, 14)

Powyższe słow a stanow ią jedno z osobi­

stych w yznań A postoła P aw ła z T arsu. Można powiedzieć, że w tych słow ach Apostoł Paw eł zaw arł sens całego swego życia po naw róceniu.

K rzyż był dla niego w szystkim — jego zbaw ie­

niem i chlubą. W idział w k rzyżu nie tylko w spaniałą chwałę, lecz także głosił ją w szyst­

kim ludziom.

Paw eł posiadał wiele zdolności. M ógłby chlu­

bić się wielom a osiągnięciam i. Mógł n a p rzy ­ kład chlubić się ze sw ojej wiedzy. Był bow iem uczniem Gam aliela, znanego i cenionego n a u ­ czyciela Zakonu. W iem y przecież, jak bardzo nieraz ludzie chlubią się ze sw ojej, takiej czy innej, wiedzy, zwłaszcza jeśli zdobyli ją u zna­

nych pow szechnie i cenionych nauczycieli.

Mógłby być dum ny ze swojej pozycji w św ie- cie, był bow iem z urodzenia Żydem , z obyw a­

telstw a — R zym ianinem , człow iekiem w ycho­

w anym i w yrobionym w k u ltu rze greckiej, p a­

nującej ówcześnie w sferach w ykształconych.

Jak o A postoł Jezusa C h ry stu sa mógł chlubić się ze swoich m isyjn ych sukcesów. Ponadto Paw eł był lingw istą, logikiem , dobrym d y sk u ­ tantem i mówcą. Jednakże w jego sercu n aw et nie pow stała myśl, aby chlubić się z któ rejk o l­

wiek z tych rzeczy.

Dlaczego Apostoł P aw eł w y b rał w łaśnie chlubę z tak strasznego sym bolu haniebnej śm ierci? Co za piękność zobaczył w ty m szorst­

kim, drew nianym krzyżu, złączonym w m yśli przeciętnego człowieka tam tych czasów z cier­

pieniem i hańbą? M usim y bow iem pam iętać, że dla Rzym ian, krzyż b y ł m iejscem straceń po­

spolitych przestępców . Nie b ył on tym , czym jest dla nas dzisiaj. J a k m ógł A postoł chlubić się z czegoś, co n aw et w edług P ra w a M ojżeszo­

wego było przeklęte? Odpowiedź leży w p ięk ­ ności Tego, k tóry um iłow aw szy nas, zawisł na tym krzyżu za nas.

W szystko co jest n a ziemi, zm ienia się i przem ija. Bóg jednakże um ieścił w ty m zm ien­

nym, przem ijającym świecie coś, co je s t stałe i niew zruszone, co jest św iatłem w ciem no­

ściach tego św iata. Tym jest w łaśnie krzyż C hrystusow y. J e s t on rów nież p u n k tem zw ro t­

nym w całej h isto rii ludzkości.

Dzisiejszy św iat i każdy człowiek chlubi się z w ielu rzeczy, z w ielu niezaprzeczalnych duchow ych i m aterialn y ch osiągnięć. W tych osiągnięciach w spółczesny św iat w idzi sw oją jedy ną chlubę i chw ałę. Stale i na każdym kroku ją podkreśla. Jed n akże współczesny św iat nie może pochw alić się w jednej, n ajw ażn iej­

szej dla ludzi spraw ie: ja k zm ienić złą i p rze­

w rotną n a tu rę człow ieka? W iem y przecież, że naw et n ajbardziej w ykształceni ludzie p o trafią nieraz być przew rotni, bezw zględni i o k rutn i

w stosunku do innych, przy k ład y tego znam y choćby z ostatniej w ojny św iatow ej. Problem ten nie może być inaczej rozw iązany, ja k przez k rzyż C hrystusow y. Tylko Jezus przez Swój krzyż d aje rozw iązanie tego najw iększego p ro ­ b lem u ludzkości i człowieka.

W czym więc tk w i chw ała krzyża? Co więc krzyż Golgoty dał Paw łow i i co d aje dzisiaj każdem u przychodzącem u doń człowiekowi?

W k ilk u au dycjach radiow ych na tem at przeczytanego n a początku Słowa Bożego z li­

stu do G alacjan, będziem y chcieli z pomocą Bożą n a to py tan ie odpowiedzieć.

A więc, drodzy Czytelnicy, K rzyż C hry­

stusow y — to znaczy o fiara Jezu sa C hrystusa n a krzyżu, Jego um ęczenie, śm ierć i zm ar­

tw ychw stanie, — d aje człow iekowi O D K U PIE­

NIE, lub inaczej W Y K UPIEN IE. Słowo „odku­

p ien ie” lu b „w y k u p ien ie” oznacza zapłacenie żądanej sum y za w ykupienie skazanej lub n a ­ p iętnow anej osoby. T ak działo się w sta ro ż y t­

n ym Rzym ie. N iew olnicy byli sprzedaw ani i k u ­ pow ani n a targu, jak zw ierzęta. N ik t nie tro ­ szczył się, więcej, nie pom yślał naw et, że nie­

w olnik to też człowiek, m ający uczucia, wolę i intelekt. Rozdzielano n a ta rg u rodziny, p rzy ­ jaciół, znajom ych. Je d n i szli do jednego pana, drudzy — do drugiego. Owszem, były w yjątki, byli dobrzy panow ie, k tó rzy zakupyw ali z lito ­ ści całe rodziny niew olnicze, aby m ogły być ra ­ zem. B yw ały też i tak ie przypadki, gdy dobrzy, bogaci panow ie rzym scy kupow ali niew olnika lub całą jego rodzinę i następnie obdarzyli ich wolnością. N iew olnik, za którego zapłacono na ta rg u cenę, m ógł być obdarzony wolnością.

S taw ał się znow u człow iekiem w olnym , jeśli jak iś inny, w ty m p rzy p ad k u bogaty człowiek zapłacił za niego żądaną sum ę pieniędzy i ob­

d arzył go wolnością. N ikt już nie m iał praw a uczynić go swoim niew olnikiem , chyba, że on sam chciał stać się nim ponownie. Taki nie­

w olnik obdarzony w olnością był w łaśnie „w y­

k u p io n y ” ze swego stan u niew olnictw a.

Słowo Boże w yraźnie pow iada, że człowiek nie dlatego grzeszy, że chce grzeszyć. Czasami bow iem człowiek rzeczyw iście szczerze pragnie wyzw olić się z jarzm a grzechu, szczególnie ja ­ kiegoś zniew alającego nałogu, jednakże nie m a k u tem u siły. Ludzie po w iadają „nie m a sil­

nej w oli” , a cóż nam pomoże n aw et tak zw ana

„silna w ola”, skoro na m iejsce jednego nałogu, z k tó ry m człowiek może się uporać, wchodzi do jego życia dziesiątki innych grzechów ? Czło­

w iek dlatego grzeszy, b o m u s i g r z e s z y ć , bo tak a je s t jego u p ad ła n a tu ra . Człowiek jest niew olnikiem grzechu. P an em jego jest grzesz­

na n a tu ra i to, co m u ona każe, m usi człowiek

czynić. P an Jezus w yraźnie pow iada w Ew an­

gelii św. Ja n a : „Z apraw dę, zapraw dę pow ia­

dam wam , każdy kto grzeszy, jest niew olni­

kiem grzechu. A niew olnik nie pozostaje w do­

m u na zawsze, lecz syn pozostaje n a zawsze.

