Komitet Praw Człowieka

Przed przystąpieniem do analizy przykładowych linii orzeczniczych Komitetu Praw Człowieka i formułowania wniosków odnośnie koncepcji pre-cedensu, trzeba odnieść się do podstaw normatywnych funkcjonowania KPC, a w szczególności do statusu orzecznictwa Komitetu jako źródła potencjału precedensowego. Pakt praw obywatelskich i politycznych oraz Protokół opcyj-ny nie określają wprost ani charakteru prawnego decyzji Komitetu, ani zna-czenia orzecznictwa jako jednego ze źródeł ustalania treści norm prawnych. Podobnie, żadnych wskazówek na ten temat nie zawierają także reguły pro-ceduralne, które są przyjmowane przez sam Komitet i mają jedynie znaczenie

49 H. Steiner, Individual claims in a world of massive violations: what role for the Human

Rights Committee? [w:] P. Alston, J. Crawford (red.), The Future of UN Human Rights Treaty Monitoring, Cambridge University Press 2000, s. 38 i n. Pozytywnie o tym postulacie wypowiada

się R. Wieruszewski, op. cit., s. 110.

Rozdział III. Orzecznictwo organów traktatowych... 121 techniczne51. Można zatem przyjąć, że normatywne podstawy funkcjonowania KPC nie zakazują wykorzystywania przez Komitet własnego lub zewnętrznego orzecznictwa jako metody stosowanej w procesie rozstrzygania skarg indywi-dualnych. Z całą pewnością można natomiast stwierdzić – w świetle braku unormowania świadczącego przeciwnie – że Komitet jest wyraźnie upoważ-niony do orzekania wyłącznie w oparciu o normy MPPOiP (podstawa mate-rialna) oraz Protokołu opcyjnego do MPPOiP (podstawa kompetencyjna i pro-ceduralna).

Podstawą rozstrzygnięcia Komitetu nie może być wyłącznie jego wcze-śniejsza decyzja, skoro nie dopuszczają tego normy Paktu i Protokołu opcyj-nego. Zasadne jest zatem odmówienie decyzjom Komitetu statusu samoistne-go źródła prawa, co prowadzi do poparcia tezy o braku związania preceden-sem de iure52. Potwierdzają to członkowie samego KPC, którzy w sprawie

Eversley Thompson v. Saint Vincent and the Grenadines53 stwierdzili:

Komitet nie jest związany poprzednim orzecznictwem. Może swobodnie odejść od [swojego] orzecznictwa i powinien to zrobić, jeśli jest przekonany, że jego stanowisko w przeszłości było błędne. Wydaje się jednak, że jeśli Komitet chce, aby państwa-strony traktowały jego orzecznictwo poważnie oraz kierowały się nim we wdrażaniu Paktu, [Komitet] winien jest państwom-stronom i innym zainteresowanym osobom wyjaśnienie, gdy zmienia swoje stano-wisko54. (tłum. M.B.)

Niezwiązanie Komitetu precedensami de iure nie przesądza kwestii występowania w orzecznictwie precedensów de facto oraz rzeczywistego kie-rowania się przez Komitet poprzednimi decyzjami w procesie rozstrzygania skarg indywidualnych. Komitet unika wypowiedzi odnoszących się wprost do statusu własnych rozstrzygnięć jako źródła inspiracji czy też do ich oddziały-wania perswazyjnego. Nie ulega natomiast wątpliwości, że oddziaływanie takie ma miejsce w praktyce55.

51 Por. Rules of procedure of the Human Rights Committee z 22.09.2005 r., document CCPR/ /C/3/Rev.8 dostępny na stronie http://www.unhchr.ch/tbs/doc.nsf/(Symbol)/CCPR.C.3.Rev.8. En?Opendocument

52 Por. S. Joseph, J. Schultz, M. Castan, op. cit., s. 30.

53 Decyzja Komitetu z 18.10.2000 r., nr skargi 806/1998.

54 Por. opinia odrębna członka Komitetu – D. Kretzmera, do której przyłączyli się A. Amor, M. Yalden i A. Zakhia – cytat z opinii przytaczają także S. Joseph, J. Schultz, M. Castan, op. cit., s. 30–31.

