• Nie Znaleziono Wyników

wobec osób niepe³nosprawnych i ich rodzin

2. PREZENTACJA BADAÑ W£ASNYCH

Od listopada 2008 do marca 2009 roku przeprowadzone zosta³y badania socjo-logiczne dotycz¹ce problematyki wsparcia spo³ecznego rodziny z osob¹ niepe³no-sprawn¹. Badaniami zosta³o objêtych 720 rodzin z regionu œwiêtokrzyskiego. Rodzi-ny te spe³nia³y nastêpuj¹ce kryteria: rodzice s¹ osobami pe³nosprawRodzi-nymi; dziecko/

dzieci niepe³nosprawne z niepe³nosprawnoœci¹ fizyczn¹ lub/i psychiczn¹ lub/i inte-lektualn¹; wiek dziecka do 44 lat (taki próg zosta³ przyjêty z tego wzglêdu, ¿e œred-nio powy¿ej tego wieku rodzice nie s¹ w stanie sprawowaæ opieki nad osob¹

niepe-³nosprawn¹ b¹dŸ ju¿ nie ¿yj¹).

Próba badawcza zosta³a wy³oniona w drodze dwustopniowego losowania.

W pierwszym etapie ze 102 gmin regionu œwiêtokrzyskiego wylosowano 30, które wesz³y do próby badawczej. Ludnoœæ tych gmin odzwierciedla proporcje ludnoœci wiejskiej i miejskiej ca³ego regionu. Nastêpnie w wylosowanych gminach utworzo-no listy rodzin z niepe³utworzo-noprawnym dzieckiem/dzieæmi i dokonautworzo-no losowania tych, które wesz³y do próby badawczej. Dziêki takiej procedurze doboru próby otrzymane wyniki s¹ reprezentatywne dla ca³ego regionu œwiêtokrzyskiego.

Informacje o osobach niepe³nosprawnych zbierano poprzez Powiatowe Centra Pomocy Rodzinie, Gminne Oœrodki Pomocy, organizacje pozarz¹dowe dzia³aj¹ce na rzecz osób niepe³nosprawnych, szpitale i oœrodki rehabilitacyjne, parafie i inne. Zbie-ranie danych zaplanowano na trzy etapy: etap pierwszy to pilota¿ przeprowadzony na próbie 70 rodzin, etap drugi to badania g³ówne oraz etap trzeci – 50 wywiadów pog³êbionych z wybranymi rodzinami.

Specyfika badania osób niepe³nosprawnych polega miêdzy innymi na tym, ¿e nie zawsze osoba niepe³nosprawna mo¿e osobiœcie spe³niæ rolê respondenta. Osoby niepe³nosprawne fizycznie czy te¿ intelektualnie wymagaj¹ czêsto pomocy przy wype³nianiu ankiety. Ostatecznie okaza³o siê, ¿e niepe³nosprawni wype³nili ankietê w 25% przypadków, w 31% kwestionariusze wype³nili ojcowie osób niepe³nospraw-nych, zaœ matki w 42%. Pozosta³e 2% kwestionariuszy wype³nia³y inne osoby, naj-czêœciej rodzeñstwo osoby niepe³nosprawnej.

W tym miejscu nale¿y wyjaœniæ, ¿e na terenie województwa œwiêtokrzyskiego po³o¿one s¹ po czêœci trzy diecezje: kielecka, sandomierska i radomska. Prezento-wane wyniki badañ odnosz¹ siê wiêc do dzia³alnoœci duchowieñstwa i parafii tych w³aœnie diecezji.

W dalszej czêœci artyku³u skoncentrujê siê nad rol¹, jak¹ pe³ni¹ ksiê¿a oraz pa-rafie w systemie wsparcia rodzin z osob¹ niepe³nosprawn¹. Do analizy zostanie w³¹-czona równie¿ dzia³alnoœæ Caritas, jako organizacji koœcielnej.

a) Rola duchowieñstwa w ¿yciu osób niepe³nosprawnych i ich rodzin Uwaga duszpasterzy Koœcio³a w Polsce jest skoncentrowana g³ównie na rze-szach osób uczestnicz¹cych w niedzielnych zgromadzeniach. Nieco trudniej jest pracowaæ z jednostkami, i to tymi, które ze wzglêdu na niepe³nosprawnoœæ nie s¹ tak mobilne, czasami trudne w komunikacji. Dzia³alnoœæ duszpasterska, wsparcie duchowe ograniczaj¹ siê najczêœciej do wizyty u chorego w pierwszy pi¹tek mie-si¹ca, chocia¿ i w tej aktywnoœci zadanie to coraz czêœciej przejmuj¹ nadzwyczaj-ni szafarze.

