OSZCZERSTWO I FAŁSZYWE ŚWIADECTWO (23,1-3)
I. ODPOCZYNEK SOBOTNI (35,1-3)
3. Księga Kapłańska
CZĘŚĆ I (1,1 - 10,20) Prawo ofiar.
I. 0brządek ofiar. (1,1 - 7,38)
1. CAŁOPALENIA ( 1,1- I 7). Wstęp ogólny (1,1-2). Bydło większe (3-9), bydło drobne (10-13), ptaki (14-17).
1
1 I zawołał Pan Mojżesza, i rzekł doń z przybytku świadectwa mówiąc:
2 „Mów synom Izraelowym i rzeczesz do nich: Gdy kto z was chce złożyć ofiarę Panu z bydła, to jest z wołów albo z owiec chce złożyć ofiary:
3 jeśliby całopaleniem była jego ofiara i z rogatego bydła, samca bez skazy przywiedzie do wejścia przybytku świadectwa, aby sobie ubłagać Pana
4. I położy rękę na głowę ofiary, a będzie przyjemna i pomocna ku oczyszczeniu jego;
5 i zabije cielca przed Panem, i ofiarują synowie Aaronowi, kapłani, krew jego wylewając ją wkoło ołtarza, który jest przed wejściem do przybytku.
6 I obłupiwszy skórę ofiary
7, porąbią członki na sztuki i podpalą ogień na ołtarzu, stos drew pierwej ułożywszy.
8 A członki, które są porąbane, na wierzchu w porządku położą, to jest głowę i wszystko, co jest przy wątrobie, jelita też i nogi, opłukane w wodzie.
9 I spali je kapłan na ołtarzu jako całopalenie i jako wdzięczną wonność Panu.
10 - A jeśli ofiara jest z drobnego bydła, całopalenie z owiec albo z kóz, odda samca bez skazy
11 i zabije go u boku ołtarza, który jest zwrócony ku północy, przed Panem, a krew jego wyleją na ołtarz synowie Aaronowi wkoło.
12 I rozbiorą członki, głowę i wszystko, co jest przy wątrobie, i włożą na drwa, pod które ma być podłożony ogień, jelita zaś i nogi wypłuczą w wodzie.
13 A wszystko, co ofiarowano, spali kapłan na ołtarzu jako całopalenie i wonność najwdzięczniejszą Panu.
14 - A jeśliby z ptactwa była całopalna ofiara Panu, z synogarlic, albo gołąbiąt,
15 zaniesie ją kapłan do ołtarza i skręci jej głowę przy szyi, a przerwawszy miejsce rany, da wyciec krwi na kraj ołtarza;
16 pęcherzyk zaś gardzielny i pierze rzuci blisko ołtarza ku wschodniej stronie,
na miejsce, gdzie popiół wysypują;
17 i połamie skrzydła jej, lecz nie pokraje ani przetnie jej żelazem, i spali na ołtarzu, podłożywszy pod drwa ogień. Całopalenie to jest i ofiara woni najwdzięczniejszej Panu.
2. OFIARY CHLEBNE (2,1-16). Ofiara z mąki przedniej (2,1-3). Placki pieczone w piecu, na patelni, w rondlu (4-10). Kwas i miód wykluczone (11-12). Przyprawienie solą (13). Dar pierwocin (14-16).
2
1 Z Gdy kto przyniesie obiatę na ofiarę Panu, biała mąka będzie ofiarą jego, i naleje na nią oliwy i włoży kad-zidło.
2 I przyniesie do synów Aaronowych, kapłanów, z których jeden weźmie garść pełną mąki białej i oliwy, i wszystko kadzidło, i położy jako pamiątkę na ołtarzu, na wonność najwdzięczniejszą Panu.
3 A co zostanie z ofiary, będzie Aarona i synów jego jako prześwięte z ofiar Pańskich.
4 - Ale gdy chcesz złożyć na ofiarę coś upieczonego w piecu, z białej mąki będzie, to jest chleby bez kwasu oliwą rozmieszane i placki przaśne pomazane oliwą.
5 Jeśli z patelni będzie obiata twoja, z białej mąki, oliwą rozmieszanej i bez kwasu, 6 podzielisz ją na kawałki i wlejesz na nią oliwy.
7 Ale jeśli z rusztu będzie ofiara, także biała mąka oliwą będzie zaczyniona, 8 i przyniesiesz ją Panu, i oddasz w ręce kapłana.
