Pojęcie, charakter prawny i zadania realizowane przez związki sportowe i polskie związki sportowe

W świetle regulacji zarówno ustaw z 1996 r. i 2005 r., jak i obecnie obowią-zującej ustawy o sporcie z 2010 r. zadania z zakresu kultury fizycznej realizo-wane były i nadal są realizorealizo-wane nie tylko przez kluby sportowe – podsta-wową jednostkę organizacyjną realizującą cele i zadania w zakresie kultury fizycznej – ale także przez związki sportowe i polskie związki sportowe.

3.1.  Pojęcie, charakter prawny i zadania realizowane przez związki sportowe i polskie związki sportowe

Pojęcia związku sportowego i polskiego związku sportowego pojawi-ły się po raz pierwszy w uregulowaniach ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r.¹ Za związki sportowe uznano związki klubów sportowych; zgodnie z treścią art. 8 ustawy o kulturze fizycznej:

− kluby sportowe, w liczbie co najmniej 3, oraz zawodnicy niezrzeszeni w klubach sportowych, w liczbie co najmniej 15, mogli zakładać związ-ki klubów sportowych lub zawodników,

− związek sportowy mógł działać w formie stowarzyszenia lub związku stowarzyszeń,

− w zakresie nieuregulowanym w ustawie do związków sportowych sto-sowano odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. – Pra-wo o stowarzyszeniach.

Polski związek sportowy był z kolei, zgodnie z treścią art. 10 ustawy, związkiem sportowym o zasięgu ogólnokrajowym, działającym tylko w jed-nej dyscyplinie lub dziedzinie sportu, przy czym w dajed-nej dyscyplinie sportu mógł działać tylko jeden polski związek sportowy². Warto odnotować, że

de-1 Nowymi instytucjami były także Polski Komitet Olimpijski i Polski Komitet Paraolimpijski.

2 Początkowo ograniczenie to nie dotyczyło związków sportowych zrzeszających spor-towców niepełnosprawnych (art. 10 ust. 3 ustawy w pierwotnym brzmieniu). Zasada, zgodnie z którą w danej dyscyplinie sportu mógł działać tylko jeden polski związek sportowy, objęła tak-że związki sportowe zrzeszające sportowców niepełnosprawnych 6 października 2001 r. w

re-III

53 finicja polskiego związku sportowego zawarta w ustawie o sporcie kwalifi-kowanym z 2005 r. bezpośrednio nawiązywała do regulacji z 1996 r. Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym polskim związkiem sportowym był „związek sportowy, o którym mowa w art. 8 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej, o zasięgu ogólnokrajowym, utwo-rzony po uzyskaniu zgody ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu”. Definicja z 2005 r. nie obejmowała zatem ważnych rozwiązań przy-jętych wcześniej:

− ogólnokrajowego zasięgu polskiego związku sportowego,

− możliwości działania tylko w jednej dyscyplinie lub dziedzinie sportu,

− możliwości działania w danej dyscyplinie sportu tylko jednego polskie-go związku sportowepolskie-go.

Brak powyższych elementów w definicji polskiego związku sportowe-go sugerowałoby istotną zmianę koncepcji funkcjonowania takiesportowe-go związ-ku. Dokładna analiza przepisów ustawy o sporcie kwalifikowanym wyka-zuje jednak, że zmiany nie były aż tak daleko idące. Inne przepisy zawarte w ustawie o sporcie kwalifikowanym dodały bowiem ważne rozwiązania bezpośrednio nawiązujące do rozwiązań funkcjonujących wcześniej. I tak np. zgodnie z treścią art. 11 ust. 1 ustawy w danej dyscyplinie sportu mógł działać tylko jeden polski związek sportowy. Dodano jednak furtkę sprawia-jącą, że ten zakaz utracił charakter bezwzględny: „chyba że minister właści-wy do spraw kultury fizycznej i sportu, na wniosek polskiego związku spor-towego, wyrazi zgodę na działanie polskiego związku sportowego w kilku dyscyplinach sportu”.

