wielostanowiskowym
Przyczyną kontrowersji dotyczących prawidłowej kwalifikacji „miejsca postojo-wego” jest odpowiednie przeznaczenie i wykorzystanie na cele mieszkaniowe, które określa jego „mieszkalny” bądź „użytkowy” charakter75. Dotychczas zarówno w orzecz-nictwie, jak i doktrynie funkcjonowały dwa odmienne poglądy.
Według pierwszego z nich za garaż lub miejsce postojowe należało uiścić podatek według stawek mieszkalnych, według zaś drugiego poglądu za tak określony przedmiot opodatkowania należało uiścić podatek według stawek dla budynków pozostałych.
U.p.o.l. nie definiuje pojęcia budynku mieszkalnego, choć posługuje się nim na potrzeby określenia wysokości stawek podatku od nieruchomości (art. 5 u.p.o.l.). W orzecznictwie sądowo-administracyjnym określa się zakres znaczeniowy pojęcia „budynek mieszkalny” poprzez odwołanie się do przepisów pr. bud., a także słowniko-wego znaczenia tego pojęcia.
W słowniku pojęć używanych w ustawie znajduje się jedynie określenie pojęcia „budynku”. Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 u.p.o.l. budynek to obiekt budowlany w rozu-mieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielo-ny z przestrzeni za pomocą przegród budowlawydzielo-nych oraz posiada fundamenty i dach.
Klasyfikacja budynków dla celów podatku od nieruchomości, zwłaszcza ustale-nia, jakie kryteria powinien spełniać budynek, aby mógł być uznany za budynek miesz-kalny, były już przedmiotem uchwał Naczelnego Sądu Administracyjnego76.
W orzecznictwie utrwaliło się stanowisko, zgodnie z którym dane zawarte w ewi-dencji − na mocy art. 21 pr. geod. − muszą być brane pod uwagę przy rozstrzyganiu
75 Zob. P. Borszowski, Glosa do wyroku NSA z dnia 12 października 2011 r., II FSK 733/10, „Przegląd Podatkowy” 2012, nr 3, s. 47 i n.
76 Uchwała z dnia 30 sierpnia 1999 r., FPK 1/99 − ONSA 2000/1/8); uchwała z dnia 22 kwietnia 2002 r., FPK 17/01− ONSA 2002/4/143; uchwała z dnia 1 lipca 2002 r., FPK 3/02 − ONSA 2003/2/50; uchwała z dnia 27 kwietnia 2009 r., II FPS 1/09 − ONSAiWSA 2009/5/88; uchwała z 22 kwietnia 2002 r., FPK 17/01 oraz uchwała z 1 lipca 2002 r., FPK 2/02.
spraw podatkowych77. Aczkolwiek w doktrynie podnoszono, iż dane wynikające z ewi-dencji gruntów i budynków stanowią dokument urzędowy w rozumieniu Ordynacji po-datkowej, który nie wyklucza przeprowadzenia przeciwdowodu podważającego jego zapisy na podstawie art. 194 § 3 tej ustawy78. Według zatem poglądów doktryny za kry-terium decydujące o zakwalifikowaniu danej nieruchomości do kategorii budynków mieszkalnych uznaje się faktyczne przeznaczenie danego budynku i jego wykorzystanie na cele mieszkalne.
Zgodnie z poglądem traktującym garaż jako budynek niemieszkalny uznawano, że skoro ustawodawca rozdzielił przedmiot opodatkowania, wskazując na sposób wyko-rzystania budynku lub jego części, to określeniu sposobu wykowyko-rzystania budynku lub jego części należy nadać jurydyczne znaczenie79.