Jak zatem osoby niepe³nosprawne i ich rodziny odczuwaj¹ obecnoœæ duszpaste-rza w ich ¿yciu? Na jakie wsparcie rodziny te mog¹ liczyæ ze strony ksiêdza i ca³ej wspólnoty parafialnej?

W przeprowadzonych badaniach osobom niepe³nosprawnym i ich rodzinom po-stawiono pytanie: „Gdy Pan/Pani potrzebuje pomocy, to mo¿e Pan/Pani liczyæ na?”

Dwóch z trzech respondentów podaje, ¿e na pomoc w potrzebie zawsze mo¿e liczyæ ze strony swojej rodziny. Nastêpnie „d³ugo d³ugo nic” i wskazano na przyja-ció³. Na nastêpnym miejscu, w kategorii „zawsze mo¿na liczyæ na pomoc”, znajduj¹ siê lekarze, póŸniej znajomi maj¹cy podobne potrzeby, dalej s¹siedzi, pracownicy socjalni i zupe³nie na koñcu ksiê¿a oraz wolontariusze (J. Kirenko 2002: s. 201)1.

1 Wyniki badañ uzyskane przez J. Kirenko badaj¹cego sieæ wsparcia spo³ecznego osób z nie-pe³nosprawnoœci¹ równie¿ wskazuj¹ na niskie zaanga¿owanie ksiê¿y w pomoc osobom niepe³no-sprawnym. Uzyskane wyniki wskazuj¹, ¿e osoba niepe³nosprawna w najwiêkszym stopniu mo¿e liczyæ na rodzinê – 53,0%, nastêpnie kolegów – 12,8%, przyjació³ – 12,2%, wspó³ma³¿onka – 8,2%, s¹siadów – 3,9%, inne osoby – 2,8%, ksiêdza – 2,7%, opiekunkê – 2,2%, oraz terapeutê – 1.1%.

Tabela 1. Osoby, na które mo¿na liczyæ (dane w %)

Odpowiedzi wskazuj¹ce, ¿e mo¿na liczyæ na pomoc zwykle choæ nie zawsze, uk³adaj¹ siê nieco inaczej. Tu na pierwszym miejscu znajduj¹ siê lekarze, na miej-scach drugim i trzecim ex aequo znajdujemy przyjació³ oraz znajomych maj¹cych podobne potrzeby, dalej pracowników socjalnych, nastêpnie s¹siadów, póŸniej do-piero rodzinê, wreszcie ksiê¿y i listê tê zamykaj¹ wolontariusze. Zrozumia³e, ¿e ro-dzina pojawia siê tu rzadko, poniewa¿ wiêkszoœæ badanych wpisa³a rodzinê w ko-lumnê „zawsze”. Natomiast tylko 20% badanych sk³onnych jest wierzyæ, ¿e ksiê¿a pomog¹ im zawsze b¹dŸ zwykle, zatem 80% badanych w to nie wierzy.

Interesuj¹ca jest rubryka z odsetkami wskazañ, ¿e nigdy nie mo¿na liczyæ na pomoc danej grupy ludzi. Tu okazuje siê, ¿e przesz³o po³owa badanych „skreœla”

wolontariuszy. Jak siê wydaje, nie tyle zawodz¹ sami wolontariusze, ile jest ich po prostu zbyt ma³o. Dramatycznie wysoki okazuje siê odsetek dotycz¹cy ksiê¿y. Nie-wiele mniej ni¿ po³owa respondentów na pytanie „Gdyby trzeba ci by³o pomocy jako niepe³nosprawnemu, czy jako jego opiekunowi, to móg³byœ liczyæ na pomoc ksiêdza?” odpowiada „nigdy”. Jest to, pomijaj¹c wolontariuszy, odsetek odpowiedzi jaskrawo góruj¹cy liczbowo nad odpowiedziami wskazuj¹cymi na pozosta³e grupy wymienione w pytaniu.

Napawa optymizmem ów bardzo niski odsetek odpowiedzi „nigdy” dotycz¹cy oczekiwania pomocy ze strony rodziny. Œwiadczy to o powszechnoœci wiêzów ro-dzinnych, skoro w mniej ni¿ 5% przypadków pada odpowiedŸ, ¿e nigdy nie mo¿na by liczyæ na cz³onków rodziny. Tu jeszcze podan¹ liczbê nale¿a³oby nieco pomniej-szyæ, bo niektóre z osób badanych to osoby samotne.

