Sankcje gospodarcze USA wobec KRLD

Po drugiej wojnie światowej Stany Zjednoczone i Związek Radziecki zadecydowały o okupacji Półwyspu Koreańskiego w celu rozbrojenia Japończyków.

Wojska ZSRR miały stacjonować na północy a USA na południu półwyspu, aż do momentu rozpisania przez ONZ wyborów do władz krajowych. We wrześniu 1947 r.

ONZ wydało odpowiednią rezolucję, zmierzającą do szybkiego zjednoczenia i uniezależnienia Korei. Jednakże ZSRR odmówił wykonania postanowień rezolucji i przeciwstawił się zainstalowaniu na północy komisji ONZ (UNCK – United Nations Commission on Korea). ONZ wytyczyło granicę między Północą i Południem na wysokości 38 równoleżnika i w maju 1948 r. przeprowadzono zapowiedziane wybory w Korei Południowej. W wrześniu tego samego roku ustanowiono komunistyczny rząd Koreańskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej. Granica między obydwoma Koreami stała się jedną z wielu linii frontu Zimnej Wojny. W styczniu

„Jane's Defence Weekly”, April 16, 2010 r. dostępny na stronie internetowej http://jdw.janes.com z dnia 7 października 2010r.; Mark Landler, U.S. Speaks to Syrian Envoy of Arms Worrie, "New York Times”, April 19, 2010 r. dostępny na stronie internetowej www.nytimes.com z dnia 7 października 2010 r.

459 Prezydent Asad zorganizował spotkanie z prezydentem Ahmadinedżadem w lutym 2010 r. w celu zasygnalizowania krajom Zachodu solidarności z siłami antyizraelskimi. W trakcie spotkania obydwaj liderzy krytykowali politykę USA wobec regionu Bliskiego Wschodu. Do rozmów zaproszono również przywódcę Hezbollahu, Nassana Nasrallaha [w:] Jeremy M. Sharp, Syria: Background and US. Relations, CRS Report for Congress, Congressional Research Service, April 26, 2010r. dostępny na stronie internetowej www.fas.org z dnia 7 października 2010 r.

460 Message to the Congress Continuing the National Emergency with Respect to Syria, May 03, 2010

1950 r. USA ogłosiły, że Korea Południowa staje się absolutnie samodzielnym, niezależnym krajem, pozostającym poza amerykańskim kordonem bezpieczeństwa na Dalekim Wschodzie⁴⁶¹. Taka informacja wystarczyła, by siły północnokoreańskie zaatakowały w czerwcu Koreę Południową. Na pomoc ruszyły wojska amerykańskie i ONZ, szybko odzyskując stracone pozycje i zajmując Phenian. Rozważano nawet zaangażowanie wojsk Tajwanu dowodzonych przez Czang Kaj-szeka do uderzenia na Chiny kontynentalne, aby zniechęcić ChRL do ewentualnej interwencji w Korei.

Prezydent Truman odrzucił jednak tą propozycję⁴⁶². ChRL zaangażowała się w konflikt, by zapobiec okupacji terytorium KRLD. Wojska chińskie zepchnęły siły krajów Zachodu z powrotem na linię równoleżnika 38. Wojna koreańska zakończyła się podpisaniem zawieszenia broni w czerwcu 1953 r., które do chwili obecnej nie pociągnęło za sobą oficjalnego zawarcia pokoju. Dodatkowo, stała się ona preludium do kilkudziesięcioletniej izolacji KRLD.

Polityka sankcyjna wobec KRLD ukierunkowywana jest poprzez dwie podstawowe przesłanki. Po pierwsze, Korea jest reżimem marksistowko-leninowskim i podlega z tego powodu restrykcjom, których korzenie sięgają okresu zimnowojennego konfliktu ideologicznemu. Po drugie, od momentu swego powstania uznana jest ona za kraj zagrażający bezpieczeństwu narodowemu USA ze względu na jej działalność, związaną z proliferacją broni masowego rażenia, rozwojem programu jądrowego, wspieraniem międzynarodowego terroryzmu i innymi nielegalnymi działaniami⁴⁶³.

