KRYZYS INSTYTUCJONALNY

Zasadyrealizacji wspólnej polityki rolnej EWG stały sięprzyczyną kolejnych niepo­

rozumień i kontrowersji między państwami członkowskimi Wspólnot Europejskich w latach sześćdziesiątych. Traktat ustanawiający EWG określałcelewspólnej polityki rolnej, ale nieprecyzował metod i instrumentów jej realizacji.Zobowiązywał jednak Komisję EWG do opracowaniaw ciągu dwóch lat powejściu traktatu wżycie pro­

jektu wspólnej polityki rolnej (art. 43 ust. 2 TEWG [obecnie art. 37 ust. 2 TWE])47.

W połowie 1960 r.projekt takiprzedstawił komisarz ds. rolnictwa Sicco L. Mansholt.

Określał on trzy podstawowe zasady, na których miała się opierać wspólnapolityka rolna. Byłyto: wspólny rynekrolny, wspólnotowe preferencjeisolidarnośćfinanso­ wa.Utworzeniewspólnegorynku rolnego oznaczało m.in. zniesienie wszelkichogra­ niczeń w handlu artykułami rolnymi,zakazsubsydiowaniarodzimego rolnictwa nie­

zgodnie z zasadami konkurencji,ujednolicenie cen w ciągusześciu lat na poziomie wyższym od cen światowych, a także harmonizację przepisówadministracyjnych, weterynaryjnychorazw dziedzinie ochronyzdrowia. Wspólnotowe preferencje wy­ rażałysię w ograniczeniulub eliminacji importutańszych produktów rolnych spoza EWG zapomocą ceł importowych i opłat wyrównawczych, a także dotowaniu eks­ portu rodzimych artykułów rolnych. Solidarnośćfinansowamiała natomiast polegać na wspólnymponoszeniu przez państwaczłonkowskiekosztówpolityki rolnej48.

Projekt Mansholtazaakceptowany został przezRadę Ministrów EWG 14stycznia 1962 r. podwyraźnąpresjąFrancji,która od tej decyzji uzależniła swoją zgodę na roz­

128 Rozdział II. Próby umocnienia współpracy międzyrządowej poczęcie realizacjidrugiego etapu okresu przejściowego“1’.W śladza tym Rada Mini­

strów EWG przyjęładwanaście aktów prawnych określających zasady realizacji wspól­ nej polityki rolnej, któramiałasięrozpocząć 1 lipca 1962r., a także decyzjęo przejściu do drugiego etapu z mocąwstecznązdniem 1 stycznia 1962 r.Wspólnyrynek rolny miał być utworzony do końca 1969 r. Napodstawie traktatu ustanawiającego EWG (art. 40, art. 43, art. 199 do209TEWG [obecnie art. 34, art.37, art. 268 do 279 TWE]) i rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie zasad finansowania wspólnej polityki rolnej z4 kwietnia 1962 r. miał zostać ustanowiony Europejski Fundusz Orientacji iGwarancjiRolnej(Fonds Européen ¿Orientationetde Garantie Agricole -FEOGA)4950. Winien się on zajmowaćfinansowaniem wspólnej polityki rolnej, przyczym w ciągu pierwszych trzech lat,tj. do 30 czerwca 1965 r., pokrywałby jedynie część,po upływie zaś tego okresu - całość wydatków na wspólną politykę rolną. Wtympierwszym okre­

sie źródłemdochodówFEOGA miały być wyłącznie składki państw członkowskich, które jednak od 1 lipca 1965 r. winny być stopniowo zastępowane przez opłaty wy­ równawcze. Od tego momentu FEOGA miałsiętakże stać integralną częścią budżetu EWG. Wrazz rozpoczęciem drugiegoetapu okresuprzejściowego część aktówpraw­ nych Rady Ministrów EWGmiała być też przyjmowana większością kwalifikowaną51.

