Zakres związania zapisem na sąd polubowny

Podmiotowy zakres związania zapisem na sąd polubowny był wielokrotnie przedmiotem zainteresowania sądów.

W wyroku z dnia 3 września 1998 r.⁷² Sąd Najwyższy przyjął, że zapis na sąd polubowny odnosi skutek także wobec cesjonariusza.

W uzasadnieniu tego orzeczenia Sąd Najwyższy formułuje następujący wywód: „Odrzucenie skuteczności zapisu na sąd polubowny względem cesjonariusza musiałoby się łączyć albo z przyjęciem wygaśnięcia zapi-su na sąd polubowny, w razie przelewu wierzytelności z umowy objętej zapisem, albo z uznaniem niezbywalności wierzytelności z umowy obję-tej zapisem z woli stron (art. 509 § 1 in fine k.c.). Nie ma jednak pod-staw ani do jednego, ani do drugiego. Przyjęcie, że przelew powoduje wygaśnięcie zapisu, oznaczałoby pozostawienie decyzji o losach zapisu w rękach jednej tylko ze stron umowy o zapis na sąd polubowny.

To jednak wymagałoby wyraźnej podstawy w ustawie, tymczasem kodeks postępowania cywilnego nie wymienia wśród przyczyn wygaśnięcia za-pisu na sąd polubowny przelewu wierzytelności objętej zapisem (por.

702 § 1 k.p.c.). Uznanie zaś, że przez zapis na sąd polubowny strony zawsze wyłączają zbywalność objętych nim wierzytelności, byłoby za-łożeniem dowolnym, o czym najlepiej świadczy rozpoznawana sprawa, w której zapisowi na sąd polubowny towarzyszy klauzula przewidująca możliwość przeniesienia prawa i obowiązków objętych zapisem”.

71 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 3 października 2012 r., sygn.

I ACa 863/12, http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/152000000000503_I_

ACa_000863_2012_Uz_2012-10-03_001, (dostęp na dzień 20 listopada 2013 r.).

72 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., sygn. I CKN 822/97, LEX

Z kolei w wyroku z dnia 16 marca 2000 r.⁷³ Sąd Najwyższy, nie ne-gując znaczenia formy pisemnej dla zawarcia zapisu na sąd polubowny, uznał, że „(…) w wypadku kiedy umowa przewiduje możliwość przystą-pienia do niej nowych podmiotów, to w razie zgłoszenia takiego akcesu, podmioty te związane są treścią całej umowy, włącznie z klauzulą arbi-trażową. Tak więc wbrew stanowisku kasacji stwierdzić należy, iż przy-stępując do takiej umowy nowe podmioty nie muszą zawierać odręb-nego porozumienia o zapis na sąd polubowny, gdyż oświadczenie woli o przystąpieniu wyrażone na piśmie oznacza także akceptację zawartej w niej klauzuli arbitrażowej. W ten sposób spełniony zostaje wymóg za-równo co do treści takiej umowy, jak i co do formy”.

Istotne sformułowania dotyczące podmiotowego zakresu związania zapisem na sąd polubowny znalazły się w uchwale Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r.⁷⁴ W uchwale tej Sąd Najwyższy zawarł rozstrzyg-nięcia dotyczące następujących kwestii:

„1. Dłużnik solidarny nie jest związany zapisem na sąd polubowny za-wartym przez innego dłużnika solidarnego.

2. Wspólnik spółki jawnej nie jest związany zapisem na sąd polubowny zawartym przez spółkę.

3. Nabywcę przedsiębiorstwa (art. 554 k.c.) wiąże zapis na sąd polu-bowny zawarty przed zbyciem przedsiębiorstwa przez zbywcę z jego wierzycielem, obejmujący spory dotyczące zobowiązań związanych z prowadzeniem tego przedsiębiorstwa”.