Ponadto podkreślano w orzecznictwie, że ponieważ analiza postanowień ustawy o własności lokali nie daje jednoznacznego wyniku wnioskowania, należy się odnieść − pomocniczo i posiłkowo − do innych uregulowań. Za taki akt prawny uznawano Roz-porządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.80 Zgodnie z § 3 pkt 9 tego aktu przez mieszkanie rozumie się zespół pomieszczeń mieszkalnych i pomocniczych, mający odrębne wejście, wydzielony stałymi przegrodami budowlanymi, umożliwiają-cy stały pobyt ludzi i prowadzenie samodzielnego gospodarstwa domowego, natomiast pomieszczeniem mieszkalnym są pokoje w mieszkaniu, a także sypialnie i pomieszcze-nia do dziennego pobytu ludzi w budynku zamieszkapomieszcze-nia zbiorowego (§ 9 pkt 10 tego aktu). Z kolei lokal użytkowy został zdefiniowany jako jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym. Dookreślone zosta-ło również pomieszczenie techniczne, poprzez wskazanie, że stanowi go pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku
77 W jednym z wyroków NSA z 29 czerwca 2006 r., II FSK 842/05 (niepubl.) sąd wyraził pogląd, iż w świetle art. 21 ustawy prawo geodezyjne i kartograficzne organy podatkowe ustalające wysokość zobowią-zań w podatku od nieruchomości nie są uprawnione do przyjęcia innej podstawy wymiaru podatku niż dane zawarte w ewidencji gruntów. Zbliżony pogląd wynika z wyroku NSA z 7 lutego 2006 r., II FSK 1332/05 (niepubl.) oraz w wyroku WSA w Warszawie z 28 października 2004 r., III SA 3016/03 (niepubl.).
78 L. Etel, Dane z ewidencji gruntów i budynków jako podstawa opodatkowania gruntów i budynków, „Finanse Komunalne” 2008, Nr 6, s. 24−26.
79 Wyroki: WSA w Szczecinie z dnia 6 października 2010 r., I SA/Sz 508/10; WSA w Olsztynie z dnia 28 kwietnia 2011 r., I SA/Ol 131/11; WSA w Bydgoszczy z dnia 28 września 2011 r., I SA/Bd 456/11; WSA w Warszawie z dnia: 9 grudnia 2010 r., III SA/Wa 2114/10, 4 maja 2011 r., III SA/Wa 2192/10, 30 czerwca 2011 r., III SA/Wa 10/11, 14 lipca 2011 r., III SA/Wa 23/11, 5 sierpnia 2011 r., III SA/Wa 313/11, 13 wrze-śnia 2011 r., III SA/Wa 511/11; WSA w Białymstoku z dnia: 16 wrzewrze-śnia 2009 r., I SA/Bk 328/09, 21 kwiet-nia 2011 r., I SA/Bk 80/11; WSA w Poznaniu z dkwiet-nia9 grudkwiet-nia 2009 r., III SA/Po 768/09 − wszystkie wyroki dostępne w CBOSA.
80 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicz-nych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz. 690).
oraz pomieszczenie gospodarcze, przez które należy rozumieć pomieszczenie znajdują-ce się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służąznajdują-ce do przechowywania przed-miotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 9 pkt 12 i 13). Garaż należało zatem zaliczyć, zgodnie z prezentowanym poglądem, do pojęcia lokalu użytkowego81. Również w doktrynie wskazywano na garaże jako przykład „budynków pozostałych”, czyli budynków niemieszkalnych82.
Zgodnie natomiast z drugim poglądem83, według którego garaż należy opodatkować wedle stawek mieszkalnych, stwierdza się, iż przepis art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy o po-datkach i opłatach lokalnych stanowi więc o „pozostałych” budynkach lub ich częściach, nie stanowi natomiast o „częściach mieszkalnych” budynków „pozostałych”. Zatem usta-wodawca, dokonując podziału na budynki czy lokale mieszkalne albo niemieszkalne, w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (art. 21 ust. 1) nie ingeruje w sam podział przedmiotu opodatkowania dokonany w ustawie podatkowej.
W jednym z wyroków Naczelny Sąd Administracyjny84 podkreśla, iż z treści art. 3 ust. 5 u.p.o.l. wynika, że jeżeli wyodrębniono własność lokali, obowiązek podatkowy w zakresie podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku stanowiących współwłasność ciąży na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym częściom ułamkowym wynikającym ze stosunku powierzchni użytkowej lokalu do powierzchni użytkowej całego budynku. Zdaniem Sądu przepis ten statuuje jedynie, na kim ciąży obowiązek podatkowy w podatku od nieruchomości od gruntu oraz części budynku sta-nowiących współwłasność, nie normuje natomiast przedmiotu opodatkowania tym po-datkiem, który określony jest w cytowanym powyżej art. 2 ust. 1 u.p.o.l. Regulacja prawna art. 3 ust. 5 u.p.o.l. nie determinuje więc (spornej w sprawie) stawki podatkowej. Konkludując, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż „w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. ustawodawca przewidział preferencyjną stawkę podatkową w stosunku do po-datników posiadających majątek służący (przeznaczony) do celów mieszkalnych w prze-ciwieństwie do osób, które − na przykład − zajmują określone budynki na prowadzenie działalności gospodarczej. Nie można w tym kontekście nie zauważyć, że
wykorzysty-81 Potwierdzenie takiego stanowiska można ponadto odnaleźć w następujących wyrokach: wyrok WSA w Warszawie z 9 grudnia 2010 r., III SA/Wa 2114/10; wyrok WSA w Białymstoku z 16 grudnia 2009 r., I SA/ Bk 328/09; wyrok WSA w Poznaniu z 9 grudnia 2009 r., III SA/Po 768/09; WSA w Olsztynie z dnia 28 kwiet-nia 2011 r., I SA/Ol 131/11.
