Prawo do zawarcia intercyzy posiadała każda osoba zdolna do zawar-cia małżeństwa328. Zatem umowę mogły sporządzić przede wszystkim osoby pełnoletnie, to znaczy takie, które ukończyły 21 lat329. Ponadto uprawnienie to przysługiwało także małoletnim po osiągnięciu wieku wskazanego przez ustawodawcę, o czym stanowił art. 211 KCKP330.
Uchwalone w 1836 r. prawo o małżeństwie zmieniło przepisy KCKP dotyczą-ce wieku wymaganego do zawarcia małżeństwa. Przyznało takie uprawnienie kobietom, które ukończyły 16 lat331 i mężczyznom, którzy ukończyli 18 lat (art. 6, 99, 125, 129 i 180 PM). Osoby młodsze nie mogły zawrzeć małżeństwa, a w kon-sekwencji również intercyzy. Zasada ta miała charakter ogólny i znajdowała za-stosowanie do wszystkich wyznań wskazanych w prawie o małżeństwie332.
Ustawodawca przewidywał jednak wyjątek od powyższej reguły odno-szący się tylko do osób wyznania rzymskokatolickiego333. Jeżeli doszło już do
325 Ferdynand Szlimm, sygn. 15, akt nr 6092/672 z 23 VII (4 VIII) 1870 r., s. 2.
326 Władysław Hertzberg, sygn. 5, akt nr 833/250 z 1 (13) VI 1870 r., s. 1.
327 Ibidem, s. 2.
328 Problematykę zdolności do zawarcia małżeństwa przedstawił Henryk Konic – H. Ko-nic, Prawo małżeńskie obowiązujące w b. Królestwie Kongresowem, Warszawa 1924.
329 Art. 345 KCKP: „Małoletnim iest każda osoba, która ieszcze nie ma skończonych lat dwadzieścia ieden”.
330 Art. 211 KCKP: „Małoletni zdolny do zawarcia małżeństwa, zdolnym iest także za-wrzeć umowę przedślubną i w niey przyiąć na siebie wszelkie zobowiązania, a nawet czynić darowizny, tak iakby był pełnoletnim; lecz umowa powinna bydź zawartą w assystencyi osób których zezwolenie na małżeństwo iest potrzebne”. Przepis ten został zaczerpnięty z art. 1398 KN: „Małoletni zdolny do zawarcia małżeństwa, zdolnym jest do zawarcia wszelkich umów ja-kich kontrakt ten dopuszcza; a umowy i darowizny, jakie w nim uczynił, są ważne, byleby przy kontrakcie obecnemi były osoby, których zezwolenie potrzebne jest do ważności małżeństwa”.
331 Zgodnie z obowiązującym do 1836 r. art. 144 KCKP zdolność do zawarcia małżeństwa przysługiwała kobietom już po ukończeniu 15 roku życia.
332 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 68–69.
zawarcia małżeństwa przez osobę, która nie osiągnęła wieku wskazanego wyżej, małżeństwo takie było ważne, zaś strony oraz rodzice i opiekunowie ponosili jedynie karę pieniężną. Podobne konsekwencje groziły duchowne-mu udzielająceduchowne-mu ślubu; jego czyn był ponadto zagrożony karą dyscyplinar-ną334. Te postanowienia nie odnosiły się jednak do kobiet, które nie osiągnęły jeszcze 12 roku życia i mężczyzn przed ukończeniem 14 lat. Małżeństwo za-warte przez takie osoby było dotknięte bezwzględną nieważnością335.
Ograniczenie zdolności do zawarcia małżeństwa ze względu na wiek przewidywał również art. 100 pkt 4 PM odnoszący się do osób wyznania pra-wosławnego. Przepis ten określał górną granicę wieku, stanowiąc, iż małżeń-stwa nie mogły zawrzeć osoby, które ukończyły 80 lat336.
