Ustawa Prawo ochrony środowiska a przeciwdziałanie uciążli- uciążli-wości zapachowej – publicznoprawne środki ochrony prawnej

Nie jest prawdziwe stwierdzenie, że w  pozytywnych regulacjach prawnośrodowi-skowych brak jest środków prawnych, które pozwalają przeciwdziałać uciążliwości zapachowej (emisji substancji czynnych zapachowo). Wydaje się, że z powodzeniem mogą być wykorzystywane przez organy ochrony środowiska ogólne podstawy kom-petencyjne do wydawania indywidulanych nakazów administracyjnych (w formie aktu administracyjnego) w przypadku występowania na skutek działalności danego podmiotu uciążliwości zapachowej rozumianej jako negatywne oddziaływanie na środowisko, takie jak:

• art. 362 ust. 1 p.o.ś.47, która stanowi, że jeśli podmiot korzystający ze

śro-dowiska negatywnie oddziałuje na środowisko, organ ochrony

środowi-ska (starosta48) może w  drodze decyzji nałożyć obowiązek ograniczenia

negatywnego oddziaływania na środowisko, a  w przypadku pogorszenia stanu środowiska spowodowanego działalnością podmiotu, przywrócenie środowiska do stanu właściwego;

• art. 363 p.o.ś., w myśl którego wójt, burmistrz lub prezydent miasta może, w drodze decyzji, nakazać osobie fi zycznej, której działalność negatywnie oddziałuje na środowisko, wykonanie w określonym czasie czynności zmie-rzających do ograniczenia negatywnego oddziaływania na środowisko. Decyzja zobowiązująca do ograniczenia negatywnego oddziaływania na środo-wisko (w tym także poprzez emisje zapachów) będzie mogła być wydana w sytuacji

45 Por. J. Rudnicka, S. Rudnicki, G. Rudnicki, Kodeks cywilny. Komentarz. Księga druga. Własność i inne prawa komentarza do art. 144; a także: J.J. Skoczylas, Cywilnoprawne środki, s. 129-130 oraz wska-zana tam literatura i orzecznictwo; zob. też: W.J. Katner, Zakres i przesłanki, s. 61 i n. oraz wskawska-zana tam literatura.

46 Por. także: J.J. Skoczylas, Cywilnoprawne środki, s. 130.

47 Aktualnie nie ulega wątpliwości, że w  drodze decyzji organ ochrony środowiska ma możliwość nałożenia obowiązku podjęcia konkretnych czynności; por. także M. Górski, [w:] Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2011, s.1205-1210; a także: idem, Odpowiedzialność administra-cyjna w ochronie środowiska, Warszawa 2008, s. 68-71; B. Rakoczy, [w:] Z. Bukowski, E.K. Czech, K. Korpus, B. Rakoczy, Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2013, s. 653-657; K. Gru-szecki, Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Wydanie III, Komentarz do art. 362, LEX.

zaistnienia „negatywnego” oddziaływania przez określony podmiot na środowisko (w  interesującym mnie aspekcie jakość zapachowa powietrza). Wskazuje się w 

li-teraturze49, że chodzi o zmianę środowiska (jakąkolwiek) na jego niekorzyść

w po-równaniu do stanu wyjściowego jaki istniał przed określonym działaniem50. Ale nie

chodzi przy tym o stan idealny czy też wyznaczony przez standardy jakości, ale o stan istniejący przed podjęciem danego działania. Samo potencjalne ryzyko zaistnienia negatywnego „oddziaływania” nie daje podstaw do wydania prewencyjnej decyzji zo-bowiązującej. Decyzja taka na podstawie art. 362 ust. 1 p.o.ś. będzie mogła wprost nakładać obowiązek podjęcia określonych działań (adekwatnych) w celu zniwelowa-nia negatywnego oddziaływazniwelowa-nia (zapachowego) na środowisko. Decyzja ta ma cha-rakter fakultatywny co oznacza, że organ ochrony środowiska w ramach posiadanego uznania administracyjnego dokonuje oceny potrzeby je wydania i nałożenia określo-nych obowiązków na „sprawcę” negatywnego oddziaływania na środowisko.

