Akcentowanie różnych aspektów we współczesnych definicjach turystyki kulturowej definicjach turystyki kulturowej

3. Turystyka jest też przekazem kultury. Określone wartości kulturowe przenoszone są współcześnie nie tylko przez procesy urbanizacji, nie tylko przez środki

1.4. Różne aspekty w definiowaniu pojęcia turystyki kulturowej

1.4.3. Akcentowanie różnych aspektów we współczesnych definicjach turystyki kulturowej definicjach turystyki kulturowej

W zależności od konkretnych potrzeb, stanowiących kontekst ich opracowań oraz od zadań, które sobie w nich postawili, autorzy licznych definicji turystyki kulturowej akcentują w ich treści określone jej aspekty, czyniąc je głównym lub często nawet jedynym kryterium jej wyodrębnienia. W wielu przypadkach okazuje się to pomocne w ich dalszych badaniach, przede wszystkim zaś ma istotne znaczenie praktyczne – przy wykorzystaniu ich wyników w działalności gospodarczej. Tak sformułowane definicje nie oddają – co oczywiste - pełnego obrazu interesującego nas fenomenu, ich wartość dla akademickiej refleksji naukowej jest więc tym samym znacznie ograniczona. Jednakże sprawdzają się one dobrze w dyskusjach i w wymianie informacji w kręgach praktyków, a także przy

37 konstruowaniu strategii działań pro-turystycznych i promocyjnych. Ponieważ proponując uniwersalną (a więc nie ograniczoną do jednego aspektu) definicję turystyki kulturowej, chcielibyśmy zapewnić jej także taką właśnie funkcjonalną przydatność, musimy prześledzić i uwzględnić również takie próby jej określenia, które podejmowano głównie w tym właśnie celu. Poniżej przedstawimy przykłady takich jednostronnych definicji. Granice przyjętej przez nas ich klasyfikacji są momentami bardzo płynne (szczególnie pomiędzy określeniami akcentującymi indywidualne motywy podróży i ogólny popyt), niemniej wspomnianą już, wspólną, istotną cechę tej grupy definicji stanowi zamierzona jednostronność ujęcia zjawiska.

Definicje zorientowane na ofertę turystyki kulturowej:

Przykład 1: [Becker 1993, s.8]

„Turystyka kulturowa wykorzystuje budynki, relikty i obyczaje w krajobrazach, miejscowościach i budowlach, by przybliżyć zwiedzającemu rozwój kulturowy, społeczny i gospodarczy danego terytorium przez regularnie przedkładane mu oferty imprez wyjazdowych, przewodnictwo na miejscu, możliwości zwiedzania i specyficzny materiał informujący. Także imprezy kulturalne często służą turystyce kulturowej.” (tłumaczenie własne)³⁰.

Definicja wyraźnie wymienia obiekty docelowe i elementy składowe turystyki kulturowej. Do pierwszych zalicza zabytki („relikty”) zarówno kultury materialnej, jak i przyrody, ciekawe lub wartościowe budowle (zatem niekoniecznie już tylko budowle zabytkowe, a jak sugeruje zwrot „rozwój gospodarczy” - także budynki i urządzenia służące np. rolnictwu, produkcji czy handlowi), ale także elementy żywej tradycji regionalnej (np. muzykę, obrzędy religijne i świeckie, taniec, zachowane w użyciu języki i dialekty). Wreszcie w końcowym elemencie definicji wymienione są wydarzenia kulturalne (np. festiwale, koncerty, festyny). Istnienie i siła przyciągania tych właśnie miejsc, obiektów i wydarzeń mają stanowić motywację do podjęcia podróży, bowiem zapoznanie się z nimi traktowane jest jako wartość, ze względu na którą turysta ją podejmie, zaś spotkanie z nimi ma go wzbogacić. Z drugiej strony definicja uwzględnia także usługi specyficzne dla turystyki kulturowej, składające się na jej produkty (podróże) i przez swoją (liczną lub silnie zaakcentowaną) obecność w programie podróży wyodrębniające ją od innych rodzajów turystyki. Zalicza do nich: imprezy wyjazdowe o specjalnie skonstruowanym programie (czyli wycieczki z przynajmniej przeważającym

