Robert Barron

W 2006 r. magazyn „Time” ogłosił, że społeczność internetowa otrzymała prestiżowy tytuł „człowiek roku”. Robert Barron (ur.

1959), wówczas prezbiter należący do archidiecezji chicagowskiej, wykładowca seminarium w Mundelein, zainspirowany tym lau-rem poprosił swojego ordynariusza, kard. Francisa Georga, o zgo-dę do wejścia w świat „nowych mediów”. Obecnie Barron, biskup pomocniczy w archidiecezji Los Angeles, w angielskojęzycznym świecie katolickim, jest najczęściej obserwowaną osobą w me-diach społecznościowych, bezpośrednio za papieżem

Francisz-13 Nowy zapał to osobiste spotkanie z żyjącym i działającym Chrystusem, przemiana serca, pragnienie dzielenia się radością wiary;

nowe metody głoszenia Chrystusa zakładają włączenie się w to dzieło wszystkich członków Kościoła; nowe środki wyrazu mają być zrozumiałe dla wszystkich. Por. P. Maciaszek, Nowa ewangelizacja przez nowe media,

„Kultura–media–teologia” 11 (2012), s. 15.

kiem¹⁴. Na Facebooku śledzi go ok. 1,7 mln osób, na Twitterze rejestruje ok. 150 tys. „followersów”, a na YouTubie ma więcej niż 43 mln wyświetleń. Swoją sławę zawdzięcza jednak produkcji filmu dokumentalnego Katolicyzm. Został zrealizowany w 2011 r.

Uczynił Barrona również najbardziej rozpoznawalnym księdzem – ewangelistą¹⁵ w Stanach Zjednoczonych.

Barron jest założycielem inicjatywy ewangelizacyjnej „Word on Fire”. Jak zauważa John Allen Barron realizuje klasyczną katolic-ką syntezę pomiędzy wiarą i rozumem. Dysponuje odpowiednim zapleczem intelektualnym¹⁶. Według Allena, Barron jest typem

14 R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth: Proclaiming the Gospel in a Secular Age, New York 2017, s. 2–3.

15 „Natomiast, gdyby Barron mógł wybrać tylko jedno słowo, aby opi-sać, jak postrzega siebie i swoją rolę w Kościele w naszych czasach, praw-dopodobnie byłoby nim: ewangelista. Zapytany, czy widzi siebie przede wszystkim jako ewangelistę, Barron nie waha się. «Byłbym szczęśliwy, mo-gąc przyjąć ten tytuł», mówi… «Myślę, że w tym wyrażeniu jest coś global-nego… Myślę, że wielcy teologowie są ewangelistami, zwłaszcza teraz jest na to zapotrzebowanie»”. Cyt. za: R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth, s. 112–113. Zob. Ł. Krauze, Misja ewangelisty w protestantyzmie anglosaskim, „Annales Missiologici Posnaniensses” 23 (2018), s. 121–132.

16 Barron doktoryzował się z teologii na Instytucie Katolickim w Paryżu (temat rozprawy: Creation as Discipleship: A Study of the De potentia of Thomas Aquinas in Light of the Dogmatik of Paul Tillic). Od 1992 r. do 2015 r. był profesorem teologii systematycznej na Uniwersytecie St. Mary of the Lake (Mundelein Seminary, Chicago). Był rektorem tej uczelni od 2012 do 2015 r. Prowadził również zajęcia w ramach progra-mu: „Wiara i Kultura”. Wykładał teologię na różnych uczelniach Stanów Zjednoczonych i w Rzymie. Jest autorem wielu książek: Thomas Aquinas:

Spiritual Master (1996); And Now I See: A Theology of Transformation (1998);

Heaven in Stone and Glass (2000); The Strangest Way: Walking the Christian Path (2002); Bridging the Great Divide: Musings of a Post­Liberal, Post­

Conservative, Evangelical Catholic (2004); The Priority of Christ: Toward a Post­Liberal Catholicism (2007); Word on Fire: Proclaiming the Power of Christ (2008); Eucharist (2008); Catholicism (2011); Seeds of the Word:

Finding God in the Culture (2015); 2 Samuel (2015); Exploring Catholic Theology (2015); Vibrant Paradoxes: The Both/And of Catholicism (2016);

teologa, który woli skorzystać z myśli Charlesa Taylora albo zacy-tować Simona Blackburna niż sięgnąć po refleksję ostatnich wa-tykańskich dekretów¹⁷. Powszechna akceptacja jego sposobu bycia oraz forma komunikowania, którą wybrał, przejawia się we wcze-śniej wspomnianych liczbach podążających za nim odbiorców.

Należy zaznaczyć, że kiedy Barron przemawia, nie przyjmu-je pozy charyzmatycznego oratora. Oglądając zrealizowane przez niego materiały wideo, czy też liczne zapisy przeprowadzonych z nim wywiadów, widz może odnieść wrażenie, że Barron jest typem zrelaksowanego intelektualisty, a w swoim przekazie jest zrozumiały dla zwykłego człowieka¹⁸. Pewnie z tego powodu czę-sto stawiany jest za autorytet oraz przykład do naśladowania. Jego oratorski geniusz zdaje się tkwi w prostocie oraz w świadomość, że treść, którą komunikuje znacznie go przewyższa. Dzięki temu –

„Słychać głos wiary, głos Kościoła, dwutysiącletniej tradycji sięga-jącej z powrotem do Jezusa Chrystusa oraz przemierzasięga-jącej wieki gromadząc ludzką i boską mądrość”¹⁹.

To Light a Fire on the Earth: Proclaiming the Gospel in a Secular Age (2017);

Arguing Religion (2018); Letter to a Suffering Church: A Bishop Speaks on the Sexual Abuse Crisis (2019).

17 R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth, s. 4–5.

18 Osobiście tłumaczy, dlaczego zaadaptował intelektualny ton swo-ich wypowiedzi: „Szczególnie w naszej, coraz bardziej, sekularyzowanej kulturze, potrzebujemy mądrej prezentacji naszej wiary”. Tenże, Arguing Religion, s. vi.

19 R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth, s. 8. Barron przez swoje nauczanie pomógł wielu katolikom odzyskać radość z faktu przyna-leżności do Kościoła. Fakt ten ma doniosłe znaczenie, zwłaszcza w kon-tekście wielkiego spustoszenia, na skutek nadużyć seksualnych z udzia-łem duchownych. Warto zanotować słowa kardynała Timothy Dolana z Nowego Jorku, które są świadectwem o serii filmowej Katolicyzm au-torstwa Barrona: „Zewsząd w Stanach Zjednoczonych, słyszę katolików, którzy mówią ‘Musimy spróbować odzyskać naszą tożsamość, nabrać pew-ności siebie, odkryć dumę bycia katolikami’”. Cyt. za: tamże, s. 9.

Jego filmy, umieszone na serwisie YouTube, są krótkie. Trwa-ją około 10 minut. ZdaTrwa-ją się być zapisem wideo papierowych tekstów publikowanych przez niego w różnych czasopismach.

Przynajmniej odpowiadają ich strukturze. W treści swoich wy-stąpień unika złośliwych komentarzy. Nie prowokuje. Stara się przekazywać pozytywne przesłanie. Motywuje do dobra. W ten sposób, bardziej otwarty, dociera do współczesnej kultury. Sam określa to mianem ewangelizacji kultury²⁰. Być może dzięki temu, nie tylko chrześcijanie śledzą go w świecie nowych mediów. Jest również popularny w środowiskach pozakościelnych. Choć często im odległy ideologicznie wzbudza sympatię i podziw za jasność i spójność swoich wypowiedzi²¹.

Sama jednak osobowość nie wystarczy. Istotny jest również fundament teologiczny głoszącego. To on często wiąże się z trwa-łością i wiarygodnością przekazu.