Z kolei art. 363 p.o.ś. daje podstawę do wydania przez organa ochrony środo-wiska (wójta, burmistrz lub prezydenta miasta) sankcyjnej decyzji zobowiązującej, ale adresowanej do osoby fi zycznej (nie będącej osobom korzystającą ze środowiska w  rozumieniu ustawy p.o.ś.). O ile zakres podmiotowy nałożenia obowiązku wy-konania określonych czynności zmierzających do ograniczenia negatywnego odzia-ływania na środowisko jest szerszy, o  tyle zakres przedmiotowy (treść obowiązku, jaki może być nałożony na podstawie decyzji wydanej w oparciu o tą podstawę) jest w  porównaniu do art. 362 ust. 1 p.o.ś. ograniczona, gdyż obejmuje tylko niektóre

możliwości przewidzianych a ust. 1 praz ust. 2 pkt 1a i 2 art. 363 p.o.ś.)51.

Zarówno w literaturze52, jak i w orzecznictwie53 zostało potwierdzone, że oprócz

podmiotów które mogą być adresatami decyzji wydanych na podstawie art. 362 ust. 1-2 p.o.ś., jak i art. 363 p.o.ś. stronami takich postępowań prowadzonych przez

or-49 Np. M. Górski, [w:] Prawo ochrony, s. 1206.

50 A. Lipiński wskazuje, że określenie „negatywne” oznacza tyle, co prowadzące do szkodliwych (ujemnych) skutków, pomniejszając wartość (środowiska, jego składników), niekoniecznie jednak prowadzi ono do powstania szkód pojmowanych jako uszczerbek majątkowy: M. Bar, M. Bojarski, J. Boć, M. Górski, J. Jendrośka, J. Jerzmański, E. Kaleta-Jagiełło, A. Lipiński, K. Nowacki, J. Rotko, W. Skarżyńska, T. Tatomir, Ustawa Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Wrocław 2001, s. 866.

51 Podkreśla to także M. Górski, [w:] Prawo ochrony, s. 1214-1215; por. także: idem, Odpowiedzialność administracyjna, s. 71-73; B. Rakoczy, [w:] Z. Bukowski, E.K. Czech, K. Karpus, B. Rakoczy, Prawo ochrony środowiska. Komentarz, Warszawa 2013, s.  657-658; K. Gruszecki, op. cit., Wydanie III, Komentarz do art. 363, LEX.

52 Np. K. Gruszecki, Komentarz do art. 362 i 363 ustawy – Prawo ochrony środowiska, LEX i wskazana tam literatura i orzecznictwo.

53 Np. uchwała siedmiu sędziów NSA z dnia 11 października 1999 r., OPS 11/99, publik. ONSA 2000/1/6, wydana na gruncie art. 76 ustawy z dnia 31 stycznia 1980 r. o ochronie i kształtowa-niu (...) środowiska” (t.j. Dz.U. z  1994. Nr 49, poz. 196 z  późn. zm.): „Osoba fi zyczna będąca właścicielem nieruchomości położonej w sąsiedztwie obiektu, którego funkcjonowanie powoduje uciążliwość dla środowiska, może być stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a. w postępowaniu admini-stracyjnym, którego przedmiotem jest ograniczenie tych uciążliwości (…)”.

156 Mariusz Baran

gan ochrony środowiska mogą być także inne podmioty (w szczególności podmioty dotknięte „negatywnym oddziaływaniem” na środowisko). Przy czym w orzecznic-twie sądowoadministracyjnym dominuje pogląd, zgodnie z  którym pojęcie strony w  rozumieniu  art. 28  k.p.a. powinno być wyprowadzone tylko z  przepisów prawa materialnego, a więc normy prawnej, stanowiącej podstawę ustalenia uprawnienia lub

obowiązku i nie może to być jedynie interes faktyczny54. Tego rodzaju normą prawa

materialnego mogą być normy cywilnego prawa materialnego (w szczególności

pod-miotowe prawa rzeczowe)55.