Omówienie całej praktyki orzeczniczej KPC nie jest w tym miejscu ko-nieczne ani możliwe, zważywszy na fakt, iż Komitet wydał ponad 500 decyzji merytorycznych, a także 450 decyzji o niedopuszczalności zawiadomień indy-widualnych56. Dla potrzeb niniejszych rozważań proponuję analizę wybranych linii orzeczniczych z zakresu prawa do życia, zakazu tortur i nieludzkiego oraz poniżającego traktowania i karania, prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego oraz zakazu dyskryminacji. Omówione poniżej przykłady są repre-zentatywne dla obecnej praktyki orzeczniczej KPC, wskazują bowiem zarówno na przypadki uchylenia zasad zawartych we wcześniejszych opiniach, jak i kon-sekwentnego stosowania reguł ogólnych.

Zacznijmy od przykładów na tle prawa do życia. Gwarancja zawarta w MPPOiP, poza ogólną zasadą poszanowania tego prawa wyrażoną w art. 6 ust. 1 Paktu57, obejmuje szereg obostrzeń w stosowaniu kary śmierci przez te państwa-strony, które utrzymały tę karę w swoich ustawodawstwach58. Znacz-na część skarg do Komitetu w kontekście prawa do życia pochodzi od skaza-nych na karę śmierci, ich rodzin, a także osób zagrożoskaza-nych orzeczeniem lub wykonaniem tej kary po deportacji lub ekstradycji. Poniżej przedstawię dwie linie orzecznicze KPC związane z karą śmierci: zgodność z art. 6 ust. 1 MPPOiP obligatoryjnego orzekania tej kary przez sąd w wypadku określonych zbrodni oraz dopuszczalność ekstradycji do państwa stosującego karę główną.

Jak już wspomniano, stosowanie kary śmierci przez państwa-strony Paktu poddane jest określonym rygorom. Wśród nich znajduje się przesłanka

legity-56 Dane statystyczne na dzień 9.04.2008 r., dostępne na stronie: http://www.ohchr.org/ english/bodies/hrc/stat2.htm

57 Por. art. 6 ust. 1 Paktu: Każda istota ludzka ma przyrodzone prawo do życia. Prawo to

powinno być chronione przez ustawę. Nikt nie może być samowolnie pozbawiony życia.

58 Por. art. 6 ust. 2–6: 2. W krajach, w których kara śmierci nie została zniesiona, wyrok

śmierci może być wydany jedynie za najcięższe zbrodnie, zgodnie z ustawą, która obowiązywała w chwili popełnienia zbrodni i nie narusza postanowień niniejszego Paktu i Konwencji o zapobie-ganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa. Kara ta może być wykonana tylko na podstawie prawomoc-nego wyroku wydaprawomoc-nego przez właściwy sąd. 3. W przypadku gdy pozbawienie życia stanowi zbrod-nię ludobójstwa, jest oczywiste, że żadne postanowienie niniejszego artykułu nie upoważnia żadnego Państwa Strony niniejszego Paktu do uchylania się w jakikolwiek sposób od zobowiązań przyjętych przez nie na podstawie postanowień Konwencji o zapobieganiu i karaniu zbrodni ludobójstwa. 4. Każdy skazany na śmierć ma prawo ubiegać się o ułaskawienie lub zamianę kary. Amnestia, ułaskawienie lub zamiana kary śmierci mogą być zastosowane we wszystkich przypadkach. 5. Wy-rok śmierci nie będzie wydany w odniesieniu do przestępstw popełnionych przez osoby w wieku poniżej 18 lat i nie będzie wykonywany w stosunku do kobiet ciężarnych. 6. Nie można powoływać się na żadne postanowienie niniejszego artykułu w celu opóźnienia lub niedopuszczenia do zniesie-nia kary śmierci przez jakiekolwiek Państwo Stronę niniejszego Paktu.