Szczególną uwagę orzecznictwa, do którego nawiązywało też wyżej cytowane orzeczenie, skupia w ostatnich latach zwłaszcza problema-tyka sporów korporacyjnych. Związana z nią wielopodmiotowość sytuacji i stosunków prawnych, a zwłaszcza zmienność ich składu oso-bowego w czasie, jest głównym źródłem komplikacji w tym zakresie.

Problematyce tej ustawodawca poświęcił unormowanie zamieszczone w art. 1163 k.p.c. Reguluje on, jak wspomniano, zarówno kwestie zwią-zane z formą, jak i granice zakresu związania zapisem na sąd polubowny.

Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 1 marca 2000 r.⁷⁵ dotyczącym

73 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 marca 2000 r., sygn. I CKN 1507/99, LEX 51803.

74 Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 13 lipca 2011 r. III CZP 36/11, http://www.

sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia1/III%20CZP%2036-11.pdf, (dostęp na dzień 22 listopada 2013 r.).

75 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 1 marca 2000 r., sygn. I CKN 845/99, LEX 51840.

spółki z ograniczoną odpowiedzialnością sformułował następujący po-gląd: „zbycie przez powódkę udziałów w pozwanej Spółce nie wpływa na jej dalsze związanie zapisem na sąd polubowny, zawartym w umowie spółki, albowiem orzecznictwu sądu polubownego poddany został sto-sunek prawny (przedmiot sporu) – którym w rozpoznawanej sprawie jest udział w czystym zysku – a nie konkretne strony sporu, mające status prawny wspólnika”.

Z kolei uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r.⁷⁶ prze-sądziła sporną kwestię relacji przepisu wspomnianego art. 1163 § 1 k.p.c. do art. 1157 k.p.c. normującego zdatność arbitrażową, stanowiąc, że: „Przepis art. 1163 § 1 k.p.c. nie zawiera normy szczególnej w sto-sunku do art. 1157 k.p.c. w zakresie wymagania, aby spory poddane pod rozstrzygnięcie sądu polubownego mogły być przedmiotem ugody sądowej”.

Jak wspomniano, wielość stron stosunku spółki może być źródłem komplikacji również w zakresie prawidłowego ukształtowania reguł dotyczących składu sądu polubownego. Sytuacją taką zajął się Sąd Apelacyjny w Białymstoku w postanowieniu z dnia 9 maja 2011 r.⁷⁷, w którym zamieszczono następujący wywód: „W pierwszej kolejności należy niewątpliwie przyznać rację Sądowi Okręgowemu, iż przyjęty w umowie pozwanej spółki sposób wyłaniania jednoosobowego składu sądu polubownego poprzez powołanie superarbitra przez arbitrów usta-nowionych po jednym przez każdego ze wspólników – także w sprawach, w których jedną stroną jest spółka, a drugą jeden ze wspólników – sta-nowi w istocie regulację przyznającą w tego rodzaju sprawach więcej uprawnień jednej ze stron. Wspólnikami pozwanej spółki jest bowiem siedem osób, zatem superarbiter musiałby zostać wyłoniony przez jed-nego arbitra wskazajed-nego przez powódkę i sześciu arbitrów powołanych przez pozostałych wspólników, z zasady zainteresowanych korzystnym dla pozwanej wynikiem sprawy. Nie uszło uwadze Sądu Okręgowego, że regulacja ta daje faktycznie zainteresowanym w sprawie wspólnikom większe możliwości w zakresie wyboru osoby superarbitra niż powódce.

W tej sytuacji należy uznać, iż z mocy art. 1169 § 3 k.p.c., postanowienie

76 Uchwała Sądu Najwyższego z dnia 7 maja 2009 r., III CZP 13/09, LEX 493962, http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia1/III%20CZP%2013-09.pdf, (dostęp na dzień 22 listopada 2013 r.).

