– WYBRANE ZASADY SZCZEGÓ£OWE
MIKROCZIPY ZGODNE, KOMPATYBILNE I NIEZGODNE Z ISO 11784/85
VIII.2. Znakowanie na podstawie unormowañ szczegó≥owych
VIII.2.1. Znakowanie opakowañ kawioru
Zgodnie z Rezolucjπ 12.7. oraz jej Aneksem 1, wprowadzonymi do prawodawstwa Unii Europejskiej przez rozp. Komisji 865/2006 (art. 57 ust. 5 lit. a., art. 64 ust. 1 lit. g i ust. 2, art.
65 ust. 3 oraz art. 66 ust. 6), wszelkie bezpoœrednie opakowania, w których znajduje siê 78
kawior, powinny byæ indywidualnie oznakowane za pomocπ dobrze widocznych i umo¿liwiajπcych sprawnπ kontrolê jednorazowych etykiet, mocowanych na ka¿dym 79
bezpoœrednim opakowaniu. Oznakowanie takie jest obowiπzkowe w przypadku importu, eksportu, reeksportu, przywozu w iloœciach zwolnionych z obowiπzku posiadania dokumentów (patrz rozdzia≥ V.9) oraz wszelkiego komercyjnego obrotu wewnπtrzunijnego.
Jeœli opakowanie kawioru oznakowane zosta≥o w kraju jego pochodzenia, a nastêpnie kawior ten nie by≥ przepakowywany, wówczas na etykiecie tej powinien znajdowaæ siê kod zawierajπcy co najmniej nastêpujπce informacje: trzyliterowy kod okreœlajπcy przynale¿noœæ gatunkowπ kawioru, jednoliterowy kod Ÿród≥a pochodzenia, dwuliterowy kod pañstwa pochodzenia (wg ISO), rok pozyskania kawioru, kod rejestracyjny zak≥adu przetwarzajπcego kawior (aktualne kody dostêpne sπ w Internecie pod: http://cites.org/
eng/common/reg/ce/PL) oraz numer identyfikacyjny partii kawioru (nadawany przez zak≥ad pakujπcy). Z kolei, jeœli kawior zosta≥ przepakowany poza pierwotnym zak≥adem przetwarzajπcym, wówczas kod na etykiecie zawiera co najmniej: trzyliterowy kod okreœlajπcy przynale¿noœæ gatunkowπ kawioru, jednoliterowy kod Ÿród≥a pochodzenia, dwuliterowy kod pañstwa pochodzenia (wg ISO), rok przepakowania kawioru, kod rejestracyjny zak≥adu przepakowujπcego kawior oraz numer identyfikacyjny partii lub numer zezwolenia eksportowego bπdŸ œwiadectwa reeksportu.
W przypadku przewozu przez granicê Unii Europejskiej kawioru w opakowaniach zbiorczych (tj. zawierajπcych wewnπtrz opakowania bezpoœrednie), powinny byæ one dodatkowo zaopatrzone w dok≥adnπ informacjê o iloœci kawioru, którπ zawierajπ.
78W polskim oficjalnymi t≥umaczeniu rozp. Rady 865/2006 w kilku miejscach zamiast pojêcia „bezpoœrednie opakowanie” (czyli takie, w którym bezpoœrednio znajduje siê kawior) u¿yto okreœlenia „opakowanie podstawowe”.
Dla zapewnienia jednolitego stosowania przepisów wspólnotowych nale¿y przyjπæ, ¿e sπ to w tym przypadku pojêcia to¿same.
79Warunek jednorazowoœci etykiety oznacza, ¿e po wykorzystaniu (otwarciu) opakowania nie mo¿na jej ponownie u¿yæ, a tak¿e, ¿e nie mo¿na jej przenieœæ na inne opakowanie. Oznacza to w praktyce takie wykonanie i mocowanie etykiet (najczêœciej paska z papieru lub podobnego materia≥u), ¿e ulegajπ one przedarciu w chwili otwierania opakowania lub próby ich odklejenia.
¯ó≥wie pajêcze Pyxis arachnoides (UE A, CITES I) z widocznymi odmiennymi uk≥adami plam na karapaksach. © Robert Maœlak
Owiniête taœmπ klejπcπ ¿ó≥wie stepowe Testudo horsfieldii (UE B, CITES II), zatrzymane na przejœciu granicznym miedzy Ukrainπ a Polskπ. Podobnie jak wiele innych zwierzπt, ¿ó≥wie lπdowe przemycane sπ zazwyczaj w fatalnych warunkach. © Izba Celna w Przemyœlu
Mo¿na zastosowaæ dwa sposoby mocowania etykiet na opakowaniach. Pierwszy to taki, przy którym etykieta pieczêtuje opakowanie (czyli nie mo¿na go otworzyæ nie niszczπc etykiety. Drugi to taki, w którym etykieta nie pieczêtuje opakowania, przy czym w odniesieniu do opakowania bezpoœredniego tê drugπ opcjê mo¿na zastosowaæ tylko wówczas, jeœli bezpoœrednie opakowanie umo¿liwia wizualne sprawdzenie, czy nie by≥o w jakikolwiek sposób otwierane.
