zakończeniem procedury połączenia (bez możliwości
wstrzymania połączenia)
Najliczniej w państwach unijnych reprezentowane są systemy ochrony, które dają wierzycielom możliwość realizacji ich uprawnień jeszcze przed zarejestrowaniem połączenia, ale bez możliwości jego „zablokowania”. Tym samym dokonanie połączenia nie jest bezpośrednio uwarunkowane wcześniejszym zabezpieczeniem interesów wierzycieli.
Wskazany model ochrony zostanie omówiony szczegółowo na przykładzie prawa francuskiego. Oprócz tego przedstawione zostaną podstawowe informacje dotyczące ustawodawstwa belgijskiego, ze szczególnym uwzględnieniem interesujących rozwiązań właściwych temu systemowi prawnemu.
3.1.
Francja
Obowiązujące od 1966 roku unormowania prawa francuskiego w zakresie połączeń spółek chronią jednolicie wierzycieli spółki przejmującej i przejmowanej31, przyznając obu grupom prawo sprzeciwu (opozycji) wobec połączenia32. Z art. L. 236-14 Code de
Commerce wynika jednoznacznie, że uprawnienie to zostało przyznane wierzycielom,
których wierzytelności powstały przed dniem ogłoszenia projektu połączenia33. Prawo francuskie nie chroni zatem w sposób szczególny wierzycieli, których wierzytelności powstały po publikacji planu połączenia, ale przed rejestracją połączenia. O ile taka regulacja jest zgodna z Trzecią Dyrektywą, o tyle wprowadzanie przez orzecznictwo sądów dalszych ograniczeń co do cech wierzytelności, w związku z którymi przysługuje sprzeciw, budzi zasadnicze wątpliwości doktryny. Wywołało je w szczególności orzeczenie francuskiego sądu kasacyjnego, w którym wskazano, że sprzeciw przysługuje tylko w przypadku wierzytelności pieniężnych34. Odmowa przyznania ochrony wierzycielom uprawnionym do świadczenia obejmującego facere, nie znalazła w większości uznania przedstawicieli nauki prawa35. W tym jednak przypadku wydaje się, że racja leży po stronie sądu kasacyjnego. Odmowa przyznania ochrony wierzytelnościom
31
Za nieprzekonujące należy uznać odosobnione stanowisko R. Raffraya, jakoby art. L. 236-14 Code de Commerce ustanawiał ochronę tylko wierzycieli spółki przejmowanej; zob. R. Raffray, La transmission universelle du patrimoine des personnes morales, Paryż 2011, s. 106-109.
32
M. Chadefaux, Les fusions des sociétés. Régime juridique et fiscal, Paryż 2008, s. 111.
33 M.L. Coquelet, La transmission universelle de patrimoine en droit des sociétés, rozprawa doktorska niepublikowana, Université Paris X – Nanterre, 1994, s. 230.
34 Zob. Cass. com, 15 lipca 1992, Bull. Joly 1992, s. 1111. 35
niepieniężnym nie wynika z uznania, że jest ona zbędna, ale raczej z braku możliwości efektywnej ochrony takich wierzytelności poprzez prawo sprzeciwu. Ostatecznym skutkiem opozycji może być bowiem tylko bezskuteczność połączenia wobec wierzyciela sprzeciwiającego się połączeniu, a w konsekwencji możliwość zaspokojenia z majątku dłużnika z pierwszeństwem przed wierzycielami innej łączącej się spółki. Tymczasem egzekucja zobowiązań niepieniężnych nie polega zasadniczo na zaspokajaniu się z majątku dłużnika, ale na wymuszeniu spełnienia świadczenia w naturze36.
Pewne wątpliwości może budzić stawiane przez orzecznictwo wymaganie, aby istnienie wierzytelności było pewne, a jej wartość dokładnie określona37. Tym samym wykluczono wierzytelności sporne, a także te, w przypadku których wysokość świadczenia łączącej się spółki nie może być jeszcze w chwili ogłaszania planu połączenia sprecyzowana. Trudno znaleźć przekonujące uzasadnienie dla takiego ograniczenia zakresu wierzytelności objętych ochroną. Natomiast zupełnie niezrozumiały jest wskazywany w orzecznictwie warunek, aby wierzytelność, w związku z którą zgłaszana jest opozycja, była wymagalna przed publikacją planu połączenia38. Stawianie takiego warunku jest tłumaczone zakresem uprawnień sądu rozpoznającego zgłoszony sprzeciw wierzyciela. Po jego stronie leży możliwość nakazania natychmiastowej spłaty wierzytelności. Z tego wyprowadzono, że wierzytelność powinna być wymagalna i mieć dokładnie określoną wartość. Argument ten jest jednak nieprzekonujący, gdyż sąd jest również uprawniony do nakazania ustanowienia zabezpieczenia, co może mieć zastosowanie do wierzytelności jeszcze niewymagalnych39. Wydaje się, że stawianie omawianego warunku zaprzecza jednemu z najistotniejszych powodów ochrony wierzycieli w sytuacji łączenia się spółek.
