Zabezpieczenia Akcesoryjne a zabezpieczenia rzeczowe

W pierwszej kolejności konieczne jest rozważenie poruszonych kwestii w odnie-sieniu do zabezpieczeń rzeczowych. Jednak pierwsze pytanie, jakie powstaje, to pytanie, jakie zabezpieczenia należy zaliczyć do tej kategorii z punktu widzenia płaszczyzny

269 Zob. T. Czech, Ogólne…, s. 66. Jednak dyskusyjny jest wyrok, który wspomniany autor powołuje na uzasadnienie swojej ogólnej reguły. Do pewnego stopnia, ponieważ cytat odnosi się jedynie do cesji za-bezpieczonej wierzytelności, natomiast nie do przejścia samego zabezpieczenia czy dopuszczenia separacji przy ustanawianiu zabezpieczenia.

270 Zob. T. Czech, Ogólne…, s. 66–67. Np. autor twierdzi, że wyjątki od zaprezentowanej przez niego zasady stanowią zabezpieczenia, które przechodzą na nabywcę zabezpieczonej wierzytelności na mocy art. 509 § 2 k.c. Jednak wydaje się, że to art. 509 § 2 k.c. jest zasadą, od której można szukać wyjątków, a nie twierdzić, że ten przepis stanowi wyjątek, bo taka wykładnia zdaje się sprzeczna z jego literalnym brzmie-niem stanowiącym o przejściu „wszelkich związanych” praw.

271 Ibid., s. 55.

272 Ibid.

273 Gdybyśmy nie zgodzili się z powyższym, wstępnym stanowiskiem, że wszystkie zabezpieczenia należałoby uważać zasadniczo za Zabezpieczenia Akcesoryjne.

274 Odnośnie do wyróżniania działów prawa cywilnego zob. Z. Radwański, Prawo cywilne – część

ogólna, C.H. Beck, Warszawa 2009, s. 13–15. Natomiast czy zabezpieczenia rzeczowe można utożsamiać z prawami rzeczowymi, będzie dokładniej rozważone w dalszej części niniejszego podrozdziału.

podmiotowej akcesoryjności. Pierwszą tezą, którą można postawić i spróbować obronić, jest stwierdzenie, że z punktu widzenia płaszczyzny podmiotowej za zabezpieczenia rzeczowe należałoby uważać jedynie zabezpieczenia, które, po pierwsze, są prawa-mi rzeczowymi oraz, po drugie, ustawodawca wyraźnie w odniesieniu do nich wskazał, że prawa te stanowią zabezpieczenie wierzytelności. Zagadnienie, jakie prawa mogą być uznane za rzeczowe, nie jest bezsporne w doktrynie. Można się zgodzić z P. Machnikowskim, że są to wyłącznie prawa, które zostały wyraźnie uznane za rze-czowe przez ustawodawcę275. Innymi słowy, prawa rzeczowe byłyby wyróżnianie na podstawie tzw. kryterium normatywnego276. Przenosząc rozważania P. Machnikow-skiego dotyczące praw rzeczowych na grunt zabezpieczeń, należy postawić tezę, że zaliczenie zabezpieczenia do katalogu zabezpieczeń rzeczowych z perspektywy płaszczyzny podmiotowej akcesoryjności, również powinno odbywać się na podsta-wie kryterium normatywnego, tj. zgodnie z powyższym, stwierdzenia przez ustawo-dawcę, że dane prawo rzeczowe stanowi zabezpieczenie. Przyjęcie takiego założenia sprawia, że można postawić tezę, iż do grona zabezpieczeń rzeczowych z punktu widzenia płaszczyzny podmiotowej akcesoryjności należy zaliczyć na pewno: zastaw zwykły, zastaw rejestrowy, hipotekę oraz hipotekę morską277. Wątpliwości mogłyby powstać odnośnie do dwóch zabezpieczeń: zastawu finansowego oraz przewłaszczenia na zabezpieczenie.

