analiza wybranych problemów w procesie inwestycyjnym

Morskie farmy wiatrowe –

analiza wybranych problemów w procesie inwestycyjnym

Na wstępie niniejszego opracowania chcielibyśmy zaznaczyć, że trud-no jest o diagtrud-nozę problemów występujących w jakiejkolwiek dziedzinie prawa, jeśli nie uwzględni się szeregu czynników zewnętrznych wobec prawa. Pierwszym z nich jest czynnik polityczny. Wiadomo nie od dziś, że prawo, a zwłaszcza prawo administracyjne, jest instrumentem wykorzysty-wanym do realizacji założeń politycznych. Kształt prawa jest bowiem zależ-ny od woli politycznej ustawodawcy. Z drugiej zaś strozależ-ny diagnozowania problemów wynikających z danego uregulowania prawnego muszą zawsze zostać osadzone w kontekście pewnej rzeczywistości społeczno-gospodar-czej otaczającej adresata normy (w tym przypadku inwestora). Dla osoby trzeciej analizowana regulacja prawna może bowiem wydawać się spójna i przejrzysta, ale całą gamę problemów można dostrzec jedynie wówczas, kiedy jest się podmiotem zaangażowanym w procesie inwestycyjnym.

Wprowadzenie to miało na celu wskazanie z czego wynikają problemy, o których piszemy poniżej. Mogą one bowiem wydawać się niedostrzegalne przy pobieżnej analizie przepisów prawa. Stąd też należy wskazać szereg czynników, które stanowią kontekst, w którym będziemy się poruszać przedstawiając problemy wynikające z przepisów prawa regulujących pro-ces inwestycyjny w morskie farmy wiatrowe.

W pierwszej kolejności należy wskazać na fakt, że do tej pory w Rzeczy-pospolitej nie realizowano tak znacznych inwestycji na polskich obszarach morskich. Konieczność ich przeprowadzenia wynika z dyrektywy Parla-mentu Europejskiego i Rady 2009/28/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r.

w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł odnawialnych, zmie-niającej i w następstwie uchylającej dyrektywy 2001/77/WE oraz

INWESTYCJE INFRASTRUKTURALNE I OCHRONA ŚRODOWISKA W PRAWIE ENERGETYCZNYM

124 FILIP ELŻANOWSKI,JACEK PIECHA

2003/30/WE (Dz. U. UE. L. 2009 r., nr 140, poz. 16 ze zm.), zgodnie z którą Rzeczpospolita Polska została zobowiązana do zwiększenia udziału energii ze źródeł energii odnawialnej, tak aby w 2020 r. docelowy udział energii ze źródeł odnawialnych w końcowym zużyciu energii brutto wynosił 15%.

Faktycznie zaś realizacja choćby jednego projektu morskiej farmy wiatrowej pozwoli Polsce na dość znaczne zbliżenie się do osiągnięcia tego progu.

Dwie najbardziej zaawansowane, realizowane dziś inwestycje na Morzu Bałtyckim, są planowane dla osiągnięcia mocy 1200 MW oraz 1045 MW.

Realizacja takich projektów w ramach lądowych farm wiatrowych, z uwagi na szereg czynników środowiskowych (wietrzność, budowa terenu, gęstość zaludnienia, zalesienie etc.) wydaje się być niezwykle trudna, o ile nie nie-możliwa. Stąd też na dzisiaj wydaje się nieuniknione zrealizowanie choćby jednego projektu w postaci morskiej farmy wiatrowej.

Kolejnym czynnikiem, który wpływa na realizację inwestycji jest ich kosztowność. Realizacja przedsięwzięcia w postaci lądowej farmy wiatrowej wynosi obecnie około 7 mln złotych za 1 MW¹. Natomiast średni koszt reali-zacji 1 MW na wodach morskich (w przypadku Polski muszą one znajdować się co najmniej 22,22 km od brzegu) wynosi około 3,64 mln euro co daje oko-ło 15 mln zoko-łotych². Jak widać, koszty realizacji morskiej farmy wiatrowej są ponad dwukrotnie większe. Z prostego wyliczenia – koszt realizacji inwe-stycji na morzu wynosi w przypadku wielkości farmy powyżej 1000 MW ponad lub około 4 mld euro. Można zatem stwierdzić, że inwestycje w mor-skie farmy wiatrowe są jednymi z najbardziej kosztownych inwestycji reali-zowanych w chwili obecnej w Polsce. Dla porównania można tylko wska-zać, że średni koszt budowy jednego kilometra autostrady wynosi około 10 mln euro³.

