Redefinicja koncepcji afgańskich sił zbrojnych w latach 2002-2004

Ówczesne władze Afganistanu, a w szczególności Ministerstwo Obrony, od początku postulowały, by przyszła armia afgańska liczyła nawet 250 tys. żołnierzy. W jej skład mieli wejść, zgodnie z założeniami porozumienia bońskiego, bojownicy z grup zbrojnych podporządkowanych dotychczasowym komendantom wojskowym. Przekonanie o konieczności utrzymania jak najliczniejszej armii wyraził również sam Hamid Karzaj, m.in.

podczas spotkania głównych komendantów wojskowych, które zostało zorganizowane przez Ministerstwo Obrony w dniu 6 marca 2002 r. Karzaj podkreślał wówczas, że armia musi być silna i dobrze wyekwipowana, by zapewnić pokój i stabilizację w Afganistanie (także poprzez wymuszenie posłuszeństwa tych przywódców lokalnych, którzy odmówili podporządkowania się władzom tymczasowym) oraz by była zdolna do ochrony granic kraju bez pomocy państw trzecich²¹.

Wielu badaczy twierdzi, iż determinacja M. Fahima do tworzenia licznej armii wynikała głównie z jego przekonania o tym, że obecność społeczności międzynarodowej (a w szczególności Stanów Zjednoczonych) w Afganistanie będzie krótkoterminowa, a on sam, dzięki sprawowaniu kontroli nad tak liczną formacją, umocni swoje wpływy polityczne w kraju²². Fahim zabiegał też o wsparcie polityczne i finansowe tworzonej przez siebie armii w krajach sąsiednich – przede wszystkim u władz Federacji Rosyjskiej i w Iranie, co z kolei spotykało się z dużym niepokojem administracji G.W. Busha²³.

21 Zob. np. „Afghan warlords forge new army”, komunikat BBC z 6 marca 2002 r. na:

http://news.bbc.co.uk/2/hi/south_asia/1858159.stm,

22 Z drugiej strony, jak podaje A. Giustozzi, Fahim mógł być świadom, że w istocie nowa armia afgańska nie będzie liczna i był gotowy na stworzenie formacji „dwupoziomowej”, która składałaby się z dobrze wyszkolonego „trzonu” oraz słabszych sił stacjonujących w poszczególnych regionach (bez wyższej klasy uzbrojenia itp.), ale zdolnych do utrzymania stabilizacji w prowincjach. A. Giustozzi, The problems of creating a New Afghan army – and the critical dangers of failure, NewNations na http://www.newnations.com/specialreports/pdf/af.01.04.03.pdf .

23 A. Rashid, Descent into Chaos…, op.cit., s. 206-208.

Plany Fahima zostały potraktowane przez Stany Zjednoczone, które od początku były głównym darczyńcą nowotworzącej się armii, z dużą rezerwą i ostatecznie na tamtym etapie zostały odrzucone. Zadecydowało o tym kilka czynników. Choć początkowo integracja istniejących oddziałów w AMF była dość wygodnym sposobem na szybkie stworzenie sił zbrojnych kraju, w praktyce proces ten bardzo wcześnie pokazał swoje istotne ograniczenia²⁴. Główną przyczyną niechęci USA do stworzenia 250 - tysięcznej armii były bez wątpienia względy finansowe. Uświadamiano sobie, że koszty utrzymania sił zbrojnych o takiej liczebności spadłyby prawie całkowicie na barki wspólnoty międzynarodowej, gdyż prognozy wpływów do budżetu wskazywały na to, że w najbliższym czasie sytuacja gospodarcza państwa nie ulegnie zmianie. Sojusz Północny przejął co prawda ogromny prywatny majątek Szacha Masuda, dokonano także dodruku pieniędzy, utrzymano dochody z obrotu kamieniami szlachetnymi, jednak wiele tych środków zostało spożytkowanych na realizację prywatnych celów przywódców Sojuszu. Ostatecznie, w roku 2002 rząd USA zaapelował do Kongresu o przyznanie 50 mln dolarów, które miały zostać przeznaczone na wyszkolenie i wyposażenie jedynie 18 tys. żołnierzy w ciągu kolejnych 18 miesięcy²⁵.