49 AdG, 1962, s. 9609 i nast.; prezentowane posiedzenie Rady Ministrów EWG, zwane „marato­

nem”, trwało z przerwami od 18 grudnia 1961 r. do 14 stycznia 1962 r. i było jednym z najdłuższych w historii tej instytucji; por. K. Michałowska-Gorywoda, Podejmowanie decyzji, op. cit. s. 117.

5,1 Na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z 5 lutego 1964 r. FEOGA został podzielony na sekcję Orientacji i Gwarancji Rolnej; por. No 17/64/EEC Regulation of the Council of 5 February 1964 on the conditions for granting aid from the European Agricultural Guidance and Guarantee Fund, Official Journal, 1964, nr 34, s. 586-594.

51 EEC Council: Regulation No 25 on the financing of the common agricultural policy, 4 April 1962, Official Journal 1962, nr 30, s. 991-993.

52 Szerzej na ten temat por. L. Ci am aga, Wspólna polityka rolna, op. cit., s. 156-157; Integracja europejska, pod red. A. Marszałka, op. cit., s. 263-264; K. Michałowska-Gorywoda, Europejska Wspólnota Gospodarcza, op. cit., s. 182-189; A. Jurcewicz, B. Kozłowska, E. Tomkiewicz, Polity­

ka rolna Wspólnoty Europejskiej w świetle ustawodawstwa i orzecznictwa, Warszawa 1995.

Cały system, najakimopierała sięwspólna polityka rolna, miał zabezpieczaćkra­ je członkowskie EWG przedkonkurencją ze strony m.in. takich światowychpoten­

tatów rolnych, jak: USA, Kanada, Argentyna, Australiai NowaZelandia, gdzieceny były na ogół niższe od cen wspólnorynkowych. Jeżeliimporter z EWGzamierzałna­ być tańszeprodukty rolne poza Wspólnotą,towówczas uiszczał opłatę wyrównaw­

czą, stanowiącą różnicę między niższą ceną światową a wyższą cenąwspólnorynko- wą. Pewna część opłaty wyrównawczej wpływała do FEOGA. Jeżeli cenyświatowe ulegały zmniejszeniu, to wzrastały wówczas cła importoweoraz opłatywyrównawcze i na odwrót. Gdynatomiast ceny światowe osiągały poziomwyższy od cen wspólno­

rynkowych, to opłaty wyrównawcze malały do zera, a cła importowe ulegały zawie­ szeniu. W eksporcie do krajów trzecich różnicęmiędzywyższą na ogół ceną wspól- norynkową a niższą ceną światową pokrywałydopłaty do eksportu. Jeżeli jednak cena światowa była wyższa od ceny wspólnorynkowej, to dopłaty do eksportu były zastępowane opłatamiwyrównawczymi52 * *.

Rolnictwo francuskie, mającenajniższew EWG koszty produkcji, było wpełni konkurencyjnewobec wszystkichpozostałych producentów rolnych Wspólnoty,ale nie wytrzymywało konfrontacji ze światowymi potentatami rolnymi. Francja oba­ wiałasię zatem najbardziej otwarcia wspólnegorynku rolnego dlatańszych produk­ tów rolnych,pochodzącychgłównie ztakich krajów, jak: Kanada, Australia czy Nowa Zelandia. Opłaty wyrównawcze miały stanowić barierę przed ich napływem nary­

nek zachodnioeuropejski, a tym samym francuski. Zdrugiej strony,przynosiły one Francji, podobnie jak Włochom, najwięcej korzyści wśród państw członkowskich EWG, ze względuna największąliczbęzatrudnionychw obu tych krajachrolników.

Towłaśnie z tychdwóch powodów rządowi francuskiemu bardzo zależało najak naj­ szybszym ustanowieniuwspólnej polityki rolnej.W przeciwnym razie groziłon, jak wspomnianowyżej, storpedowaniem całego procesu integracji gospodarczej53.

55 Szerzej na ten temat por. J. Krasuski, Europa Zachodnia, op. cit., s. 192-196.

M L. Ciamaga, Wspólna polityka rolna, op. cit., s. 156-157; Integracja europejska, pod red.