2. Postliberalizm

Barron, a wraz z nim „Word on Fire”, wyraźnie lokuje się w obrębie nurtu teologii postliberalnej. Trudno w kilku zdaniach

zdefinio-20 Zob. M. MacCallum, The Untold Story. The Bishop of Social Media (rozmowa z R. Barronem), https://radio.foxnews.com/2019/08/12/the-bishop-of-social-media/ (03.10.2019). Nowa ewangelizacja w zamyśle Barrona to słuchanie kultury oraz refleksja, w jaki sposób najlepiej ją zaan-gażować.

21 Jednym z dowodów na to jest wywiad, jaki Barron udzielił w 2017 r.

w programie youtubowym The Rubin Report. Gospodarzem jest David Rubin określany jako „trzydziestodziewięcioletni ateista, poślubiony gej z silną alergią do organizacji religijnych”. Barron otrzymał wiele po-zytywnych komentarzy, w tym liczne od ateistów i osób poszukujących.

Zob. The Rubin Report, Belief, Faith, and the Church Sex Scandal (Bishop Barron Interview Pt. 1), https://www.youtube.com/ watch?v=bphyucResSY (30.09.2019).

wać postliberalizm. Można za to ująć jego podstawową intencję:

„usunąć przeszkody, które utrudniają naprawę rozdrobnionego Kościoła”. Postliberalizm określany jest także jako „nowy tra-dycjonalizm” albo „radykalny tratra-dycjonalizm”. Rozumiany jako radykalny powrót do Pisma św. i tradycji, ruch radykalnych re-form²². W opinii biskupa pomocniczego archidiecezji Los Angeles liberalny katolicyzm to projekt wyczerpany. Obawia się też kon-serwatyzmu, rozumianego jako powrót do odczytywania zasad wiary w oparciu o stary kontekst, niezrozumiały dla współczesne-go społeczeństwa. Jest również przeciwnikiem napięcia pomiędzy liberalnym i konserwatywnym katolicyzmem²³. Za kard. Franci-sem Georgem uważa, że podział ten działa na szkodę dla misji i życia Kościoła²⁴. Zatem słuszną odpowiedzią, w jego

mniema-22 Por. C.C. Pecknold, Transforming Postliberal Theology. George Lindbeck, Pragmatism and Scripture, London–New York 2018, s. 3–4.

Zob. G.A. Lindbeck, The Nature of Doctrine, 25th Anniversary Edition:

Religion and Theology in a Postliberal Age, Louisville 2009; P.J. Dehart, The Trial of the Witnesses: The Rise and Decline of Postliberal Theology, Oxford 2006; J. Wright, Postliberal Theology and the Church Catholic: Conversations with George Lindbeck, David Burrell, and Stanley Hauerwas, Grand Rapids 2012.

23 Barron w taki sposób określa swoje postliberalne podejście do teolo-gii: „Podkreślam, że nie jestem ‘anty-liberałem’, Jestem ‘post-liberałem’, i to świadomie. Jest coś trwale cennego w projekcie liberalnym, tam jest kryty-ka, która jest trwale cenna. Nie chcemy tego odrzucić, ale chcemy przejść przez to do czegoś innego… Jestem człowiekiem Newmana [kard. Johna Henrego]. Akcentował on postęp rzeczy rozwijających się – roślina nie wy-korzenia się sama, aby posadzić się ponownie, zawsze postępuje naprzód i wypuszcza nowe gałęzie i pędy. Przyjmuję zatem czas krytyki oraz czas nowego wzrostu, ale nie czas wyrwania”. Cyt. za: R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth, s. 22. Zob. C.E. Olson, A Conversation with a Post­Liberal, Post­Conservative Evangelical Catholic Priest (rozmowa z R.  Barronem), http://www.ignatiusinsight.com/ features2007/rbarron_

intrvw_oct07.asp (30.09.2019).

24 Zob. M. Hennessey, The Bishop of Catholic Social Media. No church figure other than the pope has more followers than Robert Barron, https://

niu, jest po prostu katolicyzm²⁵. Nauka Kościoła nie jest ani „li-beralna” ani „konserwatywna”, lecz prawdziwa. W opinii Barrona takie spojrzenie oddaje piękno myśli postliberalnej²⁶.