Większość komendantów wojskowych, zachęcona możliwością czerpania korzyści ze swojego dotychczasowego statusu, w rzeczywistości nie zamierzała rezygnować z utrzymywania swoich milicji – przeciwnie, perspektywa zachowania władzy nad danym terytorium przy deklarowanej pomocy państwa w ich częściowym utrzymaniu (przy czym wiele środków pozostawiano arbitralnie do zagospodarowania komendantom) stanowiła istotny bodziec dla powiększania ich liczebności - wg różnych szacunków AMF liczyły w tym okresie ok. 100 tys. bojowników, choć twierdzono, że nawet 1 mln ludzi²⁶. Wielu komendantów obawiało się również degradacji w formalnych strukturach armii, gdyż ich liczba znacznie przewyższała realne potrzeby obsadzania stanowisk dowódczych. Wskaźnik

24 Już w lutym 2002 r. zespół badawczy z CENTCOM na czele z Maj.-Gen. Charles Campbellem miał zbadać, czy podejście USA zakładające budowę sił zbrojnych opartych na oddziałach de facto podlegającym warlordom jest właściwe. Raport z tych badań stwierdzał jednoznacznie, że poleganie na komendantach wojskowych nie jest wystarczające. Za A. Rashid, Descent into Chaos…, op.cit., s. 201.

25 Za M. Sedra, Security Sector Transformation in Afghanistan, Geneva Centre for the Democratic Control of Armed Forces, Conference Paper, 2004, s. 23.

26 A. Giustozzi określił egzystujące wówczas siły zbrojne „armią przejściową”. Wg dostępnych danych, pod koniec 2002 AMF liczyły w sumie ok. 40 dywizji, z których wielu dowodzonych było przez komendantów z Doliny Panczasziru. Z 8 korpusów, 6 kontrolowanych było przez Sojusz Północny. Dane za:

http://www.globalsecurity.org/military/world/afghanistan/amf.htm . Patrz też: A. Giustozzi, Military reform in Afghanistan, [w:] M. Sedra, (red.) Confronting Afghanistan’s security dilemma: reforming the security sector, Bonn International Center for Conversion, Bonn, 2003, s. 23-31.

liczby oficerów do szeregowych żołnierzy wynosił wówczas 1:2 podczas gdy, jak podaje A.

Giustozzi, zazwyczaj kształtuje się on na poziomie 1:12, 1:13. Postawa komendantów nie zmieniła się również po podpisaniu przez nich porozumień (odpowiednio w kwietniu i w maju 2003 r.), w których zgodzili się oni wspierać proces reform sektora bezpieczeństwa i budowy wieloetnicznej armii, a także przekazywać dochody z ceł rządowi centralnemu w Kabulu i zaprzestać jakichkolwiek interwencji wojskowych w polityczny proces transformacji w Afganistanie²⁷.

Społeczność międzynarodowa bardzo szybko dostrzegła proces upolitycznienia armii i niekorzystnych tego skutków²⁸. Już w roku 2002 r. doszło do starć i zbrojnej rywalizacji o wpływy pomiędzy komendantami wojskowymi – np. w Gardez na wschodzie Afganistanu wybuchły walki pomiędzy Uzbekami i Tadżykami - milicjami Rashida Dostumem i Atty Mohammada²⁹. Wielu komendantów odmawiało także usuwania swoich posterunków w niektórych prowincjach, wobec czego już w lutym 2002 r. Pentagon zdecydował się na przeprowadzenie stanowisk bombardowań milicji, które nie chciały podporządkować się administracji tymczasowej. W maju CIA wysłała zaś bezpilotowce, by zlikwidować (co się ostatecznie nie udało) grupę Gulbuddina Hekmatyara podejrzewanego o plany ataków na administrację H. Karzaja. Dodatkowo coraz wyraźniej uwydatniał się fakt, iż AMF są powiązane tylko z jedną frakcją polityczną w kraju i służy realizacji jej interesów. W dłuższej perspektywie oznaczało to nieuchronność wybuchu kolejnej wojny domowej, zainicjowanej przez ugrupowania etniczne i polityczne wykluczone z procesu tworzenia instytucji państwa.

Z drugiej jednak strony, istniały prowincje, gdzie USA sprzymierzały się komendantami wojskowymi, gdyż istotniejsze były dla nich kwestie walki z Al-Kaidą. Często przywołuje się w tym kontekście przykład prywatnych milicji na wschodzie kraju, którymi dowodził Pacha Khan Zadran (zwany „Żelaznym Dziadkiem”). Otwarcie kwestionował on zależność od władz w Kabulu, lecz Stany Zjednoczone, korzystając z jego pomocy, nie podjęły żadnych działań przeciwko tym ugrupowaniom (choć wśród osób, które znalazły się w amerykańskim

27 Za: M. Sedra, Afghanistan: Assessing the Progress of Security Sector Reform, One Year After the Geneva Conference. Results of the BICC E-Conference, 4 June 2003, s. 6.