Ze względu na komunistyczny charakter rządów KRLD objęta została sankcjami gospodarczymi na mocy ustawy Trade Agreement Extension Act of 1951, która zawiesza klauzulę największego uprzywilejowania⁴⁶⁴. Prezydentura Kennedy’iego przyniosła intensyfikację polityki restrykcyjnej wobec reżimów komunistycznych.

We wrześniu 1961 r. weszła w życie ustawa Foreign Assistance Act, odmawiająca krajom komunistycznym pomocy ze strony Stanów Zjednoczonych, obejmującej m.in.

pomoc rozwojową, finansową i kryzysową, a także wykluczająca KRLD z programów budownictwa mieszkaniowego i poręczeń kredytowych, wymiany długów na płody

461 USA wycofały swoje wojska z Korei Południowej wychodząc z założenia, że agresja ze strony KRLD jest małoprawdopodobna. Wspomniany kordon bezpieczeństwa sięgał od Aleutów, przez wyspy japońskie i Riukiu, aż po Filipiny [w:] Edward Haliżak, Stosunki międzynarodowe w regionie Azji i Pacyfiku, Warszawa : Scholar, 1999, s. 386.

462 Peter Lowe, Wojna koreańska, Warszawa : Bellona, 1995, s. 238.

463 Chodzi tu między innymi o pranie brudnych pieniędzy, handel narkotykami, łamanie praw człowieka i fałszowanie amerykańskiej waluty.

464 KNU, określana później mianem „normalnych warunków handlowych”, została zawieszona 1 września 1951 r.

rolne oraz wsparcia finansowo-inwestycyjnego ze strony Overseas Private Investment Corporation. Z kolei osobna ustawa, dotycząca Export-Import Banku - Export-Import Bank Act of 1945 -, zamknęła dla Korei możliwości uzyskiwania gwarancji kredytowych, ubezpieczeń, kredytów oraz udziału w programach dofinansowania.

Dodatkowo, na mocy Bretton Woods Agreements Act of 1945 amerykańscy dyrektorzy wykonawczy, pracujący w IMF, zobowiązani zostali do głosowania przeciwko kredytowaniu reżimów komunistycznych oraz przeciwko przyznawaniu im jakichkolwiek udogodnień finansowych⁴⁶⁵.

Pierwsze restrykcje zostały nałożone już w trzecim dniu wojny koreańskiej.

Przyjęły one formę całkowitego embarga eksportowego na mocy Export Control Act of 1949. W połowie grudnia 1950 r. w wyniku zaangażowania się ChRL w konflikt koreański prezydent Truman ogłosił stan zagrożenia narodowego, co pociągnęło za sobą zastosowanie kolejnych sankcji. Departament Skarbu wydał Foreign Assets Control Regulations (FACR), zakazujący zawierania transakcji finansowych z podmiotami północnokoreańskimi i chińskimi, oraz dający możliwość zamrażania północnokoreańskich aktywów⁴⁶⁶. Pod koniec lat sześćdziesiątych - w 1968 r. - KRLD stała się sygnatariuszem, a w 1985 r. ratyfikowała Układ o nierozprzestrzenianiu broni masowego rażenia. Już wtedy zaczęła ona gromadzić pluton w ramach swojego programu jądrowego, który stał się kolejna przesłanką zastosowania polityki sankcyjnej.

W latach osiemdziesiątych rozpoczęto również program sankcji antyterrorystycznych.

W 1983 r. KRLD przeprowadziła zamach bombowy, w którym zginęło czterech członków gabinetu rządowego Korei Południowej. Z kolei w listopadzie 1987 r.

południowokoreański samolot pasażerski Korean Air Line 858, lecący z Bagdadu do Seulu, został wysadzony w powietrzu⁴⁶⁷. W odpowiedzi Sekretarz Stanu umieścił KRLD na liście krajów wspierających międzynarodowy terroryzm, co pociągnęło

465 Dianne E. Rennack, North Korea: Economic Sanctions, CRS Report for Congress, Jan 24, 2006, s. 15, dostępny na stronie internetowej www.fas.org z dnia 30 października 2010 r.