30 Definicja oryginalna: „Der Kulturtourismus nutzt Bauten, Relikte und Bräuche in der Landschaft, in Orten und in Gebäuden, um dem Besucher die Kultur-, Sozial- und Wirtschaftsentwicklung des jeweiligen Gebietes durch Pauschalangebote, Führungen, Besichtigungsmöglichkeiten und spezifisches Informationsmaterial nahe zu bringen. Auch kulturelle Veranstaltungen dienen häufig dem Kulturtourismus.“ [s.8].

programem o charakterze kulturowym), fachowe przewodnictwo po obiektach i miejscach oraz zgodny z zapotrzebowaniem turysty kulturowego materiał informacyjny (książki, foldery, broszury, albumy, wydawnictwa multimedialne i inne). Te właśnie elementy mają uczynić podróż w wysokim stopniu informatywną i ułatwić wejście w głębszy kontakt z odwiedzanymi i przeżywanymi w miejscu docelowym materialnymi i niematerialnymi wartościami. Tak widziana turystyka kulturowa rodzi się z dostrzeżenia pewnego specyficznego typu zapotrzebowania na konfrontację z wartościami określanymi jako kulturowe, a szukając sposobów jego fachowego zaspokojenia buduje swoją ofertę, dobierając do tego (lub nawet tworząc na własny użytek) właściwie środki, techniki i metody. Oczywiście korzysta ona - jak i pozostałe rodzaje turystyki - z koniecznej infrastruktury (środki transportu, gastronomia, noclegi), jednak inaczej niż one nie może się obyć bez specyficznych narzędzi, koniecznych dla realizacji celu zwiedzania lub „spotkania” kulturowego³¹.

Przykład 2: [Metelka 1990, s.154]:

(Z punktu widzenia strategii planowania) „turystyka kulturowa to próba wykreowania na danym obszarze środowiska wzbogacającego tak jego mieszkańców, jak i odwiedzających ten obszar, którego gospodarze starają się wyważyć wymogi stawiane przez turystę oraz uwarunkowania dobrobytu odwiedzanego obszaru, w określaniu których biorą udział przedsiębiorstwa gminne oraz środowisko zwolenników ochrony przyrody” (tłum za: Bąk, 2007, s. 126).

Wieloaspektowe zjawisko turystyki kulturowej zostało tu ujęte jednostronnie:

mianowicie wprost jako składająca się z różnorodnych elementów oferta, tworzona na konkretnym terytorium i skierowana (między innymi) do odwiedzających je.

Cechą wyróżniającą oferty turystyczno-kulturowej ma być osobiste ubogacenie zarówno odwiedzających, jak i gospodarzy. Na uwagę zasługuje najpierw silne podkreślenie przez autora konieczności zachowywania proporcji pomiędzy potrzebami turystów i ich zaspokojeniem oraz prawidłowym funkcjonowaniem i rozwojem obszaru goszczącego ich i zamieszkującej go społeczności, a następnie uwzględnienie ochrony przyrody jako czynnika przynajmniej równoważnego rozwojowi turystyki i przyznanie jej rzecznikom prawa do współdecydowania o zakresie i formach wszelkich przedsięwzięć turystyce służących.

31 Terminem „spotkania kulturowego” będziemy tu oznaczać tę rzeczywistość, którą coraz częściej w międzynarodowym fachowym języku badaczy turystyki, w tym kulturowej oznacza się mianem

„event”. Zalicza się do niej zarówno wydarzenia kulturalne sensu stricte (jak koncerty, spektakle, festiwale, gawędy itd.), jak również np. organizowane w miejscach docelowych turystyki spotkania z indywidualnymi ludźmi (jak twórcy, tzw. świadkowie czasów) lub grupami ludzi (jak zespoły twórcze, grupy zawodowe itp.) a także prezentacje przeprowadzane na użytek turystów, a mające związek z najróżniejszymi aktywnościami ludzi, jak np. tradycyjne rzemiosło czy rolnictwo, twórczość kulturalna w kulturze ludowej itd.