Należy stwierdzić, że wprowadzenie przesłanki wymagalności co do wierzytelności, w związku z którymi przysługuje sprzeciw, jest w sposób oczywisty sprzeczne z Trzecią Dyrektywą40. Artykuł 13 ust. 1 Trzeciej Dyrektywy stanowi, że szczególna ochrona powinna obejmować wierzytelności, które nie stały się wymagalne w chwili publikacji planu połączenia. Należy zatem wnioskować, że to wierzytelności wymagalne nie potrzebują dodatkowej ochrony. Jest to w pełni uzasadnione, gdyż w odniesieniu do takich
36 Tak słusznie R. Raffray, op. cit., s. 110-112. Zagadnienie to ma także istotne znaczenie z punktu widzenia ochrony wierzycieli na podstawie Kodeksu spółek handlowych. Zostało ono omówione na gruncie prawa polskiego rozdziale czwartym w pkt. 2.3.
37 M. Chadefaux, op. cit., s. 111.
38 R. Raffray, op. cit., s. 112-114; M. Chadefaux, op. cit., s. 111. 39 R. Raffray, op. cit., s. 113.
40
wierzytelności należy zwyczajnie dochodzić spełnienia świadczenia. Największe zagrożenie niesie natomiast połączenie dla tych wierzycieli, których wierzytelności staną się wymagalne dopiero po upływie pewnego okresu od dnia połączenia. Wówczas może okazać się, że majątek pierwotnej dłużniczki został wykorzystany na zaspokojenie wierzycieli innej spółki, która uczestniczyła w łączeniu. Jednocześnie, ze względu na brak wymagalności, wierzyciele ci nie mogą żądać spełnienia świadczenia przed dniem połączenia. Z tych też względów stawiany przez orzecznictwo warunek wymagalności wierzytelności w chwili publikacji planu połączenia należy uznać za nieuzasadniony i sprzeczny z Trzecią Dyrektywą.
Sprzeciw wierzyciela powinien zostać zgłoszony w terminie 30 dni od dnia ogłoszenia planu połączenia. Okres, w którym wierzyciele mogą skorzystać ze swojego uprawnienia, jest zatem bardzo krótki. W doktrynie podkreśla się, że termin na skorzystanie z tego prawa powinien być dłuższy41. Z uwagi na fakt, że ustawa nie precyzuje sposobu zgłaszania opozycji, pojawiły się w tej kwestii rozbieżne opinie. Niektórzy przedstawiciele doktryny uważają, że sprzeciw zgłaszany jest łączącej się spółce. Dominuje jednak pogląd, że sprzeciw jest czynnością dokonywaną przed sądem. Wskazuje się przy tym, że konieczność angażowania sądu jeszcze przed powstaniem sporu powoduje nadmierną i niepotrzebną komplikację dla wierzyciela42.
Sąd rozpatrujący sprzeciw powinien go oddalić, jeśli jest on bezpodstawny. Dotyczy to przede wszystkim sytuacji, gdy wierzyciel posiada już odpowiednie zabezpieczenia, zapewniające w dostateczny sposób spełnienie świadczenia. Jeśli natomiast sprzeciw jest uzasadniony, sąd może nakazać albo spłatę wierzytelności, albo ustanowienie zabezpieczenia (o ile zostało one zaproponowane przez spółkę przejmującą i jest w danej sytuacji wystarczające).