466 31 CFR Part 500.

467 Samolot ze stu piętnastoma pasażerami rozbił się w tajlandzkiej dżungli niedaleko granicy z Birmą 30 listopada 1987 r. O dokonanie zamachu podejrzewano dwie osoby o narodowości koreańskiej, które posługiwały się fałszywymi, japońskimi paszportami. Były one na podkładzie samolotu Korean Air Flight 858 w dniu katastrofy, ale zdążyły wysiąść w trakcie międzylądowania w Zjednoczonych Emiratach Arabskich. Podejrzewa się, ze podłożyły one ładunki wybuchowe na pokładzie samolotu.

Obydwie osoby zostały pojmane, ale nie udało się ich od razu przesłuchać, ponieważ mężczyzna i kobieta podjęli się dokonania próby samobójczej poprzez zażycie trucizny. Mężczyzny nie udało się uratować [w:] Suspect in Korean Crash Recovers From Poisoning, „New York Times”, December 6, 1987, dostępny na stronie internetowej www.nytimes.com z dnia 24 listopada 2010 r.; Susan Chira, Korean Plane, 115 Aboard, Crashes in Southeast Asia, „New York Times”, November 30, 1987, dostępny na stronie internetowej www.nytimes.com z dnia 24 listopada 2010 r.

za sobą nałożenie kolejnych sankcji gospodarczych, wspólnych dla Iranu, Syrii i innych krajów, zamieszczonych na tej liście. Ten incydent był ostatnim zamachem terrorystycznym, którego dopuściła się KRLD do chwili obecnej. Mimo tego, pozostawała ona na liście krajów wspierających terroryzm do 2008 r. Działania wspierające międzynarodowy terroryzm zostały od tamtej pory ściśle powiązane z działalnością proliferacyjną KRLD⁴⁶⁸.

W 1989 r. amerykańskie satelity sfotografowały wznowienie prac konstrukcyjnych na terenie kompleksu nuklearnego w Yongbyon. Wywiad amerykański założył, że KRLD rozpoczęła pracę nad pozyskaniem bomby jądrowej, ponieważ mimo ratyfikacji NPT nie zezwoliła ona na inspekcje IAEA. Incydent zapoczątkował długoletnie negocjacje, wiążące ze sobą wypełnianie warunków NPT przez KRLD ze stanem stosunków KRLD-USA⁴⁶⁹. Polityka sankcyjna była łagodzona przed podpisaniem kolejnego porozumienia o zakończeniu prac w ramach programu jądrowego i rakietowego, a zaostrzana w wyniku niedotrzymania warunków bądź systematycznych testów jądrowych i rakietowych, przeprowadzanych przez KRLD⁴⁷⁰.

W kolejnych latach polityka wobec Korei przybrała koncyliacyjny charakter w związku z negocjacjami porozumienia Agreed Framework, zakładającego zamrożenie przez Koreę programu nuklearnego w zamian za dwa reaktory lekkiej wody i 3,3 mln baryłek ropy z USA⁴⁷¹. Działania zmierzające do normalizacji stosunków między USA i KRLD obejmowały ułatwienia w dokonywaniu transakcji finansowych i w autoryzacji wszystkich transakcji, zawieranych z północnokoreańskimi misjami dyplomatycznymi w USA i amerykańskimi w KRLD oraz dopuszczały import magnezytu i magnezji z Korei przez licencjonowane podmioty. Dodatkowo, nowe przepisy zakładały autoryzację transakcji i dostaw dóbr i usług potrzebnych do budowy wspomnianych

468 Przykładem na poparcie tego twierdzenia jest wykreślenie Korei Północnej z listy krajów wspierających międzynarodowy terroryzm w 2008 r. Prezydent Bush zaproponował skreślenie Korei z listy jako kartę przetargową w negocjacjach na temat północnokoreańskiego programu jądrowego.

469 Suk Hi Kim, Semoon Chang (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea. An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, Jefferson, North Carolina, and London:

McFarland&Company, Inc., Publishers, 2007, s. 42.