Art. 244 § 1 k.c. jak i P. Machnikowski wśród katalogu ograniczonych praw rze-czowych wymienia jedynie „zastaw”278. Podobnie M. Kućka wymienia zabezpieczenia rzeczowe i w katalogu tego autora nie znajduje się zastaw finansowy, choć znajduje się zarówno zastaw zwykły, jak i wyraźnie wskazany zastaw rejestrowy279. Mogą zatem powstać wątpliwości, czy wspomniany art. 244 k.c. należy interpretować wąsko i chodzi-łoby tu tylko o zastaw „zwykły” uregulowany w art. 306–335 k.c. i zastaw rejestrowy, którego może k.c. nie reguluje, ale do którego odsyła art. 308 k.c. Tym samym, doszłoby do wyłączenia z katalogu ograniczonych praw rzeczowych, czy szerzej praw rzeczowych, zastawu finansowego, który jest regulowany przez ustawę z dnia 2 kwietnia 2004 r.

275 Zob. P. Machnikowski [w:] System…, t. 3, 36–39 i wskazywaną tam literaturę.

276 Ibid. Może tu być widoczny brak spójności z wcześniejszym stanowiskiem dotyczącym definicji zabezpieczeń rzeczowych (zob. podrozdział 1.2.5), ale należy pamiętać, że w przypadku tego podrozdziału próbujemy zbudować katalog zabezpieczeń rzeczowych z punktu widzenia płaszczyzny podmiotowej. Kwestia ta będzie jeszcze poruszana poniżej.

277 Ograniczone prawa rzeczowe są prawami rzeczowymi co wynika choćby z systematyki k.c. i tytułu Księgi Drugiej (Własność i inne prawa rzeczowe). To że zastaw zwykły oraz hipoteka stanowią ograniczone prawa rzeczowe wynika z art. 244 § 1 k.c., który zawiera ich katalog. Zastaw rejestrowy i hipoteka morska nie zostały wymienione w tym katalogu, a P. Machnikowski, przy tworzeniu katalogu praw rzeczowych, stanowi jedynie o „zastawie” i „hipotece”, więc mogą powstać wątpliwości, czy są to też ograniczone prawa rzeczowe. Zob. P. Machnikowski [w:] System…, t. 3, s. 39.

278 Zob. ibid., s. 39.

279 Zob. M. Kućka, Administrator…, s. 32. Choć autor ten też wyraźnie nie stwierdza, że zastaw finan-sowy zalicza się do grupy zabezpieczeń osobistych.

o niektórych zabezpieczeniach finansowych280. Choć kwestia ta może być sporna, należy się zgodzić z J. Gołaczyńskim, że zastaw finansowy stanowi podtyp zastawu „zwykłego” na prawach281. Należałoby go zatem uznać za ograniczone prawo rzeczowe i postawić tezę, że zastaw finansowy należy zaliczyć do katalogu zabezpieczeń rzeczowych282. Taka klasyfikacja tego zabezpieczenia ma bardzo istotny wpływ na rozważany w niniej-szej pracy problem, ponieważ sprawia, że do zastawu finansowego, w zakresie nieuregu-lowanym, stosować należy przepisy o zastawie zwykłym283. Przeważająca część doktry-ny uważa zastaw finansowy za prawo rzeczowe, więc kwestia ta nie jest aż tak sporna284. Problematyczne jest także pytanie, czy przewłaszczenie na zabezpieczenie należy zaliczyć do zabezpieczeń rzeczowych. Problem wynika z tego, że zabezpieczenie to opiera się na prawie własności, które niewątpliwie prawem rzeczowym jest285. W dok-trynie generalnie zalicza się je do zabezpieczeń rzeczowych286. Choć teza ta może być mocno kontrowersyjna, to wydaje się, że z perspektywy płaszczyzny podmiotowej należy stwierdzić, że przewłaszczenie na zabezpieczenie stanowi zabezpieczenie oso-biste. Wniosek taki wynika z kilku przyczyn. Po pierwsze, prawo własności nie zostało przez ustawodawcę uregulowane, aby pełnić funkcję zabezpieczającą. Właśnie m.in. z tego powodu przez długi czas było kwestionowane, czy w ogóle dopuszczalne jest zabezpieczenie w postaci przewłaszczenia na zabezpieczenie, w szczególności nierucho-mości287. Inaczej mówiąc, prawo własności samo w sobie nie jest zabezpieczeniem. Może pełnić funkcję zabezpieczającą na mocy odpowiednich postanowień umownych i ta forma zabezpieczenia istnieje dzięki wykorzystaniu swobody umów288. Innymi

280 Ustawa o niektórych zabezpieczeniach finansowych (Dz. U. z 2016 r. poz. 891), dalej: u.n.z.f.

281 Szerzej zob. J. Gołaczyński [w:] System…, t. 4, s. 707. Tak samo: Zob. Ł. Goździaszek, Rodzaje

zabezpieczeń finansowych, Przegląd Prawa Handlowego 2009, nr 2, s. 41. Nie o „podtypie”, a o odrębnym

prawie zastawniczym stanowi A. Stangret-Smoczyńska, Charakter prawny zastawu finansowego, Państwo i Prawo 2010, nr 1 s. 71.

