Produkcja biologicznych środków jest stosunkowo tania. W przypadku chorobotwórczych patogenów proces produkcji może być jednak dość skomplikowany (w porównaniu z pro-dukcją środków chemicznych) z uwagi na ich niską odporność na zmiany wilgotności, tem-peratury, poziomu naświetlenia i kwasowości. Najtrudniejsze w procesie produkcji wydaje się nie tyle ich rozmnażanie, co przekształcenie w postać mogącą stanowić zagrożenie.
Prostsza jest produkcja toksyn naturalnych, zwłaszcza botuliny i rycyny z uwagi na względ-nie łatwy dostęp do bakterii Clostridium botulinum i rącznika pospolitego.
Osobną kwestią jest dyspersja środków biologicznych. Tu najbardziej skuteczną metodą jest rozpylanie ich za pomocą aerozolu. Do takiej operacji najlepiej nadają się postacie „su-che” o wielkości 1–5 mikronów6, które są jednak stosunkowo nietrwałe i wrażliwe na wa-runki zewnętrzne. Ponadto ich produkcja wymaga uruchomienia złożonych technologicz-nych procesów, możliwych właściwie jedynie w warunkach laboratoryjtechnologicz-nych. Można też użyć form „mokrych” (łatwiejszych do wytworzenia), jednak są one trudniejsze do przechowy-wania, a zwłaszcza rozpylenia. Użycie takich form wymaga przekształcenia cząstek biolo-gicznego środka do wielkości możliwej do aeorozolizacji oraz dodanie do nich chemicznych utrwalaczy i antystatyków. Biologiczne środki dość szybko tracą zjadliwość – bakterie w tem-pie 10% na minutę, wirusy średnio 30% na minutę. Przykładu na trudności związane z ae-rolizacją dostarcza przypadek Aum Shinrikyō, która bezskutecznie próbowała dokonać tym sposobem dyspersji patogenów. Oczywiście można wprowadzić środki biologiczne za po-mocą innych prostszych w zastosowaniu metod (zatrucie wody lub produktów żywnościo-wych), są to jednak metody mniej wydajne, a także mniej bezpieczne dla grupy, która pod-jęłaby się ich zastosowania7.
Dotychczasowe definicje terroryzmu przypisywały jego rzecznikom przede wszystkim in-tencję zastraszania. Daje temu wyraz chociażby Departament Obrony Stanów Zjednoczonych w definicji, w myśl której terroryzm to bezprawne użycie lub groźba użycia siły lub przemo-cy wobec osoby lub mienia, by wymuszać lub zastraszyć rządy lub społeczeństwo, często dla osiągnięcia celów politycznych, religijnych czy ideologicznych8. Zwraca na to uwagę także badacz terroryzmu Bryan Jenkins, według którego terroryści nie są raczej zainteresowani
6 Mniejsze cząstki nie są zatrzymywane w płucach. Cząstki większe niż 10 mikronów są filtrowane przez organizm i nie przedostają się do płuc.
7 Trzeba jednak pamiętać, że ugrupowania terrorystyczne, zwłaszcza te o charakterze fundamentalistycznym, są obecnie niezwykle zdeterminowane, a dostęp do broni biologicznej i technologii związanej z ich produkcją jest o wiele łatwiejszy niż przed laty.
8 U.S. Department of Justice, Federal Bureau of Investigation, Terrorism in United States 1999, s. ii, http://www.fbi.gov/
publications/terror/terror99.pdf [dostęp: 13.05.2009].
mordowaniem, pragną natomiast nagłośnienia swej sprawy: Zabijanie wielu ludzi rzadko jest celem terrorystów. Terroryści chcą, by ludzie patrzyli na ich dzieło, nie pragną natomiast specjalnie, by byli oni martwi. Większość terrorystów działa w myśl zasady: tylko tyle siły ile jest to konieczne. Generalnie nie próbują zabić wielu, tak długo jak długo zabicie kilku wystarcza do realizacji ich celów9.
