I.3.1.2. Z motywów uzasadnienia wyroku w sprawie C-194/01
20. Na posiedzeniu w dniu 14 maja 2003 r. Komisja zrezygnowała z niektórych zarzutów ujętych w jej skardze, uwzględniając w ten sposób zmiany w pra-wodawstwie formalnie jej notyfikowane przez Republikę Austrii po zamknię-ciu procedury pisemnej postępowania w niniejszej sprawie. Jednakże, Komi-sja wskazała, że podtrzymuje trzy zarzuty dotyczące przepisów krajowych
48 Zb. Orz. TE [2004] I-04579; tłumaczenie z wersji angielskiej.
73
przyjętych przez Republikę Austrii w celu implementacji dyrektywy 75/442 i dyrektywy 91/698. W rezultacie, obecnie przedmiot sprawy ograniczony jest, po pierwsze – do niewłaściwej implementacji EKO, ustanowionego decyzją 94/3, po drugie – do niewłaściwej transpozycji listy niebezpiecznych odpa-dów, ustanowionej decyzją 94/904, i wreszcie – do niewłaściwej implementa-cji załączników I i II dyrektywy 91/689.
21. Komisja w istocie zwraca się do Trybunału o stwierdzenie, że przez brak prawidłowej implementacji EKO, ustanowionego decyzją 94/3 w wykonaniu art. 1(a) dyrektywy 75/442 Republika Austrii uchybiła zobowiązaniom wyni-kającym z tej dyrektywy. Jak wynika ze skargi Komisji, zarzuca ona Republi-ce Austrii zwłaszcza brak transpozycji do prawa krajowego tej listy odpadów.
Pozwana wskazuje, że wypełniła te obowiązki i zwraca się o oddalenie skargi Komisji.
27. Komisja dodatkowo uważa, że rozbieżności między systemem klasyfikacji przyjętym w austriackim katalogu odpadów i tym ustanowionym w EKO są szkodliwe dla austriackich podmiotów prywatnych w ich gospodarczych sto-sunkach z podmiotami z innych państw członkowskich. W ocenie Komisji, podmioty austriackie znają i stosują jedynie katalog krajowy, ponieważ żaden przepis prawa austriackiego nie zobowiązuje ich do stosowania wspólnoto-wych list odpadów. Tymczasem korzystanie z list wspólnotowspólnoto-wych przewi-dziane zostało w decyzji Komisji 94/774/WE49, zgodnie z którą list przewozo-wy musi zawierać kod krajoprzewozo-wy i kod wspólnotoprzewozo-wy przewozo-wysyłanego odpadu.
28. Rząd austriacki wskazuje ze swojej strony, że prawo wspólnotowe nie nakła-da na państwa członkowskie obowiązku kopiowania EKO słowo w słowo w akcie prawa krajowego.
36. Z argumentów podniesionych przez strony wynika, że Komisja nie kwestio-nuje, iż wszystkie substancje i przedmioty ujęte jako odpady w EKO znajdują się również w austriackim katalogu odpadów. Jednakże Komisja wskazuje, że Republika Austrii nie implementowała EKO, opierając się tu na okoliczno-ści, że katalog krajowy nie odtwarza wiernie nazewnictwa odpadów i syste-mu ich klasyfikacji użytego w katalogu wspólnotowym. Należy więc uwagi Komisji uznać za wyrażenie stanowiska, zgodnie z którym w świetle dyrek-tywy 75/442 i decyzji 94/3 państwa członkowskie są zobowiązane do dosłow-nego odtworzenia EKO w prawie krajowym. I tylko takie działanie może być uznane za prawidłową i pełną implementację pojęcia „odpad” z art. 1(a) tej dyrektywy.
37. Należy wskazać, że w przepisie zawierającym definicję „odpadu” dla celów dyrektywy 75/442 rzeczywiście znajduje się odwołanie do listy odpadów, sporządzonej później decyzją 94/3. Jednakże żaden przepis dyrektywy 75/442 nie nakłada wprost na państwa członkowskie obowiązku odtworzenia EKO słowo w słowo w akcie prawa krajowego. Co więcej, obowiązek literalnego odtworzenia EKO nie musi wcale wynikać z zobowiązania państw
49 Decyzja Komisji 94/775/WE z dnia 24 listopada 1994 r. dotycząca standardowego listu przewozowego okre-ślonego w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 259/93 w sprawie nadzoru i kontroli przesyłania odpadów w obrębie, do i ze Wspólnoty Europejskiej, Dz. Urz. UE 1994 L 310 z 3.12.1994, s. 70.
74
skich do przyjęcia koniecznych środków do wykonania dyrektywy 75/442, obecnie ujętego w jej art. 19. Warto przypomnieć, że zgodnie z trzecim ustę-pem art. 249 TWE dyrektywa wiąże państwo członkowskie do którego jest adresowana co do rezultatu, jaki ma zostać osiągnięty, pozostawiając wybór metod i środków władzom krajowym.