282 Zob. Ł. Goździaszek, Rodzaje…, s. 41; D. Sobczyński, Novum w obrocie finansowym – ustawa

o niektórych zabezpieczeniach finansowych, Glosa 2004 nr 8, s. 12; J. Pisuliński, Zabezpieczenia finansowe w systemie prawa cywilnego, Przegląd Prawa Handlowego 2005, nr 6, s. 29.

283 M. Michalski, Kilka uwag w sprawie zastawu finansowego, Przegląd Prawa Handlowego 2004, nr 12 s. 16; J. Pisuliński, Zabezpieczenia…, s. 31; D. Sobczyński, Ustawa o niektórych zabezpieczeniach

finansowych na tle zastawu rejestrowego i przepisów prawa upadłościowego, Glosa 2004, nr 11, s. 12.

Na-wet A. Stangret-Smoczyńska, która nie uważa zastawu finansowego za podtyp zastawu zwykłego na pra-wach, twierdzi, że zastosowanie do niego powinny znaleźć przepisy k.c. „na zasadach analogicznych jak wobec zastawu rejestrowego”. Zob. A. Stangret-Smoczyńska, Charakter…, s. 71–72.

284 Poza przytoczony wyżej opracowaniem J. Gołaczyńskiego, zob. też T. Czech, Wymagalność…, s. 1247–1248 czy J. Pisuliński, Zabezpieczenia…, s. 30–31; M. Michalski, Kilka…, s. 20; J. Pisuliński, Ł. Przyborowski, G. Tracz [w:] System…, t. 5, s. 255.

285 Zob. J. Gołaczyński, Przewłaszczenie ruchomości na zabezpieczenie, Rejent 1995, nr 1, s. 50.

286 Zob. J. Gołaczyński [w:] System…, t. 4, s. 671 oraz J. Pisuliński [w:] System…, t. 4, s. 761.

287 F. Zoll, Glosa…; J. Gołaczyński, Przewłaszczenie…, s. 47–58. Sąd Najwyższy dopuszcza jednak tego rodzaju zabezpieczenie. Zob. np. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2000 r., III CKN 246/00, LEX: 41955 czy wyrok Sądu Najwyższego z dnia 8 marca 2002 r., III CKN 748/00, LEX: 54937. J. Gołaczyński w glosie, w przeciwieństwie do F. Zolla, aprobował wyrok Sądu Najwyższego. Zob. J. Gołaczyński, Glosa do

wyroku Sądu Najwyższego z dnia 29 maja 2000 r., III CKN 246/00, OSP 2001, nr 5, poz. 69.

słowy własność, zgodnie ze swoją regulacją normatywną, nie byłaby zabezpieczeniem, gdyby nie było takiej woli stron danej transakcji, a zatem to dopiero umowa nadaje temu prawu rzeczowemu charakter zabezpieczenia289. Ustanowienie przewłaszczenia na zabezpieczenie będzie zwykle wyglądało w ten sposób, że, co najmniej z prawnego punktu widzenia, będziemy mieli do czynienia z dwiema umowami (czynnościami prawnymi)290. Pierwszą, przenoszącą bezwarunkowo własność, i drugą, zobowiązującą do zwrotnego przeniesienia własności w przypadku spłaty wierzytelności291. Bez drugiej umowy o charakterze zabezpieczającym po prostu nie byłoby zabezpieczenia. Jednak nawet w przypadku prawidłowego ustanowienia tego zabezpieczenia, jak podkreśla to sam Sąd Najwyższy, prawo własności zachowuje samodzielny charakter292. Spłata zabezpieczonej wierzytelności nie powoduje wygaśnięcia prawa własności (prawo to nie „znika”) i umowa przewłaszczenia nie ogranicza ze skutkiem wobec osób trzecich prawa rozporządzania prawem własności przez osobę, na którą prawo to zostało prze-niesione293. Takie rozporządzenie może powodować jedynie odpowiedzialność odszko-dowawczą wobec powierzającego294. Sąd Najwyższy w tym samym orzeczeniu stwier-dza też, że akcesoryjnymi prawami rzeczowymi są „jedynie hipoteka, zastaw oraz zastaw rejestrowy”295. Sąd Najwyższy nie jest bardzo precyzyjny, co rozumie przez akcesoryjność296, jednak przytaczane w wyroku przepisy297 oraz treść wyroku wyraźnie