Niezaspokojenie lub niezabezpieczenie wierzytelności zgodnie z orzeczeniem sądu, nie powoduje jednak braku możliwości zarejestrowania połączenia. Procedura może zostać zakończona, ale w takim przypadku połączenie jest bezskuteczne wobec wierzyciela, który zgłosił sprzeciw i nie został zaspokojony lub zabezpieczony. Wbrew nazwie, zgłoszenie sprzeciwu w prawie francuskim (w odróżnieniu na przykład od prawa włoskiego), nie daje możliwości zablokowania połączenia przez wierzyciela. Wynikająca z art. L. 236-14 Code
de Commerce bezskuteczność względna połączenia uprawnia natomiast wierzyciela do
dochodzenia zaspokojenia z majątku pierwotnej dłużniczki z pierwszeństwem przed
41 R. Raffray, op. cit., s. 102-103. 42
wierzycielami innej łączącej się spółki. W ten sposób w stosunku do danego wierzyciela ulega ograniczeniu niebezpieczeństwo związane ze złączeniem majątków poszczególnych spółek. Podmiot, w stosunku do którego połączenie jest bezskuteczne, nie będzie musiał konkurować z wierzycielami pozostałych łączących się spółek w dążeniu do zaspokojenia się z majątku jego pierwotnej dłużniczki, co nie dotyczy innych wierzycieli tej spółki. W stosunku do nich wierzyciel, który zgłosił opozycję, nie będzie w żaden sposób uprzywilejowany43. Należy podkreślić, że bezskuteczność połączenia odnosi się tylko do wierzyciela, który zgłosił sprzeciw. Inni wierzyciele tej samej spółki, którzy nie zgłosili sprzeciwu, nie korzystają z pierwszeństwa zaspokojenia wobec wierzycieli pozostałych łączących się spółek44.
Zdaniem francuskiej doktryny uzyskanie pierwszeństwa zaspokojenia z majątku pierwotnej dłużniczki jest możliwe nie tylko w drodze zgłoszenia sprzeciwu. Skutek ten może zostać osiągnięty także poprzez zastosowanie skargi pauliańskiej. Ten środek ochrony interesów wierzycieli wskazywany był jako właściwy w omawianej sytuacji, jeszcze przed uregulowaniem kwestii połączeń spółek ustawą z dnia 24 lipca 1966 roku. Wprowadzenie prawa sprzeciwu nie wykluczyło dalszej możliwości korzystania przez wierzycieli z tego generalnego środka ochrony ich interesów45. W opinii doktryny nie ulega wątpliwości, że połączenie może być aktem dokonanym przez dłużnika w celu oszukania wierzycieli poprzez jego zubożenie w efekcie sukcesji uniwersalnej. Wskazuje się jednak, że konstrukcja akcji pauliańskiej nie jest w pełni dostosowana do przypadków czynności obejmujących następstwo prawne pod tytułem ogólnym. Z tego względu przy stosowaniu przepisów niezbędna jest pewna elastyczność. Dotyczy to zwłaszcza możliwości zaskarżenia połączenia przez wierzycieli spółki przejmującej. W takim przypadku nie ma możliwości wytoczenia powództwa przeciwko osobie trzeciej, t.j. spółce przejmowanej, która w wyniku połączenia przestaje istnieć. Akcja pauliańska powinna być wówczas dopuszczalna bezpośrednio przeciwko dłużnikowi46. Skarga pauliańska może mieć praktyczne zastosowanie w tych przypadkach, w których wierzyciel nie skorzystał z prawa sprzeciwu w czasie właściwym, a w późniejszym okresie okazało się, że połączenie doprowadziło do niewypłacalności dłużnika47. W prawie francuskim może ona mieć
43 M.L. Coquelet, op. cit., s. 235-241. 44 R. Raffray, op. cit., s. 117.
45
M. L. Coquelet, op. cit., s. 244-245; R. Raffray, op. cit., s. 118-119; T. V. N. Nguyen, La protection des créanciers sociaux dans les opérations emportant transmission universelle de patrimoine, rozprawa doktorska niepublikowana, Université Panthéon-Assas (Paris II), 2003, s. 100-107.
46 R. Raffray, op. cit., s. 118-123. 47
doniosłe znaczenie także z tego względu, że – jak wyżej wskazano – orzecznictwo odmawia możliwości skorzystania z prawa sprzeciwu, jeśli wierzytelność nie jest wymagalna i określona co do swej wartości. Spełnienie takich wymogów nie jest natomiast konieczne w przypadku skargi pauliańskiej48.