39 Definicje akcentujące popyt na wartości kulturowe

Przykład [Lohmann 1999, s. 63]:

„Pojęcie turystyki kulturowej obejmuje wszystkie podróże osób, które czasowo opuszczają swoje miejsce zamieszkania, by poinformować się, doświadczyć i/lub przeżyć przede wszystkim materialne i/lub niematerialne elementy kultury wysokiej i codziennej terenu odwiedzanego.” (tłum. własne)³².

Podstawą definicji turystyki kulturowej są tu motywy i sposoby zachowań samych turystów, zaś kryterium jej wyodrębnienia od innych rodzajów turystyki stanowią wybierane przez nich cele podróży. To właśnie wybór celów wyjazdu (w tym wypadku są nimi takie, które uznaje się za obiekty „kultury wysokiej” lub znacznie szerzej rozumianej kultury „codziennej”) oraz otwartość turysty na związany z pobytem w nich przekaz wiedzy (głównie o charakterze historycznym i kulturowym) ale także na osobiste doświadczenia spotkania z obcą kulturą, wreszcie (zapewne w niektórych tylko przypadkach) gotowość do głębszego przeżycia tych wartości np. przez dłuższy pobyt w środowisku - mają odróżniać turystykę kulturową od pozostałych gałęzi turystyki. Jakkolwiek definicja wydaje się mocno zawężać krąg odbiorców turystyki kulturowej do niewielkiej zapewne grupy ludzi, którzy z góry i świadomie (dysponując stosunkowo dobrą orientacją w danej tematyce) wybierają taką formę wyjazdu, wnosi ona jednak do pojmowania turystyki kulturowej znaczną nową wartość: uwypukla bowiem jej bardzo indywidualny aspekt. Jest nim znaczenie właśnie samej osoby i intelektualnych preferencji odbiorcy oferty turystyki kulturowej, które akurat w tym rodzaju turystyki grają rolę decydującą. To właśnie z jednej strony ogranicza grupę docelową konsumentów turystyki kulturowej w jej ścisłym znaczeniu, z drugiej jednak wskazuje na jej znaczną niezależność od panujących trendów mody w turystyce i jednocześnie ułatwia orientowanie wytwórców produktów tej turystyki (wyspecjalizowanych biur podróży lub samych obiektów docelowych) na stosunkowo zamożną grupę adresatów. Jak się poniżej przekonamy, ten właśnie element wskazuje na zasadniczą różnicę pomiędzy turystyką kulturową a pozostałą, ponieważ odbiera czynnikowi ceny decydujące znaczenie w procesie wyboru oferty przez turystę. Być może ten właśnie czynnik w najwyższym stopniu tworzy linię podziału między turystyką kulturową w sensie ścisłym (i niektórymi innymi rodzajami turystyki) a turystyką masową. W analizowanej definicji wyraźnie widoczne jest dążenie do uwzględnienia także zjawiska turystyki indywidualnej,

32 Definicja oryginalna: „Der Kulturtourismus umfasst alle Reisen von Personen, die ihren Wohnort temporär verlassen, um sich vorrangig über materielle und/oder nicht-materielle Elemente der Hoch- und Alltagskultur des Zielgebietes zu informieren, sie zu erfahren und/oder zu erleben.“

[s. 63].

której uczestnicy nie korzystają z oferty grupowej, ani nie sugerują się w wyborze swoich celów narzuconym z góry programem.

Definicje zorientowane na wartości kulturowe Przykład 1 [Eder 1993, s. 165-166]:

„Turystyka kulturowa definiuje się (...) jako zorientowane na ochronę wykorzystanie monumentów i reliktów kulturowo-historycznych i jako fachowa dbałość o tradycyjne i specyficznie regionalne formy zamieszkania i życia, realizowane dla podniesienia wielkości turystyki przyjazdowej w danym regionie i posiadające za cel poszerzenie i pogłębienie zrozumienia dla oryginalnego charakteru regionu w ramach europejskiej jedności kulturowej, w szczególności przez wzmocnioną wymianę między mieszkańcami kontynentu europejskiego i poprzez rzeczową, porównawczą i skłaniającą do intelektualnego dialogu informację o świadectwach przeszłości i teraźniejszości na miejscu.” (tłum. własne)³³.