82 L. Etel, S. Presnarowicz, G. Dudar, Podatki i opłaty lokalne. Podatek rolny. Podatek leśny.
Komen-tarz 2000 r., KomenKomen-tarz do art. 5 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, Kraków 2000 r.
83 Takie stanowisko zaprezentowano m.in. w wyrokach NSA z dnia 12 października 2011 r., II FSK 733/10 i II FSK 335/11; WSA w Bydgoszczy z dnia 28 lipca 2009 r., I SA/Bd 346/09 i WSA w Warszawie z dnia 2 września 2011 r., III SA/Wa 795/11.
84 Podobnie stanowisko: wyrok WSA z dnia 28 lipca 2009 r., I SA/Bd 346/09, CBOSA: www.orzecze-nia.nsa.gov.pl, czerwiec 2015 r.
wanie garażu jako części budynku mieszkalnego wiąże się z mieszkaniową funkcją bu-dynku i znajdujących się w nim lokali mieszkalnych w ten sposób, że pomaga zaspoko-ić potrzeby mieszkaniowe osób, które w budynku tym realizują swoje cele i potrzeby mieszkaniowe (przechowywane w garażu pojazdy mogą służyć dojazdowi do miejsca zamieszkania, dostarczaniu do niego przedmiotów niezbędnych do aktywności życiowej mieszkańców itp.). Zastosowanie do garaży jako części budynków mieszkalnych «pre-ferencyjnej» stawki podatkowej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a u.p.o.l. również i z punktu wi-dzenia wykładni celowościowej, z uwagi na znaczący – funkcjonalny związek z miesz-kaniowym charakterem budynku, jest dostatecznie uzasadnione”.
Kontrowersje w zakresie opodatkowania garaży pogłębiły się po uchwale Naczel-nego Sądu AdministracyjNaczel-nego z 27 lutego 2012 r.85 Sąd rozstrzygnął bowiem, że garaż stanowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wielo-rodzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki dla budynków pozostałych. W praktyce uchwała oznaczała, że właściciele, którzy mieli je-den akt notarialny na mieszkanie i drugi na miejsce postojowe, będą zobligowani zapła-cić wysoki podatek od garażu. Jeśli natomiast mieszkanie i garaż były ujęte w jednym akcie notarialnym, to płacili od całości według niskiej stawki – mieszkalnej. Uchwała NSA w ogóle nie odnosiła się do domów i np. przyległych do nich garaży.
Naczelny Sąd Administracyjny w komentowanej uchwale stwierdził, że garaż sta-nowiący przedmiot odrębnej własności, usytuowany w budynku mieszkalnym wieloro-dzinnym, podlega opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości według stawki podatku przewidzianej dla budynków pozostałych. Zdaniem Sądu sprzedaż oddzielnie lokalu mieszkalnego oraz lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość – garażu podlega opodat-kowaniu zróżnicowanymi stawkami – preferencyjną dla lokalu mieszkalnego oraz podsta-wową dla garażu stanowiącego odrębny przedmiot własności. Stanowisko takie prezento-wane było wielokrotnie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego86.