9 Gdy on ją będzie ofiarował, weźmie pamiętne z ofiary i spali na ołtarzu na wonność wdzięczną Panu.
10 A cokolwiek zostanie, będzie Aarona i synów jego, jako prześwięte z obiat Pańskich.
11 - Wszelka obiata, którą ofiarują Panu, bez kwasu czyniona będzie, i bynajmniej kwasu ani miodu nie będą palić w ofierze Panu.
12 Pierwociny tylko tych rzeczy będziecie ofiarować i dary, ale na ołtarz nie włożą ich na wonność wdzięczną.
13 Cokolwiek jako obiatę ofiarujesz, solą posolisz i nie odejmiesz soli przymierza z Bogiem twoim od ofiary twojej. Przy wszelkiej obiacie twojej ofiarujesz sól.
14 - Jeśli zaś ofiarujesz dar pierwszego zboża twego Panu z kłosów jeszcze zielonych, będziesz prażył ogniem i zetrzesz je jako krupy, i tak ofiarujesz pierwociny twoje Panu;
15 i nalejesz z wierzchu oliwy, i włożysz kadzidło, bo jest to obiata Pańska.
16 A kapłan spali z niej na pamiątkę daru część startych krup i oliwy, i kadzidło wszystko.
3. OFIARY ZAPOKOJNE (3,1-17). Bydło większe (3,1-5). Bydło drobne (6), baranek (7-11) albo koza (12-16).
Zakończenie (17).
3
1 Jeśliby ofiarą zapokojną była czyja ofiara, a chciałby ją złożyć z bydła rogatego, samca albo samicę bez skazy ofiaruje przed Panem.
2 I położy rękę na głowie ofiary swej, i zabiją ją w wejściu do przybytku świadectwa, a synowie Aaronowi, kapłani, wyleją krew wkoło ołtarza.
3 I złożą z ofiar zapokojnych na obiatę Panu łój, który okrywa wnętrze, i cokolwiek jest tłustości wewnątrz:
4 dwie nerki z łojem, który okrywa trzewia, i siatkę wątroby z nereczkami.
5 I podłożywszy ogień pod drwa, spalą to na ołtarzu jako całopalenie, na obiatę najwdzięczniejszej wonności Panu.
6 - A jeśli z owiec będzie dar i zapokojna ofiara, bądź samca ofiaruje bądź samicę, bez skazy będą.
7 Jeśli baranka będzie ofiarował przed Panem,
8 położy rękę swą na głowę ofiary swej i zabiją ją w wejściu do przybytku świadectwa, i wyleją synowie Aaronowi krew jej wkoło ołtarza.
9 I złożą z ofiary zapokojnej na ofiarę Panu: łój i ogon wszystek, z nerkami,
10 i tłuszcz, który okrywa brzuch i wszystkie wnętrzności, i obydwie nereczki z tłuszczem, który jest przy trzewiach, i siatkę wątroby z nereczkami.
11 I spali je kapłan na ołtarzu na strawę ognia i obiaty dla Pana.
12 Jeśliby koza była obiatą jego i ofiarowałby ją Panu,
13 położy rękę swą na jej głowę i ofiaruje ją w wejściu przybytku świadectwa, a synowie Aaronowi wyleją krew jej wkoło ołtarza.
14 I wezmą z niej na pastwę ognia Pańskiego łój, który okrywa brzuch i który zakrywa wszystkie wnętrzności 15, dwie nerki z siatką, która jest na nich przy trzewiach, i tłuszcz wątroby z nereczkami.
16 I spali je na ołtarzu kapłan na strawę ognia i najwdzięczniejszą woń.
17 Wszelki łój będzie Pański prawem wiecznym w pokoleniach waszych i wszech mieszkaniach waszych: ani krwi, ani łoju zgoła jeść nie będziecie.”
4. OFIARY ZA GRZECH (4,1- 5,13). Wstęp (4,1-2). Za grzech arcykapłana (3-12), ludu (13-21), księcia (22-26). Za grzech człowieka z ludu: ofiara kozy (27-31), owcy (32-35). Wypadki przepisanej ofiary (5,1-6). Ofiara ubogiego: synogarlice albo gołąbki (7-10), przednia mąka (11-13).
4
1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
2 Mów synom Izraelowym: Jeśliby kto zgrzeszył z niewiadomości i uczynił z wszystkich przykazań Pana coś, o czym przykazał, aby nie czyniono:
3 jeśliby kapłan, który jest namaszczony, zgrzeszył przywodząc lud ku grzechowi, ofiaruje za grzech swój cielca bez skazy Panu.
