Dla współczesnego fizyka pytania w rodzaju: „Co było, zanim powstał wszechświat?” czy „Co się znajduje poza granicami wszechświata?”, brzmią cokolwiek niedorzecznie. Tego typu pytania zadają sobie jednak różni do-morośli14 filozofowie, a niektórzy z nich stykają się przecież z psychologami (w różnych okolicznościach, np. terapeutycznych lub badawczych). Problem polega więc na tym, aby myślenie psychologa, zwłaszcza badacza, przebie-gało zgodnie z założeniami i regułami akceptowanymi przez fizykę, a nie — przez jego klientów lub osoby badane.
Co to jest „czas”?
Najprostsza encyklopedyczna definicja głosi, iż czas to „wielkość służąca do chronologicznego szeregowania zdarzeń”. Ujęcie takie stanowi wyraz tzw. atrybutywnej koncepcji czasu, za którą opowiada się współczesna fizy-ka (por. np. HAWKING, 1990). Z psychologicznego punktu widzenia, zwa-żywszy zwłaszcza filozoficzne korzenie i tradycję psychologii, czas jawi się jako „ogromnie mgliste pojęcie [...]. Psychologowie, zapewne nawet o tym nie wiedząc15, zajmowali się czasem [...] w relacyjnym ujęciu [tj. jako jedne-go z aspektów czterowymiarowej przestrzeni]. [...] P s y c h o l o g i a [...]
z a w s z e p o j m u j e c z a s r e l a t y w i s t y c z n i e [wyróżn. — Z.S.];
dzieli czas i fenomenologicznie go doświadcza jako sekwencji zdarzeń rela-tywnych wobec innych zdarzeń” (REBER, 2002, s. 120—121). Optymizm Re-bera wyrażony w pierwszej części ostatniego zdania zacytowanego fragmen-tu wydaje się jednak nieco przesadny.
Czas jako zmienna w badaniach psychologicznych... 81
6 — Czas...
14 I nie tylko — por. rozmaite absolutystyczne koncepcje czasu ujmujące go jako obiek-tywny bądź subiekobiek-tywny byt, niezależny od rzeczy w nim istniejących.
15 Co można chyba interpretować jako jedną z manifestacji tzw. „nie-świadomości meto-dologicznej” (zob. SPENDEL, 2005, s. 200—225).
Czas w psychologii
Trudno byłoby wyobrazić sobie poznanie naukowe w ramach jakiejkol-wiek dyscypliny nauk empirycznych, które mogłoby całkowicie zignorować aspekt czasowości swojego przedmiotu poznania — czas jest przecież atry-butem materii (wraz z przestrzenią). Nieco inną kwestię stanowi natomiast skoncentrowanie czynności naukowo-badawczych na czasie i czasowości jako takich. W tej mierze tradycja studiów psychologicznych wydaje się dość bogata (por. np. NOSAL, BAJCAR, 2004 oraz literatura cytowana w tej po-zycji).
Próbując wskazać i uporządkować możliwe oraz faktyczne sposoby zaj-mowania się czasem przez psychologów, do czego skłania niewątpliwa metodologiczna osobliwość czasu jako przedmiotu badania, sprzyjająca de-formacjom procesu poznania naukowego, można rozpoznać szereg okolicz-ności, w których to w psychologii pojawia się „czas”. Wypada zastrzec, iż zamieszczony poniżej przegląd nie rości sobie ambicji bycia klasyfikacją (w logicznym znaczeniu tego słowa) — prezentowana lista nie jest z pewno-ścią kompletna, a wyodrębnione kategorie nie muszą być rozłączne.
Bodajże najczęściej czas pełni funkcję „zoperacjonalizowanego wskaźni-ka” (por. MAYNTZ, HOLM, HÜBNER, 1985, s. 23 i nast.), czyli parametru, miary, liczbowej charakterystyki nieobserwowalnych zmiennych jakościowych.