Ostatni ustęp art. L. 236-14 Code de Commerce potwierdza skuteczność zabezpieczeń kontraktowych wierzycieli na okoliczność połączenia. Zgodnie z tym przepisem przewidziany przez ustawę system ochrony wierzycieli nie wpływa na możliwość zastosowania postanowień umownych, dających wierzycielowi prawo postawienia długu w stan natychmiastowej wymagalności w przypadku połączenia dłużnika z inną spółką. Stanowi to wyraźną akceptację dla klauzul stosowanych coraz częściej w praktyce gospodarczej. W rzeczywistości jednak możliwość taką mają jedynie duże podmioty gospodarcze przy zawieraniu umów o dużej wartości. Z punktu widzenia mniejszych wierzycieli podstawowe znaczenie ma możliwość skutecznej realizacji przyznanego im przez ustawę prawa sprzeciwu. Korzystanie z tego uprawnienia, z powodu wskazanych powyżej ograniczeń, jest jednak nadmiernie utrudnione.
Francuski Code de Commerce zawiera także szczególną regulację dotyczącą ochrony praw obligatariuszy. Jest ona nieco odmienna w odniesieniu do obligatariuszy spółki przejmowanej i przejmującej. W pierwszym przypadku, plan połączenia powinien zostać przedstawiony do zatwierdzenia przez zgromadzenie obligatariuszy spółki przejmowanej, jeśli nie przyznano im prawa do żądania natychmiastowego wykupu obligacji. Brak zatwierdzenia planu połączenia przez to zgromadzenie skutkuje możliwością złożenia sprzeciwu przez poszczególnych obligatariuszy. W przypadku spółki przejmującej, zgromadzenie obligatariuszy może z kolei upoważnić reprezentanta obligatariuszy do złożenia sprzeciwu. Skutki opozycji są takie same, jak w przypadku jej zgłoszenia przez zwykłych wierzycieli49.
3.2.
Belgia
Belgijskie prawo prywatne w toku swego rozwoju w znacznej mierze czerpało z rozwiązań prawa francuskiego. Z tego względu jest ono do niego zbliżone. Interesujące jest w tym kontekście zweryfikowanie, czy także w zakresie problematyki omawianej w niniejszej pracy konstrukcje przyjęte w obu systemach prawnych są do siebie podobne.
Ochrona wierzycieli łączących się spółek w prawie belgijskim opiera się na uprawnieniu do zabezpieczenia roszczenia. Stosowne żądanie powinno być zgłoszone
48 M. L. Coquelet, op. cit., s. 245-246. 49
łączącej się spółce w terminie dwóch miesięcy od dnia ogłoszenia planu połączenia. Prawo to przysługuje tylko w odniesieniu do wierzytelności, które powstały przed publikacją planu połączenia i nie były wówczas jeszcze wymagalne50, co jest zgodne z Trzecią Dyrektywą. Artykuł 684 ust. 1 belgijskiego Code des sociétés stanowi wyraźnie, że prawo to przysługuje niezależnie od jakichkolwiek odmiennych postanowień umownych. Należy zatem wnosić, że nieskuteczne jest ewentualne uprzednie zrzeczenie się tego prawa.
W prawie belgijskim, odmiennie niż w prawie francuskim, zgłoszenie żądania zabezpieczenia roszczenia nie wymaga działania przed sądem51. Wierzyciel powinien domagać się realizacji uprawnienia od swojego dłużnika, t.j. spółki przejmującej lub przejmowanej. Żądanie może zostać oddalone tylko w przypadku spełnienia świadczenia. Dłużnik jest przy tym uprawniony do odliczenia korzyści, którą wierzyciel uzyska z tytułu wykonania zobowiązania przed terminem wymagalności52.
Sąd jest angażowany tylko w przypadku braku możliwości osiągnięcia porozumienia pomiędzy wierzycielem i dłużnikiem. W takiej sytuacji jest on uprawniony do wskazania zabezpieczenia, które powinno być udzielone wierzycielowi oraz zakreślenia terminu, w którym powinno to nastąpić. Oczywiście, sąd może także zadecydować, że ze względu na już istniejące zabezpieczenia, uprzywilejowanie wierzytelności lub sytuację finansową spółki przejmującej udzielenie jakiegokolwiek zabezpieczenia nie jest konieczne. Brak udzielenia zabezpieczenia w terminie wskazanym przez sąd skutkuje natychmiastową wymagalnością wierzytelności. Teoretycznie wierzyciel uzyskuje zatem możliwość dochodzenia spełnienia świadczenia, jeszcze zanim połączenie wywrze potencjalnie negatywne dla niego skutki. Można mieć jednak wątpliwości, czy taka ochrona wierzycieli będzie zawsze wystarczająca. Jeśli bowiem spółka nie będzie chciała dobrowolnie spełnić już wymagalnego świadczenia, wierzyciel będzie zmuszony wystąpić na drogę sądową. Moment egzekucji długu może zaś przypaść wiele miesięcy po zarejestrowaniu połączenia, gdy sytuacja spółki przejmującej będzie już znacznie gorsza. Może wówczas okazać się, że nie ma wystarczającego majątku do zaspokojenia wierzyciela.