470 Lee i Choi w swym opracowaniu na temat działań Departamentu Skarbu w ramach polityki sankcyjnej przedstawili podział polityki na siedem etapów ściśle związanych z harmonogramem zawieranych bądź negocjowanych porozumień dotyczących programu zbrojeniowego Korei Północnej [w:] Lee K, Choi J., North Korea: economic sanctions and US Department of Treasury actions, 1955-April, 2009, National Committee on North Korea. dostępny na stronie internetowej www.ncnk.org z dnia 2 listopada 2010 r.

471 Reaktory miały być finansowane i zbudowane przez międzynarodowe konsorcjum Korean Penisula Energy Development Organization [w:] Suk Hi Kim, Semoon (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea. An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, Jefferson, North Carolina, and London: McFarland&Company, Inc., Publishers, 2007, s. 43.

reaktorów⁴⁷². W maju 1996 r. Stany Zjednoczone nałożyły na KRLD i Iran sankcje gospodarcze z powodu transferu technologii rakietowych⁴⁷³. Sankcje te okazały się jednak symboliczne, ponieważ w tym czasie obowiązywało całkowite embargo handlowe między tymi krajami. Korea kontynuowała swoją działalność proliferacyjną.

W 1997 r. USA zastosowały wobec niej sankcje gospodarcze, tym razem ze względu na sprzedaż technologii i komponentów rakietowych do Pakistanu, dla Khan Research Laboratory. W grupie odbiorców znalazły się także Iran, Egipt, Libia, Syria, Wietnam i Jemen⁴⁷⁴. W tym samym czasie USA zrewidowały warunki FACR w związku z klęskami powodzi i głodu, udzielając Korei pomocy gospodarczej⁴⁷⁵.

Prezydentura Clintona wiązała się z kolejną zmianą jakościową w polityce zagranicznej wobec KRLD. W listopadzie 1998 r. przedstawiciele rządów Stanów Zjednoczonych i KRLD rozpoczęli pierwszą rundę rozmów na wysokim szczeblu na temat budowanej przez Koreę podziemnej infrastruktury jądrowej. Warunkiem przystąpienia Korei do rozmów dwustronnych było złagodzenie przez Waszyngton polityki sankcyjnej. Rewizja przepisów FARC rozluźniła sankcje podróżne oraz embarga handlowego⁴⁷⁶. Kluczowe zmiany obejmowały a) zakończenie embarga eksportowego pod warunkiem licencjonowania handlu, b) zakończenie embarga importowego pod warunkiem notyfikacji i uzyskania zgody OFAC, c) zniesienie sankcji podróżnych na wyjazdy/przyjazdy do KRLD, d) pozwolenie na turystykę zorganizowaną do Korei. Mimo dużego zaangażowania strony amerykańskiej rozmowy dwustronne nie znalazły swojego finału w formie porozumienia o wstrzymaniu prac w ramach programu jądrowego.

Z kolei cechą charakterystyczną polityki Busha wobec Korei była początkowo ostra retoryka, a następnie próba podjęcia rozmów dwustronnych⁴⁷⁷. Obydwa założenia

472 Foreign Assets Control Regulations, Title 31, Part 500, Sections 500.580- 500.584, February 16, 1995.

473 W 1995 r. CIA doniosła, że Iran otrzymał cztery wyrzutnie rakietowe (TELs) zdolne do odpalania rakiet Scud [w:] Suk Hi Kim, Semoon Chang (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea.

An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, Jefferson, North Carolina, and London: McFarland&Company, Inc., Publishers, 2007, s. 44.)

474 Charles D. Ferguson, Don’t sanction North Korea, Foreign Policy, June 19, 2009, dostępne na stronie internetowej http://experts.foreignpolicy.com/ z dnia 17 listopada 2010 r.

475 Administracja Busha dokonała również autoryzacji płatności za usługi świadczone przez lotnictwo USA w związku z przelotami nad terytorium północnokoreańskim i lądowaniami awaryjnymi [w:]

Dianne E. Rennack, North Korea: Economic Sanctions, op. cit., s. 17.