Jeśli więc Syn w as wyswobodzi, praw dziw ie w olnym i będziecie” (Jan 8, 34— 36).

K toś jednakże być może powie, że nie wszyscy ludzie są grzesznikam i i dlatego nie do w szystkich stosują się te słowa. Ale Słowo Bo­

że i na to p y tan ie daje nam jednoznaczną od­

powiedź w Liście do R zym ian w rozdziale 3, w w ierszu 23: „W szyscy zgrzeszyli i b ra k im chw ały Bożej”, a w iersz 10 pow iada: „Nie m asz spraw iedliw ego ani jednego...” .

Skoro wszyscy bez w y ją tk u jesteśm y lub byliśm y poddani grzechowi i tem u, k tó ry za nim stoi — diabłu, k tó ry zniew ala nas do czy­

n ienia jego woli, m usi być ktoś, kto jest w sta ­ nie wyzw olić nas z tej niew oli. K toś m ocniejszy od nas i od całej m ocy diabelskiej.

Tym, k tó ry „w y rw ał nas z m ocy ciem ności i przeniósł do K rólestw a Syna Swego um iłow a­

nego, jak m ówi Apostoł P aw eł w Liście do Ko- losan — jest Bóg Ojciec”, a uczynił to przez krzyż S yna Swego U m iłow anego. M ówi nam 0 ty m w yraźnie w spom niany ju ż trzeci rozdział L istu do Rzym ian, w iersz 24:

„I są uspraw iedliw ieni darm o z łaski Jego, przez odkupienie w Chrystusie Jezusie”. Co b y ­ ło ceną naszego w y k u p ien ia z m ocy ciem no­

ści? Apostoł P io tr odpow iada nam w swoim 1 Liście w rozdziale 1, w w ierszach 18 i 19:

„Wiedząc, że nie rzeczam i znikom ym i, srebrem albo złotem, zostaliście wykupieni z m arnego postępow ania waszego, przez ojców w am p rze­

kazanego, lecz drogą krwią Chrystusa, jako b a ­ ran k a niew innego i nieskalanego...” .

A postoł P aw eł napom inając w ierzących w K oryncie z pow odu ich nietrzeźw ego duchowo życia, przypom ina im : „Drogoście bow iem k u ­ pieni. W ysław iajcie ted y Boga w ciele w aszym ”

(1 Kor. 6, 20).

Tak, drodzy Czytelnicy, Jezus zapłacił w iel­

ką cenę za nasze w ykupienie. K ażdy może być w olny od panow ania grzechu i diabła. Każdy, kto przyjdzie pod ten sam krzyż, pod k tó ry przyszedł P aw eł z T arsu i m iliony innych lu -

Z n a c z e n i e k r w i

„Lecz Chrystus, k tó r y się z ja w ił jako arcykapłan dóbr przyszłych, w szed ł przez w ięk szy i doskonalszy przybytek, n ie ręką zbudow any, to jest n ie z tego stw orzon ego św ia ta pochodzący, L ecz gdy On zło ży ł raz n a za w sze jed n ą ofiarę za grzechy, u siad ł po pra­

w ic y B ożej, O czekując teraz, aż n iep rzy ja ciele jego p ołożen i b ęd ą jako podnóżek stóp jego. A lb o w iem je d ­ n ą ofiarą u czy n ił na za w sze dosk on ałym i tych , którzy są u św ię c e n i”.

(Hebr. 9 ,1 1 —14).

B óg p rz e m a w ia do c z ło w ie k a w ró ż n o ro d n y s p o ­ sób. O k o ło tr z y ty s ią c e ra z y s p o ty k a m y w S ta r y m T e s ta m e n c ie n a s tę p u ją c e z d a n ie : „ T a k m ó w i P a n ” .

B óg p rz e m a w ia ł do lu d z i p rz e z d o św ia d c z e n ie , s ą d i ła s k ę o ra z p rz e z cu d a. M y, lu d z ie w ie rz ą c y , z n a ją c y P is m o Ś w ię te w iem y , że w B ib lii je s t w ie le m ie js c

dzi, zostanie w yzw olony-ze sta n u niew olnicze­

go. Słowo Boże z E w angelii św. J a n a w roz­

dziale 1, w ierszu 12 pow iada: „K tórzykolw iek zaś Go przyjęli, ty m dał praw o stać się dzieć­

m i Bożymi, ty m k tó rzy w ierzą w im ię Jego ” . Owszem, grzech i szatan będzie nas do końca naszego życia atakow ał. N ikt z nas nie będzie żył w absolutnie bezgrzesznym stanie. Takiego człowieka nie było i nie będzie na ziemi. T a­

kim był tylko Jezus. Jednakże przed przyjściem do krzyża Chrystusow ego m usieliśm y robić to, co nam kazał s ta ry nasz pan — grzech. Cza­

sam i n am z ty m było n aw et dobrze, częściej źle. Ale nie w iedzieliśm y do kogo iść z naszą niew olą po ra tu n e k i w yzw olenie. Lecz skoro Jezus w yk u pił nas przez Sw oją k rew i uczynił nas dziećm i Bożymi, należym y już do Niego i żyjem y w daro w anej nam wolności.

N aszą siłą jest krzyż C hrystusow y, krew Jezu sa C hrystusa, naszego Pana, k tó ry nas od­

kupił i dał „list żelazny”, g w aran tu jący wolność.

A postoł J a n pisze w sw oim 1 Liście w rozdzia­

le 2, w ierszu 1— 2: „D ziatki m oje, to w am p i­

szę, abyście nie grzeszyli. A jeśliby kto zgrze­

szył, m am y O rędow nika u Ojca, Jezu sa C hry­

stusa, k tó ry je s t spraw iedliw y, k tó ry jest u b ła­

ganiem zą grzechy nasze, a nie tylko za nasze, lecz i za grzechy całego św iata” .

O to w łaśnie chodzi: w yku pien i k rw ią Ba­

ra n k a niew innego i niepokalanego nie m usim y grzeszyć lub służyć grzechowi. Jednakże, jeśli nie czuw am y i wówczas u da się czasam i nasze­

m u nieprzyjacielow i skaleczyć lub splam ić nas grzechem , to m am y O rędow nika u Ojca. Lecz jeśli nie p rzy jęliśm y Go do swego serca i życia, krew Jego nie obm yła nas z grzechów naszych.

Drogi C zytelniku! Czy jesteś odkupiony przez k rew B aranka? Czy jesteś w olny w C hry ­ stusie? Czy też n adal jesteś niew olnikiem grze­

chu? Jezu s chce dzisiaj dać Ci wolność. Nie m usisz całe życie spędzać w upokorzającej nie­

woli nałogu czy innego grzechu. Jezus już daw ­ no za Ciebie zapłacił cenę Tw ojej wolności.

Przyjdź dzisiaj do Niego w m odlitw ie i poproś o d a r tej wolności w Tw oim sercu i życiu.

Jan T o łw iń sk i

p o św ię c o n y c h z n a c z e n iu k rw i. O d p ie rw s z e j K sięg i M o jżeszo w ej, a ż do K się g i O b ja w ie n ia św . J a n a c z y ta ­ m y w ie le o p rz e la n e j k r w i n a u b ła g a n ie z a g rzech y . O d p o c z ą tk u is tn ie n ia lu d zk o ści, aż d o w ie c z n e j c h w a ­ ły w N ieb ie, B ib lia p o k re ś lą je j w ie lk ie zn aczen ie.