Koszt realizacji tego typu inwestycji jest tak duży z uwagi na szereg czynników, takich jak turbiny wiatrowe oraz wieże na których są one posa-dowione, które są kosztami podstawowymi. Dodatkowo jednak konieczne jest przed rozpoczęciem procesu budowlanego morskiej farmy wiatrowej przeprowadzenie szeregu badań środowiskowych (w tym skomplikowane-go badania dna morskieskomplikowane-go). Z uwagi na fakt, że badania te dotyczą nie tylko obserwacji awifauny, ale również badanie życia morskiego oraz dokładne badania dna morskiego, można je przeprowadzać tylko w tzw. oknie

pogo-________________

1 Energetyka wiatrowa w Polsce – Raport 2010, http://www.cire.pl/pokaz-pdf-%252 Fpliki%252F2%252FEnergetyka_wiatrowa_w_Polsce2010.pdf. [data odczytu: 8 października 2013 r.].

2 http://morskiefarmywiatrowe.pl/strefa-rynku/koszty. [data odczytu: 8 października 2013 r.].

3 http://www.gddkia.gov.pl/pl/a/12052/Polskie-autostrady-budowane-sa-za-srednia-europejska. [data odczytu 8 października 2013 r.].

Morskie farmy wiatrowe – analiza wybranych problemów 125 dowym, czyli w okresie, w którym czynniki atmosferyczne umożliwiają w miarę bezpieczne dokonywanie badań.

Całość wyżej przedstawionych problemów faktycznych ma wpływ na badanie obowiązujących norm prawnych pod kątem możliwość realizacji inwestycji w postaci morskiej farmy wiatrowej w Polsce.

Należy jeszcze wskazać w jaki sposób można zrealizować inwestycję po-legającą na budowie morskiej farmy wiatrowej. Podstawową regulacją w tym zakresie jest ustawa z dnia 21 marca 1991 r. o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (j.t. Dz. U. 2013 r., poz. 934 ze zm.; dalej: „UOM”). Ustawa ta została znowelizowana właśnie na potrze-by energetyki wiatrowej ustawą z dnia 26 maja 2011 r. o zmianie ustawy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i administracji morskiej (Dz. U. 2011 r., nr 134, poz. 778). Zgodnie z art. 23 ust. 1 UOM w przypadku braku planu zagospodarowania przestrzennego na wodach morskich, na wznoszenie sztucznych wysp i konstrukcji konieczne jest uzyskanie pozwo-lenia ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej.

Pozwolenie do nosi nazwę „pozwolenie na wznoszenie i wykorzystanie sztucznych wysp, konstrukcji i urządzeń”, dla którego na potrzeby niniej-szego opracowania przyjęliśmy skrót „PSzW”. Pozwolenie to ma charakter decyzji administracyjnej. Jednakże już proces wydawania pozwolenia jest jak na warunki postępowania administracyjnego dosyć długi. Zgodnie bo-wiem z art. 27 ust. 2, PSzW jest wydawane po uzyskaniu opinii przez mini-strów właściwych do spraw gospodarki, kultury i dziedzictwa narodowego, rybołówstwa, środowiska, spraw wewnętrznych oraz Ministra Obrony Na-rodowej. Co prawa sama opinia nie ma charakteru wiążącego, co potwier-dza również orzecznictwo⁴, jednakże wskazane powyżej organy mają 90 dni na jej wydanie.

W realiach oraz znanych instytucjach prawa administracyjnego jest to jeden z dłuższych okresów przewidzianych na wydanie opinii. Co więcej, zgodnie z art. 23 ust. 1a UOM zakazane jest wznoszenie i wykorzystywanie elektrowni wiatrowych na morskich wodach wewnętrznych oraz morzu terytorialnym. Fakt ten oznacza, że lokalizacja morskiej farmy wiatrowej może mieć miejsce tylko na wodach wyłącznej strefy ekonomicznej, która rozpoczyna się na granicy z wodami morza terytorialnego (zgodnie z art. 15 UOM), tj. 12 mil morskich od brzegu. Okoliczność ta znacznie podraża kosz-ty przedsięwzięcia, z uwagi na konieczność instalacji długich kabli przesy-łowych na (lub w) dnie morskim.