Rzeczywiście organizacje terrorystyczne – jak pokazują zamieszczone w tabelach zesta-wienia – dotychczas jedynie z rzadka interesowały się bronią biologiczną. Było to często powodowane trudnościami związanymi z pozyskaniem i dyspersją tych środków, rzadziej z samą ich produkcją. Ale nie tylko. Jak stwierdza to w swej definicji Departament Obrony Stanów Zjednoczonych, podstawowym celem ugrupowań terrorystycznych – przynajmniej dotychczas – było zastraszanie rządu lub społeczeństwa. Broń biologiczna właściwie do-skonale by się do tego nadawała, gdyby nie to, że użycie pewnych jej typów, mianowicie chorobotwórczych patogenów, mających wszak zdolność do samoreplikacji, może wymknąć się spod kontroli i stać się zbyt niebezpieczne zarówno dla samych terrorystów, jak i osób w imieniu których występują. Z tego właśnie względu organizacje terrorystyczne raczej od niej stroniły. Wiele się jednak zmieniło. Strach przed skutkami broni biologicznej (ich ma-sowym rażeniem) nie jest już udziałem wszystkich organizacji terrorystycznych. Zmieniły się także cele tych ugrupowań. Część z nich jak dawniej pragnie zrealizować konkretne ce-le polityczne w ramach istniejącego systemu wartości, czasem nawet zastanego ładu spo-łecznego, co najwyżej nieznacznie je modyfikując. Takie organizacje nie będą na ogół zmie-rzały do nadmiernej eskalacji przemocy, a zwłaszcza masowych mordów, które naruszyłyby ich dobre imię i zmobilizowały przeciwko nim opinię publiczną. W ich przy-padku chęć zastraszania dominować będzie nad chęcią zabijania. Samo zabijanie zaś, jeśli już nastąpi, będzie miało raczej selektywny charakter. Współcześnie do głosu dochodzą jednak coraz częściej takie organizacje, które pragną dokonać totalnego przekształcenia rzeczywistości, niszcząc przy tym wszelkie rezydua starego porządku, którego tak mocno nienawidzą. Organizacje te w swym radykalizmie posunąć się mogą bardzo daleko, z prze-prowadzeniem masowych mordów włącznie10. O takich właśnie organizacjach mowa jest między innymi w raporcie CIA z końca lat osiemdziesiątych XX wieku, według którego:
Nacisk na operacje niosące ze sobą wysoką ilość ofiar i częstotliwość ataków na osoby cy-wilne są znaczącymi trendami w międzynarodowym terroryzmie ostatnich lat. Te trendy od-bijają się w statystykach odnoszących się do międzynarodowego terroryzmu, pokazujących, że choć ilość terrorystycznych incydentów spadła w latach 90-tych XX wieku, to jednak ilość ofiar spowodowanych terrorystycznymi atakami ostatnio wzrosła. Sądzimy, że te tren-dy będą kontynuowane. Nowsze rodzaje międzynarodowych organizacji terrorystycznych, usiłujące raczej wywrzeć zemstę, niż ostrożnie definiować cele polityczne, są
zainteresowa-9 B.M. Jenkins, Future, Trends in International Terrorism, RAND Paper P-7139, December 1985, s. 4, cyt. za: W.S. Carus, Bioterrorism and Biocrimes. The Illicit Use of Biological Agents Since 1900, Amsterdam 2002, s. 31.
10 Oczywiście należy sobie zdawać sprawę, że poziom motywacji jest niezwykle złożony. Czasami trudno jest odróżnić motywację deklarowaną od rzeczywistej. Do tej ostatniej zwykle nie mamy dostępu. Dlatego ta pierwsza stanowić musi jedyne sensowne narzędzie dyferencjacji.
ne masowymi ofiarami11. Trudno się nie zgodzić z cytowaną tezą. Troska o selektywne ata-kowanie wrogów własnych idei jest zjawiskiem zanikającym. Coraz częściej warunkiem oddźwięku medialnego, na którym tak zależy terrorystom, jest duża liczba ofiar. A tę wy-generować można za pomocą różnych środków, o wiele łatwiej dostępnych, dogodniejszych i mniej niebezpiecznych w użyciu niż broń biologiczna. Nasuwają się więc pytania o to, ja-ki może być zatem charakter motywacji stojący za jej użyciem i kto skłonny jest sięgnąć po broń biologiczną.
Istnieją próby wytypowania zbioru cech charakteryzujących organizacje terrorystyczne, które są skłonne do użycia broni biologicznej. Według raportu Zgromadzenia Parlamentarnego NATO (North Atlantic Assembly) są to:
– posługiwanie się mętną pojęciowością dotyczącą światowej rewolucji lub uniwersalizmu, – obojętność na opinię publiczną,
– dokonanie w przeszłości ataków, skutkujących dużą liczbą ofiar, – negowanie zachodniej kultury,
– dysponowanie wyrafinowaną bronią i taktyką,
– bycie sponsorowanym przez państwa, w szczególności te, które mają broń biologiczną12.
