Zagadnienie należytej staranności pojawiało się pracach KPM w kontekście analizy kryteriów przypisania państwu odpowiedzialności za jego czyn między-narodowo bezprawny. Należyta staranność omawiana była przy okazji opisywania pojęcia czynu organów państwa, mogącego polegać na działaniu lub zaniechaniu. Odwołania do niej czyniono także przy okazji opisu treści międzynarodowego zobowiązania do zapobiegania określonym zdarzeniom, którego naruszenie prowadzić mogło do międzynarodowej odpowiedzialności państwa. Poprzez owo rozróżnienie Komisja zmierzała do doprecyzowania pojęcia naruszenia prawa międzynarodowego92. Rozróżnienie pomiędzy zobowiązaniami do okreś-lonego postępowania (ang. obligations of conduct), a zobowiązaniami do osiąg-nięcia określonego skutku (ang. obligations of result) zaproponował w 1977 r. Ago w treści odpowiednio: art. 20 i 21 Projektu artykułów o odpowiedzialności państw93. Zobowiązania skutkowe to takie, w treści których pozostawiono państwom całkowitą swobodę sposobu ich realizacji, czyniąc przedmiotem zobowiązania jedynie pożądany skutek. Jako przykład Ago przywołał tu m.in. postanowienia KWSD dotyczące konieczności podjęcia „wszelkich niezbędnych środków” dla zapewnienia bezpieczeństwa personelu i placówki dyplomatycz-nej94. Interpretując jego prace Quentin-Baxter, Specjalny Sprawozdawca ds. odpowiedzialności międzynarodowej za czyny niezakazane prawem międzynaro-dowym, powiązał zobowiązania skutkowe z należytą starannością wskazując, że w ich przypadku od państw wymagany jest wyższy od należycie starannego standard działania, ale odpowiedzialność za ich naruszenie nie jest odpowie-dzialnością absolutną95. Druga grupa, wyróżniona przez Ago, obejmowała te zobowiązania, w treści których zawarte zostały choćby wskazówki co do spo-sobu ich realizacji i sugestie, dotyczące poszczególnych środków, uznawanych za najbardziej odpowiednie do osiągnięcia danego rezultatu, czyniąc ich użycie przedmiotem danego zobowiązania96. Przykłady takich zobowiązań Ago wska-zywał w treści postanowień Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych,
92 Por. C. Tomuschat, Gegenwartsprobleme der Staatenverantwortlichkeit in der Arbeit der Völkerrechtskommission der Vereinten Nationen, Vortraege, Reden und Berichte aus dem Europa-Institut 1994, nr 311, s. 6-7.
93 Por. Szósty raport Specjalnego Sprawozdawcy R. Ago, KPM, 1977 r., U.N. Doc. A/CN.4/302 (dalej: Szósty raport Ago), s. 4-20.
94 Por.: Szósty raport Ago, s. 9. Zob. też: F. Przetacznik, op.cit., s. 166. Treść tego zobowiąza-nia została szczegółowo omówiona dalej, por. rozdz. IV.
95 Por. Raport wstępny Specjalnego Sprawozdawcy Roberta Quentina-Baxtera, 1980 r., U.N. Doc. A/CN.4/334 (dalej: Raport wstępny Quentina-Baxtera), s. 253-254.
Społecznych i Kulturalnych, dotyczących np. konieczności podjęcia przez pań-stwa kroków zmierzających do zapewnienia praw, zapisanych w treści traktatu, w tym do przyjęcia stosownych przepisów prawa wewnętrznego97. W toku prac nad projektem Riphagen czynił odpowiedzialność za naruszenie zobowiązania z którejkolwiek kategorii zależną od jurysdykcji państw98. Zaproponowany przez Ago podział zobowiązań międzynarodowych został pośrednio odzwier-ciedlony w treści art. 12 Projektu artykułów o odpowiedzialności państw z 2001 r., który stanowi, iż państwo ponosi odpowiedzialność za naruszenie zobowiązania międzynarodowego, niezależnie od jego charakteru. Komisja zazna-czyła jednak, że podział zaproponowany przez Ago nie jest podziałem zupełnym i jako taki nie stanowi przedmiotu jej zainteresowania99. Choć opisując charakte-rystykę podziału zobowiązań skutkowych i do określonego postępowania Ago nie odniósł się do reguł prewencji czy należytej staranności, jego koncepcja znaczą-co wpłynęła na treść Projektu artykułów o prewencji z 2001 r.