476 Dodatkowo, Kongres wyłączył spod embarga obejmującego kraje wspierające międzynarodowy terroryzm żywność i leki, wprowadzając w życie Trade Sanctions Reform and Enhancements Act of 2000.

477 We wczesnych latach prezydentury Busha jego strategię wobec reżimu Kima nazywano hawk engagement. Polityka zaangażowania powielała główne cechy koncyliacyjnej polityki Clintona, ale i zakładała zastosowanie sankcji jako instrumentu kary w przypadku braku zaangażowania lub nie spełniania obietnic przez reżim północnokoreański. Krytycy tej strategii podkreślają, że nie byłaby ona

nie przyczyniły się do poprawy skuteczności amerykańskiej polityki⁴⁷⁸. W 2002 r.

prezydent Bush zaliczył KRLD do grona krajów „osi zła”, a jednocześnie jego administracja podtrzymywała chęć kontynuowania rozmów na temat północnokoreańskiego programu jądrowego. W październiku 2002 r. władze KRLD ogłosiły, że prowadzą program wzbogacania uranu⁴⁷⁹, co oznaczało złamanie warunków 1994 Agreed Framework. W odpowiedzi USA wraz z Japonią i Koreą Południową wstrzymały dostawy ropy, uzgodnione na mocy tego porozumienia. Postawa Korei zmotywowała administrację Busha do zmiany strategii polityki w kierunku większego multilateralizmu. USA wezwały wspólnotę krajów zrzeszonych w ONZ do nałożenia sankcji wielostronnych, co jednak nie spotkało się z pozytywnym odzewem, natomiast zapoczątkowano pierwszy etap rozmów sześciostronnych⁴⁸⁰. Początkiem 2003 r. KRLD wycofała się z NPT i usunęła monitoring ze swoich elektrowni jądrowych. Zagroziła ona również nierespektowaniem porozumienia o zawieszeniu broni z 1953 r., jeśli USA nie przestaną wzmacniać swojej pozycji militarnej w regionie. W tym samym roku KRLD przeprowadziła kolejne testy rakiet średniego zasięgu, wystrzeliwując je w kierunku Morza Japońskiego. Sytuacja ta wymusiła rozmowy trójstronne między Koreą, USA i ChRL w kwietniu 2003 r. Korea oznajmiła, że posiada broń jądrową, wywołując tym samym panikę w Japonii⁴⁸¹. Wciąż jednak utrzymywała, że chce wrócić do rozmów sześciostronnych dotyczących swojego programu jądrowego. W maju 2003 r. prezydent Bush, będący z oficjalną wizytą w Polsce, ogłosił rozpoczęcie tzw.

Proliferation Security Initiative, zwanej inaczej Inicjatywą Krakowską⁴⁸². Inicjatywa

możliwa, gdyby nie wcześniejsza polityka Clintona. Chociażby z tego względu, że administracja Busha mogła grozić przywróceniem programu sankcji, złagodzonego przez poprzedniego prezydenta [w:] Victor D. Cha, Korea's Place in the Axis, „Foreign Affairs”, Vol. 81, No. 3, May - June 2002, s. 79-92.

478 Mimo, iż polityka Busha była uznawana za politykę twardej linii, nie nałożono na Koreę żadnych dodatkowych sankcji całościowych. Administracja ponowiła restrykcje wobec Changgwang Sinyong Corporation za transfer technologii rakietowych do Jemenu na mocy Iran Nonproliferation Act w 2000 r.

Te same przepisy zostały zastosowane wobec tego przedsiębiorstwa za przesyłanie technologii rakietowych do Iranu [w:] Suk Hi Kim, Semoon (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea. An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, op. cit., s.47.

479 Do tej pory rozmowy między USA i Koreą Północną dotyczyły programu plutonowego.

480 W gronie sześciu państw znalazły się prócz Korei Północnej: Korea Południowa, Japonia, ChRL, Rosja i USA. Negocjacje wielostronne kontynuowane w kolejnych latach okazały się jednak bezowocne.

481 Ówczesny premier Junichiro Koizumi ogłosił, że rząd jest przygotowany do przeprowadzenia ataków wyprzedzających przeciwko krajom, które realnie zagrażają Japonii. [w:] Suk Hi Kim, Semoon (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea. An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, op. cit., s.48.