W mojej ocenie, nie może stanowić przeszkody do wydania przez właściwy organ ochrony środowiska (czy to na podstawie art. 362 ust. 1 p.o.ś., czy też na pod-stawie art. 363 p.o.ś.) decyzji nakładającej obowiązek ograniczenia emisji zapacho-wej, w sytuacji gdy negatywnie oddziałuje ona na środowisko, choć faktem jest brak aktualnie normatywnie wyznaczonego standardu jakości zapachowej powietrza.

Nadto wspomnieć należy o przepisach dotyczących emisji substancji uciążliwych

zapachowo, dotyczących negatywnego wpływu produkcji zwierzęcej zawartych56:

• w ustawie z 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu;

• w rozporządzeniu Ministra Środowiska z dnia 23 grudnia 2002 r. w spra-wie szczegółowych wymagań, jakim powinny odpowiadać programy dzia-łań, mających na celu ograniczania odpływu azotu ze źródeł rolniczych (Dz.U. z 2003 r. Nr 4, poz. 44), wydanym na podstawie ustawy z dnia 18

54 Np. wyrok NSA z dnia 29 września 2009 r., II OSK 1438/08, LEX nr 59728.

55 W przywołanej już powyżej uchwale siedmiu sędziów NSA z dnia 11 października 1999 r., OPS 11/99, wskazano, że: „W przepisach dotyczących środowiska naturalnego różny jest status prawny jednostki, kiedy występuje ona wyłącznie jako „obywatel” i kiedy jako „podmiot praw rzeczowych”. Jednostka występująca jako podmiot praw rzeczowych jest stroną w rozumieniu art. 28 k.p.a. (…) w zakresie dotyczącym ochrony środowiska przed uciążliwościami powodowanymi działaniem róż-nego rodzaju urządzeń, należy stwierdzić, że czynności powodujące hałas lub wibracje oraz inne uciążliwości dla środowiska, podejmowane na określonej nieruchomości, mogą oddziaływać na spo-sób korzystania z nieruchomości sąsiedniej. Na prawo właściciela nieruchomości sąsiedniej do nie-zakłóconego korzystania z nieruchomości może mieć bezpośredni wpływ decyzja administracyjna dotycząca podmiotu powodującego uciążliwości dla środowiska (…). Nie byłby racjonalny pogląd, że wynik postępowania administracyjnego w  sprawie sposobu zagospodarowania nieruchomości (lokalizacja określonych obiektów i urządzeń), także z punktu widzenia przepisów o ochronie śro-dowiska, może oddziaływać bezpośrednio na sferę interesów właściciela sąsiedniej nieruchomo-ści, wynikających z  wykonywania przysługującego mu prawa własnonieruchomo-ści, natomiast postępowanie dotyczące funkcjonowania urządzeń powodujących uciążliwości dla środowiska nie oddziałuje na sferę interesów właściciela sąsiedniej nieruchomości”; K. Gruszecki trafnie wskazuje, że „przy-mioty strony będą przysługiwały wszystkim samoistnym posiadaczom nieruchomości (również te podmioty mogą posiadać własny interes prawny, który powinien być chroniony) położonych w sąsiedztwie nieruchomości, na której ma miejsce korzystanie ze środowiska przez osobę fi zyczną negatywnie oddziaływujące na środowisko, z tym jednak zaznaczeniem, że sąsiedztwo nie będzie oznaczało tylko nieruchomości bezpośrednio z nią graniczących, ale wszystkie, na które oddziałuje instalacja lub urządzenie” – Komentarz do art. 363 ustawy – Prawo ochrony środowiska, LEX.