________________

4 Por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 marca 2013 r., sygn. IV SA/Wa 1876/12, LEX 1303173.

126 FILIP ELŻANOWSKI,JACEK PIECHA

PSzW pełni funkcję, którą w typowym „lądowym” procesie inwestycyj-nym można porównać (uwzględniając oczywiście specyfikę obu tych decy-zji) do decyzji o warunkach zabudowy, o której mowa w art. 59 ust. 1 usta-wy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-nym (j.t. Dz. U. 2012 r., poz. 647 ze zm.; dalej: „UPZP”). Samo uzyskanie PSzW jest dosyć kosztowne, albowiem zgodnie z art. 27b ust. 1 pobiera się określone opłaty. W sytuacji PSzW dla farm wiatrowych (z uwagi na fakt, że mogą one być lokalizowane tylko w wyłącznej strefie ekonomicznej) ko-nieczne jest uiszczenie nie tylko równowartości 300 jednostek obliczenio-wych (przy czym jednostką obliczeniową jest „Specjalne Prawo Ciągnienia”

– SDR określane przez Międzynarodowy Fundusz Walutowy – 1 SDR wy-nosi obecnie około 4 złotych 70 groszy), ale oprócz tego należy uiścić dodat-kową opłatę wynoszącą 1% wartości planowanego przedsięwzięcia. Opłata dodatkowa obliczana jest zgodnie z art. 27b ust. 1b UOM. Oznacza to, że wartość przedsięwzięcia obliczana jest poprzez branie pod uwagę ceny ryn-kowej urządzeń i usług niezbędnych do całkowitej realizacji przedsięwzięcia na dzień składania wniosku o wydanie PSzW.

Opłata dodatkowa ponoszona jest w sposób określony w art. 27b ust. 1 pkt 1-4. W pierwszej kolejności uiszcza się 10% z całkowitej opłaty dodat-kowej w ciągu 90 dni od dnia, w którym decyzja PSzW stała się ostateczna.

Następnie 30% pełnej kwoty opłaty dodatkowej w ciągu 30 dni od dnia, w którym decyzja o pozwoleniu na budowę stała się ostateczna, a w przy-padku gdy decyzja taka nie jest wymagana w ciągu 30 dni od dnia, w któ-rym rozpoczęto budowę przedsięwzięcia. Kolejne 30% pobiera się w ciągu 30 dni od dnia, w którym rozpoczęto wykorzystywanie sztucznych wysp.

Ostatnią część opłaty dodatkowej pobiera się w wysokości 30 % po 3 latach od dnia, w którym rozpoczęto wykorzystywanie sztucznych wysp. Sankcją za niewniesienie opłat w terminie jest zgodnie z art. 27b ust. 1f UOM stwier-dzenie utraty ważności PSzW. Biorąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że szacowany koszt inwestycji to około 4 mld euro, to oznacza to, że opłata dodatkowa z tytułu uzyskania PSzW wynosi około 40 mln euro.

W kwestii ponoszenia opłat za wydane PszW, pomimo że wskazane wy-żej reguły wydają się jasne, problem pojawia się w przypadku art. 27b ust. 1 pkt 2 UOM, czyli wniesienia opłaty w sytuacji, w której inwestor uzyskał ostateczną decyzję o pozwoleniu na budowę („PB”) przedsięwzięcia. Należy bowiem wskazać, że możliwe jest etapowanie inwestycji. Nie jest zatem ko-nieczne uzyskanie jednego PB na całość przedsięwzięcia. Stąd też wynika pierwszy problem praktyczny z punktu widzenia nie tylko inwestora, ale również z punktu widzenia organów administracji publicznej. Sytuacja mo-że bowiem wyglądać następująco: inwestor, ustalając wstępny plan

rozsta-Morskie farmy wiatrowe – analiza wybranych problemów 127 wienia poszczególnych turbin, przed wystąpieniem o pozwolenie na budo-wę powinien działać równolegle w celu zapewnienia finansowania przed-sięwzięcia. Z uwagi na dość wysoki koszt realizacji przedsięwzięcia trudno oczekiwać, że jakiś inwestor będzie w stanie ponieść te koszty, nie korzysta-jąc z różnego rodzaju kredytów inwestycyjnych. Konieczne jest zatem wykazanie podmiotom kredytującym, że inwestycja jest opłacalna. W przy-padku realizacji projektów wiatrowych (zarówno na morzu, jak i na lądzie) warunkiem uzyskania finansowania od podmiotów trzecich jest wykazanie opłacalności inwestycji – a de facto jedyną możliwością wykazania tej oko-liczności jest przeprowadzenie analizy wietrzności danego terenu. Innymi słowy – trzeba najpierw zbadać, jakie są warunki wietrzne (w jakich porach wiatr wieje i z jaką siłą), żeby wykazać opłacalność inwestycji.