Rozdział III. Orzecznictwo organów traktatowych... 123 mizująca wydanie wyroku śmierci tylko w przypadku „najcięższych zbrodni” (art. 6 ust. 2 MPPOiP). Przywoływana już wcześniej sprawa Eversley Thomp-son p. Saint Vincent and Grenadines dotyczyła problemu obligatoryjnego orze-czenia kary śmierci – w świetle ustawodawstwa krajowego – w wyniku ska-zania oskarżonego za kwalifikowaną postać zabójstwa (ang. murder w odróż-nieniu od postaci manslaughter). Zdaniem strony skarżącej, kara śmierci zo-stała orzeczona bez należytego uwzględnienia okoliczności sprawy, w sposób arbitralny i naruszający art. 6 ust. 1 Konwencji. Komitet stwierdził, że obliga-toryjne orzekanie kary śmierci w przypadku kwalifikowanego zabójstwa po-zbawia skarżącego najbardziej podstawowego prawa, tj. prawa do życia, bez możliwości prawidłowego rozstrzygnięcia, czy kara śmierci jest rzeczywiście

adekwatna w indywidualnej sprawie59. A zatem wykonanie kary śmierci

w takim przypadku stanowi arbitralne pozbawienie życia z naruszeniem art. 6 ust. 1 Paktu.

Orzeczenie ws. Eversley Thompson odwracało wcześniejszą linię orzecz-niczą, w myśl której obligatoryjne orzekanie kary śmierci za kwalifikowane zabójstwo nie stanowiło naruszenia art. 6 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 260. W opinii odrębnej do decyzji Eversley Thompson, członek Komitetu – Lord Colville – poddał krytyce to rozstrzygnięcie, zarzucając Komitetowi niepo-prawne zestawienie definicji kwalifikowanego zabójstwa w państwach com-mon law z różnymi formami prawnymi tego przestępstwa obowiązującymi w jurysdykcjach kontynentalnych. Autor opinii odrębnej stwierdza także, że the majority decision is not particular to this author but has wide application on

a generalised basis61. Krytyka decyzji Komitetu nie przysłania faktu, że stanowi

ona precedens faktyczny, rzutujący na rozstrzygnięcia spraw dotyczących ob-ligatoryjnego orzekania o karze śmierci62. Ratio decidendi ze sprawy Eversley

59 Por. § 8.2 decyzji Komitetu.

60 O wcześniejszej linii orzeczniczej wspominają autorzy opinii odrębnej do tego orzeczenia (D. Kretzmer, A. Amor, M. Yalden i A. Zakhia) – por. sprawy Conroy Levy p. Jamajce (nr 719/ /1996); Silbert Daley p. Jamajce (nr 750/1997); Christopher Brown p. Jamajce (nr 775/1997).

61 Por. opinia odrębna Lorda Colville’a, akapit pierwszy.

62 Należy przy tym przyznać rację autorom drugiej opinii odrębnej (D. Kretzmer i inni), że decyzja Komitetu w sprawie Everley Thompson nie jest przekonywająco uzasadniona. Jak stwier-dzają autorzy opinii, fundamentalne znaczenie ma odróżnienie „wyroku skazującego na obliga-toryjną karę śmierci” od „obligatoryjnej kary śmierci” – skoro art. 6 ust. 4 przewiduje prawo każdej osoby do ubiegania się o ułaskawienie lub zamianę kary, to w świetle MPPOiP obligato-ryjna kara śmierci nie jest dopuszczalna. Natomiast w opinii D. Kretzmera, the question that arises

in this case does not relate to mandatory capital punishment or a mandatory death penalty, but to a mandatory death sentence. The difference is not a matter of semantics (por. punkt 3 opinii).

Thompson zostało uwzględnione następnie w sprawie Rawle Kennedy p.

Try-nidadowi i Tobago63.

