ROZDZIAŁ I POD ZNAKIEM IDEI
II. PROJEKTY FEDERALISTÓW l. Plan Schumana
11.2.2. Definicja i cele
Europejska Wspólnota Węgla i Stali była organizacją międzynarodową w rozumieniu prawamiędzynarodowego.Traktat zawierałwyraźne przesłanie polityczne, gdyż, zgod
niez intencją jego sygnatariuszy, miał byćetapem na drodze do przyszłego zjednoczenia Europy (preambuła). EWWS winna się opierać na wspólnym rynku, wspólnych celach i wspólnych instytucjach (art. 1 TEWWS). Wstosunkach międzynarodowych posiada
ła ona „zdolność do czynności prawnych niezbędnądla wykonywaniajejfunkcji iosią- * 52
32 Rozdział I. Pod znakiem idei ponadnarodowości gnięciajej celów” (art. 6 TEWWS). Celem EWWS było przyczynianie się do rozwoju gospodarczego, zwiększania zatrudnienia i podnoszeniastopy życiowej w państwach członkowskich przez ustanowienie strefy wolnego handlu, niepełnej unii celnej oraz wspólnego rynkuwęglaistali. Wspólnota powinna stale tworzyćwarunki, które zapew niałyby najbardziej racjonalny podział produktów na najwyższym poziomieprodukcyj ności, nie naruszając jednakciągłości zatrudnieniaiunikając zasadniczych i trwałych zakłóceń wgospodarce państw członkowskich. W pierwszej idrugiejfazieintegracyjnej miało więc dojść do zniesienia ceł przywozowych i wywozowych, innych opłat opodob nychskutkach, a takżeograniczeń ilościowych w obrocie węglem i stalą,ale bez ustano wienia wspólnejzewnętrznej taryfycelnej i wspólnej politykihandlowej wobecpaństw trzecich. Oznaczało to, żew handlu z krajami trzecimi produkty przemysłu węglowe
goi stalowego podlegałyby regulacjom poszczególnychpaństwczłonkowskich EWWS.
W trzeciej fazie integracyjnejpaństwa członkowskie EWWS zamierzały stworzyć uwa
runkowania dlaswobodnegoprzepływutowarów,siły roboczej (pracowników i przed siębiorczości),usług i kapitału,czyli wspólnego rynku węgla i stali (art. 2 do 4, art. 71do 75 TEWWS). Traktat zakazywał także stosowania jakichkolwiek praktyk ograniczających zasady wolnejkonkurencji między przedsiębiorstwami (art. 65ust. 1-5, art. 66ust. 1-7, art. 67 ust. 1-3 TEWWS)33. Prezentowanytraktat wszedł w życie 23 lipca 1952 r.,a już kil ka lat później zrealizowane zostałyjego najważniejszecele integracyjne: 10lutego1953 r.
utworzony zostałwspólnyrynek węgla, rud żelazaizłomu, 1maja tegoż roku - wspólny rynek stali,1 sierpnia 1954 r. nastąpiło włączenie do wspólnego rynku stali specjalnych.
Zgodnie z konwencją dotyczącą postanowień przejściowych,załączoną dotraktatu usta nawiającegoEWWS,30 kwietnia 1958 r. zakończyłsię cały okres przejściowy34.
33 Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, Paryż, 18 kwietnia 1951 r., http://
www2.ukie.gov.pl/WWW/dok.nsf/, s. 7-8, 31-38.
34 Konwencja dotycząca postanowień przejściowych, [w:] Traktat ustanawiający Europejską Wspól
notę Węgla i Stali, s. 79; Bundesgesetzblatt, 1952, II, Bonn 1952, s. 482-484. Szerzej na temat działalności integracyjnej EWWS por. Z. Doliwa-Klepacki, op. cit., s. 228, 333; Integracja europejska, pod red.
A. Marszałka, op. cit., s. 115-125.
35 Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, op. cit., s. 10.