N a w s tę p ie z w ró ć m y u w a g ę , co m ó w i o z n a c z e n iu k r w i S ta r y T e s ta m e n t. P ie r w s z ą k r w a w ą o fia rę zło ży ł B o g u A b e l (H ebr. 11,4). C z y ta m y : „ P rz e z w ia r ę z ło ­ ż y ł A b e l o fia rę w a rto ś c io w s z ą n iż K a in , d z ię k i k tó r e j o tr z y m a ł św ia d e c tw o , że je s t s p ra w ie d liw y , g d y Bóg p rz y z n a ł s ię do jeg o d a ró w , i p rz e z n ią jeszcze po śm ie rc i p r z e m a w ia ” . A b e l b y ł b a rd z ie j sp ra w ie d liw y i m ia ł w ię k s z ą o fia rę , a n iż e li K a in . S w o ją w ia r ę i do­

b re p o s tę p o w a n ie d o w ió d ł i p o tw ie r d z ił p rz e z o fiarę, k tó r ą zło ży ł p rz e d o b lic z e m B ożym .

K r w a w a o fia ra zło ż o n a p rz e z A b la p o d o b a ła się B o ­ gu. Z P is m a Ś w ię te g o d o w ia d u je m y się ró w n ie ż o złym , g rz e sz n y m i n ie g o d n y m p o s tę p o w a n iu lu d z i p rz e d

4

o b liczem B ożym . B óg u k a r a ł p o to p e m g rz e s z n ą i n ie - p o d p o rz ą d k o w a n ą w o li B o żej lu d z k o ść . S tr a s z n a je s t m oc g rzech u , k a r ą za g rz e c h je s t śm ie rć .

J u ż n a p o c z ą tk u is tn ie n ia lu d z k o śc i, k r w a w a o fia ra z czystych, p ie r w o r o d n y c h z w ie rz ą t b y ła u b ła g a n ie m i o d k u p ie n ie m z a p o p e łn io n e g rz e c h y . P ie r w s z ą c z y n ­ nością, k tó r e j d o k o n a ł N oe p o w y jś c iu z k o ra b ia , b y ła o fia ra c a ło p a lo n a z w ię k sz e j ilo śc i cz y sty c h z w ie rz ą t, k tó r e ró w n ie ż w y sz ły z a rk i. I tu p o tw ie r d z o n a je s t p ra w d a , z a w a r ta w L iśc ie A p o sto ła P a w ła do H e b r a j­

czy k ó w : „B ez r o z la n ia k r w i n ie m a o d p u sz c z e n ia g rz e ­ c h ó w ” . N a p rz y k ła d z ie — m ę ż a B ożego — A b r a h a m a w id z im y , że B óg sz c zeg ó ln ą o p ie k ą d a rz y ł od p o c z ą t­

k u n a r ó d w y b ra n y . A le w p o s tę p o w a n iu teg o n a ro d u , p rz e d o b lic z e m B o ży m k r e w m ia ła z aw sze szczeg ó ln e zn a c z e n ie .

A b ra h a m o trz y m u je B oże p o le c e n ie : „ Id ź d o k r a j u M o ria, w eź z so b ą s y n a sw eg o je d y n e g o — Iz a a k a , k tó re g o m iłu je s z i złóż go ta m n a o fia rę n a je d n y m z p ag ó rk ó w , k tó r y ci w s k a ż ę ”. A b r a h a m z b u d o w a ł ta m o łta rz i u ło ży ł n a n im d rw a . P o te m z w ią z a ł s y n a s w e ­ go i p o ło ży ł go n a ty c h d r w a c h n a o łta rz u . W ów czas z a w o ła ł n a ń A n io ł P a ń s k i: „ A b ra h a m ie , n ie p o d n o ś rę k i n a ch ło p ca . P o z n a łe m , że boisz się B oga, b o n ie o d m ó w iłeś M u n a w e t tw e g o s y n a je d y n e g o ”. A b r a h a m o b e jrz a w s z y się s p o s trz e g a ł b a r a n k a u w ię z io n e g o w z a ­ ro ś la c h . U w o ln ił go i zło ży ł w o fie rz e c a ło p a ln e j, z a ­ m ia s t sw eg o sy n a . P o la ła się k re w , lecz życie Iz a a k a z o sta ło u ra to w a n e .

P r z e la n a k r e w n a w z g ó rz u w k r a j u M o ria u r a t o ­ w a ła od śm ie rc i ty lk o je d n ą osobę, a le z B ib lii w ie ­ m y, że k r e w b a ra n k ó w , k tó r ą p o k ro p io n e b y ły f u t r y ­ n y i p ro g i m ie sz k a ń n a ro d u w y b ra n e g o w n ie w o li e g ip ­ sk ie j, u r a to w a ła n a r ó d te n od z a g ła d y . A n io ł śm ie rc i o m ija ł ta k ie m ie sz k a n ia . A le w c h o d z ił i z a b ija ł w sz y ­ stk o p ie rw o ro d n e ta m , gdzie d rz w i n ie b y ły p o k ro p io ­ n e k rw ią . K a ż d a ro d z in a iz r a e ls k a p rz e k o n a ła się, że ty lk o k re w b a r a n k a u r a to w a ła ic h o d zag ła d y .

W w ę d ró w c e s w o je j do z iem i w y b ra n e j n a ró d iz ra e ls k i d o sz e d ł do g ó ry S y n a j. B óg z a p o ś re d n ic tw e m M o jżesza z a w a r ł z n im i p rz y m ie rz e . P rz e d w s tą p ie ­ n ie m n a górę, M ojżesz w z ią ł k r e w z z a b ity c h b a r a n ­ ków , zło żo n y c h n a o fia rę , p o k ro p ił n ią z g ro m a d z o n y

lu d i p o w ie d z ia ł: „O to k r e w p rz y m ie rz a , k tó r e z a w a rł B óg z w a m i” . J a s n y m w ię c je s t, że p rz y m ie rz e z B o ­

giem m a sw o je o p a rc ie w e k rw i. T y lk o w o p a rc iu o p rz e la n ą , n ie w in n ą k re w , m ó g ł c z ło w ie k n a w ią z a ć społeczność z B ogiem . T a k b y ło w S ta r y m T e s ta m e n ­ cie. A co n a te n te m a t m ó w i N o w y T e s ta m e n t?

K ie d y P a n Je z u s z n a la z ł się n a d r z e k ą J o r d a n , z n a jd u ją c y się ta m J a n C h rz c ic ie l p r z e d s ta w ił G o ja k o

„ B a ra n k a B ożego, k tó ry z g ła d z i g rz e c h y ś w ia t a ” . W szystko, co w S ta r y m T e sta m e n c ie z o sta ło z a p is a n e o z a s to s o w a n iu m ocy i d z ia ła n iu k rw i, z n a la z ło w p e ł­

n i sw o je w y p e łn ie n ie w Je z u s ie C h ry stu sie . P a n Je z u s , p rz e b y w a ją c z u c z n ia m i S w o im i n a ziem i, p rz e p o w ie ­ d z ia ł im S w o ją m ę c z e ń s k ą śm ie rć n a k rz y ż u . Je g o k r e w m ia ła m ieć d e c y d u ją c e zn a c z e n ie d la p o je d n a ­ n ia się z B o g iem k a ż d e g o czło w ie k a.