Z kolei niezbyt korzystnie wypada œrodowisko s¹siedzkie. Mo¿liwe, ¿e wi¹¿e siê to z anonimowoœci¹ ¿ycia w takich miastach, jak Kielce, Ostrowiec,

Zawsze Zwykle Rzadko Nigdy

Rodzina 66,4 17,9 11,0 4,3

Przyjaciele 26,2 30,0 30,0 12,4

Znajomi maj¹cy podobne

potrzeby 15,6 30,1 32,9 19,9

S¹siedzi 11,7 22,5 38,5 26,1

Ksiê¿a 5,6 13,6 32,6 45,1

Lekarze 19,2 36,8 29,3 13,3

Pracownicy socjalni 11,5 27,1 40,3 19,7

Wolontariusze 4,4 9,6 24,9 55,0

ce, Skar¿ysko – tam nie mo¿na liczyæ na pomoc s¹siadów, bo w ogóle nie utrzymuje siê kontaktów, stosunków towarzyskich z osobami mieszkaj¹cymi choæby przez œcia-nê. Inaczej bywa na wsi i w ma³ych miasteczkach, jednak znaczna czêœæ responden-tów to w³aœnie mieszkañcy wiêkszych miast.

Z kolei nadspodziewanie dobrze wypadaj¹ lekarze. Trudno powiedzieæ, czy tak by³oby w ca³ym kraju, w ka¿dym razie jest to wyraŸna pochwa³a lekarzy w woje-wództwie œwiêtokrzyskim, maj¹cych do czynienia z niepe³nosprawnymi. Zauwa¿my,

¿e wiêcej ludzi liczy³oby zawsze na pomoc lekarza w razie potrzeby, ni¿ nie liczy³o-by na ni¹ nigdy. Równie¿ wiêcej ludzi liczy³oliczy³o-by zwykle na pomoc lekarza, ni¿ li-czy³oby jedynie rzadko. Lekarze osi¹gnêli zdecydowanie lepszy wynik ni¿ pracow-nicy socjalni. Mo¿na podejrzewaæ, ¿e czêœæ osób badanych, zastanawiaj¹c siê, czy mo¿e liczyæ na lekarzy, gdy potrzebuje pomocy, mia³a na myœli w³aœnie wszelkie zachorowania czy nieszczêœliwe wypadki i chcia³a przez to powiedzieæ, ¿e w na-g³ych wypadkach lekarze zawsze staraj¹ siê pomóc. Jednak pracownicy socjalni

tak-¿e maj¹ swój okreœlony obszar dzia³alnoœci, w obrêbie którego permanentnie oso-bom niepe³nosprawnym i ich opiekunom potrzebna jest pomoc. Tymczasem co pi¹ty niepe³nosprawny b¹dŸ jego opiekun nigdy nie liczy³by na pomoc pracownika socjal-nego, gdy tylko co 8-9 respondent gotów by³by liczyæ zawsze na pomoc pracownika socjalnego.

Ogólnie zatem w œwiadomoœci osób badanych to rodzina predysponowana jest do niesienia pomocy zawsze, je¿eli zachodzi taka potrzeba. Doœæ dobrze wypadaj¹ tak¿e przyjaciele, jak i lekarze, gorzej oceniani s¹ pracownicy socjalni, bardzo s³abo wypadaj¹ ksiê¿a, wolontariuszy jest zaœ po prostu o wiele za ma³o.

Nastêpne zagadnienie dotyczy³o otrzymywania przez respondentów konkretnych form pomocy ze strony ró¿nych œrodowisk. Pytanie sformu³owano nastêpuj¹co: „Od kogo z wymienionych osób otrzymuje Pan/Pani nastêpuj¹c¹ pomoc?” Otrzymane dane przedstawia tabela 2.

Ksiê¿a w ma³ym stopniu udzielaj¹ siê ogólnie w pomocy osobom niepe³no-sprawnym. W wyraŸnej wiêkszoœci jest to pomoc jednego tylko rodzaju wœród oœmiu wyró¿nionych, mianowicie pomoc duchowa, pomoc w zrozumieniu sensu cierpienia i niepe³nosprawnoœci. Ksiê¿y w takiej roli wskaza³o 15% badanych. Wystêpuje jesz-cze 4% wskazañ ksiê¿y jako wspieraj¹cych psychicznie, rozmawiaj¹cych, pocieszaj¹-cych w trudnych chwilach, a wiêc gdy ksiê¿a wystêpuj¹ niejako w roli psychoterapeu-tów. Jeœli chodzi o pozosta³e formy pomocy, to wskazania ksiê¿y jako uczestnicz¹cych w nich s¹ nad wyraz rzadkie: w jednym tylko przypadku wynosi 2%, mianowicie pomocy rzeczowej: odzie¿, ¿ywnoœæ itp.