Podczas prac KPM nad zasadami odpowiedzialności państw najszerzej „zasa-dę” należytej staranności opisał w treści drugiego raportu z 1957 r. García--Amador, przy okazji opisu reguły odpowiedzialności państwa za szkody cudzo-ziemców powstałe na jego terytorium. Uwzględnił tam charakterystykę działań i zaniechań, w tym zaniechań organów państwowych oraz czynów mieszkań-ców, stanowiących podstawę odpowiedzialności państwa100. Rozdział V raportu poświęcił regułom odpowiedzialności państwa za szkody powstałe wskutek działań osób prywatnych oraz w czasie silnej destabilizacji politycznej państwa. Punkt wyjścia analizy „zasady należytej staranności” (ang. rule of due diligence) stanowiło pytanie o możliwość pociągnięcia państwa do odpowiedzialności za zaniechanie, w braku normatywnego zobowiązania do działania101. Przywołując sprawy: atolu Bikini102 oraz huty w Trail García-Amador powtórzył za arbitrami,
97 Międzynarodowy Pakt Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych otwarty do pod-pisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r., Dz.U. 1977, nr 38, poz. 169. Por. Szósty raport Ago, U.N. Doc. A/CN.4/302, s. 9.
98 Drugi raport Riphagena, U.N. Doc. A/CN.4/344, s. 89.
99 Por. Projekt artykułów o odpowiedzialności państw z 2001 r., U.N. Doc. A/56/10, s. 57.
100 Opisał także charakter i zakres odpowiedzialności państwa w kontekście jego zobowiązań umownych oraz rolę zasad odpowiedzialności państwa przy gwarantowaniu przestrzegania praw człowieka. Por.: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 107, 112-114, 115.
101 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122-123.
102 Mieszkańcy Bikini przeciwko Stanom Zjednoczonym Ameryki [online]. United States Court Of Federal Claims 1996 r. [dostęp: 2013-04.20]. Dostępny w Internecie: <http://www .bikiniatoll.com/7-18-06%20Amended%20complaint.pdf>. Sprawa dotyczyła roszczeń mieszkań-ców atolu Bikinii, obecnie części Republiki Wysp Marshala, przeciwko Stanom Zjednoczonym, dotyczących szkód powstałych w wyniku serii testów nuklearnych, przeprowadzonych przez Pentagon w czasie, gdy Wyspy Marshala stanowiły terytorium powiernicze ONZ pod jego Stanów Zjednoczonych. Pomiędzy 30 czerwca 1946 r. a 18 sierpnia 1958 r. Stany Zjednoczone przepro-wadziły na obszarze atolu Bikinii 67 powietrznych testów nuklearnych. Całkowita moc bomb użytych do testów wynosiła równowartość 7 tysięcy ładunków zrzuconych na Hiroshimę. Prawo do przeprowadzenia prób wynikało z umów, zawieranych pomiędzy Stanami Zjednoczonymi a przedstawicielami terytorium powierniczego. Podstawą do ich zawarcia było Porozumienie Powiernicze. Spór dotyczący odszkodowań za skutki prób nuklearnych rozwiązany został po