77 Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 9 maja 2011 r., sygn.

umowy w części dotyczącej powoływania składu sądu polubownego jest bezskuteczne. Elektem bezskuteczności umowy w tej części jest pominię-cie wadliwego postanowienia, co w okolicznościach niniejszej sprawy musi prowadzić do wniosku, że w istocie me było porozumienia stron co do sposobu powoływania superarbitra. To zaś jednoznacznie wska-zuje na konieczność zastosowania ustawowej regulacji powoływania składu sądu polubownego przewidzianej w art. 1171 § 2 k.p.c.. Z umowy stron jednoznacznie wynika, że skład sądu polubownego winien być jed-noosobowy, zatem, stosownie do art. 1171 § 2 pkt 2 k.p.c. strony mają miesiąc na uzgodnienie osoby arbitra, a w razie braku porozumienia arbitra powołuje sąd na wniosek jednej ze stron”.

Z kolei w wyroku Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2012 r.⁷⁸. odniesiono się do treści art. 1163 k.p.c., uznając, że: „Przyjęte w tym przepisie rozwiązanie z punktu widzenia formy zapisu na sąd polubowny jest szczególną postacią tzw. klauzuli arbitrażowej przez odesłanie. Cho-dzi o to, że klauzula arbitrażowa zawarta jest tylko w umowie (statucie) spółki handlowej, statucie spółdzielni lub stowarzyszenia, a czynność lub akt przystąpienia do spółki, spółdzielni lub stowarzyszenia obejmuje jedynie poddanie się umowie (statutowi), w tym zawartej w nich klauzuli arbitrażowej. Zakres związania takim zapisem na sąd polubowny jest ograniczony podmiotowo – wiąże spółkę i jej wspólników, spółdzielnię lub stowarzyszenie i ich członków. Ponadto omawiany przepis stanowi wyraźnie, że związanie zawartym w umowie (statucie) spółki, statucie spółdzielni lub stowarzyszenia zapisem na sąd polubowny dotyczy spo-rów ze stosunku spółki i spospo-rów ze stosunku członkostwa w spółdzielni lub stowarzyszeniu”.

Równie interesująca i nie mniej kontrowersyjna w orzecznictwie kwestia (przynajmniej w części odnoszącej się do wykładni) dotyczy przedmiotowego zakresu związania zapisem na sąd polubowny.

Chodzi tu zwłaszcza o szereg orzeczeń nawiązujących do problematyki tzw. opłat półkowych, gdzie przedmiotem analizy sądu jest zagadnienie objęcia zapisem polubownym zawartym w umowach handlowych spo-rów dotyczących roszczeń deliktowych i roszczeń z tytułu bezpod-stawnego wzbogacenia.

78 Wyrok Sądu Najwyższego z dnia 12 października 2012 r., sygn. IV CSK 82/12, LEX 1232619.

W uzasadnieniu postanowienia z dnia 5 lutego 2009 r.⁷⁹ Sąd Najwyż-szy podkreśla, że „według poglądów prezentowanych w nauce prawa, poddanie sądowi polubownemu sporów ze stosunku umownego ozna-cza, iż kompetencją tego sądu są objęte wszelkie roszczenia o wykonanie umowy, roszczenia powstające w razie niewykonania lub nienależyte-go wykonania umowy, roszczenia o zwrot bezpodstawnie spełnionenienależyte-go świadczenia powstałe w razie nieważności umowy lub odstąpienia od umowy, a także roszczenia deliktowe, jeżeli wynikają ze zdarzenia bę-dącego równocześnie niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem umowy”.

Stanowisko to przywołuje Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 24 października 2012 r.⁸⁰. Jednakże w konkluzji podkreślono, że „o tym natomiast, czy taka sytuacja ma miejsce, decyduje treść zawartej między stronami umowy”.

Natomiast w postanowieniu z dnia 2 grudnia 2009 r.⁸¹ Sąd Najwyższy uznał, że: „Powszechnie przyjmuje się, że roszczenie o wydanie korzyści uzyskanych bezpodstawnie, określone w art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k.⁸², ma samoistny charakter i może być dochodzone niezależnie lub łącznie (kumulatywnie) z roszczeniami przewidzianymi w art. 18 ust. 1 pkt 1–3 u.z.n.k., będąc ich gospodarczym uzupełnieniem. Ze względu na samo-dzielność roszczenia z tytułu bezpodstawnego wzbogacenia względem roszczenia odszkodowawczego, potwierdzoną w art. 414 k.c., roszczenie to może być dochodzone niezależnie od roszczenia odszkodowawczego.