W obowiązującej ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie ustawodaw-ca niemal zupełnie zrezygnował z formułowania definicji polskiego związku sportowego. W ustawie (art. 7 ust. 1) występuje tylko jeden lakoniczny zapis:

„w celu organizowania i prowadzenia współzawodnictwa w danym sporcie może być utworzony polski związek sportowy”. Eliminowanie przepisów ustawowych w tak ważnych dla istoty polskich związków sportowych spra-wach jest – jak się wydaje – dowodem na zwiększanie swobody działania tych zrzeszeń. Nie ma natomiast wątpliwości, że obecnie polski związek sportowy jest stowarzyszeniem (związkiem stowarzyszeń), do którego działalności sto-suje się – w sprawach nieuregulowanych w ustawie o sporcie – odpowiednio przepisy ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (art. 7 ust. 3 ustawy)³�

zultacie skreślenia art. 10 ust. 3 ustawy o kulturze fizycznej dokonanego na mocy art. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 20 lipca 2001 r. o zmianie ustawy o kulturze fizycznej oraz ustawy – Prawo działalności gospodarczej (Dz.U. 2001, Nr 102, poz. 1115 ze zm.).

3 W oparciu o przeprowadzoną analizę regulacji prawnej M. Badura i inni trafnie zauważają (M. Badura i in., dz. cyt., komentarz do art. 7), że do polskich związków sportowych znajdują

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej pierwotnie do podstawowych zadań związków sportowych należa-ło w szczególności:

− prowadzenie działalności w zakresie sportu i rekreacji ruchowej,

− organizowanie zawodów, imprez sportowych i rekreacyjnych,

zastosowanie przepisy ustawy POS zawarte w jej artykułach: 1, 4-7, 10 ust. 2, 11, 13 ust. 1, 14-16, 17 ust. 1a i 4, 20-21, 33-35, 36-39. Ze względu na wyczerpujące uregulowanie określonych spraw dotyczących polskich związków sportowych w przepisach ustawy o sporcie do tej kategorii organizacji społecznych nie znajdą jednak zastosowania przepisy zawarte w artykułach:

− art. 3, ponieważ kwestia podmiotów uprawnionych do utworzenia polskiego związku sportowego i jego członków została uregulowana w art. 7 i 8 ustawy o sporcie;

− art. 8, z uwagi na uregulowanie kwestii wpisu polskiego związku sportowego do KRS w art. 12 ustawy o sporcie oraz wyczerpującego określenia problematyki nadzoru nad polskimi związkami sportowymi w rozdziale 4 tej ustawy;

− art. 9, ze względu na unormowanie czynności związanych z założeniem polskiego związ-ku sportowego w art. 7 ust. 2, art. 11 i 12 ustawy o sporcie;

− art. 10 ust. 3, ponieważ członkami polskich związków sportowych mogą być wyłącznie osoby prawne, a ustawa ta nie wprowadza określonych kategorii członkostwa (art. 8 ust. 1 ustawy o sporcie);

− art. 17 ust. 1, z uwagi na unormowanie kwestii uzyskania przez polski związek sportowy osobowości prawnej w art. 12 ust. 2 ustawy o sporcie;

− art. 25-32 regulujące problematykę nadzoru nad stowarzyszeniami, ze względu na wy-czerpujące i autonomiczne uregulowanie tej kwestii w rozdziale 4 ustawy o sporcie – art. 16-23 ustawy o sporcie.