Warto również zauważyć, że w ujęciu teologii postliberalnej Bi-blia pomaga odsłonić narracyjny aspekt chrześcijaństwa, co jest istotne dla Barrona²⁷. Pismo św. jest opowieścią o Bogu. Zatem życie osoby ochrzczonej może stać się opowieścią o konkretnym działaniu Stwórcy. Tak ujęte chrześcijaństwo należy postrzegać jako nadrzędną historię z własną kulturą, gramatyką i praktykami

www.wsj.com/articles/the-bishop-of-catholic-social-media-1543534249 (03.10.2019); J.L. Allen Jr., Chicago’s exiting cardinal: ‘The Church is about true/false, not left/right’, https://cruxnow.com/church/2014/11/17/chicagos-exiting-cardinal-the-church-is-about-truefalse-not-leftright/ (23.04.2019).

25 Również w tym miejscu Barron przyjmuje opinie Georga, który wyjaśnia swój pogląd na katolicki sposób myślenia: „Odpowiedzią jest po prostu katolicyzm, w całej swej pełni i głębi, z wiarą zdolną odróżnić się od jakiejkolwiek kultury, a jednocześnie zdolną do zaangażowania i prze-miany wszystkich, z wiarą radosną we wszystkich darach, jakie Chrystus chce nam dać, i otwartą na cały świat, za który umarł, aby go uratować.

Wiara katolicka kształtuje Kościół z dużą ilością przestrzeni na różne po-dejścia w duszpasterstwie, na dyskusje i debaty, na inicjatywy tak różne, jak różni są ludzie, których Bóg kocha. Ale, jeszcze głębiej patrząc, to wiara kształtuje Kościół, który zna swojego Pana i zna swoją tożsamość, Kościół zdolny do rozróżnienia między tym, co pasuje do tradycji, która jednoczy go z Chrystusem, a tym co jest fałszywym początkiem lub zniekształca-jącą tezą, Kościół zjednoczony tu i teraz, ponieważ zawsze stanowi jed-ność z Kościołem trwającym przez wieki oraz z świętymi w niebie”. Cyt.

za: G. Weigel, Cardinal Francis George, https://www.firstthings.com/ ar-ticle/2014/12/cardinal-francis-george (23.04.2019).

26 Zob. R. Barron, Bridging the Great Divide: Musings of a Post­Liberal, Post­Conservative Evangelical Catholic, Lanham 2004; Tenże, The Priority of Christ. Toward a Postliberal Catholicism, Grand Rapids 2016.

27 Postliberalne podejście do Biblii zostało opisane przez Waltera Brueggemanna. Zob. W. Brueggemann, The Re­Emergence of Scripture:

Post­Liberalism, w: The Bible in Pastoral Practice: Readings in the Place and Function of Scripture in the Church, red. P. Ballard, S.R. Holmes, Grand Rapids 2005, s. 153–173.

zrozumiałymi jedynie w odniesieniu do tekstu biblijnego²⁸. Ponad-to należy wyróżnić pięć cech wspólnych wyróżniających teologię postliberalną, na które wskazuje Ronald T. Michener: (1) nie jest fundamentalistyczna; (2) jest intratekstualna; (2) mieści się w cen-trum; (4) szanuje wielorakość i różnorodność; (5) obejmuje zrów-noważoną ortodoksję²⁹ (w duchu Soboru Watykańskiego II).

Takie zaplecze teologiczne otwiera Barronowi drzwi do rozwo-ju ewangelizacji kultury w przestrzeni nowych mediów. Najlepszą apologią bowiem, w ujęciu amerykańskiego biskupa-ewangelisty, jest solidna systematyka, czyli pewność.

3. „Word on Fire”

Podstawowa wiedza na temat charakterystycznych rys działalno-ści medialnej Barrona oraz śladowa znajomość założeń teologicz-nych postliberalizmu pozwala zrozumieć program „Word on Fire”.