482 Działania podejmowane w ramach inicjatywy polegają na wykrywaniu i śledzeniu państw i odmiotów pozapaństwowych, które chcą wejść nielegalnie w posiadanie broni masowego rażenia, oraz przechwytywaniu dostaw tego typu broni oraz jej komponentów [w:] Trzpil Magdalena, Czy PSI może powstrzymać Iran? [w:] Aleksandra Dzisiów-Szuszczykiewicz (red.), Iran – 30 lat po rewolucji, tom 12, Biblioteka „Bezpieczeństwa Narodowego”, Warszawa: Biuro Bezpieczeństwa Narodowego, 2009, s. 127.

jest dobrowolną koalicją państw, które dążą do ograniczenia proliferacji broni masowego rażenia.

10 lutego 2005 r. Phenian oświadczył po raz pierwszy, że posiada broń atomową. W tym samym roku odbyła się czwarta runda negocjacji 6-stronnych, zakończona wspólnym Oświadczeniem z 19 Września, w którym KRLD zadeklarowała gotowość do zakończenia wszystkich działań proliferacyjnych i ponownego przystąpienia do NPT. Z kolei USA potwierdziły, że nie mają zamiaru atakować KRLD i że nie posiadają broni jądrowej na Półwyspie Koreańskim. Stan stosunków USA – KRDL pogorszyła głośna sprawa banku Banco Delta Asia, mającego siedzibę w Makao.

Bank podejrzewany był o pranie brudnych pieniędzy pochodzących z handlu narkotykami oraz wprowadzanie do obiegu sfałszowanej waluty amerykańskiej znajdującej się na rachunkach podmiotów północnokoreańskich⁴⁸³. W imię obrony zagrożonego bezpieczeństwa narodowego USA nałożyły sankcje finansowe, które polegały na zakazie współpracy amerykańskich instytucji finansowych z Banko Delta Asia (BDA) oraz zamroziły aktywa podmiotów północnokoreańskich ulokowane w tym banku⁴⁸⁴. Departament Skarbu przestrzegał instytucje finansowe przed angażowaniem się w transakcje finansowe z Koreą Północną ze względu na możliwość wpisywania kolejnych instytucji finansowych na listę SDN⁴⁸⁵. Kolejne sankcje gospodarcze dotknęły Koreę w 2006 r. w odpowiedzi na test rakiet dalekiego zasięgu - Taepodong-2⁴⁸⁶. Dzień po jego przeprowadzeniu Rada Bezpieczeństwa ONZ przyjęła jednogłośnie

483 David E. Sanger, U.S. Widens Campaign on North Korea, „New York Times”, October 24, 2005 dostępny na stronie internetowej www.nytimes.org z dnia 11 listopada 2010 r. oraz Helene Cooper, David E. Sanger, U.S. Signals New Incentives for North Korea, „New York Times”, November 19, 2006 dostępny na stronie internetowej www.nytimes.org z dnia 11 listopada 2010 r.

484 Zamrożone aktywa opiewały na 25 mln USD, a duża ich część należała do samego Kim Dzong Ila.

Fundusze te służyły przede wszystkim nabywaniu dóbr luksusowych i utrzymywaniu rządzącej koterii.

Sankcje nałożone zostały na aktywa 11 przedsiębiorstw handlowych. Pociągnęły one za sobą podobne reakcje ze strony instytucji finansowych Japonii i Korei Północnej. W celu zabezpieczenia swojej działalności w przyszłości banki Bank of Tokyo, Mitsubishi i Mizuho Corporate Bank (Japonia) i Korea Exchange Bank (Korea Południowa) wstrzymało transakcje z BDA [w:] Suk Hi Kim, Semoon (red.), Economic Sanctions Against a Nuclear North Korea. An Analysis of United States and United Nations Actions Since 1950, op. cit., s.52.