A. Marszałka, op. cit., s. 263-266.

Jeszcze nie umilkły na dobre echa kontrowersji na tematplanu Mansholta z 1960 r., a Wspólnoty Europejskie dotknął drugi poważny kryzys polityczny. Tym razem przy­ czyną był spór o niektóre zasady realizacji tegoplanu, w szczególnościujednolicenie cen na artykuły rolnei finansowaniewspólnej polityki rolnej. Kompromis wsprawie ujednolicenia cen w rolnictwie udało się wypracować w grudniu 1964 r., kiedy to Rada Ministrów EWGjednomyślnie zaakceptowała kolejnyprojekt Mansholta. Gdy 1 lipca1967 r. wszedł on w życie, każdy z artykułów rolnych produkowanychwEWG posiadał trzy rodzaje cen:cenę indykatywną, zwaną także wskaźnikową, która oscy­

lowała wokół ceny wspólnorynkowej,cenę interwencyjną, którabyłao4-10% niższa od ceny indykatywnej, atakże cenęimportową (progu lub śluzy), która byłyniższa od ceny indykatywnej o sumękosztówtransportuod granicy iichdystrybucji. Wszyst­ kie cenyna produkty rolne były negocjowane i co roku administracyjnieustalane przez Radę Ministrów na wniosek Komisji. Nie kształtowałysięwięc zgodniez pra­ wem popytu i podaży. Gdy podaż artykułówrolnych przewyższała popyt, krajowe agencje FEOGA wykupywały je po cenach interwencyjnych, zwanych też gwaran­

cyjnymi. Ceny interwencyjne,opłaty wyrównawcze,a także cenyimportowe progu lub śluzy tworzyły bardzoskuteczny system protekcjonistyczny, który uniemożliwiał importtych produktów rolnych, których podaż przewyższała popyt na wspólnym rynku rolnym54.

Sprawąotwartą pozostawały nadal zasady finansowania wspólnej polityki rolnej.

Wydatki na zakup artykułów rolnychpocenach interwencyjnych, subsydiowanie eks­ portu i zmianystrukturalnew rolnictwie byłydotądwgłównej mierze pokrywane ze składek państw członkowskich.Wszelako rozporządzenie RadyMinistrów z 4kwiet­ nia 1962 r. w sprawie zasad finansowania wspólnejpolityki rolnej mówiło o koniecz­

ności stopniowego zastępowania składek członkowskich opłatami wyrównawczymi.

RFN i Holandia, które najwięcej wpłacały do FEOGA, były zainteresowane jak naj­ szybszym zastąpieniem składek członkowskich opłatami wyrównawczymi,począwszy 55

130 Rozdział II. Próby umocnienia współpracy międzyrządowej od 1 lipca 1965 r. Natomiast Francjabyłaprzeciwna nietylko szybkiemu zastąpieniu składek przez opłaty wyrównawcze, ale także przekazywaniu zbytdużej części tychże opłat doFEOGA.Powodemsprzeciwu byłazarównochęć jak najdłuższegokorzysta­

nia zdobrodziejstw opłatwyrównawczych, jakteżobawao wzmocnienie infrastruktu­ ry ponadnarodowej we Wspólnotach Europejskich. Zastępowanieskładekczłonkow­ skichopłatamiwyrównawczymimiało bowiem być pierwszym krokiem na drodze do utworzenia samodzielnegobudżetu EWG. Wtej sytuacji pozostałekrajepostanowiły odroczyć decyzję wsprawie źródeł finansowaniawspólnejpolityki rolnej do 1 stycz­ nia 1966 r. Miały bowiemwejść wówczas wżycie postanowienia traktatuustanawia­ jącego EWG,mówiące o zmianie trybu głosowania w RadzieMinistróww sprawach dotyczącychwypracowaniai realizacji zasad wspólnej polityki rolnej.Zgodnie z nimi głosowanie jednomyślnewinno być zastąpioneprzez głosowanie większością kwalifi­

kowaną (art. 43 ust.2 TEWG [obecnie art. 37 ust. 2 TWE])55.