Inicjatywa ta, o charakterze „non-profit” jest pewnego rodzaju parasolem, pod którym mieszczą się różne projekty medialne Bar-rona. Przez ostatnie lata gromadził wokół siebie widzów i współ-pracowników, którzy dzielili z nim tę samą wizję głoszenia słowa Bożego. By w końcu, w 2016 r., wyrazić chęć nadania im kon-kretnej tożsamości w postaci pełnowartościowego ruchu działają-cego w obrębie Kościoła³⁰. Jego misją ma być nowa ewangelizacja w przestrzeni nowych mediów.

28 Por. G. Dorrien, A Third Way in Theology? The Origins of Postli be ra­

lism, „The Christian Century” 2001, Vol. 118, No. 20, https://www.chris-tiancentury.org/article//third-way-theology (06.10.2019).

29 Por. R.T. Michener, Postliberal Theology: A Guide for the Perplexed, London 2013, s. 4.

30 Ruch kościelny oznacza spontaniczne zrzeszenie osób wokół idei, która zrodziła się wskutek osobistego doświadczenia duchowego cha-ryzmatycznej jednostki, zwykle późniejszego lidera ruchu. Decydującą

W opinii Barrona, pierwszym inspiratorem powstania „Word on Fire” był kard. George. To on dostrzegał nową, niezagospoda-rowaną przez Kościół przestrzeń – Internet. Z tego powodu Bar-ron nazywa chicagowskiego kardynała dziadkiem „Word on Fire”.

Inicjatywa ta rozrasta się stopniowo. Według opinii założyciela początek jej istnienia cechuje się spontanicznością, bez jasno okre-ślonego planu. Podstawowym zamiarem było prowadzenie ludzi, szczególnie młodzieży, do poprawy jakości życia w duchu Ewan-gelii, a nie do rozwoju projektu samego w sobie³¹.

Młodzi ludzie przychodzili do Barrona z pytaniem, w jaki spo-sób mogą się zaangażować w dzieło ewangelizacji. Ich zapał dał początek wspólnocie. W pierwszej kolejności gromadzili się, aby wykonać konkretną pracę. Następnie zaczęli się razem modlić oraz wspólnie odkrywać, co to znaczy, prowadzić aktywne ży-cie na rzecz głoszenia Chrystusa. Obecnie „Word on Fire” skupia świeckich oraz kler. Zaś trzon grupy składa się z około 10 osób.

Odwołując się do nauczania Kościoła, każdy ruch potrzebu-je trzech zasadniczych elementów: (1) charyzmatyczny założyciel, którego wizja, energia oraz osobowość pociągnie ludzi; (2) jasno określona misja/posłannictwo; (3) duchowość oraz związana z nią formacja. O ile dwa pierwsze nie wymagają wyjaśnienia, o tyle przy trzecim warto się zatrzymać. Sam Barron jasno określa filary duchowości „Word on Fire”. Pierwszy to – niezachwiany chrysto-centryzm. Priorytetem pośród wszelkich inicjatyw jest Chrystus.

rolę w powstaniu i rozwoju ruchów kościelnych przypisuje się Duchowi Świętemu. Przynależący do ruchu charakteryzują się nową świadomością religijną i społeczną, radykalizmem ewangelicznym, twórczym dynami-zmem i elastycznością, dzięki której ruch zawsze zdolny jest przystosować się do nowych warunków miejsca i czasu bez utraty swojej tożsamości.

Zob. J. Ratzinger, Ruchy kościelne i ich teologiczne miejsce, „Communio” 19 (1999) 6, s. 78–102.