28 C. Hodes, M. Sedra, Warlordism, Adelphi Series, Volume 47, Issue 391 2007, s. 11-15.

29 Zob np. Karzai tackles wardlord dispute, komunikat BBC z 3 lutego 2002, na:

http://news.bbc.co.uk/2/hi/south_asia/1798697.stm .

więzieniu w Guantanamo, były rzekomo osoby z nim powiązane). W 2005 r. stał się nawet członkiem afgańskiego parlamentu³⁰.

W końcu, rysująca się dominacja komendantów podważała również jedną z głównych zasad przyjętych w odbudowie państwa afgańskiego – nadrzędną rolę rządu centralnego, którego władza nad większością prowincji była niezwykle ograniczona poprzez istniejące tam alternatywne struktury wojskowe tworzone przez poszczególnych komendantów. Choć wielu z nich próbowano pozbawić wpływów w regionach poprzez oferty objęcia wysokich stanowisk w tworzącej się administracji państwowej z dala od miejsca stacjonowania ich oddziałów, w dłuższym okresie czasu taktyka ta nie przyniosła spodziewanych efektów – łatwo znajdowali oni swoich zastępców także kwestionujących zwierzchność władz w Kabulu.

Nie bez znaczenia dla decyzji Stanów Zjednoczonych były również kwestie regionalne. Wielu ekspertów podkreśla, iż ustalając pułap liczebności nowej armii afgańskiej na poziomie 70 tys. żołnierzy Amerykanie wyszli także naprzeciw obawom ówczesnych władz Pakistanu, które rzekomo zgłaszały swoje zastrzeżenia wobec utworzenia licznej armii afgańskiej, wyposażonej w obronę przeciwlotniczą i silną artylerię, zwłaszcza w obliczu braku uregulowania sporu granicznego³¹. Jak twierdzą eksperci, dla Pakistanu Afganistan jest wciąż terytorium tzw. głębi strategicznej w razie konfliktu z Indiami, dlatego silne państwo afgańskie nie leży w jego interesie³². Z drugiej strony, wywiady ze znawcami problematyki Pakistanu nie potwierdzają tej tezy. Podkreślają oni, że armia afgańska nie była w tamtym okresie (ani nie jest teraz) w stanie zagrozić Pakistanowi ze względu na niewspółmierność potencjału³³.

30 Za: Warlord, Inc., Extortion and Corruption along the U.S. Supply Chain, Report of the Majority Stuff, Rep.

John F. Tierney, Chair, Subcommittee on National Security and Foreign Affairs, Committee on Oversight and Government Reform, U.S. House of Representatives, U.S. House of Representatives, June 2010, na:

http://www.cbsnews.com/htdocs/pdf/HNT_Report.pdf .

31 Patrz: A. Giustozzi, Reconstructing the Defence Sector [w:] Afghanistan’s Security Sector Challenges, DCAF Afghanistan Working Group, DCAF, Geneva 2010, s. 7.

32 Zob. np. M.A. Piotrowski, Stabilization of Afghanistan: Internal Problems and Regional Dimension, [w:] B.

Górka-Winter, B. Wiśniewski (red.), Afghanistan in Transition…, op.cit., Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa, s. 63.

33Wywiad z Attiya Inayatullahem, posłem Zgromadzenia Narodowego w Pakistanie, Islamabad, czerwiec 2008, archiwum własne autorki; Wywiad z Husainem Haqqanim, Ambasadorem Pakistanu w Stanach Zjednoczonych, Garmisch Partenkirchen, lipiec 2009 r., archiwum własne autorki; Notatka ze spotkania z red. Ahmedem