II.2.3. System instytucjonalny
Traktat z18 kwietnia 1951 r. ustanawiał następujące instytucje i organy Europejskiej Wspólnoty Węgla i Stali: Wysoką Władzę, SpecjalnąRadęMinistrów,WspólneZgro madzenie, Trybunał Sprawiedliwościi Komitet Doradczy (art.7 TEWWS)35. Struktu
rę instytucjonalną EWWS przedstawia wykres I.
11.2.3.1.Wysoka Władza
11.2.3.1.1. Skład
Wysoka Władza składała się z dziewięciu członków, wybieranych na sześcioletnią, odnawialnąkadencję na podstawie ich kompetencji, przy czym maksymalnie dwóch
WSPÓLNOTYWĘGLAI STALI(DO 1 LIPCA 1967R.)
6 PARLAMENTÓW NARODOWYCH
DELEGUJE DEPUTOWANYCH
6 RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
MIANUJE ZA WSPÓLNYM POROZUMIENIEM
8 CZŁONKÓW WYSOKIEJ WŁADZY*
6 RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
DELEGUJE PO JEDNYM MINISTRZE
WŁAŚCIWEGO RESORTU
6 RZĄDÓW PAŃSTW CZŁONKOWSKICH
MIANUJE ZA WSPÓLNYM POROZUMIENIEM
7 SĘDZIÓW
* Dziewiątego członka wybiera sama Wysoka Władza w drodze kooptacji.
Źródło: Opracowanie własne.
WYSOKA WŁADZA PONADNARODOWY ORGAN WYKONAWCZY/PRAWODAWCZY/KONTROLNY
KOMITET DORADCZY
SPECJALNA RADA MINISTRÓW MIĘDZYRZĄDOW Y ORGAN DECYZYJNY/KOORDYNACYJNY
WSPÓLNE ZGROMADZEN1E/EUROPEJSKIE ZGROMADZENIE PARLAMENTARNE/PARLAMENT EUROPEJSKI MIĘDZYPARLAMENTARNYORGAN OPINIODAWCZY/KONTROLNY
TRYBUNAŁ SPRAWIEDLIWOŚCI PONADNARODOWY ORGAN SĄDOWNICZY
34 Rozdział I. Pod znakiem idei ponadnarodowości mogło pochodzić z jednego kraju. Członkami Wysokiej Władzy mogli być wyłącznie obywatelepaństw należących do Wspólnoty. Francja, RepublikaFederalna i Włochy delegowały doniejpo dwóch członków,natomiast kraje Beneluksu - po jednym (por.
aneks III). Specjalna Rada Ministrów,stanowiąc jednomyślnie,mogła zmienić liczbę członków Wysokiej Władzy. Członkowie WysokiejWładzy byli zobowiązani do po wstrzymywania się od„wszelkiej działalności sprzecznej z ponadnarodowym charak
terem ich funkcji”.W„ogólnym interesieWspólnoty” mieli być „całkowicieniezależni wwykonywaniu swoich obowiązków”. Niemoglistarać się o instrukcje iotrzymywać ich od żadnego rządu lub organu. Z drugiej strony, każdepaństwo członkowskie było zobowiązane do przestrzeganiatej zasady iniewywierania wpływu na członkówWyso
kiejWładzypodczaswykonywaniaich zadań, a tymsamym do poszanowania ichpo nadnarodowego statusu (art. 9TEWWS)36.Ośmiu członków Wysokiej Władzy miały mianowaćwdrodzekonsensurządypaństw członkowskich. Funkcjonariuszeci wybie ralidziewiątego członka większością co najmniejpięciugłosów. Poupływie pierwszej kadencji Wysokiej Władzy wybórjej dziewięciuczłonków miał się odbyć wnastępu
jący sposób: w razie braku jednomyślnościrządy państw członkowskich miały miano
wać ośmiuczłonków większością 5/6 głosów. Dziewiątegofunkcjonariuszawybierała sama Wysoka Władza w drodze kooptacji i większością co najmniej pięciu głosów.