289 Wydaje się, że podobnie uważa M. Kućka, który stwierdza, że w odniesieniu do rzeczowych zabez-pieczeń powierniczych, do których zalicza przewłaszczenie oraz cesję na zabezpieczenie, funkcja zabezpie-czająca jest „funkcją dodatkową”. Nadanie takiej funkcji prawu własności czy wierzytelności przeniesionej na zabezpieczenie wynika, zdaniem tego autora, z braku nieakcesoryjnych praw zastawniczych. Zob. M. Kućka, Administrator…, s. 32 oraz s. 44.

290 Nie chodzi tu o umowę w znaczeniu „dokumentu”, bo w tym znaczeniu może być wyłącznie jedna.

291 Tak samo: J. Gołaczyński, Przewłaszczenie…, s. 59. W przypadku przewłaszczenia na zabezpie-czenie nieruchomości dwie umowy (czynności prawne) powinny wystąpić zawsze ze względu na wynika-jącą z art. 157 § 1 k.c. niedopuszczalność warunku. Natomiast w przypadku przewłaszczenia na zabezpie-czenie ruchomości zabezpiezabezpie-czenie to może być ukształtowane w ten sposób, że może dojść do ustanowienia warunku i wtedy zobowiązanie do zwrotnego przeniesienia własności nie powstanie, ponie-waż własność zwrotnie przejdzie na dłużnika wraz ze ziszczeniem się warunku (spłatą zabezpieczonej wierzytelności). Jednak w doktrynie kwestionuje się możliwość ustanowienia warunku w przypadku prze-właszczenia na zabezpieczenie także w przypadku przeprze-właszczenia ruchomości. Zob. J. Gołaczyński,

Przewłaszczenie…, s. 67–69.

292 Zob. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2013 r., II CSK 396/12, LEX: 1324263.

293 Ibid.

294 Ibid. Powyższe stwierdzenie Sądu Najwyższego jest prawdziwe przy założeniu, że strony umowy przewłaszczenia na zabezpieczenie nie podjęły dalszych czynności w celu zabezpieczenia roszczenia o zwrotne przeniesienie własności. Zgodnie z art. 16 ust. 2 pkt 2 u.k.w.h. roszczenie o zwrotne przeniesienie własności może być ujawnione w księdze wieczystej i w takim przypadku, na mocy art. 17 u.k.w.h., uzyski-wałoby ono wtedy rozszerzoną skuteczność. Więcej na ten temat zob. S. Kostecki [w:] Ustawa o księgach

wieczystych i hipotece. Komentarz, red. K. Osajda, C.H. Beck, Warszawa 2018, komentarz do art. 16

u.k.w.h., pkt 8 oraz E. Gniewek, Księgi wieczyste. Art. 1–582 KWU, Art. 6261–62613 KPC. Komentarz,

C.H. Beck, Warszawa 2018, komentarz do art. 16 u.k.w.h. nb. 51.

