JAK MÓWIŁ BÓG DO MOJŻESZA (7,84)

89 A gdy wchodził Mojżesz do przybytku przymierza, aby się radzić wyrocznicy, słyszał głos mówiącego do siebie z ubłagalni, która była nad skrzynią świadectwa między dwoma cherubami, skąd też mawiał do niego.

PRZYRZĄDZENIE LAMP (8,1-4).

8

1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:

2 „Mów Aaronowi i rzeczesz do niego: Gdy będziesz umieszczał siedem lamp, świecznik na stronie połud-niowej niech będzie postawiony. To tedy przykaż, aby lampy były zwrócone na północ naprzeciw stołu chle-bów pokładnych; ku tej stronie ku której obrócony jest świecznik, świecić mają.”

3 I uczynił tak Aaron, i postawił lampy na świeczniku, jak rozkazał Pan Mojżeszowi.

4 A taka była robota świecznika: był ze złota kutego, tak słupiec środkowy, jak i wszystko, co z obu stron ramion wychodziło; wedle wzoru, który ukazał Pan Mojżeszowi, tak wykonał świecznik.

WPROWADZENIE LEWITÓW NA URZĄD (8,5-26).

Przepis o obrzędach poświęcenia (8,5-15). Lewici podstawieni na miejsce pierworodnych (16-18) i pod-porządkowani kapłanom (19). Wykonanie (20-22). Granice wieku wymagane do służby Lewitów (23-26).

5 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:

6 „Weźmij Lewitów spośród synów Izraelowych

7 i oczyść ich wedle tego obrządku: Niech będą pokropieni wodą oczyszczenia niech ogolą wszystkie włosy ciała swego.

8 A gdy wymyją szaty swe i oczyszczeni będą, wezmą wołu ze stada i jako chlebną ofiarę jego białą mąkę oliwą zaczynioną, a wołu drugiego ze stada ty weźmiesz za grzech.

9 I przywiedziesz Lewitów przed przybytek przymierza, zwoławszy wszystką rzeszę synów Izraelowych.

10 A gdy Lewici będą przed Panem, włożą synowie Izraelowi ręce swe na nich,

11 I ofiaruje Aaron Lewitów jako dar przed oczyma Pańskimi od synów Izraelowych, aby sprawowali służbę dla niego.

12 Lewici też położą ręce swe na głowy wołów, z których jednego ofiarujesz za grzech, a drugiego na całopalenie Pańskie, abyś się wstawiał za nimi.

13 I postawisz Lewitów przed oczyma Aarona i synów jego, i poświęcisz jako ofiarowanych Panu, 14 i odłączysz spośród synów Izraelowych, aby byli moimi.

15 A potem wnijdą do przybytku przymierza, aby mi służyć. I tak oczyścisz i poświęcisz ich na ofiarę Panu, to w darze dani mi są od synów Izraelowych.

16 W miejsce pierworodnych, którzy otwierają wszemu żywot w Izraelu, wziąłem ich.

17 Moje bowiem jest wszystko pierworodne synów Izraelowych, tak z ludzi jak i z bydła; od dnia, którego po-biłem wszelkie pierworodne w ziemi egipskiej, poświęciłem ich sobie.

18 I wziąłem Lewitów w miejsce wszystkich pierworodnych synów Izraelowych,

19 i darowałem ich Aaronowi i synom jego spośród ludu, aby mi służyli zamiast Izraela w przybytku przy-mierza i modlili się za nich, aby nie spadła plaga na lud, jeśliby śmieli przystąpić do świątyni.”

20 I uczynili Mojżesz i Aaron, i cała gromada synów Izraelowych z Lewitami, co był rozkazał Pan Mo-jżeszowi.

21 I oczyścili się i wymyli szaty swoje, i podniósł ich w ofierze Aaron przed Panem, i modlił się za nich, 22 aby oczyszczeni weszli na urzędy swe do przybytku przymierza przed Aarona i synów jego. Jak rozkazał Pan Mojżeszowi o Lewitach, tak się stało.

23 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:

24 „To jest prawo o Lewitach: od dwudziestu pięciu lat i wyżej wchodzić będą, aby służyć w przybytku przy-mierza.