55 Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, op. cit., s. 21.

56 Ibidem, s. 65.

57 Kommission der EWG. Vorschlag für eigene Mittel der Gemeinschaft und Haushaltsbefugnis des Parlaments (31. März 1965), [w:] W. Loth, Entwürfe, op. cit., s. 107-110.

5" W. Hallstei n, Die Europäische Gemeinschaft, Düsseldorf-Wien 1979, s. 61-66, 437-459.

15 grudnia 1964 r. Rada Ministrów EWG zaleciła Komisji przygotowanie pro­

pozycji w sprawie zasad finansowaniawspólnej polityki rolnej do końca 1969 r. Ko­ misja EWG odpowiedziała szybko, bojuż 31 marca 1965r., aledość nieoczekiwanie przedłożyła cały pakiet propozycji, składający się z trzech zasadniczych projektów.

Wpierwszymznichzaproponowała,aby od 1 lipca 1967 r. EWGfinansowała wszyst­

kiewydatki wspólnej polityki rolnej. Drugi projektzawierał propozycję ustanowie­

niasystemuzasobówwłasnych, zgodnie z postanowieniami art. 201 TEWG [obecnie art. 269 TWE]5556. Jego istota polegałaby jednak nietylko na zastąpieniu składekczłon­ kowskich przez cła zewnętrzne nakładane na artykuły przemysłowe importowane doEWG, o którychwyraźniewspominał traktat, aletakże przez opłaty wyrównaw­

cze. W ślad za tym, wtrzecim projekcie znalazł się postulatwprowadzeniastosow­

nych zmian w systemie instytucjonalnym Wspólnot Europejskich, w szczególności rozszerzenia kompetencji Parlamentu Europejskiego w dziedzinie budżetu57. Rząd francuski potraktował propozycje Komisji jakopróbęumocnienia jej własnejpozycji i rozszerzenia uprawnień Parlamentu Europejskiego przy okazji kontrowersji o fi­ nansowanie wspólnej polityki rolnej. Prezydent de Gaulle postanowił wykorzystać sytuację do ostatecznego rozstrzygnięcia sporu z Komisją,która - w jego przekona­ niu - nadużywałaswoich kompetencji,ale także do odroczenia na czas nieokreślony sprawy zwiększenia kompetencji Parlamentu Europejskiego. Przy okazji zamierzał takżerozprawić się z nielubianym przez siebie przewodniczącym Komisji Walterem Hallsteinem (RFN), który uchodził wówczas za jednego z największych zwolenni­ kówidei ponadnarodowości i metody wspólnotowej58. Gdyzatem minister sprawza­ granicznych Francji CouvedeMurvillewyjeżdżał do Brukseli na posiedzenie Rady Ministrów EWG w dniach 14-15 czerwca 1965 r., był zdecydowany za wszelkącenę niedopuścićdoprzyjęcia projektów przedłożonych przezKomisję.Wzwiązkuz tym

15 czerwcaodrzuciłjew całości,proponującodłożeniedo 1 stycznia 1970 r. dysku­

sji na temat zastąpieniaskładek członkowskich przez opłaty wyrównawcze, a także utrzymanie w mocy dotychczasowych uprawnieńParlamentuEuropejskiego.W nocy z 30 czerwca na 1 lipca 1965 r. Couve de Murville jako ówczesny przewodniczący Rady Ministrów EWGzerwałobrady, 6 lipca 1965 r. zaś rząd francuskiodwołał swo­

jego stałego przedstawiciela zBrukseli i rozpoczął bojkotowanie posiedzeń Rady59.

” J. G il 1 ingham, op. cit., s. 68-72; AdG, 1965, s. 11855 i nast., 11909 i nast., 11933 i nast.