Zwłaszcza w obrębie teoretyczno-metodologicznych orientacji: behawiory-stycznej, neobehawiorybehawiory-stycznej, biologicznej oraz poznawczej, niewątpliwie w nawiązaniu również do tradycji psychofizyki i psychologii klasycznej, ten sposób „użycia czasu” dominuje. Mowa jest wówczas o „czasowych parame-trach zachowania”, „czasie reakcji”, „czasie uczenia się”, „czasie zapomina-nia”, „czasie prezentacji bodźca” itp. W takich okolicznościach może dojść do błędnego utożsamienia wskaźnika z indicatum i traktowania czasu jako
„samodzielnej” zmiennej — wszystkie owe „czasy czegoś tam” skłaniają do wyabstrahowania „czasu jako takiego” i reifikowania go do postaci rzekome-go czynnika sprawczerzekome-go. Statystyczna istotność współzmienności parame-trów prowadzi do (rzekomo) deterministycznej interpretacji obserwowa-nych zależności. Sensu jest w tym tyle, ile byłoby w wyciągnięciu wniosku z korelacji pomiędzy miarą czasu i miarą drogi (przy stałej prędkości wy-niosłaby 1!), że czas (jego upływ) jest przyczyną ruchu... Tym niemniej czas odgrywa w omawianym kontekście teoretyczno-metodologicznym rolę nieja-ko „drugoplanową”, stąd była niegdyś mowa o czasie janieja-ko o „zapomnianej kategorii psychologicznej” (JONES, 1976).
W roli znacznie bardziej wyeksponowanej czas występuje w psychologii jako czas psychologiczny, definiowany — dość ogólnikowo — jako „poczu-cie odstępu czasu między dwoma zdarzeniami w relacji do czasu mierzone-go obiektywnie” (SZEWCZUK, red., 1979, s. 49) czy „subiektywne
doświadcze-82 ZBIGNIEWSPENDEL
nie czasu, niezależne od zewnętrznych wskaźników astronomicznych oraz zegara” (SIUTA, red., 2005, s. 53). Kształtuje się zresztą odrębna (kolejna!) dziedzina psychologii — psychologia temporalności z czasem psychologicz-nym w roli głównej (zazwyczaj obsadzapsychologicz-nym w dwóch rolach: zmiennej nie-zależnej i zmiennej nie-zależnej, studiowane są bowiem zarówno determinanty, jak i konsekwencje indywidualnych różnic w doświadczaniu czasu). W tym kontekście teoretyczno-metodologicznym pojawiają się takie pojęcia, jak
„orientacja temporalna”, „struktura temporalności”, „profil temporalności”,
„umysłowy model czasu”, „pojęciowa reprezentacja czasu” itp. W konse-kwencji tych coraz bardziej szczegółowych studiów pojęcie czasu psycholo-gicznego nabiera — analogicznie do pojęcia płci psychologicznej — statusu zbliżonego do NZZ; zbliżonego, bo, rzecz jasna, „czas” nie jest nazwą zmiennej socjodemograficznej, „etykieta” nie ma zatem pochodzenia socjo-logicznego.
Niewątpliwie studia teoretyczne i badania empiryczne poświęcone czaso-wej strukturalizacji indywidualnego doświadczenia (czasowi jako wymiaro-wi porządkującemu dośwymiaro-wiadczanie siebie i śwymiaro-wiata), „prywatnym” koncep-cjom czasu (czasowi jako „teoretycznemu” konstruktowi indywidualnemu kształtującemu się w doświadczeniu jednostkowym), a także mniej lub bar-dziej pośrednim determinantom i konsekwencjom powyższych ujęć mogą przyczyniać się do ogólnego rozwoju psychologii jako nauki, zwłaszcza gdy prowadzone są z wykorzystaniem „twardej metodologii”, czyli ilościowych, rzetelnych technik gromadzenia danych i zaawansowanych metod ich anali-zy (por. np. NOSAL, BAJCAr, 2004). Warto jednak mieć na uwadze, iż bezpo-średni obiekt studiów to w tym przypadku doświadczenie indywidualne, uchwytne praktycznie wyłącznie dla jego podmiotu, a przy tym chodzi o taki jego aspekt, który właściwie jest wszechobecny i niewątpliwie ma duże znaczenie dla jednostki. Jeśli dodać do tego aktualnie istniejące ograni-czenia „twardej metodologii” (np. niewielką rozdzielczość neuroobrazowa-nia czy trudne do praktycznego wypełnieneuroobrazowa-nia wymogi stawiane przez item response theory), to zwrot w stronę „miękkich” metod jakościowych, a osta-tecznie — hermeneutyzacja poznania psychologicznego mogą okazywać się atrakcyjne. Tym bardziej że jest raczej mało prawdopodobne, iż samo uświadomienie sobie tego zagrożenia mogłoby stać się czynnikiem po-wstrzymującym hermeneutyzację...