Ciekawym rozwiązaniem prawa belgijskiego jest wyłączenie opisanego wyżej systemu ochrony w odniesieniu do łączących się spółek, które poddane są kontroli Komisji Nadzoru Bankowego, Finansowego i Ubezpieczeniowego53. Oznacza to, że wierzyciele
50
D. van Gerven, Belgium, /w:/ „Cross-Border Mergers in Europe”, vol. I, pod red. D. van Gerven, Cambridge 2010, s. 114.
51 R. Raffray, op. cit., s. 101. 52 D. van Gerven, op. cit., s. 114. 53
podmiotów poddanych kontroli tego organu pozbawieni są szczególnych uprawnień w sytuacji, gdy ich dłużnik uczestniczy w połączeniu. Taką regulację można jednak uznać za uzasadnioną ze względu na sprawowany nad takimi podmiotami nadzór, który ze swego założenia wyłącza dopuszczenie do połączenia podmiotów w sytuacji, gdy stanowiłoby to jakiekolwiek zagrożenie dla ich wypłacalności. W rezultacie, kontrola sprawowana przez Komisję Nadzoru Bankowego, Finansowego i Ubezpieczeniowego gwarantuje, że w rezultacie połączenia nie dojdzie do zagrożenia zaspokojenia jakiejkolwiek wierzytelności. Tym samym w przypadku połączenia takich podmiotów wyłączona jest główna przesłanka udzielenia zabezpieczenia.
4. Systemy prawne przewidujące ochronę wierzycieli po
połączeniu
Kolejny model ochrony wierzycieli zakłada, że mogą oni żądać zabezpieczenia swoich praw dopiero po zakończeniu procedury połączenia. Przed nadejściem tej chwili nie przysługują im żadne szczególne uprawnienia. Takie ukształtowanie praw wierzycieli jest charakterystyczne dla systemu prawnego Niemiec oraz ustawodawstw pozostających w zakresie jego silnego oddziaływania. Rozwiązanie to jest z pewnością poprawne z teoretycznoprawnego punktu widzenia, gdyż wierzyciele, jako osoby trzecie, nie powinni mieć wpływu na decyzję korporacyjną ich dłużniczek. Skuteczne podnoszenie żądań dotyczących zabezpieczenia przysługujących im wierzytelności jest uzależnione od spełnienia przesłanek odnoszących się do niebezpieczeństwa braku spełnienia świadczenia, ocenianego już z perspektywy zakończonej procedury połączenia. Niewątpliwą zaletą tego modelu jest także wyeliminowanie ryzyka wykorzystywania połączenia przez wierzycieli, którzy w zamian za rezygnację z realizacji niektórych przysługujących im uprawnień, mogą domagać się od dłużniczki innych korzyści. Istotne niebezpieczeństwo dla wierzycieli, które wiąże się z takim systemem ochrony dotyczy sytuacji, w których spółka przejmująca, ze względu na obciążenia swoich aktywów prawami osób trzecich, nie jest w stanie udzielić efektywnego zabezpieczenia.
4.1. Niemcy
Paragraf 22 ust. 1 Umwandlungsgesetz (dalej: „UmwG”) stanowi, że wierzyciele mogą domagać się zabezpieczenia swoich roszczeń w terminie sześciu miesięcy od dnia ogłoszenia o wpisie połączenia do rejestru. Żądanie powinno być przedstawione na piśmie ze wskazaniem podstawy i wysokości roszczenia. Przepis ten określa tylko czas, w którym można żądać zabezpieczenia. Nie rozstrzyga natomiast zakresu roszczeń podlegających
zabezpieczeniu, wyznaczanego ze względu na czas ich powstania. W niemieckiej doktrynie prawa przyjmuje się, że zabezpieczeniu podlegają roszczenia wynikające ze zdarzeń mających miejsce przed dniem połączenia. W przypadku zobowiązań kontraktowych oznacza to, że decydujące znaczenie ma chwila zawarcia umowy. Roszczenie z niej wynikające, podlegające zabezpieczeniu na podstawie § 22 ust. 1 UmwG, może powstać już po dniu połączenia. Zabezpieczeniu podlegają nie tylko roszczenia główne, ale i uboczne, co dotyczy w szczególności odsetek (należnych także za okres po połączeniu)54. Takie określenie zakresu roszczeń podlegających zabezpieczeniu stanowi zatem istotne rozszerzenie minimalnego zakresu ochrony wynikającego z Trzeciej Dyrektywy.