Jeżeli nupturient był małoletni, odnotowywano to w treści aktu. Zwykle posługiwano się tylko ogólnym określeniem337, choć niekiedy wskazywano dokładnie wiek strony338.
Zgodnie z art. 211 KCKP małoletni zawierający intercyzę nie tylko urzą-dzał stosunki majątkowe, ale mógł również przyjmować w niej na siebie zo-bowiązania oraz dokonywać darowizn. Zakres ostatniego uprawnienia ogra-niczał się tylko do darowizn na rzecz przyszłego małżonka, nie obejmował więc darowizn na rzecz osób trzecich339. Co istotne, darowizny mógł dokonać tylko w akcie notarialnym obejmującym intercyzę340.
Małoletni nie był uprawniony do samodzielnego zawarcia intercyzy. Dla ważnego dokonania powyższej czynności prawo wymagało obecności osób, których zgoda była konieczna dla zawarcia przez niego małżeństwa. Osoba taka powinna osobiście uczestniczyć przy sporządzeniu umowy, ale w jej imieniu mógł także działać pełnomocnik341. Art. 15 PM wskazywał, iż oso-bą uprawnioną do wyrażenia zezwolenia na małżeństwo był ojciec. Prawo to
334 Art. 7 PM: „Strony wykraczaiące przeciwko powyższemu zakazowi, tudzież rodzice i opiekunowie toż wykroczenie dopuszczaiący, podpadną karze pieniężney; duchowny zaś, któryby dał ślub osobie niemaiącey potrzebnego wieku, ulegnie karze porządkowey pienięż-ney, i karze dyscyplinarney”.
335 Art. 8 PM: „Gdyby mężczyzna nie miał w chwili zawarcia związków małżeńskich lat czternastu skończonych, lub kobieta nie miała wtedy lat dwunastu skończonych, małżeństwo iest nieważnem”. H. Konic, Prawo małżeńskie…, s. 67.
336 Art. 100 PM: „Nie mogą zawierać związków małżeńskich: 1. szaleni i waryaci; 2. osoby których poprzednie małżeństwo nie iest rozwiązane; 3. osoby które iuż trzykrotnie w nich zostawały; 4. osoby które doszły lat 80 wieku […]”.
337 Np. „Ernestyna Goltz panna nieletnia […]” – Władysław Hertzberg, sygn. 7, akt nr 1643/544 z 8 (20) XI 1871 r., s. 1.
338 Np. „Hanna Blumenfeld panna lat dwadzieścia licząca […]” – Roman Danielewicz, sygn. 1, akt nr 224/73 z 21 II (5 III) 1873 r., s. 1.
339 W. Dutkiewicz, Prawo hipoteczne…, s. 336.
340 Wykład praw obowiązujących w Królestwie Polskiem, t. IV, s. 386.
przechodziło na matkę w trzech przypadkach: w razie śmierci ojca, jego nie-obecności lub ubezwłasnowolnienia. Zaś przy braku matki zgodę na zawar-cie małżeństwa mógł wyrazić opiekun342. Gdyby nie było opiekuna, zgodnie z art. 16 PM zezwolenia udzielała „zwierzchność opiekuńcza”343, czyli rada fa-milijna344 lub rada opiekuńcza345. Ten ostatni podmiot był powoływany na pod-stawie przepisów działu IV. O opiece nad dziećmi nieprawemi i tychże
usamo-wolnieniu (tytuł X KCKP) dla dzieci nieprawych346. Art. 99, 125, 129 i 180 PM
rozszerzały moc obowiązującą przepisów, dotyczących konieczności uzys- kania zgody, na wyznawców innych religii i wyznań niż katolicy.
Zgoda na zawarcie małżeństwa nie musiała zostać wyrażona w treści aktu notarialnego, choć w dużej części umów zaznaczano, iż nupturienci ją uzyskali. Posługiwano się w tym celu sformułowaniami takimi, jak np. „Sta-wający Szapsa Lassmann i Chaja Cypra Zannenberg, względem siebie narze-czeni, za zezwoleniem rodziców, mają zamiar połączyć się węzłem małżeń-skim”347.