4 I przywiedzie go do wejścia przybytku świadectwa przed Pana i położy rękę na głowę jego i zabije go Panu.
5 Zaczerpnie też nieco z krwi cielca i wniesie ją do przybytku świadectwa.
6 A umoczywszy palec we krwi pokropi nią siedemkroć przed Panem w stronę zasłony świątyni.
7 I włoży z tejże krwi na rogi ołtarza kadzenia najwdzięczniejszego Panu, który jest w przybytku świadectwa, a całą resztę krwi wyleje na podstawę ołtarza całopalenia, który jest w wejściu do przybytku.
8 A łój cielca wyjmie za grzech, tak ten, który okrywa wnętrzności, jak i wszystko, co we wnętrzu jest:
9 dwie nereczki i siatkę, która na nich jest przy trzewiach,
10 i tłuszcz wątroby z nereczkami, jak się wybiera z cielca ofiary zapokojnej i spali je na ołtarzu całopalenia.
11 A skórę i wszystko mięso z głową i z nogami, i z wnętrznościami, i z gnojem,
12 i z resztą ciała wyniesie za obóz na miejsce czyste, gdzie wysypują popiół, i spali je na stosie drew, i spa-lone będą na miejscu, gdzie się wysypuje popiół.
13 - A jeśliby wszystek lud izraelski nie wiedział i z niewiadomości uczynił, co przeciw przykazaniu Pańskiemu jest,
14 a potem by obaczył grzech swój, ofiaruje za grzech swój cielca i przywiedzie go do wejścia przybytku.
15 I włożą starsi z ludu ręce swe na głowę jego przed Panem, i zabiją cielca przed oblicznością Pańską, 16 a kapłan, który jest pomazany, wniesie nieco z krwi jego do przybytku świadectwa i umoczywszy palec, 17 pokropi siedemkroć w stronę zasłony.
18 I włoży z tejże krwi na rogi ołtarza, który jest przed Panem w przybytku świadectwa, a resztę owej krwi wyleje przy podstawie ołtarza całopalenia, który jest przed wejściem do przybytku świadectwa.
19 I wszystek łój jego weźmie i spali na ołtarzu,
20 tak czyniąc i z tym cielcem, jak uczynił i pierwej; a gdy się będzie kapłan modlił za nimi, będzie im Pan miłościw.
21 A samego cielca wyniesie za obóz i spali jak i poprzedniego cielca, bo jest za grzech zgromadzenia.
22 - Jeśliby zgrzeszył książę i uczynił nieświadomie jedno z wielu, co się Pańskim zakonem zakazuje, 23 a potem by obaczył grzech swój, złoży na ofiarę Panu kozła od kóz bez skazy.
24 I położy rękę swą na głowę jego, i zabije go na miejscu, gdzie zwykli zabijać całopalenie przed Panem, po-nieważ za grzech jest;
25 a kapłan umoczy palec we krwi ofiary za grzech i dotknie rogów ołtarza całopalenia, a resztę wyleje u pod-stawy jego,
26 łój zaś spali na wierzchu, jak to jest zwyczajem czynić przy ofiarach zapokojnych; i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczony.
27 - Jeśliby kto z ludu ziemi zgrzeszył nieświadomie i uczynił cokolwiek z tych rzeczy, których się zakonem Pańskim zakazuje,
28 i wystąpiłby, a poznał grzech swój, ofiaruje kozę bez skazy.
29 I włoży rękę na głowę ofiary, która za grzech jest, i zabije ją na miejscu całopalenia.
30 I weźmie kapłan nieco z krwi na palec swój, a dotknąwszy się rogów ołtarza całopalenia, resztę wyleje u podstawy jego.
31 A wybrawszy wszystek tłuszcz, jak się wybiera z ofiar zapokojnych, spali na ołtarzu na wonność wdzięc-zności Panu i będzie się modlił za niego, a będzie mu odpuszczone.
32 - A jeśliby z drobnego bydła składał ofiarę za grzech, to jest owcę bez skazy, 33 położy rękę na głowę jej i zabije ją na miejscu, kędy biją ofiary całopalenia.
34 I weźmie kapłan nieco z krwi jej palcem swym, a dotknąwszy się rogu ołtarza całopalenia, resztę wyleje u podstawy jego.
35 Wszystek też łój wybrawszy, jak się wybiera łój z barana, którego składają w ofierze zapokojnej, spali na ołtarzu na zapał Panu; i będzie się modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczone.