11 United States Senate, Select Committee on Intelligence, Current and Projected National Security Threats to the United States, Government Printing Office, Washington, D.C., 1997, s. 94.
12 Draft General Report of the North Atlantic Assembly, Chemical and Biological Weapons: the Poor Man’s Bomb, AN253 STC(98)8, 4 października 1996, http://fas.org/irp/threat/an253stc.htm [dostęp: 15.09.2015].
Grupa R.I.S.E. powstała z inicjatywy dwóch młodych osób – Stephena Pera i Allena Schwandera
CHICAGO POLICE DEPARTMENT
Nieco inny zestaw cech podaje Jeffrey Simon, amerykański badacz terroryzmu. Według nie-go grupy skłonne do działań o charakterze bioterrorystycznym mają:
– mętnie zarysowane grono zwolenników, których ewentualna reakcja na atak nie zaszko-dzi ugrupowaniu,
– wzorzec szeroko zakrojonych, masowych ataków z dużą liczbą ofiar, – wyrafinowanie w broni i taktyce,
– skłonność do ryzyka13.
Trudno polemizować z zestawem tak ogólnie naszkicowanego zbioru cech. Nie wszystkie pasują do dotychczas zaistniałych przypadków bioterroryzmu. Sięgnięcie po ten typ terro-ryzmu w celu zabicia dużej liczby osób odnosi się do stosunkowo nielicznych przypadków.
Właściwie tylko dwie organizacje usiłowały do tej pory za pomocą chorobotwórczych pato-genów dokonać masowych mordów. Tymi organizacjami były: R.I.S.E i Aum Shinrikyō.
Warto bliżej przyjrzeć się tym organizacjom i ich motywacjom ideologicznym.
R.I.S.E
Grupa R.I.S.E powstała w połowie listopada 1971 roku z inicjatywy dwóch młodych osób – Allena Schwandera i Stephena Pera. Nazwa grupy nie została do końca zidentyfikowana.
Z informacji zebranych w toku śledztwa wiadomo jedynie, że „R” oznaczało „Reconstruction”,
„S” – „Society”, a „E” – „Extermination”. Źródła nie podają znaczenia „I”14. Nazwa niewąt-pliwie nawiązywała do ideologii grupy, będącej mieszanką ekologicznych i apokaliptycz-nych przekonań, wyrażoapokaliptycz-nych między innymi w sześciostronicowym manifeście napisanym przez Schwandera. Autor twierdził w nim, że gatunek ludzki jest zagrożeniem dla całego środowiska naturalnego. Jedynym sposobem, by środowisko to zachować, jest likwidacja ga-tunku ludzkiego, z wyjątkiem małej grupy miłośników przyrody, będącej w istocie lepszą częścią ludzkiej populacji. Grupa ta miała dać początek nowemu społeczeństwu, zdolnemu żyć w harmonii z naturą15. Tak radykalne rozwiązanie problemu nadmiernego przyrostu na-turalnego niewątpliwie szokowało – i nadal to czyni – większość przedstawicieli ruchu eko-logicznego. Nie oznacza to jednak, że poczucie zagrożenia związanego z przyrostem natu-ralnym, a nawet wątki depopulacyjne były całkiem nieobecne na jego gruncie.
Idea redukcji ludzkiej populacji pojawiła się stosunkowo dawno16 i miała spore grono wy-znawców. W czasach nowożytnych jednym z pierwszych, którzy zachęcali do jej sprowoko-wania, był ekonomista i duchowny Thomas Malthus, autor klasycznej, napisanej w 1798 ro-ku rozprawy z dziedziny demografii, zatytułowanej Prawo ludności. Mathus udowadniał w niej, że niekontrolowany przyrost ludności zwykle wiąże się z niedoborem dóbr konsump-cyjnych, a to prowadzi wprost do wielu niepożądanych zjawisk, takich jak: epidemie, głód
13 J. Simon, Terrorist and the Potential Use of Biological Weapons: A Discussion of Possibilities, RAND report R-3771-AFMIC, grudzień 1989, s. 17.