Na zakończenie jeszcze jedna konstatacja. Stosunkowo najmniej uwagi psychologia wydaje się poświęcać czasowi historycznemu. Takie zagadnie-nia, jak świadomość historyczna czy myślenie historyczne bardzo rzadko zaprzątają uwagę psychologów. Można by rzec, iż są „niemodne”. Ale to już byłby temat innego opracowania.
Czas jako zmienna w badaniach psychologicznych... 83
6*
Bibliografia
ARANOWSKAE., 2005: Pomiar ilościowy w psychologii. Od klasycznej teorii testów do pod-staw teorii testów dla pojęć rozmytych. Warszawa: Scholar.
BABBIE E., 2003: Badania społeczne w praktyce. Warszawa: PWN.
BRANNONL., 2002: Psychologia rodzaju. Warszawa: GWP.
BRZEZIŃSKIJ., 1978: Elementy metodologii badań psychologicznych. Warszawa: PWN.
BRZEZIŃSKI J., 1987: Metodologiczne podstawy prowadzenia badań empirycznych w na-ukach behawioralnych. „Ergonomia”, 10, 2.
BRZEZIŃSKIJ., 1996: Metodologia badań psychologicznych. Warszawa: PWN.
BRZEZIŃSKIJ., 2000: Poznanie naukowe — poznanie psychologiczne. W: STRELAUJ., red.:
Psychologia. Podręcznik akademicki. T. 1: Podstawy psychologii. Gdańsk: GWP.
BUNGEM., 1967: Scientific research — part I. The search for system. Berlin: Springer-Ver-lag.
COOMBS C.H., DAWES R.M., TVERSKY A., 1977: Wprowadzenie do psychologii matema-tycznej. Warszawa: PWN.
FRANKFORT-NACHMIAS C., NACHMIAS D., 2001: Metody badawcze w naukach społecznych.
Poznań: Wydawnictwo Zysk i S-ka.
GADAMER H.-G., 1979: Rozum, słowo, dzieje. Szkice wybrane. Warszawa: PIW.
GADAMER H.-G., 1993: Prawda i metoda. Kraków: Inter Esse.
GROBLERA., 2006: Metodologia nauk. Kraków: Wydawnictwo Aureus—Wydawnictwo Znak.
HABERMASJ., 1983: Teoria i praktyka. Warszawa: PIW.
HABERMASJ., 1999: Teoria działania komunikacyjnego. T. 1. Warszawa: PWN.
HABERMASJ., 2002: Teoria działania komunikacyjnego. T. 2. Warszawa: PWN.
HAWKINGS.W., 1990: Krótka historia czasu. Warszawa: Wydawnictwo Alfa.
JONES M.R., 1976: Time, Our Lost Dimension: Toward a New Theory of Perception, Attention and Memory. „Psychological Review”, 83.
KAWALEC P., 2006: Przyczyna i wyjaśnianie. Studium z filozofii i metodologii nauk. Lu-blin: Wydawnictwo KUL.
KMITAJ., 1973: Wykłady z logiki i metodologii nauk. Warszawa: PWN.
KMITA J., 1976: Szkice z teorii poznania naukowego. Warszawa: PWN.