31 R. Barron, J.L. Allen, To Light a Fire on the Earth, s. 240.

Wszystko budowane jest wokół Jego osoby oraz z Nim. Drugim filarem jest – ewangelizacja kultury. To aspekt „ad intra”. Wiąże się z posłaniem do współczesnej kultury oraz zmaganiem z seku-laryzmem jako wyzwaniem dla wiary. Kolejny filar to – zaanga-żowanie w przestrzeni nowych mediów. Czwarty – zakorzenienie w Mistycznym Ciele. Chodzi tu o silną relację z świętymi Ko-ścioła. Barron określa go jako jedność, która wykracza poza czas i przestrzeń, stąd sformułowanie – Mistyczne Ciało. Następnym filarem jest afirmatywna ortodoksja (affirmative orthodoxy – Be-nedykt XVI³²). Pozytywna w znaczeniu szczególnie odwołuje się do zagadnień, którym Kościół mówi „tak”. Dalej – droga piękna, czyli odkrywanie tego, co wspólne bez względu na stan wiary³³. Dwa następne filary, czyli siódmy i ósmy, to: apostolstwo oparte na współpracy świeckich i duchownych oraz zakorzenienie w liturgii.

Wiąże się z nim szczególna duchowość eucharystyczna z akcentem na adorację. Ostatni zaś filar to – „Make no little plans”, zatem inicjatywy realizowane z rozmachem. Na dużą skalę.

Cel tworzonego obecnie ruchu jest również określony przez jego założyciela. Nie tylko ma wiązać się z ewangelizacyjną troską o niezagospodarowaną przez Kościół przestrzeń – nowe media.

Ma nim być ewangelizacja kultury w szerokim znaczeniu³⁴.

Pod-32 Zob. J.L. Allen, 2007’s neglected story: Benedict XVI and ‘Affirmative Orthodoxy’, https://www.ncronline.org/ news/2007s-neglected-story-bene-dict-xvi-and-affirmative-orthodoxy (30.09.2019).

33 Zob. R. Barron, Evangelizing the Nones, „First Things-A Monthly Journal of Religion & Public Life” 1 (2018) 279, s. 28–29.

34 Tak Baron tłumaczy akcentowany przez siebie przewrót w podej-ściu do zagadnienia „ewangelizacja kultury”: „Jak głosiło ówczesne hasło:

«świat wyznacza porządek życia dla Kościoła». Troską tych, którzy two-rzyli moje pokolenie (poszedłem do pierwszej klasy szkoły podstawowej w 1965 r.), było sprawienie, by katolicyzm stał się atrakcyjny dla kultury, dlatego też gładzili, jak to możliwe, krawędzie wiary, tworząc coś, co na-zwałem «beżowym katolicyzmem». Katolicyzm mojej młodości cechowała niepewność i gest załamywania rąk, ponieważ nasi intelektualni

przywód-stawy budowane są w oparciu o teologiczny tryptyk zapropono-wany przez Hansa Ursa von Balthasara, a który ma swoje źródło w kantowskich transcendentaliach. Są nimi: prawda (Kant: Kry­

tyka Rozumu Czystego – Balthasar: Teologika), dobro (Kant: Kryty­

ka Rozumu Praktycznego – Balthasar: Teodramat) i piękno (Kant:

Krytyka Sądu – Balthasar: Chwała).

Według Barrona ewangelizacja kultury wymaga, pewnego ro-dzaju, płaszcza ochronnego. Jest nim solidna apologetyka. „Word on Fire”, kieruje się zatem następującymi zasadami apologetycz-nymi: (1) Wiara nie sprzeciwia się rozumowi; (2) Przezwyciężaj scjentyzm; (3) Bądź nietolerancyjny wobec tolerancji; (4) Omijaj woluntaryzm; (5) Staraj się zrozumieć pasję twojego przeciwnika;

(6) Podążaj za przykładem św. Tomasza z Akwinu³⁵.

Należy zaznaczyć, że adresatami działalności „Word on Fire” są tzw. „nones” [z ang. „żadni”], czyli grupa osób, która nie deklaruje religijnej afiliacji³⁶ oraz „nowi ateiści”. To w głównej mierze dla nich zostały przygotowane podcasty, materiały filmowe zamiesz-czone na serwisie YouTube, artykuły w formie pisanej, dla nich też opublikowano odpowiednią literaturę (autorstwa Barrona).