Z kolei ze względu na jedynie częściowe uregulowanie określonych spraw dotyczących pol-skich związków sportowych w przepisach ustawy o sporcie do tej kategorii organizacji społecz-nych znajdą zastosowanie następujące przepisy Prawa o stowarzyszeniach, jednak wyłącznie we wskazanym poniżej zakresie:

− art. 2 ust. 2 dotyczący samodzielnego określania celów i struktur organizacyjnych, w za-kresie, w jakim kwestii tych nie regulują art. 7-9 ustawy o sporcie;

− art. 10 ust. 1 w zakresie, w jakim przepisy ustawy o sporcie nie determinują określonych elementów należących do materii statutowej stowarzyszenia (art. 7 ust. 1, art. 8 i 9 ustawy o sporcie);

− art. 12 w zakresie, w jakim przepisy art. 7, 11 i 12 ustawy o sporcie nie regulują odmiennie kwestii związanych z wymogami formalnymi i procedurą składania wniosku o zareje-strowanie polskiego związku sportowego w KRS;

− art. 13 ust. 2 i art. 17 ust. 3 – w związku z wyłączeniem unormowanego tam prawa or-ganów nadzorujących stowarzyszenia do wypowiedzenia się w sprawie wniosku o jego rejestrację, a także przystąpienia, za zgodą sądu, do postępowania rejestrowego jako zainteresowany oraz wymogu zawiadamiania organu nadzorującego o rejestracji po-przez przesyłanie mu statutu stowarzyszenia; właściwemu organowi przyznano bowiem uprawnienie do weryfikacji prawidłowości utworzenia polskiego związku sportowego i treści jego statutu na etapie poprzedzającym postępowanie rejestrowe – w toku postępo-wania o wyrażenie zgody na utworzenie związku;

− art. 22 – z wyłączeniem ust. 1 in fine, który przewiduje, że osoby prawne mające cele za-robkowe mogą być wyłącznie członkami wspierającymi związku stowarzyszeń.

Ponadto ze względu na rozłączne zakresy zastosowania norm wyrażonych w przepisach usta-wy o sporcie dotyczących polskiego związku sportowego jako podmiotu działającego w formie prawnej stowarzyszenia „rejestrowego” nie stosuje się do tych podmiotów przepisów art. 40-43 ustawy Prawo o stowarzyszeniach (przepisy dotyczące stowarzyszeń zwykłych).

55

− prowadzenie działalności wychowawczej i popularyzatorskiej w zakre-sie kultury fizycznej,

− szkolenie oraz doskonalenie kadr trenersko-instruktorskich,

− wspieranie działalności uczniowskich klubów sportowych.

W porównaniu z zadaniami realizowanymi przez stowarzyszenia kultury fizycznej katalog zadań realizowanych przez związki sportowe był wpraw-dzie szerszy, ale jednocześnie np. nie obejmował zadań, które były źródłem szczególnego charakteru stowarzyszeń kultury fizycznej w świetle regulacji z 1984 r. Zadania związków sportowych w stosunku do określanych wcześ-niej zadań stowarzyszeń kultury fizycznej obejmowały ponadto:

− szkolenie oraz doskonalenie kadr trenersko-instruktorskich,

− wspieranie działalności uczniowskich klubów sportowych.

Z drugiej strony związki sportowe nie dysponowały uprawnieniem do budowania oraz eksploatacji obiektów i urządzeń sportowych. Warto jedno-cześnie odnotować, że zadaniem związków sportowych przestało być pro-wadzenie działalności propagandowej, co należy uznać za długo oczekiwane uwspółcześnienie regulacji.

Najważniejsza zmiana w zakresie ustawowej regulacji zadań związków sportowych dokonana została 1 września 2005 r. na mocy art. 62 pkt 7 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowanym; jej istotą było całkowite wy-cofanie się ustawodawcy z określania katalogu zadań związków sportowych – zgodnie z nową treścią art. 9 ustawy o kulturze fizycznej zadania związ-ków sportowych określano w statutach i regulaminach tych związzwiąz-ków. War-to podkreślić, że obecnie obowiązująca regulacja również obejmuje już tylko zagadnienia zadań realizowanych przez tzw. polskie związki sportowe.

Do zadań polskiego związku sportowego należały pierwotnie (art. 10 ust. 5 ustawy o kulturze fizycznej z dnia 18 stycznia 1996 r.):

− organizacja i realizacja współzawodnictwa sportowego,

− nadawanie klubom sportowym licencji uprawniających do udziału we współzawodnictwie sportowym,

− reprezentowanie sportu polskiego w międzynarodowych organiza-cjach sportowych oraz organizowanie udziału w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym,

− przygotowanie kadry narodowej do uczestnictwa w międzynarodo-wym współzawodnictwie sportomiędzynarodo-wym.