Stanowi ono więc samodzielną i autonomiczną podstawę dochodzenia roszczenia przez przedsiębiorcę pokrzywdzonego czynem nieuczci-wej konkurencji. Przepis art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. wskazuje zresztą, że wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści następuje na zasadach ogólnych. Roszczenie to przyjmuje zatem postać roszczenia z tytułu

79 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 5 lutego 2009 r., sygn. I CSK 311/08, http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia2/I%20CSK%20311-08-1.pdf, (dostęp na dzień 21 listopada 2013 r.).

80 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 października 2012 r., sygn. III CSK 35/12, LEX 1232776 http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia2/III%20 CSK%2035-12-1.pdf, (dostęp na dzień 22 listopada 2013 r.). Zob. tekst tego orzecze-nia i glosę na końcu rozdziału.

81 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 2 grudnia 2009 r., sygn. I CSK 120/09, http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia2/I%20CSK%20120-09-1.pdf (dostęp na dzień 22 listopada 2013 r.).

82 Ustawa z dnia 16 kwietnia 1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (tekst

bezpodstawnego wzbogacenie, o którym mowa w art. 405 i n. k.c. Tym samym czyn nieuczciwej konkurencji, stanowiący podstawę do wystą-pienia z tym roszczeniem, stanowi samoistne źródło odpowiedzialności strony pozwanej, niezależnie od innych podstaw odpowiedzialności (np. umownej, deliktowej).

Stosownie do art. 1157 k.p.c., strony mogą poddać pod rozstrzyg-nięcie sądu polubownego spory o prawa majątkowe lub spory o prawa niemajątkowe – mogące 5 być przedmiotem ugody sądowej, z wyjąt-kiem spraw o alimenty. Ogólnie uznaje się, że określona w tym prze-pisie zdatność arbitrażowa odnosi się do stosunków prawnych, które mogą być przedmiotem swobodnej dyspozycji stron. Nie ulega wątpli-wości, że roszczenie o wydanie bezpodstawnie uzyskanych korzyści, o którym mowa w art. 18 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. jako spór o prawo mająt-kowe, pozostaje w dyspozycji stron, a także może stać się przedmiotem zawartej między stronami ugody. Może więc też być objęty zapisem na sąd polubowny (zob. art. 1157 k.p.c.). Kwestia jednak w tym, że w roz-patrywanej sprawie strony, zawierając zapisy na sąd polubowny, nie objęły nimi tego rodzaju sporów. Zapisy bowiem dotyczą wyraźnie spo-rów wynikających lub związanych z umowami o współpracy w zakresie sprzedaży towarów. Dokonanie przez stronę pozwaną czynu nieuczciwej konkurencji, polegającego na pobieraniu dodatkowych opłat, nie było zaś związane z wykonaniem tych umów, ani nie pozostawało w związku z realizacją umów, lecz zostało dokonane jedynie przy okazji realiza-cji tych umów, na co trafnie wskazywała skarżąca. Roszczenie docho-dzone przez nią nie ma więc charakteru kontraktowego i nie pozostaje w związku z treścią zawartych między stronami umów, lecz dotyczy po-pełnionego przez stronę pozwaną czynu nieuczciwej konkurencji. Trud-no przyjąć, by strony zawierając wskazane zapisy, z góry przewidywały, że jedna z nich dopuści się czynu nieuczciwej konkurencji i poddały w tym zakresie spory pod rozstrzygnięcie sądu polubownego. Z treści zapisów wynika jednoznacznie, że dotyczyły one sporów związanych z wykonywaniem umów, a nie wszelkich sporów jakie powstaną w cza-sie ich realizacji”. Podobne stanowisko zajął ostatnio Sąd Apelacyjny w Poznaniu w postanowieniu z dnia 10 stycznia 2013 r.⁸³ i postanowie-niu z dnia 11 kwietnia 2013 r.⁸⁴.

