Narodowy Front Wyzwolenia Wietnamu Południowego

Oprócz ściśle zhierarchizowanej i centralistycznej struktury politycznej, NFWWP dążył do rozbudowy swoich sił, w takim zakresie, aby być zdolnym do stawienia czoła amerykańskim żołnierzom. Ze względu na niedostępność źródeł wietnamskich w odniesieniu do potencjału militarnego należy powołać się na dokumenty amerykańskie oraz informacje pozyskiwane przez wywiad wojskowy PRL⁴⁶. Problem wiarygodności oraz jednostronności źródeł w odniesieniu do sił partyzanckich najpełniej odzwierciedla konkluzja zaprezentowana przez B. Kołodziejczyka, który w pracy Wojna w USA w Wietnamie stwierdził, iż w rzeczywistości nikt nie znał prawdziwych informacji o liczbie jego jednostek. Powoływanie się na statystyki ma na celu szacunkowe przedstawienie stosunku sił między poszczególnym

44 Do tej pory badacze nie są przekonani czy incydent z Zatoce Tonkińskiej miał miejsce, czy był to tylko spreparowany incydent, który miał posłużyć siłom amerykańskim do rozpoczęcia działań w Azji Południowo-Wschodniej. Warto nadmienić, iż każda ze stron w stosunku do tej kwestii ma odrębny punkt widzenia. W rozwikłaniu owych sprzeczności nie pomagają zeznania świadków. Z wszystkich względów nie można jednoznacznie postawić tezy, która wykluczałaby wersję jednej ze stron. Patrz: P. Ostaszewski, op. cit., s. 387 – 406.

45 A. Dmochowski, Wietnam…, s.107.

46 Informacje zawarte w poszczególnych notatkach służbowych oficerów wywiadu PRL w dużej mierze opierały się na opracowaniach amerykańskich, które pozyskiwano w Wietnamie, które po przetłumaczeniu, były umieszczone w zeszytach wydawanych przez II Zarząd Sztabu Generalnego w Warszawie.

48 rodzajami wojsk⁴⁷. Oficerowie wywiadu PRL wskazywali, że uzyskane przez nich dane nie zostały do końca zweryfikowane, a jeśli udało się je potwierdzić, to opierały się jedynie na informacjach przedstawianych przez stronę amerykańską.

Według danych wywiadu wojskowego PRL na dzień 30.04.1966 roku stan sił NFWWP przedstawiał się następująco. Liczbę regularnych oddziałów partyzanckich szacowano na 75,000 kadry kierowniczej i polityczno – partyjnej, administracji na 40,000 ludzi, a lokalnych oddziałów 120,000⁴⁸. Łącznie potencjał militarny w 1966 roku miał wynosić 235,000 ludzi. Raporty przesyłane przez wywiad PRL na dzień 1.03.1968 roku konkretyzowały, iż siły NFWWP liczyły 540,000 żołnierzy. W tym siły regularne szacowano na 420,000 żołnierzy i 120,000 partyzantów 49. Stan liczebny owych formacji na dzień 1.11.1968 szacowano na 300,000 (w tym: oddziały kadrowe FWN - 60,000, kadry polityczne - 40,000, wojska regularne przerzucone z DRW - 30,000, oddziały pomocnicze - 15,000 oraz siły partyzanckie - 150,000.50

Największy potencjał stricte militarny ujawnił się w 1968 roku, co przełożyło się w sposób bezpośredni na sukcesy odnoszone przez Viet Cong w starciach z amerykańskimi żołnierzami. Ponadto w składzie bojowym sił regularnych FWN znajdowało się 27 dywizji51 piechoty o stanie liczebnym wynoszącym średnio od 5,000 – do 6,000 ludzi każda52. Natomiast według informacji władz sajgońskich, na które powoływali się oficerowie Zarządu II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, siły NFW wynosiły 257, 000 ludzi uzbrojonych⁵³. Jednocześnie w ramach przytoczonej wartości wyodrębniono 100,000 żołnierzy w oddziałach regularnych, zorganizowanych w pułki batalionowe, 115,000 ludzi w jednostkach partyzanckich, 40,000 kadry technicznej i politycznej i 15,000 ludzi w jednostkach zaopatrzeniowych⁵⁴.

Zaprezentowanych danych nie można w żaden sposób zweryfikować, ze względu na niedostępność źródeł wietnamskich. Nie należy jednak w sposób bezpośredni ich odrzucać, bowiem przytoczone wartości ukazują pewną tendencję wzrostową, jeśli chodzi o rozbudowę

47 Nie dysponujemy źródłami wietnamskimi, dzięki którym moglibyśmy poznać prawdziwy potencjał mobilizacyjny ludności Wietnamu.