W innych przypadkach tylko pojedyncze osoby wskazuj¹ na rolê ksiê¿y, przy czym w dwóch przypadkach: za³atwiania spraw codziennych oraz pomocy w wype³-nianiu wniosków, dokumentów urzêdowych przez ¿adnego z respondentów nie zo-sta³ wymieniony ksi¹dz. Wyniki te mog¹ z jednej strony cieszyæ, z drugiej – niepo-koiæ. Mog¹ cieszyæ, jeœli siê uzna, ¿e powo³aniem kap³ana jest spieszyæ z pomoc¹ duchow¹, z pomoc¹ w zrozumieniu cierpienia, a wiêc nie tyle nawet z pomoc¹ typu

Tabela 2. Osoby udzielaj¹ce pomocy (dane w %) Nie mam znik¹d pomocy Rodzina PrzyjacieleZnajomi

Radzê maj¹cy podobne potPracownicy S¹siedzi Ksiê¿a Lekarze Wolontariuszesobie socjalni sam/sama rzeby Wsparcie finansowe, 13,1 41,4 4,3 1,21,2 0,6 0,320,3 0,3 47,8 pieni¹dze Pomoc materialna, ubrania, 14,2 24,0 3,5 1,2 1,01,5 0,1 9,2 0,4 57,9 ¿ywnoœæ itp.

Pomoc w opiece nad osob¹ niepe³nosprawn¹

9,3 43,6 5,8 1,7 1,9 0,3 2,2 5,7 2,5 51,0 Za³atwienie koniecznych spraw,

np. zakupy, op³aty na poczcie itp.

7,6 35,0 2,9 1,1 2,1 0,0 0,1 2,1 0,6 61,7

Pomoc w wype³

nianiu wniosków, dokumentów urzêdowych

9,3 27,6 5,1 3,9 1,8 0,0 0,8 9,2 0,4 57,8 Informacje na temat mo¿liwoœci uzyskania dodatkowej pomocy

25,0 14,6 9,3 18,1 2,9 0,7 3,813,6 1,1 38,6 Wsparcie

psychiczne, rozm

owa, pociecha w trudnych chwilach

11,9 40,0 17,4 7,6 2,64,0 3,5 3,9 1,1 41,4 Pomoc duchowa, zrozumienie, jaki jest sens cierpienia

oraz niepe³nosprawnoœc

i

15,4 18,8 4,7 3,6 0,614,7 1,8 0,8 0,8 50,6

psychoterapeutycznego, ile z pomoc¹ emocjonaln¹. Tu wskazañ by³o 15%. Z drugiej jednak strony ksiê¿a s¹ nieobecni w innych formach pomocy. Tymczasem mo¿na by spodziewaæ siê wiêkszego udzia³u ksiê¿y w pomocy materialnej – zbiórki rozma-itych niepotrzebnych sprzêtów, odzie¿y itp., od czasu do czasu mog³aby to byæ rów-nie¿ pomoc i porada w wype³nianiu ró¿nych dokumentów. Poza tym ksiê¿a powinni byæ nieŸle poinformowani o mo¿liwoœciach uzyskiwania przez niepe³nosprawnych dodatkowej pomocy, jak wreszcie oprócz pomocy duchowej mogliby niepe³nospraw-ni i ich opiekunowie uzyskiwaæ tak¿e wsparcie psychiczne od wiêcej niepe³nospraw-ni¿ 4% wska-zanych w tym badaniu ksiê¿y.

Skoro znamy ju¿ zaanga¿owanie ksiê¿y w pomoc osobom niepe³nosprawnym i ich rodzinom, interesuj¹cym wydaje siê byæ zagadnienie dotycz¹ce zaufania do duchowieñstwa. Sformu³owano pytanie: „Jak okreœli Pan swoje zaufanie do wymie-nionych osób?” Przedstawiono tak¹ sam¹ listê, jak poprzednio i by³a tu zastosowana dla ufnoœci skala analogiczna, jak dla mo¿liwoœci uzyskania pomocy, przy czym punkty skali by³y nastêpuj¹ce: ca³kowicie ufam, raczej ufam, raczej nie ufam, ca³ko-wicie nie ufam. Otrzymane wyniki prezentuje tabela 3.