W związku z tym, iż zgodę na zawarcie małżeństwa wyrażał ojciec nup-turienta, w praktyce intercyzy były zawierane przede wszystkim w jego obecności348. Uczestnictwo matki nie było wymagane, jednak – co zrozumiałe – w wielu przypadkach ona również uczestniczyła przy sporządzeniu aktu notarialnego349. Jej wyłączna obecność miała miejsce w praktyce tylko wów-czas, gdy ojciec małoletniego już nie żył350.
Jeżeli ojciec nie żył, a matka ponownie zawarła małżeństwo, nie mogła działać samodzielnie, lecz potrzebowała zgody męża. W związku z tym przy sporządzeniu umowy brał udział również mąż matki. Do takiej sytuacji do-szło m. in. podczas spisywania jednego z aktów przez Romana Danielewi-cza. Przy zawarciu umowy przez małoletnią Maryę Frentzel uczestniczyła jej matka Amalia Taborska oraz ojczym Jan Taborski, którego podpis również znalazł się na ostatniej stronie aktu351.
342 Art. 15 PM: „Osoby które nie ukończyły lat dwudziestu ieden, nie mogą zawierać mał-żeństwa bez pozwolenia oyca; ieżeli oyciec nie żyie, nieobecnym iest, lub bezwłasnowolnym, bez pozwolenia matki; a w niedostatku matki, bez pozwolenia opiekuna”.
343 Art. 16 PM: „Jeżeli nie ma oyca, matki, ani opiekuna, osoby które nieskończyły lat dwu-dziestu ieden, nie mogą zawierać małżeństwa bez pozwolenia zwierzchności opiekuńczey”.
344 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 71; A. Okolski, Zasady prawa cywilnego…, s. 69–70.
345 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 71.
346 H. Konic, Prawo małżeńskie…, s. 69.
347 Konstanty Płachecki, sygn. 9, akt nr 2303/406 z 19 (30) VII 1874 r., s. 1.
348 Np. Władysław Hertzberg, sygn. 10, akt nr 2462/88 z 19 (31) I 1873 r.
349 Np. Ferdynand Szlimm, sygn. 23, akt nr 8626/1224 z 21 XI (3 XII) 1872 r.
350 Np. Władysław Hertzberg, sygn. 12, akt nr 3158/57 z 15 (27) I 1874 r.
351 „Marya Frentzel panna nieletnia, w assystencyi matki swej i ojczyma Amalii z Ram-schów [?] pierwszego ślubu Hardt następnego Augusta Frentzel małżonki i Jana Taborskiego
Gdy rodzice nupturienta nie żyli, przy sporządzeniu aktu uczestniczył opiekun główny ustanowiony przez radę familijną, jak to miało miejsce np. w umowie zawartej przez Rajnholda Müllera i Karolinę Bittner, przy zawar-ciu której uczestniczył Fryderyk Hilleman. Jak wynika z treści intercyzy, zo-stał on powołany do sprawowania tej funkcji uchwałą rady familijnej podjętą 10 (22) I 1858 r. w Sądzie Pokoju352.
Osoby działające w roli opiekuna głównego uczestniczyły również przy spisaniu intercyz przez innych notariuszy353. Ponadto w jednym przypadku opiekunowi głównemu towarzyszył opiekun przydany354.
Niekiedy nupturienci zawierali intercyzę w obecności dziadków. Jedną z takich umów była intercyza zawarta przez Moszka Działowskiego i Taubę Gerszon. Narzeczony, który ukończył dopiero 18 lat, jako osoba małoletnia nie mógł działać samodzielnie. Sporządził on umowę w obecności dziadka z linii macierzystej Lejzera Lichtensteina355. Obecność dziadka wynikała być może z ustanowienia go opiekunem małoletniego.