83 Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. I ACz 2239/12, http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/153500000000503_I_

ACz_002239_2012_Uz_2013-01-10_001 (dostęp na dzień 20 listopada 2013 r.).

84 Postanowienie Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11 kwietnia 2013 r.,

Z kolei w postanowieniu z dnia 17 października 2012 r.⁸⁵ Sąd Naj-wyższy, rozważając, czy w konkretnym przypadku zapis na sąd polu-bowny spełniał kryteria zawarte w art. 1161 § 1 k.p.c., w szczególno-ści czy w sposób dostateczny wskazywał stosunek prawny, z którego spór wyniknął, uznał, że „Odnośnie do tego wymagania, w zakresie sporu wynikającego z dopuszczenia się czynu nieuczciwej konkurencji, w orzecznictwie Sądu Najwyższego prezentowane są dwa stanowiska.

Pierwsze z nich, zawarte w postanowieniu z dnia 5 lutego 2009 r., I CSK 311/08 (nie publ.), przyjmuje, że poddanie sądowi polubownemu spo-rów ze stosunku umownego oznacza, że kompetencją tego sądu są objęte wszelkie roszczenia o wykonanie umowy, roszczenia powstające w razie niewykonania lub nienależytego wykonania umowy, roszczenia o zwrot bezpodstawnie spełnionego świadczenia powstałe w razie nieważności umowy lub odstąpienia od umowy, a także roszczenia deliktowe. Dru-gie stanowisko, wyrażone w postanowieniach: z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 120/09 (nie publ.) oraz z dnia 4 kwietnia 2012 r., I CSK 354/11 (LEX 1164720), zakłada, że skoro określenie przedmiotu zapisu na sąd polubowny powinno precyzyjnie identyfikować stosunek prawny podle-gający przekazaniu do rozpoznania przez sąd polubowny, to określenie jedynie, że ma to być stosunek prawny związany z wykonywaniem umo-wy nie może być uznane w tym przypadku za umo-wystarczające, gdyż pozo-stawia dowolność w ocenie zakresu przedmiotowego zapisu. Poddanie określonego stosunku prawnego pod rozpoznanie sądu polubownego oznacza wyłączenie tych spraw z drogi sądowej. Wskazana powinna być więc taka wykładnia, która opowiadałaby się, w razie wątpliwości, za ograniczeniem wyłączeń z drogi sądowej. W konsekwencji roszcze-nie wywodzone z popełroszcze-nienia czynu roszcze-niedozwolonej konkurencji, które-go podstawę stanowi stosunek prawny oddzielny od istniejącej między stronami umowy, dokonany jedynie przy okazji realizacji umów, nie ma charakteru kontraktowego i nie pozostaje w związku z treścią zawartych między stronami umów (nie było związane z wykonywaniem umowy, ani nie pozostawało w związku z realizacją umowy), a w konsekwen-cji nie mieściło się w kategorii sporów wynikających lub związanych

sygn. I ACz 592/13, http://orzeczenia.ms.gov.pl/content/$N/153500000000503_I_

ACz_000592_2013_Uz_2013-04-11_001 (dostęp na dzień 20 listopada 2013 r.).

85 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 października 2012 r., sygn. I CSK 119/12, http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia2/I%20CSK%20119-12-1.pdf

z wykonywaniem umowy, a nie wszelkich sporów jakie powstają w cza-sie ich realizacji.