5
1 Jeśliby kto zgrzeszył, że usłyszał głos przysięgającego, a był świadkiem, iż albo sam widział albo wie o tym:
jeśli nie oznajmi, poniesie nieprawość swoją.
2 Kto się dotknie czego nieczystego, czy to zabitego przez zwierzę czy przez się zdechłego, czy jakiegokolwiek innego płazu, a zapomni o nieczystości swojej, winien jest i popełnił występek.
3 A jeśli się dotknie czego z człowieczej nieczystości, jakakolwiek byłaby nieczystość, którą się zwykł kto mazać, a zapomniawszy, potem się obaczy, podlegać będzie występkowi.
4 Kto by przysiągł i wyrzekł usty swymi, że albo źle albo dobrze uczyni, i to by przysięgą i słowem potwierd-ził, a zapomniawszy, potem by obaczył występek swój:
5 niechaj czyni pokutę za grzech,
6 i niech ofiaruje z trzody owcę albo kozę i będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego.
7 - A jeśliby nie mógł ofiarować drobnego bydła, niech ofiaruje parę synogarlic albo dwoje gołąbiąt Panu, jedno za grzech, a drugie na całopalenie.
8 I da je kapłanowi który pierwsze ofiarując za grzech, skręci głowę jego ku skrzydełkom, tak żeby na szyi wisiała, a nie urwała się zupełnie,
9 i pokropi krwią jego ścianę ołtarza, a cokolwiek zostanie, da wykapać u stóp jego, bo za grzech jest.
10 Drugie zaś spali na całopalenie, według zwyczaju. I będzie się kapłan modlił zań i za grzech jego, a będzie mu odpuszczony.
11 - A jeśliby nie mogła ręka jego ofiarować pary synogarlic albo dwojga gołąbiąt, ofiaruje za grzech swój białej mąki dziesiątą część efy; nie wleje do niej oliwy ani kadzidła nic nie włoży, bo za grzech jest.
12 I da ją kapłanowi, który nabrawszy z niej pełną garść spali na ołtarzu, na pamiątkę tego, który ofiarował, 13 modląc się zań i oczyszczając, a resztę będzie miał dla siebie w darze.”
5. OFIARY ZA WYSTĘPEK (5,14 - 6,7). Za zatrzymanie rzeczy, należących się świątyni (5,14-16), za jakiś inny grzech przeciw rzeczom świętym popełniony (17-19), za skrzywdzenie bliźniego (6,1-7).
14 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
15 „Jeśliby kto zgrzeszył, przestępując z omyłki ustawy w tych rzeczach, które Panu są poświęcone, ofiaruje za grzech swój barana bez skazy z trzód, którego kupić może za dwa sykle według wagi świątyni,
16 a tę szkodę, którą uczynił, nagrodzi i piątą część nadda, i odda kapłanowi, który się będzie modlił zań ofiarując barana, i będzie mu odpuszczone.
17 Jeśli z nieświadomości zgrzeszy i uczyni jedną rzecz z tych, których się zakazuje zakonem Pańskim, a będąc winien grzechu obaczy nieprawość swoją:
18 ofiaruje barana bez skazy z trzód kapłanowi, według miary i oszacowania grzechu; a on będzie się modlił zań, gdyż nieświadomie uczynił,
19 i będzie mu odpuszczone, bo przez omyłkę wystąpił przeciw Panu.”
6
1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
2 „Jeśli kto zgrzeszy, że wzgardziwszy Panem odmówi bliźniemu rzeczy do schowania danej, którą mu powier-zono, albo co gwałtem wyciśnie,
3 albo krzywdę wyrządzi, albo znajdzie rzecz zgubioną, a zaprze się, a nadto przysięże fałszywie, albo cokol-wiek innego uczyni z wielu rzeczy, w których zwykli ludzie grzeszyć,
4 przekonany o grzechu,
5 przywróci w całości wszystko, co podstępnie chciał otrzymać, i nadto piątą część właścicielowi, któremu szkodę uczynił.
6 A za grzech swój ofiaruje barana bez skazy z trzody i da go kapłanowi według oszacowania i miary prze-winienia;
7 ten będzie się modlił zań przed Panem i będzie mu odpuszczona każda rzecz, którą czyniąc zgrzeszył.”