Za przyjęciem stanowiska, że garaż (lokal) stanowiący odrębną własność podlega innemu (wyższemu) opodatkowaniu niż garaż będący przynależnością lokalu mieszkal-nego, przemawiają także względy wykładni celowościowej. W praktyce zdarza się, że właścicielami lokalu stanowiącego odrębną nieruchomość w postaci garażu są osoby fizyczne, które nie są właścicielami samodzielnych lokali mieszkalnych znajdujących się w budynku mieszkalnym wielorodzinnym. W takiej sytuacji brak jest uzasadnienia,
85 Uchwała NSA z dnia 27 lutego 2012 r., II FPS 4/11, CBOSA, www.orzeczenia.nsa.gov.pl, maj 2015.
86 Wyroki NSA: z dnia 17 czerwca 2010 r., I FSK 967/09; z dnia 23 marca 2010 r., I FSK 299/09; z dnia 11 maja 2010 r., I FSK 724/09; z dnia 8 stycznia 2009 r., I FSK 1798/07; z dnia 22 czerwca 2005 r., FSK 2480/04; z dnia 29 października 2010 r., I FSK 1813/09; z dnia 2 grudnia 2011 r., I FSK 253/11 − wszystkie wyroki dostępne w CBOS na stronie www.orzeczenia.nsa.gov.pl; maj 2015.
aby podatek od nieruchomości w stawce przewidzianej dla budynków mieszkalnych był uiszczany przez osoby będące wyłącznie właścicielami samego garażu, który nie pełni funkcji mieszkalnej.
Podatek od nieruchomości zalicza się do podatków o charakterze majątkowym. W polskiej regulacji opodatkowania posiadanego majątku wysokość stawek dla budyn-ków lub ich części zróżnicowano w zależności od sposobu ich wykorzystania. Generalnie, w polskim systemie prawa podatkowego preferencje przyznano budownictwu mieszka-niowemu i zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych obywateli. W wielu ustawach podatko-wych znalazło to swój normatywny wyraz, np. wygaszane ulgi na zakup mieszkań oraz zwolnienie dochodu z odpłatnego zbycia nieruchomości pod warunkiem wydatkowania dochodu na cele mieszkaniowe – w podatku dochodowym od osób fizycznych; obniżona stawka podatku VAT w budownictwie mieszkaniowym (realizacja programu budownictwa społecznego); ulga mieszkaniowa w podatku od spadków i darowizn.
W podatku od nieruchomości realizacja tej preferencji wyraża się tym, że domy i lokale mieszkalne opodatkowane są według stawek najniższych. W art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. a u.p.o.l. ustawodawca przewidział niższą stawkę podatkową dla podatników posiadają-cych majątek przeznaczony do celów mieszkalnych w stosunku do osób, które przykła-dowo zajmują budynki na prowadzenie działalności gospodarczej i podlegają w myśl art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. b u.p.o.l. opodatkowaniu według stawek najwyższych. Zastosowanie do garaży stanowiących odrębny przedmiot opodatkowania (odrębna własność lokali) jako części budynków mieszkalnych preferencyjnej stawki podatkowej z art. 5 ust. 1 pkt 2 lit a u.p.o.l. stanowiłoby wyłom w stosowaniu najniższej stawki podatkowej dla lokali ściśle spełniających kryterium lokali mieszkalnych.
Przy opodatkowaniu garaży różnymi stawkami, w zależności od ich formy praw-nej, podnoszony jest zarzut naruszenia konstytucyjnej zasady równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji RP). Jak zauważył Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 4 listopada 2011 r.87, nieuzasadnione (niesprawiedliwe) jest, aby wła-ściciel domu o powierzchni 300 m² płacił niższą stawkę za znajdujący się w bryle domu jednorodzinnego garaż niż właściciel lokalu mieszkalnego np. o powierzchni 40 m², któ-ry jest jednocześnie właścicielem garażu stanowiącego odrębną własność lokalową w budynku mieszkalnym wielorodzinnym.
W Polsce nie obowiązuje jednak system podatku od nieruchomości, który w przy-padku opodatkowania budynków lub ich części uzależnia wysokość podatku od ich warto-ści. W związku z tym, pomimo że podatek od nieruchomości zalicza się do grupy podat-ków od posiadania majątku, to jego wysokość nie jest uzależniona, w omawianym
87 Wyrok WSA w Warszawie z dnia 4 listopada 2011 r., III SA/Wa 509/11, CBOSA, www.orzeczenia. gov.pl; maj 2015
przypadku, bezpośrednio od jego wartości, a od wykorzystywania go na określone cele (mieszkalne, do działalności gospodarczej, pozostałe). W związku z powyższym, Naczel-ny Sąd AdministracyjNaczel-ny nie stwierdził, aby zróżnicowanie stawek podatku od garaży w zależności od tego, czy są one lokalem stanowiącym odrębną własność, a w konsekwen-cji odrębny przedmiot opodatkowania, czy stanowią jedynie przynależność lokalu miesz-kalnego, stanowiło naruszenie konstytucyjnej zasady równości wobec prawa wyrażonej w art. 32 Konstytucji RP. Od razu pojawiły się głosy, że taka interpretacja jest niesprawie-dliwa i powoduje, że właściciel np. 200-metrowego domu jednorodzinnego, którego garaż „znajduje się w bryle domu”, płaci niższą stawkę za garaż niż właściciel lokalu mieszkal-nego np. o powierzchni 40 m2, który jest jednocześnie właścicielem garażu stanowiącego odrębną własność lokalową w budynku mieszkalnym wielorodzinnym.