295 Postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 21 marca 2013 r., II CSK 396/12, LEX: 1324263.

296 Do jakiego aspektu czy płaszczyzny akcesoryjności się odnosi. Zob. T. Tomczak, Akcesoryjność…, s. 72–78.

wskazują właśnie na analizowanie głównie jej płaszczyzny podmiotowej298, zatem przedstawione rozważania stanowią pierwszy argument za tym, aby co najmniej z punk-tu widzenia tej płaszczyzny, przewłaszczenie na zabezpieczenie zaliczyć do katalogu zabezpieczeń osobistych299. Takie założenie opiera się na prostej, choć kontrowersyjnej tezie, stawianej przez autora niniejszej rozprawy na początku niniejszego podrozdziału, że zaliczenie zabezpieczenia do kategorii zabezpieczeń rzeczowych z punktu widzenia płaszczyzny podmiotowej, powinno odbywać się na podstawie kryterium normatyw-nego. Powyższe wyraźnie wskazało, że ustawodawca własności takiego charakteru nie nadał, a dopiero strony z tego prawa uczyniły, w określonych przypadkach, zabezpiecze-nie. Natomiast obecne, występujące w literaturze i wydaje się bezsporne zaliczanie prze-właszczenia na zabezpieczenie do kategorii zabezpieczeń rzeczowych, odbywa się na podstawie kryterium „funkcjonalnego” (pierwszeństwo zaspokojenia z określonego przedmiotu zabezpieczenia/bezwzględność uprawnień w stosunku do określonego przed-miotu)300. Kryterium takie oczywiście dalej może być stosowane, ale zdaniem autora niniejszej pracy, nie na gruncie płaszczyzny podmiotowej akcesoryjności.

Drugim argumentem może być większa spójność prawa zabezpieczeń wierzy-telności. Więcej na ten temat poniżej, ale zgadzając się z tezą postawioną poniżej, że wszystkie zabezpieczenia należałoby uznać za Akcesoryjne301, oraz tezą, że dla dopusz-czalności separacji podmiotowej w przypadku Zabezpieczeń Rzeczowych potrzebny jest wyraźny przepis prawny, ze względu na brak takiego przepisu, separacja podmiotowa w przypadku przewłaszczenia na zabezpieczenie nie byłaby dopuszczalna. Byłby to rezultat sprzeczny z aktualnym orzecznictwem Sądu Najwyższego oraz stanowiskiem doktryny, które na taką separację zezwalają. Z tym że Sąd Najwyższy i doktryna wywo-dzą to nie tyle z osobistego charakteru tego zabezpieczenia, co jego „nieakcesoryjności”. Takie podejście jednak rodziłoby pytanie: dlaczego przewłaszczenie na zabezpieczenie należałoby uznać za zabezpieczenie nieakcesoryjne? Powodem z pewnością nie jest uzna-nie go za takie przez ustawodawcę, pouzna-nieważ brak jest w przypadku tego zabezpieczenia regulacji normatywnej. Należałoby zatem wyjść z podobnego założenia, z jakiego wy-chodzi T. Czech, że zasadniczo wszystkie zabezpieczenia są Nieakcesoryjne302. Autor niniejszej pracy kategorycznie nie zgadza się z tym stwierdzeniem, stawiając w niniejszej

298 Patrząc na zagadnienie z punktu widzenia płaszczyzny przedmiotowej, Sąd Najwyższy analizował aspekty związane z „przenoszeniem”. Zob. T. Tomczak, Akcesoryjność…, s. 104–114.

299 Jak już było wyżej wskazywane, w doktrynie nie ma zgody w odniesieniu do katalogu zabezpieczeń rzeczowych, a sam T. Czech kwestionuje potrzebę podziału zabezpieczeń na rzeczowe i osobiste (zob. T. Czech, Ogólne…, s. 54). Może jednak zamiast próbować budować jeden katalog zabezpieczeń rzeczo-wych, lepiej byłoby zbudować kilka katalogów, które mogłyby się od siebie różnić, a byłyby wyodrębniane ze względu na np. różne konsekwencje prawne. Kwestia oczywiście wymaga szerszego rozważenia i wy-kracza poza ramy niniejszego opracowania.

300 Zob. I. Heropolitańska, Prawne…, s. 36–37.

301 Zob. podrozdział 1.3.4.4.

pracy tezę przeciwną303. Alternatywą dla większej spójności prawa zabezpieczeń wierzy-telności, zamiast zaliczania tego zabezpieczenia do Zabezpieczeń Osobistych lub stawia-nia tezy o zasadzie Nieakcesoryjności zabezpieczeń, byłaby eliminacja tego problema-tycznego dla spójności prawa zabezpieczeń, zabezpieczenia z polskiego systemu prawnego304. Postulaty takie można spotkać w doktrynie305, jednak obecnie są to jedynie postulaty de lege ferenda, a zdaniem autora niniejszej rozprawy, należałoby pójść nawet dalej i dokonać gruntownej reformy prawa zabezpieczeń wierzytelności, podobnej do takiej, jaka miała miejsce w Kanadzie306.