K ie d y P a n Je z u s w g ro n ie u c z n ió w S w o ich , p rz e d S w o ją ś m ie rc ią m ę c z e ń sk ą u s ta n a w ia ł „ O s ta tn ią W ie ­ czerzę”, „ w z ią ł c h le b i p o d z ię k o w a w sz y ła m a ł i d a ­ w a ł im , m ó w ią c : T o je s t c iało M oje, k tó r e za w a s d a ­ ję, ta k czy ń cie n a p a m ią tk ę M o ją. P o d o b n ie i k ie lic h , m ó w ią c : T e n k ie lic h , to n o w e p rz y m ie rz e w e k r w i M ojej, k tó r a się za w a s w y le w a ” . A p rz e d u s ta n o w ie ­

n ie m W iec zerzy P a n J e z u s p o w ie d z ia ł: „ K to p o ży w a cia ło M o je i p ije k r e w M o ją, te n m a ż y w o t w ieczn y , a J a w sk rz e sz ę go w d n iu o sta te c z n y m . A lb o w ie m cia ło M o je je s t p ra w d z iw y m p o k a rm e m , a k r e w M o ja p ra w d z iw y m n a p o je m . K to p o ż y w a c ia ło M o je i p ije k r e w M o ją, w e M n ie m ie sz k a , a J a w n im ”.

B ez ro z la n ia k r w i n ie m a o d p u sz c z e n ia g rzech ó w . B ez o d p u sz c z e n ia g rz e c h ó w n ie m a p ra w d z iw e g o ż y ­ cia, p o n ie w a ż n ie m a p o je d n a n ia z B ogiem . K to p r z y ­ j ą ł J e z u s a C h ry s tu s a ja k o sw o je g o o so b isteg o Z b a w i­

ciela, k r e w J e z u s a C h ry s tu s a o m y ła i oczy ściła jego g rz e c h y , s ta ł się d z ie c ię c ie m B ożym . O tw o rz y ło się

d la ń n o w e, p ra w d z iw e życie.

O fia r a J e z u s a C h ry s tu s a ra z d o k o n a n a n a k rz y ż u G o lg o ty , s ta ła się o fia rą d o s k o n a łą po w sze czasy.

J e g o k r e w p r z e la n a n a k rz y ż u G olgoty, m a m o c o czy­

ścić k a ż d y g rz e c h . P r a w d ę tę p o tw ie r d z a ją A p o sto ło ­ w ie w lis ta c h sw o ich . A p o sto ł P a w e ł t a k p isz e w L i­

ście do H e b ra jc z y k ó w : „ A lb o w ie m je d n ą o fia rą u c z y ­ n ił n a zaw sz e d o s k o n a ły m i ty c h , k tó r z y są u św ię c e n i.

A g rz e c h ó w ic h i n ie p ra w o ś c i ic h n ie w sp o m n ę w ię ­ c e j”. A w L iście do K o lo ss a n ta k c z y ta m y : „ P o n ie ­ w a ż u p o d o b a ł so b ie Bóg, aż e b y w N im z a m ie sz k a ła c a ła p e łn ia b o sk o ści, i że b y p rz e z N ieg o w szy stk o , co je s t n a n ie b ie i z ie m i p o je d n a ło się z N im , d zięk i p rz y w ró c e n iu p o k o ju p rz e z k r e w k rz y ż a J e g o ” .

A p o sto ł P io tr ta k p is z e : „W ia d ząc, że n ie rz e c z a ­ m i z n ik o m y m i, s r e b r e m a lb o z ło te m z o sta liśc ie w y k u ­ p ie n i z m a rn e g o p o s tę p o w a n ia w a szeg o , lecz d ro g ą k r w ią C h ry s tu s a , ja k o B a r a n k a n ie w in n e g o i n ie p o ­ k a la n e g o ”.

A p o sto ł J a n w K się d z e O b ja w ie n ia z a p is a ł tre ś ć n o w e j p ie ś n i, k tó r ą sły sz a ł w w id z e n iu sw o im , k tó r a ś p ie w a n a b y ła p rz e d tr o n e m S y n a Bożego. P o s łu c h a j­

m y : „ G o d z ie n je s te ś w z ią ć k się g ę i z d ją ć p ieczęcie je j, p o n ie w a ż z o sta łe ś z a b ity i o d k u p iłe ś d la B oga k r w ią S w o ją lu d z i z k a ż d e g o p o k o le n ia i ję z y k a i lu ­ d u , i n a ro d u . I u c z y n iłe ś z n ic h d la B oga n aszeg o ró d k r ó le w s k i i k a p ła ń s k i. T em u , k tó r y sie d z i n a tro n ie i B a ra n k o w i, b ło g o s ła w ie ń s tw o i cześć, i c h w a ła , i m oc n a w ie k i w ie k ó w ”.

K azim ierz M uranty

K ażdy może przyczynić się przez m odlitw ę i ofiarę do rozw oju ew angelizacji prow adzonej za pośrednictw em religijnych audycji radio ­ w ych pn.

„GŁOS E W A N G E L II Z W A R S Z A W Y ” Skr. poczt. 484, 00-950 Warszawa

„A w ładny jest Bóg udzielić w am obficie wszelkiej łaski, abyście m ając zawsze w szyst­

kiego pod dostatkiem , mogli hojnie łożyć na wszelką dobrą sp raw ę” (2 Kor. 9,8).

A udycji radiow ych „GŁOS EW ANGELII Z Z W ARSZAW Y” słuchajcie:

o godz. 17,15 na fali 31 m codziennie z w y jątkiem p iątk u

oraz w każdy w torek o godz. 6,30 na fali 25 m.

5

D z i e ł o D u c h a

„Przetoż tefa ż żadnego potęp ien ia n ie m a tym , któ- rży będąc w C hrystusie Jezu sie n ie w ed łu g cia ła ch o­

dzą, ale w ed łu g D ucha. A lb o w iem zakon D ucha ż y ­ w ota, który jest w C hrystusie Jezusie, u w o ln ił m ię od zakonu grzechu i śm ierci. Bo co niem ożn ego było zakonow i, w czem on był słab y d la ciała, B óg p o ­ sław szy Syna S w ego w p o d o b ień stw ie grzesznego c ia ­ ła i dla grzechu, p otęp ił grzech w ciele. A by ona spra­

w ied liw o ść zakonu b yła w y p ełn io n a w nas, którzy n ie w ed łu g ciała chodzim y, a le w e d łu g D ucha. A lb ow iem , k tórzy są w ed łu g ciała, o tem m y ślą co jest c ie le sn e ­ go; a le którzy są w ed łu g D ucha, m y ślą o te m , co jest duchow ego. G dyż zm ysł ciała jest śm ierć; a le zm ysł ducha jest ży w o t i pokój. P rzeto, iż zm ysł ciała jest n iep rzyjacielem B ogu; bo się zak on ow i B ożem u n ie poddaje, gdyż też i n ie m oże. Przetoż, k tórzy są w c ie ­ le, B ogu się podobać n ie m ogą. Lecz w y n ie jesteście w ciele, a le w d u ch u , gdyż D uch B oży m ieszk a w w as: a je śli k to D ucha C hrystusow ego n ie m a, ten n ie jest jego. A le je ś li C hrystus w w a s jest, ted y ciało jest m artw e dla grzechu, a duch jest ż y w y dla sp ra­

w ied liw o ści. A je ś li D uch tego, który Jezu sa w zb u ­ d ził z m artw ych , m ieszk a w w as, ten który w zb u d ził C hrystusa z m artw ych , o ży w i i śm ierteln e cia ła w a ­ sze przez D ucha sw ego, k tóry w w as m ieszk a ”.