485 “Guidance to Financial Institutions on North Korean Government Agencies and Associated Front Companies Engaged in Illicit Activities” U.S. Department of Treasury, December 13, 2005, na stronie internetowej www.fincen.gov z dnia 14 listopada 2010 r. Do końca 2006 r. około 25 instytucji finansowych ograniczyło lub wstrzymało transakcje finansowe z podmiotami północnokoreańskimi.

Prócz USA, podobne kroki podjęły Australia, Wietnam, Mongolia i ChRL [w:] Testimony of Stuart Levey, Under Secretary Terrorism and Financial Intelligence U.S. Department of the Treasury. Senate Appropriations Subcommittee, April 6, 2006, dostępny na http://www.treasury.gov/ z dnia 14 listopada 2010 r. oraz North Korea’s Nuclear Test: The Fallout, International Crisis Group, November 13, 2006, dostępny na www.crisisgroup.org/ z dnia 14 listopada 2010 r.

486 Presidential Determination on Sanctions Against North Korea for Detonation of a Nuclear Explosive Device, January 16, 2007 Federal Register ,Vol 72, no. 9. Odpowiedzią Kongresu na testy rakietowe był

rezolucję 1695, potępiającą działania Korei i wymagającą od krajów członkowskich nałożenia embarga handlowego na dobra, usługi i technologie, mogące wspomóc północnokoreański program jądrowy i rakietowy⁴⁸⁷.

9 października 2006 r. KRLD przeprowadziła zapowiadany test bomby jądrowej, którego przesłanką miała być „polityka sankcyjna i presja wywierana przez USA”⁴⁸⁸. Tym sposobem KRLD została siódmym mocarstwem nuklearnym, nie licząc Izraela. Akt ten spotkał się z powszechnym potępieniem, nawet ze strony ChRL, Rosji, Indii i Pakistanu. 14 października 2006 r. Rada Bezpieczeństwa jednomyślnie uchwaliła rezolucję 1718, nakładającą sankcje handlowe, tj. zakaz sprzedaży materiałów mogących mieć zastosowanie w programach broni masowej zagłady i rakietowym, oraz finansowe (zamrożono aktywa zaangażowane w tych programach). Rezolucja 1718 zezwalała krajom członkowskim na inspekcje towarów importowanych i eksportowanych przez KRLD celem udaremnienia transferów broni⁴⁸⁹, wzmacniając, ale nie dając mocy prawnej Inicjatywie PSI.

Efektem następnej rundy rozmów 6-stronnych, prowadzonych w grudniu 2006 r., było zawarcie 13 lutego 2007 r. przełomowego porozumienia o demontażu programu nuklearnego KRLD. Zakładało ono, że w ciągu 60 dni dojdzie do zamknięcia ośrodka Yongbyon w zamiana za dostawę 50 tysięcy ton oleju napędowego lub ekwiwalent pomocy gospodarczej. W kolejnym okresie KRLD miała otrzymać kolejne 950 tysięcy ton oleju napędowego. Warunkiem nieformalnym implementacji porozumienia z 13 lutego, wysuniętym przez Phenian, było uwolnienie blisko 25 milionów USD zdeponowanych w Banco Delta Asia w Makao. KRLD zażądała uwolnienia spod reżimu sankcji gospodarczych nałożonych na mocy Trading with Enemy Act⁴⁹⁰ oraz skreślenia z listy krajów wspierających międzynarodowy

projekt ustawy North Korea Non-Proliferation Act of 2006, wzywającej rządy innych państw do wypełnienia warunków rezolucji 1695 ONZ i zastosowania środków nacisku wobec podmiotów zaangażowanych w proliferacje broni masowego rażenia, podobnych jak nałożone na mocy Iran, North Korea, and Syria Nonproliferation Act. Mimo, że projekt ustawy wszedł w życie w październiku 2006 r.,

projekt ustawy North Korea Non-Proliferation Act of 2006, wzywającej rządy innych państw do wypełnienia warunków rezolucji 1695 ONZ i zastosowania środków nacisku wobec podmiotów zaangażowanych w proliferacje broni masowego rażenia, podobnych jak nałożone na mocy Iran, North Korea, and Syria Nonproliferation Act. Mimo, że projekt ustawy wszedł w życie w październiku 2006 r.,