611 W. Nicol 1, T. C. Salmon, '¿rozumieć Unię Europejską, op. cit., s. 35; D. W. Urwin, op. cit., s. 107-113; K. Łas tawski, op. cit., s. 191.

Bojkot Rady Ministrów EWG przez Francję przeszedł do historii jako polityka

„pustegokrzesła” i zakończył się po siedmiu miesiącach. Dopiero wskutek zabiegów Belgii i Luksemburga,aletakże pod wpływem krytyki ze strony niektórych francu­

skich partii politycznych i producentów artykułów rolnych, obawiających się nega­

tywnychnastępstw polityki rządu dla francuskiej gospodarki,de Gaulle postanowił powrócić do stołu rokowań60. 18 stycznia 1966 r., podczas nadzwyczajnegoposiedze­ nia Rady Ministrów EWG z udziałem Francji wLuksemburgu Couve de Murville przedłożył dziesięciopunktowememorandum, zawierające ostrąkrytykę dotychcza­

sowejdziałalności Komisji i propozycje rozwiązania zaistniałego kryzysu.Rząd fran­

cuski zarzucił Komisji wielokrotneprzekroczenie uprawnień i naruszenie postano­ wień traktatuustanawiającego EWG. W ślad za tymzaproponował, aby Komisja nie informowała Parlamentu Europejskiegoi opinii publicznej, ani też nie publikowała projektów aktów prawnych w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich,zanim niezapoznasię znimi Rada Ministrów. Zażądałjasnegozdefiniowania kompetencji wykonawczychKomisji,abynie mogła ona,jakdotychczas, wkraczać w uprawnienia państw członkowskich, wydając dyrektywy zawierające szczegółowy opis środków i metod, za pomocą których miały być realizowane wyznaczone w nich cele. Taka praktyka była bowiem niezgodna z traktatem ustanawiającym EWG, ponieważ dy­ rektywy pozostawiały państwom członkowskich swobodęwyboru formy i środków realizacji zawartych w niej celóww określonym terminie. Minister spraw zagranicz­

nych Francji wezwał także Komisję dokonsultowania odtąd z rządami państw człon­

kowskich wszystkich projektów aktów prawnych oszczególnym dlanich znaczeniu, bez uszczerbku dla jej prawa do inicjatywy ustawodawczej. Domagał się przestrze­ gania zasad podziałuprerogatyw pomiędzy Radą Ministrów a Komisją przy okazji akredytowaniamisji dyplomatycznychpaństw trzecichprzyWspólnotach Europej­ skich- zgodnie z treściąlistów wymienionych 27 lipca 1959 r. międzyprzewodni­ czącymi Rady Ministrówi Komisji, a także w myśl traktatu ustanawiającego EWG, wzasadzie powierzającego Radzie Ministrów prawo do reprezentowania Wspólnoty wstosunkach zewnętrznych. Zażądał wreszcie przestrzeganiazasady„powściągliwej neutralności” Komisji wobec polityki rządów państwczłonkowskich. Respektowa­

nie wszystkich wymienionych zasad miałobyć warunkiem zachowania równowagi instytucjonalnej zagwarantowanej w traktatach rzymskich z 25marca 1957 r. Jedno­ cześnie, w załączonymdo memorandum programie działania na najbliższe miesiące

132 Rozdział II. Próby umocnienia współpracy międzyrządowej francuski minister spraw zagranicznych zaproponował rozwiązanie zaistniałego kry­

zysu najpóźniej do końca kwietnia 1966 r. Aby dotrzymać tegoterminu,należałoby podczas następnego nadzwyczajnegoposiedzenia Rady Ministrów, zaplanowanego na koniec stycznia 1966 r., doprowadzić do zawarcia porozumieniaw sprawiemeto­

dygłosowaniawiększościowego w RadzieMinistrów, uzgodnienia zasad współpracy między Radą MinistrówaKomisją, a także wyznaczenia daty złożeniadokumentów ratyfikacyjnych do traktatu ustanawiającegojedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich, podpisanego 8 kwietnia 1965 r. wBrukseli61.