Zgodnie z tąsamą procedurą co dwa lata miałabyć dokonywana zmiana jednej trzeciej całegoskładu Wysokiej Władzy(art. 10 TEWWS).Wysoka Władza wybierała spośród swoich członkówprzewodniczącego iwiceprzewodniczącego na dwuletnią, odnawial
ną kadencjęwedługtej samej procedury, jakabyła przewidziana dla mianowania jej członków przez rządypaństw członkowskich. Członkowie Wysokiej Władzy ponosili odpowiedzialność za swą działalność wyłącznie przed instytucjami EWWS. Pojedyn czy członkowie WysokiejWładzy, niespełniającyjuż warunków koniecznych do peł nienia swoichobowiązków,winni „poważnego uchybienia”,mogli być odwołani ze sta
nowiska przezTrybunał Sprawiedliwościna wniosek Wysokiej Władzy lub Specjalnej Rady Ministrów. Powołanie następcy,do końcadanej kadencji, następowało według wspomnianej procedury przewidzianej w art. 10 traktatu (art. 12 TEWWS)37.
36 Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, Paryż, 18 kwietnia 1951, [w:] Prawo międzyna
rodowe i historia dyplomatyczna. Wybór dokumentów, t. III, wstęp i opracowanie L. G e 1 b e r g, Warszawa 1960 (pierwotna wersja traktatu), s. 404. Pierwotna wersja traktatu ustanawiającego EWWS przywoływna będzie w odniesieniu do tych jego postanowień, które w późniejszych latach uległy zmianie lub zostały anulowane.
37 Ibidem, s. 404-406.
38 M. Schweitzer, W. Hu mm er, op. cit., s. 15.
II.2.3.1.2. Funkcje, instrumenty prawnei podejmowanie decyzji
Wysoka Władza była organem posiadającym prawo do inicjatywy ustawodawczej i bezpośrednieuprawnienia prawodawcze38, kompetencje wykonawcze i kontrolne.
Przygotowywała projekty aktów prawnych, przedkładane Specjalnej Radzie Mini
strów, atakżesamapodejmowaładecyzje, sporządzała zalecenia iwydawała opinie.
Decyzje były obowiązujące w całości. Zalecenia obowiązywały o ile chodziło o cele,
który wyznaczały, pozostawiając adresatom wybór odpowiednichmetod służących osiągnięciu tych celów. Opinie były niewiążące dla adresatów (art. 14 TEWWS).
Wszystkie uchwały WysokiejWładzy przyjmowanebyły większością głosów (art. 13 TEWWS), przy kworum wynoszącym ponad połowęliczby jegoczłonków, określo nym w regulaminie wewnętrznym. Poza prawem doinicjatywyustawodawczejibez pośrednimi uprawnieniamiprawodawczymi, Wysoka Władza miała niemal wyłącz
ne kompetencje wykonawcze. Była zobowiązana do realizacji celówwymienionych w traktacie nawarunkach w nim przewidzianych (art. 8 TEWWS). Ponadto posia dała bardzo dużeuprawnieniakontrolne - w zakresierealizacjicelówwymienionych w traktacie. Pełniła funkcję swojego rodzaju strażnika traktatów. Kontrolowała prze
strzeganie pierwotnego ipochodnego prawa wspólnotowego,atakże respektowanie orzeczeń TrybunałuSprawiedliwości. Miała takżeprawo do nakładania kar finanso
wych na przedsiębiorstwa,które nie zastosowały się do decyzji podjętych przez nią na mocy traktatu lub naruszały zobowiązania traktatowe (art. 58 ust.4,art.59ust. 7, art. 64 TEWWS). Do uprawnień Wysokiej Władzy należało również publikowanie coroku,nie później niż miesiąc przedotwarciemsesjiZgromadzenia, ogólnego spra wozdania o działalności Wspólnoty (art. 17 TEWWS)39.
” Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, op. cit., s. 10, 12, 28-29, 31.
411 Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (pierwotna wersja traktatu), op. cit., s. 409-410.
