Identyfikacja fotograficzna

Zasadniczo nie zalecamy obecnie stosowania metody fotograficznej identyfikacji zwierzπt (zw≥aszcza jako jedynej), gdy¿ wspó≥czesne mikroczipy mo¿na stosowaæ do wiêkszoœci zwierzπt. Metoda ta w szczególnoœci nie nadaje siê do znakowania wiêkszych partii zwierzπt, gdy¿ w razie kontroli lub rozdzielania grupy dopasowania poszczególnych osobników do zdjêæ (i dokumentów) mo¿e byæ bardzo trudne i czasoch≥onne. Bardziej przydatna mo¿e byæ ta metoda w przypadku pojedynczych osobników, okazów martwych (patrz rozdzia≥ VIII.2.7) oraz ewentualnie jako znakowanie uzupe≥niajπce.

W stosunku do zwierzπt oznakowanych mikroczipem lub obrπczkπ, mo¿na dobrowolnie zg≥osiæ do rejestru tak¿e zdjêcia, jeœli umo¿liwiajπ one identyfikacjê okazu.

Zdjêcia takie mogπ byæ pomocne np. przy wstêpnej identyfikacji okazu przy braku czytnika mikroczipów lub w przypadku utraty przez okaz zasadniczego oznakowania.

Dokumenty (np. œwiadectwa do u¿ytku komercyjnego) okazów „oznakowanych”

metodπ fotograficznπ powinny zawieraæ aktualne zdjêcia okazu wydrukowane na tych dokumentach w kolorze i du¿ej rozdzielczoœci (np. drukarkπ laserowπ), metodπ zapewniajπcπ trwa≥oœæ obrazu i jego cech.

Po aktualizacji zdjêæ okazu identyfikowanego metodπ fotograficznπ, w nowo wydawanych œwiadectwach czy zaœwiadczeniach zamieszcza siê tylko aktualne zdjêcia.

Zwierzêta fotografowane do celów identyfikacyjnych powinny byæ suche (oczywiœcie z wyjπtkiem ryb, a tak¿e p≥azów, u których dopuszcza siê zawilgocenie skóry) i jednolicie oœwietlone. O ile w zasadach szczegó≥owych nie zaznaczono inaczej, nale¿y wykonaæ zdjêcie lewej strony cia≥a. Je¿eli jednak ubarwienie prawej strony znacznie ró¿ni siê od lewej (blizny, uszkodzenia i aberracje barwne), albo jeœli sπ wπtpliwoœci, czy cechy z lewej strony umo¿liwiajπ pewnπ identyfikacjê okazu, nale¿y wykonaæ zdjêcie z obu stron. Je¿eli jakaœ partia cia≥a ma nietypowe ubarwienie, nale¿y wykonaæ dodatkowo fotografiê dokumentujπca tê anomaliê.

U zwierzπt, u których rozmiar zwierzêcia jest cechπ istotnπ (przede wszystkim w przypadku p≥azów i gadów o rozmiarach do 30 cm) osobniki w miarê mo¿liwoœci fotografuje siê na czarnobia≥ej kratce z bokami kwadratów o d≥ugoœci 1 cm.

Zdjêcie powinno mieæ dobrπ jakoœæ technicznπ: obraz musi byæ ostry, nieporuszony, w≥aœciwie naœwietlony, z poprawnie oddanymi barwami. Zwierzê (lub jego fotografo-wana czêœæ – np. g≥owa) powinno w miarê mo¿liwoœci zajmowaæ wiêkszoœæ powierzchni ca≥ego zdjêcia.

Zdjêcie powinno byæ wykonane w technice cyfrowej (dopuszcza siê zdjêcia wykonane na kliszy, a nastêpnie zeskanowane). Rozmiar zdjêcia powinien byæ równy lub wiêkszy od 800 x 1200 pikseli. Mo¿na ew. dopuœciæ tak¿e odbitki barwne o wymiarach minimum 10 x 15 cm. W dokumentacji nale¿y zaznaczyæ datê wykonania ka¿dego zdjêcia.

Ryby

Ryby o charakterystycznym dla ka¿dego osobnika i niezmienialnym wraz z wiekiem wzorze fotografujemy w wodze. W przypadku wiêkszoœci ryb zdjêcie powinno obejmowaæ lewy bok i byæ robione przez szybê akwarium. W przypadku u¿ywania lampy b≥yskowej zdjêcie nale¿y robiæ pod kπtem ostrym do szyby, aby odblask lamy na szybie nie przes≥ania≥ ryby. W przypadku ryb przydennych o charakterystycznym ubarwieniu górnej strony cia≥a, zdjêcie wykonuje siê od strony powierzchni wody. Zalecenie dotyczπce odchylania od kπta 90° od jej powierzchni przy stosowaniu lampy b≥yskowej tak¿e ma zastosowanie.