że zobowiązanie państwa do działania istnieje także, gdy nie wynika bezpośred-nio z normy prawa międzynarodowego103. Przywołując argumentację amerykań-sko-kanadyjskiego trybunału arbitrażowego wskazał, że w świetle zasad prawa międzynarodowego „żadne państwo nie ma prawa wykorzystywać swojego terytorium lub pozwalać na jego wykorzystanie w taki sposób, aby spowodować szkodę na terytorium innego państwa”. Zobowiązanie to staje się aktualne, gdy z okoliczności realizowanej działalności wynika, iż niesie ona za sobą poważne konsekwencje, zaś niebezpieczeństwo powstania szkody zdiagnozować można na podstawie „jednoznacznych i przekonujących dowodów”104. Zdaniem Specjalnego Sprawozdawcy, w tego typu sytuacjach nie sposób zaprzeczyć odpowiedzialności państwa za powstałe szkody oraz jego obowiązkowi od-szkodowawczemu, mimo iż nie można wskazać konkretnej, naruszanej normy. Jest to naruszenie prawa polegające na niedopełnieniu obowiązku działania, wynikającego z samego przymiotu państwowości. Zobowiązanie do stworzenia warunków gwarantujących bezpieczeństwo osób i rzeczy znajdujących się i dzia-łających w zasięgu władzy państwowej wynika zarówno z zasad prawa prywat-nego, jak i publicznego. Zasada należytej staranności jest wyrazem tej właśnie idei i jako taka stanowi integralną część reguł międzynarodowej odpowiedzial-ności państwa. Opisując treść zasady tak szeroko, García-Amador dostrzegał niebezpieczeństwo, jakie kryje się w tej interpretacji obowiązku dołożenia nale-żytej staranności przez państwo. Oznaczałaby ona możliwość pociągnięcia do odpowiedzialności państwa, które nie dopuściło się naruszenia żadnej normy prawa międzynarodowego, dając podstawę do nieuzasadnionych roszczeń oraz znacząco utrudniając zadanie międzynarodowych sądów. Zauważając te praktycz-ne trudności autor raportu sugeruje, aby Komisja na początku swych prac nie wykluczała możliwości pociągnięcia do odpowiedzialności państw w przypadku braku naruszenia możliwego do zidentyfikowania obowiązku międzynarodowe-go. Wtedy zawsze możliwe będzie przywołanie odpowiedzialności państwa za niedbalstwo jego organów, wykonujących funkcje władcze105.
W tym samym projekcie normatywnego sformułowania zasad odpowiedzial-ności, art. 10 dotyczył odpowiedzialności państw za działania osób prywatnych znajdujących się w ich granicach. W jego treści zapisano, że państwo ponosiło odpowiedzialność za szkody wyrządzone cudzoziemcom wskutek zachowań „zwykłych osób prywatnych” (ang. ordinary private individuals), jeśli organy
blisko 50 latach przez Trybunał ds. roszczeń nuklearnych (ang. Nuclear Claims Tribunal), po-wstały na mocy sekcji 177 owego Porozumienia. Mocą tego samego postanowienia umowy utwo-rzony został Fundusz Kompensacyjny zasilony przez Stany Zjednoczone kwotą 150 mln USD w 1988 r., którego celem była realizacja przez Stany Zjednoczone obowiązku kompensacyjnego, wynikającego z wywołanych szkód. W rozstrzygnięciu nie była podnoszona kwestia zasady pre-wencji ani należytej staranności. Dotyczyła ona jedynie roszczeń kompensacyjnych mieszkańców Bikini. Por. M. Fitzmaurice, op.cit., s. 154.
103 Por.: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 106. Obie sprawy omówione zostały powyżej, por. rozdz. II.