Dla dokonania analizy wietrzności konieczne jest posadowienie masztu pomiarowego. Należy jednak mieć na uwadze, że posadowienie na morzu stacjonarnego masztu pomiarowego będzie wymagało uzyskania pozwole-nia na budowę. Oczywiście dany podmiot powinien zrealizować takie przedsięwzięcie w ramach uzyskanego wcześniej PSzW. Jednakże w tym miejscu pojawia się problem czy wobec tego należy uiszczać dalszą część opłaty dodatkowej wymienioną w art. 27b ust. 1 pkt 1 UOM? Można wska-zywać, że ustawodawca posłużył się terminem „decyzja o pozwoleniu na budowę przedsięwzięcia”, a zatem z pewnością nie wchodzi tutaj w grę rozważanie PB na budowę masztu pomiarowego.

Można jednak wskazać i inną sytuację. Z uwagi na fakt, że przedsię-wzięcia w postaci morskich farm wiatrowych mogą być etapowane (co wy-nika z dotychczas wydanych PSzW) to możliwe jest rozłożenie właściwej inwestycji na załóżmy 3 etapy. Załóżmy, że PSzW przewiduje realizację farmy wiatrowej o wielkości do 1050 MW. W pierwszej kolejności inwestor uzyskuje PB na 500 MW, następnie na kolejne 500 MW jako II etap inwesty-cji. Po realizacji tych dwóch etapów może już korzystać z tych dwóch ele-mentów. Dla III etapu pozostaje więc wydanie PB na 50 MW. Inwestor jed-nak zakłada, że nie będzie realizował pozostałych 50 MW. W takim razie powstaje pytanie w jaki sposób należy pobrać opłatę, o której mowa w art.

27b ust. 1 pkt. 2 UOM?

Pytanie takie jest niezmiernie zasadne zarówno z punktu widzenia in-westora, jak również z punktu widzenia organu administracji publicznej zobowiązanego do pobierania opłat dodatkowych, zwłaszcza wówczas gdy możliwe jest wydawanie kilku pozwoleń na budowę w ramach etapowania przedsięwzięcia. Kwestia ta jest o tyle istotna, że chodzi tutaj o kwoty rzędu 12 mln euro. Wykładając literalnie przepis art. 27b ust. 1 pkt 2 UOM, trzeba wskazać, że opłata taka jest wymagana, gdy „decyzja o pozwoleniu na

bu-128 FILIP ELŻANOWSKI,JACEK PIECHA

dowę przedsięwzięcia stała się ostateczna”. Przepis ten można rozumieć zatem na dwa sposoby. Pierwsze rozumienie jest takie, że opłata jest pobra-na w sytuacji, gdy decyzja o pozwoleniu pobra-na budowę obejmie swoim zakre-sem całość przedsięwzięcia. Przemawia za tym fakt, że przepis wyraźnie stanowi o „przedsięwzięciu”, nie zaś o „przedsięwzięciach” bądź „części przedsięwzięcia”. Odnosi się więc do całości przedsięwzięcia określonego w sentencji PSzW.

Z drugiej zaś strony można przepis ten rozpatrywać w kategoriach ce-lowości. Należy zauważyć, że zgodnie z treścią art. 27b ust. 1 UOM zdanie drugie „Opłatę w wysokości stanowiącej równowartość 300 jednostek obli-czeniowych pobiera się przed wydaniem pozwolenia, a dodatkową opłatę pobiera się w następujący sposób:[…]” Świadczy to nie o możliwości działa-nia administracji, ale o obowiązku poboru opłat. Podobna sytuacja (uwzględniając oczywiście odmienną specyfikę) zachodzi w sytuacji poboru opłaty z tytułu renty planistycznej, o której mowa w art. 36 ust. 4 UPZP.