56 Por. także Założenia do projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości zapachowej, s. 2 i 3, źródło: http://www.mos.gov.pl/g2/big/2011_04/80ec51c27b038f0c8747a25deebd7734.pdf

lipca 2001 r. – Prawo wodne (Dz.U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.);

• nadto na podstawie art. 7 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budow-lane (Dz.U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) istnieje możliwość wydania rozporządzenia określającego warunki techniczne, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane i ich usytuowanie, uwzględniając

w szcze-gólności kwestie ochrony środowiska57 (w tym substancji aktywnych

zapachowo).

Niezależnie od wskazanych powyżej podstaw kompetencyjnych, które mogą zostać wykorzystane przez organy ochrony środowiska poprzez wydawanie indywi-dualnych decyzji do przeciwdziałania uciążliwości zapachowej, wskazać należy także

na art. 143 p.o.ś. Norma art. 143 p.o.ś.58wskazuje, jakie wymagania winny spełniać

technologie stosowane w  nowo uruchamianych lub zmienianych w  sposób istotny

instalacjach (urządzeniach). Trafnie wskazuje M. Górski59, że przepis art. 143 p.o.ś.

ma charakter dość ogólny i konstruuje obowiązki, których adresatem w pierwszym

rzędzie są podmioty eksploatujące60 urządzenia i instalacje. Ustawodawca nie

obej-muje regulacją art. 143 p.o.ś. wszystkich instalacji i urządzeń, ale ogranicza zawarte w dyspozycji tego przepisu wymogi do instalacji „nowo uruchamianych lub zmienia-nych w sposób istotny”. Poza tym zawężeniem, ustawodawca nie różnicuje w żaden dodatkowy sposób obiektów objętych przedmiotową regulacją ani co do wielkości,

przedmiotu działalności, ani też skutków oddziaływania obiektów61.

W odniesieniu do treści obowiązku, jakie wymagania mają spełniać instalacje objęte hipotezą art. 143 p.o.ś., konstrukcja powyższego przepisu może budzić pewne wątpliwości. Przepis ten nie wskazuje bezpośrednio, jakiego rodzaju powyższe

in-57 Przykładowo, korzystając z  tej kompetencji: a) Minister Rolnictwa i  Gospodarki Żywnościowej wydał rozporządzenie z dnia 7 października 1997 r. w sprawie warunków technicznych, jakim po-winny odpowiadać budowle rolnicze i ich usytuowanie (Dz.U. Nr 132, poz. 877, z późn. zm.) – roz-porządzenie to dotyczy w szczególności ferm drobiu, trzody chlewnej oraz bydła, a także reguluje sprawy związane z konstrukcją i usytuowaniem obiektów budowlanych, w których prowadzona jest produkcja zwierzęca, tj. zbiorników i płyt na odchody zwierzęce; b) Minister Gospodarki wydał rozporządzenie z dnia 21 listopada 2005 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny od-powiadać bazy i stacje paliw płynnych, rurociągi przesyłowe, dalekosiężne służące do transportu.

58 Art. 143:  „Technologia stosowana w  nowo uruchamianych lub zmienianych w  sposób istotny instalacjach i  urządzeniach powinna spełniać wymagania, przy których określaniu uwzględnia się w szczególności: 1) stosowaniesubstancji o małym potencjale zagrożeń; 2) efektywne wytwa-rzanie oraz wykorzystanie energii; 3) zapewnienie racjonalnego zużycia wody i innych surowców oraz materiałów i paliw; 4) stosowanie technologii bezodpadowych i małoodpadowych oraz moż-liwość odzysku powstających odpadów; 5) rodzaj, zasięg oraz wielkość emisji; 6) wykorzystywanie porównywalnych procesów i metod, które zostały skutecznie zastosowane w skali przemysłowej; 7)

8) postęp naukowo-techniczny”. 