104 Por. Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 106.
państwa lub jego urzędnicy zachowali się „w sposób oczywiście niedbały” przy podejmowaniu działań normalnie podejmowanych celem zapobieżenia takim działaniom lub ukaraniu ich106. Chodziło tu o działania, które bezpośrednio po-wodują powstanie szkody po stronie cudzoziemca, a wywoływane zostały nie przez organ państwa czy jego urzędnika, ale przez osobę czy grupę osób działa-jących jako osoby prywatne. Taka konstrukcja przypisania odpowiedzialności ma w prawie międzynarodowym charakter wyjątkowy – co do zasady bowiem państwo odpowiada jedynie za „własne” działania107. Przywołując wnioski z pierwszego raportu, García-Amador wskazywał, że odpowiedzialność państwa nie jest bezpośrednią konsekwencją samego szkodliwego czynu, ale zachowania władz względem niego. Przypisanie odpowiedzialności państwu będzie więc koniecznie zależne od okoliczności zewnętrznych względem samego szkodliwe-go działania, które to okoliczności, obciążające czy egzoneracyjne, zawsze były przedmiotem sporów zarówno w doktrynie, jak i w praktyce prawa międzynaro-dowego. Przy takim ujęciu należytej staranności nieaktualne stało się pytanie o zasadność stosowania zasady odpowiedzialności obiektywnej, relatywizowa-nej względem winy państwa w nadzorze czy w wyborze, tj. względem podmiotu działającego w jego imieniu lub z jego upoważnienia, skutkującej szkodą. Nie chodzi bowiem o bezpośrednią zależność pomiędzy tymże przedstawicielem państwa a szkodliwym działaniem. Chodzi raczej o czyn samego podmiotu upoważnionego przez państwo, a dokładniej o jego zaniechanie. Jeśli owo zaniechanie było „zawinione”, to państwo ponosić winno odpowiedzialność za powstały szkodliwy skutek czynu osoby prywatnej108. Przypisanie dzialności państwu następuje więc pośrednio, poprzez przypisanie mu odpowie-dzialności za niedopełnienie ciążącego na nim, trudnego do zdefiniowania, międzynarodowego obowiązku, wskutek którego to niedopełnienia osoba pry-watna spowodowała szkodę u podmiotu zagranicznego109. Pogląd ten trudno obronić w świetle aktualnego dorobku prawa międzynarodowego.
Opisując dorobek doktryny w zakresie ustalania reguł międzynarodowej od-powiedzialności państw, García-Amador przywołał m.in. wspomniany już Projekt artykułów o odpowiedzialności państw, opracowany w 1929 r. przez naukowców z wydziału prawa Uniwersytetu Harvarda110. W art. 10 projektu zawarli oni regułę, odzwierciedloną w art. 10 pierwszego projektu KPM. W projekcie harwardzkim zapisano, że „odpowiedzialność państwa za szkody wyrządzone cudzoziemcowi jest następstwem braku należytej staranności przy zapobieganiu ich powstaniu”, kon-statując, iż oznacza ona wyczerpanie dostępnych w prawie krajowym roszczeń
106 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 121.
107 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 121.
108 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 121. Autor pisze: „For not only must there be a harmful act committed by an individual, but, in addition, it must be possible to attribute to the State some conduct with respect to the act that implies a specific attitude wilfully adopted by the organ or official (fault, culpa).”
109 Treść tego obowiązku omówiona zostanie w dalszej części ksiązki; por.: rozdz. V i VI.
110 Harvard Law School, Research in International Law: Responsibility of States, Cambridge 1929, s. 187; podaję za: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122.
odszkodowawczych, bez adekwatnego odszkodowania. Treść obowiązku doło-żenia „należytej staranności” winna być ustalana z uwzględnieniem okoliczności sprawy oraz statusu poszkodowanego cudzoziemca, skutkiem czego różni się ona w zależności od stanu faktycznego111. Takie sformułowanie zasady należytej staranności implikuje dwie domniemane kompetencje państwa. Aby uznać, że państwo nie dopełniło obowiązku należytej staranności, należy przyjąć, że pań-stwo miało jurysdykcję oraz faktyczną możliwość działania112. Należyta staran-ność to kwestia standardu postępowania, a nie treści prawnej definicji113. Odróżnić ją trzeba od samej możliwości działania, chodzi tu bowiem raczej o skutecz-ność i sposób użycia środków pozostających w gestii państwa, niż o samą ich dostępność114. Jest ona także czymś innym niż wykonywanie wymiaru sprawie-dliwości – w jej istocie chodzi bowiem nie o wykonywanie przez państwo funk-cji zaradczej, a o obowiązek wykonywania funkfunk-cji ochronnej115. Takie rozumie-nie zasady należytej staranności odnaleźć można także w treści raportu LN z 1929 r., gdzie zapisano, że „państwo ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną cudzoziemcowi w wyniku niewykazania przez władzę wykonawczą takiej staranności w zapewnianiu mu ochrony, jakiej z uwzględnieniem konkret-nych okoliczności, oczekiwać można od cywilizowanego państwa”116. W treści komentarzy do sprawozdania, przygotowanych przez państwa członkowskie, zidentyfikowano kryteria pomocne przy ustalaniu takiego wzorca należytej staranności dla konkretnej sprawy. Wyższa staranność wymagana będzie przy zapewnianiu ochrony np. przedstawicielowi dyplomatycznemu czy głowie