(R zym . 8 ,1 —11).

Ósmy rozdział listu do R zym ian jest jed ­ nym z najw spanialszych i najp ięk n iejszy ch roz­

działów Nowego T estam entu. W ielu Bożych ludzi znało ten rozdział na pam ięć i w chw i­

lach trw ogi, w chw ilach pokusy, w chw ilach zw ątpień, cytow ało go z pam ięci. Ten fra g m en t Pism a Św iętego dodaw ał im siły i m ocy do no­

wego życia. Dobrze jest często go czytać. Je st istotn a różnica m iędzy siódm ym rozdziałem , a ósmym. W siódm ym rozdziale m am y do czynienia z chrześcijaninem , k tó ry jest cie­

lesny. Z chrześcijaninem , k tó ry chce sam dojść do czegoś, k tó ry chce zm ienić sam swoje życie. W ielu z nas tego próbow ało. W iele ludzi nadal próbuje. Ale spotyka nas jako ludzi niepowodzenie.

Wiele ludzi odrzuca sw oje papierosy, sw o­

je nałogi, swoje narkotyki. Ale niestety, tylko na chwilę, a potem znow u m uszą pow rócić do nich. P am iętam ja k kiedyś mój ojciec pod w p ły ­ w em czytania Słowa Bożego chciał się odzw y­

czaić od palenia. Znajdow ał się w ted y n a e ta ­ pie 7-go rozdziału listu do Rzym ian. Zawołał m nie, jako m ałego chłopca, i pow iedział, tak :

„W yjm ij w szystek tyto ń jaki jest w tej szafce, i wsadź do pieca! Było to dla m nie bardzo za­

bawne, bo ten ty to ń się dobrze palił w piecu.

W tedy ojciec pow iedział: „nie będę więcej p a­

lił” . Ale za dw a dni zawołał m nie po cichu, tak żeby m am a m oja nie słyszała i pow iedział:

„wiesz co, zajdź do sąsiada, tak żeby n ik t nie widział, i przynieść mi fajk ę i paczkę ty to n iu ” . P róbując o w łasnych siłach — m usisz p rze ­ grać, bo sam nie jesteś w stanie zwyciężyć grze­

chu. W ielu z nas p ró b u je odzwyczaić się od tych rzeczy, które nam przeszkadzają w ży­

ciu, ale tego sami uczynić nie możemy. M iędzy

rozdziałem 7-mym , a 8-m ym listu do Rzym ian jest olbrzym i przeskok, olbrzym ia odległość.

„Przetoż teraz żadnego potępienia nie m a tym , którzy będąc w C hrystusie Jezusie nie w e­

dług ciała chodzą — ale w edług D ucha” . Ele­

m entem nowego życia jest D uch Św ięty. Za m ało m ów im y o D uchu Św iętym , za m ało w ie­

m y o D uchu Św iętym , za m ało czytam y o D u­

chu Św iętym . Duch jest bow iem tym , k tóry stw arza now e życie. Ten sam Duch, k tó ry u na- szał się nad próżną Ziemią, nad pierw otnym chaosem i stw orzył życie, ten sam D uch teraz tw orzy now e życie w ludziach, k tórzy p rzy j­

m u ją Jezusa C hrystusa, k tó rzy rodzą się na no­

wo dla K rólestw a Bożego.

Dzieci, a szczególnie chłopcy często proszą rodziców, żeby im kupić balonik. Chłopcy, jak to chłopcy, baw iąc się, często w ypuszczą z b a­

lonika gaz, k tó ry się w nim znajduje. W tedy sta ra ją się nadm uchać balonik ustam i. Ale jest pew na istotn a różnica m iędzy kupionym balo­

nikiem , a ty m nadm uchanym . K upiony balonik w ypuszczony z rą k m knie wysoko do góry, a ten nadm uch any przez chłopców, spada od razu n a dół. Wówczas chłopcy p y ta ją się: tatu siu , co się stało, przecież m yśm y też nadm uchali, a ten balonik wcale nie chce lecieć w górę?

Ale balonik podnosi się do góry tylko w tedy, gdy w ew nątrz m a szlachetny gaz. I czło­

w iek może unieść się do góry tylko w tedy, k ie­

dy Boże tchnienie — Duch Św ięty, znajduje się w jego życiu, zn ajdu je się w nim. To Duch Ś w ięty wszczepia nas w Ciało P an a Jezusa. On nas chrzci, On nas w łącza do Kościoła i On da­

je nam moc do nowego życia. M y sam i mo­

żem y się nadm uchać jak chcemy, m ożem y czy­

nić najw iększe w ysiłki i starania, lecz od zie­

m i się nie oderw iem y. Bo człowiek jest ziem ­ ski. Stać się to może tylko w tedy, gdy ten Bo­

ży elem ent w ejdzie w nasze życie. A gdy w e j­

dzie, w ted y życie się zm ienia. To jest m om ent rozpoczęcia naszego nowego życia.

K iedy wreszcie mój ojciec naw rócił się ca­

łym sercem, nie potrzebow ał już palić tych fa ­ jek; nigdy już nie sięgnął po nie. Pijak, k tó ry się naw róci, choćby m iał całą szafę naładow aną alkoholem , więcej do nałogu nie wróci. Głód czynienia grzechu przestanie w nim istnieć.

W przyrodzie m ożem y zaobserw ow ać cie­

kaw e zjaw isko. N a roślinach i na kw iatach po­

jaw ia ją się często gąsienice. J e st to utrap ienie dla hodowców, k tó rzy sta ra ją się z nim i w al­

czyć. N a tu ra ty ch gąsienic je s t dosyć dziw na:

w szystko niszczą. W szystko zjedzą, zostaw iają tylko suche łodygi. Taka gąsienica posadzona na najpięk niejszym kw iatku, też go zje, bo tak a jest jej n atu ra. Ale przychodzi czas, gdy n a­

stęp u je zm iana. Pew nego dnia gąsienica w y­

gląda jak m artw a, staje się poczw arką. Nie poznajem y jej. Ale to nie koniec zmian. Po pew nym czasie, n a wiosnę z tej gąsienicy w y­

chodzi przepiękny m otyl, k tó ry m a już zupeł­

nie inną natu rę, k tó ry już nie zjada w szyst­

6

kiego i nie niszczy. Siada na kw iatk ach i nie niszczy ich. Cieszy nas swoim p ięknym kolo­

rem, swoim pięknym lotem . Ale przede w szyst­

kim spełnia w przyrodzie w sp aniałą funkcję:

zapyla k w ia ty i dzięki tem u rośliny w ydają owoce.