Dla jasności warto wyjaśnić, że w sytuacji gdy w związku z uchwale-niem planu miejscowego wartość nieruchomości wzrosła, to w przypadku jej zbycia wójt jest obowiązany pobrać jednorazową opłatę. Opłata ta stano-wi określony procent (stawka procentowa) od różnicy między wartością nieruchomości przed uchwaleniem planu a wartością nieruchomości po uchwaleniu planu. Stawka procentowa, o której mowa określana jest w pla-nie miejscowym. Zgodpla-nie z art. 36 ust. 4 UPZP stawka ta pla-nie może być wyż-sza niż 30%. Ustawodawca nie określa jednak minimalnej stawki. Wobec określenia tylko maksymalnej stawki, należy przyjąć, że możliwe jest rów-nież ustalenie stawki na poziomie 0%. Jednakże orzecznictwo przyjęło zu-pełnie inny pogląd. Wskazało bowiem, że nie jest legalnym działaniem uchwalenie stawki 0%, albowiem wówczas wójt nie byłby uprawniony do pobrania jednorazowej opłaty. Z art. 36 ust. 4 UPZP wynika jednoznacznie, że wójt „pobiera jednorazową opłatę”⁵.

Jak potwierdza orzecznictwo, skoro w podobnej sytuacji istnieje obowią-zek pobrania opłaty, to należałoby uznać, że opłatę o której mowa w art. 27b ust. 1 pkt. 2 UOM organ powinien pobierać od każdej ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, odnosząc się do wartości określonego w nim przedsięwzięcia. W innym przypadku organ może bowiem narazić się na zagrożenie polegające na niepobraniu tej opłaty w ogóle, na przykład w sytuacji gdyby PSzW wydane zostało na przedsięwzięcie polegające na budowie morskiej farmy wiatrowej o mocy 1050 MW, a inwestor

zrealizo-________________

5 Por. np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 października 2006 r., sygn.

II OSK 1041/06, LEX 289039; zob. również wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 marca 2011 r., sygn. II OSK 2504/10, LEX 1080233.

Morskie farmy wiatrowe – analiza wybranych problemów 129 wałby w dwóch etapach farmę o mocy 1000 MW, a przewidywanego ostat-niego etapu o mocy pozostałych 50 MW z różnych przyczyn nie byłby w stanie zrealizować. Należy jednak zastrzec, że kwestia ta nie była do tej pory poruszana w doktrynie i jest to autorskie spojrzenie na przepis art. 27b ust. 1 UOM poparte dotychczasowymi doświadczeniami. Wydaje się jednak, że dla dokładnego wyjaśnienia podniesionego problemu konieczna jest in-terwencja ustawodawcy, która doprecyzowałaby przepis o którym mowa.

Innym (nie mniej istotnym z punktu widzenia inwestora) jest proble-mem czasowego ograniczenia PSzW. Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 6a UOM

„jeżeli w ciągu 6 lat od dnia wydania pozwolenia, o którym mowa w ust. 1 [tj. PSzW – przyp. autorzy] podmiot, któremu udzielono pozwolenia, nie uzyska pozwolenia na budowę dla całości lub części etapowanego przed-sięwzięcia objętego tym pozwoleniem, organ który wydał pozwolenie stwierdza, w drodze decyzji, wygaśnięcie tego pozwolenia.” Ustawodawca zapewne w ten sposób chciał uzyskać gwarancję szybkości procesu inwesty-cyjnego w zakresie powstawania między innymi morskich farm wiatro-wych, dla zrealizowania zobowiązań Polski wynikających z dyrektywy 2009/28/WE. Należy jednak wskazać, że faktyczne prace zmierzające do uzyskania pozwolenia na budowę od uzyskania PSzW, nie wliczając w to długości ewentualnych postępowań odwoławczych, trwają ponad 5 lat. Na-leży w to wliczyć prace techniczne związane z planowanym rozstawieniem turbin, badania środowiskowe, ewentualne przeformułowanie rozstawienia turbin w związku z uzyskanymi badaniami środowiskowymi oraz procedu-ry związane z koniecznością uzyskania decyzji o środowiskowych uwarun-kowaniach realizacji przedsięwzięcia.