Ponadto w ofercie „Word on Fire” znajduje się oferta forma-cyjna dla członków tworzącego się ruchu. Najważniejszą z nich wydaje się Instytut Word on Fire (WOFI). Jego zadaniem jest edukacja ewangelizatorów. Przygotowanie ich do głoszenia Chry-stusa w obrębie współczesnej kultury. Kurs ma charakter

on-li-cy stracili zaufanie do wielkiej katolickiej historii próbując nieustannie przełożyć ją na warunki akceptowane przez nowoczesność. Oznaczało to zwykle tłumaczenie na kategorie moralne i psychologiczne. W rezultacie nasze przepowiadanie i nauczanie stało się często słabym echem tego, co kultura już powiedziała”. Tenże, Evangelizing the Secular Culture through the New Media, http://www.cultura.va/content/cultura/en/plenarie/2010-linguaggio/relazioni/barron.html (06.10.2019).

35 Zob. tenże, Arguing Religion, s. 6–58.

36 Zob. tenże, Evangelizing the Nones, s. 27.

ne, jest interaktywny, obejmuje kilka przedmiotów wykładanych przez zespół wiarygodnych ekspertów z różnych dziedzin w za-kresie mediów, literatury, filozofii i teologii³⁷. Innym elementem formacji jest, obecnie przygotowywana, specjalna wersja Biblii.

Będzie dostępna w Internecie. Jej wyjątkowość polega na boga-tych komentarzach przystosowanych dla potrzeb ewangelizacji.

W ten sposób ruch „Word on Fire”, według zamysłu Barrona, bę-dzie kształtował wspólny, dla wszystkich jego członków, styl życia budowany w oparciu o słowo Boże³⁸.

Warto jeszcze nadmienić, iż serie filmowe: „Katolicyzm”, Kato­

licyzm: Nowa Ewangelizacja, Katolicyzm: kluczowi gracze, zrealizo-wane przez „Word on Fire” zostały wykorzystane w rozbudowanym programie formacyjnym dla świeckich. Wszystkie materiały,

dru-37 Wykładowcy Instytutu Word on Fire oraz tematy zajęć: Robert Barron: Teologia Hansa Ursa von Balthasara, John Henry Newman:

Największy katolicki teolog od czasów Tomasza z Akwinu; Leah Libresco:

Wspólnota chrześcijan jako zaczyn dla świata; ks. Stephen Gadberry: Ludzie, których spotkasz; dr Holly Ordway: Apologetyka z wyobraźnią; ks. Damian Ference: Na peryferia!; dr Stacy Trasancos: Wiara i nauka; dr Anthony Pagliarini: Dlaczego ‘żadni’ (‘nones’) mogą błędnie odczytywać Biblię;

dr Jennifer Frey: Radość i sens życia; dr Christopher Kaczor: Siedem naj­

większych mitów o Kościele katolickim; dr Matthew Petrusek: Jak na nowo wzbudzić zachwyt w świeckim; dr Tod Worner: Odkrywanie na nowo kato­

lickiej narracji; Jared Zimmerer: Osiem principiów Word on Fire; dr Matt Nelson: Zdobyć obojętnego. Członkiem zespołu jest jeszcze John Allen, Jr., watykanista, redaktor „Crux”, wiodącego katolickiego źródła informacji..

Współpracował m.in. z CNN. Służy swoją wiedzą i doświadczeniem stu-dentom Instytutu. Zob. https://wordonfire.institute (06.10.2019).

38 W 2020 r. została zaprezentowana pierwsza część Biblii w papierowej formie (zawiera tekst czterech Ewangelii z komentarzami Ojców Kościoła, refleksjami teologów oraz medytacjami Barrona). Nazwano ją „Drukowaną katedrą”. To określenie wiąże się z piękną formą wydania. Otrzymała

38 W 2020 r. została zaprezentowana pierwsza część Biblii w papierowej formie (zawiera tekst czterech Ewangelii z komentarzami Ojców Kościoła, refleksjami teologów oraz medytacjami Barrona). Nazwano ją „Drukowaną katedrą”. To określenie wiąże się z piękną formą wydania. Otrzymała