Abstrahując od odniesienia tej definicji wyłącznie do Europy i kultury europejskiej (które dałoby się oczywiście ekstrapolować także na inne kręgi kulturowe), można zauważyć w niej silny nacisk na świadome opisanie definiowanego zjawiska w kontekście wyłącznie wartości kulturowych, niezależne (albo przynajmniej w niewielkim stopniu zależne) od ekonomicznych aspektów turystyki. Autor tej definicji chce w ten sposób wyodrębnić turystykę kulturową spośród innych jej rodzajów, jako realizację pewnej paneuropejskiej idei jedności kulturowej, w pierwszym rzędzie za pomocą opieki nad zabytkami kultury, pielęgnacji tradycji regionalnych, dialogu międzynarodowego i międzyregionalnego oraz wymiany wartości – i dopiero w tym świetle przez organizowanie i przeprowadzanie imprez turystycznych jako konkretnych przedsięwzięć, służących tym celom.

Przykład 2 [Metelka 1990, s.41]:

„Podróże kulturowe to „wchodzenie podczas podróży turystycznych w intensywną do pewnego stopnia interakcję z mieszkańcami odwiedzanych obszarów dla poznania, z pierwszej ręki, ich sztuki, historii oraz sposobu życia” (tłum. za: Bąk, 2007 s.126).

33 Definicja oryginalna: „Der Kulturtourismus definiert sich (…) als die schonende Nutzung kulturhistorischer Monumente und Relikte und die sachgerechte Pflege traditioneller regionsspezifischer Wohn- und Lebensformen zur Hebung des Fremdenverkehrs in der jeweiligen Region und mit dem Ziel, das Verständnis für die Eigenart einer Region in einem weitem Rahmen einer europäischen Kultureinheit zu erweitern und zu vertiefen, und zwar durch eine verstärkte Kommunikation zwischen den Bewohnern des europäischen Kontinents und durch eine sachlich richtige, vergleichende und diskursive Information über die Zeugnisse aus Vergangenheit und Gegenwart am Ort“ [s.165-166].

41 Sama styczność z szeroko rozumianymi wartościami kulturowymi obszaru docelowego turystyki (co sugeruje użycie przez autora zwrotu o „sposobie życia”

obok dziedzin sztuki i historii, od dawna zaliczanych do sfery kultury) nie wyczerpuje zdaniem Metelki pojęcia autentycznie „kulturowej” turystyki. Dopiero wejście w intensywny kontakt z nosicielami tych wartości (mieszkańcami odwiedzanych obszarów) i podjęcie z nimi choćby ograniczonego dialogu kulturowego czyni z wycieczki wyprawę kulturową. Właśnie owo otwarcie na

„poznanie z pierwszej ręki”, będące tu synonimem żywego dialogu z inną kulturą ma być wyznacznikiem turysty kulturowego. Spotkanie i dialog (zatem rzeczywistości wymagające aktywności intelektualnej i emocjonalnej od obydwu stron) stają się tu wyznacznikami wartości, na którą powinna się orientować turystyka. Zaistnienie wymiany wartości jest – co oczywiste – możliwe tylko dzięki odpowiedniej konstrukcji programu wyprawy (jeśli jest ona zorganizowana) lub dzięki szeregowi decyzji turysty na miejscu (jeśli ma ona indywidualny, niezaplanowany charakter). Tylko przy wystarczającym stopniu uwzględnienia w trakcie podróży takich osobistych spotkań z ludźmi jako twórcami, spadkobiercami i przekazicielami kultury (także tej „codziennej”) odwiedzanego obszaru, turysta autentycznie uczestniczy w spotkaniu z nią, a jego wyjazd może być zaklasyfikowany jako wyprawa kulturowa.

Przykład 3 [Hall-Zeppel, 1990a, s.87]

„Turystyka kulturowa jest turystyką doświadczania, opartą na stymulowaniu działań turysty przez sztuki teatralne, sztuki wizualne oraz festiwale i jednoczesne włączanie go do udziału w nich. Z kolei turystyka zawężona do dziedzictwa kulturowego wiąże się z odwiedzaniem wybranych krajobrazów, miejsc historycznych, budynków i zabytków - doświadczanie odbywa się tutaj poprzez poszukiwanie kontaktu z naturą i poczucie jedności z historią odwiedzanego miejsca.” (tłum. za Buczkowska, 2008, s. 17).