Powyższe argumenty prowadzą zatem do kontrowersyjnego i wydawałoby się, przynajmniej prima facie, nielogicznego wniosku i tezy, że choć przewłaszczenie na zabezpieczenie jest oparte głównie na prawie własności, które niewątpliwie prawem rzeczowym jest, to już samo zabezpieczenie należy zaliczyć do zabezpieczeń osobi-stych, a nie rzeczowych.

Podsumowując, można stwierdzić, że do katalogu zabezpieczeń rzeczowych z per-spektywy płaszczyzny podmiotowej należałoby zaliczyć: zastaw zwykły, zastaw reje-strowy, zastaw finansowy, hipotekę oraz hipotekę morską. Taki katalog zabezpieczeń będzie dalej określany jako „Zabezpieczenia Rzeczowe”307.

Mając katalog Zabezpieczeń Rzeczowych, należałoby zastanowić się, czy w od-niesieniu do nich możliwe jest takie ich ukształtowanie, aby zezwolić na separację pod-miotową, tj. przyznanie tytułu do zabezpieczenia podmiotowi innemu niż zabezpieczo-ny wierzyciel. Pytanie dotyczy tutaj (jak było zaznaczone we wstępie do niniejszego podrozdziału308), zakresu autonomii woli. Słusznie T. Czech podkreśla, że występuje ona we wszystkich działach prawa cywilnego i twierdzenie, że swoboda umów nie wy-stępuje na gruncie prawa rzeczowego należy uznać za nieprawdziwe albo co najmniej za nieprecyzyjne309. Po prostu, w przypadku praw rzeczowych ma ona węższy zakres310. Pytanie, czy ten węższy zakres dotyczy też zakazu separacji podmiotowej, do trywialnych

303 Zob. podrozdział 1.3.4.4.

304 Np. w Holandii zabezpieczenie to w ogóle nie występuje. Zob. 4.2.2.2.

305 Tak np. F. Zoll, Glosa… oraz, bardziej aktualnie, tak P. Machnikowski podczas Ogólnopolskiej Konferencji Naukowej Akademickiego Projektu Kodeksu Cywilnego Prawne zabezpieczenia

wierzytelno-ści i umowy pośrednictwa, która miała miejsce 25–26 października 2018 r. we Wrocławiu.

306 Zob. podrozdział 4.3.2.

307 Specjalna definicja zabezpieczeń rzeczowych jest potrzebna, ponieważ po pierwsze, kształtuje ona ten katalog w sposób odmienny niż zwykle przyjęty, a po drugie, ponieważ w przypadkach gdy praca będzie odnosiła się do zabezpieczeń rzeczowych pisanych małymi literami, będzie odnosiła się do nich w ich „tra-dycyjnym” znaczeniu. Zob. podrozdział 1.2.5.

308 Tj. podrozdziału 1.3.4.3.

309 Zob. T. Czech, Ogólne…, s. 55. P. Machnikowski podobnie podkreśla „nieścisłość” takiego twier-dzenia. Zob. P. Machnikowski [w:] System…, t. 3, s. 43. Jako przykład takich nieprecyzyjnych wypowiedzi doktryny można przytoczyć Z. Radwańskiego i A. Olejniczka, którzy piszą, że „Zasada swobody umów nie obejmuje w polskim systemie prawnym stosunków prawnorzeczowych, spadkowych oraz rodzinnych”. Zob. Z. Radwański, A. Olejniczak, Zobowiązania…, s. 129.