111 Podaję za: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122.
112 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122. Wprowadzenie odwołania do należytej staranności oznacza, że istniały dostępne oraganom państwa środki prewencyjne oraz faktyczna możliwość ich zastosowania.
113 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122.
114 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122. Przeciwstawienie „należytej staranności” „środkom będącym w (…) rozporządzeniu” rządu, tj. kryterium zawartemu w treści art. 8 Konwencji dotyczącej praw i obowiązków mocarstw neutralnych w razie wojny morskiej (XIII konwencja haska z 18 października 1907 r.) miało zdaniem Specjalnego Sprawozdawcy podkreslić znaczenie skuteczności troski wykazywanej przez organy państwa, w odróżnieniu od samego faktu jej wykazania. Tekst konwencji por.: Prawo międzynarodowe i historia dyploma-tyczna. Wybór dokumentów, wstęp i opracowanie L. Gelberg, Warszawa 1954, t. I, s. 287-291.
115 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122, par. 17, pkt 4, przypis 51. Czym innym jest więc brak należytej staranności przy zapobieganiu szkodom cudzoziemców, czym innym zaś – zaniechanie skutkujące odmową wymiaru sprawiedliwości, przejawiające się niepodjęciem kroków zmierzających do pojmania i osądzenia sprawców. W tym ostatnim przy-padku państwo ponosi odpowiedzialność za odmowę wymiaru sprawiedliwości, w tym pierwszym natomiast – za naruszenie obowiązku zapobiegania przestępstwom i wykonywania funkcji ochronnnej.
116 League of Nations publication, V. Legal, 1929.V.3 (dokument C.75.M.69.1929.V), s. 67. W treści materiałów przygotowawczych dla uczestników konferencji haskiej LN zobowiązanie to sformułowane zostało w art. 10. Zgodnie z jego zapisem państwo miałoby ponosić odpowiedzial-ność za szkody wyrządzone cudzoziemcom wskutek braku po stronie organów władzy wykonaw-czej (ang. failure on the part of the executive power) takiej staranności przy zapewnianiu ochrony cudzoziemcom, jakiej można by w danych okolicznościach oczekiwać od cywilizowanego pań-stwa. Podaję za: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, pkt 5, s. 122, przyp. 52.
państwa. Różna będzie ona dla państw rozwiniętych i niedawno powstałych, inna względem terytoriów własnych i niedawno nabytych czy zależnych117. Komentarz rządu Rzeczpospolitej Polskiej do raportu wskazywał, że o ile jest obowiązkiem państwa chronić cudzoziemców i ich własność, o tyle odpowie-dzialność międzynarodowa powstanie dopiero wtedy, gdy obowiązek ten został poważnie naruszony118.