Również przy zawarciu małżeńskiej umowy majątkowej przez Jana Grambo i Mariannę Wolską uczestniczyli dziadkowie narzeczonej – Michał i Wiktoryia Kossakowscy. Byli to wstępni ze strony matki. Do aktu nie stanął ojciec małoletniej Władysław Wolski. Zgodnie z przepisami prawa o małżeń-stwie, jego obecność była wymagana do skutecznego zawarcia intercyzy. Gdy-by zaś Gdy-było to niemożliwe, w podpisaniu umowy powinna uczestniczyć mat-ka, Teresa Wolska. Z lakonicznej wzmianki zawartej w komparycji wynimat-ka, że rodzice narzeczonej mieszkali w guberni radomskiej, jednak nie wyjaśniono, dlaczego nie stanęli do aktu. Natomiast Marianna Wolska mieszkała razem z dziadkami we wsi Rypułtowice, gminie Widzew i znajdowała się pod ich opieką356. Zapewne ze względu na to dziadkowie uczestniczyli przy podpisa-niu umowy, zastępując rodziców. W intercyzie brak jednak informacji o uzys-kaniu przez nich pełnomocnictwa czy też o sprawowaniu opieki prawnej.
Poważnie wątpliwości może budzić ważność intercyzy spisanej w kan-celarii Kajetana Szczawińskiego. Umowę tę zawarli Franciszek Faltzenlauen
teraźniejszego męża to jest obojga małżonków Taborskich działająca […]” – Roman Daniele-wicz, sygn. 4, akt nr 1207/550 z 1 (13) XI 1874 r., s. 1, 3.
352 Ferdynand Szlimm, sygn. 9, akt nr 3623/164 z 5 (17) II 1868 r., s. 1.
353 Np. Konstanty Płachecki, sygn. 11, akt nr 3118/552 z 8 (20) IX 1875 r.
354 Ferdynand Szlimm, sygn. 35, akt nr 11550/385 z 29 III (10 IV) 1874 r.
355 Marcelli Jaworski, sygn. 9, akt nr 221 z 13 (25) VI 1863 r. Podobnie małoletni w obec-ności dziadka: Ferdynand Szlimm, sygn. 19, akt nr 7358/921 z 23 XI (5 XII) 1871 r.
356 „Marianna Wolska lat 18 licząca Panna, w ossobistey assystencyi Michała i Wiktoryi z Kucharskich Małżonków Kossakowskich w wsi Rypułtowicach na gospodarstwie rolnem okupnem zamieszkałych przy Tychże iako Dziadzie i Babce zostaiąca – Córka zaś Władysława i Teresy z Kossakowskich Małżonków Wolskich, w Dobrach Piotrkowice zwanych w Gubernij Radomskiej położonych, na posadzie prywatnej zostaiących, zamieszkałych […]” – Leopold Fryderyk de Brixen, sygn. 4, akt nr 1583 z 10 (22) VIII 1845 r., s. 1.
(?) i Małgorzata Gertner. Jak wynika z treści umowy, narzeczona ukończyła dopiero 18 lat. A zatem, jako małoletnia, nie mogła działać samodzielnie, lecz tylko w obecności osób uprawnionych do wyrażenia zgody na małżeństwo357. Zaś w treści aktu nie odnotowano uczestnictwa takich osób.
Do podobnej sytuacji doszło w przypadku zawarcia innej intercyzy358. W obu wymienionych wyżej umowach brak informacji dotyczących powo-dów nieobecności osób uprawnionych do wyrażenia zgody na małżeństwo. Wydaje się zatem, iż doszło w tych przypadkach do uchybień tak poważnych, że mogły one skutkować nieważnością aktów.