25 A gdy pięćdziesiąt lat wieku skończą, służyć przestaną i będą pomocnikami braci swych w przybytku przy-mierza,

26 aby strzec tego, co im zlecą, ale robót samych niech nie pełnią. Tak rozporządzisz Lewitom o posługach ich

„

5. PASCHA NA SYNAJU (9,1-14). Polecenie i wykonanie (9,1-5). Niektórzy wstrzymani wskutek nieczystości (6-8); Pascha w drugim miesiącu (9-12). Kara za opuszczenie Paschy (13). Obcy (14).

9

1 Rzekł Pan do Mojżesza na puszczy Synaj roku drugiego po wyjściu ich z ziemi egipskiej, miesiąca pier-wszego, mówiąc:

2 „Niech obchodzą synowie Izraelowi Paschę czasu swego,

3 czternastego dnia miesiąca tego ku wieczorowi, według wszystkich obrzędów i przepisów jej.”

4 I przykazał Mojżesz synom Izraelowym, aby obchodzili Paschę.

5 I uczynili czasu swego, czternastego dnia miesiąca ku wieczorowi na górze Synaj; wedle wszystkiego, co był rozkazał Pan Mojżeszowi, tak uczynili synowie Izraelowi.

6 Ale oto niektórzy, splugawieni przez zwłoki człowieka, nie mogąc obchodzić Paschy dnia tego, przystąpili do Mojżesza i Aarona,

7 i rzekli im: „Nieczyści jesteśmy przez zwłoki ludzkie. Czemuż mamy być pokrzywdzeni i nie możemy złożyć ofiary Panu czasu swego wśród synów Izraelowych?”

8 Odpowiedział im Mojżesz: „Postójcie, aż się poradzę, co Pan o was każe.”

9 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:

10 „Mów synom Izraelowym: Człowiek z narodu waszego, który będzie nieczysty przez zwłoki albo będzie w dalekiej drodze, niechaj dopełni Paschy Panu

11 miesiąca drugiego, czternastego dnia miesiąca ku wieczorowi; z przaśnikami i polną sałatą jeść ją będą;

12 nie zostawią z niej nic aż do rana i kości jej nie złamią: wszystek obrządek Paschy zachowają.

13 Ale jeśli kto i czysty jest i nie był w drodze, a przecież nie dopełnił Paschy, będzie wygładzona dusza owa z ludu swego, bo ofiary Panu nie złożył czasu swego: grzech swój sam poniesie.

14 Gość też i przychodzień jeśli będą u was, dopełnią Paschy Panu według obrzędów i przepisów o niej. Us-tawa jedna będzie u was tak dla przychodnia jak i dla tubylca „

6. SŁUP OBŁOKU (9,15-23). Jego obecność (9,15-16); jego ruchy, normujące ruchy obozu (17-23).

15 Dnia tedy, którego został postawiony przybytek, okrył go obłok. A od wieczora aż do rana był nad przybyt-kiem jakby blask ognia.

16 Tak się działo ustawicznie: we dnie okrywał go obłok, a w nocy jakby blask ognia.

17 A gdy podnosił się obłok, który okrywał przybytek, wtedy ruszali synowie Izraelowi, a na miejscu, kędy stanął obłok, tam się obozem rozkładali.

18 Na rozkazanie Pańskie ciągnęli i na rozkazanie jego rozbijali namioty. Przez wszystkie dni, przez które stał obłok nad przybytkiem, mieszkali na tymże miejscu.

19 A jeśli się zdarzyło, że przez długi czas trwał nad nim, stali synowie Izraelowi na straży Pańskiej i nie ruszali się,

20 jak długo był obłok nad przybytkiem.

Na rozkazanie Pańskie rozbijali namioty i na rozkazanie jego składali.

21 Jeśli był obłok od wieczora aż do rana, a zaraz rano odstępował od namiotu, ciągnęli; a jeśli po dniu i nocy odstępował, rozbierali namioty.

22 A jeśli przez dwa dni albo przez jeden miesiąc, albo dłuższy czas stał nad namiotem, mieszkali synowie Izraelowi na tymże miejscu i nie ruszali się; ale zaraz, skoro odstąpił, ruszali.

23 Na słowo Pańskie rozbijali namioty i na słowo jego ciągnęli; i byli na straży Pańskiej według rozkazania jego przez Mojżesza.