Obowiązek wierzyciela, polegający na określeniu wysokości roszczenia, może być niekiedy trudny do wykonania. Zgodnie z poglądami doktryny, w przypadkach, w których charakter roszczenia uniemożliwia precyzyjne określenie jego wysokości, wystarczające jest oszacowanie. Określenie przez wierzyciela wysokości roszczenia ponad jego rzeczywisty poziom nie ma wpływu na zakres obowiązku dłużnika.
Omawiane uprawnienie przysługuje wierzycielom tylko w przypadku, gdy uprawdopodobnią, że połączenie stanowi zagrożenie zaspokojenia przysługujących im roszczeń. Wymagane jest określenie konkretnego niebezpieczeństwa. Odnoszone jest ono w doktrynie przede wszystkim do sytuacji finansowej dłużnika po połączeniu. Wskazanie na ogólne skutki połączenia, jak na przykład ustanie bytu prawnego dłużnika, czy zmiany w jego majątku, nie jest wystarczające. Istniejące już wcześniej częściowe zagrożenie zaspokojenia roszczenia nie wyłącza – co do zasady – uprawnienia wierzyciela, o którym mowa w § 22 UmwG, o ile tylko połączenie jeszcze wzmacnia niebezpieczeństwo55.
Termin na zgłoszenie roszczeń ma charakter materialnoprawny. W konsekwencji nie ulega on przywróceniu, a jego upływ powoduje wygaśnięcie uprawnienia wierzyciela. Wierzyciele łączących się spółek powinni zostać o swoich uprawnieniach poinformowani z chwilą ogłoszenia o wpisie połączenia do rejestru. Brak stosownej informacji nie ma jednak wpływu na bieg terminu zgłoszenia roszczeń.
Uprawnienie do żądania zabezpieczenia przysługuje w takim samym zakresie wierzycielom spółki przejmującej i przejmowanej. Obecnie prawo niemieckie nie przewiduje w tym zakresie żadnego zróżnicowania. Zarówno wierzyciele spółki przejmującej, jak i przejmowanej, powinni przedstawić swoje żądania spółce przejmującej.
54 S. Simon, op. cit., s. 451-452. 55
Spółka przejmowana traci z chwilą połączenia swój byt prawny i nie może być ona adresatem zgłaszanych roszczeń56.
Paragraf 22 UmwG określa także przypadki, w których wierzycielom nie przysługuje uprawnienie do żądania zabezpieczenia. Przede wszystkim wierzyciele nie mogą domagać się zabezpieczenia roszczeń, które są już wymagalne. Ustawodawca niemiecki stoi na stanowisku, że w takich przypadkach wierzyciel powinien żądać spełnienia świadczenia, a nie zabezpieczenia. Zgodnie z § 22 ust. 2 UmwG omawiane uprawnienie nie przysługuje także tym wierzycielom, których roszczenia na podstawie szczególnego przepisu ustawy podlegają ochronie poprzez objęcie ich przywilejem zaspokojenia z masy upadłości. Rozwiązanie to wydaje się uzasadnione, gdyż ochrona zapewniana tym roszczeniom z mocy ustawy jest wystarczająca. Udzielanie dodatkowego zabezpieczenia stanowiłoby zbędne obciążenie dla dłużnika. Przykładowo, nie ma potrzeby przyznawania omawianego uprawnienia pracownikom, których roszczenia są już uprzywilejowane na podstawie ustawy. Ich interesy są zabezpieczone w wystarczającym stopniu na wypadek upadłości spółki przejmującej.
Doktryna przyjmuje, że wierzyciele nie mogą żądać zabezpieczenia, gdy ich interes jest już chroniony na podstawie ustawy przez uprawnienia takie jak prawo zatrzymania. Wierzycielom odmawia się uprawnienia z § 22 ust. 1 UmwG także wtedy, gdy mogą oni spowodować w każdej chwili wymagalność świadczenia, na przykład poprzez złożenie oświadczenia o wypowiedzeniu. Co jeszcze bardziej kontrowersyjne, uznaje się że