41 M. Schweitzer, W. Hummer, op. cit., s. 51.
II.2.3.2. Specjalna Rada Ministrów
11.2.3.2.1. Skład
Specjalna Rada Ministrów składała się z przedstawicieli wszystkich państwczłon
kowskich. Każde państwo delegowało do niej jednego członka swojego rządu. Każ dy z członkówSpecjalnejRady Ministrów przewodniczył jej posiedzeniom w trybie rotacji, trwającej trzy miesiące, ustalanej w porządku alfabetycznym według nazwy państw członkowskich. Posiedzenia Specjalnej Rady Ministrów zwoływał jej prze
wodniczący nażądanie jednego z jej członków lub Wysokiej Władzy (art. 27 do 28 TEWWS)40.
11.2.3.2.2. Funkcje, instrumentyprawne i podejmowanie decyzji
Specjalna Rada Ministrów wykonywała swoje funkcje w przypadkach przewidzia nychiw sposób wskazany w traktacie, w szczególności odpowiadała zakoordynację i harmonizacjęwspółpracy między Wysoką Władzą a rządami krajów członkowskich.
Wtym celu Specjalna Rada Ministrów i Wysoka Władza dokonywały wymiany in
formacjiiodbywały narady. Specjalna Rada Ministrów niebyła jednak główną insty
tucją prawodawczą EWWS,funkcje tę pełniła bowiem zasadniczo WysokaWładza41.
Z drugiej strony jednak, Specjalna Rada Ministrów miała prawo do współudziału
36 Rozdział I. Pod znakiem idei ponadnarodowości w podejmowaniu decyzji przez Wysoką Władzę, w szczególności mogła żądać od niej rozpatrywania „wszystkich propozycji i środków”, które uważała za „właściwe lub niezbędnedla realizacji wspólnychcelów” (art. 26 TEWWS). Jednak pozycjęSpe cjalnej Rady Ministrów osłabiał w sposób zasadniczyfakt, że Wysoka Władza nie była zobowiązana do rozpatrywania jejwniosków42. PonadtoSpecjalna Rada Mini
strów miała uprawnienia nominacyjne, polegające m.in. namianowaniu członków Komitetu Doradczego(art. 18TEWWS)43.
42 Ibidem, s. 52.
45 Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Węgla i Stali, op. cit., s. 13, 16.
44 Integracja europejska, pod red. A. Marszałka, op. cit., s. 118.
45 Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (pierwotna wersja traktatu), op. cit., s. 410.
Współczynnik produkcji węgla i stali był w następnych latach wielokrotnie zmieniany. Na mocy trak
tatu z 27 października 1956 r. został on obniżony do co najmniej 1/6, na podstawie aktu dotyczącego wa
Specjalna Rada Ministrów mogła wydawać opinie, wyrażać zgodę i podejmo wać decyzje. Jeżeli Specjalna Rada Ministrów wydawałaopinię na życzenie Wysokiej Władzy, to mogła ona rozpatrzyć dane zagadnienie bez głosowania. Sprawozdanie z obrad przekazywała Wysokiej Władzy. W przypadku, w którym traktat wymagał zgody Specjalnej Rady Ministrów, wyrażanie zgody na dany wniosek przedłożony przezWysoką Władzę mogło następować w trybie bezwzględnejwiększości głosów, równości głosów lub jednomyślnie.Natomiast wprzypadku, kiedy traktat wymagał przyjęcia decyzji, podejmowanie decyzji odbywało się jednomyślnie,kwalifikowaną lub zwykłą większością głosów. W najważniejszych sprawach Wysoka Władza mo gła podejmować swoje decyzje tylkoza zgodą Specjalnej RadyMinistrów44. Traktat wyraźnie uzależniałjednak ilość głosów od wielkości produkcji węgla i stali. I tak, wyrażanie zgodybezwzględną większością głosów dochodziło do skutku, jeżeli obok głosówprzedstawicieliinnychpaństw składał się na niątakżegłos reprezentanta jed