Wymienione w definicji wydarzenia kulturalne oraz miejsca lub obiekty dziedzictwa kulturowego stanowią w myśl tego określenia najpierw przedmiot wyboru turysty (jako celów jego wyprawy kulturowej), a następnie przedmiot świadomego „doświadczania” przez turystę podczas tej podróży. Zatem i samą wyprawę tego rodzaju należy rozumieć jako konsekwencję wyboru, motywowanego chęcią przeżycia osobistego spotkania z wartościami, reprezentowanymi przez wymienione wydarzenia i miejsca. Warto także zwrócić uwagę na dokonane tu zawężenie zakresu turystyki kulturowej do podróży związanych z wydarzeniami kulturalnymi - w przeciwieństwie do widzianego odrębnie segmentu turystyki dziedzictwa kulturowego (rozumianej jako zwiedzanie związanych z nim

krajobrazów, obiektów i miejsc). Niezależnie jednak od tego dodatkowego wewnętrznego podziału, w obu przypadkach mamy do czynienia z grupą celów wypraw, sytuowanych przez większość innych badaczy jako klasyczne cele turystyki kulturowej³⁴.

Definicje akcentujące indywidualne motywy konsumenta Przykład 1 [Dreyer 2000, s. 26]

„Określeniem turystyki kulturowej można objąć wszystkie podróże, dla których głównym motywem podjęcia są aktywności o charakterze kulturowym.”

Następnie sam autor uzupełnia swoją definicję o niezwykle istotne uściślenie:

„Z punktu widzenia ekonomiki turystyki jako kulturowe określane są wszelkie formy aktywności, które za takie uważa sam podróżujący.”[s. 27, tłum. własne]³⁵.

Wyraźna staje się tutaj tendencja do pozostawienia samemu podróżującemu prawa do samodzielnego określenia charakteru jego wyprawy. Tak więc zdaniem Dreyera to turysta ostatecznie sam definiuje „kulturę” i – odpowiednio - kulturowy charakter swojej podróży. Otwiera to w konsekwencji możliwość określenia bardzo wielu form aktywności turystycznej jako turystyki kulturowej, nie pomaga jednak w dokonaniu wyraźniejszego rozgraniczenia jej zakresu w stosunku do innych rodzajów turystyki.

Definicja Dreyera wskazuje na kolejny ważny czynnik tworzący zjawisko turystyki kulturowej. Zdaniem jej autora nic innego, jak właśnie intencja samego turysty, decydującego ostatecznie o zaistnieniu każdej podróży, wyodrębnia turystykę kulturową od innych jej rodzajów. Ważną cechą wyróżniającą tego określenia jest jego zamierzona nieostrość. Eliminuje ona dwa spośród problemów z uściśleniem zakresu turystyki kulturowej, zarysowanych powyżej. To sam turysta bowiem (a nie jak w definicji typu popytowego, ekspert kulturoznawca czy socjolog) decyduje, co jest dla niego kulturą i z uwagi na te wartości, które jako

34 W innej definicji autorstwa Hall i Zeppel zakres turystyki kulturowej ulega znacznemu poszerzeniu:

„Termin: turystyka kulturowa odnosi się do obszarów historycznych oraz związanych z dziedzictwem, miejsc prezentacji sztuki i rzemiosła, festiwali, muzeów, występów artystycznych oraz sztuk plastycznych, które turysta zwiedza bądź poznaje w procesie poszukiwań kulturowych doświadczeń. Odwiedzanie miejsc związanych ze sztuką oraz specjalne wydarzenia kulturalne, jak np. festiwale etniczne czy imprezy w ramach tzw. „ożywianej” przeszłości są także częścią tego rodzaju turystyki - kulturowej w ogólnym znaczeniu oraz turystyki dziedzictwa kulturowego ([Hall C. M., Zeppel H., 1990b, s. 54 tłumaczenie za: Buczkowska, 2008, s. 17]. Autorzy pozostają tutaj przy dodatkowym podziale turystyki kulturowej i turystyki dziedzictwa kulturowego, jednak zaliczają do tych segmentów nowe wydarzenia (jak np. inscenizacje historyczne) oraz obiekty (miejsca prezentacji rzemiosła), sytuowane już w obrębie szerzej rozumianych wytworów kultury.