Uchwalone w 1836 r. PM zmieniło w bardzo istotny sposób zasady do-tyczące uzyskania pozwolenia na zawarcie małżeństwa wyrażone w Kodek-sie Cywilnym Królestwa Polskiego. Przede wszystkim obniżyło w stosunku do mężczyzn granicę wieku, po osiągnięciu którego zgoda nie była potrzeb-na. Według przepisów KCKP syn, który chciał zawrzeć małżeństwo, musiał uzyskać pozwolenie dopóki nie ukończył 25 roku życia. Natomiast córka po-trzebowała zgody tylko do momentu osiągnięcia pełnoletności. Pozwolenia udzielali oboje rodzice, jednak w razie różnicy zdań decydowała wola ojca359. Jeżeli rodzice nie żyli albo nie byli w stanie wyrazić swej woli, prawo takie przechodziło na dziadków i babcie360. Dopiero gdyby żadna ze wskazanych wyżej osób nie była w stanie wypowiedzieć się w kwestii udzielenia zgody, mogła tego dokonać rada familijna. Jednak art. 152 KCKP ograniczył obowią-zek uzyskania zgody rady familijnej na zawarcie małżeństwa tylko do mo-mentu osiągnięcia pełnoletności361.
W tym zakresie również nastąpiła zmiana, ponieważ prawo o małżeń-stwie ograniczało uprawnienia matki, która wyrażała swoją wolę tylko wy-jątkowo, gdy nie mógł tego zrobić ojciec. Pozbawiało ono również takiego uprawnienia dziadków i babcie362.
W 1836 r. zniesiony został także obowiązek zasięgnięcia rady przez oso-by zamierzające zawrzeć małżeństwo, ustanowiony w art. 153 KCKP. Zgodnie
357 Kajetan Szczawiński, sygn. 23, akt nr 53 z 14 (26) I 1858 r.
358 Ibidem, sygn. 29, akt nr 195 z 14 (26) IV 1861 r.
359 Art. 149 KCKP: „Syn przed ukończonym dwudziestym piątym, a córka przed ukończo-nym dwudziestym pierwszym rokiem wieku, nie mogą zawierać małżeństwa bez zezwolenia oyca i matki. W przypadku różnicy zdań, dosyć iest na zezwoleniu oyca”.
360 Art. 151 KCKP: „Jeżeli oyciec i matka umarli, albo są w niemożności oświadczenia woli swoiey, zastępuią ich dziadowie i baby; w przypadku różnicy zdań między dziadem i babą iedneyże linii, dosyć iest na zezwoleniu dziada; a gdy zachodzi różność zdań między dwiema liniiami, różność takowa stanowi iuż zezwolenie”.
361 Art. 152 KCKP: „Gdyby ani oyca, ani matki, ani dziadów, ani bab nie było, albo gdyby się ci wszyscy w niemożności oświadczenia swey woli znaydowali, synowie i córki nie mogą przed ukończeniem lat dwadzieścia ieden, wchodzić bez zezwolenia Rady familiyney w związ-ki małżeńszwiąz-kie”.
z tym przepisem córka po osiągnięciu pełnoletności, zaś syn po ukończeniu 25 roku życia nie potrzebowali już zgody na zawarcie małżeństwa. Musieli jednak zwrócić się do rodziców albo dziadków z prośbą o radę363. Takie dzia-łanie nazywano aktem uszanowania364.
Jeśli rodzice albo dziadkowie odradzali zawarcie małżeństwa, nie unie-możliwiało to jego zawarcia. Jednak rodziło konieczność, o ile osoba, która wystąpiła o radę nie ukończyła 30 roku życia, ponownego zwrócenia się z taką prośbą. Nawet jeżeli kolejna odpowiedź była nieprzychylna, małżeń-stwo mogło zostać zawarte dopiero po upływie miesiąca, licząc od dnia po-nownego zwrócenia się z prośbą o udzielenie rady365. Po ukończeniu 30 roku życia prośby o radę nie trzeba było ponawiać366.