nego zkrajów wytwarzających co najmniej 20% ogólnej produkcji węgla i stali we Wspólnocie (czyli głos przedstawiciela Francji lub RFN). Jeżeli liczba głosów po pierającychdany wniosek WysokiejWładzy była równa liczbiegłosówprzeciwnych, a Wysoka Władza podtrzymała swój wniosekpopowtórnymrozpatrzeniugo, to uzy skiwał on zgodęSpecjalnej Rady Ministrów tylko wtedy, gdy wśród głosów popie rających znajdowali się przedstawiciele dwóchpaństw, z których każde wytwarzało conajmniej 20% ogólnej produkcji węgla i staliwe Wspólnocie. Jednomyślna zgoda lub decyzja dochodziły do skutku tylko wtedy, gdy danywniosek uzyskiwał poparcie wszystkichczłonkówSpecjalnej RadyMinistrów.Decyzje SpecjalnejRady Ministrów inne niż te, którewymagaływiększości kwalifikowanejlub jednomyślności, byłypo dejmowane większością głosów członkówRady, przyczym za większośćtaką uważa
no bezwzględną większośćprzedstawicieli państw członkowskich, łącznie z głosem przedstawiciela jednego z krajów wytwarzających co najmniej 20% ogólnej produk
cji węgla i stali we Wspólnocie. Podczas głosowań w Specjalnej Radzie Ministrów jej nieobecniczłonkowie mogli upoważnić innego członkaRady dooddania za nich głosu, przyczym każdy członek Rady mógł otrzymać takie upoważnienietylkood jednego z pozostałych członków Rady (art. 28 TEWWS)45.
Po upływie okresuprzejściowego, czyli od 1 maja 1958 r., Specjalna RadaMi
nistrów mogła także podejmować swoje decyzje większością kwalifikowaną. Do
tyczyło to w szczególności procedur rewizji traktatu. Do wszczęcia uproszczonej proceduryrewizji traktatu mogło dojść wówczas,gdy zaistniała konieczność wpro wadzenia poprawek do przepisów dotyczących wykonywania przez Wysoką Wła dzę jej kompetencji. Projekty poprawek, z zastrzeżeniem pewnych warunków46, miały przedstawiać wspólnie WysokaWładza i Specjalna Rada Ministrów, stano
wiąca większością kwalifikowaną 5/6 głosów (art. 95 TEWWS)47. Do wszczęcia zwykłej proceduryrewizjitraktatudochodziłowtedy, gdyzaistniałapotrzeba zwo łania konferencji międzyrządowej w celu dokonania w nim stosowanych zmian.
Wówczas rząd każdego państwaczłonkowskiegolub Wysoka Władza mogły przed kładać Specjalnej Radzie Ministrówpropozycje zmiany traktatu. Jeżeli Rada, sta
nowiąc większością kwalifikowaną 2/3 głosów, wyraziła zgodę na zwołanie kon ferencji międzyrządowej, przewodniczącyRady zwoływałją niezwłocznie w celu przyjęcia, zawspólnym porozumieniem, zmian, jakie miały być dokonane w trak tacie. Zmiany te wchodziły wżycie po ich ratyfikowaniu przez wszystkie państwa członkowskie, zgodnie z ich odpowiednimi wymogami konstytucyjnymi (art. 96 TEWWS)48.
runków przystąpienia i dostosowań z 22 stycznia 1972 r. (traktat akcesyjny dla Wielkiej Brytanii, Danii i Irlandii) - do co najmniej 1/8, natomiast na mocy decyzji Rady Ministrów z 11 czerwca 1985 r. - do co najmniej 1/10 ogólnej produkcji węgla i stali. Z drugiej strony jednak, akt dotyczący warunków przy
stąpienia i dostosowań z 22 stycznia 1972 r. zmieniał też liczbę państw niezbędnych do wyrażenia zgody bezwzględną większością głosów z jednego do dwóch, a w przypadku równości głosów - z dwóch do trzech. Jednocześnie, na mocy traktatu ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europej
skich z 8 kwietnia 1965 r. „dla potrzeb stosowania” art. 78, 78 b i 79 d traktatu ustanawiającego EWWS, wymagających większości kwalifikowanej, głosy członków Rady Ministrów były ważone w taki sam spo
sób jak głosy członków Rad Ministrów EWG i Euratomu.