59 M. Górski, [w:] Prawo ochrony, s. 617.

60 Zgodnie z  terminologią stosowaną przez ustawodawcę za pierwszoplanowych adresatów normy z art. 143 p.o.ś. uznać należy „prowadzących instalację” oraz „użytkowników urządzeń”.

158 Mariusz Baran

stalacje mają spełniać wymagania, ale jedynie przykładowo (wskazuje na to zwrot „w szczególności”) daje wytyczne przy pomocy których owe wymagania maja być

wyznaczone (skonstruowane)62. Najogólniej rzecz ujmując nowo uruchamiane lub

zmieniane w  sposób istotny instalacje mają spełniać takie wymagania, które będą przeciwdziałać zanieczyszczeniom powstającym w związku z eksploatacją urządzeń (instalacji). Przykładowe wyliczenie zawarte w art. 143 p.o.ś. nie dotyczy wymagań – bo instalacje winny spełniać wszelkie wymagania, które będą przeciwdziałać po-wstawaniu zanieczyszczeń – ale wskazówek przy wykorzystaniu których wymagania te mają być wyznaczane. Wytyczne są zróżnicowane, co jest konsekwencją różnych

aspektów środowiskowych eksploatacji instalacji63.

Uciążliwość zapachowa jako emisja substancji zapachowo czynnych może być

uznana za zanieczyszczenie w rozumieniu art. 3 pkt 49 p.o.ś.64 Wprawdzie biorąc pod

uwagę szczegółowe przepisy ustawy (zwłaszcza art. 82, 83, 144 ust. 1 p.o.ś.), wskazuje się, że w odniesieniu do każdego z elementów środowiska, dla którego ustanowione zostały standardy jakościowe, za zanieczyszczenie może być uznana emisja, która

narusza ustalone wymagania jakościowe65. Zaś w odniesieniu do emisji zapachowej,

o  czym był mowa, brak jest normatywnie wyznaczonego standardu immisyjnego. Niemniej podzielić należy pogląd wyrażony przez Samorządowe Kolegium Odwo-ławcze we Wrocławiu w jednym z rozstrzygnięć, że:

nie można więc przyjąć założenia, że podmiot korzystający ze środowiska, wy-korzystując zaniechanie prawodawcy co do ustalenia granic normatywnych w  tym zakresie, może negatywnie oddziaływać na środowisko, pogarszając stan zapachowej jakości powietrza. Również i ten aspekt jakości powietrza podlega bowiem ochronie. Dlatego spełnienie wymagań, o  których mowa w  art. 143 ustawy z  27.04.2001  r. – Prawo ochrony środowiska (t.j. Dz.U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 ze zm.), w przypadku nowo uruchamianych lub zmienianych w sposób istotny instalacjach, oznacza stoso-wanie takiej technologii, która spełnia wymagania uwzględniające zasięg i  wielkość wprowadzanych do powietrza substancji zapachowych, wykorzystuje porównywalne procesy i metody przeciwdziałania uciążliwości zapachowej, które zostały skutecznie zastosowane w skali przemysłowej, a także postęp naukowo-techniczny w dziedzinie olfaktometrii.66

62 Por. także uwagi M. Górskiego, [w:] Prawo ochrony, s. 617 i 618.

63 Niemniej – jak podkreśla M. Górski – nie powinny one być podstawą do ustalania wymagań ogólnie związanych z  ochroną środowiska, ale wymagań służących przeciwdziałaniu zanieczyszczeniom, zob. M. Górski, [w:] Prawo ochrony, s. 618.

64 Art. 3 pkt 49: (…) zanieczyszczenie – rozumie się przez to emisję, która jest szkodliwa dla zdrowia ludzi lub stanu środowiska, powoduje szkodę w dobrach materialnych, pogarsza walory estetyczne środowiska lub koliduje z innymi, uzasadnionymi sposobami korzystania ze środowiska.