48 IPN Ka 0103/65, Rozwój działań…, k. 17.

49 Dane na podstawie: IPN BU 395/38, Rozwój działań wojennych w Wietnamie (część IV) siły lądowe, Warszawa 1968, k. 27.

50 IPN Ka 0103/65, Rozwój działań…, k. 25.

51 Więcej na temat organizacji dywizji piechoty Armii Wyzwolenia Wietnamu Południowego: IPN BU 2603/7540, Rozwój działań wojennych na Półwyspie Indochińskim w latach 1968-1973, Warszawa 1974,

załącznik nr 24, k. 379.

52 Ibidem, s. 27.

53 IPN BU 01334/547/4, Zbiór wiadomości o działaniach wojennych w Wietnamie. Zeszyt nr 6, Warszawa 1967, k. 20.

49 sił Viet Congu, która swoje apogeum osiągnęła w 1968 roku. Siły partyzanckie dokonując akcji na terenie Wietnamu Południowego najczęściej prowadziły działania siłami pułku55, a nawet dywizji⁵⁶. Natomiast pododdziały lokalne i partyzanci stanowiły siły pomocnicze, głównie wykorzystywane w celu zapewnienia kontroli na wyzwolonych obszarach, organizowania miejscowych organów władzy, pomocy w organizacji produkcji rolnej57 .

Dla realizacji wcześniej wyznaczonych celów partyzanci dysponowali odpowiednią bronią tj. pociskami rakietowymi kalibru 120, 140 mm, moździerzami kalibru 120, 75 mm, sprzętem służącym do likwidowania celów powietrznych tj. działa przeciwlotnicze oraz karabiny maszynowe AK-47, AK-50. Warto także wspomnieć o umundurowaniu i wyposażeniu partyzanta Viet Congu, na które składała się moskitiera chroniąca przed owadami, hamak do spania, lampa, środki medyczne znajdujące się w apteczce, a także worek, który służył żołnierzowi jako plecak58.

NFWWP nie bez powodu był nazywany najlepszą partyzantką świata. Na tak wyrażony pogląd wpływ miało kilka czynników. Siły partyzanckie potrafiły w relatywnie krótkim czasie rozbudować swój potencjał militarny dzięki pomocy ze strony ZSRR i ChRL oraz włączaniu w szeregi jednostek partyzanckich żołnierzy Wietnamskiej Armii Ludowej. Ponadto partyzanci po mistrzowsku wykorzystali teatr prowadzenia działań, gdzie realizowali niezwykle skuteczną taktykę moskitów. Dodatkowo wykorzystanie elementu zaskoczenia stało się przysłowiowym gwoździem do trumny sił amerykańskich. Wszystkie te elementy w sposób bezpośredni przełożyły się na zwycięstwo z lepiej uzbrojonymi i wyposażonymi siłami amerykańskimi. Nie bez znaczenia pozostały doświadczenia w prowadzeniu tego typu działań, pochodzące z I wojny indochińskiej. To co wydaje się istotne i warte zaznaczenia to fakt, że siły Viet Congu były zgrupowane w małe jednostki taktyczne, co na polu walki zapewniło im elastyczność i manewrowość w trakcie realizacji zadań bojowych.

To, w jaki sposób postrzegano partyzantów oddaje relacja jednego z amerykańskich żołnierzy, który opisywał, że partyzanci uderzyli wczoraj w nocy. Nie spodziewaliśmy się ich ataku, przed walką nie stwierdziliśmy żadnego śladu ich działalności w tym rejonie. Nie

55 Więcej na temat organizacji pułku piechoty Armii Wyzwolenia Południowego Wietnamu: IPN BU 2603/7540,

Rozwój działań…, k. 380. Więcej na temat organizacji pułku czołgów Armii Wyzwolenia Wietnamu

Południowego i organizacji pułku artylerii Armii Wyzwolenia Wietnamu Południowego: IPN BU 2603/7540,

Rozwój działań wojennych…, k. 381.

56 Ibidem, k. 27. 57 Ibidem, k. 16.

58 Więcej na temat uzbrojenia i wyposażenia sił partyzanckich Viet Congu w pozycji: G. L. Rottman, Viet

Cong…, s. 20-30, IPN BU 2603/7706, Zbiór Wiadomości o działaniach wojennych w Wietnamie (zeszyt nr 8),

50 rozumiemy w jaki sposób dokonali tego59. Siły Frontu Wyzwolenia Narodowego Wietnamu Południowego były dobrze wyszkolone, nieźle uzbrojone i miały specyficzny system dowodzenia. Partyzanci rozporządzając znaczną ilością środków ognia mogli powstrzymać duże zgrupowania naszych wojsk , ich system rozpoznania również zdał egzamin60.