35 Definicja oryginalna: „mit Kulturtourismus werden alle Reisen bezeichnet, denen als Reisemotiv schwerpunktmäßig kulturelle Aktivitäten zugrunde liegen“ [s.26]. Tekst wyjaśnienia:

„Tourismuswirtschaftlich werden alle Aktivitäten als kulturell bezeichnet, die der Reisende als solche empfindet“ [s.27].

43 kulturę traktuje, podejmuje swoją podróż. Przytoczone sformułowanie pokazuje, jak stosowane dotąd w niemieckiej refleksji nad turystyką kulturową rozróżnienie na kulturę „wysoką” i „codzienną” (czy popularną, masową) wydaje się tracić znaczenie przy tak subiektywnym rozumieniu samej kultury i definiowanej w zależności od niego turystyki kulturowej. Jednocześnie nieistotne staje się tutaj także przyjmowane jakby „ponad głową konsumenta” kryterium intensywności treści kulturowych w programie imprezy – to on sam przecież decyduje, czy mniej lub bardziej nasycony treściami kulturowymi program mu odpowiada. Także ta definicja, nie uwzględniając całej sfery oferty turystycznej, czy też aspektu organizacyjnego turystyki wyraźnie uwzględnia w pojęciu turystyki kulturowej prywatne, indywidualnie podejmowane przedsięwzięcia pojedynczych osób czy małych grup, nie korzystające z oferty turystyki zorganizowanej ani jej programów.

Dobrym przykładem definicji wykorzystującej te same kryteria w obszarze polskojęzycznym jest określenie J. Małek [2003, s. 20-21]: „Turystyka kulturowa obejmuje wszelkie formy podróży, których głównym motywem jest chęć kontaktu z kulturą w szerokim jej rozumieniu”.

Przykład 2 [Metelka 1990, s.41]:

„Turystyka kulturowa to taka forma turystyki, w której zainteresowania podróżujących koncentrują się na bogatej przeszłości ludzi bądź obszarów, zachowanej i odzwierciedlonej w zabytkach, historycznych okolicach, tradycyjnej architekturze i rękodziełach” (tłum. za Bąk 2007, s.126).

Przytaczana definicja Ch. Metelki, przejęta m.in. przez dokumenty Unii Europejskiej dla potrzeb statystyki turystycznej [Bąk, 2007, s. 126]³⁶ wychodzi wprawdzie tylko od „zainteresowania” turystów treściami kulturowymi (stąd jej jednoaspektowy wymiar), niemniej nakreśla bardzo szeroki zakres potencjalnych obiektów tych kulturowych zainteresowań, do których zalicza zabytki, ale i całe historyczne regiony, obiekty architektury regionalnej czy narodowej, wytwory tradycyjnego rzemiosła. Uwagę zwraca akcentowanie przez autora przeszłości terytorium lub ludzi jako przedmiotu zainteresowania turystów kulturowych.

Cele podróży kulturowych muszą się jego zdaniem odnosić do historii, zaś kryterium kwalifikowania przedsięwzięć turystycznych jako turystyki kulturowej ma być jej ukierunkowanie na przeszłość. Takie określenie wydaje się być mocno zawężone, bowiem przedmiotem tak zdefiniowanej turystyki kulturowej byłoby tylko dziedzictwo kulturowe (w sferze „kultury wysokiej”) i zachowane wytwory szeroko rozumianej dawnej kultury codziennej.

36 Autor podaje przykład oficjalnego europejskiego podręcznika metodologii statystyki turystyki z roku 1998, który zastosował tę właśnie definicję.

Przykład 3 [WTO 1985]: - Definicja tzw. „szeroka”:

„Turystyka kulturowa zaspokaja ludzkie pragnienie różnorodności, mając jednocześnie tendencję do podnoszenia poziomu kulturowego jednostek i zapewniając wzrost wiedzy, doświadczenia i spotkania.” (tłum własne)³⁷.