65 M. Bar, M. Górski, J. Jędrośka, J. Jerzmański, M. Pchałek, W. Radecki, [w:] op. cit., s. 125.

66 Decyzja SKO we Wrocławiu z 12.10.2011 r., SKO 4134/2/11, OwSS 2013/1/46/46-58; przedmio-towa decyzja została uznana za prawidłową w toku kontroli sądowoadministracyjnej, por. wyrok WSA we Wrocławiu z 10 maja 2012 r., II SA/Wr 16/12 oraz wyrok NSA z 4 lutego 2014 r., II OSK 2108/12, CBOS.

Wprawdzie nie przestrzeganie w odniesieniu do instalacji „nowo uruchamia-nych lub zmieniauruchamia-nych w sposób istotny” wymagań art. 143 p.o.ś. nie jest bezpośred-nio sankcjonowane przez normy prawnośrodowiskowe, niemniej:

• przepis ten ma zastosowanie do określenia wymagań, o  których mowa w art. 76 p.o.ś. (w szczególności ust. 2 pkt 2 dla nowo zbudowanych lub przebudowanych obiektów lub instalacji;

• do jego treści odwołują się także przepisy dotyczące pozwoleń emisyjnych (tak jak art. 188 ust. 3 p.o.ś.), w kontekście kształtowania treści tych

po-zwoleń z uwzględnieniem wytycznych z art. 143 p.o.ś.67;

• wykorzystanie wytycznych z art. 143 p.o.ś. i odpowiednie ukształtowanie treści decyzji – pozwolenia emisyjnego – pozwala na wyegzekwowanie tre-ści art. 143 poprzez egzekwowanie przestrzegania/wykonania pozwoleń

emisyjnych68.

67 Por. uzasadnienie wyroku NSA z dnia 4 litego 2014 r., II OSK 2108/12: „Sąd I instancji prawidłowo podniósł, że organ właściwy do wydania pozwolenia na wprowadzanie gazów i pyłów do powietrza powinien odmówić jego wydania, jeżeli nie są spełnione wymagania, o których stanowi art. 141 ust. 2 i art. 143 p.o.ś., co w tej sprawie właśnie wystąpiło. Trzeba bowiem zaznaczyć, że zgodnie z dyspozycją art. 16 § 1 k.p.a., czyli zasadą ogólną k.p.a., dotyczącą trwałości decyzji ostatecznych i jej skutków prawnych ergo omnes przedmiotowe pozwolenie z dnia 2 grudnia 2010 r. wydane przez Starostę Oławskiego na wprowadzenie gazów i pyłów do powietrza jednoznacznie w osnowie tej decyzji nakładało obowiązek eksploatacji w tym zakresie danej instalacji z wykorzystaniem dopa-lacza termicznego TNV w celu usunięcia odorów. Natomiast nie budzi żadnej wątpliwości, że ten obowiązek nie został zrealizowany. Należy także podkreślić, że powyższa decyzja, która stała się prawomocna formalnie, została wydana na materialnoprawnej podstawie art. 188 ust. 3 pkt 3 p.o.ś., który jednoznacznie stanowi, że takie pozwolenie powinno określać – jeżeli wymagają tego względy ochrony środowiska – „wymagane działania, w tym wyszczególnienie środków technicznych mają-cych na celu zapobieganie lub ograniczanie emisji, a jeżeli działania mają być realizowane w okresie, na który jest wydane pozwolenie – również termin realizacji tych działań”, które to działania także wobec danej instalacji zostały nałożone (...)”