Tabela 3. Zaufanie do osób (dane w %)

Poziom zaufania, jakim badani obdarzaj¹ ksiê¿y, zbli¿ony jest do poziomu, jaki uzyskali s¹siedzi. Z prezentowanych danych wynika, ¿e 6% respondentów zadekla-rowa³o ca³kowite zaufanie wobec ksiê¿y, dalszych 43% zaufanie umiarkowane.

Z kolei 34% poda³o, ¿e raczej ksiê¿om nie ufa, zaœ 16% oœwiadczy³o, ¿e absolutnie ksiê¿om nie ufaj¹. Te 16% to jeden z najwy¿szych wskaŸników ca³kowitego braku zaufania, który przekroczony jest tylko przez wolontariuszy. Typowe wiêc nastawie-nie respondentów – zarówno nastawie-niepe³nosprawnych, jak i ich opiekunów – wobec

ksiê-¿y co do deklarowanej ufnoœci to nastawienie „raczej ufam”. Wystêpuje natomiast znacznie wiêcej deklaracji o ca³kowitym braku zaufania wobec ksiê¿y ni¿ deklaracji o pe³nym zaufaniu wobec nich.

Ca³kowicie

ufam Raczej

ufam Raczej

nie ufam Ca³kowicie nie ufam

Rodzina 64,9 29,6 3,1 1,8

Przyjaciele 19,4 59,3 15,1 5,3

Znajomi maj¹cy podobne

potrzeby 9,0 58,6 23,9 7,1

S¹siedzi 4,9 45,6 38,5 10,0

Ksiê¿a 5,7 42,8 33,8 15,8

Lekarze 10,8 59,2 22,1 7,1

Pracownicy socjalni 6,4 54,7 29,0 9,2

Wolontariusz 3,2 35,7 29,3 22,2

Kategoriom odpowiedzi z pytania na temat zaufania odpowiadaj¹ kategorie od-powiedzi z pytania na temat tego, na kogo móg³by respondent liczyæ, gdy potrzebuje pomocy. Kafeteria przedstawia³a siê nastêpuj¹co: ca³kowicie ufam – zawsze mogê liczyæ na pomoc; raczej ufam – zwykle mogê liczyæ na pomoc; raczej nie ufam – rzadko mogê liczyæ na pomoc; absolutnie nie ufam – nigdy nie mogê liczyæ na po-moc. Nale¿a³oby oczekiwaæ zgodnoœci wyboru kategorii z odpowiednich par w od-powiedziach osób badanych. Okazuje siê jednak, ¿e poziom ¿ywionego zaufania i nadzieja uzyskiwania pomocy w razie potrzeby to kategorie niezupe³nie pokrywa-j¹ce siê. Nale¿y podkreœliæ kolejno relacje miêdzy deklaracjami o zaufaniu a dekla-racjami o liczeniu na pomoc w przypadku ksiê¿y.

Najczêœciej (20%) pojawia siê zestawienie: ograniczone zaufanie plus pewnoœæ,

¿e ksi¹dz nigdy nie przyszed³by z pomoc¹. Inne stosunkowo czêsto pojawiaj¹ce siê zestawy to: zaufanie umiarkowane i pewnoœæ, ¿e zwykle ksi¹dz udzieli³by pomocy;

zaufanie umiarkowane i pogl¹d, ¿e tylko rzadko ksi¹dz udzieli³by pomocy; zaufanie umiarkowane i niewiara w to, ¿e ksi¹dz kiedykolwiek udzieli³by pomocy (11%);

wreszcie kompletny brak zaufania i pewnoœæ, ¿e ksi¹dz nigdy nie udzieli³by pomo-cy. Tak¹ koniunkcjê pogl¹dów wyrazi³o 13% respondentów. Na drugim biegunie, czyli z koniunkcj¹ pogl¹dów o ca³kowitym zaufaniu wobec ksiê¿y i nadziei zawsze na pomoc z ich strony, znalaz³o siê tylko 3% respondentów, a wiêc czterokrotnie czêœciej kierowane s¹ pod adresem ksiê¿y opinie skrajnie negatywne ni¿ skrajnie pozytywne.