Definicja, celowo nie podając przedmiotowego zakresu zainteresowania turystyki kulturowej, lecz tylko leżące u jej podstaw potrzeby ludzkie, łączy tym samym ze sobą elitarną turystykę, zorientowaną na elementy kultury w jej tradycyjnym, wąskim rozumieniu (w tym uznanego dziedzictwa kulturowego) i tę bardziej masową, wykorzystującą w swojej ofercie świadectwa kultury życia codziennego. Tym samym w proponowanym w niej ujęciu turystyki kulturowej uwzględnione są skutki rozszerzenia się definicji kultury. Zgodnie z nią do konkretnych celów wypraw turystyki kulturowej mogą należeć nie tylko świadectwa przeszłości, ale i współczesne wytwory kultury ludzkiej lub wydarzenia zawierające treści kulturowe. Ubogacająca rola turystyki kulturowej opisana jest tutaj nie tylko jako dostarczanie nowej wiedzy czy doświadczeń, ale także jako umożliwienie za pomocą dokonujących się w trakcie podróży spotkań dialogu między turystą a dawną lub obcą kulturą (a więc od strony wartości oferowanych), i wreszcie jako zaspokojenie określonej ludzkiej potrzeby (a zatem od strony indywidualnie ujmowanego popytu). W ten sposób definicja, świadomie unikając rozróżnień, wydaje się rozwiązywać problem różnego rozumienia kultury – bowiem zarówno jej treści, jak i programy mogą wykorzystywać zarówno wytwory tzw. kultury elitarnej, jak i tej „codziennej”. Nie ustalając jednak kryterium intensywności treści kulturowych nie umożliwia ona wyraźniejszego wyodrębnienia turystyki kulturowej wewnątrz całego zjawiska turystyki³⁸.

Przykład 4 [Marciszewska 2002, s.5]:

„(...) turystyka kulturowa stanowi aktywność osób w ich miejscach pobytu turystycznego oraz podczas podróży z miejsca stałego zamieszkania, która pozwala na poznanie lub doświadczenie różnych sposobów życia innych ludzi – sposobów odzwierciedlających obyczaje społeczne, tradycje religijne, myśl intelektualną, dziedzictwo kulturowe i mających na celu zaspokojenie ludzkich potrzeb, pragnień oraz oczekiwań w zakresie kultury”.

37 WTO (World Tourism Organization) 1985: tekst oryginalny: “all movements of persons, because they satisfy the human need for diversity, tending to raise the cultural level of the individual and giving rise to new knowledge, experience and encounters”.

38 G. Richards poddaje i tę definicję generalnej krytyce, stwierdzając, że nie może ona spełniać roli funkcjonalnej, jako że nie wyodrębnia tak naprawdę turystyki kulturowej i nie stwierdza jednoznacznie, czym ona tak naprawdę jest.. (…) This extremely optimistic conceptual approach is however of little use for definition purposes, because it provides no basis for distinguishing what cultural tourism actually is.” [Richards, 2007, s. 24].

45 Intelektualne otwarcie turysty, jego zaciekawienie światem odległym od własnego miejsca życia, stanowi w świetle tej definicji kryterium odróżniające omawiany segment turystyki od innych, w których na pierwszym miejscu stoi na przykład wypoczynek, dbałość o zdrowie czy aktywność mniej lub bardziej związana z wykonywanym zajęciem. Poznawanie lub doświadczanie (a zatem głębszy, osobisty kontakt ze spotykaną rzeczywistością) jest głównym motywem turysty kulturowego. Chęć osobistego zetknięcia się z wymienionymi w definicji elementami obcej lub wspólnej kultury jest tu czynnikiem decydującym o rodzaju zachowań w miejscu turystycznego pobytu, dokonywaniu wyborów w odniesieniu do sposobie spędzania tam czasu, odwiedzania konkretnych miejsc i uczestnictwa w imprezach. Omawiane określenie zakłada wysoki stopień uświadomienia wartości

W dokumencie TURYSTYKA KULTUROWA (Stron 37-46)