W ustalonych okolicznościach zapis na sąd polubowny w dostatecz-ny sposób identyfikował stosunek prawdostatecz-ny, z którego wynikł spór przez wskazanie, że dotyczy on wszelkich roszczeń związanych z dotychcza-sową współpracą stron prowadzonej na podstawie określonych umów zawartych przez strony, co obejmowało także roszczenia w związku z dopuszczeniem się przez pozwaną czynu nieuczciwej konkurencji, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 pkt 4 u.z.n.k. Rygorystyczne stanowisko co do konieczności precyzyjnego określenia zakresu sporów poddanych kognicji sądu polubownego w celu spełnienia wymagania zawartego w art. 1161 § 1 k.p.c., zajęte przez Sąd Najwyższy w orzeczeniach z dnia 2 grudnia 2009 r., I CSK 120/09 oraz z dnia 4 kwietnia 2012 r., I CSK 345/11, nie wykluczało bowiem skuteczności takiego zapisu w odniesie-niu do roszczeń dochodzonych na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 5 u.z.n.k.

w razie objęcia nim wszelkich sporów, jakie powstaną między stronami w czasie realizacji łączących ich umów, czego nie zawierały klauzule – ocenione w powołanych wyżej sprawach – posługujące się sformułowa-niem «sporów wynikających lub związanych z wykonywasformułowa-niem umów».

Z tych względów zarzut naruszenia art. 1161 § 1 k.p.c. uznać należy za niezasadny”.

Niedopuszczalność rozpoznania sprawy przez sąd powszechny, wy-nikająca z wiążącego zapisu na sąd polubowny, może sięgać daleko i rozciągać się na sytuacje, gdy rozstrzygnięcie sprawy przedstawio-nej pod osąd sądu powszechnego nie jest możliwe bez rozstrzygnięcia sporu objętego zapisem na sąd polubowny. W postanowieniu z dnia 24 listopada 2010 r.⁸⁶ Sąd Najwyższy zamieścił następujący wywód: „Pod-stawę do odrzucenia pozwu na podstawie art. 1165 § 1 k.p.c. stanowi wniesienie do sądu powszechnego sprawy dotyczącej sporu objętego zapisem na sąd polubowny. Sformułowanie o związaniu stron zapisem na sąd polubowny w sprawach «dotyczących» sporu objętego zapisem, nakazuje podzielić ocenę wyrażoną przez sądy obu instancji odnośnie istnienia szerokiej kategorii spraw wynikających ze stosunków umow-nych, które są objęte właściwością sądu polubownego. Wymaga jednak podkreślenia, że zarzut zapisu na sąd polubowny jest rozpatrywany

86 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 2010 r., sygn. II CSK 291/10, http://www.sn.pl/sites/orzecznictwo/Orzeczenia2/II%20CSK%20291-10-1.

pdf (dostęp na dzień 19 listopada 2013 r.).

przed wdaniem się w spór co do istoty sprawy, a zatem na etapie postę-powania poprzedzającym merytoryczną ocenę żądania powoda. Dlate-go też ocena zasadności zarzutu dotycząceDlate-go zapisu na sąd polubowny powinna co do zasady dotyczyć roszczenia w formie przedstawionej przez powoda (roszczenia w znaczeniu procesowym)”.

W podobnym duchu wypowiada się Sąd Najwyższy w postanowie-niu z dnia 8 lipca 2005 r.⁸⁷, w którym przedstawiono następujące roz-ważania: „Podniesienie przez pozwaną w zarzutach od nakazu zapłaty zarzutów dotyczących stosunku umownego, dla zabezpieczenia wykona-nia którego wystawiony został weksel gwarancyjny (stosunku podsta-wowego), spowodowało, że sprawa z płaszczyzny stosunku prawa we-kslowego, na której rozpoznawana była wobec wytoczenia powództwa w postępowaniu nakazowym na podstawie weksla (art. 485 § 2 k.p.c.), przeniesiona została na ogólną płaszczyznę prawa cywilnego (…).

Przeniesienie sprawy na ogólną płaszczyznę prawa cywilnego powo-dujące konieczność rozstrzygnięcia o zasadności roszczenia powoda wy-nikającego z łączącej strony umowy leasingu, oznacza, że przy rozstrzy-ganiu tym nie może być pominięty zapis poddający pod rozstrzygnięcie sądu polubownego spory mogące wyniknąć z wymienionej umowy”.