61 AdG, 1966, s. 12284 i nast.

62 Ibidem, s. 12306 i nast.; por. też T. C. Sal mo n, W. Ni co 11, Building, op. cit., s. 90-95; na te­

mat prawnej analizy protokołu luksemburskiego por. S. Biernat, Tworzenie prawa Unii Europejskiej, [w:] Prawo Unii Europejskiej. Zagadnienia systemowe, op. cit., s. 219-220.

63 M. Schweitzer, W. Hummer, op. cit., s. 56-57.

M Ibidem, s. 56-57; A. Evans, op. cit., cz. I, s. 52-53; R. St rei n z, Die Luxemburger Vereinbarung, München 1984, passim; D. W. Urwin, op. cit., s. 113-115.

W dniach 28-29stycznia 1966 r.odbyło się w Luksemburgu drugie nadzwyczajne posiedzenie Rady MinistrówEWG. Nazakończenie obrad ministrowiesprawzagra­ nicznych sześciu państw członkowskich zawarli dwa kompromisoweporozumienia o charakterze politycznym, stanowiące tzw. protokół luksemburski. Pierwsze poro­

zumienie odraczało na czasnieokreślonymożliwość wprowadzeniaw Radzie Mini­

strówgłosowania większością kwalifikowanąi zwykłą w sprawach bardzo istotnych dla jednegolub kilku państw członkowskich:

„Jeżeli uchwały podejmowane na wniosek Komisji metodą głosowaniawiększo­ ściowego dotycząbardzo ważnych interesówjednego lubkilkupartnerów,członko­

wie Rady będą się starali, aby w rozsądnym terminie znaleźćrozwiązanie,możliwe do przyjęcia przezwszystkichczłonków Rady wposzanowaniu ichwzajemnych in­ teresów i interesów Wspólnoty oraz zgodniez art. 2 traktatu. (...)W nawiązaniu do poprzedniego ustępu delegacja francuska uważa,że tam, gdzie w grę wchodząbar­

dzo ważneinteresy,rozmowy powinny być kontynuowane aż do osiągnięcia jedno­ myślnego porozumienia. (...) Sześć delegacjistwierdza,że w dalszym ciągu istnieje między nimiróżnica poglądów co dotego, co należy uczynić w przypadku nieosią- gnięcia pełnego porozumienia. (...) Niemniej sześć delegacji uznaje,że takaróżni­

ca poglądów nie stanowi przeszkody do wznowienia działań Wspólnoty zgodnie z procedurą”62.

W ślad za tym podejmowanie decyzji kwalifikowaną lub zwykłą większością głosówstawało się możliwe tylkowtedy, gdy zgadzały się na nie wszystkie państwa członkowskie i nie zawsze wtedy, gdyprzewidywały je traktaty. Jeżeli tylkojedno z państw członkowskich powołałosię zatem na swoje„bardzo ważne interesy”,to ro­

kowania miały trwać aż do osiągnięcia kompromisu63. Charakter prawny tego poro­

zumieniabył sporny. W doktrynie przeważa jednak pogląd, iżniedokonywało ono rewizji traktatu w znaczeniu wprowadzenia weta w sprawach, w których przewidy­ wane było głosowanie jednomyślne, ponieważ zmiana traktatubyła nadalmożliwa jedynie zgodnie z postanowieniami art. 236 TEWG [obecnie art. 48 TUE]64. Także

Komisja Wspólnot Europejskich odmówiła w 1969 r. uznania tego porozumienia za modyfikującetraktaty65.

65 A. Evans, op. cit., cz. I, s. 53.

“ AdG, 1966, s. 12306 i nast.

Drugie porozumienie luksemburskie dotyczyło relacji między Radą Ministrów a Komisjąi odwoływało się do postanowień art. 162 TEWG [obecnie art. 218 TWE].