14 Vide: W.S. Carus, R.I.S.E. (1972), w: J.B. Tucker, Toxic Terror, Cambridge, London 2001.
15 Vide: Testimony of Steven Gajewski, Preliminary Hearing, 8 February 1972, s. 400–404, w: W. S. Carus, R.I.S.E. (1972), w: J.B. Tucker (red.), Toxic Terror, MIT Press, Cambridge, London 2001.
16 Wzmianki o konieczności zastosowania depopulizacji można znaleźć np. u Platona i Arystotelesa.
i śmierć. Choć Mathus wątpił, by ludzkość mogła uchronić się przed skutkami przeludnie-nia, uważał, że powinno się mimo wszystko nakłaniać ludzi do wdrożenia pewnych metod o charakterze depopulacyjnym, takich jak abstynencja seksualna czy zawieranie małżeństw w późniejszym wieku17. Idee Malthusa dały początek ruchowi malthuzjanistów, który w dru-giej połowie XX wieku w różnych odmianach stanowił inspirację dla wielu członków rady-kalnego ruchu ekologicznego, związanych z ideologią ekologii głębokiej (w szczególności tych parających się ekoterroryzmem). W pismach radykalnych ekologistów często padały:
konkretne liczby określające idealną liczbę ludzkich mieszkańców Ziemi – na przykład we-dług Jamesa Lovelocka, brytyjskiego biologa i ekologisty, powinna ona wynosić 500 mln, według Arne Naessa, twórcy tzw. ekologii głębokiej, 100 mln, a także mniej lub bardziej konkretne postulaty dotyczące sposobów, za pomocą których można by ją osiągnąć. Pragnienie zredukowania ludzkiej populacji czasami przyjmuje formę niezwykle radykalną, by nie po-wiedzieć podżegającą, jak w wypowiedziach aktywistów ekologicznych Craiga Marshalla czy Williama Aikena. Warto je w tym miejscu zacytować. Marshall: Problem polega na tym, że zaszliśmy już za daleko. Nie istnieje żadne proste rozwiązanie. A by życie przetrwa-ło, miliony ludzi winny umrzeć […] Nie twierdzę, że ktoś musi zostać stracony, ale że istnie-je potrzeba zmniejszenia ludzkiej populacji18. Aiken: Faktycznie, masowa śmiertelność lu-dzi byłaby czymś dobrym. Czy naszym obowiązkiem jest ją sprowokować? Czy jest obowiązkiem naszego gatunku wyeliminować 90 procent ludzkości?19.
Cytowane tu radykalne twierdzenia pojawiły się dopiero w latach osiemdziesiątych, a więc przed utworzeniem grupy R.I.S.E, jednak już w latach sześćdziesiątych istniały publikacje tzw. proroków zagłady – Barry’ego Commonera i Rachel Carson, które głosiły, że niekontro-lowany przyrost naturalnym jest dużym zagrożeniem dla życia na Ziemi. Niezwykle znacząca była wydana w 1968 roku książka Paula R. Ehrlicha, amerykańskiego biologa, Bomba Populacyjna (Population Bomb). Autor zwracał uwagę na problem stałego wzrostu liczebno-ści ludzkiej populacji, zwłaszcza w krajach Trzeciego Świata. Ehrlich przewidywał, że w sy-tuacji, gdy nie dojdzie do koniecznej w takim przypadku regulacji urodzeń, w latach siedem-dziesiątych i osiemsiedem-dziesiątych setki milionów ludzi stanie w obliczu klęski głodu. Próba jej zapobieżenia z wykorzystaniem technologii nie tylko nie przyniesie rezultatów, lecz nawet po-gorszy dotychczasową sytuację, gdyż intensyfikacja produkcji żywności spowoduje zniszcze-nie gleby, co – zdazniszcze-niem Ehrlicha – doprowadzi do jeszcze do jeszcze większego głodu, klęsk żywiołowych, a nawet wojny nuklearnej20. Trudno powiedzieć, czy członkowie grupy R.I.S.E znali wymienione teksty (źródła nic na ten temat nie mówią). Jeśli jednak nawet tak się nie sta-ło, atmosfera intelektualna, która teksty te zrodziła, nie była im zapewne całkiem obca.
17 Sam Malthus dał dowód wierności lansowanym przez siebie ideom, rozpoczynając współżycie płciowe dopiero po ślubie, który zawarł w wieku lat czterdziestu. Vide: Arno Karlen, Człowiek i mikroby, Warszawa 1997, s. 92.