Zawarcie małżeństwa w dwóch opisanych wyżej przypadkach było możli-we, o ile nie nastąpiło „tamowanie”, czyli wniesienie sprzeciwu wobec zawarcia małżeństwa. Akt tamowania doręczano m. in. duchownemu, który miał udzie-lić ślubu. Nie mógł on tego dokonać, dopóki sprzeciwu nie odrzucił sąd367.
Prawo przewidywało także pewne ograniczenia zdolności do zawarcia małżeństwa przez wojskowych i urzędników. Wojskowy, który chciał za-wrzeć małżeństwo, zgodnie z art. 20 PM potrzebował zgody zwierzchnika368. Ograniczenie to zostało nałożone na wszystkich, bez względu na wyznanie (art. 99, 125, 129 i 180 PM). Uzasadniano je koniecznością zachowania po-rządku i karności w wojsku. Wskazywano, iż małżeństwo zawarte z nieod-powiednią osobą mogło wpłynąć negatywnie na zachowanie żołnierza nie tylko na płaszczyźnie prywatnej, ale i służbowej369. Jeśli mimo braku zgody małżeństwo zostało zawarte, wojskowy podlegał karze porządkowej orzeka-nej przez podmiot uprawniony do udzielenia pozwolenia370.
Podobne ograniczenie zostało nałożone mocą art. 99 pkt 4 PM na urzęd-ników wyznania prawosławnego. Jeżeli osoba taka zamierzała zawrzeć
363 Art. 153 KCKP: „Synowie i córki doszedłszy do wieku art. 149 oznaczonego, obowiąza-ni są przed zawarciem małżeństwa, prosić o radę oyca i matkę, albo dziadów i baby gdy oyciec i matka nie żyią, lub gdy są w niemożności oświadczenia swey woli”.
364 H. Konic, Prawo małżeńskie…, s. 30.
365 Art. 154 KCKP: „Od wieku art. 149 oznaczonego, aż do skończenia lat trzydziestu po-winni synowie i córki powtórzyć prośbę swą o radę, ieżeliby za pierwszym razem przychylney rady nie otrzymali. W miesiąc po powtórney prośbie o radę, mogą przystąpić do ślubu małżeń-skiego, ieżeli tamowanie nie nastąpiło”.
366 Art. 155 KCKP: „Od skończenia lat trzydzieści wieku, mogą synowie i córki, w miesiąc po pierwszey prośbie o radę, gdy przychylnej nie otrzymali, przystąpić do ślubu małżeńskiego, ieżeli tamowanie nie nastąpiło”.
367 H. Konic, Prawo małżeńskie…, s. 30–33.
368 Art. 20 PM: „Osoby w służbie woyskowey zostaiące, nie mogą zawierać małżeństwa bez pozwolenia zwierzchniey komendy”.
369 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 72–73.
małżeństwo, również potrzebowała zgody zwierzchnika371. Zastrzeżenie po-wyższe zostało rozszerzone na wszystkich urzędników, bez względu na wy-znanie, mocą przepisów z 6 (18) V 1850 r. Od obowiązku uzyskania zgody na zawarcie małżeństwa zwolniono urzędników sprawujących swe funkcje bez-płatnie. „Prawidła” wskazały podmioty uprawnione do wydawania zgody. Za-warcie małżeństwa mimo jej nieotrzymania skutkowało wydaleniem urzęd-nika ze służby państwowej. Ograniczenie to zostało powtórzone w ustawie o służbie cywilnej w Królestwie Polskiem z 10 III 1859 r.372
Potwierdzenie uzyskania zgody na zawarcie małżeństwa przez osobę sprawującą szczególną funkcję zostało wprowadzone tylko do jednej inter-cyzy. Umowę tę sporządzili Alexander Spirin „Porucznik Wojsk Cesarsko Ros-syjskich” i Marya Alwina Pfeiffer373. Wskazano w niej, iż narzeczony uzyskał zgodę 29 XII 1864 r. (nowego stylu) od dowódcy pułku, zaś dokument po-twierdzający ten fakt przedstawił notariuszowi374.