Podobnie jest i. w naszym życiu. Jeżeli Duch Św ięty nie odrodzi cię, nie odrodzi cię nikt. Będziesz żarłoczną gąsienicą, k tó ra p o trafi tylko w sżystko zniszczyć, bo tak a jest jej n a ­ tu ra. Lecz jeśli D uch Boży w ejdzie w nasze ży­

cie, zm ienia nas nie do poznania. On jest tym, k tó ry w nosi praw dziw ą radość i pokój w n a ­ sze życie, On jest tym , k tó ry daje now e życie i w artości, któ ry ch pożądam y; w artości, któ re przynoszą owoce. P an Jezus pow iedział: „Po

owocach ich poznacie” .

Drogi bracie i siostro, drodzy przyjaciele, potrzebujem y wszyscy, aby Duch Ś w ięty n a­

pełniał nasze życie ciągle n a nowo! A by tak kierow ał naszym życiem, żeby było ono pełne owoców dla P an a Jezusa. A byśm y mogli o der­

wać się od ziem skich sp raw i unosić się w yso­

ko. A by nasz w zrok stale b y ł sk ierow any do góry n a P an a Jezusa, abyśm y Go oczekiwali.

Aby nasza n a tu ra nie pow odow ała zniszczeń,

ta k jak to gąsienica czyni. Jeżeli n a nowo się nie narodzim y, nie m ożem y przynosić owocu godnego chwały.

D ałby Pan, aby to now e życie kw itło w nas, aby ciągle n a nowo Duch Ś w ięty n apełniał nas, abyśm y mogli Bogu przynosić godną chw a­

łę. P a n Jezu s pow iedział do swoich uczniów :

„W tym będzie uw ielbiony Ojciec mój w nie- biesiech, jeśli w e m nie trw ać będziecie i, obfity owoc przyniesiecie i uczniam i m oim i będzie­

cie” . A to czyni jedynie Duch Św ięty. Żaden człowiek nie może zm ienić swojej n a tu ry . W J e ­ zusie C hrystusie jest uw olnienie od naszego cia­

ła, od naszych grzechów.

D rogi przyjacielu, jeśli m ęczysz się sam i chcesz popraw ić swoje życie — to jesteś na błędnej drodze! P a n Bóg daje cudow ny lek w postaci D ucha Świętego, k tó ry w prow adza we w szelką praw dę, k tó ry objaw ia stan twojego serca i chce cię przenieść do niebiańskich w y ­ żyn. Chce ci pokazać o tw a rte niebo. Chce ci po­

kazać cudow ną społeczność z Bogiem. Dałby Bóg, abyśm y unosili się coraz w yżej k u Niemu, k orzystając z Jego cudow nych dobrodziejstw .

M arian G iertler

BIBLIA I TEOLOGIA

Biblijne podstawy nauki o zbawieniu świata

I. Tło starotestam en tow e

1. J u ż p o se lstw o S ta re g o T e s ta m e n tu w s k a z u je , że B óg ju ż ja k o B óg p rz y m ie rz a z Iz r a e le m — p ra g n ie z b a w ie n ia św ia ta . (Gen. 12,1 n n ; Iz a j. 49,6).

2. Co o zn acza „ z b a w ie n ie c z ło w ie k a ” w św ie tle S ta ­ re g o T e s ta m e n tu ? C a łe j tre ś c i teg o n ie d a je się w y ­ ra z ić je d n y m ty lk o , s ta ro te s ta m e n to w y m , sło w em . C h o ­ dzi tu t a j o p ro c e s z a c h o d z ą c y m ię d z y B o g iem a cz ło ­ w iek iem , k tó r y (tzn. pro ces) cią g le in ic jo w a n y je s t ze s tro n y B o g a i s k ie ro w a n y je s t k u c z ło w ie k o w i; p o ­ n ie w a ż B óg z a k ła d a p e w ie n ży cio w y k o n ta k t m ięd zy S o b ą a czło w ie k iem . S ta r y T e s ta m e n t o k re ś la to sło ­ w e m „ p rz y m ie rz e ”. K ogo B óg p r z y ją ł d o S w o jeg o P rz y m ie rz a , te n o trz y m a ł u d z ia ł w B o ży m z b a w ie ­ n iu ; a to o z n acza — w e w ła ś c iw y m s e n s ie — życie.

B r a k z b a w ie n ia o b ja w ia się — w s k u te k teg o — w f o r ­ m ie ro z lu ź n ie n ia lu b też w c a łk o w ity m z e r w a n iu t e ­ go k o n ta k tu m ię d z y B o g ie m a c z ło w ie k ie m . I to je s t ró w n o z n a c z n e ze śm ie rc ią , z ty m , że n ie m o ż n a tu ta j p o jm o w a ć ś m ie rc i je d y n ie ja k o śm ie rc i c ie le sn e j — p o r. G en. 2,17.

3. S ta r y T e s ta m e n t z n a p r a w d ę w s ta ły m d o ś w ia d ­ c z a n iu z b a w ie n ia w Iz ra e lu , w te n sposób, że te n n a ró d — w sp o łe c z n o śc i p rz y m ie r z a z B o g iem — c ią g ­ le n a n o w o d o św ia d c z a tego, j a k w ie rn y je s t Bóg, i j a k se rio tr a k t u j e O n S w o je z o b o w ią z a n ie w y n ik a ­ ją c e z te g o p rz y m ie rz a , czy n i to S a m z w ła s n e j w o li n a w e t w ó w czas, g d y Iz r a e l n ie d o c h o w u je M u w i e r ­

ności.

4. P o k re w n y m s ło w e m (do sło w a „ z b a w ie n ie ”) u ż y w a ­ n y m w S ta r y m T e s ta m e n c ie je s t „ s p ra w ie d liw o ś ć B o ­

ż a ”. B óg (J a h w e ) je s t s p r a w ie d liw y n ie p rz e d e w szy ­ s tk im d la te g o , że O n o d d a je k a ż d e m u to, n a co z a ­ słu ży ł. J e s t s p r a w ie d liw y p rz e d e w s z y stk im d lateg o , że w S w o im d z ia ła n iu w y s tę p u je ja k o b e z w a ru n k o w o w ie rn y P rz y m ie rz u (por. P ie ś ń D e b o ry — S ęd zió w 5,11;

P s. 103,6). A te r a z i B óg oczek u je, iż c zło w ie k ró w ­ n ie ż p o s tę p o w a ć b ę d z ie o d p o w ie d n io w z g lę d e m P r z y ­ m ie rz a , tzn . w y k a ż e się p o s ta w ą „ s p ra w ie d liw e g o ”. W te n sposób d o św ia d c z a on z b a w ie n ia B ożego ty m s a ­ m y m d o w o d ząc, iż rz e c z y w iś c ie z n a jd u je się w z b a ­ w ie n iu B ożym .

P o n ie w a ż p o d p o ję c ie m sp ra w ie d liw o ś c i n a le ż y (tu ta j) ro z u m ie ć p o s tę p o w a n ie p ra w e , z g o d n e z P rz y m ie rz e m , u rz e c z y w is tn ia ją c e je , a ta k ż e d z ia ła ją c e w c e lu z a ­ c h o w a n ia go, ta k i s p ra w ie d liw o ś ć je s t n ie ro z łą c z n ie z w ią z a n a ze „ z b a w ie n ie m ” . Z ło je st, w o b ec tego, b r a ­ k ie m k o n ta k tu z B ogiem , k tó r y (k o n ta k t) z o s ta ł z e r­

w a n y i u d a re m n io n y z p o w o d u g rz e c h u i o d stę p stw a . T o zło u w id o c z n ia się w O d p o w ied n im p ra k ty c z n y m d z ia ła n iu : w ży c iu n a r o d u lu b je d n o s tk i.