Problematyka dopuszczalności ekstradycji do państwa przewidującego w swoim ustawodawstwie karę śmierci stanęła przed Komitetem w sprawie

Kindler p. Kanadzie64. Skarżący twierdził, że jego ekstradycja do Stanów

Zjednoczonych, w których został uprzednio osądzony i skazany na karę śmierci, naruszała zobowiązania Kanady na podstawie art. 6 MPPOiP. Komi-tet nie stwierdził w tej sprawie naruszenia art. 6 ust. 1 Paktu, uznając że prawo do życia gwarantowane w art. 6 ust. 1 nie rodziło po stronie Kanady zobowiązania do odmowy ekstradycji Kindlera65. Decyzja Komitetu nie była jednomyślna.

Orzeczenie w omawianej sprawie wytworzyło precedens faktyczny, uwzględniany przez Komitet m.in. w sprawach Ng p. Kanadzie i Cox p. Kana-dzie66. Tymczasem, po prawie dziesięciu latach precedens ze sprawy Kindler został uchylony w sprawie Roger Judge p. Kanadzie67, która również dotyczyła problemu ekstradycji skarżącego z Kanady do Stanów Zjednoczonych. W de-cyzji Komitet stwierdza m.in.:

Przyznając, że Komitet powinien zapewnić zarówno spójność, jak i konsekwentny charakter swojego orzecznictwa, należy podkreślić, że mogą wystąpić wyjątkowe sytuacje, które wyma-gają przeglądu zakresu zastosowania praw chronionych na podstawie Paktu [...], zwłaszcza gdy w świadomości międzynarodowej zaistniały istotne zmiany [...]. Komitet jest świadomy faktu, że wyżej wymienione orzecznictwo [ws. Kindler – przyp. M.B.] powstało dziesięć lat temu, a od tego czasu zaistniał poszerzający się konsensus międzynarodowy zmierzający do zniesienia kary śmierci [...]68 (tłum. M.B.)

63 Decyzja z 22.03.2002 r. (skarga, nr 845/1998). Por. także S. Joseph, J. Schultz, M. Ca-stan, op. cit., s. 172–173.

64 Decyzja z 30.07.1993 r. (skarga, nr 470/1991). Por. na temat omawianego zagadnienia: R. HIGGINS, Extradition, the right to life, and the prohibition against cruel and inhuman punishment

and treatment: Similiarities and differences under the ECHR and the ICCPR [w:] P. Mahoney et al. (red.), Protection des droits de l’homme: la perspective européenne. Mélanges à memoire de Rolv Ryssdal, Köln-Berlin-Bonn-München 2000, s. 605–615. Autorka porównuje m.in. wyrok ETPC

w sprawie Soering p. Zjednoczonemu Królestwu z orzeczeniami KPC dotyczącymi zbliżonych sta-nów faktycznych.

65 Por. § 14.4 decyzji w sprawie Kindler.

66 Por. odpowiednio: decyzję z 25.09.1991 r. (skarga, nr 469/1991) oraz z 31.10.1994 r. (skarga, nr 39/1993).

67 Decyzja z 5.08.2002 r. (skarga, nr 829/1998).

Rozdział III. Orzecznictwo organów traktatowych... 125 W rezultacie Komitet zdecydował się na uchylenie precedensu ze sprawy Kindler i stwierdzenie, że państwa nie przewidujące kary śmierci w swoim ustawodawstwie (rozumowanie a contrario z art. 6 ust. 2 Paktu) odpowiadają także za to, aby nie narażać osób poddanych ich jurysdykcji na rzeczywiste zastosowanie ekscepcji przewidzianej w art. 6 ust. 2 MPPOiP.W sprawie Judge p. Kanadzie mamy zatem do czynienia z kolejnym przykładem zastąpie-nia poprzedniej linii orzeczniczej wyraźnym precedensem faktycznym.