nie należy. Zasadniczym elementem zasady swobody umów, która w odniesieniu do praw rzeczowych może znaleźć zastosowanie co najwyżej przez analogię311, jest swoboda kształtowania treści stosunku prawnego i to ten aspekt w największym stopniu jest ogra-niczony w odniesieniu do praw rzeczowych ze względu na ich skuteczność erga omnes (bezwzględny charakter)312. Jednak treść stosunku prawnego definiuje się zwykle jako prawa i obowiązki stron313. Natomiast zasada swobody umów, poza swobodą kształto- wania treści, obejmuje też m.in. swobodę wyboru kontrahenta i ta swoboda obowią-zuje także na gruncie prawa rzeczowego314. Pytanie, które w takim razie się rodzi, to czy zadecydowanie, że tytuł do zabezpieczenia będzie przysługiwał podmiotowi innemu niż podmiot, któremu przysługuje zabezpieczona wierzytelność, mieści się w ramach dopuszczonej autonomii woli czy poza nią wykracza. Żadne zabezpieczenie zaliczone do kategorii Praw Rzeczowych nie posiada przepisu brzmiącego: „niedopuszczalne jest udzielenie zabezpieczenia podmiotowi innemu niż podmiot, któremu przysługuje zabez-pieczona wierzytelność”. Jednak, jak zostało wskazane przede wszystkim w podrozdzia-le 1.3.4.2., w zasadzie wszystkie zabezpieczenia rzeczowe posiadają wyraźną regulację, która stanowi, że przelew zabezpieczonej wierzytelności powoduje przejście zabezpie-czenia oraz że przelew samego zabezpiezabezpie-czenia nie jest dozwolony315. Przepisy te odnoszą się do sytuacji już po ustanowieniu zabezpieczenia, a nie ma przepisu, który by wyraźnie zakazywał właśnie pierwotnego ustanowienia jednego z tych zabezpieczeń w ten sposób, że zakazana byłaby separacja podmiotowa. Aczkolwiek przepisy te należy interpretować w ten sposób, że generalnie zakazują separacji podmiotowej. Inaczej ciężko byłoby np. bezspornie powiedzieć, co dzieje się z zabezpieczeniem po przelewie zabezpieczonej wierzytelności, gdy przy ustanawianiu tytuł do zabezpieczenia zostałby przyznany inne-mu podmiotowi. Zagadnienie separacji podmiotowej nie powinno się też mieścić w wyżej wspomnianej zasadzie swobody wyboru kontrahenta. Można próbować argumentować, że przez to że zabezpieczenie musi być przyznane temu samemu podmiotowi, któremu przysługuje zabezpieczona wierzytelność, istotnie ogranicza się zakres osób, którym zabezpieczenie może być przyznane, a zatem ten zakaz jest sprzeczny z zasadą swobody wyboru kontrahenta, która na gruncie prawa rzeczowego w tym zakresie przecież obo-wiązuje. Jednak na zakaz separacji podmiotowej w odniesieniu do zabezpieczeń rzeczo-wych należałoby spojrzeć nieco bardziej funkcjonalnie. Ustawodawca nie ogranicza

311 Zob. ibid.

312 Ibid. oraz E. Gniewek, Prawo…, s. 20–21.

313 Zob. Z. Radwański, Prawo…, s. 273–274.

314 Zob. P. Machnikowski [w:] System…, t. 3, s. 43.

315 „W zasadzie”, bo hipoteka i zastaw zwykły posiadają taką wyraźną regulację odnoszącą się do tych dwóch kwestii (zob. art. 323 k.c. i art. 79 u.k.w.h.). Art. 17 u.z.r. brzmi nieco inaczej, ponieważ odnosi się tylko do obrotu samym zabezpieczeniem. Do hipoteki morskiej art. 79 u.k.w.h. znajdzie zastosowanie na mocy art. 76 zd. 2 § 1 ustawy z dnia 18 września 2001 r. Kodeks morski (Dz. U. z 2018 r. poz. 2175 z późn. zm.), dalej: k.m. Natomiast w odniesieniu do zastawu finansowego zarówno brak jest wyraźnego przepisu, jak i odesłania do przepisów o zastawie zwykłym czy zastawie rejestrowym. Jednak art. 323 k.c. powinien znaleźć zastosowanie, jeżeli się zgodzimy z przyjętą wyżej tezą, że zastaw finansowy stanowi podtyp zastawu zwykłego.

generalnie podmiotów, których wierzytelności mogą być zabezpieczone, a jedynie funkcja, jaką pełni zabezpieczenie, wymaga, aby do separacji podmiotowej nie do- chodziło, ponieważ inaczej Zabezpieczenia Rzeczowe mogłyby nieprawidłowo speł-niać swoją funkcję. Ustawodawca w ten sposób wpływa na treść zabezpieczającego stosunku prawnego, bo chce sprawić, aby zabezpieczony wierzyciel mógł m.in. efektyw-nie dochodzić swoich uprawefektyw-nień. Można też efektyw-nie zgodzić się z generalnym twierdzeefektyw-niem P. Machnikowskiego, że w odniesieniu do praw rzeczowych istnieje zasada swobody wyboru kontrahenta. Nie ma przeszkód, aby stwierdzić, że w odniesieniu do Zabezpieczeń Rzeczowych ta zasada jednak była ograniczona przez właśnie wyinterpretowany powyżej