5. Z b a w ic ie le — (lub te ż w y b a w c y , ra to w n ic y : o k re ś ­ le n ie S ęd zió w w Iz ra e lu ) — to m ężc zy źn i lu b k o b ie ty

(zob. D e b o ra ), k tó r z y n a n o w o d o p ro w a d z a ją d o ż y w e ­ go k o n ta k tu z B ogiem , o d b u d o w u ją c społeczność z N im . T o p e w n o m a n a m y ś li a u to r p s a lm u , (por.

P s. 85,10), g dy m ó w i o b lisk o śc i z b a w ie n ia i o k re ś la je b liż e j w w ie rs z u 11- ty m : „ S p ra w ie d liw o ś ć i pokój p o c a łu ją s ię ”.

6. J u ż w S ta r y m T e s ta m e n c ie je s t sa m o p rz e z się z ro ­ z u m ia ły m , że to „ z b a w ie n ie ” o b ja w ia się w e w ła ś c i­

w y m s to s u n k u c z ło w ie k a do c z ło w ie k a ( = s p r a w ie d li­

w ość). N a jp ie r w o b o w ią z u je to w sp o łeczn o ści lu d u iz ra e ls k ie g o , ta k , j a k B óg u s ta n o w ił t ę r e la c ję w Z a ­ k o n ie (por. Ex. 22,22 n n ). T a k ie z b a w ie n ie z n a jd u je

7

je d n a k sw ój w y ra z ró w n ie ż w m iło s ie rn y m z a c h o w a ­ n iu się w o b e c obcego (p rz y c h o d n ia ), k tó r y z n a jd u je się p o za sp o łe c z n o śc ią tego, n a r o d u (Ex. 2 2 ,2 1 ; D eu t. 1 ,1 6 ; 10,18 n ; 27,19). C ią g le n a n o w o p rz y p o m in a się p rz y ty m Iz r a e lito m ic h w ła s n y lo s ja k o „ o b c y c h ” — w E gipcie.

7. „ P o k ó j” i „ z b a w ie n ie ” z n a jd u j ą się ró w n ie ż z n a c z e ­ n io w o b a rd z o b lisk o sieb ie. Co p rz e k ła d B ib lii E lb e r- fe ld z k ie j o d d a je sło w e m „ z b a w ie n ie ” , to n a w e t L u te r p rz e tłu m a c z y ł, p rz e d e w sz y stk im , sło w e m „ p o k ó j” . R o zu m ie się p o d ty m s ta n b a rd z o d o b re g o sa m o p o c z u ­ cia, ró w n o w a g i w e w n ę trz n e j i d o b ro b y tu (szalom ).

W ów czas m n ie j ro z u m ia n o p o d ty m p o ję c ie m tzw .

„ w e w n ę trz n y p o k ó j” , b a rd z ie j „sz c z ę śliw y (pełny) ś w ia t” ; a w ię c rz e c z y w is te „sz c z ę śliw e ży cie” i to w e w sz y stk ic h je g o d z ie d z in a c h .

U I z a ja s z a 48,18 m o g lib y ś m y c a łk ie m p o p ro s tu , z a ­ m ia s t sło w a „ p o k ó j” d a ć „ z b a w ie n ie ” . Z re s z tą w ła ś ­ n ie w ty m m ie js c u je s t d o d a n e , że te n p o k ó j lu b te ż to z b a w ie n ie je s t u z a le ż n io n e od w ie rn o ś c i I z r a e la w o b ec P rz y m ie rz a , to z n aczy od jeg o s p r a w ie d li­

w ości.

8. Co o z n acza z b a w ie n ie w o d n ie s ie n iu do je d n o s tk i?

N ie ch o d zi tu o s p e łn ie n ie życzeń, do k tó r y c h czło ­ w ie k m oże ro ścić so b ie p ra w o . N ie je s t to ró w n ie ż w y n ik n o rm a ln e g o ro z w o ju , k tó r y n a s tę p u je sa m z s ie ­ bie, bez ż a d n e g o u d z ia łu cz ło w ie k a . P o to, żeb y „ z b a ­ w ie n ie ” m o g ło W kroczyć, i sta ć się czym ś d o ś w ia d ­ c z a n y m w p ra k ty c e , p o tr z e b n y je s t ra d y k a ln y p rz e ­ łom w ży ciu n a r o d u lu b je d n o s tk i. T a k n a le ż y r o z u ­ m ieć zap® w iedzi p ro ro k ó w o n a d c h o d z ą c y m S ąd zie B ożym i n a w o ły w a n ie d o p o k u ty . S ą o n e s k ie ro w a ­ n e do lu d zi, k tó rz y z w ła s n e j w in y p o p a d li w zło (U nheil). Z b a w ie n ie z a le ż n e je s t w ię c od tego, że:

a) Iz r a e l o d w ró c i się od d ro g i z ła (szczególnie Iz a ja sz , A m os i O zeasz z w r a c a ją n a to u w a g ę , p o r. Iz a j. 1 ,1 6 ; O zeasz 10,12); b) że B óg S a m d o k o n u je teg o n a w r ó ­ c e n ia i p rz e m ia n y I z r a e la (Izajasz, E z e c h ie l p o r. E zech.

36.26). O b a te c z y n n ik i m u s z ą się zaw sz e u z u p e łn ia ć , p rz y czym n a p o c z ą tk u zaw sz e sto i in g e r e n c ja B oga, od k tó re g o je s t u z a le ż n io n e z b a w ie n ie .

9. Do s ta ro te s ta m e n to w e g o z b a w ie n ia i je g o z w ia s to ­ w a n ia c h a ra k te ry s ty c z n e je s t to, że ono w sz ę d z ie w ią ­ że się z z ie m sk im i o c z e k iw a n ia m i — to o b o w ią z u je aż do m ille n iu m (tj. T y s ią c le tn ie g o k ró le s tw a P a n a J e z u s a C h ry s tu s a — p rz y p . red .). T y lk o n ie lic z n e m ie js c a w w y p o w ie d z ia c h p ro ro k ó w p r z e ła m u ją tę c ia s n ą ra m ę i ro z s z e rz a ją t ę p e rs p e k ty w ę n a z b a w ie ­ n ie p o n a d z ie m sk ie , w ie c z n e (Izaj. 5 1 ,6 ; 65,17— 18: „ n o ­ w e n ie b o i n o w a z ie m ia ”).

10. Z b a w ie n ie is tn ie je d la Iz r a e la n ie ty lk o ja k o coś, co się w y d a rz y w p rzy szło ści, lecz z a w sz e je s t też o b ecn e w sp ó łc z e ś n ie ta k n a p ew n o , ja k B óg je s t o b e c ­ n y w ś ró d lu d u i ja k r e a l n a je s t sp o łeczn o ść z N im —■

p rz y o fia ra c h i w n a b o ż e ń stw ie .