68 Podkreśla to także M. Górski, [w:] Prawo ochrony, s. 618-619; por. uzasadnienie wyroku WSA we Wrocławiu z 10 maja 2012 r., II SA/Wr 16/12: „W odniesieniu do tej instalacji, istotna dla oceny dopuszczalności wydania nowego pozwolenia była okoliczność treści dotychczasowych wniosków skarżącego i wydawanych pozwoleń lub innych decyzji, co organ szeroko omówił. Organ uznał za istotne zapewnienie w nowej decyzji co najmniej dotychczasowego poziomu ochrony środowiska przed uciążliwością zapachową z  zakładu produkcyjnego skarżącego. Utrzymanie tego poziomu związane było z możnością stosowania art. 188 ust. 3 pkt 3 ustawy w nawiązaniu do wniosku skar-żącego. W nowym wniosku takiej podstawy nie było. Poddając ocenie całokształt starań skarżą-cego o uzyskanie pozwolenia emisyjnego organ był uprawniony do uznania zakładu produkcyjnego powstałego w  2005  r. za nowo uruchomiony, bądź zmieniony w  sposób istotny w  2008  r. przez podwojenie emisji. Organ zasadnie odwołał się zatem do wymagań określonych w art. 143 pkt 5, 6 i 8 ustawy. Wymagało rozstrzygnięcia zagadnienie prawne, czy przewidziana w ustawie ochrona powietrza (art. 85) odnosi się jedynie do poziomów substancji wyraźnie i szczegółowo unormowa-nych lub standardów emisyjunormowa-nych, czy ponadto ochrona ta powinna być przez organ zapewniona w  postępowaniu w  wydanie pozwolenia emisyjnego, zaś wzgląd na tę ogólną ochronę uzasadnia odmowę wydania pozwolenia. (...) Sąd również nie mógł, jak postuluje skarżący, pominąć skutków prawnych rozstrzygnięć dotychczasowych, wydanych na podstawie art. 188 ust. 3 pkt 3 POŚ.

Ko-160 Mariusz Baran

Zgodnie z art. 188 ust. 3 p.o.ś. pozwolenie emisyjne (w tym pozwolenie na emi-sje gazów lub pyłów) może określać, o ile przemawiają za tym szczególne względy ochrony środowiska m.in. rodzaj i  ilość wykorzystywanej energii, materiałów, su-rowców i paliw, biorąc pod uwagę wymagania, o których mowa w art. 143 pkt 1-5 p.o.ś., czyli wymagania dotyczące technologii stosowanych w  nowych instalacjach lub istotnie zmienionych. Wprowadzenie do treści pozwolenia emisyjnego dodat-kowych elementów, związanych z określeniem technologii stosowanej w instalacjach (nowych lub istotnie zmienionych), ma służyć kształtowaniu emisji poprzez jej opty-malizowanie. W interesującym mnie aspekcie chodzi o emisję substancji zapachowo czynnych i takie ustalenie reguł eksploatacji instalacji (urządzeń) – w tym poprzez określenie rodzajów materiałów, surowców i  paliw, czy wykorzystywanej energii – które pozwoli przeciwdziałać występowaniu w związku z użytkowaniem określonych instalacji uciążliwości zapachowej.

Reasumując, aktualne regulacje ustawy Prawo ochrony środowiska – czy to poprzez możliwość nałożenia przez organy ochrony środowiska określonych obo-wiązków ograniczenia negatywnego oddziaływania emisji zapachowej na podsta-wie art. 362 ust. 1 p.o.ś. lub art. 363 p.o.ś., czy też nałożenie w  drodze pozwoleń emisyjnych wymogu stosowania w nowo uruchamianych lub zmienianych w sposób istotny instalacjach takich technologii, które spełniają wymagania uwzględniające za-sięg i wielkość wprowadzanych do powietrza substancji zapachowych (art. 188 ust. 3 p.o.ś. w zw. z art. 143 p.o.ś.) – dają podstawy prawne do reagowania przez właściwe organy na indywidualne przypadki nadmiernej emisji substancji zapachowo czyn-nych, skutkującej powstaniem na danym terenie uciążliwości zapachowej.

5. Założenia do projektu ustawy o przeciwdziałaniu uciążliwości