Wobec powyższych wątpliwości w ciągu roku 2002 r. społeczność międzynarodowa kontynuowała proces wypracowywania koncepcji reform sektora bezpieczeństwa, w tym tworzenia afgańskich sił zbrojnych. W dniu 20 maja 2002 r., H. Karzaj, stojący wówczas na czele Administracji Tymczasowej wydał dekret stanowiący o powstaniu nowej armii afgańskiej³⁴. Jego postanowienia były jednak bardzo ogólnikowe, nie wspominano w nim o wielkości przyszłych sił zbrojnych (choć M. Fahim skłaniał się wówczas ku liczbie 140-160 tys.). Ich trzon mieli stanowić ochotnicy, mężczyźni pomiędzy 22 a 30 rokiem życia, powoływani na czteroletnią służbę (w okresie późniejszym zmieniono na trzy lata), a struktura militarna miała podlegać cywilnej kontroli. Za zorganizowanie transportu ochotników do Kabulu odpowiedzialnością obarczono gubernatorów prowincji. Dodatkowo, gubernator Heratu, Ismail Khan, został zobowiązany do wyposażenia każdego ochotnika w kałasznikowa z czterema pełnymi magazynkami³⁵.

Dyskusja na ten temat kształtu afgańskich sił zbrojnych odbywała się równolegle m.in.

podczas konferencji donatorów (w Tokio oraz w Genewie w 2002 r.)³⁶. Jak już wspomniano we wstępie, uzgodniono tam, że zakres reform sektora bezpieczeństwa obejmie w Afganistanie pięć sektorów – siły zbrojne, policję, zwalczanie narkobiznesu, stworzenie sektora sądownictwa oraz proces demobilizacji, rozbrojenia i reintegracji. Oznaczało to, że AMF miała być jedynie rozwiązaniem przejściowym (siły te miały być sukcesywnie demobilizowane), a nowe siły zbrojne zostaną stworzone „od zera” przy wydatnej pomocy Stanów Zjednoczonych, wspieranych przez fundusz zasilany przez społeczność międzynarodową. Zakładano, że przyszłe siły zbrojne Afganistanu - profesjonalne, nieupolitycznione i poddane cywilnej kontroli będą liczyć ok. 70 tys. żołnierzy (60 tys. sił lądowych oraz 8 tys. sił powietrznych) zgrupowanych w siedmiu korpusach rozmieszczonych w całym kraju³⁷ (plus siły szybkiego reagowania stacjonujące w Kabulu). Postanowiono także

Rashidem, Polski Instytut Spraw Międzynarodowych, Warszawa, 12 października 2011, archiwum własne autorki.

34 Afghanistan issues decree for volunteer army, komunikat Afghanistan News Center, 21 maja 2002 r., na:

http://www.afghanistannewscenter.com/news/2002/may/may202002.html,

35 Tamże.

36 Przyjęto wówczas pakiet pomocowy w wysokości 1,8 mld na rok 2002 oraz 4,5 mld dolarów na 5 lat;

Ostatecznie, do września 2002 udało się uzyskać tylko 1 mld dolarów, z czego pokryto koszty aprowizacji i zakwaterowania. Za: A. Giustozzi, Reconstructing the Defence Sector…, op.cit., s. 7.

37 Ibidem.

o konieczności zmian kadrowych w Ministerstwie Obrony, by skład jego personelu bardziej odzwierciedlał strukturę narodowościową kraju (jak już wspomniano, dominowały w nim osoby pochodzenia tadżyckiego i uzbeckiego, niemal całkowicie pominięto zaś Pasztunów i Hazarów)³⁸. Poza tym zadecydowano o powstaniu policji (ok. 70 tys. ludzi) oraz straży granicznej w sile ok. 12 tys. osób. (choć wówczas nie zadecydowano jeszcze, czy formacje te będą podlegać Ministerstwu Obrony).

Ostatecznie ustalenia te zostały potwierdzone na spotkaniu w Petersbergu w grudniu 2002 r. (określane w literaturze także jako Bonn II)³⁹, a Afgańską Armię Narodową (Afgan National Army – ANA) powołano dekretem prezydenta z 1 grudnia 2002 r.⁴⁰ Dekret potwierdzał jej podporządkowanie zwierzchnictwu cywilnemu, z prezydentem Afganistanu jako zwierzchnikiem ANA. Liczebność ANA nie miała przekraczać 70 tys. żołnierzy (łącznie oficerów i podoficerów) sił lądowych i obrony powietrznej, pracowników cywilnych wojska, a także kadetów szkół pomaturalnych i innych wyspecjalizowanych jednostek. Struktura dowódcza ANA miała docelowo opierać się na 4 głównych dowództwach (z dowództwem centralnym w Kabulu, a pozostałych trzech w wyznaczonych regionach o znaczeniu strategicznym). Podkreślono, iż podstawowym kryterium w procesie rekrutacyjnym do ANA będą indywidualne predyspozycje zgłaszających się do służby, którzy muszą odbyć szkolenie zorganizowane przez rząd afgański, Stany Zjednoczone lub inne państwo partnerskie.