Tak jak i poprzednio czêœciej wystêpuj¹ deklaracje o umiarkowanym zaufaniu (43%) nad wyra¿aniem oczekiwania, ¿e ksiê¿a zwykle pospieszyliby z pomoc¹ (tyl-ko 14%). Natomiast inaczej ni¿ poprzednio nieco góruje frekwencj¹ ograniczone zaufanie do ksiê¿y (34%) nad liczeniem tylko rzadko na pomoc ksiê¿y w potrzebie (33%). Wystêpuje te¿ kilka przypadków, kiedy wyra¿ana jest wiara, ¿e ksiê¿a pomo-gliby zawsze lub zwykle z deklaracj¹ ca³kowitego braku zaufania wobec ksiê¿y.

b) Parafia wobec osób niepe³nosprawnych i ich rodzin

W prowadzonych badaniach nad wsparciem spo³ecznym rodziny z dzieckiem niepe³nosprawnym do instytucji wspieraj¹cych zosta³y zaliczone: Pañstwowy Fun-dusz Rehabilitacji Osób Niepe³nosprawnych (PFRON), Powiatowe Centrum Pomo-cy Rodzinie (PCPR), Miejski Oœrodek PomoPomo-cy Rodzinie (MOPR), Miejski Oœrodek Pomocy Spo³ecznej (MOPS), Gminny Oœrodek Pomocy Spo³ecznej (GOPS), Cari-tas, ró¿ne fundacje i stowarzyszenia, a wreszcie parafie. Przedstawione zostan¹ po-ni¿ej rodzaje i natê¿enie pomocy ze strony parafii i Caritas w po³¹czeniu z niektóry-mi cechaniektóry-mi osobistyniektóry-mi respondentów. Uwzglêdnione zostan¹ jedynie powi¹zania istotne statystycznie. Otrzymane wyniki prezentuje tabela 4.

Tabela 4. Rodzaj udzielanej pomocy (dane w %) PFRONPCPR/MOPR/ MOPS/GOPSCaritas Fundacja, stowarzyszenieParafiaInna, jaka? Pomoc finansowa, pieni¹dze13,7 56,4 1,9 3,5 0,7 4,7 Pomoc materialna, ¿ywnoœæ, ubranie 1,0 11,9 4,6 3,5 1,2 2,4 Pomoc w likwidacji barier architektonicznych, wykonanie podjazdów itp.12,5 7,2 0,0 0,3 0,0 0,8 Pomoc w zakupie sprzêtu rehabilitacyjno-ortopedycznego, komputera itp. 31,9 12,4 0,6 0,8 0,1 2,4 Pomoc w leczeniu i rehabilitacji 8,1 14,6 1,7 6,9 0,4 4,2 Pomoc w znalezieniu pracy dla osoby niepe³nosprawnej 1,1 1,2 0,3 1,1 0,1 1,7 Pomoc w podjêciu nauki przez osobê niepe³nosprawn¹ 2,1 2,6 1,4 1,0 0,0 0,0

Pomoc w opiece nad osob¹ niepe³nosprawn¹, np. opiekunka

0,3 6,1 2,2 0,7 0,3 1,9 Pomoc psychologiczna, wsparcie psychiczne w trudnych sytuacjach 0,3 4,0 0,8 4,2 1,2 4,4 Pomoc w postaci informacji, porad o dofinansowaniach i programach dla osób niepe³nosprawnych 8,1 8,5 0,7 6,2 0,3 2,4 Pomoc w wyjaœnieniu, jaki jest sens cierpienia oraz niepe³nosprawnoœci 0,0 0,0 0,7 1,7 4,4 2,1

Badania wykaza³y, ¿e parafie maj¹ swój udzia³ w akcji wspierania rodzin z oso-b¹ niepe³nosprawn¹, jest on jednak minimalny. Jedynie 8% badanych wskaza³o, ¿e uzyska³o jak¹œ pomoc ze strony swych parafii, natomiast 88% zaprzeczy³o temu.

Pozosta³ych kilka procent badanych nie udzieli³o odpowiedzi na pytanie o pomoc

œwiadczon¹ przez parafiê.

Wsparcie ze strony parafii to najczêœciej pomoc duchowa – tak okreœli³o to 4%

badanych osób. Na drugim miejscu znalaz³a siê pomoc w postaci ¿ywnoœci, odzie¿y czy te¿ sprzêtów gospodarstwa domowego. Na tak¹ formê pomocy wskaza³o jednak tylko 1% respondentów. Inne formy pomocy wskazywane by³y jedynie przez poje-dyncze osoby.