Przepisy ustawy o sporcie kwalifikowanym zdecydowanie szerzej okreś- lały zakres zadań polskiego związku sportowego. Warto jednocześnie od-notować, że zakres ten najszerzej określany był w pierwszym okresie obo-wiązywania ustawy – od dnia jej wejścia w życie do 4 października 2007 r., a zatem do dnia wejścia w życie zmian wprowadzonych przez art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 23 sierpnia 2007 r. o zmianie ustawy o sporcie

kwalifikowa-nym oraz niektórych innych ustaw⁴. Zmiany były objętościowo symboliczne, ale treściowo doniosłe – ze zdania wprowadzającego do treści (wyliczające-go zadania polskie(wyliczające-go związku sportowe(wyliczające-go) art. 12 ust. 1 ustawy o sporcie kwalifikowanym usunięto słowo „w szczególności”, sprawiając, że kata-log wymienianych w ustawie zadań stał się katakata-logiem zamkniętym. Przed 4 października 2007 r. do zadań polskiego związku sportowego należało za-tem „w szczególności”, a poza-tem – aż do końca obowiązywania ustawy – do zadań polskiego związku sportowego należało:

− organizowanie lub prowadzenie współzawodnictwa sportowego, z wy-jątkiem dyscyplin sportu, w których współzawodnictwo sportowe nie było organizowane w formie rozgrywek ligowych; w takim przypadku polski związek sportowy mógł bowiem przekazać organizowanie lub prowadzenie współzawodnictwa sportowego w całości lub w części osobie prawnej lub osobie fizycznej będącej przedsiębiorcą w rozumie-niu przepisów ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej⁵,

− przygotowywanie reprezentantów Polski do uczestnictwa w między-narodowym współzawodnictwie sportowym,

− prowadzenie działalności edukacyjnej, wychowawczej i popularyza-torskiej w zakresie sportu,

− reprezentowanie, z uwzględnieniem uprawnień Polskiego Komitetu Olimpijskiego, danej dyscypliny sportu w międzynarodowych organi-zacjach sportowych oraz organizowanie udziału w międzynarodowym współzawodnictwie sportowym,

− przedstawianie propozycji składu kadry narodowej ministrowi właści-wemu do spraw kultury fizycznej i sportu,

− szkolenie oraz doskonalenie zawodowe trenerów, a także szkolenie sę-dziów sportowych⁶,

− określanie warunków i trybu zmiany przynależności zawodnika do klubu sportowego w danej dyscyplinie sportu,

4 Dz.U. 2007, Nr 171, poz. 1208.

5 Dz.U. 2010, Nr 220, poz. 1447 ze zm.

6 Przepis ten nie stanowił jednak samodzielnej podstawy prawnej do wydania decyzji ad-ministracyjnej, gdyż wskazane w tym przepisie zadania nie były zadaniami zleconymi w rozu-mieniu Kodeksu postępowania administracyjnego (wyrok NSA w Warszawie z dnia 10 stycznia 2013 r. [II GSK 1960/11, LEX nr 1270117]). W cytowanym wyroku Sąd podkreślił ponadto, że kwestia szkoleń sędziów sportowych wywołuje skutki tylko w ramach wewnętrznej organiza-cji związku, dotyczy jego wewnętrznych rozstrzygnięć i nie ma charakteru administracyjno-prawnego. Zdaniem Sądu: „organizacja i funkcjonowanie sportu kwalifikowanego nie należy do państwowego imperium, należy do kompetencji polskich związków sportowych jako sto-warzyszeń korzystających ze swoistej autonomii, a rozstrzygnięcia podejmowane przez polski związek sportowy w danej dyscyplinie sportu, nazwane zostały przez ustawodawcę »decyzja-mi« jedynie w potocznym rozumieniu tego słowa”.