6. FUNKCJE KAPŁANÓW; SPOSÓB SPEŁNIANIA OFIAR (6,8 - 7,38). Całopalenie i utrzymanie wiecznego ognia (6,8-13); ofiara chlebna (14-18); ofiara przy poświęceniu arcykapłana (19-23); ofiara za grzech (24-30); ofiara za występek (7,1-10); ofiara zapokojna dziękczynna (11-15), albo ślubowana lub dobrowolna (16-18). Przewinienia odnośnie do uczty ofiarnej (19-21). Zakaz pożywania tłuszczu i krwi (22-27). Przepisy uzu-pełniające o ofierze zapokojnej (28-36). Zakończenie (37-38).
8 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
9 „Rozkaż Aaronowi i synom jego: Ta jest ustawa o całopaleniu: Będzie palone na ołtarzu całą noc aż do rana;
ogień z tegoż ołtarza będzie.
10 Oblecze się kapłan w szatę i przewiązkę płócienną, i wybierze popiół, który trawiący ogień wypalił, i wysy-pawszy go przy ołtarzu,
11 złoży pierwsze odzienie, a oblókłszy się w inne, wyniesie go za obóz i na miejscu bardzo czystym spali go, aż się w popiół obróci.
12 A ogień na ołtarzu zawsze będzie gorzał; będzie go podsycał kapłan, podkładając drwa rano na każdy dzień, i włoży nań całopalenie, a na nim będzie palił łoje zapokojnych.
13 Ogień ten ustawiczny jest i nigdy nie ustanie na ołtarzu.
14 - Ta jest ustawa o obiacie i płynnych ofiarach, które składać będą synowie Aaronowi przed Panem i przed ołtarzem.
15 Weźmie kapłan garść białej mąki oliwą rozczynionej i wszystko kadzidło, które na mące jest położone, i spali je na ołtarzu na pamiątkę woni najwdzięczniejszej Panu.
16 A resztę białej mąki zje Aaron z synami swymi bez kwasu, a zje na miejscu świętym dziedzińca przybytku.
17 A kwaszona nie będzie dlatego, iż się część jej ofiaruje na zapał Pański; prześwięta będzie, jak za grzech i za występek.
18 Mężczyzna tylko z pokolenia Aaronowego jeść je będzie. Prawo to wieczne będzie w pokoleniach waszych z ofiar Pańskich. Każdy, kto się ich dotknie, będzie poświęcony.”
19 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
20 „Ta jest obiata Aarona i synów jego, którą ofiarować mają Panu w dzień namaszczenia swego. Dziesiątą część efy mąki białej składać będą w ofierze wiecznej, połowę jej rano, a połowę jej wieczór;
21 zaczyniona będzie oliwą i usmażona na patelni. A ofiaruje ją ciepłą na wonność najwdzięczniejszą Panu 22 kapłan, który na miejsce ojca prawnie wstąpił, i spalą wszystką na ołtarzu.
23 Każda bowiem ofiara kapłańska wszystka będzie spalona, a nikt z niej nie będzie pożywał.”
24 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
25 „Mów do Aarona i synów jego: Ta jest ustawa o ofierze za grzech: Na miejscu, gdzie ofiarują całopalenie, będzie zabita przed Panem; prześwięta jest ona.
26 Kapłan, który ofiaruje, będzie ją jadł na miejscu świętym, w dziedzińcu przybytku.
27 Cokolwiek się dotknie mięsa jej, będzie poświęcone. Jeśli szata krwią jej będzie pokropiona, wypiorą ją na miejscu świętym.
28 A naczynie gliniane, w którym ją warzono, stłuką, a jeśli naczynie będzie miedziane, wytrą je i wymyją wodą.
29 Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego będzie mięsa jej pożywał, bo jest prześwięte.
30 Ofiara bowiem, którą się zabija za grzech i której krew wnosi się do przybytku świadectwa dla oczyszczenia w świątyni, nie będzie jedzona, ale spalona ogniem.
7
1 Ta też ustawa o ofierze za występek; prześwięta jest ona.
2 Przeto gdzie się zabija ofiarę całopalenia, zabiją i ofiarę za występek; krew jej wkoło ołtarza wyleją.
3 Ofiarują z niej ogon i łój okrywający wnętrze,
4 dwie nereczki i tłustość, która jest przy trzewiach, i siatkę wątroby z nereczkami.
5 I spali je kapłan na ołtarzu: zapał jest Panu za występek.
6 Każdy mężczyzna z rodu kapłańskiego na miejscu świętym będzie tego mięsa pożywał, albowiem święte świętych jest.
7 Jak bywa składana ofiara za grzech, tak i za występek; dla obojej ofiary jedna ustawa będzie: kapłanowi, który ją składa, dostanie się.