Wypowiedzi negatywnych by³a przyt³aczaj¹ca wiêkszoœæ. Szczególnie wiele zna-laz³o siê wypowiedzi „nie korzysta³em”, bez dalszego komentarza. Tak w³aœnie odwiedzia³o na pytanie o pomoc parafii 39% respondentów. Dalszych 16% równie¿ po-da³o, ¿e nie korzystali z ¿adnej pomocy ze strony parafii, ale z komentarzem, „nigdy ksiêdza lub rady parafialnej nie prosi³am o pomoc”. Zaœ 14% respondentów oœwiad-czy³o, ¿e nie zdawa³o sobie sprawy, ¿e osoba niepe³nosprawna mo¿e liczyæ na jak¹-kolwiek pomoc ze strony parafii. Z ca³ej zbiorowoœci 4% respondentów sformu³owa³o odpowiedzi uogólniaj¹ce treœci „nie mam takiej pomocy”, czyli stwierdzaj¹ce, ¿e pa-rafie w ogóle nie interesuj¹ siê œwiadczeniem jakiejkolwiek pomocy na rzecz rodzin z osob¹ niepe³nosprawn¹. Pojedyncze osoby dodawa³y tak¿e szereg innych komentarzy.

Z otrzymanych danych wynika, ¿e 11% osób niepe³nosprawnych lub ich rodzi-ców mieszkaj¹cych w Kielcach, 8% respondentów z innych miast województwa oraz 6% respondentów ze wsi przyzna³o, ¿e jak¹œ pomoc ze strony parafii czêœciej lub rzadziej otrzymywali.

Interesuj¹ce, ¿e wyniki prezentowanego tu badania wskazuj¹ na to, i¿ jeœli w ogóle parafie prowadz¹ jak¹kolwiek dzia³alnoœæ charytatywn¹ na rzecz niepe³-nosprawnych, to s¹ to raczej parafie miejskie ni¿ wiejskie. Mo¿e œwiadczyæ o tym ró¿nica w odsetkach osób twierdz¹cych, ¿e w ogóle nic nie wiedz¹ o mo¿liwoœci uzy-skiwania jakiejkolwiek pomocy ze strony parafii. W samych Kielcach tak¹ myœl wyra-zi³o 12% respondentów, w miastach powiatowych zaledwie 4% badanych, w ma³ych miasteczkach podobnie jak w Kielcach – 12% i wreszcie na wsi 24%. Mo¿na stwier-dziæ, ¿e mieszkañcy wsi s¹ dobrze poinformowani o przedsiêwziêciach, które podej-muje parafia, proboszcz, tymczasem niemal co czwarty mieszkaniec wsi podaje, ¿e nic nie wiedzia³ o mo¿liwoœci takiej pomocy. Mo¿na wiêc s¹dziæ, ¿e nie wiedzia³ dlatego, ¿e parafia nie œwiadczy ¿adnej pomocy na rzecz niepe³nosprawnych.

Odpowiedzi „nie korzysta³em” udzieli³o i nie opatrzy³o jej ¿adnym komentarzem 15% mieszkañców Kielc, a¿ 55% mieszkañców miast powiatowych i 51% osób z ma³ych miasteczek, wreszcie 40% mieszkañców wsi. Odpowiedzi uogólniaj¹cej natomiast udzieli³o („nie mam takiej pomocy”) 2% mieszkañców Kielc, 1% mieszkañ-ców miast powiatowych, a¿ 13% mieszkañmieszkañ-ców ma³ych miasteczek i 4% miesz-kañców wsi. Równie¿ te liczby wskazuj¹ na zaniedbania w objêciu wszelk¹ pomoc¹ w³aœnie mieszkañców ma³ych miasteczek.

c) Caritas wobec osób niepe³nosprawnych i ich rodzin

Dzia³alnoœæ Caritas jako organizacji koœcielnej w porównaniu z innymi instytu-cjami i organizainstytu-cjami wypada równie¿ o wiele skromniej. Zaledwie 15% responden-tów poda³o, ¿e Caritas pomóg³ im w taki czy inny sposób, natomiast a¿ 82% respon-dentów zaprzeczy³o, aby otrzyma³o cokolwiek z Caritasu. Pozosta³e osoby nie udzie-li³y odpowiedzi na pytanie dotycz¹ce tej organizacji.

Z otrzymanych danych wynika, ¿e 5% badanych otrzymywa³o od Caritas, rza-dziej lub czêœciej, ¿ywnoœæ i inne artyku³y w ramach pomocy rzeczowej. O wiele rzadziej wspominano o pomocy asystentów czy te¿ opiekunów b¹dŸ wolontariuszy dzia³aj¹cych z ramienia Caritas: by³y to wypowiedzi zaledwie 2% osób badanych.