42. W odniesieniu do decyzji 94/3, nie ulega wątpliwości, że ta decyzja zgodnie z ustępem czwartym art. 249 TWE wiąże w całości swoich adresatów, ani to że była ona adresowana do wszystkich państw członkowskich. Tym niemniej pojawia się pytanie, czy decyzja ta nakłada na nie obowiązek odtworzenia słowo w słowo EKO w akcie prawa krajowego.
44. Z uwagi na fakt, że ani dyrektywa 75/442 ani decyzja 94/3 czy też wprowa-dzenie do EKO nie dostarczają żadnych dalszych wskazówek co do treści (zakresu przedmiotowego) wprowadzanego obowiązku państw członkow-skich, nie jest możliwe wyprowadzenie stąd wniosku, że Republika Austrii jest zobowiązana do odtworzenia EKO słowo w słowo w akcie prawa krajo-wego. Związanie państw członkowskich decyzją 94/3 łączy się jedynie z ko-niecznością zapewnienia przez nie wykorzystania i stosowania EKO jako sta-nowiącą punkt odniesienia nomenklaturę, gdyż dostarcza ona wspólnej ter-minologii obowiązującej we Wspólnocie. Republika Austrii przewidziała, co nie zostało zakwestionowane przez Komisję, że właściwe organy tego pań-stwa zapewniają wykorzystanie tej stanowiącej punkt odniesienia nomenkla-tury tam, gdzie jest to wymagane prawem wspólnotowym, na przykład gdy w standardowym liście przewozowym, określonym w rozporządzeniu Rady nr 259/93, należy wskazać kod przypisany w EKO do danego rodzaju odpa-dów.
46. W związku z tym należy wskazać, że ustanowienie krajowej nomenklatury odpadów nie jest samo w sobie niezgodne z właściwymi przepisami prawa wspólnotowego. Zarówno rząd austriacki, jak i Komisja skonstatowali, że w standardowym liście przewozowym określonym decyzją 94/774 znaleźć winien się nie tylko kod wysyłanego odpadu wynikający z EKO, lecz także odpowiednio kod z katalogu krajowego. Taka koegzystencja EKO i katalogu austriackiego odpadów nie stanowi więc podstawy do przyjęcia, że Republi-ka AustriacRepubli-ka uchybiła zobowiązaniom z dyrektywy 75/442 i decyzji 94/3.
47. Ze względu na to, że Komisja nie wykazała, że różnice między austriackim katalogiem odpadów i EKO szkodzą interesom zainteresowanych podmio-tów prywatnych i zagrażają zasadzie pewności prawa, skarga co do niewła-ściwej implementacji EKO nie może być uznana za zasadną.
I.3.2. Wyrok Trybunału z dnia 11 grudnia 2008 r. w sprawie C-387/07 MI.VER Srl, Daniele Antonelli przeciwko Provincia di Macerata (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Tribunale di An-cona, Włochy)50
I.3.2.1. Sentencja wyroku w sprawie C-387/07
50 Zb. Orz. TE [2008] I-09597.
75
1. Dyrektywa Rady 75/442/EWG z dnia 15 lipca 1975 r. w sprawie odpadów, w brzmieniu zmienionym rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 Parlamentu Eu-ropejskiego i Rady z dnia 29 września 2003 r.51, jak i decyzja Komisji 2000/532/WE z dnia 3 maja 2000 r. zastępująca decyzję 94/3/WE ustanawiającą wykaz odpadów zgodnie z art. 1 lit. a) dyrektywy Rady 75/442/EWG w sprawie odpadów oraz decyzja Rady 94/904/EWG ustanawiającą wykaz odpadów nie-bezpiecznych zgodnie z art. 1 ust. 4 dyrektywy Rady 91/689/WE w sprawie od-padów niebezpiecznych nie sprzeciwia się temu by producent odod-padów mie-szał odpady oznaczone różnymi kodami wykazu załączonego do decyzji 2000/532 w trakcie ich tymczasowego składowania przed ich zbiórką w miejscu ich wytwarzania. Niemniej jednak państwa członkowskie są zobowiązane do podjęcia działań zobowiązujących producenta odpadów do ich sortowania i osobnego tymczasowego składowania przed ich zbiórką w miejscu ich wy-twarzania oraz posługiwania się w tym celu kodami z wymienionego wykazu, jeżeli tylko uznają działania takie za konieczne z punktu widzenia realizacji celów określonych w art. 4 akapit pierwszy tej dyrektywy 75/442, zmienionej rozporządzeniem nr 1882/2003.
2. Ponieważ przepisy krajowe przytaczają wykaz załączony do decyzji