57

− prowadzenie spraw związanych z przyznawaniem licencji klubom sportowym, zawodnikom, trenerom i sędziom sportowym,

− prowadzenie postępowań dyscyplinarnych na zasadach ustalonych w regulaminach polskiego związku sportowego.

Niezwykle istotne uprawnienie formułował art. 12 ust. 2 ustawy o spor-cie kwalifikowanym – zgodnie z jego treścią polski związek sportowy miał wyłączne prawo do podejmowania decyzji we wszystkich sprawach doty-czących danej dyscypliny sportu, niezastrzeżonych w ustawie dla organów administracji rządowej lub innych podmiotów, co niewątpliwie świadczy o wyjątkowej pozycji prawnej związku.

Analiza przepisów dotyczących zadań polskiego związku sportowego zawartych w obowiązującej ustawie z dnia 25 czerwca 2010 r. o sporcie wy-kazuje, że domniemanie właściwości związku nie zostało utrzymane. Moż-na jednocześnie zauważyć, że zakres zadań polskiego związku sportowego przestał być w nowej ustawie regulowany w sposób przejrzysty. Z przytacza-nej już wcześniej definicji polskiego związku sportowego zawartej w nowej ustawie o sporcie wynika, że zadaniem polskiego związku sportowego jest (art. 7 ust. 1 ustawy) organizowanie i prowadzenie współzawodnictwa w da-nym sporcie; radykalne ograniczenie regulacji ustawowej jest tu – jak sygnali-zowano – ewidentne. Warto też odnotować, że pośrednio zakres zadań związ-ku wynika obecnie z regulacji dotyczącej uprawnień związzwiąz-ku, która nota bene jest bardziej rozbudowana niż wcześniej. Polskiemu związkowi sportowemu przyznano zatem wyłączne prawo do (art. 13 ust. 1 ustawy):

− organizowania i prowadzenia współzawodnictwa sportowego o tytuł mistrza Polski oraz o puchar Polski w danym sporcie⁷,

− ustanawiania i realizacji reguł sportowych, organizacyjnych i dyscy-plinarnych we współzawodnictwie sportowym organizowanym przez związek⁸,

7 Rozwiązanie to stanowi istotne zawężenie sfery monopolu polskiego związku sporto-wego w porównaniu z poprzednio obowiązującymi regulacjami. Obecnie związki mogą, na zasadzie wyłączności, organizować jedynie współzawodnictwo sportowe o dwa trofea: tytuł mistrza Polski i puchar Polski; w pozostałym zakresie współzawodnictwo sportowe w danym sporcie mogą organizować i prowadzić także inne podmioty, a polski związek sportowy nie może im tego zabronić (M. Badura i in., dz. cyt., komentarz do art. 13).

8 Reguły sportowe to reguły związane z przebiegiem współzawodnictwa sportowego i okreś- lające zasady uprawiania danego sportu i rywalizacji w ramach poszczególnych konkurencji, zachowanie zawodników oraz innych osób bezpośrednio zaangażowanych w uprawianie spor-tu; w literaturze definiuje się reguły sportowe jako generalne normy postępowania, dotyczące zachowań będących uprawianiem sportu i adresowane do sportowców. Reguły organizacyjne to reguły dotyczące sposobu urządzenia współzawodnictwa sportowego, nadania mu określo-nego kształtu i struktury, reguł o charakterze technicznym, pomocniczym w stosunku do reguł sportowych określających zasady samego współzawodnictwa; mogą to być np. reguły dotyczą-ce wyboru formy rozgrywek. Reguły dyscyplinarne z kolei to reguły związane z

odpowiedzial-− powołania kadry narodowej oraz przygotowania jej do igrzysk olim-pijskich, igrzysk paraolimolim-pijskich, igrzysk głuchych, mistrzostw świata lub mistrzostw Europy⁹,

− reprezentowania tego sportu w międzynarodowych organizacjach sportowych¹⁰�

Przy czym naturalnie główną formą podejmowania rozstrzygnięć są uchwały walnego zgromadzenia członków bądź delegatów¹¹�

Należy dodać, że polski związek sportowy, Polski Komitet Olimpijski i Polski Komitet Paraolimpijski mają prawo do wykorzystania do swoich ce-lów gospodarczych przedmiotów będących odwzorowaniem, odpowiednio, stroju reprezentacji kraju, stroju reprezentacji olimpijskiej lub stroju repre-zentacji paraolimpijskiej, w zakresie wyznaczonym przez przepisy polskiego związku sportowego, przepisy międzynarodowej organizacji sportowej

dzia-nością uczestników współzawodnictwa sportowego oraz członków polskich związków sporto-wych za: „naruszenie reguł sportosporto-wych lub organizacyjnych oraz innego rodzaju zachowania uznane przez związek za niepożądane i naganne, a w konsekwencji penalizowane przez powo-łane w tym celu organy związku”; warto dodać, że podstawowym aktem prawa wewnętrzne-go polskiewewnętrzne-go związku sportowewewnętrzne-go w zakresie reguł dyscyplinarnych jest regulamin dyscypli-narny uchwalany przez walne zgromadzenie członków albo delegatów. Trzeba zauważyć, że reguły sportowe nie mają mocy normatywnej i z tego punktu widzenia powinny być oceniane (por. wyroki SN z dnia 25 kwietnia 1973 r. [I CR 306/73; OSNCP 1974, Nr 2, poz. 34] oraz z dnia 22 grudnia 1975 r. [III PR 130/75, LEX nr 7784]). Należy odnotować, że w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r. funkcjonowało ponadto niedefiniowane pojęcie tzw. reguł technicznych (por. art. 37 ustawy). Próby interpretacji tego pojęcia podejmowane były jednak w literaturze – zdaniem np. M. Gniatkowskiego, reguły te można było sprowadzić do przepisów rywalizacji w danej dyscyplinie sportu (np. przepisów gry w piłkę nożną), przy czym naruszenia takich reguł powinny były skutkować przede wszystkim odpowiednimi reakcjami sędziego danych zawodów sportowych, a dopiero w dalszej kolejności, przy kwalifikowanym naruszeniu, odpo-wiedzialnością dyscyplinarną (M. Gniatkowski, Odpowiedzialność dyscyplinarna w sporcie – kary dyscyplinarne i ich charakter prawny, „Studia Prawnicze” 2004, nr 2, s. 109).

9 Prawo powoływania kadry narodowej oznacza kompetencję do dokonywania selekcji zawodników uczestniczących we współzawodnictwie sportowym, zarówno organizowanym i prowadzonym przez polski związek sportowy, jak i przez inne podmioty oraz wskazywania ich jako potencjalnych reprezentantów danego sportu we współzawodnictwie międzynarodo-wym wybrani członkowie kadry narodowej wejdą następnie w skład reprezentacji kraju lub reprezentacji olimpijskiej.

10 Polski związek sportowy ma prawo reprezentowania danego sportu we wszystkich mię-dzynarodowych organizacjach sportowych działających w danym sporcie; warunkiem realiza-cji tego uprawnienia jest członkostwo w danej organizarealiza-cji, względnie uzyskanie innego statusu, który upoważnia do podejmowania na forum tego rodzaju organizacji określonych działań, które mieszczą się w zakresie pojęcia reprezentowania. Polski związek sportowy jest ponadto zobowiązany do udziału w co najmniej jednej międzynarodowej federacji sportowej działającej w sporcie olimpijskim lub paraolimpijskim lub innej uznanej przez MKOl.

11 Uchwały te nie mieszczą się jednak w kategorii źródeł powszechnie obowiązującego pra-wa określonych w art. 87 i 91 Konstytucji RP (por. wyrok SN z dnia 14 października 2009 r.

[V CSK 148/09, LEX nr 627244]; podobnie – w odniesieniu do regulaminów stowarzyszeń kul-tury fizycznej – wyrok SN z dnia 11 czerwca 2008 r. [V CSK 6/08, LEX nr 453127]).