Równie¿ 2% badanych wspomnia³o o pomocy finansowej uzyskanej choæby jeden raz z Caritas, zaœ u 2% respondentów mowa by³a o pomocy przy rehabilitacji, po-mocy przy dostarczaniu lekarstw, tak¿e popo-mocy w organizacji zajêæ terapeutycznych, i wreszcie spotkañ i kolonii dla dzieci. O innych formach pomocy œwiadczonej przez Caritas wspomina³y jedynie pojedyncze osoby.

Z drugiej strony 35% badanych oœwiadczy³o wyraŸnie, ¿e nigdy ¿adnej pomocy ze strony Caritasu nie otrzymywali, a 18% doda³o, ¿e o takiej organizacji jak Cari-tas nigdy nie s³yszeli. Z ca³ej zbiorowoœci 13% respondentów uzasadni³o brak mocy ze strony Caritasu tym, ¿e nie zwracali siê do tej organizacji z proœb¹ o po-moc. W przypadku 3% badani uskar¿ali siê na trudny dostêp do biur Caritasu i na nieprzychylne nastawienie personelu tej organizacji. Inne negatywne wypowiedzi pochodz¹ od pojedynczych osób. Ta stosunkowo skromna dzia³alnoœæ Caritas w po-równaniu z innymi instytucjami rozk³ada siê mniej wiêcej równomiernie terytorial-nie, choæ wspomnia³o o takiej pomocy 13% mieszkañców Kielc i po 15% mieszkañ-ców innych miast oraz wsi. Ta ró¿nica proporcji nie jest istotna statystycznie, w granicach p = 0,05.

Pomoc rzeczowa, w tym rozdawanie ¿ywnoœci przez Caritas, dzielona jest tery-torialnie w nastêpuj¹cy sposób: z ca³ej zbiorowoœci wskaza³o na ni¹ 7% mieszkañ-ców Kielc, 2% mieszkañmieszkañ-ców miast powiatowych, a¿ 17% mieszkañmieszkañ-ców ma³ych mia-steczek i 7% mieszkañców wsi. Tak wiêc pomoc ta adresowana do osób najbiedniej-szych trafia tam, gdzie obecnie sytuacja jest najtrudniejsza, tj. do ma³ych miasteczek.

Dodajmy jeszcze, ¿e œwiadczona na minimaln¹ skalê pomoc osobista, czyli kierowa-nie do rodzin asystentów, opiekunów czy wolontariuszy kierowa-nie mia³a miejsca w ogóle wobec rodzin z Kielc, dotyczy³a zaœ 2% rodzin w miastach powiatowych, 3% w

ma-³ych miasteczkach i 4% na wsi.

Równie¿ wypowiedzi negatywne na temat Caritasu bywaj¹ skorelowane z po-dzia³em terytorialnym, czyli miejscem zamieszkania respondentów. I tak np. odpo-wiedzi „nie znam w ogóle Caritasu i nie wiem czym siê zajmuje” udzieli³o 13%

mieszkañców Kielc, 8% mieszkañców miast powiatowych, 19% mieszkañców

ma-³ych miasteczek i 29% mieszkañców wsi. Widaæ wiêc, ¿e z jednej strony Caritas powinien intensywniej zaznaczaæ swoj¹ obecnoœæ wœród rodzin osób

niepe³nospraw-nych mieszkaj¹cych na wsi, z drugiej widaæ, ¿e najbardziej poinformowani w spra-wie organizacji pomocowych, takich jak Caritas, s¹ mieszkañcy miast powiatowych.

To z jednej strony niewielki oœrodek miejski, w obrêbie którego ³atwo o informacje, z drugiej siedziba w³adz powiatowych, a wiêc organów znacznie lepiej poinformo-wanych o rozmaitych urzêdach i instytucjach ni¿ ma to miejsce we wsiach czy

ma-³ych miasteczkach.

Zwróæmy jeszcze uwagê, ¿e wielu respondentów twierdzi, ¿e nie otrzyma³o ni-gdy pomocy z Caritasu, ni-gdy¿ do Caritasu nie zwracali siê o pomoc – dotyczy to

Zwróæmy jeszcze uwagê, ¿e wielu respondentów twierdzi, ¿e nie otrzyma³o ni-gdy pomocy z Caritasu, ni-gdy¿ do Caritasu nie zwracali siê o pomoc – dotyczy to