46 Szerzej na ten temat por. podrozdział II.2.3.3 niniejszego rozdziału.
47 Niezależnie od zastrzeżenia dotyczącego upływu okresu przejściowego uproszczona procedura rewizji traktatu mogła być także wszczynana we wszystkich przypadkach nieprzewidzianych w trakta
cie, w których dla osiągnięcia w działalności wspólnego rynku węgla i stali, zgodnie z postanowienia
mi art. 5, jednego z celów Wspólnoty określonych w art. 2 do 4 wydawało się niezbędne podjęcie przez Wysoką Władzę decyzji lub wydanie zalecenia. Wówczas taką decyzję lub zalecenie wydawała Wysoka Władza po uzyskaniu zgody Specjalnej Rady Ministrów, wyrażonej jednomyślnie, i po konsultacji z Ko
mitetem Doradczym por. Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (pierwotna wersja trak
tatu), op. cit., s. 438-439.
4" Ibidem.
49 Ibidem, s. 439.
Każde państwo europejskie mogło wystąpićz wnioskiem oprzystąpienie do trak
tatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Węgla i Stali. Kierowało ono wówczas taki wniosek do Specjalnej Rady Ministrów, która - po zasięgnięciu opinii Wyso
kiej Władzy - podejmowała decyzję o przystąpieniu i określałajegowarunki, stano
wiącw obydwu przypadkachjednomyślnie. Przystąpienie nabierało mocy w dniu, w którymrząd, będący depozytariuszem traktatu, otrzymał dokument przystąpienia (art. 98 TEWWS)49.
38 Rozdział I. Pod znakiem idei ponadnarodowości
II.2.3.3. Wspólne Zgromadzenie
11.2.3.3.1.Skład
Wspólne Zgromadzenie EWWS było organem złożonym z deputowanych, wyzna czanych przez parlamenty państw członkowskich raz na rok. Wprzyszłości mogli być oni również wybierani w głosowaniu bezpośrednim i powszechnym, zgodnie z procedurą każdego z krajów członkowskich (art. 21 TEWWS)50. Wszelakoprze
pis o wyborach bezpośrednich i powszechnych pozostawał aż do 1979 r.jedynie in
tencją sygnatariuszy. Deputowani do WspólnegoZgromadzenia pełnili rolę„przed
stawicieli narodów”państw(ale nie narodów poszczególnych państw)51 zrzeszonych we Wspólnocie (art. 20TEWWS). Wspólne Zgromadzeniemiało się zbierać na co
roczną sesję zwyczajną,atakże na sesję nadzwyczajną na żądanie większościswych członków, RadyMinistrówlub Wysokiej Władzy (art. 22TEWWS).Wyznaczało ono spośród swych członkówprzewodniczącego iprezydium (art. 23 TEWWS)52.
511 Aż do wejścia w życie traktatów ustanawiających EWG i Euratom (1 stycznia 1958 r.) do Wspól
nego Zgromadzenia Francja, RFN i Włochy mogły delegować po osiemnastu postów, Holandia i Bel
gia - po dziesięciu, Luksemburg zaś - tylko czterech deputowanych; por. aneks I.
51 T. O ppermann, op. cit., s. 85.
52 Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (pierwotna wersja traktatu), op. cit., s. 408.
51 Ibidem.
11.2.3.3.2. Funkcje
Wspólne Zgromadzeniewypełniało funkcje kontrolne,zatwierdzające i opiniodaw cze. Instrumentem kontroli było przede wszystkimwotumnieufności wobec Wyso kiej Władzy. Wspólne Zgromadzenie mogło odwołaćcałyskład Wysokiej Władzy, wyrażając wobec niej wotum nieufności kwalifikowaną większością 2/3 oddanych głosów, reprezentujących większość wszystkich jego członków. Miało ono również prawo do omawiania ogólnych sprawozdań dostarczanych muprzezWysokąWładzę (art. 24TEWWS). Ponadto Wysoka Władza była zobowiązana do udzielania Wspól nemu Zgromadzeniu ustnych lub pisemnych odpowiedzi na postawionejej pytania.