Miejsce postojowe/garażowe/parkingowe sprzedawane wraz z lokalem mieszkal-nym może stanowić:
pomieszczenie przynależne do tego lokalu lub 1)
część odrębnej nieruchomości, lub 2)
część nieruchomości wspólnej oddanej jednak do wyłącznego użytkowania jed-3)
nemu z właścicieli (podział części wspólnej − umowa quoad usum).
Jak się wydaje, miejsca postojowego/garażowego/parkingowego w garażu pod-ziemnym wielostanowiskowym, stanowiącym odrębną nieruchomość, nie można uznać za pomieszczenie przynależne, a co za tym idzie, nie jest możliwe finansowanie kredy-tem w ramach programu Mieszkanie dla młodych zakupu lokalu mieszkalnego wraz z miejscem postojowym. Potwierdzeniem tego stanowiska jest postanowienie Sądu Naj-wyższego − Izba Cywilna88, zgodnie z którym miejsce postojowe w garażu wielostano-wiskowym należące do właściciela lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieru-chomość nie jest pomieszczeniem przynależnym do tego lokalu w rozumieniu art. 2 ust. 4 ustawy o własności lokali89. W praktyce rynkowej miejsce postojowe/garażowe/par-kingowe stanowi najczęściej część garażu wielostanowiskowego zlokalizowanego np. w podziemiach budynku mieszkalnego wielorodzinnego. Garaż taki może stanowić przedmiot odrębnej własności/współwłasności, jeśli spełnia określone powyżej prze-słanki samodzielności. W takim przypadku garaż wielostanowiskowy będzie lokalem użytkowym, którego utrzymanie spoczywać będzie na jego współwłaścicielach. Trudno także uznać miejsce parkingowe czy postojowe za przynależność nieruchomości. Zgod-nie bowiem z art. 51 § 1 k.c. przynależnościami są rzeczy ruchome potrzebne do korzy-stania z innej rzeczy (rzeczy głównej) zgodnie z jej przeznaczeniem, jeżeli pozostają z nią w faktycznym związku odpowiadającym temu celowi. Przytoczona definicja
wy-88 Postanowienie Sądu Najwyższego − Izba Cywilna z dnia 5 października 2007 r., I CSK 229/2007.
klucza możliwość uznania miejsca postojowego/garażowego/parkingowego za przyna-leżność. Jak się wydaje, miejsce postojowe/garażowe/parkingowe, poza wyjątkiem omówionym w dalszej części wyjaśnień, nie jest także częścią nieruchomości wspólnej. Zgodnie bowiem z art. 3 ust. 2 u.w.l. nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali.
W przypadku, gdy wraz z lokalem mieszkalnym nie jest sprzedawane wyodręb-nione miejsce postojowe/garażowe/parkingowe, lecz prawo do korzystania z takiego miejsca, znajdującego się na gruncie stanowiącym część nieruchomości wspólnej, wy-daje się, że opłata za takie prawo powinna być wyłączona z ceny zakupu lokalu miesz-kalnego i tym samym w świetle obowiązujących przepisów ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi nie może być objęta kredytem mieszkaniowym udzielanym w ramach tej ustawy. W istocie bowiem transakcja nie obejmuje zakupu mieszkania wraz z pomieszczeniami przynależnymi i udziałem w czę-ści nieruchomoczę-ści wspólnej, lecz prawo do wyłącznego użytkowania częczę-ści powierzch-ni, które powinno być odrębnie wycenione, a także być przedmiotem odrębnych czyn-ności obrotu. Należy przy tym podkreślić, że prawo takie może być uchylone przez wspólnotę mieszkaniową na podstawie odrębnych przepisów lub też może nastąpić re-zygnacja z tego prawa przy obrocie prawem własności lokalu mieszkalnego.