18 B. Barcott, From Tree Hugger to Terrorist, „New York Times”, 7 April 2002, p. 6., cyt. za: G.A. Ackerman, Beyond Arson?
A Threat Assessment of the Earth Liberation Front, „Terrorism and Political Violence”, Vol. 15, No. 4, Winter 2003, s. 151.
19 W. Aiken, Ethical Issues in Agriculture, w: T. Regan (ed.), Earthbound. New Introductory Essays in Environmental Ethics, Random House, New York, 1984, s. 269, cyt. za: L. Ferry, C. Volk, The New Ecological Order, Chicago 1995, s. 75.
20 W podobnym tonie wypowiadał się w swym eseju Tragedy of the Commons (1968) ekologista Garrett Hardin, który uważał ogólnoświatową destrukcję za rzecz nieuniknioną, i twierdził, że przetrwanie ludzkości jest możliwe jedynie w sytuacji, gdy zgodzi się ona na „wzajemny przymus”, szczególnie w kwestii kontroli narodzin.
Przywódcy ugrupowania byli obywatelami Stanów Zjednoczonych. Urodzony w 1952 ro-ku, Allen Schwandner był dzieckiem adoptowanym, sprawiającym duże problemy wycho-wawcze. Ze względu na owe oraz podejrzenie zaburzeń emocjonalnych spędził trochę cza-su w szpitalu psychiatrycznym, a następnie w domu poprawczym. Nie stronił też od amfetaminy i marihuany. O rok młodszy Stephen Pera uchodził za osobę wybitnie uzdolnio-ną. Przez pewien czas uczęszczał na kurs biologii w Mayfair College w Chicago. Kursu te-go nie ukończył ze względu, jak twierdził, na zbyt niski jete-go poziom. Latem 1971 roku Pera poznał doktora Charlesa Kallicka, dyrektora Oddziału w Ambulatory Pediatrics at Presbyterian-St. Luke’s Hospital w Chicago, który zaoferował mu pracę na zasadzie wolontariatu w za-kresie mikrobiologii21. Schwandner i Pera poznali się we wrześniu 1971 roku, kiedy to Schwandner zapisał się do Mayair College, by studiować historię Rosji.
Jesienią 1971 roku Pera wszedł w posiadanie zarodków kultur Neisseria meningitidis (za-palenie opon mózgowych) i Salmonella typhi (tyfus brzuszny), które otrzymał z Microbiology Department at the University of Illinois Hospital. Próbował także pozyskać patogeny duru brzusznego, zapalenia opon mózgowych, dyfterytu, czerwonki i botuliny. Literatura przed-miotu nie podaje, czy próby te zakończyły się sukcesem. Patogeny te miały być rozpylane w dużych budynkach, między innymi w supermarketach za pomocą specjalnych aerozoli, wprowadzane do żywności i ujęć wody. Kiedy 7 stycznia 1972 roku władze Microbiology Department at Presbyterian-St. Luke’s Hospital skonfiskowały część zarodków, które były przechowywane nielegalnie w ich laboratoriach przez R.I.S.E, ugrupowanie zmieniło plan zgładzenia całego świata, postanawiając ograniczyć się jedynie do pięciu stanów na środko-wym zachodzie. Do realizacji tego planu nie doszło. Gdy jeden z członków ugrupowania zgłosił się 12 stycznia 1972 roku na ostry dyżur do szpitala, twierdząc, że został zainfeko-wany nieznaną substancją, chicagowski Departament Policji rozpoczął śledztwo. Wkrótce prawie wszyscy członkowie organizacji znaleźli się w więzieniu. Dwóch przywódców ugru-powania – po zapłaceniu wymaganej przez sąd kaucji w wysokości 500 tysięcy dolarów – wypuszczono na wolność. Nie stawili się jednak na kolejną rozprawę. W marcu 1972 roku polecieli na Jamajkę, gdzie wynajęli turystyczny samolot, który następnie porwali i udali się nim na Kubę. Nie zostali przyjęci zbyt entuzjastycznie przez rząd rewolucyjny, który praw-dopodobnie obawiał się, że zostanie oskarżony o sprzyjanie terrorystom. Przebywali tam sto-sunkowo niedługo. W 1974 roku Allen Schwandner zmarł. Jego towarzysz w 1975 roku rze-komo z uwagi na zły stan zdrowia powrócił do Stanów Zjednoczonych, gdzie został uznany za winnego i skazany na pięć lat dozoru kuratorskiego.