Zapewniono, iż nowa formacja będzie zbalansowana etnicznie i otwarta na wszystkie grupy narodowościowe w Afganistanie. W okresie późniejszym, kiedy pojawiły się problemy rekrutacyjne, ustalono że 15 % ANA mogą stanowić żołnierze milicji wywodzący się z opozycji antytalibskiej⁴¹. W dekrecie nie pojawia się konkretny termin, do którego ANA

38 Dominacja ta miała miejsce nie tylko w sektorze bezpieczeństwa, ale także w sferze polityki zagranicznej (korpus dyplomatyczny) ekonomicznej itp. Patrz: S.F. Starr, Sovereignty and Legitimacy in Afghan Nation-Building, [w:] F. Fukuyama, Nation-Nation-Building, Beyond Afghanistan and Iraq…, op.cit., s. 111-. 112.

39 „Rebuilding Afghanistan: Peace and Security,” Petersberg, December 1, 2002. Zob. na

http://www.auswaertiges- amt.de/diplo/de/Aussenpolitik/RegionaleSchwerpunkte/AfghanistanZentralasien/Downloads/KonferenzP2002-Schlussdok-Anlage1.pdf .

40 Decree of the President of the Islamic Transitional State of Afghanistan on the Afghan National Army, 1 December 2002, Kabul.

41 Pojawiały się także koncepcje, by w tworzenie nowej armii zaangażować byłych oficerów z sił zbrojnych służących zarówno w okresie panowania ostatniego króla Zahira Shaha, jak i w okresie Republiki, z których wielu znajdowało się na emigracji (ok. 20 tys.), co w części zostało zrealizowane. Jak podaje Giustozzi, 16 na 38 generałów w MON powołanych w 2002 roku wywodziło się z armii czasów komunistycznych, a wiele osób powołano także na niższe stanowiska. Za: A. Giustozzi, Re-building the Afghan Army…, op.cit...

miałaby uznać za w pełni stworzoną i operacyjną. Dopiero w roku 2005 przyjęto, że 2009 r.

armia ta zostanie utworzona w planowanym wówczas kształcie⁴².

Ostatecznie struktura sił ANA miała obejmować ok. 43 tys. żołnierzy sił lądowych stacjonujących w Kabulu i czterech innych miastach kraju. Siły pomocnicze, zgrupowane w czterech dowództwach wspomagających (w zakresie rekrutacji, edukacji i szkoleń, pozyskiwania sprzętu i logistyki oraz komunikacji i wywiadu) oszacowano na ok. 20 tys.

osób. Kolejne trzy tysiące miało zasilić Ministerstwo Obrony Narodowej oraz Sztab Generalny, a 3 tys. zakwalifikowano jako personel sił powietrznych, którego zadaniem było początkowo zapewnianie transportu głowie państwa afgańskiego. Jak twierdzi A. Giustozzi, siły te były wówczas pomyślane głównie jako „kompilacja lekkiej piechoty i jednostek zmotoryzowanych”, choć do połowy 2003 roku nie podjęto ostatecznej decyzji na temat ich faktycznej struktury. Oczywiste było również, iż największy impet rozwojowy będzie skierowany na siły lądowe, ze względu na ogromne braki sprzętowe w siłach powietrznych.

Wśród zadań Ministerstwa Obrony i przyszłej armii afgańskiej, którą uznano za klucz do odbudowy bezpieczeństwa kraju, rządów prawa i egzekwowania praw człowieka na całym terytorium kraju, wymieniano:

- zapewnienie bezpieczeństwa nowemu rządowi centralnemu w Afganistanie oraz wsparcie procesu politycznej i ekonomicznej transformacji państwa,

- obronę kraju przed agresją z zewnątrz,

- zastąpienie pozostałych formacji zbrojnych funkcjonujących w Afganistanie,

- zwalczanie terroryzmu i rebelii oraz innych form przemocy w kraju we współpracy z siłami koalicyjnymi oraz siłami ISAF.

Jak przewiduje Konstytucja Islamskiej Republiki Afganistanu, przyjęta w styczniu 2004 r.⁴³, głównodowodzącym sił zbrojnych jest prezydent kraju. Do niego należy również

42Afghanistan Security. Efforts to Establish Army and Police Have Made Progress but Future Plans Need to be better defined, United States Government Accountability Office Report to the Committee on International Relations, House of Representatives, United States Government Accountability Office, GAO 05-575, June 2005, s. 6, na: http://www.gao.gov/new.items/d05575.pdf.