59 łającej w danym sporcie, do której należy polski związek sportowy, przepisy Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego lub przepisy Międzynarodo-wego Komitetu Paraolimpijskiego (art. 13 ust. 4 ustawy¹²). W odniesieniu do dopuszczalności i skali działalności gospodarczej prowadzonej przez polski związek sportowy warto przytoczyć jedną z tez wyroku Sądu Ochrony Kon-kurencji i Konsumentów z dnia 14 lutego 2007 r.¹³ Sąd uznał bowiem, że Pol-ski Związek Piłki Nożnej (a zatem także każdy inny polPol-ski związek sportowy) prowadzi w sposób zorganizowany i ciągły zarobkową działalność usługową w zakresie sprzedaży praw do transmisji imprez sportowych. W uzasadnie-niu wyroku podkreślono m.in., że polski związek sportowy wykonuje zle-cone zadania o charakterze publicznym a zatem odpowiada definicji przed-siębiorcy zawartej w ustawie z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów¹⁴. Wykonywanie zadań publicznych przez polski związek sportowy zostało także zaakcentowane w wyroku WSA w Warszawie z dnia 6 marca 2013 r.¹⁵ – „polski związek sportowy jest podmiotem wykonującym zadania publiczne, o którym mowa w art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 6 wrześ-nia 2001 r. o dostępie do informacji publicznej”¹⁶�

Ważnym uprawnieniem polskiego związku sportowego jest możliwość utworzenia ligi zawodowej w sporcie, w którym współzawodnictwo sporto-we jest organizowane w formie rozgrysporto-wek ligowych (art. 15 ust. 1 ustawy).

Uprawnienie to staje się obowiązkiem wtedy, gdy ponad połowa klubów spor-towych biorących udział w rozgrywkach ligowych w najwyższej klasie roz-grywkowej w danym sporcie działa w formie spółek akcyjnych (art. 15 ust. 2).

Warto jednocześnie odnotować, że ustawa pozbawia możliwości wchodzenia w skład ligi zawodowej klubów sportowych funkcjonujących jako stowarzy-szenia w przypadku gier zespołowych, co należy uznać za kontrowersyjne;

możliwością taką dysponują jedynie kluby sportowe działające jako spółki akcyjne (art. 15 ust. 3)¹⁷. Przypuszczalną przyczyną takiego rozwiązania jest

12 Warto zauważyć, że w pierwotnym brzmieniu art. 13 ustawy polski związek sportowy miał prawo używania w stroju reprezentacji kraju wizerunku orła ustalonego dla godła na pod-stawie przepisów ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej oraz o pieczęciach państwowych (Dz.U. 2005, Nr 235, poz. 2000 ze zm.).

13 XVII Ama 98/06, LEX nr 291849.

14 Tekst jedn. Dz.U. 2015, poz. 184 ze zm.

15 II SAB/Wa 1/13, LEX nr 1321524.

16 Tekst jedn. Dz.U. 2014, poz. 782 ze zm.

17 Na potencjalnie dolegliwą dla klubu działającego w formie prawnej stowarzyszenia konsekwencję takiego sformułowania przepisów trafnie wskazują M. Badura i inni (dz. cyt., komentarz do art. 15). Jak piszą, ustawodawca nie dostrzega możliwości zaistnienia sytuacji, w której uczestniczący w rozgrywkach II ligi (które nie są prowadzone w formie ligi zawo-dowej w danym sporcie) klub sportowy działający w innej dopuszczalnej formie prawnej niż spółka akcyjna (np. stowarzyszenie lub spółka z o.o.) uzyska sportowy awans do rozgrywek na wyższym poziomie rywalizacji (do wyższej klasy rozgrywkowej) organizowanych w formie

to, że codziennością gier zespołowych są obecnie znaczne środki finansowe charakterystyczne dla styku sportu, biznesu i mediów. Ustawodawca

to, że codziennością gier zespołowych są obecnie znaczne środki finansowe charakterystyczne dla styku sportu, biznesu i mediów. Ustawodawca