8 Kapłan, który składa ofiarę całopalenia, będzie miał skórę jej.
9 I każda ofiara z białej mąki, którą pieką w piecu, i cokolwiek na ruszcie albo na panewce bywa przyprawione, tego kapłana będzie, który ją składa;
10 co bądź oliwą zaczynione, bądź suche będzie, wszystkim synom Aaronowym, równą miarą na każdego, będzie podzielone.
11 - Ta jest ustawa o ofierze zapokojnej, którą się składa Panu.
12 Jeśli na podziękowanie ofiara będzie, ofiarują chleby bez kwasu oliwą pomazane i placki przaśne oliwą po-mazane, i białą mąkę warzoną, i kołacze oliwą napo-mazane,
13 chleby też kwaszone z ofiarą podziękowania, którą jako zapokojną składają.
14 Z nich jeden jako pierwociny będzie ofiarowany Panu i dostanie się kapłanowi, który wyleje krew ofiary;
15 jej mięso zaś tegoż dnia jeść będą, i nie zostanie z niego nic aż do poranku.
16 Jeśli ślubem albo dobrowolnie kto składa ofiarę, tegoż dnia także zjedzona będzie; ale i jeśliby co na drugi dzień zostało, może być jedzone;
17 cokolwiek by zaś znalazło się w dzień trzeci, ogień strawi.
18 Jeśliby kto pożywał mięsa ofiary zapokojnej dnia trzeciego, nadaremna będzie ofiara i nie pomoże ofiaru-jącemu; i owszem ktokolwiek by się takim jadłem splugawił, przestępstwa winien będzie.
19 - Mięso, które by się dotknęło czego nieczystego, nie będzie jedzone, ale ogniem będzie spalone; kto będzie czysty, będzie go pożywał.
20 Człowiek zmazany, który by jadł z mięsa ofiary zapokojnej, która jest złożona Panu, zginie z ludu swego.
21 A kto by się dotknął nieczystości człowieczej albo bydlęcej, albo wszelkiej rzeczy, która splugawić może, i jadłby z takiego mięsa, zginie z ludu swego.”
22 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
23 „Mów synom Izraelowym: Łoju owczego ani wołowego, ani koziego jeść nie będziecie.
24 Łoju ścierwa zdechliny i takiego bydlęcia, które zwierz schwycił, będziecie mieć na rozmaite potrzeby.
25 Jeśliby kto łój, który ma być ofiarowany na zapał Pański, jadł, zginie z ludu swego.
26 Krwi też wszelkiego zwierzęcia nie weźmiecie na pokarm tak z ptaków, jak z bydląt.
27 Każdy, kto by jadł krew, zginie z ludu swego.”
28 - I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:
29 „Powiedz synom Izraelowym mówiąc: Kto składa ofiarę zapokojną Panu, niech zarazem ofiaruje i obiatę, to jest współofiary jej.
30 Będzie trzymał w rękach łój ofiary i mostek, a gdy oboje ofiarowawszy Panu poświęci, 31 odda kapłanowi, który spali łój na ołtarzu, a mostek będzie dla Aarona i synów jego.
32 Łopatka też prawa z ofiar zapokojnych dostanie się jako pierwociny kapłanowi.
33 Który z synów Aaronowych ofiaruje krew i łój, ten będzie miał i łopatkę prawą jako część swoją.
34 Albowiem mostek podnoszenia i łopatkę odłączenia wziąłem od synów Izraelowych z ofiar ich
zapokojnych, i dałem Aaronowi kapłanowi i synom jego prawem wiecznym od wszystkiego ludu izraelskiego.
35 To jest namaszczenie Aarona i synów jego w obrzędach Pańskich dnia, którego ich ofiarował Mojżesz, żeby kapłański urząd sprawowali;
36 i co im dawać przykazał Pan od synów Izraelowych ustawą wieczną w pokoleniach ich.”
37 - Ta jest ustawa o całopaleniu i ofierze za grzech i za występek, i na poświęcenie, i ofiar zapokojnych, którą dał Pan Mojżeszowi na górze Synaj,
38 kiedy przykazał synom Izraelowym, aby składali ofiary swe Panu na puszczy Synaj.
38 kiedy przykazał synom Izraelowym, aby składali ofiary swe Panu na puszczy Synaj.