Podkreślić należy także, że ani przepisy ustawy o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi (ustawa z dnia 27 września 2013 r. o pomocy państwa w nabyciu pierwszego mieszkania przez młodych ludzi określa warunki udziele-nia finansowego wsparcia w związku z nabyciem nowo wybudowanego mieszkaudziele-nia od osoby, która wybudowała mieszkanie w ramach prowadzonej działalności gospodarczej i zaciągnięciem na ten cel kredytu w instytucji kredytującej), ani też cel, którego realizacja jest określona w tej ustawie, nie dają podstaw do rozstrzygania kwestii, do których mają zastosowanie przepisy Kodeksu cywilnego i przepisy ustawy o własności lokali.
Podobne zasady dotyczą również innych pomieszczeń sprzedawanych wraz z lo-kalem, na przykład komórek lokatorskich.
W przygotowanym projekcie ustawy o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o zmianie niektórych innych ustaw90 przede wszystkim proponuje się znieść soli-darną odpowiedzialność za podatek od nieruchomości w przypadku współwłasności w częściach ułamkowych garażu stanowiącego odrębny przedmiot własności. Chodzi tu o wyodrębnione prawnie garaże wielostanowiskowe w budownictwie wielomieszkanio-wym. Obecnie w przypadku gdy w hali garażowej jest kilkadziesiąt miejsc postojowych,
90 Projekt ustawy z dnia 4 listopada 2013 r. o zmianie ustawy o samorządzie gminnym oraz o zmianie niektórych innych ustaw; szerzej: L. Etel, R. Dowgier, Podatki i opłaty lokalne – czas na zmiany, Białystok 2013, s. 17 i n.
a więc co za tym idzie kilkudziesięciu właścicieli, to każdy z nich odpowiada za podatek od nieruchomości całej hali i do takiej odpowiedzialności może zostać pociągnięty. Oznacza to, że każdy ze współwłaścicieli jest zobowiązany do zapłaty podatku od całej nieruchomości (a nie według swojego udziału), a zapłacenie podatku przez któregokol-wiek ze współwłaścicieli zwalnia z tego obowiązku pozostałych. W uzasadnieniu do omawianego projektu czytamy: „W praktyce stosowanie zasad odpowiedzialności soli-darnej w każdym przypadku powoduje wiele konfliktów między podatnikami a organa-mi podatkowyorgana-mi, gdyż podatnicy nie akceptują zasady odpowiedzialności solidarnej. Sytuacją, która budzi najwięcej kontrowersji, jest stosowanie zasad odpowiedzialności solidarnej w przypadku, gdy istnieje współwłasność wielu podmiotów niepowiązanych między sobą żadnymi relacjami pokrewieństwa lub relacjami prawnymi”. W związku z powyższym proponuje się, żeby w przypadku gdy wyodrębniono własność lokali, obo-wiązek podatkowy od gruntu oraz od części budynku stanowiących nieruchomość wspólną ciążył na właścicielach lokali w zakresie odpowiadającym ich udziałowi w pra-wie własności. Powyższa zmiana jest krokiem w dobrym kierunku.
Druga zmiana dotyczy wyraźnego wyłączenia możliwości opodatkowania garaży stawką podatku jak dla budynków mieszkalnych, czyli stawką niższą niż dla tzw. budyn-ków pozostałych. W przypadku gdy garaż stanowi zupełnie oddzielny budynek, nie ma żadnych wątpliwości co do jego kwalifikacji. Jeżeli jest związany z prowadzoną przez przedsiębiorcę działalnością, to należy go opodatkować stawką przewidzianą dla takiej działalności. Jeżeli garaż do takiej działalności nie jest wykorzystywany, to opodatko-wujemy go stawką właściwą dla pozostałych budynków lub ich części.
Co innego, gdy garaż znajduje się w bryle budynku i jest częścią budynku miesz-kalnego. Pod rządami obecnie obowiązujących przepisów pojawiło się w tej kwestii wiele wątpliwości, które próbowały rozstrzygać sądy. Według jednej z opinii garaż znaj-dujący się w budynku mieszkalnym należy zaliczać w całości do pomieszczeń znajdują-cych się w bryle budynku, związanych z funkcją zamieszkiwania i jako taki, jeżeli nie jest wykorzystywany w działalności gospodarczej, powinien być opodatkowany stawką podatku przewidzianą dla budynków lub ich części mieszkalnych (maksymalnie 0,74 zł). Jest to więc najniższa z możliwych stawek podatku od nieruchomości, nie dziwi