Jak widać, dla omawianego typu inwestycji sześć lat nie jest okresem zbyt długim. Ustawodawca dopuszcza jednak możliwość przedłużenia obowiązywania PSzW na podstawie art. 23 ust. 6b UOM. Zgodnie z tym przepisem „Jeżeli nie później niż 60 dni przed upływem 6 lat od dnia wyda-nia pozwolewyda-nia, o którym mowa w ust. 1, podmiot, któremu udzielono po-zwolenia, złoży organowi, który wydał pozwolenie, wyjaśnienia na piśmie i dokumenty potwierdzające podjęcie wszystkich czynności wymaganych przez prawo zmierzających do uzyskania pozwolenia na budowę, termin, o którym mowa w ust. 6a, zostaje przedłużony na czas niezbędny do uzy-skania pozwolenia na budowę, jednak nie dłuższy niż 2 lata od dnia, w któ-rym upłynął 6-letni termin od dnia wydania pozwolenia, o któktó-rym mowa w ust. 1.” O ile w przytoczonym przepisie został nałożony na organ admini-stracji publicznej obowiązek przedłużenia obowiązywania PSzW (sformu-łowanie: „zostaje przedłużony”), o tyle dość enigmatycznie zostały wskaza-ne warunki niezbędwskaza-ne do uznania możliwości takiego działania przez organ.

130 FILIP ELŻANOWSKI,JACEK PIECHA

Wskazuje się bowiem, że inwestor ma obowiązek wyjaśnić na piśmie oraz złożyć dokumenty „potwierdzające podjęcie wszystkich czynności wyma-ganych przez prawo zmierzających do uzyskania pozwolenia na budowę”.

Trudno jednoznacznie określić jakie czynności są niezbędne do wydania PB. Czy jest to uzyskanie decyzji środowiskowej, czy może już przygoto-wywanie dokładnego projektu budowlanego? W naszym przekonaniu wy-starczającą czynnością wykazującą, że podjęto czynności zmierzające do uzyskania PB, jest wystąpienie o decyzję o środowiskowych uwarunkowa-niach. Jej uzyskanie bowiem w jednoznaczny sposób ujawnia wolę inwesto-ra do realizacji inwestycji. Dlaczego zatem mówimy o wystąpieniu z wnio-skiem o wydanie tej decyzji? Jest to interpretacja zdecydowanie korzystna dla inwestora. Konieczne jest bowiem wskazanie, że w trakcie trwania pro-cedury środowiskowej właściwy organ wydaje postanowienie o zakresie raportu o oddziaływaniu inwestycji na środowisko. Po uzyskaniu takiego postanowienia inwestor zobowiązany zostaje do przedstawienia raportu o oddziaływaniu inwestycji na środowisko. W raporcie tym powinny być poruszone i wyjaśnione wszystkie kwestie przedstawione w postanowieniu o zakresie raportu.

Zgodnie z art. 63 ust. 5 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-nianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.

2008 r., nr 199, poz. 1227 ze zm.), w takiej sytuacji organ przeprowadzający procedurę środowiskową zawiesza postępowanie do czasu przedłożenia przez wnioskodawcę raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środowi-sko. Obowiązek sporządzenia raportu spoczywa na Inwestorze. W sprawie budowy morskich farm wiatrowych czas przeprowadzania badań środowi-skowych, jak już wskazano, jest uzależniony w dużej mierze od panujących warunków atmosferycznych. Zatem czas potrzebny do rzetelnego zrealizo-wania badań, które dostarczą odpowiednich materiałów do sporządzenia raportu może być bardzo długi.

Stąd też wydaje się nam, że już wniosek o wydanie decyzji środowisko-wej oraz ewentualnie przygotowanie się inwestora do realizacji badań śro-dowiskowych należy uznać za czynności wyczerpujące znamiona „czynno-ści zmierzające do uzyskania pozwolenia na budowę”, o których mowa w art. 23 ust. 6b UOM. Teza taka oparta jest na argumencie prakseologicz-nym, albowiem podzielanie innych bardziej restrykcyjnych tez w tym zakre-sie może spowodować niemożliwość skorzystania z udzielonego PSzW, zwłaszcza w kontekście podstawowego (sześcioletniego) terminu obowią-zywania tej decyzji.

Morskie farmy wiatrowe – analiza wybranych problemów 131 Innym elementem budzącym od strony praktycznej sporo kontrowersji jest treść przepisu art. 27b ust. 3 in fine UOM. Zdanie to stanowi dość znaczną barierę dla realizacji inwestycji z punktu widzenia inwestora oraz wbrew pozorom, w naszym przekonaniu, nie realizuje szeroko rozumianego interesu publicznego (w tym interesu państwowego). Chodzi mianowicie o część wskazanego przepisu, która brzmi: „prawa wynikające z pozwolenia nie mogą być przenoszone na inne podmioty.” Przed dokładnym omówie-niem problemu konieczne wydaje się zwrócenie uwagi na pewne

W dokumencie Inwestycje infrastrukturalne i ochrona środowiska w prawie energetycznym (Stron 123-135)