Małżeństwo zawarte przez osobę wyznania rzymskokatolickiego bez od-powiedniej zgody pozostawało ważne, ale małżonek, który takiego pozwole-nia potrzebował, ponosił negatywne konsekwencje swego czynu375. Jeżeli był osobą małoletnią, rodzice mogli skorzystać z prawa przyznanego im w art. 19 PM376. Zgodnie z tym przepisem byli uprawnieni do zmniejszenia o połowę części nierozrządzalnej swego majątku. Skutkowało to ograniczeniem przy-padającej na to dziecko części spadku. Wprowadzenie tego przepisu wynika-ło zapewne z braku możliwości wydziedziczenia spadkobiercy377. Taka regu-lacja znajdowała zastosowanie również do osób wyznania grekokatolickiego (art. 125 PM), nie rozciągnięto jej jednak na prawosławnych, osoby wyznania ewangelicko-augsburskiego i ewangelicko-reformowanego oraz wyznawców innych religii378.
Poważniejsze skutki wywoływało zawarcie małżeństwa bez właściwego pozwolenia przez osobę wyznania ewangelicko-augsburskiego lub ewan-gelicko-reformowanego. Jeżeli zgody nie otrzymał małoletni lub wojskowy, małżeństwo mogło zostać unieważnione na podstawie art. 130 PM. Zgodnie
371 Art. 99 pkt 4 PM: „pozwolenie zwierzchności dla osób w służbie zostaiących”.
372 S. Zawadzki, Prawo cywilne…, t. I, s. 284–286; J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 73.
373 Marcelli Jaworski, sygn. 11, akt nr 72 z 25 I (6 II) 1865 r., s. 1.
374 Ibidem, s. 2.
375 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 73.
376 Art. 19 PM: „Rodzice, których pozwolenie na związek małżeński iest wymagane, mogą zmnieyszyć o połowę część nierozrządzalną dzieciom swym, bez tegoż pozwolenia, przed skończeniem lat dwudziestu ieden, zawieraiącym małżeństwo: prawo to nie służy rodzicom ieżeli po zawarciu ślubów małżeńskich pozwolenie swe obiawili”.
377 J. K. Wołowski, Kurs kodexu cywilnego, t. I, s. 73.
z tym przepisem osoba uprawniona do wyrażenia zgody na zawarcie mał-żeństwa mogła zażądać jego unieważnienia379. Prawo do wniesienia skargi przysługiwało w terminie jednego roku, licząc od dnia zawarcia małżeństwa. W wyjątkowych wypadkach unieważnienie małżeństwa było możliwe także w razie wniesienia skargi po tym terminie, jeżeli osoba występująca z żą-daniem nie wiedziała o zawarciu małżeństwa albo nie mogła wnieść skargi w tym czasie380.
Art. 131 PM, przyznający możliwość zaskarżenia także po upływie ter-minu rocznego, został sformułowany w sposób pozwalający na jego szeroką interpretację. Przyznanie prawa do zaskarżenia zawarcia małżeństwa tak-że po upływie roku, mogło wywoływać negatywne konsekwencje z punktu widzenia pewności obrotu prawnego i sytuacji samych małżonków. Usta-wodawca nie określił terminu, po upływie którego ostatecznie wygasałoby prawo do wniesienia skargi. Unieważnienie małżeństwa orzekane było przez konsystorz, a nie przez sąd cywilny, czyli przez podmiot złożony z osób, któ-re nie musiały mieć wiedzy prawniczej. Szeroka interpktó-retacja tego przepisu pozwalała na wniesienie skargi w każdym czasie, nawet wiele lat po zawarciu małżeństwa381.
Nieobecność przy zawarciu intercyzy osób posiadających prawo do wy-rażenia zgody na małżeństwo, mogła wywoływać skutki w zakresie ważności