KMITA J., 1987: Rozwój poznania naukowego. W: Filozofia a nauka. Zarys encyklope-dyczny. Wrocław: Ossolineum.
KUHNT.S., 1985: Pojęcia przyczyny w rozwoju fizyki. W: KUHNT.S.: Dwa bieguny. War-szawa: PIW.
KWIATKOWSKA G.E., 1996: Wstęp do psychologii hermeneutycznej. Lublin: Wydawnic-two UMCS.
MAGNUSSON D., 1981: Wprowadzenie do teorii testów. Warszawa: PWN.
MAYNTZR., HOLM K., HÜBNER P,. 1985: Wprowadzenie do metod socjologii empirycznej.
Warszawa: PWN.
NĘCKAE., 2005: Czy psychologia przetrwa do 2026 roku. „Charaktery”, 11 (106).
NOSAL Cz., BAJCAR B., 2004: Czas psychologiczny: wymiary, struktura, konsekwencje.
Warszawa: Wydawnictwo Instytutu Psychologii PAN.
84 ZBIGNIEWSPENDEL
NOWAK S., 1965: Studia z metodologii nauk społecznych. Warszawa: PWN.
NOWAK S., 1985: Metodologia badań społecznych. Warszawa: PWN.
NOWAKOWSKA M., 1970: Nieformalne ujęcie współczesnej teorii testów. „Studia Socjolo-giczne”, 3.
PASZKIEWICZE., 1985: Podstawy procesu badawczego w psychologii. W: PASZKIEWICZE., SZUSTROWA T., red.: Materiały do nauczania psychologii. Seria 3: Metody badań psychologicznych. T. 4. Warszawa: PWN.
PATRICKG.T.W., 1905: Elements of Metaphysics. „Psychological Bulletin”, 2 (1).
REBERA.S., 2002: Słownik psychologii. Warszawa: Scholar.
RICOEURP., 1975: Egzystencja i hermeneutyka. Rozprawy o metodzie. Warszawa: Insty-tut Wydawniczy PAX.
SHAUGHNESSYJ.J., ZECHMEISTERE.B., ZECHMEISTERJ.S., 2002: Metody badawcze w psycho-logii. Gdańsk: GWP.
SIUTAJ., red., 2005: Słownik psychologii. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa.
SPENDELZ., 2000: Podstawy metodologii badań naukowych. Cz. 2: Ogólny model proce-su badawczego w naukach empirycznych. „Problemy Medycyny Rodzinnej”, 2/1.
SPENDEL Z., 2005: Metodologia badań psychologicznych jako forma świadomości histo-rycznej. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
SPENDELZ., 2006: Herme(neu)tyzacja psychologii. „Nauka”, 3.
SPENDELZ., [w druku]: Kilka uwag na temat pojęcia zmiennej. Niespecyficzne zmienne zagregowane w badaniach psychologicznych. W: BRZEZIŃSKI L., red.: Metodologia badań psychologicznych. Wybór tekstów. Cz. 2.
STACHOWSKIR., 2004: O godności przedmiotu psychologii — ujęcie historyczne. „Nauka”, 1.
STELMACH J., 1989: Co to jest hermeneutyka? Wrocław: Ossolineum.
STRAŚ-ROMANOWSKA M., 1997: Hermeneutyka w psychologicznych badaniach jakościo-wych. W: GAŁDOWAA., red.: Hermeneutyka a psychologia. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego.
SZEWCZUK W., red., 1979: Słownik psychologiczny. Warszawa: Wiedza Powszechna.
UCHNAST Z., 1997: Hermeneutyka w psychologii jako nauce humanistycznej. W:
GAŁDOWA A., red.: Hermeneutyka a psychologia. Kraków: Wydawnictwo Uniwer-sytetu Jagiellońskiego.
ZIMBARDO Ph.G., 1999: Psychologia i życie. Warszawa: PWN.
Czas jako zmienna w badaniach psychologicznych... 85