Ostatnią sprawą, którą chcę przedstawić w kontekście omawiania pre-cedensów KPC na tle prawa do życia, jest skarga dotycząca aborcji. W sprawie

Karen Noelia Llantoy Huamán p. Peru69 skarżąca twierdziła, że państwo

po-zwane naruszyło m.in. art. 6 ust. 1 Paktu poprzez niepodjęcie działań umoż-liwiających skarżącej bezpieczne przerwanie ciąży z powodu wrodzonej wady płodu. Skarżąca argumentowała ponadto m.in., że odmowa dokonania zabie-gu aborcji naraziła ją na ryzyko utraty zdrowia lub życia. Komitet nie rozpa-trywał wcześniej skargi o podobnym tle faktycznym, a jego stanowisko odno-śnie prawa do aborcji w kontekście prawa do życia ograniczało się do uwag zawartych we wnioskach końcowych (po rozpatrzeniu sprawozdań państw-stron Paktu)70. W sprawie Karen Noelia Llantoy Huamán Komitet „ominął” rozpoznanie zarzutu na tle art. 6 ust. 1 Paktu, chociaż uznał go za dopusz-czalny z formalnego punktu widzenia. W swojej decyzji Komitet rozstrzygnął w pierwszej kolejności zarzut na tle art. 7 Paktu (zakaz tortur), stwierdzając naruszenie tego postanowienia poprzez odmowę wykonania zabiegu przerwa-nia ciąży u skarżącej. Wobec powyższego Komitet uznał, że nie jest konieczne rozpoznawanie sprawy na podstawie art. 6 ust. 1 Paktu71.

Warto odnotować, że ostrożność Komitetu i chęć uniknięcia rozstrzyga-nia zarzutu na tle prawa do życia doprowadziła do wysunięcia na pierwszy plan oceny sprawy m.in. pod kątem zakazu tortur (art. 7) i ochrony życia prywatnego (art. 17). Abstrahując od komentowania trafności decyzji Komite-tu, trzeba podkreślić, że jej precedensowy charakter polega na formalnym dopuszczeniu zarzutu naruszenia art. 6 ust. 1 Paktu w sprawie na tle przery-wania ciąży72. Wszystko wskazuje więc na to, że Komitet zostawił sobie pewien margines swobody, dopuszczając powrót do tego zagadnienia w przyszłości.

69 Decyzja z 24.10.2005 r. (skarga, nr 1153/2003).

70 Por. S. Joseph, J. Schultz, M. Castan, op. cit., s. 189–191.

71 Por. § 6.3 decyzji. Poza naruszeniem art. 7 Komitet stwierdził w tej sprawie również złamanie art. 2, 17 i 24 Paktu.

Kolejnym przykładem decyzji Komitetu, która może stanowić wartościo-we tło dla rozważań o wpływie opinii KPC na późniejsze rozstrzygnięcia, jest orzeczenie w sprawie Errol Johnson p. Jamajce73. Dotyczyło ono zarzutu na-ruszenia przez państwo pozwane zakazu tortur (art. 7 MPPOiP)74 w związku z przebywaniem skarżącego w celi śmierci (tzw. zjawisko death row). Zda-niem strony skarżącej, ponaddziesięcioletni okres oczekiwania na wynik ko-lejnych apelacji od wyroku skazującego na karę śmierci stanowił per se naru-szenie art. 7 Paktu. W swoim orzeczeniu Komitet nie podzielił opinii skarżą-cego, stwierdzając iż przebywanie w celi śmierci samo w sobie nie narusza zakazu tortur ani prawa do humanitarnego traktowania osoby pozbawionej wolności75, jeśli nie wystąpiły dodatkowe okoliczności związane z traktowa-niem skazanego w sposób sprzeczny z postanowieniami Paktu. Komitet wy-raźnie zaznaczył, iż powyższe rozstrzygnięcie powinno być utrzymane w

przy-szłych sprawach76. Uzasadniając swoją decyzję Komitet podkreślił m.in., że

stwierdzenie naruszenia art. 7 Paktu wyłącznie z powodu upływu czasu, jaki skarżący spędził w celi śmierci, byłoby bardzo niebezpiecznym sygnałem, gdyż oznaczałoby, że państwa powinny dążyć do wykonania orzeczonej kary śmier-ci w możliwie szybkim czasie77.