7, SREBRNE TRĄBY (10,1-10). Ich wykonanie (10,1-2); użytek na zwoływanie zgromadzenia i na ruszanie obozu (3-8), w czasie wojny i przy kulcie (9-10).

10

1 I rzekł Pan do Mojżesza mówiąc:

2 „Uczyń sobie dwie trąby srebrne kute, którymi byś mógł zwoływać lud, gdy obóz ma ruszyć.

3 A gdy w trąby zatrąbisz, zgromadzi się do ciebie wszystek lud do drzwi przybytku przymierza.

4 Jeśli raz zatrąbisz, przyjdą do ciebie książęta i głowy gromady Izraelowej.

5 A jeśli dłuższe i przerywane trąbienie zabrzmi, zwiną obóz pierwsi ci, którzy są na wschód słońca.

6 A na drugie trąbienie i takież brzmienie trąby, złożą namioty ci, którzy mieszkają na południe. I tak samo i inni uczynią, gdy będą trąbić na pochód.

7 Lecz gdy się będzie miał lud zgromadzić, będzie proste brzmienie trąb, a bez przerwy brzmieć będą.

8 A trąbić będą synowie Aaronowi, kapłani, w trąby; i będzie to ustawą wieczną w pokolenia wasze.

9 Jeśli wyciągniecie z ziemi waszej wojnę przeciw nieprzyjaciołom, którzy walczą przeciwko wam, będziecie trąbić głośno brzmiącymi trąbami, i będzie to przypomnieniem was przed Panem, Bogiem waszym, abyście zostali wyrwani z rąk nieprzyjaciół waszych.

10 Jeśli kiedy będziecie mieć ucztę i dni święte, i nów miesiąca, trąbić będziecie trąbami przy całopaleniach i przy ofiarach zapokojnych, aby wam były na wspomnienie przed Bogiem waszym. Ja Pan, Bóg wasz.”

CZĘŚC II (10,11-12,I5) Z Synaju do Kadesz.

1l. WYMARSZ ZE SYNAJU (10,11-28). Streszczenie i wymarsz (10,11-12). Obóz Judy (13-l7), Rubena (18-21), Efraima (22-24), Dana (25-27). Streszczenie (28).

11 Roku drugiego miesiąca drugiego, dwudziestego dnia miesiąca podniósł się obłok od przybytku przymierza, 12 i ruszyli synowie Izraelowi hufcami swymi z pustyni Synaj, i położył się obłok na puszczy Faran.

13 I ruszyli obóz pierwsi, według rozkazania Pańskiego przez Mojżesza,

14 synowie Judy hufcami swymi, których hetmanem był Nahasson, syn Aminadaba.

15 W pokoleniu synów Issachara hetmanem był Natanael, syn Suara.

16 W pokoleniu Zabulona hetmanem był Eliab, syn Helona.

17 Potem złożono przybytek, a synowie Gersona i Merariego wyszli niosąc go.

18 Ruszyli też synowie Rubena hufcami i szeregami swymi; hetmanem ich był Elisur, syn Sedeura.

19 A w pokoleniu synów Symeona hetmanem był Salamiel, syn Surysaddaja.

20 A w pokoleniu Gada hetmanem był Eliasaf; syn Duela.

21 Ruszyli też Kaatyci, niosący świątynię. Tak długo był niesiony przybytek, aż przyszli na miejsce, gdzie miał być

postawiony.

22 Ruszyli obozem i synowie Efraima hufcami swymi; w ich wojsku hetmanem był Elisama, syn Ammiuda.

23 A w pokoleniu synów Manassesa hetmanem był Gamaliel, syn Fadassura.

24 A nad pokoleniem Beniamina hetmanem był Abidan, syn Gedeona.

25 Na ostatku wszystkich obozów ciągnęli synowie Dana hufcami swymi; w ich wojsku hetmanem był Ahiezer, syn Ammisaddaja.

26 A w pokoleniu synów Asera hetmanem był Fegiel, syn Ochrana.

27 A pokoleniu synów Neftalego hetmanem był Ahira, syn Enana.

28 Takim porządkiem zwijali obóz synowie Izraelowi według hufców swych, gdy wyruszali.