43 Tekst Konstytucji został uzgodniony na posiedzeniu tzw. Konstytucyjnej Loyi Jirgi, którą tworzyło w okresie 13 grudzień 2003-4 styczeń 2004 r. 500 delegatów reprezentujących różne ugrupowania polityczne i etniczne Afganistanu. Formalnie została ona zaakceptowana, po wielu dniach burzliwej debaty, przez prezydenta

prawo wypowiadania wojny i zawierania pokoju oraz deklarowanie stanu wyjątkowego za aprobatą Zgromadzenia Narodowego (w tym rozmieszczania jednostek afgańskich sił zbrojnych poza granicami kraju), a także podejmowanie wszelkich decyzji mających na celu ochronę integralności terytorialnej i suwerenności państwa.

Więcej konkretnych postanowień co do zasad i charakteru przyszłych sił zbrojnych przyjęto dopiero w październiku 2004 r., kiedy afgańskie Ministerstwo Obrony przedstawiło pierwszą w historii Afganistanu Narodową Strategię Bezpieczeństwa⁴⁴. Strategia ustanawia cywilną kontrolę nad siłami zbrojnymi, którą mają sprawować prezydent (jako głównodowodzący armią) i rząd we współpracy z afgańskim parlamentem, zgodnie z przepisami konstytucji oraz zasadami rządów prawa. Podkreśla ona, że głównym zadaniem ANA (ze wsparciem sił koalicji OEF i misji ISAF) jest zwalczanie zagrożeń płynących z wewnątrz państwa, przede wszystkim terroryzmu i działań wszelkich grup kontestujących władzę prawowitych rządów w Kabulu oraz rozszerzanie zasięgu władzy centralnej na całe terytorium kraju, m.in. poprzez stopniowe zastępowanie wszystkich nieregularnych jednostek oraz milicji, które muszą zostać zdemobilizowane. Wskazano także, że armia ma stać na straży afgańskiej konstytucji. Dopiero w dalszej perspektywie dla armii przewidziano tradycyjną rolę strażnika integralności terytorialnej i suwerenności państwa. Wśród głównych założeń, jakimi MON powinien kierować się przy tworzeniu ANA wymieniono m.in.

defensywny charakter tych sił, które mają być rozwijane we współpracy z tymi sąsiadami, z którymi władze afgańskie deklarują podtrzymywanie przyjaznych stosunków. Ponadto, wskazano na chęć udziału Afganistanu w międzynarodowych organizacjach bezpieczeństwa oraz rozwijania ścisłych relacji z koalicjantami.

W Strategii postanowiono również, że siły zbrojne Afganistanu będą składać się z sił lądowych, powietrznych i obrony powietrznej, sił szybkiego reagowania oraz sił wsparcia

Afganistanu w dniu 26 stycznia 2004 r. Pełny tekst Konstytucji (Constitution of Afghanistan, Transitional Islamic State of Afghanistan, January 2004) patrz na http://www.wipo.int/wipolex/en/details.jsp?id=10739 .

44 Jej przygotowanie powierzono Abdulowi Khaliqowi, szefowi wydziału planowania strategicznego w MON, który uzgadniał jej treść z wysokimi rangą doradcami afgańskimi z MON i Sztabu Generalnego, jak i przedstawicielami OMC-A, którzy spotykali się przez kilkanaście miesięcy w ramach Grupy roboczej ds.

Planowania Strategicznego. OMC-A dostarczyła w tym procesie wytycznych i metodologii dla opracowania Strategii. Za: First Afghan National Military Strategy Signed, Office of Military Cooperation, Release Number 2004-11-03, 6 November 2004, na: http://www.ddrafg.com/pdfs/DASH-A/DASH-A%20National%20Military%20Strategy%20Signed%5B1%5D.pdf .

(przede wszystkim logistyki, komunikacji, wsparcia medycznego), a także sił rezerwy.

Przewiduje ona także możliwość zwiększenia liczby sił zbrojnych w zależności od potrzeb, a także przyszłych możliwości finansowych państwa. Założenia te zostały w okresie późniejszym potwierdzone w Narodowej Strategii Rozwoju Afganistanu z 2006 r.⁴⁵.