Decyzja w sprawie Errol Johnson ustanowiła czytelną regułę ogólną w odniesieniu do oceny zjawiska death row pod kątem gwarancji zawartych w art. 7 MPPOiP. Późniejsze orzeczenia Komitetu – zwłaszcza w sprawach przeciwko Jamajce – przywoływały omawianą decyzję i traktowały ją jako precedens faktyczny78. Jednocześnie treść decyzji pozwala przyjąć, że stanowi ona także precedens interpretacyjny, bowiem Komitet odwołał się wyraźnie do reguły wykładni Paktu w zgodzie z jego przedmiotem i celem, stosownie do art. 31 Konwencji wiedeńskiej o prawie traktatów79.

73 Decyzja KPC z 22.03.1996 r., skarga, nr 588/1994.

74 Nikt nie będzie poddawany torturom lub okrutnemu, nieludzkiemu albo poniżającemu trak-towaniu lub karaniu. W szczególności nikt nie będzie poddawany, bez swej zgody swobodnie wyra-żonej, doświadczeniom lekarskim lub naukowym.

75 Por. art. 10 ust. 1 Paktu – Każda osoba pozbawiona wolności będzie traktowana w sposób

humanitarny i z poszanowaniem przyrodzonej godności człowieka.

76 Por. § 8.5. orzeczenia.

77 Por. § 8.4. orzeczenia.

78 Por. decyzje Komitetu w następujących sprawach przeciwko Jamajce: Dwayne Hylton z 16.07.1994 r. (skarga, nr 600/1994); Wayne Space z 18.07.1996 r. (skarga, nr 588/1994) i Peter Grant z 12.08.1996 r. (skarga, nr 597/1994).

79 Por. § 8.2(c) decyzji Komitetu: The provisions of the Covenant must be interpreted in the

Rozdział III. Orzecznictwo organów traktatowych... 127 Przykładem odwoływania się przez Komitet do swojego orzecznictwa związanego z kryterium szybkości rozstrzygania o legalności pozbawienia wolności (gwarancja habeas corpus zawarta w art. 9 ust. 3 MPPOiP), a także w kontekście długości trwania postępowania karnego, może być sprawa Ali

Medjnoune p. Algierii80. W swojej decyzji Komitet przypomniał, iż pojęcie

„nie-zwłocznego” postawienia przed władzą sądowniczą implikuje okres najwyżej kilkudniowej zwłoki, tymczasem w omawianej sprawie skarżący pozostawał w areszcie bez kontroli sądu i bez kontaktu ze światem zewnętrznym (tzw. detencja incommunicado) przez 218 dni. Nie było zatem wątpliwości co do naruszenia art. 9 ust. 3 Paktu, tym bardziej, że zgodnie z przytoczonym orzecznictwem Komitetu, detencja incommunicado narusza sama w sobie gwarancję prawa do wolności i bezpieczeństwa osobistego81. W sprawie Ali Medjnoune Komitet stwierdził także naruszenie art. 14 ust. 3 c) Paktu (prawo do procesu bez nieuzasadnionej zwłoki), gdyż okres pozbawienia skarżącego wolności bez procesu sądowego przekroczył 6 lat. Komitet przypomniał, że w sprawach na tle poważnych przestępstw, a także w sytuacji odmowy zwol-nienia oskarżonego za kaucją na czas procesu, postępowanie sądowe musi być przeprowadzone „tak szybko, jak to możliwe”82.

Ciekawym rozstrzygnięciem Komitetu, podjętym przy wykorzystaniu autorytetu wcześniejszych rozstrzygnięć, była decyzja w sprawie Sister

Imma-culate Joseph et. al. p. Sri Lance83. Skarga została złożona przez katolickie

siostry zakonne prowadzące działalność misyjną i charytatywną. Zarzutem podnoszonym w skardze było naruszenie prawa do wolności myśli, sumienia i religii (art. 18 MPPOiP) oraz zakazu dyskryminacji (art. 26 MPPOiP) poprzez orzeczenie Sądu Najwyższego Sri Lanki, który zakwestionował legalność aktu rejestracji zakonu w wewnętrznym porządku prawnym. Według Sądu,

działal-Treaties). As one of these objects and purposes is to promote reduction in the use of the death penalty, an interpretation of a provision in the Covenant that may encourage a State party that retains the death penalty to make use of that penalty should, where possible, be avoided.