VIII.2.2. Znakowanie skór i czêœci krokodyli
Zgodnie z art. 64 ust. 1 lit. e, art. 65 ust. 2 i art. 66 ust. 6 rozp. Komisji 865/2006, zezwolenia na import oraz œwiadectwa reeksportu dla surowych, garbowanych i wykoñczonych krokodylich skór, boków, ogonów, podgardli, ≥ap, pasów grzbietowych i innych ich czêœci, sπ wydawane oraz akceptowane podczas przewozu przez granicê wy≥πcznie wówczas, jeœli okazy te sπ oznakowane zgodnie z zasadami okreœlonymi szczegó≥owo w Rezolucji 11.12, a informacje o tych oznakowaniach sπ zawarte w tych zezwoleniach lub œwiadectwach.
System znakowania skór krokodyli obejmuje jednorazowe, trudne do sfa≥szowania 80
znaczki (tagi) z mechanizmem samozatrzaskowym, odporne na temperaturê, chemikalia i uszkodzenia mechaniczne, zawierajπce trwa≥e, stemplowane oznaczenie alfanu-meryczne, które mo¿e tak¿e zawieraæ kod kreskowy. Oznaczenie powinno sk≥adaæ siê co najmniej z: dwuliterowego kodu ISO dla kraju pochodzenia, unikalnego seryjnego numeru identyfikacyjnego, standardowego kodu gatunku (zgodnego z zasadami okreœlo-nymi w Rezolucji 11.12 i jej Aneksie 1) oraz, w stosownych przypadkach, roku pozyskania lub produkcji okazu.
Ogony, ≥apy, pasy grzbietowe i pozosta≥e czêœci krokodyli mogπ byæ przewo¿one w przejrzystych, zapieczêtowanych opakowaniach, oznaczonych wyraŸnymi jednorazowymi znaczkami lub etykietami o oznaczeniu takim jak w przypadku znaczków dla skór krokodyli, a tak¿e zaopatrzonych w opis zawartoœci wraz z podaniem jej ca≥kowitej masy.
Omawiana rezolucja rekomenduje tak¿e wprowadzenie systemu licencjonowania i rejestracji producentów, garbarzy, importerów i eksporterów krokodylich skór, a tak¿e systemu zarzπdzania i monitoringu wykorzystywania znaczków. Wprowadza tak¿e system zatwierdzania i rejestrowania przez Sekretariat CITES producentów tagów do znakowania tych produktów.
VIII.2.3. Znakowanie ciosów s≥oni afrykañskich
Zgodnie z rekomendacjπ z Rezolucji 10.10, wprowadzonπ do prawa Unii Europejskiej przez art. 64 ust. 1 lit. d rozp. Komisji 865/2006, zezwolenie na import ca≥ych surowych ciosów s≥oni afrykañskich o dowolnych rozmiarach, a tak¿e ciêtych fragmentów koœci
80Pod pojêciem skóra krokodyla nale¿y w tym przypadku rozumieæ ca≥e skóry lub ich czêœci (w tym skóry z boków i brzucha, tzw. chalecos oraz skóry bêdπce trofeami myœliwskimi), surowe, solone, garbowane, czêœciowo garbowane lub poddane obróbce w inny sposób (Rezolucja 11.12).
s≥oniowej, które majπ jednoczeœnie 20 lub wiêcej cm d≥ugoœci i jeden lub wiêcej kilogram masy, mo¿na wydaæ tylko wówczas, jeœli okazy te sπ oznakowane za pomocπ znaku wybitego stemplem, przy wykorzystaniu niezmywalnego tuszu, lub innej formy trwa≥ego znakowania. Stosowaæ nale¿y numeracjê wg nastêpujπcego wzoru: kraj pochodzenia wg dwuliterowego kodu ISO, dwie ostatnie cyfry roku (np. pozyskania, odzyskania lub rejestracji okazu) / numer seryjny dla danego roku / waga okazu w kilogramach (np. KE 00/127/14). Oznakowanie to powinno byæ zaznaczone jaskrawym kolorem, a w przypadku ca≥ych ciosów – powinno znajdowaæ siê na ciemniejszym pierœcieniu wskazujπcym na miejsce, w którym cios wychodzi≥ z czaszki (oko≥o 1/3 d≥ugoœci ciosu od jego podstawy).