Z drugiej strony, Wspólne Zgromadzenie musiało wysłuchiwać przewodniczącego WysokiejWładzy lub wyznaczonych przez niączłonków, atakże członków Specjalnej RadyMinistrów na ich żądanie (art. 23 TEWWS)53.
Uprawnienia zatwierdzające realizowane były we wspomnianej wyżej uproszczo nej procedurze rewizjitraktatu.Jeżeli po upływieokresu przewidzianegow konwencji w sprawie postanowień przejściowych ujawnionew praktyce nieprzewidziane trudno
ści w sposobie stosowaniatraktatu lub poważna zmiana warunkówekonomicznych albo technicznych (wywierająca bezpośredni wpływ nawspólnyrynek węgla i stali) stworzyły konieczność wprowadzenia poprawekdo przepisówdotyczącychwykony
waniakompetencji przezWysoką Władzę, to wówczas można było wnieść poprawki do tych przepisów podwarunkiem, żenie prowadziły one do zmiany celów EWWS lub re
lacji pomiędzykompetencjami Wysokiej Władzy a innymi instytucjami Wspólnoty. Jak wspomniano wyżej, projektytakich poprawek przedstawiały wspólnieWysoka Władza i Specjalna Rada Ministrów(stanowiąca większością kwalifikowaną 5/6 głosów), a opi niował jeTrybunał Sprawiedliwości. Jeżeli w wyniku tego badania Trybunał uznał, że propozycje są zgodne z wymienionymi wyżej warunkami,przekazywałje Wspólnemu Zgromadzeniu. Nabierały onemocy, gdy uzyskiwały większość 3/4 oddanych głosów, reprezentujących2/3 wszystkich członków Zgromadzenia(art. 95 TEWWS)54.
5< Ibidem, s. 438-439.
55 A. E va ns, cz. I, op. cit., s. 35.
56 Układ powołujący Europejską Wspólnotę Węgla i Stali (pierwotna wersja traktatu), op. cit., s. 410; Protokoll über die Satzung des Gerichtshofes der Europäischen Gemeinschaft für Kohle und Stahl, [w:] Bundesgesetzblatt, 1952, II, op. cit., s. 482-484.
Kompetencje opiniodawcze wykształciły się zasadniczo pod wpływem prakty
ki rozwiniętej na mocy traktatu ustanawiającego EWWS. W odpowiedzi nazabiegi Wspólnego Zgromadzenia, domagającego się zwiększenia swoich uprawnień, Wysoka Władzagodziłasię na dobrowolne konsultowanie z nimprojektów aktów prawnych, licząc przyokazji na polityczne wsparcie z jego stronydla własnej działalności55.
II.2.3.4. Trybunał Sprawiedliwości
11.2.3.4.1.Skład
TrybunałSprawiedliwości składałsię z siedmiu sędziów, powoływanych przezrządy państwczłonkowskich namocy wzajemnegoporozumienia,na sześcioletnią, odna
wialną kadencję. Musieli oni dawać gwarancje niezależności, spełniać wswym pań
stwie warunki wymagane dla powołania nanajwyższe stanowiska w sądownictwie lub być specjalistami onajwyższym autoryteciew zakresieprawa. SędziowieTrybu nałuSprawiedliwości byli zatemfunkcjonariuszami europejskimi. Co trzy latamiała następować częściowa wymiana składu Trybunału,przy czym ustępujący sędziowie mogli być mianowaniponownie. Specjalna Rada Ministrów mogła zwiększyć liczbę sędziów, stanowiąc jednomyślnie, na wniosek Trybunału Sprawiedliwości. Sędzio
wie wybieralispośród swojego grona prezesa Trybunału naokres trzech lat (art. 32
wie wybieralispośród swojego grona prezesa Trybunału naokres trzech lat (art. 32