80 Decyzja KPC z 14.07.2006 r., skarga, nr 1297/2004.

81 Komitet odwołał się do swoich wcześniejszych decyzji w sprawach: Rafael Marques de

Morais p. Angoli z 29.03.2005 r., skarga, nr 1128/2002 oraz Bousroual p. Algerii z 30.03.2006 r.,

skarga, nr 992/2001 – por. § 8.7 decyzji ws. Ali Medjnoune.

82 Komitet powołał się na rozstrzygnięcia w sprawach: Barroso p. Panamie z 19.07.1995, skarga, nr 473/1991 oraz Sextus p. Trynidadowi i Tobago z 6.07.2001 r., skarga, nr 818/1998 – por. § 8.9 decyzji ws. Ali Medjnoune.

83 Decyzja z 21.10.2005 r., skarga, nr 1249/2004. Pełna nazwa sprawy: Sister Immaculate

Joseph and 80 Teaching Sisters of the Holy Cross of the Third Order of Saint Francis in Menzingen of Sri Lanka p. Sri Lance.

ność zakonu mogłaby nosić znamiona prozelityzmu84, a ponadto godziłaby w konstytucyjnie umocowaną zasadę pierwszeństwa buddyzmu. W swojej de-cyzji Komitet uznał naruszenie art. 18 i 26 Paktu, gdyż skarżące wykazały, że inne zakony – podobne pod względem profilu działalności – nie miały proble-mów z rejestracją, a ponadto postępowanie przed Sądem Najwyższym, które doprowadziło do zakwestionowania aktu rejestracji, traktowało skarżące w spo-sób dyskryminacyjny. Komitet odwołał się do decyzji w sprawie Waldman

p. Kanadzie85, w której stwierdził iż nie jest dopuszczalne zróżnicowane

trak-towanie ze względu na wyznanie. W sprawie Waldman naruszenie Paktu polegało na niedopuszczalnym – zdaniem Komitetu – dyskryminowaniu szkół prywatnych o profilu wyznaniowym w stosunku do szkół publicznych. Nato-miast orzekając o naruszeniu zasady równości w postępowaniu przed Sądem Najwyższym Sri Lanki, Komitet przywołał regułę ogólną ze sprawy Kavanagh

p. Irlandii86, według której pojęcie równości wobec prawa wymaga, aby

jed-nostki znajdujące się w podobnej sytuacji korzystały z tych samych praw w postępowaniu, chyba że za zróżnicowaniem ich praw przemawiają obiek-tywne i zasadne przesłanki. Pozycja procesowa strony skarżącej w sprawie Sister Immaculate Joseph była daleko bardziej upośledzona w stosunku do występującego po przeciwnej stronie prokuratora generalnego, stąd orzecze-nie Komitetu o naruszeniu art. 26 Paktu także w tym zakresie.

Komitet Praw Człowieka nie traci okazji, by wykorzystywać reguły ogól-ne zawarte w decyzjach wcześniejszych. Można przyjąć, że poza podstawo-wym źródłem prawa stosowanym przez Komitet – tj. postanowieniami Paktu i Protokołu opcyjnego – wcześniejsze rozstrzygnięcia stanowią najważniejsze źródło jego inspiracji. Strony postępowania przed Komitetem wychodzą za-pewne z podobnego założenia, gdyż argumentacja skarżących i państw po-zwanych bardzo często opiera się na wyciąganiu wniosków z wcześniejszego orzecznictwa KPC i przytaczaniu go w skargach oraz stanowiskach przedkła-danych Komitetowi. Dzięki korzystaniu z tej metody argumentacji Komitet przyczynia się do zwiększenia spójności i wiarygodności swojego orzecznic-twa. Jest to działanie ze wszech miar pożądane, biorąc pod uwagę zauważal-ny deficyt skuteczności uniwersalnego systemu ochrozauważal-ny praw człowieka.

84 Interesujące, że Sąd Najwyższy Sri Lanki w swoim orzeczeniu powołał się na dwa wyroki ETPC