Ze szczegółowych rozważań orzecznictwa i doktryny wynikało, że należyta staranność nie może być pojmowana jako jednoznaczna i precyzyjnie opisana definicja, służąca za obiektywnie istniejący wzorzec mechanicznej weryfikacji działań państwa jako „należycie starannych”119. Jest zgoła odwrotnie – czyny władz państwa muszą być weryfikowane względem okoliczności każdej sprawy, celem ustalenia treści standardu należytej staranności. Jak dowodził García-Amador, w efekcie należyta staranność odzwierciedlała teorię winy. Mimo iż należyta staranność była ze swej natury niejasna, niejednoznaczna i nieprecyzyj-na, to na niej właśnie opierać się musi odpowiedzialność państw za zaniechanie, przynajmniej dopóki praktyka i doktryna nie wypracują lepszego rozwiązania. Poszukując wskazówek dla stosowania tej niejasnej reguły, opisywał w treści raportu dwie przesłanki, które powinny być uwzględnione przy ocenianiu bra-ku należytej staranności po stronie państwa. Pierwsza miała stanowić uzupełnie-nie wspomnianego wyżej kryterium „cywilizowanego państwa”, stanowiącego punkt odniesienia przy ocenianiu należytego zachowania władz. García-Amador, za Eagletonem, przywoływał kryterium „międzynarodowego standardu sprawie-dliwości” (ang. international standard of justice) i dowodził, że działania państwa oceniać należy względem ogólnie rozumianego standardu międzyna-rodowego120. Eagleton twierdził, że uznanie danego poziomu należytej staran-ności względem obywateli suwerena nie musi oznaczać wypełnienia obowiązku jej dołożenia także względem cudzoziemców121. Drugim koniecznym kryterium weryfikacji dołożenia należytej staranności przez państwo winno więc być, zdaniem Specjalnego Sprawozdawcy, zbadanie realizacji przez państwo uznanej w prawie międzynarodowym zasady równości pomiędzy obywatelami i cudzo-ziemcami122. O ile więc standard należytej staranności państwa względem obce-go obywatela może być wyższy niż względem własneobce-go obywatela, na pewno nie może on być niższy – musi być co najmniej równy. Ustalenie treści owego standardu nie przesądza o odpowiedzialności państwa – García-Amador formu-łował domniemanie jej braku jako punkt wyjścia dla oceny poziomu staranności
117 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122.
118 League of Nations publication, V. Legal, 1929.V.3 (dokument C.75.M.69.1929.V), s. 65; podaję za: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, pkt 6, s. 122.
119 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, pkt 7, s. 122,
120 Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, pkt 8, s. 122. Jego zdaniem „zasada należytej staranności” została połączona z „międzynarodowym strandardem sprawiedliwości”.
121 C. Eagleton, The Responsibility of States in International Law, Nowy Jork 1928, s. 130-131; podaję za: Drugi raport García-Amadora, U.N. Doc. A/CN.4/106, s. 122.
władz123. Państwo, co do zasady, nie ponosiło więc odpowiedzialności za szkody powstałe wskutek działań mieszkańców jego terytorium, o ile nie dopuściło się poprzez działanie swoich organów jawnego lub oczywistego niedbalstwa (ang. patent or manifest negligence) przy podejmowaniu „środków normalnie przed-siębranych w danych okolicznościach” celem zapobieżenia szkodliwym działa-niom lub ukarania ich124.
Tak ogólnie określone cechy należytej staranności odzwierciedlają przyjętą przez Komisję metodologię badań nad odpowiedzialnością państwa. Poszukiwa-no zasad jak najbardziej ogólnych, starając się uniknąć błędów poprzedników tworzących zbyt rozległe opisy reguł odpowiedzialności, obejmujące liczne wyjątki przewidziane dla poszczególnych reżimów traktatowych czy obszarów praktyki zwyczajowej. Takie ogólne reguły miały być możliwe do stosowania w przypadku naruszenia przez państwo zobowiązań międzynarodowych, o ile tylko można było przypisać mu odpowiedzialność125. Choć uznano, że odpo-wiedzialność państwa za zaniechanie przeciwdziałania szkodzie wywołanej przez osoby prywatne ma charakter pośredni, w kolejnym, trzecim, raporcie García-Amador sugerował rozważenie „umyślnego”126 (dosłownie: obciążającego, ang. aggravating) niedołożenia należytej staranności, skutkującego bezpośrednią odpowiedzialnością państwa127. Nie precyzując szczegółów tej koncepcji, wspominał o konieczności uwzględnienia sytuacji, w których zaniechanie pań-stwa jest tak ostentacyjne i rażące, że stanowi de facto zgodę na wyrządzanie czy wręcz współudział władz w wyrządzaniu szkód cudzoziemcom128. Wyraża-jąc pełną świadomość niestosowności używania terminologii prawa karnego do rozważań o odpowiedzialności międzynarodowej państw, które zgodnie z wolą Komisji miały zostać oparte o reguły bliższe prawu cywilnemu, wskazywał na