11. Z b aw ien ie w N o w y m T estam en cie

1. P o g ra n ic z e S ta re g o i N o w eg o T e s ta m e n tu .

J u ż p ro ro c y ż y li w p e w n o śc i, że B óg z g o tu je k o n ie c is tn ie ją c e m u o b ecn ie ś w ia tu i s tw o r z y n o w y ś w ia t (Izaj. 6 1 ,1 ; p o r. Ł u k . 4,1 4 n n ). W te n sposób z o sta je p o d k re ś lo n e to, co je s t „ n ie d o s k o n a łe ” lu b „ ty m c z a ­ so w e ” w ty m s ta ro te s ta m e n to w y m z w ia s to w a n iu z b a ­ w ie n ia (o s ta tn ie rozdz. Iz a ja sz a , Z a c h a ria s z i D an iel).

Z b a w ie n ie n ie p o le g a n a n a p ra w ia n iu , u tr z y m y w a n iu i p o d tr z y m y w a n iu tego, co ju ż is tn ie je i co je s t s t a ­

re. N a jc z ę śc ie j z b a w ie n ie łącz y się z „ n o w y m s tw o ­ rz e n ie m ” (por. Iz a j. 43,19; E zech. 11,19 n n).

2. Z b a w ie n ie p o le g a z a w sz e n a ja k im ś p o tw ie r d z a ją ­ cy m je z b a w c z y m w y d a rz e n iu , k tó r e p o s ia d a z b a w ie n ­ n e z n a c z e n ie d la p rzy szło ści. T a k n a le ż y ro z u m ie ć s t a ­ ro te s ta m e n to w e z a w a rc ie P rz y m ie rz a n a G ó rze S y n a j.

Z d ru g ie j z n ó w s tro n y m a m y — K rz y ż i Z m a rtw y c h ­ w s ta n ie J e z u s a C h ry s tu s a . T o je s t z w ia s to w a n ie p o ­ w ta r z a ją c e się w k a ż d y m p o se lstw ie a p o sto łó w , (Dz.

A p. 2,2 1 — 24; 3 ,1 4 —15; 4, 10; 5 .3 0 ; 7 ,5 2 ; 10,39; 1 K or.

15, 3—4).

„ C h ry s tu s u k rz y ż o w a n y , p o g rz e b io n y , w z b u d zo n y z u m a r ły c h i w y w y ż sz o n y ” — to p o w ta rz a ją c y się m o ­ ty w N a u k i A p o sto łó w . A p o sto ło w ie n ie m a ją w z a ­ sa d z ie — w sw o im z w ia s to w a n iu — a n i je d n e g o z d a ­ n ia , k tó ry b y n ie o d n o siło się do W y d a rz e n ia W ielk ieg o P ią t k u i Z m a rtw y c h w s ta n ia P a n a . T y lk o w te n sposób ic h p o se lstw o s ta je się „ z b a w ie n n y m p o s e ls tw e m B o­

ż y m ” s k ie ro w a n y m do c z ło w ie k a . Ś m ie rć i z m a r tw y c h ­ w s ta n ie J e z u s a C h ry s tu s a są p o tw ie rd z o n e w k a ż d e j w y p o w ie d z i o z b a w ie n iu p rz y g o to w a n y m ■ — p rz e z B o ­ g a — d la lu d zi. N o w y T e s ta m e n t, a p rz e z to i n asze z w ia s to w a n ie b a z u je n a zb aw ien iu , k tóre się dokonało w p rzeszłości (fa k t h is to ry c z n y o K rz y ż u i Z m a r tw y c h ­ w s ta n iu ). B ez teg o b o w ie m n ie b y ło b y teraźniejszości zb a w ien ia n ie m ó w ią c ju ż o p rzyszłości zbaw ienia.

O d te g o n ig d y n ie w o ln o n a m d a ć się odizolow ać.

W ty m o d iz o lo w a n iu się, tk w i w ie lk ie n ie b e z p ie c z e ń ­ s tw o d la teo lo g ii.

Z d ru g ie j z aś s tro n y h is to ry c z n o ś ć z b a w ie n ia n a k ie ­ ro w a n a je s t n a te ra ź n ie js z o ś ć i p rzy szło ść.

W p rz e c iw n y m b o w ie m p rz y p a d k u b y ło b y o no m a r ­ tw e i p o z b a w io n e p e rs p e k ty w . Z b a w ie n ie d o m a g a się, w s k u te k tego, b y p r z y ją ć je W o b e c n e j c h w ili: p or.

„D zisiaj, k ie d y J e g o głos sły szy cie...” T o o d n o si się ta k ż e do d alszeg o o k a z y w a n ia się z b a w ie n ia w p r a k ­ ty ce, i m a „ p rz e n ik a ć ” życie osoby ju ż w ie rz ą c e j (R zym . 6 ,4 ; K o l. 3 ,1 ; F il. 2). C h o d zi b o w ie m o „p ełn e z b a w ie n ie ” . D la te g o św ia d e c tw o ź b a w ie n ia w sen sie jeg o ro z s z e rz a n ia n a w s z y s tk ie d z ie d z in y ż y c ia je s t t a k b a rd z o w a ż n e . D z ie je A p o sto lsk ie m ó w ią o „ n a u ­ c z a n ia E w a n g e lii” p rz e z a p o sto łó w . W ty m tk w i szczeg ó ln ie w y so k a o d p o w ie d z ia ln o ść osoby z w ia s tu ­ ją c e j ja k i w ie rz ą c e g o , k tó r y je s t słu c h a c z e m S łow a.

3. T o „jeszcze n ie ” — w o d n ie s ie n iu do d o k o n a n ia p e łn o ś c i z b a w ie n ia — p o z o sta je w ie lk im n a p ię c ie m , k tó re g o w y m a g a się od n as, a k tó r e z a c h o w a ć m u s i­

m y i k tó re g o n ie w o ln o n a m u s u n ą ć (p o r.: F il. 3 —

„ n ie ja k b y m ju ż je o sią g n ą ł...”).

4. J a k to z b a w ie n ie p rz y c h o d z i do c z ło w ie k a ? Bóg p rz e k a z u je je p rz e z u p e łn o m o c n io n e d z ia ła n ie czło ­ w ie k a . D laczeg o ? B o ta k a b y ła J e g o w o la. M ożem y to u z n a ć ty lk o w se n s ie n aszeg o „ u ła s k a w ie n ia ” (2 K or.

4 ,1 ). T o je s t ro z rz ą d z e n ie B oże. N ik t n a to n ie z a s łu ­ ż y ł sobie. N a jp ie r w m a on o m ie js c e p rz e z S łow o w u s ta c h z w ia s tu n a , a le w o d n ie s ie n iu do c a łe j isto ty z w ia s tu ją c e g o i jeg o św ia d e c tw a . (To o z n acza m i n .

„ L is t C h ry s tu s a ”). Z teg o w ła ś n ie p o w o d u A p. P a w e ł t a k b a rd z o w y s tę p u je p rz e c iw k o p o d e jrz e n io m i osz­

cz e rstw o m . O n e b o w ie m p o d w a ż a ć m o g ą tre ść p o se l­

stw a . Is tn ie je n a jś c iś le js z y z w ią z e k p o m ię d z y p o s ła n ­ n ic tw e m a p o sła ń c e m .

S zczeg ó ln ą u w a g ę z w ra c a się ró w n ie ż n a z w ia s to w a ­ n ie p rz e z c zy n y w y p ły w a ją c e z m ocy B ożej (por.:

„N ie ty lk o w S ło w ie ” — 2 K o r. 12,12; M at. 10,7 n).

N ie w ą tp liw ie n a jw a ż n ie js z a ro la p rz y p a d a S ło w u i J e ­