Jegosygnatariuszeustalili siedem zasadokreślającychrelacje międzyRadą Ministrów aKomisją, które miały służyć wzajemnemu nienaruszaniuich traktatowychkompe­

tencji. Byłyto: po pierwsze, Komisjaprzed opracowaniem projektu aktuprawnego, działając za pośrednictwem KomitetuStałych Przedstawicieli (Comité des Représen­ tants Permanents - COREPER), powinna przeprowadzić odpowiednie konsultacje z rządami państw członkowskich,bez uszczerbku dla swojego prawa do inicjatywy ustawodawczej, przewidzianego w traktacie; po drugie, projekty aktów prawnych iwszystkie inne oficjalne dokumenty,które Komisja przekazywała Radzie Ministrów i państwomczłonkowskim, nie mogły być opublikowanetak długo, jakdługo Rada i wspomniane państwa się nimi zajmują lub są w ich posiadaniu; po trzecie, listy uwierzytelniające szefów misji dyplomatycznych krajów trzecich akredytowanych przy Wspólnociewinny być przekazywaneprzewodniczącym Rady MinistrówiKo­ misji, którzy spotykają się przytakiej okazji;po czwarte, Rada Ministrów i Komisja winny informować się wzajemnieo démarche zestronyprzedstawicieli państw trze­ cich na temat zasadniczych sprawnależących do zakresu ich działalności; po piąte, na mocy art. 162 TEWG[obecnie art. 218 TWE]Rada Ministrówi Komisja powinny konsultować sięw sprawie celowości, zasad i charakteru kontaktów ustanawianych przez tę ostatnią z organizacjami międzynarodowymi na podstawie art. 229 TEWG [obecnieart. 302 TWE]; po szóste, współpraca międzyRadą Ministrów a Komisją w dziedziniepolityki informacyjnej zostanie zacieśnionaw ten sposób,że program działalności służbprasowych i informacyjnych będzie wspólnie określany i realizo­

wanyzgodnie z ustaloną w późniejszym terminieprocedurą; po siódme,Rada Mini­ strówi Komisja, działając w ramach finansowych regulacji dotyczących opracowania i realizacji budżetu EWG określą środki zapewniające skuteczność kontroli powiązań przekazówpłatniczychi realizacjiwydatków66.

Delegacje uzgodniły także, że składanie dokumentów ratyfikacyjnych do trakta­ tu ustanawiającego jedną Radę i jedną Komisję Wspólnot Europejskich z 8 kwiet­ nia 1965 r. rozpoczniesięniezwłoczniepo jego ratyfikacjiprzezwszystkie państwa członkowskie i uzgodnieniu składu połączonej Komisji trzech Wspólnot Europej­ skich. Postanowiono również, że od lutego 1966 r. wznowione zostaną negocjacje w sprawie zasad finansowania wspólnej polityki rolnej. Porozumienie w tej sprawie, osiągnięte w maju 1966 r„ przyczyniło się do zażegnania kryzysu.Zgodnie z nim, od

1 lipca 1967 r.do FEOGA miało trafiać 90% dochodów z opłat wyrównawczychpo­

bieranych przez krajeczłonkowskie. Jednocześnieutrzymane zostały składkipaństw członkowskich jakopodstawowe źródło dochodówbudżetowych. Nowe zasady mia­ łyjednak obowiązywać tylko do końca 1969 r.Uzgodnienie kompromisuco do zasad

134 Rozdział II. Próby umocnienia współpracy międzyrządowej finansowania wspólnej polityki rolnej w dużej mierze ułatwiło całkowite zniesienie w dniu 1 lipca 1968 r. ceł wewnętrznychmiędzy państwami członkowskimina nie­ malwszystkie towaryprzemysłowe iartykuły rolne, a także ustanowieniewspólnejze­ wnętrznej taryfy celnej. Byłotorównoznacznez podniesieniemdotychczasowych sta­

wekcelnychw RFN ikrajach Beneluksu, atakże obniżeniemceł obowiązującychwe

wekcelnychw RFN ikrajach Beneluksu, atakże obniżeniemceł obowiązującychwe