P≥azy

W szczególnych przypadkach mo¿na stosowaæ metodê identyfikacji fotograficznej – o ile dany osobnik ma cechy umo¿liwiajπce jego pewne odró¿nienie od innych osobników tego gatunku. W odniesieniu do p≥azów bezogonowych z gatunków o wyraŸnym, zró¿nicowanym indywidualnie wzorze barwnym, wykonuje siê zdjêcia ca≥ego cia≥a od lewej strony i od strony grzbietu. Poniewa¿ wykonanie dobrych zdjêæ osobników bardzo ma≥ych jest trudne, a wraz ze wzrostem proporcje plam mogπ siê zmieniaæ, metodê tê mo¿na stosowaæ u osobników o d≥ugoœci cia≥a (g≥owa + tu≥ów) powy¿ej 2,5 cm.

W przypadku p≥azów o jednolitym lub ma≥o urozmaiconym ubarwieniu, stosowanie metody fotograficznej jest o wiele trudniejsze i nie jest zalecane.

Gady

Na fotografii powinny byæ ukazane indywidualne cechy zwierzêcia, które pozwolπ odró¿niæ je od innych osobników tego gatunku. Dokumentacja powinna byæ uaktualniana w miarê wzrostu zwierzêcia. Ka¿da czêœæ cia≥a powinna byæ sfotografowana pod kπtem prostym, np.: prostopadle do powierzchni plastronu i karapaksu u ¿ó≥wi. Standardowo zwierzê fotografujemy od góry oraz z lewej strony cia≥a.

W Internecie pod adresem http://www.salamandra.org.pl/do_pobrania/gady-identyfikacja-foto.pdf znajduje siê zestawienie przedstawiajπce zestawienie fragmentów cia≥a i cech, które nale¿y przedstawiaæ na zdjêciach u poszczególnych gatunków lub grup gatunków gadów, czas, po jakim dokumentacjê nale¿y uaktualniæ oraz przedzia≥y wiekowe, w których mo¿na tê metodê stosowaæ u ró¿nych taksonów. Zasady mo¿na stosowaæ, jeœli na zdjêciu mo¿liwe jest wskazanie cech jednoznacznie identyfikujπcych osobnika. W przypadku odmian barwnych – np. jednolicie bia≥ych czy jednolicie ciemnych – mo¿e to byæ niemo¿liwe. W takim wypadku jedynπ metodπ mo¿e byæ zastosowanie mikroczipa, po osiπgniêciu przez zwierzê odpowiedniego rozmiaru.

Identyfikacjê fotograficznπ jako jedynπ metodê identyfikacji mo¿na stosowaæ wy≥πcznie do osiπgniêcia przez zwierzê rozmiarów umo¿liwiajπcych zastosowania mikroczipa. Od tej chwili konieczne jest zaczipowanie, a zdjêcia mogπ pe≥niæ jedynie funkcjê pomocniczπ.

Po wszczepieniu mikroczipa nie ma obowiπzku dalszej aktualizacji zdjêæ.

Ptaki

Zasadniczo identyfikacja ptaków na podstawie zdjêæ jest bardzo trudna i zwykle niepotrzebna (gdy¿ zwierzêta te powinny byæ identyfikowane za pomocπ obrπczek lub ewentualnie mikroczipów). Do rozpoznawania osobników mogπ byæ przydatne bardzo drobne szczegó≥y – jak uk≥ad fa≥d skóry wokó≥ oczy czy na nogach albo uszkodzenia dzioba. Do celów ewentualnej identyfikacyjnych nale¿y wykonaæ dobre jakoœci i wysokiej rozdzielczoœci zdjêcie lewego profilu ptaka (jego g≥owy) oraz lewej strony ca≥ego cia≥a. Je¿eli jednak prawy profil znacznie ró¿ni siê od lewego (uszkodzenia i deformacje dzioba, aberracje barwne), nale¿y wykonaæ zdjêcie z obu stron. Je¿eli jakaœ partia upierzenia ma nietypowe ubarwienie, to nale¿y wykonaæ fotografiê dokumentujπcπ takπ anomaliê. W przypadku go≥êbiowatych i papug (a tak¿e w odniesieniu do niektórych

innych ptaków – np. niektórych sów) mo¿liwe jest uzupe≥nienie dokumentacji fotograficznej o zdjêcie lewego oka, jeœli widoczny na zdjêciu wzór na têczówce pozwala na jednoznacznπ identyfikacjê osobnika.

Ssaki

W przypadku ssaków stosowanie fotografii mo¿e byæ traktowane jako uzupe≥niajπca metoda znakowania (wraz z mikroczipem). W przypadku gatunków ssaków pozyskiwanych dla trofeów lub skór, taki sposób identyfikacji czêsto umo¿liwia rozpoznanie osobnika tak¿e po jego œmierci i spreparowaniu (np. wypchaniu) lub zdjêciu jego skóry. Przyk≥adem mogπ byæ antylopy, zebry i wszelkie kotowate.

Do celów identyfikacyjnych nale¿y wykonaæ zdjêcie lewej strony ca≥ego cia≥a.

W przypadku zebr najbardziej diagnostyczne jest zdjêcie zadu, w przypadku s≥oni portret en face z szeroko roz≥o¿onymi uszami, u nosoro¿ców portret lewego profilu, a w przypadku ma≥p cz≥ekokszta≥tnych i du¿ych kotowatych portret en face. Jaguary, tygrysy i gepardy mogπ mieæ dodatkowo wykonane zdjêcia nasadowej czêœci ogona.